„Odbywała się w Kanie Galilejskiej uczta weselna (...). Jezus i jego uczniowie też zostali zaproszeni na tę ucztę” (JANA 2:1, 2).

 1. Czego się dowiadujemy z relacji o pobycie Jezusa w Kanie?

JEZUS oraz jego matka i uczniowie wiedzieli, ile radości sprawia sługom Bożym godnie przeprowadzona uroczystość zaślubin. Właśnie na weselu Chrystus dokonał swego pierwszego opisanego w Biblii cudu, czym bardzo je uprzyjemnił (Jana 2:1-11). Zapewne byłeś już na ślubie dwojga chrześcijan pragnących służyć Jehowie jako szczęśliwe małżeństwo. A może sam przygotowujesz się do takiej uroczystości albo chciałbyś pomóc komuś z przyjaciół dobrze ją zorganizować. Co może się przyczynić do jej pomyślnego przebiegu?

 2. Co na temat zaślubin mówi Biblia?

² Chrześcijanie przekonują się, że w planowaniu zaślubin bardzo pomagają rady zawarte w natchnionym Słowie Bożym (2 Tymoteusza 3:16, 17). Rzecz jasna Biblia nie podaje szczegółowych wytycznych co do tej uroczystości, bo zwyczaje, a nawet wymagania prawne różnią się w zależności od miejsca i okresu historycznego. Na przykład w starożytnym Izraelu zaślubinom nie towarzyszyła żadna oficjalna ceremonia. W wyznaczonym dniu oblubieniec wprowadzał oblubienicę do własnego domu lub do domu swego ojca (Rodzaju 24:67; Izajasza 61:10; Mateusza 1:24). Właśnie w taki jawny sposób odbywały się zaślubiny, pozbawione powszechnego dziś formalnego ceremoniału.

 3. Na jaką uroczystość w Kanie wybrał się Jezus?

³ Izraelici uznawali ten krok za akt zawarcia małżeństwa. Potem mogli uczestniczyć w uroczystym przyjęciu, takim jak to wspomniane w Ewangelii według Jana 2:1 (Mateusza 22:2-10; 25:10; Łukasza 14:8). Z relacji tej wyraźnie wynika, że Jezus był obecny na uczcie wydanej z okazji żydowskich zaślubin i przyczynił się do jej pomyślnego przebiegu. Co jednak istotne, ówczesne zaślubiny różniły się od dzisiejszych.

 4. Na jakie zaślubiny decydują się niektórzy chrześcijanie i dlaczego?

⁴ Obecnie w wielu krajach chrześcijanie pragnący się pobrać muszą spełnić pewne wymagania prawne, aby móc zawrzeć legalny związek. Może towarzyszyć temu skromna, prosta ceremonia, której przewodniczy urzędnik stanu cywilnego, burmistrz, sędzia lub upoważniony kaznodzieja. Niektórzy wybierają właśnie taką formę zaślubin, zapraszając kilku krewnych lub zaprzyjaźnionych chrześcijan, by służyli za świadków lub po prostu dzielili radość związaną z tym ważnym wydarzeniem (Jeremiasza 33:11; Jana 3:29). Inni też wolą nie organizować dużych przyjęć weselnych wymagających wielu przygotowań i pieniędzy, lecz urządzają skromny poczęstunek w gronie najbliższych przyjaciół. Powinniśmy pamiętać, że niezależnie od tego, na co się zdecydujemy, inni dojrzali chrześcijanie mogą mieć na tę sprawę odmienny pogląd (Rzymian 14:3, 4).

 5. Dlaczego wiele chrześcijańskich par młodych chce wysłuchać okolicznościowego przemówienia i na co kładzie się w nim nacisk?

⁵ Chrześcijańscy nowożeńcy zwykle pragną wysłuchać okolicznościowego przemówienia biblijnego.a Wiedzą, że małżeństwo ustanowił Jehowa oraz że w swoim Słowie podaje On mądre rady pomagające mężom i żonom prowadzić udane i szczęśliwe życie (Rodzaju 2:22-24; Marka 10:6-9; Efezjan 5:22-33). Poza tym większość młodych par chce, by w tym radosnym wydarzeniu towarzyszyli im krewni i przyjaciele. Jak jednak należałoby się zapatrywać na ogromną różnorodność wymagań prawnych, procedur, a nawet miejscowych zwyczajów? W niniejszym artykule omówiono sytuacje z różnych rejonów świata. Niektóre mogą bardzo odbiegać od tego, co znasz lub co jest przyjęte w twoim środowisku. Niemniej możesz dostrzec pewne wspólne zasady lub aspekty ważne dla sług Bożych.

Małżeństwo godne uznania musi być zawarte zgodnie z prawem

 6, 7. Dlaczego powinniśmy się interesować prawną stroną zawarcia małżeństwa i jak możemy pokazać, że szanujemy obowiązujące wymagania?

⁶ Instytucję małżeństwa założył Jehowa, ale pobierające się osoby muszą też uwzględnić stosowne wymagania władz ludzkich. Jezus oświadczył: „Spłacajcie to, co Cezara, Cezarowi, a co Boże, Bogu” (Marka 12:17). Podobny nakaz podał apostoł Paweł: „Niech każda dusza będzie podporządkowana władzom zwierzchnim, bo nie ma władzy, jak tylko za sprawą Boga; istniejące władze zajmują swe względne pozycje za sprawą Boga” (Rzymian 13:1; Tytusa 3:1).

⁷ W większości krajów „Cezar”, czyli władze świeckie, określa, kto jest uprawniony do zawarcia małżeństwa. Kiedy więc dwoje chrześcijan postanawia się pobrać i w świetle Biblii ma do tego prawo, sumiennie dostosowuje się do miejscowych przepisów. Może to wymagać zdobycia formalnej zgody na małżeństwo, zawarcia związku przed upoważnionym urzędnikiem oraz odnotowania tego w aktach. Kiedy Cezar August zarządził spis ludności, Maria i Józef posłusznie udali się do Betlejem, ‛aby ich zapisano’ (Łukasza 2:1-5).

