Twierdze religii fałszywej rozprzestrzenione z Babilonu na cały świat
CZAS: Nieco więcej niż 100 lat po potopie. MIEJSCE: Gdzieś w Mezopotamii. Spora gromada ludzi stoi niejako na progu rozległych obszarów niezamieszkanej ziemi. Nadarza się im niezwykła sposobność. Ich przodków pod przewodnictwem Noego, który nadal jeszcze wśród nich żyje, Jehowa Bóg bezpiecznie przeprowadził przez zagładę „świata niepobożnych ludzi”. Wszelkie fałszywe kulty zostały zniszczone. Przywrócono prawdziwe, czyste wielbienie Boga, kiedy Noe i siedmiu pozostałych członków jego rodziny przeżywszy potop złożyli Jehowie Bogu ofiary z wdzięczności za cudowne ocalenie. — 1 Mojż. 8:20, 21; 9:28.
2 Owej coraz liczniejszej ludności przewodzi siedemdziesięciu naczelników rodów, którzy mieli okazję urodzić się i wychowywać pod okiem Noego, sługi i proroka Bożego. Mieli możność zapoznania się ze sprawiedliwymi prawami ustanowionymi przez Boga oraz z przepisami, którymi Noe uporządkował życie społeczności ludzkiej. Dowiedzieli się też, czym skończyło się nieposłuszeństwo świata przedpotopowego. Zostali dobrze przygotowani do zachowywania czystego wielbienia na ziemi.
3 Teraz Noe powiadamia ich, że nadeszła pora, aby wykonać ważne polecenie Boże. Nie powinni dłużej trzymać się w jednej okolicy, lecz rozprzestrzeniać się po całej ziemi, zaludnić ją sprawiedliwymi wielbicielami Jehowy Boga i tym samym wszędzie wprowadzić Jego wielbienie. Jeżeli głowy tych siedemdziesięciu rodów okażą posłuszeństwo, będą po całej ziemi zakładać twierdze prawdziwego wielbienia. Powinny się one stać ośrodkami, z których na wszystkie przyszłe narody promieniować będzie wiedza o Bogu i o wymaganiach stawianych przez czyste wielbienie. Jakże piękne dziedzictwo pozostawią przez to swoim potomkom! Te twierdze będą musiały się przeciwstawiać Szatanowi Diabłu, który na pewno będzie próbował przywrócić religię fałszywą. Jak rozumnie Jehowa zatroszczył się o uchronienie ludzkości przed powtórzeniem się sytuacji przedpotopowej, kiedy świat znajdował się w niewoli zakłamanej religii i w niewiedzy co do wielkiego Stwórcy i Życiodawcy! — 1 Mojż. 4:26; 6:5, 13.
4 Kto zna doniesienie biblijna, ten wie, że większości owych siedemdziesięciu ojców i przywódców rodów brak było wiary w Boga. Imię Boga i wielbienie Go nie zajmowało naczelnego miejsca w ich sercach. Nie troszczyli się także o pomyślność swych dzieci i przyszłych pokoleń. Dopuścili do tego, że strach i samolubstwo postawiły ich w opozycji przeciw Bogu. Dali się odstręczyć od wykonania otrzymanego zlecenia, tak iż dopiero pomieszanie im języków zmusiło ich do rozproszenia się po różnych zakątkach ziemi. Tam założyli twierdzę religii fałszywej, która odciągnęła narody świata od prawdziwego wielbienia Boga, a to sprowadziło na ludzkość wielkie troski i cierpienia.
