Nadzorcy życia

 1. Jak Jehowa zatroszczył się o to, aby całe Jego stworzenie mogło pozostawać z Nim w harmonii i co należy czynić, aby żyć?

JEHOWA jest Najwyższym Nadzorcą. On sumiennie nadzoruje całe swe stworzenie i dba o to, aby się działa Jego wola oraz aby ci, którzy mają prawo do życia szli drogą, na której mogą je zachować. Jehowa ma pewien zamysł; On jest Bogiem porządku, w interesie dobrej organizacji przydzielił określone miejsce zarówno stworzeniom duchowym jak również wszystkim swym dziełom w ożywionym i nieożywionym dziele stworzenia. On stworzył prawa natury i prawa obyczajowe, aby każde stworzenie mogło pozostawać z Nim w harmonii. Choć od niektórych swych stworzeń jest On nieskończenie oddalony, to jednak potrafi dokładnie sprawować nad nimi nadzór. Będąc pod wrażeniem rozległości widnokręgu Jehowy psalmista Dawid woła: „Jehowa jest w swej świętej świątyni. Jehowa — w niebiosach jest jego tron. Jego oczy patrzą, jego promienne oczy badają synów ludzkich.” (Ps. 11:4, NW) Jako najwyższy Nadzorca, On nadzoruje swoje stworzenia i kieruje nimi oraz napomina je, gdy zachodzi tego potrzeba. Postępowanie zgodne z Jego zarządzeniami oznacza ożycie; tak było w dawnych czasach i tak też jest jeszcze dzisiaj. Żyjemy obecnie w dniu, w którym On przyszedł na przegląd, czyli na inspekcję. — 1 Piotra 2:12.

 2. Co oznacza słowo „nadzorca” w języku hebrajskim i greckim?

² Słowo „nadzorca” jest tłumaczeniem hebrajskiego słowa „pagid”, albo greckiego „episkopos”, które się wywodzą z tematów słowotwórczych odnoszących się do kogoś, kto dokonuje odwiedzin w celu doglądania albo dozorowania. Takie odwiedziny mogą mieć przebieg przyjazny, albo nieprzyjazny, zależnie od wyniku zbadania stosunków oraz od końcowego sposobu ich uporządkowania. Chcąc właściwie sprostać swym zadaniom, nadzorca musi wiedzieć, na co ma zważać i jak w danej sytuacji powinien stosować zasady Najwyższego. Jemu powierzono zadanie błogosławienia, udzielania pochwał, karcenia oraz napominania i on jest przed Jehową odpowiedzialny za wywiązywanie się z tego zadania.

 3. Dlaczego jednorodzony Syn okazał się dobrym nadzorcą?

³ Pierwsze stworzenie Jehowy, Jego jednorodzony Syn, okazał się wiernym nadzorcą. On działał jako mistrzowski robotnik przy boku swego Ojcu, „ponieważ za jego pośrednictwem zostały stworzone wszystkie inne rzeczy w niebiosach i na ziemi, rzeczy widzialne i niewidzialne, mniejsza o to, czy to są trony, czy panowania, czy rządy, czy władze”. (Kol. 1:16, NW) Ze względu na to, że będąc na ziemi sprawował swój urząd nadzorcy w sposób niezawodny, został Królem Królestwa Jehowy a tym samym obdarzono go jeszcze większą wspaniałością i mocą, „aby w imieniu Jezusa zginało się wszelkie kolano, tych, którzy są na niebiosach i na ziemi”. — Filip. 2:10, NT.

