ciało”. Nawet socjolodzy, którzy mają niewiele wspólnego z obyczajowymi zasadami Biblii, uznają tę skłonność i opowiadają się za małżeństwem bez stosunków przedmałżeńskich, bo takie małżeństwo ma większe szanse, że będzie szczęśliwe. Grzech „kształtuje” osobowość, kto bowiem raz się dopuścił ciężkiego przewinienia wobec prawa Bożego, prawie na pewno nie będzie już tym samym, choćby nawet należycie żałował swego czynu.

OSTATECZNIE PŁACI SIĘ ŻYCIEM

Za przekroczenie prawa Bożego płaci się w końcu życiem. Adam musiał za swój grzech powrócić do prochu, z którego był wzięty: „Bo próchem jesteś i w proch się obrócisz.” Bóg rzekł do niego ostrzegawczo: „W dniu, którego spożyjesz z niego [z zakazanego owocu], śmiercią umrzesz.” Te słowa sprawdziły się na Adamie i Ewie, gdyż zmarli jeszcze w tym samym tysiącletnim dniu Bożym. Adam zmarł mając 930 lat. Wszyscy jego potomkowie rodzą się jako grzesznicy i muszą umierać. — 1 Mojż. 3:19; 2:17, Kr; Rzym. 5:12; 2 Piotra 3:8.

Adamowi nie powiedziano, że dostanie się do nieba albo do jakiegoś ognia piekielnego, ponieważ on nie miał duszy, ale był duszą. „Jehowa Bóg przystąpił do ukształtowania człowieka z prochu ziemi i tchnął w jego nozdrza dech życia i człowiek stał się duszą żyjącą.” „Dusza, która grzeszy, ta umrze”. „Zapłatą za grzech jest śmierć”. Jeśli w związku z karą za grzech jest mowa o ogniu, znaczy to, że ogień wyobraża zniszczenie. — 1 Mojż. 2:7, NW; Ezech. 18:20; Rzym. 6:23, NT.

Stwórcę, Jehowę Boga, słusznie uważa się za najwyższego Prawodawcę i Sędziego, ponieważ dał swym stworzeniom sprawiedliwe prawa i wymaga, aby ich przestrzegano. Przekraczanie ich jest niebezpieczne. Kto pragnie być mądry, powinien ich przestrzegać. W ten sposób uznaje, że Bóg jako nasz Stwórca i Władca ma moc i prawo orzekać co powinniśmy czynić. Daje również dowód, że ma zaufanie do Jego zdolności orzekania, co jest dla nas najlepsze i wierzy, że On ma na względzie tylko nasze dobro. Takie postępowanie jest mądre, bo o posłuszeństwie wobec praw i ustaw Bożych napisano: „Synu mój, nie zapominaj pouczenia [prawa, NW] mego, a przykazań moich niech strzeże serce twoje; przedłużenia bowiem dni i lat żywota i pokoju przydadzą tobie.” Takie lata pokoju również uszczęśliwiają. „Błogosławiony [szczęśliwy, NW] człowiek, który znalazł mądrość”, oraz „błogosławiony, który ją otrzyma [który się jej trzyma, NW].” — Przyp. 3:1, 2, 13, 18, Wu.

Gotowość kochającego ojca do przebaczania

Kto potrzebuje dzisiaj przebaczenia od Boga? Jak można je uzyskać?

KTÓRY człowiek jest tak sprawiedliwy, żeby nie potrzebował przebaczenia? Żaden! „Wszyscy bowiem zgrzeszyli i pozbawieni są chwały Bożej.” Dlatego jest rzeczą mądrą, gdy ktoś rozpoznaje potrzebę przebaczenia i zgodnie z pouczeniami Pana Jezusa prosi Boga: „Odpuść nam nasze winy.” — Rzym. 3:23; Łukasza 11:4, NDą.

Czy jednak Bóg słyszy wyznanie skruszonego grzesznika, który faktycznie żałuje błędnego kroku i odtąd z całego serca pragnie postępować właściwie? Z pewnością! Dawid, znając dobrze gotowość Boga do przebaczania, śpiewał: „Ty bowiem Panie, jesteś dobrotliwy i przebaczający, i pełen łaski dla wszystkich, którzy Cię wzywają.” Wiele lat później grupa Lewitów oświadczyła: „Lecz ty, o Boże [jesteś] miłościwy, łaskawy i miłosierny, nieskwapliwy, i wielkiego miłosierdzia!” — Ps. 86:5, Szer; Nehemiasza 9:17; Daniela 9:9.

Wyjątkowa gotowość Boga do przebaczania stanowi zaproszenie dla wszystkich kroczących drogą grzechu, aby zawrócili. Dlatego nigdy nie sądź, że jesteś zgubiony bez nadziei, że twoje grzechy uczyniły cię niezdatnym dla miłosierdzia Bożego. Czerp nadzieję z faktu, że Jehowa jest hojny w przebaczaniu. Przyjmij Jego zaproszenie: „Niech opuści niepobożny drogę swoją, a człowiek nieprawy myśli swoje i niech się nawróci do Pana, a zmiłuje się; i do Boga naszego, gdyż jest hojnym w odpuszczaniu.” — Izajasza 55:7.

Będąc na ziemi Jezus dobitnie podkreślał gotowość swego Ojca do przebaczania. Uczynił to szczególnie wtedy, gdy uważający się za sprawiedliwych uczeni w Piśmie i faryzeusze szydzili z niego, „że grzeszników przyjmuje i jada z nimi”. Jezus opowiedział im różne podobieństwa, które usprawiedliwiły jego życzliwe zachowanie się wobec celników i grzeszników. One ukazały miłość Boga dla takich ludzi przejętych skruchą. — Łukasza 15:2, NT.

ZAGUBIONA OWCA I DRACHMA

Najpierw Jezus zapytał, który z tych faryzeuszów, mając stado składające się ze stu owiec, nie szukałby jednej owcy gdyby się zagubiła. Następnie oświadczył, że zapanowałaby wielka radość, gdyby ją znowu odnaleziono. Również w niebie panuje większa radość z jednego grzesznika okazującego skruchę niż z dziewięćdziesięciu dziewięciu takich, którzy uważają się za sprawiedliwych i nie odczuwają potrzeby okazania skruchy. Kto zatem rozpoznaje swój grzeszny stan i pragnie zmienić swe postępowanie, ten sprawia radość członkom niebiańskiej rodziny Bożej. — Łukasza 15:3-7.

Dla dalszego zilustrowania tej myśli Jezus zapytał: „Albo która niewiasta mając dziesięć drachm, gdy zgubi jedną drachmę nie bierze świecy, nie umiata domu i nie szuka gorliwie, aż znajdzie?” On wskazał, że tak jak się cieszy niewiasta ze znalezienia jednej monety, tak samo panuje wielka radość w niebiańskiej rodzinie Bożej, gdy nawet jeden grzesznik pokornie okazuje skruchę i od nowa służy Bogu. — Łukasza 15:8-10, NP.a

SYN MARNOTRAWNY

W końcu Jezus wsławił okazywaną przez jego Ojca niebiańskiego miłościwą gotowość do przebaczania słowami, które jeszcze bardziej poruszyły serca i zachęciły do służenia Bogu. Jezus opowiedział przypowieść o synu marnotrawnym, którą określa się mianem najwybitniejszej krótkiej opowieści, jaką kiedykolwiek opowiedział człowiek.

Jezus mówił: „Pewien człowiek miał dwóch synów. I rzekł młodszy z nich ojcu: Ojcze, daj mi część majętności, która na mnie przypada. Wtedy