rozwijać własne pojęcie Boga”. Nasuwa to wniosek, że źródłem takich wyobrażeń religijnych są raczej przemyślenia i spostrzeżenia ludzkie niż objawienie Boże (por. Rzym. 1:19-23).

Wróżbici i wyrocznie nic nie mówią o osobowości, woli i zamierzeniu prawdziwego Boga. Zajmują się jedynie zakazami lub obrzędami, mającymi zadowolić różne miejscowe „bóstwa”. Przepowiednie swe opierają na wiedzy tajemnej i zabiegach magicznych. Dlatego też nie są to natchnione objawienia woli Bożej. Autorem ich nie jest Bóg Wszechmocny, który inspiruje prawdziwe proroctwa (2 Piotra 1:20, 21; Powt. Pr. 13:1-5; 18:20-22).

Ale skąd się biorą takie przepowiednie? Zechciej się zapoznać z następnym artykułem, a uzyskasz odpowiedź na to i jeszcze inne postawione tu pytania.

Jakiemu celowi służą proroctwa?

OSOBY utrzymujące, że ich różnorodne formy kultu zostały objawione przez jakieś nadludzkie moce, przyznają zarazem, że takie nadprzyrodzone siły mogą być dobre albo złe. W związku z tym nasuwają się pytania: Czy każda z owych form wielbienia sięga korzeniami wiarogodnego źródła? A może sprawa nie jest tak pewna? Która z nich pochodzi od prawdziwego Boga?

PIERWSZA RELIGIA

Ludzkość uchodzi za jedną rodzinę, co jest zgodne z biblijnym doniesieniem o pierwszej parze ludzkiej, Adamie i Ewie. Jehowa, ich Stwórca, sam dał się im poznać. Poinformował Adama i Ewę o ich roli w Jego zamierzeniu oraz o szczególnej więzi, jaka ich z Nim łączyła. Bóg ustanowił Adama swoim pierwszym prorokiem, odpowiedzialnym za przekazanie Boskich objawień żonie oraz przyszłemu potomstwu, to znaczy całej ludzkości (Rodz. 1:27-30; 2:15-17).

Była to jedyna forma wielbienia objawiona przez Jehowę. Wyrażała się w posłuszeństwie wobec woli Bożej. Nie były w niej potrzebne żadne obrzędy, ofiary, miejsca kultu ani wyrocznie.

POJAWIA SIĘ RELIGIA FAŁSZYWA

Pierwsze odmienne „objawienie” pochodziło od pewnego anioła, który zapragnął czci dla siebie. Podsunął namiastkę religii prawdziwej i skłonił Adama z Ewą do opowiedzenia się po jego stronie w buncie przeciwko Stworzycielowi. Stał się przez to Szatanem, przeciwnikiem Jehowy. W swoim „proroctwie” obiecywał prawo do samostanowienia i niezależności od Boga. Tymczasem doprowadziło ono do popadnięcia w niewolę Szatana oraz grzechu, którego skutkiem jest śmierć (Rodz. 3:1-19; Mat. 4:8-10; Rzym. 5:12).

Do Szatana przyłączyły się potem inne zbuntowane stworzenia anielskie, czyli demony. Niewątpliwie właśnie one namnożyły fałszywych pojęć religijnych, które się przyczyniły do zdeprawowania rodu ludzkiego. Za dni Enosza, wnuka Adama, „przystąpiono do wzywania imienia Jehowy”. Według tak zwanego Targumu Palestyńskiego było to działanie bluźniercze w ramach praktykowanego wówczas kultu bałwochwalczego (Rodz. 4:26; 6:1-8; 1 Piotra 3:19, 20; 2 Piotra 2:1-4).a

Za dni Noego religia fałszywa została zmieciona przez potop. Pozostała jedynie czysta forma wielbienia, którą uprawiał Noe, prorok Jehowy (Rodz. 6:5-9, 13; 7:23; 2 Piotra 2:5). Ale demony przetrwały i na nowo zaczęły szerzyć kłamliwe proroctwa oraz poglądy