Niezawodne Słowo Boże
Czy Biblia jest niezawodna? Skąd można być tego pewnym?
JAKŻE uspokajające jest posiadanie Słowa Bożego, niosącego pociechę w tych pełnych niepokoju czasach, w obliczu których stanęła ludzkość! Wbrew ponurej przepowiedni człowieka, że wkrótce broń nuklearna unicestwi ród ludzki, Bóg daje obietnicę, że położy „kres wojnom aż po krańce ziemi”. Według Jego Słowa na ziemi panować wtedy będzie „pełny pokój, póki stanie księżyca”. — Ps. 46:10; 72:7, Sz.
Ale czy możemy być pewni Słowa Bożego? Czy możemy polegać na jego obietnicach? Czy Bóg rzeczywiście uśmierzy wojny i wprowadzi na całej ziemi trwały pokój? Jezus Chrystus, najmądrzejszy człowiek, jaki kiedykolwiek chodził po ziemi, nie znalazł żadnego powodu do zakwestionowania niezawodności spisanego Słowa Bożego. Wierzył w to, co owo Słowo zawierało. Nawet niejednokrotnie przytaczał go jako autorytet, a w modlitwie, w której dał wyraz swej wdzięczności do Ojca, wyznał: „Słowo twoje jest prawdą.” — Jana 17:17.
Na długo przed Jezusem inni wybitni przywódcy okazali podobne zaufanie Słowu Bożemu. Godne uwagi są słowa leciwego już Jozuego, wodza wojsk, przez którego Bóg wprowadził Izraelitów do Ziemi Obiecanej. Krótko przed śmiercią, w sędziwym wieku 110 lat, powiedział on: „Oto ja idę dziś w drogę wszystkiej ziemi; poznajcież tedy ze wszystkiego serca waszego i ze wszystkiej duszy waszej, żeć nie chybiło żadne słowo ze wszystkich słów najlepszych, które mówił Pan [Jehowa, NW], Bóg Wasz, o was; wszystkie się nad wami wypełniły, a nie chybiło z nich żadne słowo.” — Joz. 23:14.
Jozue i jego rodacy Izraelici byli naocznymi świadkami spełnienia się wielu obietnic zawartych w Słowie Bożym. Co Bóg naprzód przepowiedział, to przesunęło się przed ich własnymi oczyma! To było cudowne! Jakimż było to dla nich upewnieniem, że Słowo Boże jest godne zaufania, że można na nim polegać! Rozpatrzenie tych słów Bożych, które nie zawiodły za czasów Jozuego, umocni też obecnie nasze zaufanie do Słowa Bożego.
PIERWSZE ZESTAWIANIE NIEZAWODNEGO SŁOWA
W okresie, kiedy Jozue wygłaszał pożegnalne przemówienie do swego ludu, spisane Słowo Boże obejmowało pierwszych pięć ksiąg Biblii, znanych jako Pentateuch. Pisanie tych ksiąg zakończył Mojżesz około czterdziestu lat wcześniej, tuż przed swą śmiercią. Znaczną część ich treści zestawił z dawniej powstałych dokumentów, z których jeden nazwał ‚księgą dziejów Adama’. (1 Mojż. 5:1, NW) Ogółem Mojżesz użył jedenastu takich ksiąg, czyli dokumentów historycznych, jako źródeł materiału do pierwszych trzydziestu sześciu rozdziałów Genesis (1 Mojżeszowej). Dalsze informacje dotyczące wydarzeń sprzed jego czasów Mojżesz mógł zbierać od swego ojca Amrama i innych starszych Izraelitów. — 1 Mojż. 2:4; 6:9; 10:1; 11:10, 27; 25:12, 19; 36:1, 9; 37:2.
Jeden z tych dawnych dokumentów historycznych, z których Mojżesz korzystał, donosił o przekleństwie Bożym ciążącym na Chanaanie, wnuku Noego, najwidoczniej rzuconym przez Noego z powodu pewnego niemoralnego czynu ze strony Chanaana. W 1 Mojżeszowej 9:25 i 26 jest ono zapisane słowami: „Przeklęty Chanaan, niewolnikiem niewolników będzie u braci swych. (...) Błogosławiony Jahwe, Bóg Semów, niech Chanaan niewolnikiem jego będzie.” — Wk, uw.marg.
