Dwa obrazy wyzwolenia

„On jest ofiarą ubłagania za nasze grzechy, ale nie tylko za nasze, lecz też za grzechy całego świata.” — 1 Jana 2:2, NW.

 1. Jak zapatrują się świadkowie Jehowy na swoje zebrania i po czym można to poznać?

ŚWIADKOWIE Jehowy cenią wszystkie swoje zebrania, ale jedno, które odbywa się raz w roku, różni się od wszystkich innych. Co do przebiegu, celu i znaczenia nie ma zebrania, równego temu. Wobec tego członkowie Społeczeństwa Nowego Świata szczególnie starają się być na nim obecni i zapraszają też serdecznie innych, którzy dopiero niedawno zaczęli się interesować.

 2. (a) Dlaczego wieczerza Pańska jest takim niezwykłym zebraniem? (b) Jak wszyscy obecni nogą otrzymać lepsze zrozumienie tego?

² Mamy na myśli „Wieczerzę Pańską”, która często nazywana też jest wieczerzą pamiątkową, ponieważ Jezus wówczas przykazał: „Czyńcie to stale na moją pamiątkę.” W tym roku (1963) wieczerza Pańska obchodzona będzie 8 kwietnia po godz. 18 czasu miejscowego. Rzeczą osobliwą tego zebrania jest to, że ci, dla których ono głównie się odbywa i którzy przy tej sposobności zostają szczególnie zagadnięci, są w mniejszości. Według raportów liczba ich co rok się zmniejsza, podczas gdy ogólna liczba uczestników stale wzrasta. Wiemy też, że prawdy, omawiane przy tej sposobności i rozpatrzone poniżej, należą do głębokich prawd Słowa Bożego, do „stałego pokarmu”, a nie do „mleka” „elementarnej nauki”. Ponieważ wielu naszych czytelników może po raz pierwszy będzie obecnych na takim zebraniu, dobrze będzie, jeśli trochę dokładniej rozpatrzymy pewne szczegóły zamysłu Bożego co do wyzwolenia ludzkości, aby jeszcze lepiej mogli zrozumieć to, co będzie powiedziane i uczynione. — 1 Kor. 11:20, 24; Hebr. 5:12; 6:1, NW.

 3. Pod jakim względem wszystkim nam potrzebne jest to samo i kto dba o to, że je otrzymujemy?

³ Punktem centralnym tej uroczystości jest śmierć Jezusa, która dlatego może też służyć za punkt wyjścia naszej rozprawy. „Człowiek Chrystus Jezus” dał wprawdzie samego siebie „jako okup za wszystkich”, gdy złożył swe doskonałe życie ludzkie, stając się przez to zbawicielem i wyzwolicielem ludzi. On jest „Barankiem Bożym, który usuwa grzech świata”. Z tego punktu widzenia, jako dzieci Adama, wszyscy stoimy na tym samym stopniu i mamy tę samą potrzebę. Tego nigdy nie powinniśmy zapomnieć, a zawsze z głębi serca być wdzięczni Jehowie, Sprawcy rozrządzenia zbawiania i Jego umiłowanemu Synowi, który był gotów przyczynić się do Jego urzeczywistnienia. — 1 Tym. 2:5, 6; Jana 1:29, NW.

 4. Czy błogosławieństwa okupu wszystkim przypadają w udziale w ten sam sposób i czy Jehowa ma pod tym względem jakieś zobowiązania?

⁴ Chociaż wszyscy odnosimy korzyść z tego jednego aktu zbawienia, nie znaczy to jednak, że Bóg wszystkim w ten sam sposób udziela błogosławieństw ofiary okupu. Biblia pokazuje, że ludzkość w ogólności wyzwolona zostanie od grzechu i śmierci pod panowaniem Królestwa Bożego, to jest obiecanych „nowych niebios i nowej ziemi” z Chrystusem Jezusem jako Królem. Lecz ona pokazuje też, że Bóg uważał za właściwe w szczególny sposób i w szczególnym czasie dać małej jej mniejszości udział w błogosławieństwach tej ofiary. Dodajmy zaraz jeszcze, że się to staje nie dlatego, iżby oni byli szczególnie cnotliwi albo sobie szczególnie zasłużyli na to, lecz że to jest wyraz niezasłużonej dobroci Jehowy. Jeżeli się Bogu podoba niektórych przyjąć wcześniej niż innych i w szczególny sposób ich wyzwolić, wtedy czyni On to z pełnym prawem. Paweł mówi: „Kim jesteś, byś mógł Bogu w sporze stawić czoło?” — Obj. 21:1-4; Rzym. 9:20, NDą.

