Wielka duchowa świątynia Jehowy

‛Właśnie takiego mamy arcykapłana — publicznego sługę miejsca świętego oraz prawdziwego namiotu, który postawił Jehowa, a nie człowiek’ (HEBRAJCZYKÓW 8:1, 2).

 1. Jak Bóg okazał miłosierdzie grzesznej ludzkości?

JEHOWA BÓG, powodowany wielką miłością do rodzaju ludzkiego, dostarczył ofiarę mającą usunąć grzechy świata (Jana 1:29; 3:16). W tym celu przeniósł życie swego pierworodnego Syna z nieba do łona żydowskiej dziewicy Marii. Anioł Jehowy wyraźnie ją poinformował, że pocznie dziecko, które „będzie nazwane świętym, Synem Bożym” (Łukasza 1:34, 35). Jej narzeczonemu, Józefowi, również powiedziano o tym cudownym poczęciu, a poza tym oznajmiono mu, iż Jezus „wybawi swój lud od ich grzechów” (Mateusza 1:20, 21).

 2. Co Jezus uczynił w wieku 30 lat i dlaczego?

² Kiedy Jezus dorósł, niewątpliwie poznał niektóre szczegóły dotyczące swych cudownych narodzin. Wiedział, że jego niebiański Ojciec życzy sobie, żeby wykonał na ziemi pewne zbawcze dzieło. Dlatego jako dojrzały, 30-letni mężczyzna przyszedł do proroka Bożego Jana i dał się ochrzcić w Jordanie (Marka 1:9; Łukasza 3:23).

 3. (a) Co oznaczały słowa Jezusa: „Ofiary i daru ofiarnego nie chciałeś”? (b) Jaki wspaniały przykład ustanowił Jezus dla wszystkich, którzy pragną zostać jego uczniami?

³ Podczas swego chrztu Jezus się modlił (Łukasza 3:21). Jak później wykazał apostoł Paweł, najwyraźniej od tego momentu zaczął spełniać słowa z Psalmu 40:7-9: „Ofiary i daru ofiarnego nie chciałeś, lecz przygotowałeś mi ciało” (Hebrajczyków 10:5). Dowiódł w ten sposób, że zdaje sobie sprawę, iż Bóg już ‛nie chce’ ofiar ze zwierząt, składanych w świątyni jeruzalemskiej. Przeciwnie, przygotował mu doskonałe ciało ludzkie, które Jezus miał złożyć w ofierze. Dzięki temu nie byłyby już potrzebne żadne ofiary zwierzęce. W dalszych słowach modlitwy Jezus wyraził swe gorące pragnienie podporządkowania się woli Bożej: „Oto przychodzę (w zwoju księgi napisano o mnie), aby wykonywać wolę twoją, Boże” (Hebrajczyków 10:7). Jakiż wspaniały przykład odwagi i niesamolubnego oddania ustanowił wówczas dla wszystkich tych, którzy później mieli się stać jego uczniami! (Marka 8:34).

 4. Jak Bóg dał wyraz swemu uznaniu dla okazanej przez Jezusa gotowości spełniania Jego woli?

⁴ Czy modlitwa, którą Jezus zanosił w czasie chrztu, spotkała się z uznaniem Bożym? Niech odpowie na to jeden z wybranych przez niego apostołów: „Gdy Jezus został ochrzczony, natychmiast wyszedł z wody; i oto niebiosa się otwarły, i on ujrzał przychodzącego nań ducha Bożego, zstępującego niczym gołąb. Oto też rozległ się głos z niebios, mówiący: ‚To jest mój Syn, umiłowany, którego darzę uznaniem’” (Mateusza 3:16, 17; Łukasza 3:21, 22).

 5. Co obrazował literalny ołtarz w świątyni?

⁵ Skoro Bóg uznał, że przedstawione Mu ciało Jezusa nadaje się na ofiarę, oznaczało to pojawienie się duchowego ołtarza — przewyższającego rangą ten w świątyni jeruzalemskiej. Literalny ołtarz, na którym składano ofiary ze zwierząt, był obrazem tego ołtarza duchowego, oznaczającego „wolę” Bożą, by uznać ofiarę z ludzkiego życia Jezusa (Hebrajczyków 10:10). Właśnie dlatego apostoł Paweł mógł napisać do współchrześcijan: „Mamy ołtarz, z którego nie mają prawa jeść pełniący świętą służbę w namiocie [lub: w świątyni]” (Hebrajczyków 13:10). Innymi słowy, prawdziwi chrześcijanie odnoszą pożytek ze wznioślejszej ofiary mającej moc gładzenia grzechów, odrzuconej przez większość kapłanów żydowskich.