 8. Kiedy małżeństwo staje się ważne i jak to uwzględniają Świadkowie Jehowy?

⁸ Gdy dwoje chrześcijan pobiera się zgodnie z prawem, ich związek staje się ważny także w oczach Boga. Dlatego Świadkowie Jehowy nie powtarzają zaślubin przez mnożenie oficjalnych ceremonii ani nie odnawiają przysięgi małżeńskiej na przykład z okazji 25 czy 50 rocznicy ślubu (Mateusza 5:37). (Niektóre kościoły nie uznają przewidzianego w prawie ślubu cywilnego za wiążący, twierdząc, że małżeństwo koniecznie należy zawrzeć przed duchownym). Tu i ówdzie urzędowe pełnomocnictwo do udzielania ślubów otrzymuje ktoś ze Świadków Jehowy. W takiej sytuacji ceremonię ślubną połączoną z przemówieniem okolicznościowym zapewne zechce on przeprowadzić w Sali Królestwa. Ten lokalny ośrodek prawdziwego wielbienia Boga to stosowne miejsce na wykład dotyczący instytucji założonej przez Jehowę.

 9. (a) Na co może się zdecydować chrześcijańska para biorąca ślub cywilny? (b) Jaki udział w planowaniu zaślubin mogą mieć starsi?

⁹ Ustawodawstwo niektórych krajów wymaga, aby małżeństwo zostało zawarte w jakimś urzędzie, na przykład w ratuszu, lub po prostu przed urzędnikiem stanu cywilnego. Chrześcijańskie pary na ogół postanawiają, by jeszcze tego samego dnia bądź nazajutrz wysłuchać przemówienia okolicznościowego w Sali Królestwa. (Nie byłoby wskazane, aby ślub cywilny dzieliło od przemówienia biblijnego wiele dni, gdyż małżeństwo już zostało zawarte przed Bogiem i ludźmi, w tym także przed zborem chrześcijańskim). Nowożeńcy pragnący po takim ślubie wysłuchać wykładu w Sali Królestwa powinni wcześniej poprosić starszych ze zborowego komitetu służby o zgodę na jej wykorzystanie. Nadzorcy ci upewnią się, czy dana para ma dobrą opinię i czy ta uroczystość nie będzie kolidować z zebraniami oraz innymi przedsięwzięciami zaplanowanymi w Sali (1 Koryntian 14:33, 40). Ocenią też wszelkie zmiany w jej wystroju zaproponowane przez narzeczonych oraz ustalą, czy podać w zborze jakąś informację na temat tej uroczystości.

10. Jeśli prawo wymaga ślubu cywilnego, jak wpływa to na charakter przemówienia okolicznościowego?

¹⁰ Starszy wygłaszający przemówienie okolicznościowe postara się to uczynić w sposób ciepły, budujący i godny. Jeżeli para już wzięła ślub cywilny, mówca zechce wyraźnie zaznaczyć, iż związek ten jest zawarty zgodnie z obowiązującym prawem. Gdyby ślub cywilny nie obejmował złożenia przysięgi małżeńskiej, nowożeńcy mogą to uczynić w trakcie przemówienia.b Jeśli przysięga była złożona wcześniej w urzędzie, ale państwo młodzi chcą ją powtórzyć przed Jehową i zborem, powinni ją wypowiadać w czasie przeszłym na potwierdzenie, że już ‛zostali wprzęgnięci we wspólne jarzmo’ (Mateusza 19:6; 22:21).

11. Jak w niektórych krajach wygląda zawieranie małżeństw i jakie odzwierciedlenie znajduje to w przemówieniu okolicznościowym?

¹¹ Gdzie indziej prawo nie wymaga, by małżeństwo było zawierane według jakiegoś ceremoniału ani nawet w obecności przedstawiciela władz. Narzeczeni zgłaszają na piśmie swój związek urzędnikowi, który następnie go rejestruje. Od tego dnia są uważani za męża i żonę. Jak już wspomniano, mogą zechcieć zaraz po zalegalizowaniu swego związku wysłuchać w Sali Królestwa przemówienia biblijnego. Wybrany przez nich dojrzały duchowo mówca poinformuje obecnych, że para ta zarejestrowała swój związek i stanowi małżeństwo. Treść i sposób złożenia ewentualnej przysięgi opisano w akapicie 10 i w zamieszczonym przypisie. Reszta obecnych w Sali Królestwa, dzieląc radość z nowożeńcami, też odniesie pożytek z rad udzielonych na podstawie Słowa Bożego (Pieśń nad Pieśniami 3:11).

Śluby zwyczajowe i cywilne

12. Co to jest ślub zwyczajowy i co należy uczynić po jego zawarciu?

¹² W niektórych krajach rozpowszechnione są tak zwane śluby zwyczajowe (plemienne). Nie chodzi tu o zwykłe mieszkanie ze sobą dwojga ludzi ani o życie w konkubinacie, który gdzieniegdzie ma pewien status prawny, ale nie taki jak małżeństwo.c Dotyczy to wzięcia ślubu według zwyczaju ogólnie przyjętego w danym plemieniu lub okolicy. W grę może wchodzić zapłacenie i przyjęcie całej opłaty za narzeczoną, dzięki czemu w świetle prawa oraz Biblii młoda para staje się małżeństwem. Władze uważają taki zwyczajowy ślub za ważny, prawomocny i wiążący. Potem na ogół można zarejestrować swój związek i otrzymać akt ślubu. Zapewnia to ochronę prawną obojgu małżonkom i ich ewentualnym dzieciom, a w razie śmierci męża — owdowiałej żonie. Każdego, kto bierze ślub zwyczajowy, zbór będzie zachęcał do jak najszybszego dokonania takiej rejestracji. Co ciekawe, w okresie obowiązywania Prawa Mojżeszowego małżeństwa oraz narodziny dzieci także odnotowywano w urzędowych rejestrach (Mateusza 1:1-16).