 5. Który tekst biblijny wskazuje na różnicę?

⁵ Apostoł Jan pozwala jasno poznać taką różnicę, gdy mówi o Jezusie Chrystusie: „On jest ofiarą ubłagania za nasze grzechy, ale nie tylko za nasze, lecz też za grzechy całego świata.” (1 Jana 2:2, NW) Abyśmy mogli lepiej zrozumieć te rzeczy, chcemy śledzić w duchu opisany w Biblii dramat, który się rozegrał przeszło trzy tysiące czterysta lat temu, gdy Jehowa wyzwolił swój lud z ręki faraona.

WYZWOLENIE Z EGIPTU

 6, 7. Które szczególne wydarzenia znamionują wyzwolenie ludu Izraelskiego z Egiptu i które przyszłe wydarzenie przedstawione jest przez to?

⁶ To wyzwolenie było olbrzymim wydarzeniem w dziejach ówczesnego ludu Bożego, a z pewnością najbardziej znamiennym i najbardziej dramatycznym. Sięgając okiem wstecz, aby wzrokiem ogarnąć całokształt wspaniałego obrazu, opisanego w 2 Mojżeszowej, rozdziałach 3 do 15, widzimy pewne szczegóły tam występujące, które streszczone być mogą jak następuje: Faraon szyderczo odprawia Mojżesza, który z polecenia Jehowy żąda od niego, aby wypuścił lud Boży; następuje dziesięć plag, których punktem kulminacyjnym jest śmierć pierworodnych Egiptu, dzięki czemu następnego dnia przynagla się synów izraelskich, aby pospiesznie opuścili ziemię egipską; w ścisłym szyku marszowym wyruszają Izraelici pod kierownictwem Jehowy; Egipcjanie gonią za nimi; Izraelici cudem zostają przeprowadzeni po „suchym lądzie” poprzez Morze Czerwone, którego wody się rozdzielają i pod wyciągniętym ramieniem Mojżesza potem znów wracają, grzebiąc pod sobą całą zbrojną siłę Faraona. „Ani jeden z nich nie pozostał.” Istotnie, potężne wyzwolenie! Jest ono obrazem większego wyzwolenia, którego Jehowa dokona dla wszystkich swoich „owiec”, gdy przez Chrystusa Jezusa pobije w Armagedonie wszystkie siły zbrojne Szatana i zupełnie zniszczy jego system rzeczy, cały dzisiejszy świat, którego miniaturowym obrazem był Egipt. Wszyscy, którzy przeżyją, zaintonują wtedy wspaniałą pieśń wychwalania Jehowy, jak to wówczas uczynili Izraelici pod kierownictwem Mojżesza, przy czym Maria powtarzała refren: „Śpiewajcie Jehowie, gdyż wielce wywyższony jest. Konia i jezdnego jego wrzucił do morza.” — 2 Mojż. 5:1; 12:29; 14:1-4, 21, 28; 15:1, 21, NW.

⁷ Przystępując teraz całkiem blisko do obrazu, widzimy coś w rodzaju wstawki czyli obrazu ubocznego, kompletny w sobie obraz, który jednak tworzy część całości. Ten obraz również przedstawia wyzwolenie, lesz wyzwolenie szczególnego rodzaju.

WYZWOLENIE PIERWORODNYCH IZRAELSKICH

 8. (a) Co Izraelici musieli uczynić, aby się uchronić przed dziesiątą plagą? (b) Jak i dlaczego mieli oni pamiętać o tym wydarzeniu?

⁸ Po ostrzeżeniu faraona przed ostatnią straszną plagą, śmiercią pierworodnych z ludzi i zwierząt w całym Egipcie, otrzymał Mojżesz od Jehowy szczególne instrukcje, do których stosować się miał cały Izrael. Krótko mówiąc, dziesiątego dnia owego miesiąca, który odtąd miał być pierwszym miesiącem roku, każda rodzina musiała wziąć baranka i przechować go aż do czternastego dnia tego miesiąca, a wtedy baranek musiał być zabity i jego krwią musiano pokropić oba podwoje i nadprożnik domu. Owej nocy mieli oni „jeść mięso pieczone przy ogniu i przaśniki z ziołami gorzkimi”. „Tak go tedy pożywać będziecie: Biodra swe przepaszecie, obuwie wasze będzie na nogach waszych, a laska wasza w ręce waszej, a jeść go będziecie spiesznie, albowiem przejście jest Pańskie. (...) A będzie wam ona krew na znak na domach, w których będziecie; bo ujrzawszy krew, minę was, że nie będzie u was plaga ku zatraceniu, gdy będę zabijać w ziemi Egipskiej.” Od tego czasu Izraelici mieli co rok tego samego dnia powtarzać tę ceremonię. „A będzie wam ten dzień na pamiątkę i będziecie go obchodzie za święto Panu” z pokolenia w pokolenie. A gdy synowie ich pytać się będą o znaczenie tej uroczystości, mieli oni im powiedzieć: „Ofiara to przejścia Pańskiego, który przestępował [mijał] domy synów Izraelskich w Egipcie, gdy pobił Egipt, a domy nasze wyzwolił.” — 2 Mojż. 12:1-14, 27.