 4. Porównaj postępowanie Jezusa z postępowaniem cheruba nakrywającego.

⁴ Sposób postępowania jednorodzonego Syna różnił się znacznie od sposobu postępowania innego duchowego syna Jehowy, cheruba, któremu powierzono pewne zadania związane z naszą ziemią. To wcale nie było zadanie błahe, chociaż nasza planeta w porównaniu z ogromem wszechświata jest tylko znikomym pyłkiem. Bóg zapragnął oto stworzyć obdarzone rozsądkiem materialne stworzenia, które mogłyby myśleć i postępować jak On, tylko w mniejszym zakresie. „Na obraz Boży stworzył go.” (1 Mojż. 1:27, Wu) Nic nie wskazuje na to, że takie stworzenia miałyby kiedykolwiek żyć gdzie indziej we wszechświecie. One miały się rozmnażać, napełniać ziemię, czynić ją sobie poddaną i w ten sposób doprowadzić ją całą do stanu rajskiego. Duchowy nadzorca powinien był się tym szczególnie interesować, aby na ziemi działa się wola Boża i aby wszelką cześć i wielbienie składano Stworzycielowi, któremu zarówno on, jak i człowiek zawdzięczali swe istnienie. On nie powinien był polegać na własnym rozumie.

 5. (a) W jaki sposób cherub nakrywający oraz Adam i Ewa zlekceważyli nadzór Jehowy? (b) Dlaczego „nowo nawrócony” nie powinien być mianowany nadzorcą?

⁵ Ten doskonały i posłuszny syn Boży zbuntował się jednak przeciw Najwyższemu Nadzorcy, Jehowie, i stał się oszczercą, przeciwnikiem, a jego serce stało się złe. On i pierwsza para ludzka zostali skazani na śmierć i pozbawieni prawa do dalszego nadzorowania raju oraz rozprzestrzeniania go na całą ziemię. Niewiasta Ewa zlekceważyła zarządzenie organizacyjne, w myśl którego powinna się była poddać kierownictwu Adama, swej głowy, natomiast Adam dał się tak bardzo zaślepić swemu samolubstwu, że zamiast zważać na kierownictwo Jehowy, który mu dał dokładne wskazówki, poddał się kierownictwu swej żony, która według prawa Bożego miała mu być podległa. Gdy wielki Nadzorca, który chodził „po ogrodzie o wietrznej porze dnia”, przyszedł, aby ich pociągnąć do odpowiedzialności, wtedy oboje zawiedli. (1 Mojż. 3:8, NW) Wiele lat później apostoł Paweł powołał się na upadek duchowego nadzorcy ziemi, gdy udzielał wskazówek młodemu nadzorcy Tymoteuszowi i ustalał wymagania dla nadzorców w zborze chrześcijańskim. Nadzorca powinien być „nie nowo nawrócony, gdyż zachodzi obawa, że mógłby się nadąć pychą i podpaść pod wyrok wydany na Diabła. A winien też mieć dobre świadectwo od tych, którzy nie należą do Kościoła, by nie ściągać na siebie wzgardy i nie wpaść w sidła szatańskie”. (1 Tym. 3:6, 7, NW) Uprawnienia, które uzyskuje nadzorca, nie powinny go wbijać w pychę. Dlatego nowo nawrócony powinien najpierw dowieść, że można mu je śmiało powierzyć. Chodzi bowiem o życie ludzkie!

 6. Jak postępowali w przeszłości nieliczni wierni słudzy Jehowy w przeciwieństwie do wielu niewierzących, wykazując, że doceniają Jego nadzór?

⁶ Pierwsi ludzie nie chcieli się poddać kierownictwu Jehowy. Dlatego oni oraz ich potomkowie popadli w grzech i zostali skazani na śmierć. W dziejach ludzkości, tylko nieliczni postanawiali zyskać łaskę Jehowy i pojednać się z Nim, ale ci nieliczni cieszyli się, że Jehowa na nich wejrzał. Cieszyło ich to, co On dla nich uczynił. Gdy stali się tak liczni, że zaistniała konieczność utworzenia organizacji oraz wydania praw i ustaw, wówczas radośnie podporządkowali się Jego kierownictwu. Cieszyli się, że dzieje ziemi, dobre i złe czyny niektórych ludzi jak również zamysł Boży, zostały pod Jego natchnieniem utrwalone w pewnej księdze. Zapoznając się z tą księgą dowiadujemy się, jak Bóg ujmował się za każdym, kto Mu służył i jak nagradzał tych, którzy pozwalali, żeby nimi kierował i ich prowadził.

