Proroctwo o tym, któremu wszystkie narody będą posłuszne

„Zbierzcie się, abym oznajmił, co ma przyjść na was w dni ostatnie.” — 1 Mojż. 49:1, Wu.

 1. Jakiego okresu czasu doczekaliśmy się i jakie dawne proroctwo spełnia się obecnie na naszych oczach?

ŻYJEMY w „dniach ostatnich”, bez względu na to, czy ktoś temu wierzy, czy nie. Jesteśmy świadkami spełniania się pewnego dawnego proroctwa, które nie uszło uwagi nawet takiej światowej organizacji, jaką jest Organizacja Narodów Zjednoczonych. Turyści zwiedzający siedzibę Organizacji Narodów Zjednoczonych nad zachodnim brzegiem East River w Nowym Jorku mogą tam czytać to proroctwo na marmurowej ścianie:

„Przekują miecze swe na lemiesze, a włócznie swe na sierpy; nie podniesie miecza naród przeciw narodowi, ani nie będą więcej ćwiczyć się do boju.”

Ponieważ nie podano żadnego źródła, więc niewielu wie o tym, że te słowa zaczerpnięto z biblijnego proroctwa Izajasza. Co ważniejsze należy zwrócić uwagę na to, że prorok Izajasz powiedział, iż ma się to stać pod koniec pewnego okresu czasu.

 2, 3. (a) Kiedy to proroctwo miało się spełnić według słów Izajasza? (b) W jakim czasie na pewno obecnie żyjemy, jeśli proroctwo Izajasza teraz się spełnia?

² Poniżej cytujemy całe to proroctwo, aby pokazać, kiedy ono ma się spełnić:

„I będzie w ostateczne dni przygotowana góra domu Pańskiego [Jehowy, NW] na wierzchu gór, i wywyższy się nad pagórki, a popłyną do niej wszystkie narody. Pójdą też liczne ludy i rzekną: ‚Chodźmy a wstąpmy na górę Pańską [Jehowy, NW] i do domu Boga Jakubowego, a nauczy nas dróg swoich i będziemy chodzić ścieżkami jego.’ Bo z Syjonu wyjdzie Zakon, a słowo Pańskie [Jehowy, NW] z Jeruzalem. I będzie sądził narody, i wielu ludom będzie wymierzał sprawiedliwość. I przekują miecze swe na lemiesze, a włócznie swe na sierpy; nie podniesie miecza naród przeciw narodowi, ani nie będą ćwiczyć się do boju.” — Izaj. 2:2-4, Wu.

³ Ponieważ to proroctwo spełniają obecnie ludzie, którzy przychodzą z wielu narodów oraz którzy przestali prowadzić ze sobą wojny — i też nigdy nie będą już ze sobą walczyć, gdyż się nie ćwiczą do boju — więc żyjemy na pewno w „dniach ostatnich”, to znaczy w dniach tego nawiedzanego wojnami świata. A zatem już wkrótce musi nadejść świat bez wojen. Pewien dowód na to możemy dostrzec wśród ludu, na który teraz powszechnie zwraca się uwagę.

 4. Na który lud teraz powszechnie zwraca się uwagę, i zgodnie z którymi proroczymi słowami z księgi Izajasza on postępuje?

⁴ Który to lud? Według proroctwa Izajasza musi to być lud wielbiący Boga, którego imię trzykrotnie w nim wspomniano. Ponieważ imieniem Bożym jest Jehowa, więc co się tyczy tego ludu chodzi tu niewątpliwie o świadków Jehowy i oni też faktycznie wynoszą wielbienie Jehowy wysoko ponad „góry” i „pagórki”. Zbierają się z czterech stron świata, ze „wszystkich narodów” i z „licznych ludów”, aby wspólnie wielbić Jehowę, jedynego prawdziwego i żywego Boga i być Jego świadkami. Oni postępują zgodnie z Jego proroczymi słowami zapisanymi w Izajasza 43:12 (NW): „‚Wy jesteście moimi świadkami’, oświadcza Jehowa, ‚a ja jestem Bogiem’.”

 5. Co uczynił ten lud w ubiegłym roku służby, aby zapraszać ludzi do wielbienia Jehowy i jak to wynika z „Rocznika świadków Jehowy” na rok 1962?

⁵ Poszukajmy spisu krajów w „Roczniku świadków Jehowy” na rok 1962, a wtedy stwierdzimy, że oni wydają świadectwo i mają zorganizowane zbory w 188 krajach, od Adenu aż po Związek Płd. Afryki. Gdy odszukamy tam szczegółową tabelę, znajdziemy bliższe dane o różnych oddziałach organizacji i o działalności w poszczególnych krajach, i dowiemy się, że w ciągu owego roku służby każdego miesiąca wyruszyło przeciętnie 884 587 świadków Jehowy, aby odwiedzać po domach ludzi bez względu na ich rasę, kolor skóry, narodowość, religię czy pozycję społeczną i przekazywać im dobrą nowinę o Królestwie Jehowy poddanym władzy wyniesionego na tron Króla Jezusa Chrystusa. W owym roku służby oni głosili to poselstwo w przeszło 150 językach i poświęcili na tę działalność 132 695 540 godzin. Rzeczywiście więc oni się starali, aby zapraszać ludzi do wielbienia Jehowy.

 6. Jaką rezolucję mogło kilka lat temu przeczytać miliony ludzi i jakie niezwykłe postanowienie ona między innymi zawierała?

⁶ Kilka lat temu miliony ludzi mogło przeczytać czterostronicowy traktat, który ci świadkowie rozpowszechnili w 72 348 403 egzemplarzach w 53 językach. Ten traktat zawierał rezolucję przyjętą przez świadków Jehowy na ich międzynarodowym kongresie, który krótko przedtem odbył się na Yankee Stadium i Polo Grounds w Nowym Jorku. Odczytano ją w piątek, 1 sierpnia 1958 roku w obecności 194 418 uczestników ze 123 krajów, którzy przyjęli ją z wielkim uznaniem. W związku z tym szczególnie rzucił się w oczy między innymi fakt, że na nich spełnia się proroctwo z księgi Izajasza 2:4, i że oni są zdecydowani nadal spełniać te słowa.

 7. Jak świadkowie Jehowy spełniali dotychczas to proroctwo i czego to jest dowodem?

⁷ Do dzisiejszego dnia ci świadkowie Jehowy nie uczestniczyli w politycznych i religijnych zatargach światowych narodów ani w ich przygotowaniach wojennych. Oni nie podnieśli miecza, aby walczyć przeciw swym chrześcijańskim braciom w innych krajach. Nie ćwiczą się więcej do wojny chociaż ich ogólnoświatowa organizacja co roku wzrasta o dziesiątki tysięcy. Jest to wpływ Jehowy i oczywisty dowód, że żyjemy w „dniach ostatnich”.

 8. Do którego proroka wymienionego w Izajasza 2:3 chcemy się zwrócić, aby się jeszcze bardziej o tym upewnić i jakie pytania mogą się nam w związku z tym nasunąć?

⁸ Chcąc się bardziej o tym upewnić, rozpatrzmy szczegółowo jeszcze jedno proroctwo o „dniach ostatnich”. Pochodzi ono od proroka, który jest wymieniony we wspomnianym proroctwie Izajasza. W związku z tym słusznie wymieniamy jego imię, gdyż w Izajasza 2:3 powiedziano, że lud, który obecnie stara się wielbić prawdziwego Boga, mówi: „Chodźmy, a wstąpmy na górę Pańską [Jehowy, NW] i do domu Boga Jakubowego.” Kto jest tym Jakubem, którego Bogiem był Jehowa? Co prorokował on o „dniach ostatnich”?