 6. (a) Co zostało powołane do istnienia w chwili chrztu Jezusa? (b) Co znaczy tytuł Mesjasz, czyli Chrystus?

⁶ Namaszczenie Jezusa duchem świętym oznaczało, że Bóg powołał do istnienia całą świątynię duchową, w której Arcykapłanem jest Jezus (Dzieje 10:38; Hebrajczyków 5:5). Uczeń Łukasz zaznaczył pod natchnieniem, że owo pamiętne wydarzenie nastąpiło „w piętnastym roku panowania Tyberiusza Cezara” (Łukasza 3:1-3). Przypadało to na 29 rok n.e. — dokładnie 69 tygodni lat, czyli 483 lata po wydaniu przez króla Artakserksesa dekretu o odbudowie murów Jeruzalem (Nehemiasza 2:1, 5-8). Jak zapowiadało proroctwo, w wyznaczonym roku miał się pojawić „Mesjasz Wódz” (Daniela 9:25, NW). Wielu Żydów najwyraźniej o tym wiedziało. Łukasz podaje, iż „lud trwał w oczekiwaniu” na Mesjasza, czyli Chrystusa (oba te tytuły — hebrajski i grecki — znaczą „pomazaniec”) (Łukasza 3:15).

 7. (a) Kiedy Bóg namaścił „Miejsce Najświętsze” i co to oznaczało? (b) Co jeszcze spotkało Jezusa w chwili chrztu?

⁷ Podczas chrztu Jezusa niebiańska siedziba Boga została namaszczona, czyli wyznaczona na „Miejsce Najświętsze” w wielkiej świątyni duchowej (Daniela 9:24, NW). Pojawił się „prawdziwy namiot [lub: świątynia], który postawił Jehowa, a nie człowiek” (Hebrajczyków 8:2). Ponadto przez chrzest wodą i duchem świętym człowiek Jezus Chrystus narodził się ponownie jako duchowy Syn Boży (porównaj Jana 3:3). Oznaczało to, że w stosownym czasie Bóg powoła swego Syna do życia w niebie, gdzie „na wieki” będzie usługiwał po prawicy Ojca w roli Króla i Arcykapłana „na sposób Melchizedeka” (Hebrajczyków 6:20; Psalm 110:1, 4, BT).

Niebiańskie Miejsce Najświętsze

 8. Jakiego nowego znaczenia nabrał tron Boży w niebie?

⁸ W dniu chrztu Jezusa nowego znaczenia nabrał niebiański tron Boży. Przedstawienie doskonałej ofiary ludzkiej umożliwiającej przebłaganie za grzechy świata uwypukliło świętość Boga i przeciwstawiło ją grzeszności człowieka. Podkreśliło też miłosierdzie Boga, pokazał bowiem, iż jest gotów przyjąć tę ofiarę przebłagalną. Tym samym niebiański tron Boży zaczął przypominać owo najtrudniej dostępne pomieszczenie w świątyni, gdzie raz do roku arcykapłan wchodził z krwią zwierząt, by dokonać symbolicznego przebłagania za grzechy.

 9. (a) Co wyobrażała zasłona między Miejscem Świętym i Najświętszym? (b) Jak Jezus przebył zasłonę duchowej świątyni Bożej?

⁹ Zasłona oddzielająca Miejsce Święte od Najświętszego wyobrażała fizyczne ciało Jezusa (Hebrajczyków 10:19, 20). Stanowiło ono barierę uniemożliwiającą mu, jako człowiekowi żyjącemu na ziemi, stawienie się przed obliczem Ojca (1 Koryntian 15:50). W chwili śmierci Jezusa „zasłona sanktuarium rozdarła się na dwoje z góry na dół” (Mateusza 27:51). To dramatyczne wydarzenie wskazywało, że bariera uniemożliwiająca Jezusowi wstęp do nieba została usunięta. Trzy dni później Jehowa Bóg dokonał niebywałego cudu. Wskrzesił swego Syna z martwych, i to nie jako śmiertelnego człowieka z krwi i kości, lecz jako chwalebne stworzenie duchowe ‛żyjące na wieki’ (Hebrajczyków 7:24). Po czterdziestu dniach Jezus wstąpił do nieba i wszedł do prawdziwego „Miejsca Najświętszego”, „żeby się teraz na naszą rzecz ukazywać przed osobą Boga” (Hebrajczyków 9:24).