 7. O kim wspomniano dodatnio w sprawozdaniu o czasach poprzedzających potop i jaki stan rzeczy był przyczyną potopu za dni Noego?

⁷ W sprawozdaniu o czasach poprzedzających potop, który nawiedził ziemię blisko szesnaście wieków po popełnieniu pierwszego grzechu, wspomniano w Biblii dodatnio tylko o niewielu ludziach, miedzy innymi szczególnie o Ablu, który umarł jak wierny sługa Jehowy oraz o Enochu wiernym proroku Jehowy. Noe, prawnuk Enocha, został w wieku 500 lat ojcem Sema, Chama i Jafeta. W tym czasie Jehowa szczegółowo badał opaczne drogi, po których ludzkość kroczyła na krótko przed potopem i stwierdził, że z wyjątkiem ośmiu osób „każda skłonność myśli serca [ludzkiego] była przez cały czas tylko zła”. — 1 Mojż. 6:5, NW.

 8. W jaki sposób Noe dowiódł, że był dobrym organizatorem poddającym się kierownictwu Jehowy i jaki to miało skutek dla niego, i dla jego rodziny?

⁸ Noe podporządkował się nadzorowi Jehowy, a Jehowa dał jemu i jego rodzinie dokładne wskazówki dotyczące budowy arki, w której oni mieli być zachowani przy życiu wraz z pewną liczbą zwierząt, aby na nowo rozpocząć życie na ziemi. Noe musiał wszystkiego dobrze dopilnować, aby budowa arki została skończona jeszcze przed rozpoczęciem się potopu oraz aby spędzono zwierzęta i wniesiono na pokład pod dostatkiem żywności dla niego i całej rodziny, jak również dla zwierząt. W niczym nie wolno się było zdawać na przypadek. Chodziło przecież o ludzkie życie. Całość musiała być skontrolowana i dopiero wówczas, gdy wszystko było już w porządku, „zamknął Pan [Jehowa, NW] za nim”. „I uczynił Noe według wszystkiego; jako mu rozkazał Bóg, tak uczynił.” (1 Mojż. 7:16; 6:22) Dlatego też cieszył się powodzeniem w swej służbie nadzorcy.

 9. Jak okazujemy, że wydarzenia z czasów Noego są dla nas przykładem?

⁹ Potop obrazował, jak Jehowa w ostatecznych dniach zniszczy zło, zachowując tych, którzy są gotowi służyć Mu tak, jak On tego wymaga, aby wejść do sprawiedliwego nowego świata. Obecnie żyjemy w tym czasie, więc powinniśmy brać przykład z Noego i jego rodziny, którzy się chętnie podporządkowali nadzorowi Jehowy, Wielkiego pasterza i Jego organizacji. — Izaj. 26:20-21; Mat. 24:36-42.

10. Jak Jehowa zorganizował naród Izraelski, spełniając tym samym obietnicę daną Abrahamowi?

¹⁰ Jak to wynika ze sprawozdania biblijnego, mniej więcej 426 lat po potopie zawarte zostało przymierze z Abrahamem z powodu jego wielkiej wiary. W tym przymierzu obiecano pewne nasienie, które miało błogosławić wszystkich ludzi. Dwunastu synów jego wnuka, Jakuba, było ojcami pokoleń narodu izraelskiego. Jehowa, Najwyższy Nadzorca, dotrzymał swej obietnicy, którą dał Abrahamowi, bo gdy Izraelici zmuszeni okolicznościami dostali się do niewoli egipskiej, miłościwie zorganizował ich i nadzorował ich powrót do Ziemi Obiecanej. „A Pan [Jehowa, NW] szedł przed nimi dla wskazywania drogi we dnie w słupie obłoku, a w nocy w słupie ognistym.” — 2 Mojż. 13:21, Wu.

