będą przez całe tysiąclecie działać ku wypracowaniu pożądanego przystępu do Boga dla licznych rzesz ludzi pragnących składać dary i śluby suwerennemu Władcy całego wszechświata, z niezachwianą nadzieją, że w końcu zostaną doprowadzeni do całkowitej harmonii z Nim!

Część 2

 1. Dlaczego wiadomości o kapłaństwie niebiańskim są dzisiaj bardzo ważne, i co oznacza jego ustanowienie?

OBECNA pomyślność i widoki na przyszłość wielkiej rzeszy ludzi ze wszystkich narodów, szczepów, ludów i języków są według zamierzenia Bożego ściśle związane z uznanym przez Boga kapłaństwem, złożonym z chwalebnego niebiańskiego Arcykapłana i jego podkapłanów. Ufność naszą co do tego umacnia świadomość, że prorocze obrazy zawarte w Prawie nadanym za pośrednictwem Mojżesza jasno wskazują na to kapłaństwo, uwypuklając przy tym okoliczność, iż jego „odpowiednie wykwalifikowanie wypływa od Boga”, jak to natchnionymi słowami wyraził apostoł Paweł. (2 Kor. 3:5, NW) Skoro sam Jehowa nazwał upełnomocnienie tych kapłanów ‚napełnieniem ich rąk mocą’, więc powinny nas żywo interesować dalsze szczegóły z tej serii proroczych zarysów nakreślonych pod przewodem Mojżesza nam ku pouczeniu i zachęcie. — 3 Mojż. 8:33; NW; Hebr. 10:1.

 2. Co zobrazowało kołysanie przed Jehową wybranych części barana wprowadzenia na urząd?

² Ofiara kołysania z barana wprowadzenia na urząd. (3 Mojż. [Kapł.] 8:25-27)a „Potem wziął [Mojżesz] tłuszcz, ogon i cały tłuszcz, który jest na wnętrznościach wraz z płatem tłuszczu, który okrywa wątrobę, a także obie nerki z tłuszczem ich i prawą łopatkę [nogę, NW]. Z kosza chlebów przaśnych, który stoi przed Jahwe [inaczej: Jehową], wziął jeden chleb przaśny, jeden placek przyrządzony z oliwą i jeden cienki placuszek. Umieścił je na kawałkach tłuszczu i na prawej łopatce. Potem położył to wszystko na dłoniach Aarona i na dłoniach jego synów, i dokonał nimi obrzędu kołysania przed Jahwe.” Utuczone, tłuste kęsy, a w tym wątroba, nerki i prawa noga owego barana, jak również ofiary z pieczywa, zostały włożone na ręce arcykapłana Aarona i jego synów, aby to kołysali przed Jehową. Kołysanie wskazuje na czynność ciągłą, w przeciwieństwie do pojedynczego aktu. Namaszczeni duchem naśladowcy Jezusa mają przywilej uczestniczenia razem ze swym Arcykapłanem w niekończącym się biegu życia oddanego Jehowie na służbę, w której wyróżniają się gorliwością dla imienia Jehowy i dawaniem z siebie wszystkiego według swych najlepszych możliwości duchowych i cielesnych. Z przywileju tego powinna wynikać radość, bo i apostoł Piotr zachęca ich: „W tej mierze, jak jesteście uczestnikami cierpień Chrystusowych [przez wzgląd na imię Jehowy], radujcie się, abyście i podczas objawienia chwały jego radowali się i weselili.” — 1 Piotra 4:13.