13. O czym należy pamiętać, jeśli chodzi o przemówienie wygłaszane po ślubie zwyczajowym?

¹³ Z chwilą zawarcia legalnego ślubu zwyczajowego mężczyzna i kobieta stają się mężem i żoną. Jak już nadmieniono, chrześcijanie wstępujący w taki związek mogą zechcieć wysłuchać w Sali Królestwa wykładu okolicznościowego i złożyć przysięgę. Mówca poinformuje wtedy, że para ta już się pobrała zgodnie z prawem „Cezara”. Z okazji ślubu wygłasza się tylko jedno przemówienie. Skoro zawarty zostaje jeden związek małżeński (w tym wypadku według prawa zwyczajowego), to stosowne będzie jedno przemówienie biblijne. Jeśli te dwa wydarzenia odbywają się w jak najkrótszym odstępie czasu (najlepiej tego samego dnia), chrześcijańskiemu małżeństwu przysparza to szacunku u osób postronnych.

14. Co mógłby zrobić chrześcijanin, jeśli prawo dopuszcza zarówno ślub zwyczajowy, jak i cywilny?

¹⁴ W niektórych krajach uznających ślub zwyczajowy można też wziąć ślub cywilny, nazywany ustawowym. Przeważnie odbywa się on przed urzędnikiem i może obejmować ślubowanie oraz wpis do rejestru. Część chrześcijan woli ślub cywilny niż zwyczajowy. Niemniej każdy z tych ślubów jest ważny w świetle prawa — nie trzeba brać ich obu. Podane w akapitach 9 i 10 wskazówki dotyczące przemówienia okolicznościowego oraz przysięgi odnoszą się również do ślubu cywilnego. Najistotniejsze jest to, żeby młoda para pobrała się w sposób godny uznania w oczach Boga i ludzi (Łukasza 20:25; 1 Piotra 2:13, 14).

Pielęgnuj w małżeństwie szacunek

15, 16. Jak można okazywać szacunek dla instytucji małżeństwa?

¹⁵ Kiedy w małżeństwie pewnego perskiego władcy pojawił się problem, jeden z głównych doradców imieniem Memuchan udzielił królowi rady mającej skłonić ‛wszystkie żony do okazywania szacunku swym mężom’ (Estery 1:20). Żaden człowieczy władca nie musi nakazywać czegoś takiego chrześcijańskim małżeństwom — żony same chcą szanować swych mężów. Podobnie oni darzą je szacunkiem i nie szczędzą im pochwał (Przysłów 31:11, 30; 1 Piotra 3:7). Małżonkowie nie powinni odkładać okazywania sobie szacunku na późniejsze lata. Winni to czynić już od samego początku — od dnia zaślubin.

¹⁶ Tego szczególnego dnia szacunek powinien się uwidaczniać w postawie nie tylko męża i żony. Jeżeli chrześcijański starszy ma wygłosić przemówienie okolicznościowe, on również zechce to zrobić z szacunkiem. Powinien się zwracać bezpośrednio do nowożeńców. Ponieważ wykład ten stanowi element okazania im respektu, mówca będzie unikał dowcipów i świeckich powiedzonek. Powstrzyma się od zbyt osobistych uwag, mogących wprawić młodą parę i słuchaczy w zakłopotanie. Postara się raczej przemawiać w sposób ciepły i budujący, a zarazem kierować uwagę na Założyciela małżeństwa i Jego niezrównane rady. Wygłaszając to przemówienie w sposób godny, przyczyni się do tego, że dane zaślubiny przysporzą czci Jehowie Bogu.

17. Dlaczego należy się interesować prawną stroną chrześcijańskich zaślubin?

¹⁷ W niniejszym artykule poruszono sporo aspektów prawnych samych zaślubin. Niektóre mogą nie dotyczyć bezpośrednio twego terenu. Jednak każdy z nas powinien wiedzieć, jakie to ważne, by słudzy Jehowy pobierali się w zgodzie z miejscowymi prawami, z wymaganiami „Cezara” (Łukasza 20:25). Paweł nalegał: „Oddawajcie wszystkim to, co im się należy — kto żąda podatku, temu podatek, kto żąda daniny, temu daninę, (...) kto żąda szacunku, temu taki szacunek” (Rzymian 13:7). Całkiem słusznie więc chrześcijanie już od dnia ślubu mają w poszanowaniu tę instytucję, która z woli Boga istnieje po dziś dzień.

18. Jaki element zaślubin zasługuje na uwagę i gdzie można znaleźć informacje na ten temat?

¹⁸ Często po chrześcijańskim ślubie odbywa się spotkanie towarzyskie — poczęstunek, przyjęcie lub wesele. Na jedną z takich uczt wybrał się Jezus. Jak dzięki radom biblijnym można zadbać o to, by tego rodzaju spotkanie przysporzyło szacunku Bogu oraz przyniosło chlubę nowożeńcom i zborowi chrześcijańskiemu? Zagadnienie to omawia następny artykuł.d

„Wiara, jeśli nie ma uczynków, sama w sobie jest martwa” (JAKUBA 2:17).

 1. Dlaczego pierwsi chrześcijanie przywiązywali wagę zarówno do wiary, jak i do uczynków?

PIERWSI chrześcijanie jako ogół potwierdzali wiarę swoim życiem. Uczeń Jakub zachęcał wszystkich współwyznawców: „Stańcie się wykonawcami słowa, a nie tylko słuchaczami”. Następnie dodał: „Jak ciało bez ducha jest martwe, tak i wiara bez uczynków jest martwa” (Jakuba 1:22; 2:26). Około 35 lat później wielu chrześcijan wciąż poświadczało swą wiarę odpowiednimi uczynkami. Niestety, zdarzały się wyjątki. Jezus pochwalił zbór w Smyrnie, natomiast o większej części zboru w Sardes powiedział: „Znam twoje uczynki — masz imię, że żyjesz, ale jesteś martwy” (Objawienie 2:8-11; 3:1).

 2. Jakie pytania dotyczące wiary powinni sobie zadawać chrześcijanie?

² Jezus zachęcił więc braci w Sardes — a w szerszym zakresie wszystkich, którzy później mieli czytać jego słowa — by potwierdzali swym życiem miłość do prawdy oraz by pozostawali czujni duchowo (Objawienie 3:2, 3). Każdy z nas powinien zadać sobie pytania: Jak wyglądają moje uczynki? Czy wyraźnie z nich wynika, że usilnie staram się potwierdzać swą wiarę tym, co robię — nawet w dziedzinach niezwiązanych bezpośrednio z głoszeniem czy zebraniami zborowymi? (Łukasza 16:10). Moglibyśmy przeanalizować sporo dziedzin życia, ale zajmiemy się tylko jedną — spotkaniami towarzyskimi, również tymi z okazji zaślubin.