BABILON — GŁÓWNA TWIERDZA
5 Badając doniesienie biblijne można bez trudu wykryć fakt, że przeciwnik Boży, wielki Wąż, Szatan Diabeł, tylko czyhał na dogodną okazję, by niepostrzeżenie wpoić ludzkości swego ducha, jak to już raz mu się udało u Adama i Ewy. Wiedział, że jeśli w tej chwili zdoła opanować to pierwsze skupisko rodzaju ludzkiego przez wprowadzenie religii fałszywej, znacznie sobie ułatwi starania wokół kierowania późniejszymi pokoleniami mieszkańców ziemi. Zagrał na ich strachu i niechęci do pionierskiej wędrówki, mającej na celu zaprowadzenie wielbienia Boga na dalekich, niezaludnionych terenach. Co więcej, odwołał się do ich samolubstwa i wzbudził w nich żądzę zdobycia sobie sławnego imienia. Właśnie Nemrod miał usposobienie jak najbardziej odpowiednie do tego, żeby jako narzędzie Szatana pchnąć ich w tym kierunku. Pod przewodem tego samozwańczego króla ludzie zaczęli się ogromnie przechwalać, przeciwstawiając się Bogu i Jego wiernym sługom, Noemu i Semowi. Doprowadzili się do mniemania, że jedna wielka twierdza, Babel ze swą wieżą, umożliwi im przełamanie ograniczeń, jakie ich egoistycznym poczynaniom narzucało prawo Boże, i uwolni ich spod Jego sądu. Uznali, że zjednoczonym wysiłkiem uda im się wytępić z ziemi prawdziwe wielbienie Boga wraz z tymi, którzy się za nim opowiadali. — 1 Mojż. 11:2-4; 10:8-10.
6 Czy Bóg rozkazał Noemu i Semowi wzniecić wojnę, aby zburzyć ich miasto wraz z wieżą? Nie. Bóg orzekł, że „nic z tego, co by zamyślili uczynić, nie będzie dla nich nieosiągalne”, jeżeli On sam tu nie wkroczy. Dlatego też sam Jehowa, pomieszawszy im języki, zmusił ich do rozproszenia się w różnych kierunkach. Mowa Noego i Sema, którzy niewzruszenie obstawali przy prawdziwym wielbieniu Jehowy, nie została zmieniona, ani też ich rody nie uległy rozproszeniu. Potomkowie Sema osiedlali się przeważnie w okolicach Mezopotamii. Natomiast synowie Jafeta i Chama zawędrowali w inne strony świata. — 1 Mojż. 11:5-9, NW.
7 Okazuje się więc, że prawdziwa religia Sema z linii rodowej wiernych jego potomków, takich jak Abraham, była praktykowana w Mezopotamii, a to mimo silnej opozycji ze strony Babilończyków i innych mieszkańców tych obszarów. Tymczasem religia fałszywa szerzyła się, docierając we wszystkie zakątki świata. Rozpraszające się gromady ludzkie nie zakładały na ziemi bastionów religii prawdziwej, skąd wypływałyby dla ich potomnych wielkie błogosławieństwa, lecz niosły z sobą zakłamaną religię, którą się przepoiły, będąc jeszcze w mieście Babilon (Babel). Chociaż ci ludzie wypowiadali swoje myśli w różnych językach, to jednak mieli nadal te same babilońskie poglądy, i dlatego wszędzie, gdzie się osiedlali, powstawały twierdze religii fałszywej. Taki był początek ogólnoświatowego imperium tej fałszywej religii. Jeśli nawet później powstały w niej zróżnicowania, to jednak pozostała w gruncie rzeczy jedną religią, przeciwną Jehowie Bogu i kierowaną przez Jego przeciwnika, Szatana Diabła. — 1 Mojż. 10:32.
8 Na dowód krzewienia się religii fałszywej i jej urastania do rozmiarów ogólnoświatowego imperium, panującego niepodzielnie nad wszystkimi dziedzinami życia podległych mu ludów, przytaczamy następujący urywek z The Americana Annual 1962:
Znany asyrolog, profesor Samuel N. Kramer z Uniwersytetu Pensylwańskiego, ogłosił, że źródeł kultur znad rzeki Indus z okresu od r. 2500 do 1500 przed Chrystusem należy dopatrywać się w jeszcze starszej cywilizacji pewnego ludu mezopotamskiego (przedsumeryjskiego), który został zmuszony do przeniesienia się w dolinę Indusu, kiedy Mezopotamią zawładnęli Sumerowie. Przypuszcza on, że kultury znad Indusu zostały rozwinięte przez lud, który bywa określany jako Ubaidańczycy, od miejscowości al-Ubaid w południowej Mezopotamii (Iraku), gdzie znaleziono ślady jego kultury.