 9. Gdzie przebywał ten prorok?

⁹ Jakub pochodził z tej części południowo-zachodniej Azji, która jest obecnie znana jako Bliski Wschód. Dwadzieścia lat żył w Syrii, gdzie mu cię urodziło dwunastu synów. Gdy jednak wypowiadał to proroctwo o naszych czasach, znajdował się w Egipcie, czyli na terenie obecnej Zjednoczonej Republiki Arabskiej. Jakub był synem Izaaka i wnukiem Abrahama. Przez większą część swego życia mieszkał wraz z ojcem i dziadkiem na terenach, które obecnie należą do Jordanii i Izraela. Tylko przez ostatnie siedemnaście lat przebywał z całą swą rodziną w Egipcie jako cudzoziemiec.

10, 11. (a) Dlaczego wszystkie pokolenia ziemi powinny się interesować tym Jakubem? (b) Z jakimi innymi prorokami był on powiązany?

¹⁰ Właściwie cała ludzkość powinna się interesować tym Jakubem. Dlaczego? Z powodu obietnicy, którą Bóg dał mu w cudownej wizji. Na krótko przedtem Jakub pozostawił swego ojca Izaaka w Beerseba na południu i udał się do Syrii, gdzie chciał znaleźć sobie żonę. W drodze na północ nocował na otwartym polu w pobliżu Betel (obecnego Beitin w Jordanii). Tej nocy zobaczył we śnie drabinę, która sięgała z ziemi do nieba. Nad nią stał Jehowa i mówił do Jakuba:

„Jestem Jahwe, Bóg ojca twego Abrahama i Bóg Izaaka. Ziemię, na której leżysz, dam tobie i potomstwu twemu. Potomstwo twoje stanie się liczne jak proch ziemi i rozprzestrzenisz się na zachód i na wschód, na północ i na południe; w potomstwie twoim będą błogosławione [będą siebie błogosławić, NW] wszystkie pokolenia ziemi.” — 1 Mojż. 28:13, 14, Pal.a

¹¹ Według boskiej obietnicy ludzie — bez względu na to, do jakiego należą pokolenia — mogą sobie błogosławić tylko przez „potomstwo”, czyli potomka tego Jakuba. Później Jehowa Bóg zmienił imię Jakuba na Izrael. Dlatego w Biblii pojawiają się oba jago imiona — raz Jakub, raz Izrael. Jakub był prorokiem Jehowy, tak jak Abraham i Izaak. Z Psalmu 105:14, 15 wyraźnie wynika, że Jakub był prorokiem. Najpierw jest w nim mowa o wędrówkach Abrahama, Izaaka i Jakuba do Ziemi Obiecanej i o tym, jak Jehowa ich ochraniał, a potem powiedziano: „Nie dopuszczał nikomu, aby im miał krzywdę czynić: nawet karał dla nich królów, mówiąc: nie tykajcie pomazańców moich, a prorokom moim nie czyńcie nic złego.”

12. Przy jakiej okazji można było najlepiej poznać Jakuba jako proroka?

¹² W gruncie rzeczy Jakub zawsze występował jako prorok, gdy rozmawiał ze swymi najbliższymi o obietnicy, którą Bóg dał mu w Betel. Jednak przy żadnej innej okazji nie można go było lepiej poznać jako proroka niż wtedy, gdy po raz ostatni rozmawiał ze swymi synami i wnukami. Wezwał wtedy (w 1712 roku przed Chr.) swych dwunastu synów do siebie do łoża śmierci, aby się z nimi pożegnać. Usiadł na swym łożu, zwiesiwszy nogi. Krótko przedtem błogosławił swych wnuków: Manassesa i Efraima, synów Józefa, który był jego jedenastym synem. Józef był wtedy premierem Egiptu, to znaczy naczelnym sługą faraona, króla Egiptu. — 1 Mojż. 48:1-22.

13. Jakim stylem Jakub wypowiedział swe proroctwo?

¹³ Słowa pożegnalne mówił Jakub do swych dwunastu synów stylem poetyckim proroków hebrajskich, gdyż był Hebrajczykiem jak Abraham i Izaak. W tej poezji nie było rymów, czyli zachowywania jednakowego brzmienia końcowych zgłosek, lecz jej wyrazem był rytm wierszy, które wyrażały równoznaczne myśli. Tak więc na przykład w jednej części zdania mówi on o Jakubie, a w następnej o Izraelu i w obu wypadkach ma na myśli siebie samego. Poezja proroków hebrajskich różni się więc zasadniczo od tak zwanych wierszy białych, czyli wierszy bezrymowych. Różnica uwydatnia się szczególnie w tym, że równoległe człony zdania wyrażają tę samą treść, lecz jeszcze rozwijają daną myśl lub temat. Potwierdzi nam to bliższe rozważnie proroctwa, które Jakub wypowiedział na łożu śmierci.

PROROCTWO NA ŁOŻU ŚMIERCI

14. Pod wpływem jakiej siły mówił wtedy Jakub i jak to wynika z 1 Mojż. 49:1, 2?

¹⁴ To co rozegrało się w 1712 roku przed Chr. przy łożu śmierci Jakuba w Egipcie, opisano w 1 Mojżeszowej w 49 rozdziale. Jakub był wtedy natchniony przez ducha Bożego i mówił jako prorok i świadek Jehowy. Możemy to wywnioskować na podstawie 1 Mojżeszowej 49:1, 2 (Wu), gdzie powiedziano: „A Jakub zawołał synów swych i rzekł im:

15. Jakie cechy hebrajskiej poezji dostrzegamy we wstępnych słowach Jakuba?

¹⁵ Zważmy więc, że 1. wyrażenie „zejdźcie się” oznacza to samo, co „zbierzcie się”, 2. „słuchajcie” jest paralelizmem w odniesieniu do wyrażenia „abym oznajmił”, 3. wyrażenie „słuchajcie” odpowiada wyrażeniu „słuchajcie” i 4. wyrażenie „Izraela, ojca waszego” odpowiada wyrażeniu „synowie Jakuba”. W całym proroctwie Jakuba będziemy mogli zauważyć te poetyckie paralelizmy myśli i pokrewne sensem wyrażenia. Dzięki nim rozwinięto dalej myśli, pogłębiono ich znaczenie z korzyścią dla ich zrozumienia.

16. Do jakich czasów Jakub sięgał wtedy wzrokiem jako prorok?

¹⁶ Umierający patriarcha Jakub sięgał wzrokiem daleko poza okres życia swych dwunastu synów, którzy mu się uważnie przysłuchiwali. On nawet sięgał wzrokiem daleko poza czas, w którym rodziny jego dwunastu synów miały utworzyć dwanaście pokoleń i zamieszkać Ziemię Obiecaną, Palestynę, jako zjednoczony naród, nazywany według imienia ich ojca Jakuba, czyli Izraela. Jakub oczekiwał czasu, w którym nowy naród duchowy, duchowy Izrael [czyli Jakub] miał utworzyć wybrany lud Boży.

17, 18. (a) Na jakich fundamentach spoczywał cały naród izraelski? (b) Jakie odpowiedniki tego znajdujemy u Izraela duchowego?

¹⁷ Jakub jako ojciec dwunastu synów służył za właściwy fundament całego państwa naturalnego ludu izraelskiego, czyli Izraela według ciała. Jego dwunastu synów służyło za dwanaście drugorzędnych fundamentów, czyli filarów zbudowanych na Jakubie. Na tych dwunastu podporach, czyli filarach, opierał się cały naród izraelski jako braterstwo.