Jozue i Izraelici, którzy byli potomkami Sema przez Abrahama, dobrze znali to inspirowane przekleństwo, wyrzeczone wiele lat przed nimi. Czy się spełni? Posłuszni wskazówkom Bożym, Jozue i jego lud przebyli rzekę Jordan, by objąć w posiadanie kraj zamieszkany przez potomków przeklętego Chanaana. Po zdobyciu przez Izraelitów miast Jerycha i Haj, Chanaanici z miasta Gabaon wyszli, aby sobie wyjednać pokój. „Słudzy wasi jesteśmy, przetoż teraz uczyńcie z nami przymierze”, mówili do Jozuego. — Joz. 9:11.
Zgodnie z ich prośbą Jozue zawarł z nimi przymierze, ale powiedział: „Przeklęci jesteście i nie ustaną z was słudzy, i rąbiący drwa, i noszący wodę do domu Boga mego.” Jakie uderzające spełnienie Słowa Bożego! „Gdy się zmocnił Izrael, uczynił Chananejczyka hołdownikiem.” Przez setki lat Chanaanici służyli Izraelitom dowodząc tym prawdziwości Słowa Bożego. — Joz. 9:23; Sędz. 1:28; 1 Król. 9:20, 21.
OBIETNICE DANE ABRAHAMOWI
Ktoś mógłby się tu dziwić, dlaczego Jehowa kazał Izraelitom wziąć w posiadanie kraj chananejskich czcicieli demonów: Opierało się to na obietnicy danej wiernemu Abrahamowi przeszło 400 lat wcześniej. Gdy Abraham posłuchał wskazówek Bożych, aby opuścił swój dom w Ur Chaldejczyków i wyruszył do kraju Chanaan, Jehowa powiedział do niego: „Podnieś oczy twoje i spojrzyj z miejsca, na którym jesteś teraz na północ i na południe, na Wschód i na zachód. Wszystką ziemię, którą widzisz, tobie dam i potomstwu twemu aż na wieki. I uczynię potomstwo twoje jak proch ziemi; jeśli kto z ludzi może zliczyć proch ziemi, potomstwo też twoje zliczyć będzie mógł.” — 1 Mojż. 13:14-16, Wk.
Jakże zadziwiająca obietnica, jeśli dana bezdzietnemu człowiekowi! Nawet kiedy Abraham osiągnął już osiemdziesiąt pięć lat, a jego umiłowana żona Sara siedemdziesiąt pięć, byli wciąż jeszcze bezdzietni. W owym czasie zapadło postanowienie, żeby Abraham pojął Hagar, służącą Sary, aby mu wydała dziedzica. Z czasem urodził się Ismael, ale gdy osiągnął trzynaście lat, Bóg powiadomił Abrahama, że to nie on ma być dziedzicem, któremu będzie dana owa ziemia. Jehowa powiedział o Ismaelu: „Dwanaście książąt spłodzi i rozkrzewię go w naród wielki. Ale przymierze moje utwierdzę z Izaakiem, którego Tobie urodzi Sara, o tym czasie w roku drugim.” — 1 Mojż. 17:20, 21.
Chociaż Jozue i Izraelici nie byli osobiście świadkami narodzin Izaaka, to jednak wydarzenie to było dla nich z pewnością dowodem niezawodności Słowa Bożego. Ale co można powiedzieć o obietnicy, według której Ismael miał spłodzić dwunastu książąt? Inspirowane sprawozdanie podaje: „Te są imiona synów Ismaelowych w nazwiskach ich, według rodzajów ich: pierworodny Ismaelów, Nebajot; po nim Kedat, i Abdeel, i Mabsam. I Masma, i Duma i Masa. Hadar, i Tema, Jetur, Nafis i Kedma.” A więc tak. Ismael miał dwunastu synów — zgodnie z obietnicą Boga! — 1 Mojż. 25:13-15.
Jozue miał bezpośredni dowód niezawodności Słowa Bożego, bo za jego dni istniały ludy wywodzące swe nazwy od synów Ismaela. Na przykład w księdze Ijobowej, napisanej najprawdopodobniej za czasów Jozuego przez Mojżesza, wspomniani są „podróżni ludzie z krainy Teman”, a prorok Izajasz pisał o „ziemi Temańskiej”. Kedar jest niejednokrotnie wspomniany w Biblii, a przy pewnej okazji Izraelici walczyli z „Jeturejczykami i z Nefejczykami”. Ismael rzeczywiście rozkrzewił się „w naród wielki”, tak jak to zapowiedział Jehowa. — Ijoba 6:19; Izaj. 21:14, 16, 17; Jer. 49:28; 1 Kron. 5:19.
