pokolenia Judy”. Dawno temu na górze Dziesięciu Przykazań, Bóg zaofiarował ziemskiemu Izraelowi sposobność zostania Jego „królestwem kapłańskim [kapłanów, NW] i narodem świętym”. (2 Mojż. 19:1-6) Dopiero teraz dwanaście pokoleń Izraela duchowego udowodniło, że jest godne stać się takim królestwem kapłanów pod panowaniem swego Naczelnego Kapłana, Jezusa Chrystusa, Baranka Bożego. Apostoł Jan, który był jednym z dwunastu apostolskich fundamentów Izraela duchowego, widział dwanaście duchowych pokoleń składających się z 144 000 członków i stojących z Barankiem na Syjonie, miejscu niebiańskiego rządu. W ten sposób oni zostali przedstawieni jako współwładcy „Lwa z pokolenia Judy”. 144 000 idzie za nim, „bez względu na to, gdzie on idzie”. — Obj. 14:1-4, NW.

69. Co zgodnie z proroctwem Jakuba robią na ziemi pozostali z tych współwładców Lwa?

⁶⁹ Obecnie tylko ostatek z 144 000 żyje jeszcze na ziemi i kroczy jego śladami. Jego członkowie wiedzą, że tysiącletnie królestwo „Lwa z pokolenia Judy” jest bardzo bliskie. Dlatego głoszą „tę dobrą nowinę o królestwie” na całej zamieszkanej ziemi, jak to przepowiedział Jezus w Mateusza 24:14. Oni wskazują na niego jako na przepowiedzianego Szilo, któremu należy się posłuszeństwo ludzi, ponieważ do niego słusznie należy Królestwo, które otrzymał od Jehowy Boga. Bez względu na to czy się narodom podoba, czy nie, on będzie panować nad wszystkimi ludźmi żyjącymi na ziemi.

70. Jak mądrzy powinni być ludzie na ziemi i dlaczego?

⁷⁰ Okażcie więc mądrość wszyscy ludzie. Przyjmijcie „dobrą nowinę o królestwie” i okażcie pełne posłuszeństwo Temu, któremu się to słusznie należy, „Lwu z pokolenia Judy”. Takie postępowanie oznacza dla was wiecznotrwałe życie, pokój i radość na tej ziemi, gdy ona będzie zamieniona w raj przez tysiącletnie panowanie „Lwa z pokolenia Judy” i jego współwładców.

Celibat na wadze

„BISKUP POLSKI ZŁOŻONY Z URZĘDU” — tak brzmiał tytuł wiadomości z Warszawy, która 21 grudnia 1961 roku ukazała się w New York Times. Wiadomość ta orzekła, że biskup Rode „odważył się działać przeciw prawu o celibacie, do którego był przywiązany, i wstąpił w związek małżeński, narażając się przez to według prawa kościelnego na ekskomunikę”. Rode już przedtem zerwał z kościołem rzymskokatolickim, odmówił Watykanowi posłuszeństwa i wyzwał go do walki przez swą współpracę z atestami. Nie z tego jednak powodu został on ekskomunikowany, lesz z powodu zawarcia związku małżeńskiego.

Obecny papież Jan XXIII, również przywiązuje do celibatu wielkie znaczenie, gdyż wyraził na początku roku 1960 swoje ubolewanie z powodu tego, że „pewni ludzie tak wiele mówią o możliwości a nawet o stosowności zniesienia tego, co w kościele katolickim w ciągu wieków uchodziło za jedną z najszlachetniejszych i najczystszych ozdób stanu kapłańskiego”.

Czy ten nacisk na przymusowy celibat jest zgodny z Pismem Świętym? Skąd on pochodzi? Jak powstał? Jakie były jego skutki na kapłanów i laików?

Celibat czyli bezżeństwo kapłanów nie znajduje w Piśmie Świętym żadnego oparcia. Wymienieni w Biblii wierni mężowie dawnych czasów żenili się. Kapłani lewiccy musieli się nawet żenić, aby utrzymywać pokolenie kapłańskie. Z proroków tylko Jeremiasz otrzymał nakaz nie ożenić się. — 3 Mojż. 21:1, 7, 13, 14; Jer. 16:2.

Apostołowie za dni Chrystusa na ogół zdaje się byli żonaci, gdyż Paweł pisał: „Mamy chyba prawo prowadzić ze sobą jakąś siostrę, jako żonę, jak to czynią pozostali apostołowie i bracia Pana i Kefas.” Nie powiedział też, że nadzorcy i słudzy muszą złożyć ślubowanie co do zachowania celibatu, lecz że maję być „mężem jednej żony”, to jest żyć w monogamii. Nawet czołowi mężowie kościoła rzymskokatolickiego zgadzają się z tym, że przymusowy celibat jest prawem kościelnym, a nie przepisem biblijnym. — 1 Kor. 9:5, NW; 1 Tym. 3:2, 12; Tyt. 1:6.

JAK POWSTAŁ

Celibat ma swe źródło w pogaństwie. Już dawno przed erą chrześcijańską mnisi buddyjscy żyli bezżennie, a westalki czyli dziewice westalskie należały do religii starożytnego Rzymu pogańskiego. Przez zaborczą wyprawę wojenną Aleksandra Żydzi zetknęli się z filozofią wschodu i z ascezą. Jednym ze skutków tego było życie klasztorne sekty żydowskiej Esseńczyków. Moszeim i Neander, dwaj wybitni historycy z okresu wczesnego chrześcijaństwa, pokazują, że ten zgubny wpływ wystąpił też w kościele wczesnochrześcijańskim, doprowadzając między innymi do rozłączenia kapłanów i laików. Ten rozwój nie powinien nas jednak dziwić, bo zarówno Jezus jak i apostoł Paweł przepowiedzieli odstępstwo od prawdziwej wiary. — Mat. 13:24-30, 36-43; Dzieje 20:29, 30.

Między innymi ta filozofia nauczała, że wszelka materia jest zła, że trzeba się brzydzić ciała ludzkiego i że go można ujść przez wędrówkę dusz. Niektórzy chrześcijanie w kościele pierwotnym byli w tej filozofii tak rozmiłowani, że nawet twierdzili, że gdyby Adam nie zrzeszył, wtedy nigdy by nie miał stosunków małżeńskich ze swoją żoną i Bóg zaludniłby ziemię „w sposób mniej gorszący”. To zapatrywanie nie tylko zbezczeszcza niewiasty, lecz lży też mądrość i dobroć Bożą. Czyż nie stworzył Bóg pierwszej pary ludzkiej tak, że oni mieli spółkować ze sobą? Czy nie wszczepił im wzajemnego przyciągania, nakazując im potem: „Bądźcie płodni i stańcie się liczni”? Owszem! Dlatego człowiek powinien być za używanie radości małżeńskich tak samo wdzięczny jak za pokarm i napój. — 1 Mojż. 1:28; 1 Tym. 4:3.

Przymusowy celibat polega na mylnym przypuszczeniu, że asceza dodaje pobożności. Pierwszym krokiem ku temu była prawdopodobnie samowolna interpretacja przykazania Pawła, że nadzorca musi być mężem jednej żony; wnioskowano z tego, że nadzorca nie ma prawa znów się ożenić, gdy jego żona umiera. — 1 Tym. 3:2; Rzym. 7:1-3.