¹⁸ Coś podobnego dostrzegamy w Izraelu duchowym, „Izraelu Bożym”, jak go później nazwał jeden z jego natchnionych członków. (Gal. 6:16) Ówczesny naród izraelski tworzył jedyny, wielki zbór, czyli kościół, który miał służyć wielbieniu Jehowy, Boga Jakubowego. Również Izrael duchowy tworzy jedyny, wielki zbór, czyli kościół, który ma służyć wielbieniu Jehowy. Pan Jezus Chrystus jest odpowiednikiem patriarchy Jakuba, gdyż jest fundamentem tego zboru, czyli kościoła Izraela duchowego. On sam dał to do zrozumienia, gdy do jednego ze swych dwunastu apostołów powiedział: „Tyś jest Piotr [kamień], a na tej opoce zbuduję kościół mój.” (Mat. 16:18) Przy budowie tego kościoła, czyli zboru, którego fundamentem jest sam Jezus, posługuje się on dwunastoma apostołami, którzy odpowiadają dwunastu synom Jakuba. W ostatniej księdze Biblii nazywa się ich „dwunastoma apostołami Baranka”, a imiona tych dwunastu apostołów Baranka, Jezusa Chrystusa, pojawiają się także na dwunastu fundamentach nowego Jeruzalem. Natomiast na dwunastu jego bramach widniały imiona „dwunastu pokoleń synów Izraela”. — Obj. 21:12-14, Kow.

19. Z kogo składa się niebiańska klasa rządząca i jak ją opisano w Objawieniu 7:4-8?

¹⁹ Wspaniałe Nowe Jeruzalem przedstawia klasę rządzącą w niebie, która się składa ze 144 000 wypróbowanych, wiernych naśladowców Baranka, Jezusa Chrystusa. Członkowie tej klasy są opieczętowani Bożym duchem świętym i noszą tę pieczęć aż się skończy ich wypróbowanie na ziemi. W Objawieniu 7:4-8 (Kow) są przedstawieni jako Izrael duchowy składający się z dwunastu pokoleń. Imiona tych pokoleń odpowiadają imionom synów i wnuków patriarchy Jakuba i pojawiają się w niżej podanej kolejności:

„I usłyszeli liczbę tych, którzy otrzymali znak pieczęci: sto czterdzieści cztery tysiące oznaczonych pieczęcią ze wszystkich pokoleń synów Izraela:

(1) dwanaście tysięcy z pokolenia Judy

(2) dwanaście tysięcy z pokolenia Rubena

(3) dwanaście tysięcy z pokolenia Gada

(4) dwanaście tysięcy z pokolenia Asera

(5) dwanaście tysięcy z pokolenia Neftalego

(6) dwanaście tysięcy z pokolenia Manassesa

(7) dwanaście tysięcy z pokolenia Symeona

(8) dwanaście tysięcy z pokolenia Lewiego

(9) dwanaście tysięcy z pokolenia Issachara

(10) dwanaście tysięcy z pokolenia Zabulona

(11) dwanaście tysięcy z pokolenia Józefa

(12) dwanaście tysięcy z pokolenia Beniamina”.

20. (a) Co się szczególnie rzuca w oczy w związku z kolejnością w jakiej przytoczono pokolenia? Jaka liczba została jednak zachowana? (b) Co się rzuca w oczy we wszystkich tych pokoleniach i jaki to ma wpływ na całą organizację?

²⁰ Pokolenia nie pojawiają się tu w takiej kolejności, w jakiej się urodzili synowie patriarchy Jakuba, czyli Izraela. Brakuje również imienia piątego syna Dana. Na jego miejscu wymieniony jest wnuk Jakuba, Manasses. Czy zastąpienie Dana przez Manassesa można tłumaczyć postępowaniem Dana, to będzie omówione jeszcze później. W każdym razie w Objawieniu 7:4-8 pokazano, że Izrael duchowy składa się również z dwunastu pokoleń i że ich imiona są imionami jedenastu synów Jakuba oraz jednego z jego wnuków, którym był syn Józefa. Prócz tego stwierdzamy, że każde pokolenie ma jednakową liczbę członków. Żadne nie przewyższa liczebnie drugiego, lecz cała organizacja Izraela duchowego jest przedstawiona jako doskonale zrównoważona, ponieważ w każdym pokoleniu występuje liczba dwanaście.

21. Czy Jakub trzymał się w swym proroctwie kolejności, w jakiej się urodzili jego synowie i za kogo mógł ich wszystkich uważać?

²¹ Patriarcha Jakub w owym proroctwie na łożu śmierci także nie wymienia swych synów w tej kolejności, w jakiej się urodzili ze swych czterech matek: z jego pierwszej żony Lii i z jej służącej, czyli niewolnicy Zilpy oraz z jego drugiej żony Racheli i jej służącej Bilhy. Ponieważ on był ojcem ich wszystkich, wiec mógł ich słusznie uważać za „synów Jakuba” a siebie mógł nazwać „Izraelem, ich ojcem”.

22. Kogo w rzeczywistości dotyczyło proroctwo Jakuba? Kto jednak również powinien obecnie być nim zainteresowany?

²² Jakub zebrał swych dwunastu synów, aby im powiedzieć, co w „dniach ostatnich” miało spotkać ich, względnie tych, których obrazowali. Przez „dni ostatnie” należy rozumieć nasze czasy, to znaczy „dni ostatnie”, w których Izrael duchowy przebywa na ziemi, zanim ostatni z jego 144 000 członków wstąpią do niebiańskiego nowego Jeruzalem, aby się połączyć z Synem Bożym, Barankiem Jezusem Chrystusem. To, co Jakub powiedział do swych dwunastu synów przed trzema tysiącami sześciuset laty, dotyczyło właściwie małego ostatka Izraela duchowego, który obecnie, w najcudowniejszym okresie historii ludzkiej, znajduje się jeszcze na ziemi. Ponieważ członkowie tego ostatka należą do duchowego „nasienie Abrahama”, przez które wszystkie narody i pokolenia ziemi będą siebie na wieki błogosławić, więc ludzie ze wszystkich pokoleń i narodów, którzy w tym sensie pragną siebie błogosławić, powinni być zainteresowani bliższym rozpatrzeniem wraz z nami słów wypowiedzianych przez Jakuba na łożu śmierci.

RUBEN

23. Jak otrzymał swoje imię pierworodny Jakuba i jakie pytania wyłoniły się w związku z jego stanowiskiem pierworodnego?

²³ W poetyckich paralelizmach Jakub prorokował o Rubenie, swym pierworodnym, którym obdarzyła go jego pierwsza, ale mniej umiłowana żona Lia, Syryjka. Przy urodzeniu tego syna Lia powiedziała: „Patrzcie syn!” i dała mu wtedy ten okrzyk, Ruben jako imię. Rubenowi jako pierworodnemu Jakuba przysługiwało naturalne prawo pierworodnego w rodzinie. Jako taki miał prawo do dwóch części posiadłości, którą pozostawił po sobie Jakub, jego ojciec. Dlatego wyłoniło się pytanie: Czy Ruben otrzyma te prawa pierworodnego? Patriarcha Jakub jako głowa rodziny sprawował też urząd kapłana Jehowy dla całej rodziny, składał ofiary na ołtarzu rodzinnym, przewodniczył rodzinie w modlitwie i nauczał ją religii. Jako ojciec był nadto panem całej rodziny i służby jak również całego majątku. Na kogo miały teras przejść te przywileje?

24. Jak miało postępować dwanaście rodzin po śmierci Jakuba i na jakie pytania powinny teraz odpowiedzieć jego słowa odnośnie do Rubena?