11. Jak Mojżesz zorganizował naród izraelski według mądrości Bożej?

¹¹ Wyobraź sobie te karawanę złożoną z dwóch do trzech milionów ludzi, którzy bez naszych w obecnych środków lokomocji wędrowali z całym swym dobytkiem i różnymi częściami namiotu przybytku! Zorganizowanie tego wszystkiego na pewno nie było zadaniem łatwym, ale siedemdziesięciu przełożonych, wybranych przez Mojżesza oraz kapłani, tysiącznicy, setnicy, pięćdziesiątnicy i dziesiętnicy, wszyscy oni dokładnie znali swe zadania i pracowali razem jako jedna, ściśle zespolona organizacja. Poszczególne pokolenia obozowały w pewnym ustalonym porządku wokół przybytku i maszerowały również w pewnym ustalonym szyku. Oni mieli swe prawa i zasady, których stosowanie pomagało im w rozstrzyganiu problemów i w usuwaniu różnicy poglądów. Mojżesz nie mógł temu wszystkiemu sam podołać, więc usłuchał rady swego teścia Jetro, który polecił mu mianować innych do pomocy w tej pracy, co okazało się praktyczną mądrością pochodzącą od Boga: „Upatrz ze wszystkiego ludu mężów dzielnych i bogobojnych, w których by była prawda i którzy by nienawidzili chciwości, i ustanów z nich tysiączników, i setników, i pięćdziesiątników, i dziesiętników, którzy by lud sądzili o każdym czasie; a cokolwiek będzie większego, niech odnoszą do ciebie, a sami tylko mniejsze rzeczy niechaj sądzą.” — 2 Mojż. 18:21-22, Wu.

12. Co miało nastąpić, gdyby Żydzi podporządkowali się nadzorowi Jehowy?

¹² Ten naród miał być „królestwem kapłańskim i narodem świętym”; miał wskazywać na przyjście Mesjasza. Gdy Mojżesz otrzymał od Jehowy prawa i przykazania, „zwoławszy starszych ludu przedłożył im wszystkie słowa, które Pan [Jehowa, NW] rozkazał. I odpowiedział wszystek lud razem: Wszystko, co Pan [Jehowa, NW] rzekł, uczynimy”. (2 Mojż. 19:6-8, Wu) W wypadku dochowania wierności temu przymierzu Jehowa miał ich stale darzyć pomyślnością, gdyby jednak okazali nieposłuszeństwo, mieli być odrzuceni. „Albowiem Pan [Jehowa, NW] Bóg twój chodzi w pośrodku obozu twego, aby cię wyrwał i podał ci nieprzyjacioły twoje; przetoż niech będzie obóz twój święty, aby nie widział przy tobie sprośności jakiej, dla której by się odwrócił od ciebie.” — 5 Mojż. 23:14.

13. Co Żydzi czynili mimo swego przyrzeczenia, jak na to wskazuje historia biblijna?

¹³ Później okazało się, że większość nie traktowała poważnie swej odpowiedzi: „Wszystko co Pan [Jehowa, NW] rzekł, uczynimy.” Dzieje narodu żydowskiego były jednym pasmem burzliwych wydarzeń, nacechowanych nieposłuszeństwem, buntem, niezadowoleniem, odstępstwem i zepsuciem. Po wkroczeniu do Ziemi Obiecanej Izraelitom już nie wystarczał Jehowa jako Król oraz sędziowie i kapłani, którzy załatwiali sprawy państwowe. Domagali się króla, a potem stali się jego niewolnikami. Ich pierwszy król, Saul, dopuścił się wielu rzeczy nie zasługujących na przyjęcie, między innymi pozwolił sobie przed rozpoczęciem jednej z bitew, złożyć Jehowie ofiarę, nie czekając na przyjście proroka Samuela. Królestwo zostało mu odebrane i otrzymał je Dawid, mąż według serca Jehowy. Za pośrednictwem Dawida i jego panowania Jehowa zobrazował panowanie swego niebiańskiego Króla, Jezusa Chrystusa. Dawid nie próbował przedwcześne zdetronizować Saula przez dokonanie zamachu stanu, ale czekał aż Jehowa uzna za słuszne usunąć tego niewiernego króla — to jest dla nas obecnie dobry przykład!