10. (a) Co się wydarzyło po tym, jak Jezus przedstawił swemu niebiańskiemu Ojcu wartość swojej ofiary? (b) Co dla uczniów Chrystusa oznaczało namaszczenie ich duchem świętym?

¹⁰ Czy Bóg przyjął wartość przelanej krwi Jezusa jako przebłaganie za grzechy świata? Owszem. Przekonano się o tym dokładnie 50 dnia po zmartwychwstaniu Jego Syna, podczas święta Pięćdziesiątnicy, kiedy to na 120 uczniów Jezusa zgromadzonych w Jeruzalem został wylany święty duch Boży (Dzieje 2:1, 4, 33). Podobnie jak ich Arcykapłan, Jezus Chrystus, zostali oni namaszczeni do usługiwania jako „święte kapłaństwo, żeby składać duchowe ofiary” w wielkiej duchowej świątyni Boga (1 Piotra 2:5). Ponadto owi pomazańcy utworzyli nowy naród, ‛święty naród’ Boży złożony z duchowych Izraelitów. Odtąd wszystkie proroctwa o dobrodziejstwach mających spotkać Izraela — jak na przykład obietnica „nowego przymierza” z Księgi Jeremiasza 31:31 — miały się odnosić do prawdziwego „Izraela Bożego”, do zboru namaszczonych chrześcijan (1 Piotra 2:9; Galatów 6:16).

Inne elementy duchowej świątyni Bożej

11, 12. (a) Co wyobrażał dziedziniec kapłański w wypadku Jezusa, a co w wypadku jego namaszczonych naśladowców? (b) Co obrazuje kadź z wodą i jak jest wykorzystywana?

¹¹ Chociaż Miejsce Najświętsze było obrazem „samego nieba”, gdzie Bóg zasiada na tronie, wszystkie inne elementy Jego duchowej świątyni odnoszą się do spraw ziemskich (Hebrajczyków 9:24). W świątyni jeruzalemskiej znajdował się wewnętrzny dziedziniec kapłański, gdzie stał ołtarz ofiarny oraz wielka kadź z wodą, w której kapłani obmywali się przed przystąpieniem do świętej służby. Jaki odpowiednik ma to wszystko w duchowej świątyni Bożej?

¹² W wypadku Jezusa Chrystusa wewnętrzny dziedziniec kapłański wyobrażał jego bezgrzeszność jako doskonałego człowieczego Syna Bożego. Namaszczeni naśladowcy Chrystusa dzięki wierze w złożoną przez niego ofiarę są uznawani za prawych. Bóg słusznie może ich więc traktować tak, jak gdyby byli bez grzechu (Rzymian 5:1; 8:1, 33). A zatem ów dziedziniec wyobraża również ludzką prawość przypisaną przez Boga poszczególnym członkom świętego kapłaństwa. Niemniej namaszczeni chrześcijanie wciąż są niedoskonali i grzeszą. Kadź z wodą stojąca na dziedzińcu symbolizuje Słowo Boże, za pomocą którego Arcykapłan stopniowo oczyszcza święte kapłaństwo. Dzięki poddaniu się temu procesowi członkowie owego grona odznaczają się niezwykłą czystością, która przysparza czci Bogu i przyciąga do prawdziwego wielbienia osoby postronne (Efezjan 5:25, 26; porównaj Malachiasza 3:1-3).

Miejsce Święte

13, 14. (a) Co symbolizuje Miejsce Święte w świątyni, jeśli chodzi o Jezusa i jego namaszczonych naśladowców? (b) Co obrazuje złoty świecznik?

¹³ Pierwsze pomieszczenie w świątyni wyobraża coś jeszcze wspanialszego. W wypadku doskonałego człowieka Jezusa Chrystusa chodzi o jego ponowne narodziny jako duchowego Syna Bożego, mającego powrócić do życia w niebie. Namaszczeni naśladowcy Chrystusa również odczuwają to szczególne oddziaływanie ducha Bożego, gdy zostają uznani za prawych na podstawie wiary w jego przelaną krew (Rzymian 8:14-17). Dzięki „wodzie [która oznacza ich chrzest] i duchowi” dostępują ‛ponownego narodzenia’ jako duchowi synowie Boży. Odtąd mają nadzieję na zmartwychwstanie do życia w niebie — pod warunkiem, że dochowają wierności aż do śmierci (Jana 3:5, 7; Objawienie 2:10).