²⁴ Po śmierci ojca rodziny, dwunastu synów nie miało się rozejść i nie miało chodzić swą własną drogą. Miały zostać razem zwarte, jako jeden lud, jeden naród. Kto jednak miał teraz zostać kapłanem tego ludu, czyli tego zgromadzenia? Kto miał w przyszłości pełnić obowiązki pana? Czy te przywileje, które normalnie przysługiwały pierworodnemu, miały też teraz pod natchnienia ducha Bożego zostać dane Rubenowi? Posłuchajmy więc słów Jakuba przynajmniej z taką samą uwagą, jak wówczas jego synowie.

„Ruben tyś moim pierworodnym, siłą moją i pierwociną mojej mocy, wybijający się godnością i odznaczający siłą. Kipisz jak woda, nie wywyższysz się, gdyż wszedłeś da łoża ojca swego, znieważyłeś moje łoże przez wejście doń!” — 1 Mojż. 49:3, 4, Pal.

25, 26. (a) Przez jakie wyrażenie Jakub podkreślił, że Ruben był jego pierworodnym i czego powinien się stać godnym? (b) Co znaczy wyrażanie „wybijający się godnością”? Co znaczy wyrażanie „odznaczający [się] siłą”?

²⁵ Przed poślubieniem Lii, swej pierwszej żony, Jakub nie miał żadnych stosunków płciowych. Jego moc płodzenia potomstwa wówczas (1774 przed Chr.) jeszcze nie osłabła, chociaż osiągnął już osiemdziesiąty czwarty rok swego życia. Jego ostatnie dziecko, syn, urodziło się mniej więcej trzynaście lat później. Tak więc tylko Rubena, swego pierworodnego mógł słusznie nazwać: „pierwociną mojej mocy”. Ruben powinien był być najlepszym synem rodziny, który byłby godzien otrzymać dwa razy tyle dziedzictwa jak jego bracia. (5 Mojż. 21:17) On powinien był przewyższać swych braci we wszystkim.

²⁶ Ruben musiał zgodnie ze swą naturą ‚wybijać się godnością i odznaczać siłą’. Wyrażenie „wybijający się godnością” zdaje się wskazywać na kapłaństwo narodu, które właściwie musiałoby się wywodzić z mężczyzn będących członkami pokolenia Rubenowego. Wyrażenie „odznaczający [się] siłą” może wskazywać na rząd lub królestwo, które by ten lud prawdopodobnie później otrzymał. Ruben miał piastować godność kapłana Jehowy i otrzymać władzę rządzenia i królowania. Co Jakub przez to powiedział? Czy jego proroctwo się spełniło?

27. Co przypomniał sobie Jakub, uważając to za powód do pozbawienia Rubena jego przywilejów?

²⁷ Jakub przypomniał sobie coś, co pozbawiło Rubena wszystkich trzech przywilejów: prawa pierworodztwa, kapłaństwa i władzy rządzenia. Ruben zhańbił swego ojca. On dopuścił się kazirodztwa z Bilhą, nałożnicą ojca i służącą Racheli, ukochanej żony Jakuba. Krótko przedtem Rachel zmarła przy urodzeniu Beniamina. Czy Ruben, pierworodny, zhańbił służącą Bilhę, aby jaj przeszkodzić w zdobyciu miłości Jakuba, jaką poprzednio darzył Rachel i aby ona przez to nie pozyskała większych względów od Lii, jego matki, czy uczynił to z lubieżności, to z Biblii nie wynika. Powiedziano w niej jedynie: „A gdy przebywał [Izrael] w tej okolicy, zdarzyło się, że Ruben zbliżył się do Bilhy, do żony [nałożnicy, Gd] ojca swego i obcował z nią; Izrael dowiedział się o tym.” Septuaginta, grecki przekład Pisma Świętego (Tomsona) dodaje jeszcze: „I było to złe w jego oczach.” — 1 Mojż. 35:22.

28. (a) Kiedy Rubena „znalazły” jego grzechy i jak się to na nim odbiło? (b) Jak on postępował? Jak powinien był postępować?

²⁸ Po tym poważnym przewinieniu przeciw swemu ojcu Jakubowi i matce swych przyrodnich braci, Dana i Neftalego, pierworodny Ruben nie został wydziedziczony ani odepchnięty. Ale teraz blisko pięćdziesiąt lat później „znalazły” go w końcu jego grzechy. (4 Mojż. 32:6, 23) Jego ojciec powiedział mu pod natchnieniem Bożym, jakie następstwa będzie miał dla niego jego podły czyn. „Nie wywyższysz się”, powiedział Jakub do niego. Ruben został więc pozbawiony swej „godności” i „siły”, tak jak prawa pierworodztwa, które przyznawało mu dwie części dziedzictwa jego ojca. Dlaczego? Ponieważ „kipiał jak woda”, czyli postępował gwałtownie. On był tak nieobliczalny, burzliwy i gwałtowny, jak woda, która łamie tamę, jak huczący potok górski. Kto postępuje gwałtownie, nie myśląc o następstwach, nie jest godny dostąpić pierwszeństwa. Ruben powinien był panować nad sobą. Jako syn powinien był zważać na godność swego ojca i powinien był pomyśleć o honorze obu synów Bilhi, nałożnicy swego ojca.

29, 30. (a) Jaki podobny wypadek zdarzył się później w zborze w Koryncie (Grecja)? (b) Kto odczuł następstwa niemoralnego czynu Rubena i jak?

²⁹ Ruben zhańbił łoże swego ojca. Podobny wypadek zdarzył się znacznie później w zborze chrześcijańskim w Koryncie (Grecja). Apostoł Paweł musiał tam wykluczyć ze społeczności pewnego rzekomego chrześcijanina, który miał stosunki płciowe z żoną swego ojca. (1 Kor. 5:1-13) Jakub czuł wstręt do dalszej rozmowy z Rubenem o jego bezwstydnym postępowaniu, dlatego zakończył proroczy wyrok na swego pierworodnego następującymi słowami: „Znieważyłeś moje łoże.” Niemoralny czyn Rubena wyszedł na niekorzyść jego synom, a nawet na niekorzyść całemu pokoleniu. W jaki sposób? Powiedziano o tym w 1 Kroniki 5:1, 2 (Krusz):

³⁰ „Synowie Rubena, pierworodnego Izraela. Aczkolwiek on był pierworodnym, lecz na skutek zmazania przezeń łoża swego ojca, było dane jego pierworodztwo synom Józefa, syna Izraelowego i nie był wciągnięty w wykaz pierworodztwa. Chociaż Juda był potężnym wśród braci swoich i księciem nad nimi, lecz pierworodztwo należało do Józefa.”

31, 32. (a) W jaki sposób potomkowie Rubena nie mieli żadnego pierwszeństwa w Izraelu? (b) Jak oni postępowali za czasów sędziego Baraka i co się z nimi stało, gdy Asyria prowadziła do niewoli północne królestwo Izraela?

³¹ Ruben utracił przywileje przywódcy narodu izraelskiego, ponieważ zniesławił naturalne stanowisko pierworodnego. Żaden z jego potomków nie został sędzią, prorokiem lub wodzem Izraela. Gdy w 15 stuleciu przed Chr. dwanaście pokoleń osiedliło się w Ziemi Obiecanej, Rubenowi przydzielono teren na wschód od Morza Martwego i Jordanu. Gdy później Izraelici walczyli „u wód Magieddo”, aby uwolnić ziemię od uciemiężającego panowania chananejskiego króla Jabina i jego hetmana Sysary, wtedy Rubenici nie przyszli z pomacą sędziemu Barakowi i prorokini Doborze. Barak i Debora wspomnieli o tym niedopisaniu w swej pieśni zwycięstwa: „A w oddziałach Rubena podniosłe postanowienie serc. Galaad [i Ruben] za Jordanem się wylega.” — Sędziów 5:15, 17, Krusz.