14. Jak Jehowa organizował swój lud w celu przywrócenia prawdziwego wielbienia w Jeruzalem?

¹⁴ Ciągła niewierność doprowadziła naród do całkowitego upadku i do siedemdziesięcioletniej niewoli w Babilonie, siedzibie religii fałszywej. Zgodnie ze swą obietnicą, Jehowa sprawił jego wyzwolenie. Zarządzono odbudowę domu Jehowy. Rozpoczęto go budować pod kierownictwem namiestnika Zorobabela i wielkiego kapłana Jesuego. Jehowa błogosławił wysiłkom tych wiernych nadzorców, którzy doglądali, kierowali i regulowali wszystkie sprawy związane z tym potężnym przedsięwzięciem. Po ukończeniu budowli, uroczyście ją poświęcono. „Ustanowili kapłanów według porządku ich i Lewitów według zmian ich nad służbą Bożą w Jeruzalem, jak napisano w księdze Mojżeszowej.” — Ezdr. 6:18, Wu.

15. Jak Ezdrasz i Nehemiasz dowiedli, że byli dobrymi nadzorcami?

¹⁵ Jehowa natchnął serce króla Artakserksesa I, aby pokierował Ezdraszem w organizowaniu tego. „A ty Ezdraszu! według mądrości Boga twego, która jest w tobie, postanowisz sędziów, i w prawie biegłych, aby sądzili wszystek lud, który jest za rzeką, ze wszystkich, którzy są powiadomi zakonu Boga twego; a kto by nie umiał, uczyć go będziecie.” (Ezdr. 7:25) Mury i bramy miasta zbudowano pod kierownictwem Nehemiasza. W przeciwieństwie do niektórych poprzednich nadzorców on nie obciążał ludu i nie domagał się specjalnych względów. „Ale ja tak nie czyniłem dla bojaźni Bożej, ale owszem około murów budowałem i roli nie kupiłem i wszyscy służebnicy moi na robotę zgromadzeni byli.” Dlatego mógł ze spokojnym sumieniem modlić się: „Pomnijże na mnie, Boże mój, ku dobremu, wedle wszystkiego com uczynił ludowi temu.” — Neh. 5:15, 16, 19, Wu.

16. Jak się przedstawiało prawdziwe wielbienie, gdy przyszedł Chrystus i dlaczego ten okres był dla Żydów krytyczny?

¹⁶ W ciągu około 450 lat, które jeszcze upłynęły do czasu przyjścia Chrystusa, Jeruzalem dostało się pod ciemiężycielskie panowanie dwóch dalszych potęg światowych: Grecji i Rzymu. Stopniowo wszystkie warstwy ludu wzgardziły prawdziwym wielbieniem. Żydzi wszczęli kilka powstań, które jednak zamiast upragnionej wolności przyniosły im jeszcze większy ucisk ze strony narodów. W pierwszym wieku ośrodkiem żydowskiego systemu rzeczy był Sanhedryn i tradycja, a nie czyste Słowo Boże. Wprawdzie Żydzi mieli jeszcze wielkiego kapłana i kapłanów pomocniczych, którzy składali ofiary i służyli w świątyni, ale oni trzymali się takich zwyczajów i nauk sekciarskich, które były zupełnie sprzeczne z duchem zakonu Mojżeszowego. Koniecznie potrzebny był im wódz, jakiś sumienny nadzorca, który by ich znowu przywiódł do czystego wielbienia. Chodziło o ich życie, ponieważ nadszedł dla nich czas obrachunku.