PROROCTWA IZAAKA I JAKUBA
Syn Abrahama, Izaak, miał dwóch synów bliźniaków Jakuba i Ezawa. W proroctwie dotyczącym swego syna Ezawa powiedział on pod natchnieniem Bożym: „Oto z dala od żyzności ziemi będzie siedlisko twoje i z dala od rosy niebieskiej z góry. Z miecza żyć będziesz, a będziesz służył bratu twemu; ale przyjdzie czas, kiedy zrzucisz i rozwiążesz jarzmo jego na szyi twojej.” — 1 Mojż. 27:39, 40, Wk, uw.marg.
Jozue i Izraelici byli naocznymi świadkami prawdziwości tego słowa od Boga. Widzieli, że „mieszkał Ezaw na górze Seir, a ten Ezaw jest Edom”; A więc potomkowie Ezawa, czyli Edomici, faktycznie mieszkali z dala od żyznych okolic ziemi. Z biegiem czasu spełniła się również i reszta tego proroctwa. Przez terytorium Edomitów prowadził starożytny szlak handlowy, łączący Palestynę z Arabią, a oni utrzymywali się z rozboju i ograbiania karawan. Żyli zatem z miecza. — 1 Mojż. 36:8.
Później spełniła się przepowiednia, że mieli być sługami swych braci Izraelitów: „Byli wszyscy Edomczycy sługami Dawidowymi.” Jednakże zgodnie z ostatnią częścią owego proroctwa za dni króla judzkiego Jorama „odstąpił Edom, aby nie był pod mocą Judy”. Rzeczywiście, nie zawiodło żadne słowo, które wypowiedział Bóg! — 2 Sam. 8:14; 2 Król. 8:20-22.
Pod kierownictwem ducha Bożego syn Izaaka, Jakub, pobłogosławił swych dwunastu synów oraz wnuków: Efraima i Manasesa. W owym czasie Jakub i jego liczni domownicy przenieśli się już byli do Egiptu i właśnie tam Jakub na łożu śmierci wypowiedział swoje błogosławieństwa. „Nie będzie odjęte sceptrum [symbol władzy królewskiej] od Judy, ani Zakonodawca od nóg jego”, przepowiedział wtenczas. I zgodnie z jego słowem od czasu, kiedy panowanie z chwilą ukoronowania Dawida przeszło na linię Judy, nie zostało ono temu pokoleniu odjęte. — 1 Mojż. 49:8-10.
Chociaż Jozue nie dożył spełnienia się tego proroctwa, to jednak widział na własne oczy spełnienie przepowiedni co do Manasesa i Efraima. Jakub zapowiedział, że Efraim „będzie większy od niego [od Manasesa] i potomstwo jego rozmnoży się w narody”. Gdy Izraelici jakieś dwieście lat później opuścili Egipt, przeprowadzony spis wykazał, że pokolenie Efraima liczebnie przewyższało pokolenie Manasesa o kilka tysięcy, a pod koniec wędrówki po pustyni Mojżesz mówił o ‚dziesiątkach tysięcy z Efraima’, ale tylko o ‚tysiącach z Manasesa’. — 1 Mojż. 48:19, Wk; 4 Mojż. 1:33-35; 5 Mojż. 33:17, NW.
Z EGIPTU DO ZIEMI OBIECANEJ
Jozue i jego izraelscy rodacy widzieli wiele więcej zadziwiających wypadków spełnienia się Słowa Bożego, gdy wyruszali z Egiptu, i później w drodze do Ziemi Obiecanej. Jehowa powiedział kiedyś Abrahamowi: „Gościem będzie potomstwo twoje w ziemi nie swojej”, ale „potem wynijdą z wielką majętnością”. Później, gdy naród izraelski był w niewoli na tej „ziemi nie swojej”, Jehowa rzekł do Mojżesza: „Zstąpiłem, aby go wyzwolić z rąk Egipcjan i wywieść z ziemi owej (...) I dam łaskę ludowi temu u Egipcjan, i gdy wychodzić będziecie, nie wynijdziecie próżni.” — 1 Mojż. 15:13, 14; 2 Mojż. 3:8, 21, 22, Wk.