³² Gdy kilkaset lat później północne królestwo Izraela zostało podbite, a jego mieszkańców uprowadzono w niewolę do Asyrii, wówczas Rubenici byli wśród pierwszych, których uprowadzono. (1 Kron. 5:26) Praktycznie pokolenie Rubena w żadnym wypadku nie otrzymało pierwszeństwa wśród innych pokoleń izraelskich.

33. Gdzie według proroctwa Ezechiela pokolenie Rubena otrzymało swoją część w podziale ziemi pod panowaniem Królestwa Bożego?

³³ W wizji Ezechiela o podziale kraju, która przedstawiała podział ziemi pod panowaniem Królestwa Bożego w nowym świecie, Ruben nie otrzymał swego działu obok „miejsca świętego” kraju, w którym znajdowała się świątynia Jehowy, miasto Jehowy — Schammah i terytorium księcia. Ziemia Judy leżała na północnej granicy, świętego działu ziemi a ziemia Rubena na północnej granicy Judy. — Ezech. 48:6-22.

34. Co w wizji o oznaczeniu pieczęcią 144 000 nie powinno nas więc dziwić? O czym jednak przypomniano przez to członkom tej klasy?

³⁴ Nie potrzebujemy się więc dziwić, że w wizji apostoła Jana o oznaczeniu pieczęcią dwunastu pokoleń Izraela duchowego, pokolenie Rubena jest wspomniane nie na pierwszym, lecz na drugim miejscu, czyli po pokoleniu Judy. (Obj. 7:5, Kow, patrz strona 3) W ten sposób przypomina się 144 tysiącom Izraelitów duchowych, że Ruben utracił cenne przywileje, ponieważ nie dał właściwego przykładu, jaki powinien dać wierny nadzorca wybranego ludu Jehowy Boga.

35. Jaki by to miało skutek, gdyby Izraelici duchowi postępowali tak gwałtownie jak kiedyś Ruben, i jak potwierdza to wypadek owego niemoralnego chrześcijanina w Koryncie?

³⁵ Oddani Bogu, ochrzczeni, członkowie Izraela duchowego, którzy by postępowali gwałtownie, byli nieobliczalni i nierozważnie oddawali się cudzołóstwu lub wszeteczeństwu, utraciliby swe przywileje. Nawet gdyby okazywali szczerą skruchę za swe niemoralne czyny, ich opinia pozostawałaby na zawsze splamiona. Oni dali stadu Bożemu zły przykład. Mogą zostać wykluczeni ze zboru jak ów Koryntianin, który splamił łoże małżeńskie swego ojca, a potem z uwagi na ich smutek podobający się Bogu oraz spowodowaną nim skruchę mogą zostać przyjęci z powrotem. Ale ów Koryntianin z powodu wykluczenia nie wchodził więcej w rachubę na stanowisko sługi i wzoru w zborze chrześcijańskim. (2 Kor. 7:9, 10; 2:6-11) On nie był nienaganny i nie mógł być wzorem dla stada Bożego, jakim powinien być nadzorca. (1 Tym. 3:1-4; Tytusa 1:5-9) Również nie mógł zajmować kierowniczego stanowiska wśród swych braci w Izraelu duchowym, jak kiedyś pokolenie Rubena wśród swoich braci.

36. (a) Jakie stanowisko zajmuje klasa 144 000? (b) Czego im nie wolno nadużyć, chociaż w Izraelu duchowym znajduje się także pokolenie Rubena i dlaczego nie?

³⁶ W oparciu o upokarzający wyrok, który wydał na Rubena umierający ojciec, mały ostatek 144 000 Izraelitów duchowych, który się jeszcze znajduje na ziemi, może z tego wypadku wyciągnąć cenną naukę. Klasa 144 000 tworzy „zbór pierworodnych, którzy są spisani w niebie” i którzy powinni się zawsze odpowiednio do tego zachowywać. (Hebr. 12:23, NT) Niektórzy mogą jednak nieodwołalnie utracić swe szczególne przywileje w zborze chrześcijańskim tu na ziemi, ponieważ postępują tak samo gwałtownie, jak Ruben, nie myśląc o następstwach. Tylko miłosierdziu Bożemu oraz ich gotowości do duchowego leczenia się można przypisać, że tacy chrześcijanie nie zostają na zawsze wydziedziczeni i odtrąceni od Izraela duchowego. Z powodu miłościwej dobroci Bożej w Izraelu duchowym znajduje się także pokolenie Rubena, za co jesteśmy Bogu wdzięczni. Ale strzeżemy się, aby nie uczynić czegoś, przez co nadużylibyśmy miłosierdzia Bożego. Ruben musiał ponieść następstwa. Nas spotkałoby to samo.

SYMEON I LEWI

37, 38. (a) Jakimi braćmi byli Symeon i Lewi i jakie znacznie mają ich imiona? (b) W czym, według ostatnich słów Jakuba, oni się po bratersku popierali?

³⁷ Teraz patriarcha Jakub odwrócił się od pierworodnego i skierował swe słowa do drugiego i trzeciego syna, do Symeona i Lewiego, którymi obdarzyła go jego pierwsza żona Lia. W stylu poezji hebrajskiej umierający Jakub wypowiedział następująco prorocze słowa:

³⁸ Ci dwaj rodzeni bracia popierali się wzajemnie, ale w złych czynach. Imię Symeon znaczy „wysłuchanie”, a imię Lewi „złączenie, przywiązanie”.

39, 40. (a) Przy jakiej szczególnej sposobności Symeon i Lewi uczynili swe miecze narzędziami gwałtu? (b) Jaką odpowiedź dali swemu ojcu gdy zażądał, aby zdali sprawę ze swego postępowania?

³⁹ Symeon i Lewi uczynili swe miecze szczególnymi ‚narzędziami przemocy’, gdy je podnieśli, aby samowolnie pomścić honor swej rodzonej siostry Dyny. Stało się to zanim ich najstarszy brat, Ruben, zhańbił Bilhę, nałożnicę swego ojca. Gdy patriarcha Jakub obozował w pobliżu miasta Sychem w Ziemi Obiecanej, syn hewejskiego księcia tego miasta pozbawił Dynę dziewictwa. Bracia Dyny byli zdecydowani się pomścić. Zażądali od winowajcy, aby się poddał obrzezce jak Izraelita, zanim będzie się mógł ożenić z Dyną i aby potem obrzezał też wszystkich pozostałych mężczyzn z Sychem. Na trzeci dzień, gdy obrzezani mężczyźni ledwie się mogli ruszać z bólu, Symeon i Lewi napadli miasto.

⁴⁰ „Wzięli dwaj synowie Jakuba, Symeon i Lewi, bracia Dyny, każdy miecz swój i weszli śmiało do miasta, i zamordowali wszystkich mężczyzn. Również Hemora i też Sychema, syna jego, zabili mieczem, a wziąwszy Dynę, odeszli.” Potem przyszli inni synowie Jakuba, splądrowali miasto i uprowadzili kobiety i dzieci, „dlatego, że zgwałcono siostrę ich”. Gdy Jakub wyraził swe niezadowolenie z ich postępowania i zganił Symeona i Lewiego, wtedy odpowiedzieli: „Czyż jako wszetecznicy miał nadużywać siostry naszej?” — 1 Mojż. 33:18 do 34:31, Pal.

