Przypis

a O czarach w starożytnym Babilonie czytamy: „Istniała jeszcze inna klasa ludzi, która stała się wielkim postrachem dla Babilończyków, mianowicie czarodzieje i czarownice. Zazwyczaj byli to ludzie, mężczyźni czy kobiety, nacechowani jakimś zniekształceniem lub jakąś osobliwością na ciele, co skłaniało bliźnich do przeświadczenia, że mają ścisły kontakt z diabłami i że niekiedy mieszkają w nich złe moce. Ponieważ posiadali ludzką inteligencję, często uważano ich za bardziej niebezpiecznych od samych diabłów. Uchodzili w szczególności za mistrzów od rzucania złego uroku i zaklinania; stosowali wszystkie praktyki kapłanów, którzy wypędzali diabłów, lecz ze złych pobudek i w zamiarze wyrządzenia szkody. Kapłani byli mistrzami Białej Magii, a czarnoksiężnicy i czarownice — Czarnej Magii. Zaklęcia, które w ustach kapłana uzdrawiały chorego, w ustach czarownicy sprowadzały mu śmierć”. — Sir E.A. Wallis Budge, K.T.: „Życie i dzieje Babilonii” („Babylonian Life and History”), wydanie z r. 1925, str. 150.