 9, 10. W jakim związku wyzwolenie pierworodnych izraelskich pozostało do wyzwolenia całego narodu?

⁹ W ten osobliwy sposób pierworodni izraelscy zostali specjalnie wyzwoleni. Tylko oni znajdowali się owej nocy w niebezpieczeństwie. Tylko ich życie było zagrożone i krew „paschy” sprawiła, że śmierć minęła ich i pozostali przy życiu. Zważmy, że to specjalne wyzwolenie pierworodnych nastąpiło przed wyzwoleniem całego narodu Izraelskiego przy przejściu przez Morze Czerwone. — 2 Mojż. 12:21.

¹⁰ Dlaczego ten obraz pozwala nam lepiej zrozumieć, co Jan miał na myśli, gdy napisał, że Jezus przez swoją śmierć stał się „ofiarą ubłagania za nasze grzechy, ale nie tylko za nasze, lecz też za grzechy całego świata”? — 1 Jana 2:2, NW.

WYPEŁNIENIE OBRAZU

11. Jaki temat omawia list do Hebrajczyków i co powiedziane jest w nim o pierworodnych?

¹¹ Właściwe zrozumienie tych rzeczy nie polega na naszej wyobraźni czyli na „prywatnej interpretacji”. W swym Liście do Hebrajczyków apostoł Paweł wyraźnie pisze, że wszystko, co się stało z ludem Izraelskim w czasie przymierza zakonu, było „cieniem nadchodzących dobrych rzeczy” i „obrazem”. Na tej myśli opiera on właściwie w tym liście całą swą argumentację, gdyż pokazuje raz po raz, że zakon ze swymi ustawami i ofiarami zilustrował czyli symbolicznie przedstawił daleko wspanialsze nadchodzące rzeczy. W Hebrajczyków 1:6 nazywa on Jezusa Chrystusa „pierworodnym”, a to określenie odnosi się szczególnie do Jezusa. Później mówi on jednak o całej grupie ludzi, która się znajduje w podobnym stosunku do Boga. Tę grupę nazywa on „zgromadzeniem pierworodnych, którzy są zapisani w niebie”. — 2 Piotra 1:20; Hebr. 10:1; 9:9; 12:23.

12. Kim są wspomniani w Hebrajczyków 12:23 pierworodni?

¹² Kto są ci ludzie? Prawdziwi chrześcijanie, którzy jako całość stanowią „dom Boży”, „zbór Boga żywego”. Z Chrystusem Jezusem swym „najwyższym Kapłanem” są oni „uczestnikami niebiańskiego powołania”. Chrystus jako wierny Syn Boży postanowiony został głową tego zbudowanego przez Boga domu, o którym Paweł mówi do swych współchrześcijan: „My jesteśmy jego domem.” — 1 Tym. 3:15; Hebr. 3:1-6; NW.

13. Czy chrześcijaństwo daje właściwe wskazówki, w jaki sposób można zostać członkiem prawdziwego kościoła?

¹³ Te teksty biblijne pozwalają nam poznać, że nie chodzi o to, aby się przyłączyć do tego czy innego kościoła chrześcijaństwa i wpisać się jako członek. Nikt nie może ze siebie samego albo przez kanonizację, dokonaną przez jakąś ziemską organizację religijną, stać się członkiem prawdziwego kościoła. Nie; Bóg jest „Sędzią wszystkich” i „umieścił członki w ciele, każdy z nich tak, jak mu się spodobało”. Jezus sam powiedział, że dziedzice Królestwa, którzy z nim mieli siedzieć na jego tronie niebiańskim, będą tylko „małym stadkiem”, czyli mniejszością. A zatem nigdy nie mogą do nich należeć owe miliony tych, którzy się zwą chrześcijanami, tylko dlatego, że należą do jakiegoś kościoła, na którego nabożeństwa uczęszczają, i że — jak sądzą — regularnie biorą udział w wieczerzy Pańskiej, nazwanej też mszą lub komunią świętą. — Hebr. 12:23; 1 Kor. 12:18; Łuk. 12:32.