17. Co czynił Jezus jako nadzorca nowego systemu rzeczy, gdy żył na ziemi?

¹⁷ Gdy Chrystus Jezus rozpoczął swą służbę, namiestnik Piłat reprezentował w Jeruzalem władzę rzymską. Jezus nie usiłował objąć władzy królewskiej nad Izraelem ani wyprzeć cesarskiej władzy Rzymu. On przyszedł jedynie w tym celu, aby szukać i ratować to, „co zginęło” i przygotować drogę dla nowego systemu rzeczy, który miał spełnić wszystkie Boże obietnice dotyczące usunięcia nieposłuszeństwa, grzechu, śmierci oraz wszystkich ich okropnych następstw. Jezus miał być tym właściwym nadzorcą i sam nazwał siebie dobrym Pasterzem: „Owce słuchają głosu Jego, i on swoje własne owce po imieniu woła i wyprowadza je.” „Jam przyszedł, aby żywot miały, i obficie miały. Jam jest dobry pasterz; dobry pasterz życie swoje kładzie za owce.” — Łuk. 19:10; Jana 10:3, 10, 11, NT.

18. W jakim celu Jezus szkolił ludzi przyjmujących jego poselstwo i co stało się z tymi, którzy go odrzucili?

¹⁸ Przez trzy i pół roku Żydzi mogli słuchać jego poselstwa. On nie tylko sam głosił niestrudzenie, ale również szkolił swych apostołów i uczniów, aby po jego powrocie do nieba mogli to dzieło prowadzić dalej. We wszystkim co czynił uwydatniała się miłość. Często trzeba było napomnieć lub skarcić, ale on zawsze robił to ze zdolnością rozeznania, ponieważ wiedział, co jest konieczne i jak należy to uczynić. On prowadził i wzywał swych naśladowców, aby szli za nim. Żydzi jako naród odrzucili Go jako swego nadzorcę i życiodawcę. Dlatego powiedział: „Ilekroć chciałem zgromadzić dzieci twoje, jak kokosz zgromadza kurczęta swoje pod skrzydła, i nie chcieliście. Oto dom wasz pusty [opuszczony, NW] pozostawiony wam będzie.” Jak więc straszne to było, gdy w roku 70 nadciągnęli Rzymianie i zniszczyli miasto, ponieważ „nie poznało czasu nawiedzenia twego [kiedy cię przeglądano, NW]”. — Łuk. 13:34-35; 19:44, NT.

19. Jak zbór chrześcijański rozwijał się po śmierci Chrystusa i do czego to prowadziło?

¹⁹ Ani śmierć Jezusa, ani prześladowania Jego naśladowców, które nastąpiły po Pięćdziesiątnicy, nie zahamowały dzieła. Dobra nowina rozchodziła się nadal. W dniu Pięćdziesiątnicy naśladowcy Jezusa otrzymali obiecanego ducha świętego jako pomocnika. Grupa starszych mężów, do których należeli także apostołowie, objęła kierownictwo dzieła i wysłała z Jeruzalem przedstawicieli do różnych części kraju. „Gdy on [Jezus] wstąpił na wysokość, (...) dał dary w ludziach (...) niektórych jako apostołów, niektórych jako proroków, niektórych jako misjonarzy, niektórych jako pasterzy i nauczycieli z uwagi na szkolenie świętych do dzieła usługiwania.” (Efez. 4:8, 11, 12, NW) Ci święci zostali zorganizowani w zbory, nad którymi ustanowiono nadzorców. Ciało kierownicze w Jeruzalemie wysyłało wskazówki mające na celu wzmocnienie i utwierdzenie ich wiary. Jedno z tych godnych uwagi zarządzeń ciała kierowniczego opisano w piętnastym rozdziale Dziejów Apostolskich. Ponieważ członkowie ciała kierowniczego trzymali się ściśle Słowa Bożego i pozwalali się kierować duchowi świętemu, więc ich postanowienie opierało się na zasadach, ale nie było niestosownie ograniczające. Zbory respektowały wówczas te pouczenia ziemskiej organizacji Jehowy i dlatego „utwierdzały się w wierze i z dniem każdym rosły w liczbę”. — Dzieje 16:5, Pal.