¹⁴ Kapłani usługujący w Miejscu Świętym ziemskiej świątyni byli niewidoczni dla czcicieli Boga zgromadzonych na zewnątrz. To samo można powiedzieć o stanie duchowym namaszczonych chrześcijan — większość sług Bożych, mająca nadzieję na życie wieczne w ziemskim raju, nie doświadcza go lub nie w pełni go rozumie. Złoty świecznik w przybytku wyobraża oświecenie dostępne pomazańcom. Oliwa w lampie symbolizuje świętego ducha Bożego, którego działanie kieruje światło na Biblię i pozwala chrześcijanom ją zrozumieć. Nie zatrzymują oni zdobytych wiadomości dla siebie. Przeciwnie, stosują się do słów Jezusa: „Wy jesteście światłem świata. (...) Niech wasze światło świeci przed ludźmi, żeby widzieli wasze szlachetne uczynki i wychwalali waszego Ojca, który jest w niebiosach” (Mateusza 5:14, 16).

15. Co wyobraża chleb na stole pokładnym?

¹⁵ Aby stale korzystać z tego oświecenia, namaszczeni chrześcijanie muszą się systematycznie karmić symbolicznym chlebem ze stołu pokładnego. Najważniejszym źródłem pokarmu duchowego jest dla nich Słowo Boże, toteż starają się codziennie je czytać i nad nim rozmyślać. Jezus obiecał też dawać im „pokarm we właściwym czasie” przez swego „niewolnika wiernego i roztropnego” (Mateusza 24:45). Jest nim całe grono namaszczonych chrześcijan żyjących na ziemi w danym czasie. Chrystus posługuje się tymi pomazańcami, by publikować informacje o spełnianiu się proroctw zawartych w Biblii i udzielać aktualnych wskazówek, jak w dzisiejszych czasach stosować się na co dzień do jej zasad. Dlatego namaszczeni chrześcijanie z docenianiem korzystają ze wszystkich takich pomocy duchowych. Ale ich życie duchowe zależy nie tylko od gromadzenia w umyśle i sercu wiedzy o Bogu. Jezus oświadczył: „Moim pokarmem jest wykonywanie woli tego, który mnie posłał, i dokończenie jego dzieła” (Jana 4:34). Również namaszczeni chrześcijanie znajdują zadowolenie w codziennym spełnianiu objawionej woli Bożej.

16. Obrazem czego jest służba przy ołtarzu kadzielnym?

¹⁶ Rano i wieczorem na ołtarzu kadzielnym w Miejscu Świętym kapłan ofiarował Bogu kadzidło. W tym samym czasie czciciele Boga nie będący kapłanami modlili się do Niego, stojąc na zewnętrznych dziedzińcach świątyni (Łukasza 1:8-10). Jak wyjaśnia Biblia, „kadzidło oznacza modlitwy świętych” (Objawienie 5:8). „Niech wznosi się ku tobie modlitwa moja jak kadzidło” — napisał psalmista Dawid (Psalm 141:2). Chrześcijańscy pomazańcy także cenią sobie przywilej przystępowania do Jehowy w modlitwie przez Jezusa Chrystusa. Żarliwe prośby płynące z serca są jak słodka woń kadzidła. Namaszczeni chrześcijanie wychwalają Boga jeszcze innymi sposobami, na przykład używając swych warg do nauczania innych. Szczególnym uznaniem Boga cieszy się ich wytrwałość i niezłomne oddanie w obliczu prób i trudności (1 Piotra 2:20, 21).

17. Co obejmuje spełnienie się proroczego obrazu, jakim było w Dniu Przebłagania pierwsze wejście arcykapłana do Miejsca Najświętszego?

¹⁷ W Dniu Przebłagania arcykapłan izraelski wchodził do Miejsca Najświętszego i spalał kadzidło w złotej kadzielnicy, w której były rozżarzone węgle. Musiał to robić przed wniesieniem krwi ofiar składanych za grzechy. Zgodnie z tym proroczym obrazem Jezus — zanim złożył swe człowiecze życie jako trwałą ofiarę za nasze grzechy — zachował nieskazitelną lojalność wobec Jehowy Boga. Pokazał tym samym, iż doskonały człowiek może pozostać niezłomnie oddany Bogu, bez względu na to, jak wielki nacisk wywiera na niego Szatan (Przypowieści 27:11). Kiedy Jezusa poddawano próbie, modlił się „z głośnymi okrzykami i ze łzami (...) i ze względu na swą zbożną bojaźń został łaskawie wysłuchany” (Hebrajczyków 5:7). W ten sposób wysławiał Jehowę jako sprawiedliwego i prawowitego Zwierzchniego Władcę Wszechświata. Bóg nagrodził Jezusa, wskrzeszając go z martwych do nieśmiertelnego życia w niebie. Zajmując tę wysoką pozycję, Jezus poświęca uwagę innej sprawie, dla której przyszedł na ziemię, a mianowicie pojednaniu z Bogiem grzesznych ludzi okazujących skruchę (Hebrajczyków 9:14-16).