Jakże podniecający nastąpił teraz rozwój wydarzeń! Gdy Faraon nie pozwolił Izraelitom opuścić Egiptu, Jehowa posłał swego wysłannika Mojżesza, aby go ostrzec, że obróci rzekę Nil w krew. Zgodnie ze słowem Boga nurty Nilu stały się podobne do krwi, ryby w nim wyginęły, a woda stała się niezdatna do picia. Niejednokrotnie Bóg ostrzegał Faraona przed nadejściem plag i za każdym razem, kiedy Faraon okazywał się uparty, Jehowa zgodnie ze swym słowem sprowadzał plagę. Ani razu Jego Słowo nie zawiodło! — 2 Mojżeszowa, rozdziały 7 do 12.
Po dziesiątej pladze, polegającej na uśmierceniu wszystkich pierworodnych w Egipcie, Faraon przynaglał Izraelitów do wyjścia. Czy wyszli stamtąd „z wielką majętnością”, jak to Bóg przepowiedział setki lat naprzód? Z całą pewnością! „A Pan dał łaskę ludowi u Egipcjan, że przystali na ich prośby; i złupili Egipcjan.” Jakież to wrażenie musiało wywrzeć na młodym Jozuem, gdy oglądał, jak słowo Jehowy raz po raz okazywało się prawdą! — 2 Mojż. 12:35, 36, Wk, uw. marg.
Na pustyni słowo Jehowy nadal okazywało się niezawodne. Miesiąc po opuszczeniu Egiptu Bóg obiecał: „Oto ja spuszczę wam chleb z nieba. Niechaj lud wychodzi i zbiera, co by dosyć było, na każdy dzień.” Rozumie się, że Bóg dostarczył tego ‚chleba z nieba’. „Gdy to ujrzeli synowie izraelscy, rzekli jeden do drugiego: ‚Manhu?’ (to znaczy: ‚Cóż to jest?’).” Był to właśnie chleb, który Jehowa obiecał, a który Izraelici nazwali „manną”. — 2 Mojż. 16:2-36, Wk.
Po pewnym czasie Izraelici zaczęli narzekać, że mają do jedzenia tylko ową mannę. Chcieli mięsa. Wobec tego Jehowa obiecał: „Poświęćcie się na jutro, a będziecie jeść mięso.” Chociaż to wydawało się niemożliwe, żeby zaopatrzyć takie mnóstwo na owej pustyni, Jehowa dotrzymał słowa. Sprowadził wiatr, który „porwawszy przepiórki od morza, spuścił je na obóz”. Były to zawrotne ilości ptaków! — 4 Mojż. 11:4-33.
W końcu Izraelici doszli do granic Ziemi Obiecanej. Za swoje nieposłuszeństwo wędrowali czterdzieści lat po pustyni. Czy Bóg da im teraz ten kraj, dotrzymując obietnicy Abrahamowej? Chociaż mieszkańcy Chanaanu byli wrogami potężnymi, Jehowa dodawał odwagi: „A wypędziwszy obywateli ziemi, mieszkać będziecie w niej; bom wam dał tę ziemię w dziedzictwo.” Jakże uspokajające było dla Jozuego to niezawodne słowo od Boga! — 4 Mojż. 33:50-53.
Wiele lat później, po podbiciu ziemi chananejskiej, podeszły wiekiem Jozue przypominał swemu ludowi: „Posiądziecie [posiedliście, NW] dziedzicznie ziemię ich, jako wam to powiedział Pan, Bóg wasz.” Właśnie tę myśl Jozue chciał im mocno wpoić: Polegajcie na słowie Jehowy, bo ono zawsze okazuje się prawdą! „Poznajcież tedy ze wszystkiego serca waszego i ze wszystkiej duszy waszej,” podkreślał Jozue, „żeć nie chybiło żadne słowo ze wszystkich słów najlepszych, które mówił Pan, Bóg wasz, o was; wszystkie się nad wami wypełniły, a nie chybiło z nich żadne słowo.” — Jozue 23:1-14.
Czy wątpisz w Słowo Boga? Czy możesz wskazać na jakąś Jego obietnicę, która miała się spełnić, a nie spełniła się w wyznaczonym przez Niego czasie? To jest niemożliwe, bo one „wszystkie się (...) wypełniły”. Zatem masz wszelki powód do ufania niezawodnemu Słowu Bożemu. Wierz mu, żyj według jego sprawiedliwych zasad, i ciesz się życiem wiecznotrwałym w Bożym pokojowym, nowym systemie rzeczy.