Przymierza między Bogiem a ludźmi
CZY byłbyś gotów zawrzeć układ z maleńkim żyjątkiem, na przykład z mrówką, gdyby to było możliwe? Czy wszedłbyś w przymierze z muchą? Gdyby takie stworzenia posiadały dość inteligencji, aby rozsądnie wnioskować i się z tobą porozumiewać, czy obiecałbyś im coś, co mogłoby polepszyć ich sytuację i czy byś dotrzymał swej obietnicy? Czy może wzgardziłbyś nimi i wymówiłbyś się od zawarcia z nimi przymierza dlatego, że one są takie małe, słabe i małoważne?
Nikłość człowieka w porównaniu z Bogiem jest bardziej uderzająca niż mrówki czy muchy w porównaniu z człowiekiem. Dla Boga całe narody są mniejsze od mrówki, nawet mniejsze od ziarnka pyłu. „Oto narody są jak kropla z wiadra, a jako proszek na szalach poczytane są.” (Izaj. 40:15) Nie zważając na fakt, że narody są w oczach Bożych mniejsze od ziarnka pyłu, Bóg był gotów wejść w przymierze z ludźmi, którzy w Niego wierzą.
Przymierze może być albo dwustronną umową między dwoma partnerami, albo obietnicą jednego partnera, że uczyni coś na rzecz drugiego. Hebrajskie słowo oznaczające „przymierze” wywodzi się z pierwiastka, który znaczy „on ciął”. Niewątpliwie pochodzi to od dawnego zwyczaju polegającego na rozcinaniu czyli dzieleniu ofiary zwierzęcej w celu ratyfikowania jakiegoś przymierza. O zwyczaju tym wspomniano w Jeremiasza 34:18: „Podam zaiste tych ludzi, (...) którzy nie dotrzymali słów przymierza tego, które uczynili przed twarzą moją, gdy cielca na dwoje rozcięli, i przeszli między częściami jego.” To wyjaśnia co należy rozumieć przez wyrażenie „rozciąć przymierze”. — 1 Mojż. 15:18, NW, uw. marg.a.
PRZYMIERZE Z NOEM
Wielki władca wszechświata dał Noemu przed potopem obietnicę, którą można uważać za bezpośrednią wzmiankę o przymierzu między Bogiem a człowiekiem. „I uczynię przymierze moje z tobą i wnijdziesz do korabia ty i synowie twoi, żona twoja i żony synów twoich z tobą.” (1 Mojż. 6:18, Wu) Dzięki temu przymierzu Noe i jego domownicy mieli zachować życie. Noe przejawił swą wiarę w boską obietnicę i udowodnił, że był godzien ‛aby ona na nim się wypełniła, gdy zbudował arkę i wszedł do niej razem ze swymi domownikami’. Gdyby omieszkał postąpić tak, jak to polecił Bóg, wówczas przymierze zostałoby naruszone przez jego nieposłuszeństwo i on nie zachowałby swego życia. Ludzie, którzy łamią przymierze zawarte z Bogiem, „winni są śmierci”. — Rzym. 1:31, 32, NDą.
Po potopie Jehowa zawarł dalsze przymierze z Noem, który służył Mu przy tym jako przedstawiciel rodzaju ludzkiego. To przymierze zawierało obietnicę, że Jehowa Bóg nigdy więcej nie zniszczy wszelkiego ciała przez potop. Ponieważ widzialnym symbolem i znakiem na pamiątkę tego przymierza była tęcza, więc jest ono znane jako przymierze tęczy. „Ustanowię przymierze moje z wami i żadną miarą więcej nie będzie zagubione wszelkie ciało wodami potopu, i nie będzie więcej potopu pustoszącego ziemię. Łuk mój położę na obłokach i będzie znakiem przymierza między mną, a między ziemią”. — 1 Mojż. 9:11, 13, Wu.