20. Po co Paweł zostawił Tytusa na Krecie i na co zważał u kandydatów na nadzorców?

²⁰ Paweł, Barnabasz i inni przedstawiciele ciała kierowniczego odwiedzali potem zbory i odczytywali im to postanowienie. Oni sumiennie wypełniali swe usługiwanie jako nadzorcy. W czasie jednej ze swych podróży misyjnych apostoł Paweł pozostawił Tytusa na Krecie. Upoważnił go, aby „uporządkował to, co było wadliwe” i aby „zamianował starszych mężów po miastach”, tak jak mu przykazał. (Tyt. 1:5-9, NW) Podobne wskazówki dał także młodemu nadzorcy Tymoteuszowi. (1 Tym. 3:1-7) Nadzorca powinien być pod każdym względem bez zarzutu. Jego sprawy domowe powinny być uporządkowane i powinien wydawać owoce ducha i ‚trzymać się wiernej mowy, zgodnej z nauką, żeby był w stanie napominać zdrową nauką i przekonywać tych, którzy się sprzeciwiają’. — Tyt. 1:9, NW.

21. Jakim wymaganiom — prócz nienagannego trybu życia — powinien odpowiadać nadzorca?

²¹ Nadzorca zboru chrześcijańskiego musi być naprawdę nienaganny. To oznacza jednak coś więcej niż tylko brak zarzutów co do moralności oraz dobra opinia w zborze i poza nim. On musi być bogaty w dobre uczynki oraz musi z miłością dbać o wszystkich, którzy są poddani jego pieczy. Musi strzec owczarni, tak jak pasterz strzeże powierzonych mu owiec. W czasie podróży statkiem do Jeruzalem apostoł Paweł zszedł w Milecie na ląd. Z rozdziału 20 Dziejów Apostolskich dowiadujemy się, że polecił zawołać do siebie starszych mężów zboru w Efezie. Wskazał im, że jest czysty od krwi wszystkich ludzi i że nie wzbraniał się głosić im całej rady Bożej, a potem dodał: „Zwracajcie uwagę na siebie samych i na całe stado, wśród którego duch święty ustanowił was nadzorcami, abyście paśli zbór Boży nabyty przez niego krwią własnego [syna] (...) Pokazałem wam we wszystkim, że tak się trudząc musicie wspierać słabych i zachowywać w pamięci słowa Pana Jezusa, który sam powiedział: ‚Bardziej uszczęśliwiające jest dawanie niż otrzymywanie.’” — Dzieje 20:17-35, NW.

22. (a) Dlaczego apostoł Jan był jeszcze pod koniec swej służby dobrym nadzorcą zborów? (b) Co czynił Chrystus w wizji, opisanej w pierwszym rozdziale Objawienia, z czego wynika, że on jest sumiennym nadzorcą?