Małe spotkania towarzyskie

 3. Jaki jest biblijny pogląd na udział w spotkaniach towarzyskich?

³ Większość z nas chętnie przyjmuje zaproszenie na spotkanie w gronie współwyznawców. Jehowa jest „szczęśliwym Bogiem” i pragnie, żeby Jego chwalcy też byli szczęśliwi (1 Tymoteusza 1:11). Dlatego sprawił, że w Biblii znalazło się realistyczne spostrzeżenie Salomona: „Pochwaliłem weselenie się, gdyż dla ludzi nie ma nic lepszego pod słońcem niż to, żeby jedli i pili, i się weselili i żeby to im towarzyszyło w ich trudzie przez dni ich życia” (Kaznodziei 3:1, 4, 13; 8:15). Okazją do takiego weselenia się może być posiłek z rodziną albo jakieś inne nieduże spotkanie w gronie współwyznawców (Hioba 1:4, 5, 18; Łukasza 10:38-42; 14:12-14).

 4. Na czym powinno zależeć komuś, kto organizuje spotkanie towarzyskie?

⁴ Gdy organizujesz takie spotkanie i jesteś za nie odpowiedzialny, powinieneś je starannie zaplanować — nawet jeśli zapraszasz jedynie grupkę współwyznawców na poczęstunek i przyjacielską pogawędkę (Rzymian 12:13). Zadbaj o to, żeby ‛wszystko odbyło się przyzwoicie’, w sposób podyktowany „mądrością z góry” (1 Koryntian 14:40; Jakuba 3:17). Apostoł Paweł napisał: „Czy jecie, czy pijecie, czy cokolwiek innego czynicie, wszystko czyńcie ku chwale Bożej. Unikajcie dawania powodów do zgorszenia” (1 Koryntian 10:31, 32). Na co trzeba zwrócić szczególną uwagę? Jeśli zawczasu przemyślisz niektóre sprawy, łatwiej ci będzie dopilnować, żeby zachowanie twoje i twoich gości licowało z naszą wiarą (Rzymian 12:2).

Jak będzie wyglądało spotkanie?

 5. Dlaczego gospodarz spotkania powinien starannie przemyśleć sprawę podania napojów alkoholowych oraz doboru muzyki?

⁵ Niejeden gospodarz zastanawia się, czy podać napoje alkoholowe. Nie są one niezbędne do stworzenia na spotkaniu dobrego nastroju. Zauważmy, że gdy Jezus zadbał o posiłek dla sporej grupy swoich słuchaczy, rozmnożył chleb i ryby. Relacja biblijna z tego wydarzenia nie mówi o cudownym dostarczeniu wina, choć wiemy, że Jezus potrafił to uczynić (Mateusza 14:14-21). Jeśli się zdecydujesz na podanie alkoholu, udostępnij go w umiarkowanej ilości; nie zapomnij też o osobach preferujących napoje bezalkoholowe (1 Tymoteusza 3:2, 3, 8; 5:23; 1 Piotra 4:3). Nigdy nie przymuszaj nikogo do napicia się czegoś, co mogłoby ‛ukąsić jak wąż’ (Przysłów 23:29-32). A co z muzyką lub śpiewem? Jeśli przewidujesz je w programie spotkania, starannie dobierz utwory, uwzględniając ich rytm i słowa (Kolosan 3:8; Jakuba 1:21). Wielu chrześcijan przekonuje się, że do wytworzenia miłej atmosfery przyczynia się odtwarzanie Melodii Królestwa lub nawet wspólne śpiewanie tych pieśni (Efezjan 5:19, 20). Poza tym sprawdzaj, czy muzyka nie gra zbyt głośno — nie powinna uniemożliwiać prowadzenia miłych rozmów ani przeszkadzać sąsiadom (Mateusza 7:12).

 6. Jak gospodarz może dowieść żywej wiary, jeśli chodzi o rozmowy na spotkaniu towarzyskim lub inne jego elementy?

⁶ Na spotkaniu towarzyskim chrześcijanie mogą porozmawiać o różnych sprawach, poczytać coś na głos albo opowiedzieć ciekawe przeżycia. Jeśli rozmowa schodzi na niewłaściwe tory, gospodarz postara się taktownie nadać jej odpowiedni kierunek. Powinien też czuwać, by nikt w niej nie dominował. W razie potrzeby sam może umiejętnie zabrać głos i zaangażować w nią innych, na przykład młodych, lub poruszyć temat, który pozwoli się wypowiedzieć różnym osobom. Sprawi to radość zarówno młodszym, jak i starszym wiekiem. Jeżeli jako organizator spotkania mądrze i taktownie pokierujesz jego przebiegiem, twój „rozsądek stanie się znany” wszystkim obecnym (Filipian 4:5). Dostrzegą, że twoja wiara oddziałuje na każdą dziedzinę twego życia.

Śluby i przyjęcia weselne

 7. Dlaczego zaślubiny i przyjęcie weselne należy starannie zaplanować?

⁷ Szczególną okazją do radości jest chrześcijański ślub. Starożytni słudzy Jehowy, między innymi Jezus i jego uczniowie, chętnie brali udział w takich miłych wydarzeniach, jak również w towarzyszących im ucztach (Rodzaju 29:21, 22; Jana 2:1, 2). Ale doświadczenia z minionych lat wyraźnie pokazują, że jeśli przyjęcia weselne mają świadczyć o rozsądku i chrześcijańskiej równowadze, trzeba je starannie zaplanować. Niemniej stanowią one normalny aspekt życia i dają chrześcijaninowi sposobność zademonstrowania swej wiary.

 8, 9. Jakie zwyczaje praktykowane na wielu ślubach potwierdzają wypowiedź z Listu 1 Jana 2:16, 17?