W Indii rządowi archeologowie odkopali port morski Lothai, pochodzący z III tysiąclecia przed Chrystusem, a położony na zachodnim wybrzeżu, na północ od Bombaju, (...) Co więcej, pokazały się związki z odległą Asyrią i Egiptem (...) Miasto, zbudowane na podłożu z cegieł, zdradza rozwiniętą umiejętność planowania urbanistycznego i było wyposażone w urządzenia sanitarne. — Cytat spod nagłówka „Archeology”, str. 44, odcinki 2-4.
NEMROD BOGIEM I FAŁSZYWYM „NASIENIEM”
9 Nemrod, pierwszy król Babilonu, pozostał w tym grodzie. Zdobył tam sobie wielkie poważanie jako sławny myśliwy i król przeciwstawiający się Jehowie oraz pierwszy organizator potęgi starożytnego Babilonu. Ponieważ Babilończycy nie chcieli uznawać Jehowy za prawdziwego Boga, więc dali się łatwo skłonić do oddawania czci Nemrodowi. Po jego śmierci zaczęli go wprost ubóstwiać; uczynili go sobie bogiem, to znaczy bóstwem opiekuńczym Babilonu. — 1 Mojż. 10:9.
10 Ponad 1500 lat później, gdy za czasów wymienionego w Biblii króla Nabuchodonozora II Babilon osiągnął szczyt swej potęgi, naczelnym bogiem tej metropolii był Marduk. Jego świątynię nazywano E-sagila (co oznacza „Dom wzniosły”), zaś jej wieżę nazwano Eteme-nanki („Dom fundamentu nieba i ziemi”). Jeżeli chodzi o boga Marduka, nazwanego w Biblii (Jer. 50:1-2) Merodachem, to rzeczą interesującą może być zapoznanie się z następującymi komentarzami:
Nemroda utożsamiano z Merodachem, bogiem Babilonu. (...) Utożsamiano go z Gilgameszem, bohaterem eposu, który zawiera babilońską opowieść o potopie, (...) jak również z różnymi historycznymi królami Babilonii. — „The Encyclopaedia Britannica”, wydanie z r. 1911, tom 19, str. 703.
Obecnie istnieją dwie teorie tożsamości Nemroda: (...) Ci, którzy kojarzą Nemroda z Mardukiem, twierdzą w każdym razie, że (...) znaki [pisma klinowego] składające się na imię Marduka, przedstawianego też niekiedy jako myśliwy, fonetycznie brzmią „Amar Ud”, ale mogą one również być odczytywane ideograficznie jako „Namr Ud” — po hebrajsku „Nemrod”. — „The Jewish Encyclopedia”, tom 9, str. 309.
11 Aleksander Hislop, autor książki pt. The Two Babilons (Dwa Babilony), wywodzi imię Nemroda ze słów Nimr — „lampart”, i rada albo rad — „podbijać”, ale mimo to utożsamia go z bogiem Merodachem. „Nie ma wątpliwości”, pisze on, „że Nemrod był buntownikiem, a jego rebelia jest sławiona w starodawnych mitach; ale w tej roli nie występuje pod imieniem Nemrod, lecz Merodach. U Rzymian nosi imię Mars, ‚buntownik’, zaś u Oskrów w Italii zwie się Mamers (...) ‚podżegacz do buntu’.” — The Two Babilons, str. 144, uw. marg.