Choć spełnienie obietnicy tego przemierza nie jest zależne od postępowania ludzi, to jednak nie znaczy, że człowiekowi wolno bezkarnie łamać prawo Boże o świętości krwi, które zapisano w 1 Mojżeszowej 9:4-6. Nie łamiąc swej obietnicy co do jakiegoś następnego globalnego potopu, Bóg może w inny sposób zniszczyć ludzi, którzy świadomie naruszają Jego prawa.
PRZYMIERZE Z ABRAHAMEM
Jak już wspomniano, ludzie, z którymi Bóg zawierał przymierza, byli mężami wiary. Abraham był właśnie takim człowiekiem. Urodził się w 352 lata po potopie, a w wieku siedemdziesięciu pięciu lat dostąpił zaszczytu wejścia w przymierze z Władcą wszechświata. Jehowa zawarł z nim przymierze, mówiąc: „Uczynię z ciebie wielki naród i będę ci błogosławił, i chcę twe imię uczynić wielkim; i okażesz się błogosławieństwem. I pobłogosławię tym, którzy błogosławią tobie, a kto ci będzie złorzeczył, tego przeklnę, i za twoim pośrednictwem wszystkie rodziny na ziemi na pewno będą sobie błogosławić”. — 1 Mojż. 12:2, 3, NW.
Przymierze Jehowy zawarte z Abrahamem weszło w życie, gdy Abraham z nakazu Bożego opuścił swój kraj i udał się do ziemi Chanaan. W różnych okresach czasu Bóg potwierdzał potem to przymierze. Przy pewnej takiej sposobności Abraham miał przetrwać ciężką próbę wiary, dotyczącą jego umiłowanego syna Izaaka. — 1 Mojż. 22:15-18.
Przymierze z Abrahamem spełniło się na Jezusie Chrystusie. On jest bowiem nasieniem Abrahamowym, które przynosi błogosławieństwa wszystkim narodom ziemi pokładającym swą wiarę w nim i w większym Abrahamie, Jehowie Bogu. „W Chrystusie Jezusie błogosławieństwo Abrahama przeszło na pogan.” — Gal. 3:14, NDą.
Bóg poczytał Abrahama za sprawiedliwego z powodu jego wiary. Jako znak albo przypieczętowanie tego faktu Jehowa zawarł z nim przymierze obrzezki. To przymierze wymagało od Abrahama, wszystkich jego męskich potomków jak również od jego sług obrzezania. Wiele stuleci później apostoł Paweł powiedział o tym: „I przyjął znak obrzezania jako pieczęć sprawiedliwości tej wiary, którą miał w nieobrzezaniu, aby był ojcem wszystkich wierzących w nieobrzezaniu, żeby i tym poczytana była sprawiedliwość.” — Rzym. 4:11, NT.
PRZYMIERZE PRAWA
Z potomkami Abrahama Jehowa zawarł przymierze mniej więcej 430 lat po wstąpieniu w przymierze z Abrahamem. Uczynił to przy Górze Horeb w Arabii, gdy u podnóża tej góry zgromadzili się w wielkiej liczbie potomkowie Abrahama. To pamiętne przymierze było później znane jako przymierze prawa. Ono jest wspaniałym przykładem, jak Wielki Władca wszechświata okazuje ludziom niezasłużoną dobroć.
Przymierze prawa nie było namiastką przymierza z Abrahamem, lecz było dodatkiem do niego. Ono prowadziło ich do nasienia Abrahamowego, Jezusa Chrystusa. „Nadto powiadam: Co do przymierza uprzednio zatwierdzonego przez Boga, to Prawo, które nastało czterysta trzydzieści lat później, nie unieważnia go, aby znieść obietnicę.” — Gal. 3:17, NW.
Przymierze prawa miało chronić cielesnych potomków Abrahama od złego wpływu narodów pogańskich i miało im przywoływać na pamięć grzeszny stan i potrzebę ofiary przebłagania za grzechy. „Cóż tedy zakon? Z powodu przestępstwa przydany został do czasu przyjścia nasienia, dla którego stała się obietnica.” — Gal. 3:19, NT.