⁸ Wiele osób nie zna zasad Bożych albo się nimi nie przejmuje i uważa ślub za okazję do ekstrawagancji — za sytuację, która coś takiego usprawiedliwia. Na łamach periodyku wydawanego w jednym z krajów europejskich młoda mężatka tak opisała swój „królewski” ślub: ‛Jechaliśmy paradną, czterokonną karetą, za nami dwanaście dorożek i dyliżans z grającą orkiestrą. Potem wykwintne menu, świetna muzyka, było po prostu anielsko. Tak jak pragnęłam, byłam tego jednego dnia królową’.

⁹ Zwyczaje mogą się różnić w zależności od kraju, niemniej powyższa wypowiedź stanowi potwierdzenie tego, co napisał apostoł Jan: „Wszystko na świecie — pragnienie ciała i pragnienie oczu, i popisywanie się swymi środkami do życia — nie pochodzi od Ojca, lecz pochodzi od świata”. Czy można sobie wyobrazić, by dojrzała duchowo chrześcijańska para pragnęła mieć „królewski” ślub oraz bajeczne, wystawne przyjęcie? Planując ślub, narzeczeni powinni raczej pamiętać, że „kto wykonuje wolę Boga, ten pozostaje na wieki” (1 Jana 2:16, 17).

10. (a) Dlaczego do zorganizowania przyjęcia świadczącego o rozsądku potrzebne jest planowanie? (b) Jak podejmować decyzje dotyczące gości?

¹⁰ Z pomocą Biblii chrześcijańskie pary mogą przejawiać realizm i rozsądek. Oczywiście dzień ślubu jest dla nich ważny, ale pamiętają, że stanowi dopiero początek ich małżeństwa, które może trwać wiecznie. Wcale nie muszą urządzać dużej uczty weselnej. Jeśli się zdecydują na jakieś przyjęcie, powinni ustalić jego charakter oraz obliczyć koszty (Łukasza 14:28). Gdy rozpoczną wspólne życie, głową ich chrześcijańskiego związku będzie według Biblii mąż (1 Koryntian 11:3; Efezjan 5:22, 23). Dlatego za przyjęcie weselne odpowiada przede wszystkim pan młody. Rzecz jasna okaże względy swojej przyszłej żonie i omówi z nią różne sprawy, na przykład liczbę gości. Czasem nie jest możliwe ani praktyczne zaproszenie wszystkich przyjaciół i krewnych, toteż podejmowanie pewnych decyzji wymaga skromności. Narzeczeni powinni mieć prawo założyć, że współwyznawcy, których nie mogą zaprosić, okażą zrozumienie i nie poczują się urażeni (Kaznodziei 7:9).

„Gospodarz uczty”

11. Jaką rolę na weselu odgrywa „gospodarz uczty”?

¹¹ Jak para, która postanawia urządzić przyjęcie weselne, może zadbać o jego godny przebieg? Świadkowie Jehowy już dawno dostrzegli, jak mądrze jest brać pod uwagę pewien aspekt uwzględniony na weselu w Kanie Galilejskiej — tym, w którym uczestniczył Jezus. Otóż był tam „gospodarz uczty” — zapewne człowiek odpowiedzialny i bogobojny (Jana 2:9, 10). Podobnie mądry pan młody powierzy tę ważną funkcję jakiemuś dojrzałemu duchowo współwyznawcy. Po zapoznaniu się z życzeniami i gustami pana młodego gospodarz przyjęcia trzyma się tych ustaleń zarówno przed uroczystością, jak i w jej trakcie.

12. Co powinien rozważyć pan młody, jeśli chodzi o napoje alkoholowe?

¹² Zgodnie z tym, o czym wspomniano w akapicie 5, niektóre pary rezygnują z podawania alkoholu, żeby nikt go nie nadużył i nie zmącił radosnej atmosfery wesela (Rzymian 13:13; 1 Koryntian 5:11). Jeśli jednak zdecydują się na trunki, pan młody powinien dopilnować, żeby je podano w umiarkowanej ilości. Na uczcie weselnej w Kanie było wino, a to, którego dostarczył Jezus, odznaczało się najwyższą jakością. Co ciekawe, gospodarz tej uczty zauważył: „Każdy inny człowiek najpierw podaje wino wyborne, a gdy sobie podpiją — gorsze. Ty zachowałeś wyborne wino aż dotąd” (Jana 2:10). Jezus nie przyczynił się do pijaństwa, bo przecież uważał je za coś nagannego (Łukasza 12:45, 46). Z wypowiedzi tego gospodarza wesela, zdumionego jakością wina, można wywnioskować, że niekiedy goście weselni się upijali (Dzieje 2:15; 1 Tesaloniczan 5:7). Tak więc zarówno pan młody, jak i godny zaufania chrześcijanin wyznaczony na gospodarza uczty powinni dopilnować, żeby wszyscy obecni trzymali się wyraźnego nakazu: „Nie upijajcie się winem, bo w tym jest rozwiązłość” (Efezjan 5:18; Przysłów 20:1; Ozeasza 4:11).

13. Co i dlaczego powinni rozpatrzyć przyszli małżonkowie, jeśli na swoim weselu przewidują muzykę?

¹³ Jeżeli na przyjęciu weselnym ma być muzyka, to podobnie jak w wypadku innych spotkań należy zadbać o taką jej głośność, by dało się swobodnie rozmawiać. Pewien chrześcijański starszy zauważył: „Zdarza się, że w trakcie przyjęcia — gdy rozmowy są już bardziej ożywione lub zaczynają się tańce — pogłaśnia się muzykę. To, co początkowo było tłem, staje się hałaśliwe i przeszkadza w rozmowie. Przyjęcie weselne to okazja do spędzenia czasu w miłym towarzystwie. Jakież by to było smutne, gdyby popsuła je głośna muzyka!” Również w tej sprawie pan młody oraz gospodarz przyjęcia muszą postępować odpowiedzialnie; nie powierzą kontroli nad doborem oraz głośnością granych utworów zaproszonym lub wynajętym muzykom. Paweł napisał: „Cokolwiek czynicie w słowie lub uczynku, wszystko czyńcie w imię Pana Jezusa” (Kolosan 3:17). Czy po powrocie do domu goście będą mogli wspominać, że muzyka na weselu stanowiła dowód, iż nowożeńcy ‛wszystko czynili w imię Jezusa’? A tak być powinno.