12 W ogrodzie Eden, gdzie pierwotnie mieszkał człowiek, Bóg dał pewną obietnicę. Jest ona zanotowana w księdze 1 Mojżeszowej 3:15. Zawiera wydany przez Boga wyrok śmierci na wielkiego Węża, Szatana Diabła, będący karą za skłonienie doskonałej pary ludzkiej, Adama i Ewy, do poparcia go w buncie przeciw Stwórcy. Oto brzmienie tego orzeczenia: „Nieprzyjaźń też położę między tobą i między niewiastą, i między nasieniem twoim i między nasieniem jej; to potrze tobie głowę, a ty mu potrzesz piętę.” W przeciwieństwie do ludzi obecnej doby, usiłujących traktować doniesienie o ogrodzie Eden po prostu jako mit, ludzie współcześni Nemrodowi byli dobrze obeznani z tym historycznym wydarzeniem i dokładnie wiedzieli, że Bóg rzeczywiście dał taką obietnicę. Zamiast więc twierdzić, że nigdy tego rodzaju obietnicy nie było, woleli wypaczyć jej znaczenie i bezpodstawnie dostosować ją do swoich wyobrażeń. Kiedy Nemrod zaczął być „możnym na ziemi”, popisując się jako świetny myśliwy i panosząc się jako pierwszy król Babilonu, obywatele tego grodu bez trudu podchwycili te okoliczności, aby wyprzedzić rzeczywiste spełnienie proroctwa z Edenu. Zgodnie z panującym wśród nich dążeniem do zdobycia sobie sławnego imienia stało się u nich oznaką patriotyzmu, wręcz miernikiem przywiązania do narodu, żeby proroctwo o Nasieniu niewiasty stosować do Nemroda. Sam Nemrod na pewno popierał ten pogląd, dzięki któremu lud babiloński jeszcze mocniej przywiązywał się do niego i jego następców. Z błogosławieństwa wypowiedzianego przez Noego wynikało, że owo Nasienie miało się wywodzić z linii potomków Sema, a nie z linii Chama, dla którego Nemrod był wnukiem. Natomiast zastosowanie proroctwa z 1 Mojżeszowej 3:15 po myśli Babilończyków, czyli do Nemroda, oznaczało mylnie, iż Nasienie niewiasty ma być pochodzenia chamickiego, kuszyckiego. Ponadto jeśli prawdą są legendy o gwałtownej śmierci Nemroda, Babilończycy mogli ją tłumaczyć jako przepowiedziane potarcie pięty nasienia niewiasty przez wielkiego Węża. — 1 Mojż. 9:18, 24-27.
POCZĄTEK KULTU MATKI I SYNA
13 Z powyższego wynika, że z kolei matkę Nemroda, której Biblia nawet nie wspomina ani słowem, zaczęto uważać za „niewiastę”, matkę Nasienia, co miało potrzeć głowę wielkiemu Wężowi. Tym samym i na nią padała część chwały, jaką otoczono jej syna Nemroda. Jest rzeczą niemal pewną, że się cieszyła ogromnym poważaniem, a prawdopodobną, że ją wyniesiono do godności bogini. Doprowadziło to do kultu matki i syna. Być może właśnie z tego powodu żonę Chusa (albo: Kusza) nazwano Semiramidą, czyli Zemir-amit. Imię to oznacza „nosicielkę gałązki”. Symboliczną gałązką byłby Nemrod, który miał przynieść pokój i uwolnić świat od niedoli.
14 Książka The Two Babilons na stronach 20 i 21 podaje na ten temat, co następuje:
Babilończycy w swej religii ludowej czcili przede wszystkim boginię „matkę” oraz „syna”, który na obrazach i rzeźbach występował jako niemowlę lub małe dziecko w ramionach matki. (...) Z Babilonu ten kult Matki z Dziecięciem rozprzestrzenił się aż po krańce świata. W Egipcie czczono Matkę z Dziecięciem pod imionami Izydy i Ozyrysa. W Indiach do dziś istnieje kult Isi i Iswara; w Azji występowali Cybele i Deōsius; w pogańskim Rzymie Fortuna i Jupiter-puer, czyli Jupiter-chłopiec; w Grecji Ceres, „wielka Matka” z niemowlęciem u piersi, albo Eirene, bogini Pokoju z chłopcem Plutonem na ręce. Jezuiccy misjonarze byli zaskoczeni, gdy nawet w Tybecie, w Chinach i w Japonii spotkali odpowiednik „Madonny z dzieciątkiem”, czczonej tam tak samo nabożnie jak w papieskim Rzymie. Szing-Moo, „święta matka” Chin, bywa przedstawiana z Aureolą świętości i dziecięciem w ramionach, zupełnie jak gdyby namalowanie jej powierzono rzymskokatolickiemu artyście.