²² Wszyscy apostołowie, także ostatni z nich, Jan, rzeczywiście troszczyli się o zbory. Nie tylko odwiedzali je osobiście, aby je zachęcać, pouczać i napominać, lecz także pisali do nich listy, które następnie puszczali w obieg i które ku naszej radości są obecnie częścią składową Biblii. Jednak zgodnie z proroctwami „człowiek bezprawia”, czyli odszczepieńczy przywódcy chrześcijan z imienia miał wywierać coraz silniejszy wpływ na zbór chrześcijański. Sędziwy apostoł Jan był bliski śmierci [umarł około roku 100] i w ten sposób miał ustąpić z drogi ostatni z ludzi, którzy hamowali ten wpływ. (2 Tes. 2:1-12) Zborom potrzebna była jeszcze poważna, ale pokrzepiająca rada. Jehowa Bóg przesłał przez swego syna Jezusa Chrystusa taką radę Janowi, a ten z kolei skierował ją dalej do nadzorców zborów. Siedem zborów w Azji Mniejszej przedstawiało wszystkie ówczesne zbory, ale szczególnie zbory spłodzonych z ducha, którzy są jeszcze obecnie na ziemi, bo w chwili, gdy Jan miał tę wizję, znajdował się pod natchnieniem ‚w dniu Pańskim’. Widział siedem świeczników, które wyobrażały wszystkie zbory spłodzonych z ducha. Wśród świeczników przechadzał się Chrystus Jezus, wierny nadzorca i badał, pouczał oraz wskazywał na pewne sprawy, które miały być zmienione, ponieważ hamowały prawdziwe wielbienie i postąp teokratyczny. Każdy zbór miał nadzorcę, którego przedstawiała gwiazda. Siedem gwiazd (liczba siedem symbolizuje zupełność) znajdowało się w ręce Chrystusa, aby nimi kierował. Nadzorcy muszą się poddać jego kierownictwu i stale pamiętać o tym, że Chrystus, który działa za pośrednictwem ducha świętego, ich ustanowił i że jemu muszą zdać sprawę. Jak gwiazda, która jaśniej świeci niż lampa lub świecznik, tak również oni powinni jasno świecić dobrymi uczynkami, nienagannym życiem i dobrym przykładem.

23. Dlaczego niektórym zborom udzielono pochwały i jakie słabości wykazały niektóre z nich?

²³ Stosunki panujące w tych siedmiu zborach unaoczniły stan, jaki może panować w obecnych zborach i jeżeli nadzorcy zważają na rady udzielone ówczesnym zborom, to wiedzą, jak powinni postępować. Niektórym zborom udzielono pochwały za ich ciężką pracę i za wytrwanie; jednak one stały się nieco obojętne pod względem służby i uczęszczania na zebrania. Niektórzy byli duchowo martwi, ponieważ wykonywali swą służbę w zbyt szczupłym zakresie. Oni powinni się przebudzić, pilnie studiować, uczęszczać na zebrania i brać udział w służbie kaznodziejskiej. Nadzorca powinien pomóc zborowi w odzyskaniu poprzedniej miłości. Niektórzy zostali pochwaleni za to, że oparli się wpływom materializmu, ale zawisło nad nimi niebezpieczeństwo, że mogą paść ofiarą ducha nacjonalizmu i sekciarstwa. Nadzorcy nie wolno nadużywać swego stanowiska dla własnej korzyści; on musi się wystrzegać nieobyczajności i nie może dopuścić, aby zbór splamił się nieobyczajnością. Siostry muszą zachować swe miejsce w zborze, współpracując z nim w cichym i łagodnym duchu, jak przystoi niewiastom chrześcijańskim. Oziębłość nie może mieć miejsca. Każdy powinien stać całkowicie po stronie Jehowy, doceniając bogactwo duchowe, które osiąga dzięki temu, że jest wyłącznie oddany Jehowie. — Objawienie, rozdział 1 do 3.

24. Przed czym powinno się strzec zbór i jak zostały przekazane zborom wskazówki?

²⁴ Dokładne kierowanie się radami udzielonymi nadzorcom siedmiu zborów w Azji jest konieczne, aby zbory się rozwijały i aby nie pozostawało w nich nic, co by mogło hamować działanie świętego ducha Jehowy. Należy też zwrócić uwagę na to, że Jan był pierwszym na ziemi, który otrzymał wskazówki i następnie przekazał je nadzorcom do przestrzegania w zborach. Jehowa stale używał swych narzędzi organizacyjnych do przeprowadzania swej woli. On jest Bogiem porządku. Bogiem zasad i ma pewien zamysł. Zawsze błogosławił swym sługom i obdarzał ich pomyślnością, bez względu na to, kiedy żyli, jeżeli harmonijnie współdziałali z Jego Organizacją i jej nadzorcami. Kto się poddaje miłościwemu nadzorowi Jehowy, ten będzie nagrodzony życiem wiecznym.