14. Jakie miłe wspomnienia z wesela powinni zachować chrześcijanie?

¹⁴ Dobrze zorganizowane przyjęcie weselne będzie mile wspominane. Adam i Edyta, będący od 30 lat małżeństwem, tak opowiedzieli o pewnym weselu: „Naprawdę dało się tam odczuć chrześcijańską atmosferę. Wychwalano Jehowę w pieśniach, nie zabrakło zdrowej rozrywki, a taniec i muzyka odgrywały drugoplanową rolę. Było wesoło i budująco, nic nie uchybiało zasadom biblijnym”. Jak zatem widać, nowożeńcy mają szereg sposobności, by dowieść swej wiary czynami.

Prezenty ślubne

15. Jaką radę biblijną można odnieść do wręczania prezentów ślubnych?

¹⁵ W wielu krajach przyjaciele i krewni zwykle wręczają nowożeńcom prezenty. Jeżeli i ty chcesz to zrobić, o czym powinieneś pamiętać? Przypomnij sobie wypowiedź apostoła Jana na temat „popisywania się swymi środkami do życia”. Taką postawę powiązał nie z chrześcijanami, którzy swą wiarę potwierdzają uczynkami, lecz ze ‛światem, który przemija’ (1 Jana 2:16, 17). Czy z uwagi na te natchnione słowa Jana młoda para powinna publicznie informować, od kogo otrzymała poszczególne prezenty? Bracia z Macedonii i Achai wsparli datkami współwyznawców w Jerozolimie, ale nic nie wskazuje na to, by ich imiona podano do wiadomości (Rzymian 15:26). Chrześcijańscy ofiarodawcy na ogół wolą pozostać anonimowi i nie zwracać na siebie uwagi. Warto w tym wypadku uwzględnić radę Jezusa zanotowaną w Ewangelii według Mateusza 6:1-4.

16. Jak nowożeńcy mogą uniknąć zranienia czyichś uczuć w kwestii prezentów ślubnych?

¹⁶ Ujawnianie, od kogo pochodzą prezenty, mogłoby innych ‛pobudzić do współzawodnictwa’ — kto da lepszy lub droższy podarunek. Dlatego mądrzy chrześcijańscy nowożeńcy nie będą publicznie wymieniać ofiarodawców. Mogłoby to wprawić w zakłopotanie tych, których nie było stać na podarunek (Galatów 5:26; 6:10). Rzecz jasna nie ma nic złego w tym, by państwo młodzi poznali darczyńców. Mogą się o nich dowiedzieć z dołączanych do prezentów bilecików, których treść zachowają jednak dla siebie. Kiedy kupujemy, wręczamy oraz otrzymujemy prezenty ślubne, mamy sposobność pokazać, że nawet w takiej osobistej sprawie potwierdzamy swoją wiarę uczynkami.a

17. Jaki cel związany z wiarą i uczynkami powinni sobie wyznaczyć chrześcijanie?

¹⁷ Potwierdzanie swej wiary uczynkami niewątpliwie obejmuje coś więcej niż moralne prowadzenie się, obecność na chrześcijańskich zebraniach oraz udział w głoszeniu. Oby każdy z nas przejawiał żywą wiarę, która będzie oddziaływać na wszystkie nasze poczynania. Możemy jej dowieść uczynkami „w pełni dokonanymi przed Bogiem” — także tymi, które dotyczą spraw omówionych wcześniej (Objawienie 3:2).

18. Jak słowa z Jana 13:17 potwierdzają się w wypadku chrześcijańskich ślubów oraz przyjęć?

¹⁸ Jezus dał piękny przykład swym wiernym apostołom przez pokorne umycie im nóg, po czym oświadczył: „Jeżeli to wiecie, szczęśliwi jesteście, jeśli to czynicie” (Jana 13:4-17). W naszych czasach raczej nie jest konieczne ani przyjęte, by komuś — na przykład gościom — myć nogi. Ale jak wykazano w niniejszym artykule, istnieją dziedziny życia, w których możemy swej wiary dowodzić życzliwymi, taktownymi uczynkami, mającymi związek między innymi ze spotkaniami towarzyskimi i ślubami. Możemy tak postępować niezależnie od tego, czy to my się pobieramy, czy też jesteśmy gośćmi na ślubie lub przyjęciu weselnym u chrześcijan pragnących potwierdzać swą wiarę czynami.

[Przypis]

Jak byś odpowiedział?

Jak możesz dowodzić swej wiary, gdy:

• urządzasz małe spotkanie towarzyskie?

• organizujesz ślub lub przyjęcie weselne?

• wręczasz lub otrzymujesz prezent ślubny?

[Ilustracja na stronie 24]

Nawet gdy zapraszasz tylko kilka osób, kieruj się „mądrością z góry”

„DZIEŃ ślubu był jednym z najważniejszych i najradośniejszych dni w moim życiu” — wspomina Gordon, będący mężem już prawie 60 lat. Co sprawia, że ten dzień ma dla prawdziwych chrześcijan tak doniosłe znaczenie? Narzeczeni składają wówczas świętą przysięgę tym, których bardzo kochają — swemu partnerowi oraz Jehowie Bogu (Mateusza 22:37; Efezjan 5:22-29). Pary zamierzające się pobrać chcą więc, by dzień ślubu okazał się radosnym wydarzeniem i przysporzył czci Założycielowi małżeństwa (Rodzaju 2:18-24; Mateusza 19:5, 6).

Jak pan młody może zadbać o godny przebieg tej uroczystości? Co może zrobić panna młoda, by okazać szacunek mężowi oraz Jehowie? Jak inni obecni mogą przyczynić się do miłej atmosfery zaślubin? Aby znaleźć odpowiedzi na te pytania, omówimy kilka zasad biblijnych, które pozwalają zmniejszyć ryzyko powstania problemów mogących niekorzystnie wpłynąć na atmosferę tego szczególnego wydarzenia.

Kto jest odpowiedzialny?