Większa chwała duchowej świątyni Bożej

18. Jak Jehowa okrył swą duchową świątynię niezwykłą chwałą?

¹⁸ „Przyszła chwała tego domu będzie większa niż dawna” — zapowiedział Jehowa (Aggeusza 2:9). Okrył swą duchową świątynię niezwykłą chwałą, gdy wskrzesił Jezusa jako nieśmiertelnego Króla i Arcykapłana. Jezus może teraz zapewnić „wiecznotrwałe wybawienie wszystkim, którzy są mu posłuszni” (Hebrajczyków 5:9). Takie posłuszeństwo okazało mu najpierw 120 uczniów, obdarzonych duchem świętym w dniu Pięćdziesiątnicy 33 roku n.e. W Księdze Objawienia przepowiedziano, iż tych duchowych synów Izraela ma być ostatecznie 144 000 (Objawienie 7:4). Wielu z nich umarło i w nieświadomości spoczęło we wspólnym grobie wszystkich ludzi, czekając na obecność Jezusa w charakterze Króla. Z chronologii przedstawionej proroczo w Księdze Daniela 4:7-14, 17-24 wynika, iż Jezus zaczął panować wśród swych nieprzyjaciół w roku 1914 (Psalm 110:2). Namaszczeni chrześcijanie gorąco wyczekiwali tego roku dziesiątki lat naprzód. Pierwsza wojna światowa i towarzyszące jej nieszczęścia, jakie spadły na ludzkość, dowiodły, że w roku 1914 Jezus rzeczywiście został wyniesiony na tron królewski (Mateusza 24:3, 7, 8). Wkrótce potem nadszedł czas, by ‛zaczął się sąd od domu Bożego’ i by Jezus spełnił obietnicę dotyczącą jego namaszczonych uczniów, którzy zapadli w sen śmierci: „Przyjdę znowu i przyjmę was do siebie” (1 Piotra 4:17; Jana 14:3).

19. W jaki sposób ostatek 144 000 dostanie się do Miejsca Najświętszego w niebie?

¹⁹ Nie wszyscy spośród 144 000 członków świętego kapłaństwa zostali już ostatecznie opieczętowani i zgromadzeni w niebiańskim domu. Ostatek tego grona jeszcze żyje na ziemi, a ich stan duchowy został wyobrażony przez Miejsce Święte, oddzielone od świętego oblicza Boga „zasłoną” — barierą ich ziemskich ciał. Kiedy te wierne osoby umierają, są natychmiast wskrzeszane jako nieśmiertelne stworzenia duchowe i przyłączają się do tych z grona 144 000, którzy już przebywają w niebie (1 Koryntian 15:51-53).

20. Jakie doniosłe dzieło wykonuje w naszych czasach ostatek świętego kapłaństwa i z jakim rezultatem?

²⁰ Tak wielka liczba kapłanów usługujących z Arcykapłanem w niebiosach przydaje duchowej świątyni Bożej jeszcze większej chwały. Tymczasem ostatek świętego kapłaństwa wykonuje na ziemi niezwykle ważne dzieło. Ogłasza wyroki Boga, który w ten sposób ‛kołysze wszystkimi narodami’, jak to zapowiedziano w Księdze Aggeusza 2:7 (NW). Dzięki temu na ziemskich dziedzińcach świątyni Jehowy gromadzą się miliony Jego czcicieli, nazwanych „rzeczami pożądanymi wszystkich narodów”. Jakie miejsce zajmują takie osoby w wielkiej świątyni duchowej Boga i jaką jeszcze chwałą zostanie ona otoczona w przyszłości? Odpowiedzi na te pytania udzieli następny artykuł.

Pytania do powtórki

◻ Jaki piękny przykład dał Jezus w 29 roku n.e.?

◻ Co powołano do istnienia w roku 29 n.e.?

◻ Co wyobraża Miejsce Święte, a co Miejsce Najświętsze?

◻ W jaki sposób wielka świątynia duchowa jest okrywana chwałą?

[Ilustracja na stronie 17]

Kiedy w 29 roku n.e. Jezus został namaszczony duchem świętym, powołano do istnienia wielką duchową świątynię Bożą