Istnieje wystarczająca podstawa do przypuszczeń, że oryginałem owej tak powszechnie czczonej matki była wspomniana już Semiramis, której kult — jak wiadomo — rozpowszechniony był u Babilończyków i innych narodów wschodnich, gdzie występowała jako Rhea, wielka Bogini „Matka”.
15 Matka Nemroda, będąca żoną Chusa, była zarazem wnuczką żony Noego, która podobnie jak wszelkie ryby przeżyła kataklizm potopu. Zwróćmy uwagę, jak pogańska religia babilońska posłużyła się tym faktem w ubóstwianiu Semiramidy:
Dowodu na to dostarcza nam już [starożytny historyk grecki] Herodot, który przypisuje jej wały usypane nad Eufratem (I, 184) i donosi, że jedna z bram Babilonu nazwana była jej imieniem (III, 155). (...) W legendach opowiadających czy to o jej narodzinach, czy o zniknięciu z ziemi, Semiramis występuje jako bogini, córka bogini ryb Atargatis, i bywa kojarzona z gołębiami Isztar, czyli Astarte. — „The Encyclopaedia Britannica”, wydanie z r. 1911, tom 24, str. 617.
16 Nietrudno teraz prześledzić dalszy rozwój religii fałszywej, powstałej na gruncie pierwotnych nauk i idei babilońskich, które odnaleźć można i dzisiaj we wszystkich religiach świata. Jaskrawym przykładem tego jest doktryna o trójcy, która z biegiem czasu stała się filarem jednej z twierdz fałszu, występującej pod nazwą chrześcijaństwa. Ponieważ Nemrod był pierwszym po potopie śmiertelnym człowiekiem, jakiego wyniesiono do godności boskiej, więc później w babilońskim systemie fałszywego kultu stał się „ojcem bogów”. Podobnie tak zwana Semiramida stała się „matką bogów” lub „matką boską”. W ten sposób doszło do tego, że w owej religii obracającej się wokół Chusa, jego żony i Nemroda wybitniejsze i chwalebniejsze stanowisko przyznawano synowi, Nemrodowi, podobnie jak w chrześcijańskiej trójcy, złożonej z „Boga Ojca, Boga Syna i Boga Ducha Świętego”, więcej uwagi zwraca się na Syna niż na Ojca. W niektórych jednak odłamach chrześcijaństwa jeszcze więcej czci i uwielbienia niż Syn lub Ojciec otrzymuje dziewicza Matka. Naucza się nawet, że w rzeczywistości właśnie Matka zetrze głowę wielkiemu Wężowi, i wysławia się ją jako „Matkę Boską”. — 1 Mojż. 3:15, Wk.
17 Jakże niefortunny start otrzymały narody! Zamiast dziedzictwa prawdy z ośrodków prawdziwego wielbienia z winy niewiernego i nieposłusznego postępowania swych przodków odziedziczyły jedynie fałsz i bezbożne obyczaje, rozprzestrzeniane przez zakłamaną religię. Czy taki rozwój wypadków pokrzyżował zamierzenie Jehowy? Czy istnieje sposób, którym Jehowa mógłby zwalczyć twierdze religii fałszywej i uwolnić z jej okowów ludzi usposobionych sprawiedliwie? Czy przeprowadzi swój zamysł tak, jak to kiedyś postanowił, czy uczyni sobie wielkie imię i utwierdzi na całej ziemi przez nikogo nie podważane swoje wielbienie? Posłuchajmy, co sam o tym mówi: „Jako zstępuje deszcz i śnieg z nieba, a tam się więcej nie wraca, ale napawa ziemię, a czyni ją płodną, czyni ją też urodzajną, tak że wydaje nasienie siejącemu, a chleb jedzącemu; takci będzie słowo moje, które wynijdzie z ust moich; nie wróci się do mnie próżno, ale uczyni to, co mi się podoba, i poszczęści mu się w tym, na co je poślę.” — Izaj. 55:10, 11.
18 Ponieważ w tak szerokim zakresie dotyczy to wszystkich narodów, więc jest rzeczą nader ważną, by się dowiedzieć, jakie kroki Bóg podjął w celu załamania potęgi tych twierdz religii fałszywej i uwolnienia więzionych w nich ludzi. W następnych wydaniach niniejszego czasopisma będziemy mogli śledzić, jakie postępy czyniły zamierzenia Boże równolegle do rozwoju fałszywej religii.