W wielu krajach oficjalną ceremonię zaślubin może przeprowadzić upoważniony Świadek Jehowy. Nawet tam, gdzie związek małżeński jest zawierany przed urzędnikiem stanu cywilnego, nowożeńcy mogą potem wysłuchać przemówienia biblijnego. Zachęca ono pana młodego, by wywiązywał się z powierzonej mu przez Boga roli głowy rodziny (1 Koryntian 11:3). Dlatego odpowiedzialność za przebieg całej uroczystości ślubnej spoczywa przede wszystkim na panu młodym. Rzecz jasna przygotowania do samej ceremonii oraz ewentualnego przyjęcia zwykle podejmowane są z dużym wyprzedzeniem. Dlaczego może to nastręczać pewnych problemów?

Zdarza się na przykład, że silny wpływ na plany weselne próbują wywierać bliscy którejś ze stron. Rodolfo, który udzielił wielu ślubów, zauważył: „Czasem pan młody jest pod ogromną presją krewnych, zwłaszcza jeśli współfinansują przyjęcie. Mogą forsować swoje zdanie na temat przebiegu ceremonii ślubnej oraz wesela. Taka postawa mogłaby osłabić biblijną rolę pana młodego jako osoby odpowiedzialnej za tę uroczystość”.

Max, który od przeszło 35 lat udziela ślubów, mówi: „Zauważyłem, że coraz częściej inicjatywę w sprawie przebiegu ślubu i wesela przejmuje panna młoda, natomiast pan młody ma coraz mniej do powiedzenia”. David, który też połączył sporo par małżeńskich, oświadczył: „Bywa, że pan młody nie sprawuje przewodnictwa ani nie angażuje się dostatecznie w przygotowania do tej uroczystości”. Jak przyszły mąż może wywiązywać się ze swej odpowiedzialnej roli?

Radość dzięki wymianie myśli

Chrześcijanin wstępujący w związek małżeński należycie zadba o przygotowania do ślubu, jeśli będzie pamiętał o wymianie myśli. W Biblii czytamy: „Plany zostają zniweczone, gdzie nie ma poufnej rozmowy” (Przysłów 15:22). Wielu niepowodzeń można jednak uniknąć, jeżeli o sprawach związanych z weselem mężczyzna porozmawia wcześniej ze swą przyszłą towarzyszką życia, z członkami rodziny oraz innymi osobami mogącymi udzielić konkretnych rad biblijnych.

Swoje plany i możliwości narzeczeni koniecznie powinni najpierw omówić ze sobą. Dlaczego? Dobrze to ilustrują wypowiedzi Ivana i jego żony, Delwyn, którzy od wielu lat są szczęśliwym małżeństwem, choć pochodzą z odmiennych kultur. Wspominając okres przygotowań, Ivan mówi: „Miałem w umyśle konkretną wizję naszego ślubu — chciałem, żeby na przyjęciu nie zabrakło nikogo z moich przyjaciół, żeby był tort weselny i żeby moja narzeczona miała na sobie białą suknię. Tymczasem Delwyn wolała skromną, prostą uroczystość bez weselnego tortu. Zastanawiała się nawet, czy zamiast sukni ślubnej nie założyć czegoś bardziej zwyczajnego”.

Co pomogło tej parze dojść do porozumienia? Życzliwa, szczera wymiana myśli (Przysłów 12:18). Ivan dodaje: „Przestudiowaliśmy oparte na Biblii artykuły dotyczące zaślubin, zamieszczone na przykład w Strażnicy z 15 kwietnia 1984 roku [wydanie polskie: numer 20 z 1984 roku].a Pomogły nam one spojrzeć na tę uroczystość z Bożego punktu widzenia. Ponieważ różnimy się pochodzeniem, więc w sprawach dopuszczających swobodę wyboru oboje musieliśmy pójść na ustępstwa”.

Podobnie postąpili Penny i Aret. O ich ślubie Aret opowiada: „Oboje z Penny omówiliśmy swoje odmienne wyobrażenia i uzgodniliśmy wspólne stanowisko. W modlitwie poprosiliśmy Jehowę, by pobłogosławił ten dzień. Zasięgnąłem też rady naszych rodziców i innych dojrzałych małżeństw ze zboru. Ich wskazówki okazały się bardzo pomocne. W rezultacie mieliśmy wspaniały ślub”.

Godny ubiór i wygląd zewnętrzny

To całkiem zrozumiałe, że nowożeńcy chcą na swym ślubie pięknie wyglądać (Psalm 45:8-15). Niewykluczone, że poświęcają na to wiele czasu, sił i pieniędzy. Jakie zasady biblijne mogą im pomóc w doborze godnego i ładnego stroju?

Pomówmy o stroju panny młodej. Co prawda upodobania w tej dziedzinie bywają różne — w zależności od kraju i od indywidualnych zapatrywań — ale rady biblijne są uniwersalne. Kobiety mają ‛ozdabiać się schludnym ubiorem, ze skromnością i trzeźwością umysłu’. Zasada ta odnosi się do chrześcijanek w każdej sytuacji, więc oczywiście obejmuje także dzień ślubu. Radosne zaślubiny wcale nie wymagają „bardzo kosztownego stroju” (1 Tymoteusza 2:9; 1 Piotra 3:3, 4). Naprawdę warto zastosować się do tej rady.

Wspomniany wcześniej David mówi: „Młode pary na ogół starają się przestrzegać zasad biblijnych i jest to godne pochwały. Zdarzało się jednak, że panny młode i druhny były ubrane nieskromnie — miały bardzo wydekoltowane lub prześwitujące suknie”. Pewien dojrzały chrześcijański starszy spotyka się wcześniej z narzeczonymi i pomaga im spojrzeć na tę sprawę z duchowego punktu widzenia. Jak to robi? Pyta, czy strój, który zamierzają włożyć, nadawałby się na chrześcijańskie zebranie. Oczywiście strój weselny może się różnić stylem od ubrania, które wkładamy, idąc na zebranie, jak również odzwierciedlać miejscowe zwyczaje. Niemniej powinien być skromny, by harmonizował ze wzniosłymi miernikami chrześcijańskimi. Nawet jeśli świat uważa biblijne zasady moralne za nazbyt rygorystyczne, prawdziwi chrześcijanie dają mu odpór, by nie urobił ich na swoją modłę (Rzymian 12:2; 1 Piotra 4:4).

