Pytania czytelników
● Otrzymaliśmy sporo zapytań o szczegóły związane z obchodzeniem Wieczerzy Pańskiej. Oto nasza łączna odpowiedź:
Dla prawdziwych chrześcijan doroczne obchodzenie Wieczerzy Pańskiej jest doniosłym wydarzeniem. Jest spotkaniem zarówno poważnym, jak i radosnym. Natomiast nie wiąże się z nim żaden formalistyczny rytuał ani mistycyzm. Kto czyta doniesienia biblijne o ustanowieniu tej uroczystości przez Jezusa, ten dostrzega w niej prostotę i stosowną godność. — Mat. 26:26-30; Łuk. 22:19, 20; 1 Kor. 11:23-26.
W dobie obecnej uroczystość ta przebiega zasadniczo w następujący sposób: Jak zwykle na zebraniach świadków Jehowy, program rozpoczyna pieśń i modlitwa. Z kolei mówca wyjaśnia na podstawie Pisma świętego znaczenie tej uroczystości i związanych z nią emblematów, uwzględniając przy tym, jakich ma przed sobą słuchaczy. Wypowiada się krótką i prostą modlitwę nad chlebem i podaje się go do rąk słuchaczom. Potem krótkie słowa błogosławieństwa wypowiada się odnośnie do wina i podaje się je. Po kilku dalszych stosownych objaśnieniach zebranie kończy się pieśnią i modlitwą.
Ponieważ jest to zebranie, w którym szczególny udział biorą chrześcijanie namaszczeni duchem, więc często przemówienie wygłaszają bracia żywiący nadzieję niebiańską, chociaż mogą to też uczynić przedstawiciele klasy „drugich owiec”. Niekiedy pomazaniec w podeszłym wieku, który nie może wygłosić przemówienia, jest jednak w stanie posłużyć jedną z modlitw. Ale takie sprawy należy rozwiązać lokalnie, w zależności od warunków i zdolności osób, których to dotyczy.
Nie ma potrzeby, aby chleb i wino były w czasie uroczystości zakryte, a odsłaniane dopiero tuż przed podaniem. Same w sobie nie są one „święte”, są tylko symbolami. Powinny stać na czystym i dobrze się prezentującym stole, blisko mówcy lub w miejscu dogodnym dla tych, którzy je podadzą obecnym. Po obsłużeniu wszystkich powinny wrócić na stół.
Przechodząc do samych emblematów, rozpatrzmy najpierw kwestie dotyczące chleba. Przy ustanawianiu święta Paschy polecił Jehowa, aby Żydzi w tym dniu jedli „przaśniki”. (2 Mojż. 12:8) A ponieważ był to „chleb utrapienia”, więc owe placki z niekwaszonego ciasta na pewno nie zawierały nawet takich dodatków, jak sól lub inne przyprawy służące polepszeniu smaku. (5 Mojż. 16:3) Jezus użył tego rodzaju przaśnego chleba, gdy ustanawiał wieczerzę na pamiątkę swojej śmierci. Obecnie niektóre mace żydowskie są robione tylko z mąki pszennej i wody, i takich mogą chrześcijanie używać w czasie uroczystości Pamiątki. Ale nie użyjemy macy uzupełnionej rozmaitymi innymi składnikami, jak: sól, cukier, słód, jajka, cebula i tym podobne.
Niektórzy świadkowie Jehowy wolą sami upiec małą ilość przaśnego chleba z mąki i wody. Można to uczynić w następujący sposób: Wymieszać półtorej szklanki mąki (pszennej razowej) z jedną szklanką wody i wyrobić wilgotne ciasto. Na płaskiej powierzchni dobrze posypanej mąką rozwałkować ciasto na grubość około półtora milimetra albo tak cienko, jak tylko się da. Następnie położyć je na blasze do pieczenia lub do formy piekarniczej, lekko nasmarowanej oliwą, aby ciasto nie przywarło. Nakłuć gęsto widelcem i obkroić w kształcie placka, jakie używano na Bliskim Wschodzie. Piec w temperaturze około 175°C, aż wyschnie i będzie chrupkie.