Przymierze prawa było przymierzem dwustronnym. Jehowa obiecał uczynić naród Izraelski swą szczególną własnością i dać mu pewne błogosławieństwa, pod warunkiem, że pozostanie posłuszny. „‛Przetoż teraz, jeśli słuchając posłuszni będziecie głosu memu, i strzec będziecie przymierza mego, będziecie mi własnością nad wszystkie narody; chociaż moja jest wszystka ziemia. A wy będziecie mi królestwem kapłańskim, i narodem świętym.’ (...) I odpowiedział wszystek lud, wspólnie mówiąc: ‛Wszystko co Pan [Jehowa, NW] rzekł, uczynimy.’” (2 Mojż. 19:5, 6, 8) Ta umowa stała się prawomocna przez krew zwierząt ofiarnych. „A on (Mojżesz) wziętą krwią pokropił lud i rzekł: ‛To jest krew przymierza, które Pan ustanowił z wami na podstawie wszystkich słów tych.’” — 2 Mojż. 24:8, Wu.
PRZYMIERZE Z LEWIM
Gdy naród Izraelski obozował przy górze Horeb i uczynił złotego cielca, aby go wielbić, wówczas synowie Lewiego jako pierwsi zajęli takie samo stanowisko jak Mojżesz, a mianowicie wystąpili przeciw temu nieprawemu postępowaniu. W swej gorliwości na rzecz czystego wielbienia szybko usłuchali Mojżesza, zabijając 3000 bałwochwalców. Jako błogosławieństwo za to Jehowa zawarł z nimi potem przymierze kapłaństwa. Oni zostali wydzieleni spośród pozostałego ludu do specjalnej służby dla Jehowy. „I rzekł Pan [Jehowa, NW] do Mojżesza, mówiąc: ‛Jam wziął Lewitów od synów izraelowych w miejsce wszelkiego pierworodnego, otwierającego żywot między synami izraelskimi, i będą Lewici moimi.’” — 4 Mojż. 3:11, 12, Wu; 2 Mojż. 32:26-29.
Pod wpływem podobnej żarliwości dla czystego wielbienia Jehowy Lewita Finees, wnuk Aarona, wykonał wyrok na pewnym Izraelicie i wielbiącej Baala Madianitce, którą ten Izraelita wbrew prawu Bożemu przyjął do siebie. Z uwagi na tę żarliwość Jehowa zawarł z Fineesem przymierze pokoju i obiecał mu, że kapłaństwo pozostanie w jego rodzinie. Zdaje się, że on był przywódcą rodziny Korytów, która strzegła wejścia do świętego namiotu i do obozu. Ponieważ to przymierze było przymierzem na rzecz kapłaństwa, więc mogło być traktowane jako część przymierza zawartego z Lewim. „Oto, Ja stanowię z nim przymierze moje, przymierze pokoju. I przyjdzie nań, i na nasienie jego po nim przymierze kapłaństwa wiecznego.” — 4 Mojż. 25:12, 13.
PRZYMIERZE CO DO KRÓLESTWA
Jehowa wybrał Dawida z powodu jego wiary i posłuszeństwa za partnera doniosłego przymierza. Przymierze zawarte z Abrahamem zostało wsparte przez przymierze co do Królestwa, które dawało gwarancję spełnienia się obietnicy Bożej dotyczącej błogosławienia wszystkim rodzinom ziemi. „Wzbudzę potomstwo [nasienie, NW] twe po tobie, które wynijdzie z żywota twego, i umocnię królestwo jego. On zbuduje dom imieniu memu, utwierdzę stolicę królestwa jego aż na wieki.” — 2 Sam. 7:12, 13, Wu.
