6:15

co łączy Chrystusa z Belialem: Lub „czy może panować harmonia między Chrystusem a Belialem; czy może być zgoda między Chrystusem a Belialem”. Użyte tu greckie słowo symfònesis zasadniczo znaczy „współbrzmienie”. W dosłownym sensie może się odnosić do zgodnych tonów wydawanych przez instrumenty muzyczne. W pewnym leksykonie zdefiniowano je jako „posiadanie wspólnych zainteresowań”. Odpowiedź na pierwsze retoryczne pytanie zadane w tym wersecie powinna więc brzmieć: „Nie ma, rzecz jasna, żadnej harmonii, żadnej zgody między Chrystusem a Szatanem”. Inaczej mówiąc, nic ich ze sobą nie łączy.

Belialem: W Chrześcijańskich Pismach Greckich słowo to występuje tylko tutaj i zostało użyte w odniesieniu do Szatana. W greckich manuskryptach pojawia się pisownia Belíar, co znajduje odzwierciedlenie w niektórych polskich przekładach. Greckie określenie odpowiada hebrajskiemu belijáʽal, które znaczy „bezużyteczny; bezwartościowy”. Odnosi się je do myśli, słów, rad czy okoliczności (Pwt 15:9: „nikczemna myśl”; Ps 41:8: „straszna rzecz”; Ps 101:3: „nic bezwartościowego”; Nah 1:11: „nikczemne rady”). Najczęściej jednak używa się go w stosunku do bezwartościowych, najgorszych ludzi. Na przykład w Pwt 13:13 opisano nim tych, którzy nakłaniają czcicieli Jehowy do służenia innym bogom. Gdzie indziej odniesiono je do innych niegodziwych ludzi (Sdz 19:22-27; 20:13; 1Sm 25:17, 25; 2Sm 20:1; 22:5; 1Kl 21:10, 13). W I w. n.e. określenia „Belial” używano w odniesieniu do Szatana. W syryjskiej Peszitcie w omawianym wersecie (2Ko 6:15) występuje właśnie słowo „Szatan”. Paweł zwykle nazywa tego przeciwnika Bożego Szatanem (Rz 16:20; 2Ko 2:11), ale posługuje się też takimi określeniami, jak „Diabeł” (Ef 6:11; 1Tm 3:6), „Niegodziwiec” (2Ts 3:3) i „bóg tego świata” (2Ko 4:4).

Albo wierzącego z tym, który nie ma wiary?: Lub „jaki jest dział wierzącego z tym, który nie ma wiary?”. Greckie słowo merís, które znaczy „dział; część”, zostało tu użyte w podobnym sensie jak w Dz 8:21: „To zadanie nie jest dla ciebie [„nie masz (...) części (...) w tej sprawie”, NŚ, 1997]”.

wierzącego: Lub „wiernego”. Greckie słowo pistòs może się odnosić do osoby, która ufa komuś lub czemuś, wierzy w kogoś lub coś. Z drugiej strony to samo słowo może opisywać kogoś godnego zaufania, wiernego, niezawodnego. W niektórych wypadkach, tak jak w tym wersecie, możliwe są oba znaczenia.