41. Co oni chcieli uczynić z siedemnastoletnim Józefem i kiedy ich ojciec się o tym dowiedział?

⁴¹ Po kilku latach Symeon i Lewi chcieli zabić swego siedemnastoletniego przyrodniego brata Józefa. Oni zazdrościli mu, że był ulubionym synem ojca. Ruben, ich starszy brat, nie chciał, aby go zabito. Również Juda, ich następny młodszy brat, sprzeciwił się temu, a jeszcze młodsi czterej synowie obu nałożnic Jakuba byli dobrze usposobieni do Józefa lub przynajmniej tolerowali go. Issachar i Zabulon, którzy byli jeszcze młodsi, nie mieli w ogóle nic do powiedzenia. Gdy Józef szukał swych braci w pobliżu miasta Datain, aby się dowiedzieć, jak się im powodzi, wtedy z inicjatywy Symeona i Lewiego „postanowili go zabić”. Za radą Judy odstąpili od zamiaru zabicia go, a Ruben powrócił do nich za późno, aby przeszkodzić sprzedaniu go za niewolnika i zabraniu do Egiptu. (1 Mojż. 37:2-36, Pal) Dopiero, gdy po pewnym czasie odnaleźli Józefa w Egipcie jako premiera tego kraju, Jakub dowiedział się, w jaki sposób jego syn wtedy tak nagle znikną. Najprawdopodobniej Jakub miał to zajście na myśli, gdy mówił o Symonie i Lewim jako o ‚narzędziach przemocy’.

42. Jakie stanowisko mogliby objąć Symeon i Lewi, gdyby nie zrobili użytku z narzędzi przemocy?

⁴² Józef wprawdzie był pierworodnym Racheli, ulubionej żony jego ojca, ale urodził się wiele lat po Symonie i Lewim jako jedenasty syn Jakuba. Gdyby Symeon i Lewi nie zemścili się tak okrutnie na mieszkańcach Sychem bez zgody swego ojca, być może powierzono by im stanowisko wodzów — prawdopodobnie najpierw Symeonowi a potem Lewiemu, gdyż Ruben nie wchodził już pod tym względem w rachubę. Ale wyrok, jaki na nich ogłosił Jakub na swym łożu śmierci, pozwolił niedwuznacznie rozpoznać, że obaj lekkomyślnie utracili ten przywilej.

43. Jak w ostatnim dniu swego życia Jakub pokazał, że nie był odpowiedzialny za ich zbrodnie i także odrzucił wszelką zbiorową odpowiedzialność za to?

⁴³ Tak więc Jakub w ostatnim dniu swego życia pokazał, że nie miał nic wspólnego z gwałtem zadanym mieszkańcom miasta Sychem. Zhańbienie jeb córki Dyny nie usprawiedliwiało tego postępowania. Jakub, który teraz miał wkrótce umrzeć w Egipcie, nie dopuścił, żeby jego serce poparło Symeona i Lewiego w takiej zbrodni. Jego umysł się wzdragał od jednoczenia się z ludźmi tak gwałtownymi. Zanim więc zakończył swój bieg, odrzucił wszelką odpowiedzialność zbiorową za ich rozlew krwi. Symeon i Lewi unieśli się gniewem i dali się porwać do nierozważnego czynu, gdy nie pytając się ojca wywarli tę zemstę. Przez to zhańbili go w całym Kanaanie.

44. Co Jakub przeklął i co według jego słów miało spotkać Symeona i Lewiego?

⁴⁴ Jednakże teraz, mniej więcej pięćdziesiąt lat później, Jakub nie przeklął Symeona i Lewiego w swych ostatnich słowach, lecz przeklął ich „gniew”, gdyż był „gwałtowny” i ich „szał”, gdyż był „okrutny”. On nie mógł aprobować takiego gniewu, nawet gdy jego synowie dali się nim unieść w interesie jego córki. On im wybaczył, lecz musieli ponieść następstwa ich sposobu postępowania. On nie mógł żadnemu z nich powierzyć stanowiska wodza, czyli „panującego”. On nie uznał ich oraz ich pokoleń za wydalonych z Izraela, ale zburzył ich jedność, a przez to także ich współdziałanie w czynach, które mogą być spowodowane gniewem i szałem. Jakub powiedział im pod natchnieniem, jaki teren przypadnie im w udziale w kraju, który Bóg obiecał jemu i jego potomkom, i do którego mieli wejść po 239 latach. Jakub przepowiedział, że Symeon i Lewi nie będą w tej ziemi sąsiadami.

45. Jaki dział w Izraelu otrzymali Symeon i Lewi zgodnie z postanowieniem Jakuba?

⁴⁵ Jakub jako dziedzic Ziemi Obiecanej powiedział proroczo o Symeonie i Lewim: „Rozdzielę ich w Jakubie.” Jakub przyznał więc Symeonowi i Lewiemu dział „w Jakubie”, ale nie miał to być teren zamknięty w sobie lecz Jakub „rozdzielił” obu braci w kraju. Symeon i Lewi zostali rozłączeni nie tylko od siebie lecz prócz tego jeszcze rozdzieleni sami w sobie. Gdy prorok Mojżesz błogosławił pokolenia Izraela na krótko przed przejściem Jordanu i wejściem do Ziemi Obiecanej, wówczas nie wspomniał imienia Symeona ani razu. (5 Mojż. 33:16-23) Pokolenie Symeona zostało rozdzielone na małe części terenu, które leżały rozproszone w wielkim terenie, należącym do pokolenia Judy. Żadna z tych enklaw otoczonych terenem Judy nie graniczyła z miastem Jeruzalem, które później zostało stolicą kraju. Gdy pokolenia odstąpiły kapłanom lewackim ze swego terenu pewne miasta mogące służyć za miasta ucieczki, do których mogli uciekać nieumyślni zabójcy, pokolenie Symeona nie odstąpiło żadnego miasta. Z czterdziestu ośmiu miast, które Lewici i kapłani otrzymali dla siebie, pokolenia Judy, Symeona i Beniamina odstąpiły tylko trzynaście. Tak więc Lewici musieli się osiedlić tylko w niewielu miastach pokolenia Symeona. — Joz. 20:7-9; 19:1-9; 21:3, 4.

46. Jakim przywilejem zostali później obdarzeni Lewici dzięki poleceniu, które Bóg dał Mojżeszowi i w jaki sposób mogli się przez to znowu zbierać razem, aby wykonywać wspólne dzieło?

⁴⁶ Zaszczyt i przywilej pełnienia służby kapłańskiej w świątyni wielbienia Jehowy przypadł w udziale pokoleniu Lewiego nie dzięki proroctwu Jakuba, ale dzięki poleceniu, które Jehowa później dał lewickiemu prorokowi Mojżeszowi. Dlatego Lewici nie otrzymali w Ziemi Obiecanej żadnego dziedzictwa, gdyż właściwie ich dziedzictwem był Jehowa Bóg. Przydział terenu w Ziemi Obiecanej, który miał należeć do nich, został dany pokoleniu jednego z synów Józefa i w ten sposób w całym państwie izraelskim było mimo wszystko dwanaście terenów poszczególnych pokoleń. Te dwanaście pokoleń odstąpiły ogółem czterdzieści osiem miast, w których mogli mieszkać Lewici, gdy nie służyli w świątyni Jehowy. Na skutek tego pokolenie Lewiego rozproszyło się jaszcze więcej niż pokolenie Symeona, a mianowicie po całej ziemi izraelskiej. Oni wszyscy schodzili się znów razem w świątyni Jehowy w tym celu, aby czynić dobre dzieła w Jego służbie podczas ustalonych przez Niego, regularnie nadchodzących świąt i w dniu pojednania. Jakże cudownie więc sprawdziły się słowa Jakuba o Symeonie i Lewim: „Rozproszę [ich] w Izraelu!”