14. Kto przedstawiony został przez pierworodnych izraelskich i jaki dowód Pisma Świętego mamy na to?

¹⁴ Czy Biblia popiera zdanie, że prawdziwy kościół, „zgromadzenie pierworodnych”, zilustrowane zostało przez pierworodnych izraelskich, którzy owej nocy w szczególny sposób wyzwoleni zostali w Egipcie? Tak jest, gdyż w swym liście do „zboru Bożego, który jest w Koryncie, do poświęconych w Chrystusie „Jezusie”, Paweł pisze, że mają usunąć ze swych szeregów pewien zgubny wpływ. W swych dalszych wywodach opiera on się znów na pewnych szczegółach zakonu, które zobrazowały nadchodzące rzeczy i mówi potem: „Obchodźmy przeto święto [niekwaszonych chlebów] nie ze starym kwasem ani z kwasem niegodziwości i złości, lecz z niekwaszonymi chlebami szczerości i prawdy.” A jak dowodzi on, że prawdziwi chrześcijanie symbolicznie mają obchodzić święto niekwaszonych chlebów nie tylko pewnego dnia, lecz przez wszystkie dni, przez cały rok? Przez to, że mówi: „Albowiem i Chrystus, nasza pascha, został ofiarowany.” — 1 Kor. 1:2; 5:7, 8; 2 Mojż. 13:6.

15. Jakie szczególne wyzwolenie sprawia ofiara Jezusa dla prawdziwego kościoła w przeszłości i nawet już dzisiaj?

¹⁵ Ta kosztowna ofiara, drogocenna krew Chrystusa, „baranka bez wady i skazy”, w podwójnym sensie sprawiła szczególne wyzwolenie tych pierworodnych chrześcijańskich. Z jednej strony otrzymali oni przez to gwarancję, że będą wreszcie mogli wstąpić do „wiecznego królestwa” naszego Pana i Zbawiciela „Jezusa Chrystusa”, do „nieskazitelnego i niepokalanego i niezwiędłego dziedzictwa, które zachowane jest w niebie”, jak Piotr to wyraża, a z drugiej strony ofiara ta sprawiła bezpośrednie wyzwolenie — choć tylko w wierze — które już w czasie teraźniejszym wychodzi im na korzyść. Paweł mówi o tym następującymi słowami: „On [Bóg] wyzwolił nas spod wpływu ciemności i przesadził nas do królestwa Syna swej miłości, za pośrednictwem którego dostąpiliśmy uwolnienia przez okup, przebaczenia naszych grzechów.” To przepowiedziane przez Izajasza wyzwolenie z ciemności i mroku nastąpiło szczególnie w roku 1919 i chociaż oni jeszcze są w ciele, zażywają jednak już cudownych błogosławieństw służby dla Królestwa i opisanego w proroctwie Izajasza oświecenia. — 1 Piotra 1:4, 19; 2 Piotra 1:11; Kol. 1:13, 14, NW; Izaj. 60:1-3.

16. (a) W jakim stosunku znajduje się małe stado do Chrystusa jako nasienia Abrahamowego? (b) Jak pomaga nam to łączyć to szczególna wyzwolenie z większym obrazem?

¹⁶ A zatem Słowo Boże wyraźnie nam pokazuje, że szczególnie wybrany zbór „małe stadko”, ma przed pozostałymi ludźmi skorzystać z ofiary okupu Chrystusa. Jak już powiedziano, Jezus w pierwszym rzędzie jest pierworodnym Synem Bożym, lecz ściśle z nim związany jest „zbór pierworodnych”, którego głową on jest. W podobnym sensie Chrystus Jezus jest obiecanym nasieniem Abrahamowym, lecz dzięki niezasłużonej dobroci Jehowy także ci pierworodni stali się „nasieniem Abrahamowym”, ponieważ zostali „ochrzczeni w Chrystusa” i należą do Chrystusa. Przez to nasienie wszystkie narody błogosławić sobie będą pod Królestwem Bożym, gdy przez Armagedon wyzwolone będą z nowoczesnego Egiptu. Widzimy zatem, że urzeczywistnienie małego obrazu o specjalnym wyzwoleniu pierworodnych wyprzedzić musi wypełnienie większego obrazu, które na pewno wywoła triumfalny śpiew na chwałę Jehowy: „gdyż wielce wywyższony jest”. Z tego powodu Jehowa — mówiąc przenośnie — zstąpił wówczas do Egiptu w pierwszym rzędzie, „aby sobie uczynić imię”. — Gal. 3:16, 27, 29, NW; 1 Mojż. 22:18; 2 Mojż. 15:21; 2 Sam. 7:23.

17. Jak trzeba rozumieć 1 Jana 2:2?

¹⁷ Teraz rozumiemy też, dlaczego Jan w swym pierwszym liście do tych pierworodnych napisał: „On [Jezus] jest ofiarą ubłagania za nasze grzechy, ale nie tylko za nasze, lecz też za grzechy całego świata.” — 1 Jana 2:2, NW.