Podobnie przedmiotem szyderstwa stał się Moab (Jer 48:25-27, 39). Narody ziemi przekraczają wszelkie granice, szydząc z Boga, ale Jehowa śmieje się i naigrawa z ich zuchwałego sprzeciwu wobec Jego władzy, gdyż muszą zbierać gorzkie owoce swego postępowania (Ps 2:2-4; 59:8; Prz 1:26; 3:34).

Szydercy w „dniach ostatnich”. Elementem znaku „dni ostatnich” mieli być „szydercy [dosł. „ci, którzy igrają (drwinami)”] ze swym szyderstwem, postępujący według własnych pragnień [„własnych pragnień tego, co bezbożne”; Judy 17, 18] i mówiący: ‚Gdzie jest ta jego obiecana obecność? Przecież od dnia, gdy nasi praojcowie zapadli w sen śmierci, wszystko trwa dokładnie tak, jak od początku stworzenia’” (2Pt 3:3, 4). Tacy oczywiście nie słuchają rady z Izajasza 28:21, 22, gdzie ostrzeżono przed wielkim niebezpieczeństwem, jakim jest naśmiewanie się z Jehowy.

„Bóg nie jest kimś, z kogo można drwić”. Apostoł Paweł ostrzegł przed poważnym niebezpieczeństwem, jakie grozi tym, którzy próbują drwić z Boga, myśląc, iż ustalone przez Niego zasady można lekceważyć i bezkarnie łamać. Do chrześcijan w Galacji napisał: „Bo jeśli ktoś myśli, że jest czymś, a jest niczym, to zwodzi swój umysł. (...) Nie dajcie się wprowadzić w błąd: Bóg nie jest kimś, z kogo można drwić. Albowiem co człowiek sieje, to będzie też żąć; bo kto sieje ze względu na swe ciało, ten z ciała żąć będzie zepsucie, ale kto sieje ze względu na ducha, ten z ducha żąć będzie życie wieczne” (Gal 6:3-8).

Apostoł podkreślił tu, że nikt nie może się oszukiwać fałszywą oceną własnej osoby, świadczącą o lekceważeniu Boga i Jego Słowa. Każdy powinien natomiast oczyścić swe życie, by chodzić według ducha, zgodnie ze wskazówkami Słowa Bożego. Jeśli ktoś tego nie czyni, lecz sieje ze względu na cielesne pragnienia, to ‛przyjmuje niezasłużoną życzliwość Bożą, a potem chybia jej celu’, okazując pogardę dla pouczeń od Boga (2Ko 6:1). Może się oszukiwać, że jest bezpieczny, ale Bóg zna jego serce i odpowiednio go osądzi.

(hebr. ceʼelím [lm.]).

Szydlica (Zizyphus lotus) to gęsto rozgałęziony krzew lub niskie drzewo; często osiąga wysokość zaledwie 1,5 m. Ma nieduże, owalne, skórzaste liście, a u nasady każdego z nich dwa kolce. Jedyna wzmianka w Biblii o tych roślinach pojawia się w Hioba 40:21, 22, gdzie powiedziano, że Behemot (hipopotam) wyleguje się w ich cieniu. Drzewo to można spotkać w suchych okolicach Palestyny, ale w dziele A Dictionary of Life in Bible Times (W. Corswant, Suffolk 1960, s. 177) powiedziano, że „powszechnie występuje na gorących, wilgotnych mokradłach” Afryki Północnej.

Zobacz KARK, SZYJA.

(prawdopodobnie skrócona forma imienia Szemajasz: „usłyszał [wysłuchał] Jehowa”).

1. Syn Miklota, Beniaminity spokrewnionego z przodkami króla Saula; występuje też pod imieniem Szimeam (1Kn 8:32; 9:35-39).

2. Inne imię Szammy, brata Dawida (1Sm 16:9; 2Sm 13:3, 32; zob. SZAMMA 2).

(od hebr. rdzenia: „słyszeć; słuchać”).

1. Szymon Iskariot, ojciec Judasza, który zdradził Jezusa (Jn 6:71; 13:2, 26).

2. Inne imię apostoła Piotra (Mk 3:16; zob. PIOTR).

3. Apostoł Jezusa Chrystusa, odróżniany od Szymona Piotra określeniem „Kananejczyk” (Mt 10:4; Mk 3:18). Nazywano go „gorliwym” (od gr. zelotés), co może oznaczać, że należał kiedyś do zelotów, stronnictwa żydowskiego walczącego z Rzymianami, niemniej przydomek ten mógł też się odnosić do jego gorliwej religijności (Łk 6:15, przyp. w NW; Dz 1:13).

4. Młodszy przyrodni brat Jezusa (Mt 13:55; Mk 6:3). Wprawdzie przed Świętem Namiotów 32 r. n.e. jeszcze w niego nie wierzył (Jn 7:2-8), ale później mógł zostać jego naśladowcą. Wśród ok. 120 uczniów, którzy przebywali w Jerozolimie w okresie Pięćdziesiątnicy r. 33, znajdowali się również przyrodni bracia Jezusa, choć Szymona nie wymieniono z imienia (Dz 1:14, 15).

5. Faryzeusz, który podjął Jezusa obiadem w swym domu. To właśnie tam pewna grzesznica okazała Jezusowi ogromną życzliwość i wielki szacunek, namaszczając jego stopy wonnym olejkiem (Łk 7:36-50).

6. Mieszkaniec Betanii, nazywany „trędowatym” (być może uzdrowiony przez Jezusa), w którego domu Chrystus spożył posiłek w towarzystwie swych uczniów, a także wskrzeszonego Łazarza i jego sióstr — Marii oraz Marty. Przy tej okazji Maria namaściła Jezusa drogocennym wonnym olejkiem (Mt 26:6-13; Mk 14:3-9; Jn 12:2-8).

7. Rodowity Cyrenejczyk, ojciec Aleksandra i Rufusa. Jako przechodzień, który właśnie szedł ze wsi, został przymuszony do dźwigania pala męki Jezusa (Mt 27:32; Mk 15:21; Łk 23:26; zob. CYRENA).