47, 48. (a) Jak się sprawdziły słowa Jakuba o Symeonie i Lewim, nawet w proroctwie Ezechiela o podziale ziemi? (b) Na co szczególnie wskazuje to ponowne rozłączenie obu braci?

⁴⁷ Te słowa zostały także potwierdzone przez proroczą wizję Ezechiela o podziale ziemi w nadchodzącym Królestwie Bożym. Lewici otrzymali swój dział w „miejscu świętym”, w którym się znajdowała świątynia Jehowy. Pokolenie Symeona miało swój dział na południe od „miejsca świętego” i graniczyło z terenem pokolenia Beniamina, które leżało z południowej strony „miejsca świętego”. (Ezech. 48:8-14, 22, 24) Tak więc teren Symeona nie przylegał do terenu należącego do rządu tego kraju. A w wizji Ezechiela o siedzibie rządu, mieście Jehowa-Schammah („Jehowa jest tam”) bramy Symeona i Lewiego nie były obok siebie, lecz brama Symeona była siódmą i była zwrócona na południe, natomiast brama Lewiego była trzecia i była zwrócona na północ. — Ezech. 48:31, 33, patrz strona 5.

⁴⁸ To ponowne rozłączenie Symeona i Lewiego pokazuje oczywiście, że Bóg nie pochwala takich braci jak również innych ludzi, którzy się łączą, aby pod wpływem gniewu postępować okrutnie i srogo.

49. Jak kapłan Finees pokazał, że zdawał sobie z tego sprawę i jakiego więc przywileju okazał się godnym?

⁴⁹ Na równinach Moabskich po drugiej stronie Jordanu naprzeciw Ziemi Obiecanej kapłan Finees z pokolenia Lewiego dowiódł swym postępowaniem, że zdawał sobie z tego sprawę. Gdy Izraelici zadali się z córkami moabskimi, aby utrzymywać z nimi niemoralne stosunki i uprawiać bałwochwalstwo, Zamry, książę z pokolenia Symeona, odważył się sprowadzić do obozu izraelskiego i wprowadzić do swego namiotu w celu zadowolenia swej żądzy płciowej pogańską wielbicielkę bożków, Kozbę, córkę madianickiego księcia. Czy Finees aprobował to tylko dlatego, że Zamry pochodził z pokolenia Symeon? Czy poparł go, tak jak kiedyś Lewi poparł Symeona w przeklętym czynie? Finees wpadł z włócznią do namiotu Symeointy Zamry i zabił go oraz jego pogańską przyjaciółkę. Ta gorliwość dla wielbienia Boga przyniosła mu błogosławieństwo Boże. Finees jako Lewita okazał się godnym urzędu kapłańskiego. — 4 Mojż. 25:1-15.

50, 51. (a) Czego nie oznacza obecność pokolenia Lwiego w Izraelu duchowym i dlaczego nie? (b) O czym przypomina nam proroctwo Jakuba dotyczące Symeona i jak członkowie Izraela duchowego mogliby pod tym względem zgrzeszyć?

⁵⁰ W zestawieniu dwunastu pokoleń Izraela duchowego Symeon jest na siódmym miejscu, a Lewi na ósmym. (Patrz strona 3) Chociaż jedno z tych pokoleń jest nazwane pokoleniem Lewiego, jednak to nie znaczy, że 12 000 członków tego pokolenia miałoby pełnić urząd kapłański dla całego Izraela duchowego, gdyż wszyscy, którzy należą do 144 000 jego członków, są kapłanami. O nich wszystkich mówi się, że „będą kapłanami Bożymi i Chrystusowymi, i będą z nim królować tysiąc lat”. (Obj. 20:6) Imię Lewi jak również imię Symeon powinny nam przypomnieć jeszcze coś innego niż kapłaństwo.

⁵¹ To, co Jakub powiedział w swym proroctwie na łożu śmierci w związku z Symeonem i Lewim, przypomina nam o tym, że jest przeklęte używanie „narządzi przemocy”, jak na przykład miecza, aby wyładować porywczy gniew lub gwałtowne uniesienie. Członkowie pokolenia Symeona i Lewiego w Izraelu duchowym kiedyś może używali takiej broni w gniewie i uniesieniu, aby w wojnach tego świata zabijać swych bliźnich, mścić się lub bronić honoru swej rodziny. Jednak odkąd stali się członkami Izraela duchowego, nie uczestniczą już więcej w takich przeklętych zwyczajach, gdyż wiedzą, że „nienawiść, zwalczanie się, zawiść, napady gniewu, spory, rozdziały” należą do „uczynków ciała”, a nie do „owoców ducha” Bożego. — Gal. 5:19-22, NW.

52, 53. (a) Jak ustosunkowuje się ostatek Izraela duchowego, który się jeszcze znajduje na ziemi, do używania „narzędzi przemocy”? (b) Jakim pokoleniom i ich członkom można więc bez przeszkód przydzielać sąsiednie stanowiska i dlaczego?

⁵² Opierając się na dowodach, możemy powiedzieć, że chrześcijanie, którzy żyli przed dziewiętnastama wiekami, gdy dwanaście fundamentów apostolskich nowego Jeruzalem było jeszcze na ziemi, trzymali się proroczych słów Izajasza 2:4, które obecnie Organizacja Narodów Zjednoczonych niesłusznie stosuje do siebie. Również teraz członkowie pokolenia Symeona i Lewiego, należący do Izraela duchowego, a nawet wszyscy członkowie małego ostatka dwunastu pokoleń Izraela duchowego zaprzestaję używać mieczy i „narzędzi przemocy”, a trzymają się słów z Izajasza 2:4: „I przekują miecze swe na lemiesze, a włócznie swe sierpy; nie podniesie miecza naród przeciw narodowi, ani nie będą więcej ćwieczyć się do boju.” Członkowie pokoleń Symeona i Lewiego w Izraelu duchowym przekształcili swoją osobowość. Dlatego ze spokojem mogą im być przydzielone sąsiadujące stanowiska, gdyż można się spodziewać, że będą współpracować pokojowo, stosując się teraz do słów listu do Rzymian 12:17-19, Kow.

⁵³ „Nie wymierzajcie sami sobie sprawiedliwości najmilsi, lecz pozostawcie to pomście Bożej; bo napisane jest: ‚Moja jest pomsta, ja wymierzam sprawiedliwość’ — mówi Pan [Jehowa, NW]”.

JUDA

54. Dlaczego Juda mógł się spodziewać, że zostanie zganiony przez Jakuba? Dlaczego jednak jego przygoda nie ściągnęła na niego hańby?

⁵⁴ Z kolei Jakub zwrócił się jako ojciec do Judy, czwartego syna Lii, swej pierwszej żony. On również mógł się spodziewać nagany, gdyż pewnego razu nieświadomie miał przygodę ze swą synową Tamarą. Juda sądził, że ma do czynienia z kurtyzaną lub z dziewką świątynną i został przy tym podstępnie zmuszony do spełnienia obowiązku, który zaniedbał, a mianowicie do spełnienia wobec wdowy Tamary obowiązku szwagra. W tym wypadku zajął miejsce swego syna Seli, brata Gersona, zmarłego męża Tamary. Bliźniaczy synowie, których Tamara urodziła Judzie, nie byli więc dziećmi nieślubnymi i Biblia nie wspomina o nich ujemnie. Jeden z nich był nawet przodkiem Jezusa Chrystusa. Gdy Booz, przodek Chrystusa, wziął sobie za żonę Rut, wtedy ludzie powiedzieli do Booza: „Niechaj twój dom stanie się jako dom Faresa, w którym Thamar urodziła Judzie dając potomstwo, które niechaj ci też Bóg da z tej młodej niewiasty.” — Ruty 4:12, Krusz.