Tym nasieniem, które Bóg wzbudził Dawidowi i którego królestwo umocnił, jest Jezus Chrystus. „Ten będzie wielki i nazwany będzie Synem Najwyższego. I da mu Pan Bóg stolicę Dawida, ojca jego, i będzie królował nad domem Jakubowym na wieki, a królestwu jego nie będzie końca.” — Łuk. 1:32, 33, NDą.
Przymierze co do Królestwa ma żywotne znaczenie dla ludzkości, gdyż ono zapewnia zaprowadzenie na ziemi trwałego pokoju i sprawiedliwej władzy dla wszystkich narodów. Bóg na pewno go nie złamie. — Psalm 89:33-37.
NOWE PRZYMIERZE
Jehowa już dawno przedtem zapowiedział ustanowienie nowego przymierza, które miało zastąpić przymierze Prawa, gdy to ostatnie spełni swoje zadanie. Ponieważ celem „Prawa” było doprowadzenie potomków Abrahama do obiecanego nasienia, do Jezusa Chrystusa, więc musiało ono się skończyć, gdy Chrystus spełnił jego cel, składając swe życie na okup. „Albowiem końcem zakonu jest Chrystus.” — Rzym. 10:4, NT.
Jehowa zapowiedział nowe przymierze przez proroka Jeremiasza. „Oto dni idą, mówi Pan, których uczynię z domem izraelskim i z domem judzkim przymierze nowe.” (Jer. 31:31) W wieczór przed swą śmiercią Jezus oznajmił to przymierze swoim naśladowcom następującymi słowami: „Ten kielich oznacza nowe przymierze na mocy mojej krwi.” (1 Kor. 11:25, NW) Krew Jego doskonałej ofiary uczyniła go prawomocnym, a więc nadała mu mocy. W pięćdziesiąt dni po zmartwychwstaniu Jezusa zaczęło ono w pełni obowiązywać, gdy pierwsi ze 144 000 duchowych Izraelitów zostali przyjęci do tego przymierza.
Nowe przymierze nie zostało zawarte z cielesnym ludem Izraelskim, lecz zostało zawarte z Jeruzalem duchowym, który składał się z Żydów i nie-Żydów. „A jeżeli jesteście Chrystusowi, to jesteście też potomstwem Abrahama i dziedzicami według obietnicy.” (Gal. 3:29, NDą) Tym duchowym Izraelitom dano wspaniałe obietnice, że będą z Chrystusem kapłanami i królami w jego niebiańskim Królestwie. Przez to, że oni zostali wybrani z narodów jako lud dla imienia Bożego, spełnił się cel przymierza. Doskonała zasługa ofiary Chrystusa umożliwia spełnienie się na nich następującej obietnicy: „Miłościw będę nieprawościom ich, a grzechów ich nie wspomnę więcej.” (Jer. 31:34) Na podstawie tej ofiary będą przebaczone ich nieprawości oraz ich odziedziczone grzechy, a będzie im zaliczona sprawiedliwość, tak że mogą być spłodzeni jako synowie duchowi.” — Psalm 50:5.
Nowe przymierze nie unieważnia przymierza z Abrahamem ani przymierza co do Królestwa, lecz stanowi wartościowy dodatek do tych przymierzy, dzięki któremu ich spełnienie się jest możliwe. Chociaż jedynie 144 000 duchowych Izraelitów zostało przyjętych do tego przymierza, to jednak nie są oni jedynymi, którzy będą mieli udział w jego błogosławieństwach. W oznaczonym czasie w następstwie tego przymierza spłyną błogosławieństwa na wielką rzeszę wiernych ludzi.
Przez te różne przymierza Bóg objawił wielką wspaniałomyślność i miłość oraz dowiódł, że Jego wielkość i wzniosłość nie przeszkadzają Mu interesować się małymi ludźmi. Zamiast ich pominąć okazuje im swą niezasłużoną dobroć. Przymierza, które On zawarł z wiernymi ludźmi, dają nam nadzieję na wspaniałą przyszłość na pięknie ukształtowanej ziemi. Jego słowo nie wróci się do Niego „próżne”! — Izaj. 55:11.