 3. Jaki odpowiednik w służbie Chrystusa i jego podkapłanów znajduje pieczywo dodane do ofiary kołysania?

³ Członkowie tego kapłaństwa wspólnie ze swym Arcykapłanem biorą udział w służbie Bożej, która wymaga czystości, uwolnienia od grzechu i religii fałszywej (chleb przaśny), poczynań przepojonych owocami ducha świętego (placek przyrządzony z oliwą) i dzieł wybornej jakości (cienki placuszek). Arcykapłan, który w służbie swojej sam jest wzorem tych wspaniałych przymiotów, jest w każdej chwili gotów dopomóc podkapłanom w staraniach o dokładne podążanie jego śladami. Nieustającej ich ofierze, na którą składają się stosowne uczynki wiary, będące wyrazem oddania, słusznie towarzyszy modlitwa do Budowniczego „prawdziwego Przybytku”, zgodnie ze słowami psalmisty: „Niech będzie przyjemna modlitwa moja, jako kadzidło przed obliczem twoim, a podnoszenie rąk moich jako ofiara wieczorna.” — Ps. 141:2; 1 Kor. 5:8.

 4. Co oznacza zamienienie w dym ofiary kołysania na ołtarzu?

⁴ Ofiara kołysania puszczona z dymem na ołtarzu. (Wiersz 28) „Następnie Mojżesz wziął to wszystko z ich dłoni i zamienił w dym na ołtarzu w całopaleniu. To była ofiara wyświęcenia [ofiara wprowadzenia na urząd, NW], ofiara wonna, zapalna dla Jahwe.” Dopełnienie ofiary kołysania nastąpiło, gdy Mojżesz wziął jej części składowe z rąk Aarona i jego synów oraz spalił je na ołtarzu, na poprzedniej ofierze całopalnej. Wyraźnie stąd wynika, że u każdego członka kapłaństwa Chrystusowego wierne spełnianie obowiązków służbowych musi być równoznaczne z zupełnym, całkowitym zaangażowaniem swej ludzkiej egzystencji w sprawy „prawdziwego Przybytku”, budowanego przez samego Boga. Ofiarę tę również nazwano tu „ofiarą wonną”, co pozwala wnioskować, że Jehowa ma teraz upodobanie w służbie tego grona kapłanów pod przewodem Jego umiłowanego Syna i że przyjmuje ich ofiary z uznaniem.

 5. Na co wskazuje w zakresie pozaobrazowym kołysanie przez Mojżesza mostka tego drugiego barana?

⁵ Mostek na ofiarę kołysania dokonaną przez Mojżesza. (Wiersz 29) „Mojżesz wziął mostek i dokonał nim obrzędu kołysania przed Jahwe. To była część Mojżesza z barana ofiary wyświęcenia [barana wprowadzenia na urząd, NW], jak rozkazał Jahwe Mojżeszowi.” Przy mostku tego barana niewątpliwie znajdowało się również serce, gdyż nie wspomniano o nim nigdzie indziej; Mojżesz dokonał nim obrzędu kołysania, a następnie zatrzymał go sobie jako cząstkę ofiary przeznaczoną właśnie dla niego. Mojżesz występował tutaj w roli specjalnego przedstawiciela Jehowy, a fakt, że wziął ów mostek, unaocznił przyjęcie Jezusa Chrystusa i podległych mu kapłanów przez samego Jehowę — na podstawie doskonałej ofiary Jego Syna, ofiary złożonej z radością w odpowiedzi na zaproszenie Ojca. „Synu mój! daj mi serce twoje, a oczy twoje niechaj strzegą dróg moich.” (Prz. 23:26) Podkapłani Jezusa także muszą oddać się całym sercem wielbieniu w „prawdziwym Przybytku” i z serdeczną radością śpiewać chwałę jego Budowniczemu.

 6. Jakie zastosowanie do kapłaństwa chrześcijańskiego ma pokropienie oliwą zmieszaną z krwią?

⁶ Poświęcenie oliwą i krwią. (Wiersz 30) „Potem Mojżesz wziął trochę oliwy namaszczenia i trochę krwi z ołtarza i pokropił nią Aarona i jego szaty, jego synów i ich szaty. Tak poświęcił Aarona z jego szatami i jego synów z ich szatami.” Pokropienie Aarona i jego synów oraz ich szat mieszaniną