Penny opowiada: „Oboje z Aretem skupiliśmy się nie na strojach czy przyjęciu, lecz na samym ślubie i jego duchowym aspekcie. Była to najistotniejsza część całej uroczystości. Bardziej niż ubiór czy jedzenie wspominam to, z kim spędziłam ten dzień i jaka byłam szczęśliwa, poślubiając ukochanego mężczyznę”. Chrześcijańscy narzeczeni planujący ślub powinni wziąć pod uwagę te spostrzeżenia.

Sala Królestwa — godne miejsce

Wiele chrześcijańskich par pragnie urządzić zaślubiny w Sali Królestwa. Dlaczego się na to decydują? Jedna z nich wyjaśniła: „Rozumieliśmy, że małżeństwo to święta instytucja ustanowiona przez Jehowę. Okoliczność, że pobraliśmy się w Sali Królestwa — miejscu, w którym oddajemy cześć Bogu — już na samym początku wyraźnie nam uzmysłowiła, iż Jehowa musi odgrywać w naszym związku istotną rolę. Zorganizowanie uroczystości w Sali Królestwa miało jeszcze inną dobrą stronę: obecni na niej niewierzący krewni mogli zobaczyć, jaką wagę przywiązujemy do wielbienia Jehowy”.

Jeżeli starsi zboru odpowiedzialni za Salę Królestwa wyrażą zgodę na zorganizowanie w niej zaślubin, narzeczeni powinni ich poinformować, jakie mają plany. Państwo młodzi okażą szacunek osobom zaproszonym na tę uroczystość, gdy przybędą na nią o ustalonej porze. Dołożą też starań, żeby wszystko przebiegło w sposób godny (1 Koryntian 14:40).b Będą więc stronić od ekstrawagancji cechującej wiele świeckich ślubów (1 Jana 2:15, 16).

Zaproszeni goście również mogą dowieść, iż podzielają pogląd Jehowy na małżeństwo. Nie będą na przykład oczekiwać, żeby dana uroczystość przyćmiła swą okazałością inne chrześcijańskie śluby, jak gdyby toczyła się w tej dziedzinie jakaś rywalizacja. Dojrzali chrześcijanie wiedzą też, że wysłuchanie biblijnego wykładu w Sali Królestwa jest ważniejsze i przynosi większy pożytek niż udział w późniejszym poczęstunku bądź uczcie weselnej. Jeżeli ze względu na czas lub okoliczności chrześcijanin może uczestniczyć tylko w jednym z tych dwóch wydarzeń, postąpi lepiej, wybierając przemówienie w Sali Królestwa. Starszy imieniem William mówi: „Osoby, które bez wyraźnej potrzeby opuszczają wykład w Sali Królestwa, ale później są na przyjęciu, pokazują, że nie rozumieją świętego charakteru tej uroczystości. Nawet jeśli nie zostaliśmy zaproszeni na wesele, to swoją obecnością w Sali Królestwa możemy udzielić poparcia młodej parze oraz dać wspaniałe świadectwo przybyłym krewnym, którzy nie są Świadkami Jehowy”.

Radość wykraczająca poza dzień zaślubin

Dla świata handlu wesela stały się istną żyłą złota. Jak wynika z niedawnego raportu, w Stanach Zjednoczonych przeciętny ślub „kosztuje 22 000 dolarów, czyli połowę średniego [rocznego] dochodu amerykańskiej rodziny”. Pod wpływem komercyjnej propagandy wiele młodych par lub ich rodzin z myślą o tym jednym dniu zaciąga dług, który potem spłaca całymi latami. Czy mądrze jest rozpoczynać życie małżeńskie z tego rodzaju brzemieniem? Na taką rozrzutność decydują się ci, którzy nie znają zasad biblijnych albo je ignorują, ale prawdziwi chrześcijanie postępują zupełnie inaczej.

Niejedna chrześcijańska para ogranicza wielkość przyjęcia weselnego do rozmiarów świadczących o rozsądku i uwzględnianiu możliwości finansowych, a koncentruje się na duchowej stronie tego wydarzenia. Dzięki temu oboje mogą wykorzystywać swój czas i środki w sposób potwierdzający, iż są oddani Bogu (Mateusza 6:33). Rozważmy przykład Alexandry i Lloyda, którzy po zawarciu związku małżeńskiego przez 17 lat dalej pełnili służbę pełnoczasową. Lloyd opowiada: „Niektórzy ocenili nasze zaślubiny jako skromne, ale nam bardzo się podobały. Doszliśmy do wniosku, że nie powinny być brzemieniem finansowym, które później trzeba będzie dźwigać, lecz wyrazem szacunku dla ustanowionej przez Jehowę instytucji mającej przysparzać dwojgu ludziom wiele szczęścia”.

Alexandra dodaje: „Zanim się pobraliśmy, pełniłam służbę pionierską i nie chciałam z niej rezygnować jedynie po to, by mieć ekstrawagancki ślub. Dzień naszych zaślubin był bardzo szczególny, ale stanowił dopiero początek wspólnej drogi. Trzymaliśmy się rady, by nie koncentrować się zbytnio na samym zawarciu małżeństwa, lecz zabiegać o kierownictwo Jehowy w życiu małżeńskim. Właśnie dzięki temu zaznaliśmy Jego błogosławieństw”.c

Dzień zaślubin rzeczywiście jest czymś wyjątkowym. To, jak się wtedy zachowacie i co zrobicie, może przez całe lata wywierać istotny wpływ na wasze wspólne życie. Dlatego proście Jehowę o kierownictwo (Przysłów 3:5, 6). Przede wszystkim pamiętajcie o duchowym znaczeniu tego wydarzenia. Udzielajcie sobie wsparcia, wywiązując się z ról wyznaczonych wam przez Boga. W ten sposób stworzycie mocny fundament waszego małżeństwa, a dzięki błogosławieństwu Jehowy zaznacie radości daleko wykraczającej poza dzień zaślubin (Przysłów 18:22).