[Pytania do studium]
1. Jaka korzystna sytuacja w dziedzinie religijnej panowała na ziemi mniej więcej sto lat po potopie?
2. Jaką piękną sposobność mieli wszyscy wówczas żyjący naczelnicy rodów?
3. (a) Jakie pouczenia otrzymały wtedy te głowy rodów? (b) Co można było pozakładać na całej ziemi?
4. (a) Jakimi ludźmi okazała się większość siedemdziesięciu ojców rodzin? (b) Do czego to doprowadziło?
5. (a) Kto starał się wpoić ludzkości złego ducha? (b) Jakich sposobów się chwycił?
6. (a) Dlaczego mowa Noego i Sema pozostała niezmieniona, gdy Jehowa pomieszał języki budowniczym miasta Babel? (b) Gdzie osiedlali się potomkowie Sema?
7. (a) Jakie twierdze religijne zaczęły powstawać po całej ziemi? (b) Dlaczego wierzenia, które w nich znajdowały oparcie, były zasadniczo takie same? (c) Jakie ogólnoświatowe imperium powstało w ten sposób i kto nad nim panował?
8. Jak archeologia pomaga wyjaśnić, dlaczego religia na takich obszarach jak India nosi znamiona religii starożytnego Babilonu?
9. Jak doszło do tego, że zaczęto Nemroda uważać za boga?
10. (a) Jak nazywane jest w Biblii naczelne bóstwo Babilonu? (b) Z kim utożsamia Merodacha „The Encyclopaedia Britannica”? (c) Co o Nemrodzie podaje „The Jewish Encyclopedia”?
11. Jak książka „The Two Babylons” kojarzy Nemroda z bogiem Merodachem?
12. (a) Jaką boską obietnicę dobrze znali ludzie za dni Nemroda? (b) Jak próbowano stosować proroctwo z 1 Mojżeszowej 3:15 do Nemroda, jednak co wskazuje na to, że takie zastosowanie byłoby mylne?
13. (a) Jak więc mógł się rozwinąć kult matki i syna? (b) Jakie znaczenie może mieć imię Semiramidy?
14. Jaki zasięg ogarnął pochodzący ze starożytnego Babilonu kult Matki z Dzieciątkiem?
15. Co mogło być powodem tego, że Semiramidę przedstawiano jako córkę bogini ryb Atargatis?
16. W jaki sposób chrześcijaństwo wzoruje się obecnie na babilońskim kulcie, wysuwającym na pierwszy plan część dla syna Nemroda i matki Semiramidy?
17. (a) Jakie pytania nasuwają się w związku z istnieniem na całym świecie ośrodków religii fałszywej? (b) Jak odpowiada na to Biblia?
18. Dlaczego ważne jest wiedzieć, jakie kroki podjął Bóg w celu skruszenia potęgi twierdz religii babilońskiej?
[Mapa na str. 9]
[Patrz publikacja]
Plan miasta BABILON
PAŁAC LETNI NABUCHODONOZORA II
ZEWNĘTRZNY MUR NABUCHODONOZORA
Rzeka Eufrat
KANAŁ KUTHA
ZEWNĘTRZNY MUR MIEJSKI
BRAMA MARDUKA
WEWNĘTRZNY MUR MIEJSKI
Droga do Kutha
BRAMA SINA
Świątynia Ninmaha
BRAMA ISZTARY
CYTADELA PÓŁNOCNA
CYTADELA CENTRALNA
CYTADELA POŁUDNIOWA
Wiszące ogrody
ULICA POCHODÓW
BANITU
Świątynia Isztary
Droga do Kisz
BRAMA ZABABY
BRAMA ENLILA
ESAGILA
WIEŻA BABEL
Świątynia Marduka
Świątynia Guli
Świątynia Ninurty
BRAMA URASZA
Most
NOWE MIASTO
BRAMA LULALGIRY
Świątynia Adada
BRAMA ADADA
Świątynia Szamasza
BRAMA SZAMASZA
0—500—1000 METRÓW