55. O czym Jakub niewątpliwie sobie przypomniał, gdy mówił do Judy i jaką sprawę wyjaśnił Izraelowi w słowach skierowanych do Judy?

⁵⁵ Umierający Jakub nie miał wiec powodu do poruszenia tej sprawy, aby wystąpić przeciw Judzie. Niewątpliwie przypomniał sobie, że Juda kiedyś sprzeciwił się zabiciu Józefa, a później też w szlachetny sposób ujął się za życiem i wolnością Beniamina, brata Józefa, okazując nawet gotowość pozostania w Egipcie w roli niewolnika w miejsce Beniamina (1 Mojż. 37:26; 43:8-10; 44:18-34) Jakub rozpoczął więc mówić poetyckim stylem proroków hebrajskich i wyjaśnił sprawę przyszłego panowania w Izraelu następującymi słowami:

56. Co znaczy imię Juda i jak Jakub zastosował jego znaczenie do Judy, pokazując przy tym jednocześnie różnicę między jego braćmi i jego nieprzyjaciółmi?

⁵⁶ Lia wielbiła, czyli wychwalała Jehowę przy urodzeniu czwartego syna i dlatego nadała mu imię Juda, to znaczy „wychwalony, [przedmiot] wychwalania”. (1 Mojż. 29:35, Pal) Jakub zgodził się na to imię i na łożu śmierci zastosował jego znaczenie do samego Judy. Jego jedenastu braci miało go wychwalać z powodu jego przymiotów i służby, którą miał wykonać dla narodu. Natomiast nieprzyjaciele nie mieli go czcić, przynajmniej nie dobrowolnie, gdyż jego ręka miała być na ich karku. W wojnie miał odnosić zwycięstwo i zmuszać nieprzyjaciół do ucieczki albo ich podbijać.

57, 58. (a) W jakim sensie bracia Judy powinni mu się kłaniać i dlaczego? (b) Jak pokolenie Judy okazało się kierowniczym pokoleniem Izraela?

⁵⁷ Jak mieli go czcić jego bracia? Nie tylko słowami, lecz także przez swój stosunek do niego. Jego jedenastu braci, to wszyscy synowie jego ojca, ale tylko pięciu oprócz niego było synami Lii, jego matki. Nie Rubenowi, pierworodnemu, lecz jemu, Judzie, mieli się kłaniać jego bracia. To oznaczało, że jego bracia uznają go za wyższego, za swego władcę. Wówczas on i jego bracia schylali się przed Józefem, premierem faraona Egiptu, gdzie w owym czasie mieszkali. Jednak jeśli chodziło o wewnętrzne sprawy dwunastu pokoleń Izraela, to jego bracia — w tym również Józef — powinni się przed nim schylać. Oczywiście te słowa odnosiły się do całego pokolenia Judy i przepowiadały, że z jego linii wyjdzie władca, któremu się będą kłaniać wszystkie narody.

⁵⁸ W 1 Kroniki 5:2 (Krusz) zastało to pięknie przedstawione: „Chociaż Juda był potężnym wśród braci swoich i księciem nad nimi [i ten, który ma być przywódcą, jest z niego, NW] lecz pierworodztwo należało do Józefa”. Gdy więc Jehowa Bóg wyzwolił dwanaście pokoleń Izraela z Egiptu, gdzie po śmierci Józefa zostali uczynieni niewolnikami, pokolenie Judy szło przed nimi podczas ich wędrówki przez pustynię i w Ziemi Obiecanej. (4 Mojż. 2:3; 10:12-14) Z dwunastu zwiadowców, którzy zostali wysłani naprzód do Ziemi Obiecanej, aby ją przejrzeć i potem złożyć sprawozdanie, Kaleb z pokolenia Judy był jednym z dwóch wiernych zwiadowców, którzy pozostali przy życiu i powrócili do Ziemi Obiecanej. Kaleb brał też udział w podboju terenu, który został przydzielony pokoleniu Judy. (4 Mojż. 13:7, 31; 14:6-10, 38; Joz. 15:13-20; 14:6-14) Gdy podbitą ziemię podzielono drogą losowania, wtedy Juda otrzymał pierwszy przydział. (Joz. 15:1) Przy podbijaniu ziemi pokolenie Judy na zarządzenie Jehowy miało przejąć kierownictwo. (Sędz. 1:1-8) Do tego czasu księciem pokolenia Judy był Salma, prapradziadek Dawida. (1 Kron. 2:10, 11; Ruty 4:20-22; Mat. 1:5, 6) Teren Judy w Ziemi Obiecanej rozciągał się od zachodniego wybrzeża Morza Martwego ku zachodowi aż do Morza Śródziemnego.

59. Kiedy pokolenie Judy było jeszcze jakby szczenięciem lwa?

⁵⁹ Pokolenie Judy było więc jak lew wśród zwierząt leśnych. (Mich. 5:8) Patriarcha Jakub mógł słusznie powiedzieć: „Juda jest szczenięciem lwa”. Z pokolenia Judy wyszedł ród królewski, czyli panujący ród narodu Izraela. Dawid został głową tego królewskiego rodu, gdyż Jehowa zawarł z nim przymierze, według którego jego królestwo i jego dom miały trwać wiecznie. Gdy król Saul z pokolenia Beniamina panował nad całym Izraelem a Dawid, który zabił olbrzyma Goliata, został wodzem w wojsku króla Saula, wówczas pokolenie Judy było jeszcze jakby szczenięciem lwa. Jednak z powodu świadomego nieposłuszeństwa Bóg odebrał rodowi Saula królowanie nad Izraelem, a w roku 1070 przed Chr. po śmierci króla Izboseta, syna Saulowego, dwanaście pokoleń Izraela namaściło na króla Dawida z pokolenia Judy.

60, 61. (a) Jak Dawid żył zgodnie z imieniem swego pokolenia i jaki związek zachodzi między nim a Jezusem? (b) Gdzie będzie nadal kontynuowane rozważanie proroctwa Jakuba?

⁶⁰ A więc proroctwo Jakuba o tym, że Judę będą wychwalali jego bracia i że będą mu się kłaniać, spełniło się w wielkiej skali. (2 Sam. 4:5 do 5:5) Dawid, którego pokolenie Judy wydało na świat jako narodowego wodza, zachowywał się na ogół tak, że zasłużył na wychwalanie. To on był proroczym obrazem przyszłego króla, któremu według proroctwa Jakuba będą posłuszne wszystkie narody. On został sławnym przodkiem tego przepowiedzianego władcy, Jezusa Chrystusa i od niego Jezus Chrystus odziedziczył prawo do panowania nad Izraelem. — Łuk. 1:26-33.

⁶¹ Dalszy ciąg rozważań na temat proroctwa Jakuba o tym, któremu wszystkie ludy będę posłuszne ukaże się w następnym wydaniu w artykule pt. „Współwładcy ‚lwa z pokolenia Judy’”.

[Przypis]

[Tabela na str. 3]

[Patrz publikacja]

DWANAŚCIE SYNÓW JAKUBA

Jakub

[Mapa na str. 5]

[Patrz publikacja]

EZECHIELOWA WIZJA świętego działu ziemi dwunastu pokoleń — (Ezechiel 48:1-28)

DAN (1)

ASER (2)

NEFTALI (3)

MANASES (4)

EFRAIM (5)

RUBEN (6)

JUDA (7)

KSIĄŻĘ

Święty dział ziemi

KSIĄŻĘ

BENIAMIN (8)

SYMEON (9)

ISSACHAR (10)

ZABULON (11)

GAD (12)

MORZE WIELKIE

Rzeka Jordan

Morze Słone

P

W

Z

P