Co się tyczy wina, to Jezus użył prawdziwego wina, a nie niesfermentowanego soku gronowego. (Zobacz Przebudźcie sie! w wydaniu angielskim z 8 marca 1960, strona 14) Czerwone wino gronowe bywa odpowiednim symbolem przelanej krwi Jezusa. Niektóre czerwone wina jednak są wzmacniane wódką lub spirytusem albo dodaje się do nich przyprawy korzenne i zioła; takie więc wina, jak: sherry, porto, muszkatel, wermut, Marsala, Malaga, Madera, i inne tego typu nie nadają się na emblemat. Krew Chrystusa była wystarczająca bez dodatków, należy wiec używać tylko czystych, wytrawnych win czerwonych. Takie wina, jak: włoskie Chianti, wina bordoskie i burgundzkie, łatwiej u nas dostępne a odpowiadające wymaganiom wina węgierskie czy jugosłowiańskie, mogą znaleźć zastosowanie; podobnie zresztą niesłodzone, czerwone wino gronowe produkcji domowej.
Przy ustanawianiu tej uroczystości Chrystus zaprosił wiernych uczniów, żeby pili ze wspólnego kielicha. (Mat. 26:27) W dobie dzisiejszej, gdy uroczystość Pamiątki obchodzi się tego samego wieczora w tysiącach zborów świadków Jehowy, nie da się użyć jednego kielicha dla wszystkich. Ale zasada pozostaje zachowana przez podawanie wśród obecnych kielicha lub kielichów z rąk do rąk. (W dużych zborach można użyć kilku kielichów, aby obsłużyć wszystkich w stosunkowo niedługim czasie.) Kielich lub czarka nie musi mieć specjalnego kształtu. Zależnie od tego, co jest na miejscu dostępne, powinien jednak odzwierciedlać głębokie znaczenie i godność całego wydarzenia. Najlepiej byłoby nie napełniać kielicha do tego stopnia, żeby niepotrzebnie narazić kogoś na rozlanie podczas podawania.
Po krótkiej modlitwie dotyczącej chleba osoby do tego wyznaczone podają go obecnym. Wydaje się, że Jezus rozłamał chleb, najwidoczniej na dwie czyści, aby dać po jednej spoczywającym po obu jego stronach, gdyż jak wiadomo, użyty był tam tylko jeden bochenek. (Mat. 26:26) Nie ma jednak potrzeby, żeby mówca przełamał chleb, zanim będzie podany dalej. Na ogół chleb kładzie się na jednym lub kilku talerzach bądź tacach, a jeśli wśród obecnych są pomazańcy, mogą z niego ułamać niewielki kawałek. Bracia podający emblematy powinni też mieć sposobność spożywania, jeśli są pomazańcami, i oczywiście sposobność tę powinien mieć również mówca. Usłużenie winem następuje w tak samo uporządkowany sposób, jak podawanie chleba.
Gdyby namaszczony duchem chrześcijanin nie mógł z powodu choroby lub słabości przybyć na uroczystość, niech inny dojrzały brat weźmie cząstkę chleba i wina dla danej osoby i niech jej to zaniesie jeszcze tej samej nocy, a więc przed wschodem słońca. Zależnie od okoliczności można podać stosowny komentarz i następnie po odpowiednich modlitwach przedstawić emblematy. W sytuacji krańcowej, gdy pomazaniec absolutnie nie mógł obchodzić Pamiątki w dniu 14 Nisan, niech ją obchodzi trzydzieści dni później, taką możliwość dopuszczało Prawo w odniesieniu do Paschy. — 4 Mojż. 9:9-14.
Ponieważ emblematy same w sobie nie są święte, więc po zakończeniu uroczystości w miejscu zebrań i gdy wszyscy się rozejdą, można chleb i wino zabrać do domu, aby kiedy indziej użyć ich jak normalny pokarm.
Z racji wielkiej wagi omawianej uroczystości na miejsce zgromadzenia zazwyczaj przychodzi wiele osób nowych. Wyłania się więc sposobność uprzejmego i budującego towarzyszenia im przed i po zebraniu. Tam, gdzie kilka zborów korzysta z tej samej sali, odpowiedzialni za zorganizowanie uroczystości będą pamiętali, aby mimo wszystko zajęto się nowo przybyłymi. Niekiedy takie zbory wspólnie pokrywają wydatki związane z wynajęciem oddzielnej sali dla któregoś z nich, aby wszyscy mogli się spotkać w dogodnym i stosownym czasie; przy takim rozwiązaniu emblematy podaje się po zachodzie słońca, a jednak nikt nie musi się zbytnio spieszyć.
Często rodziny świadków Jehowy, przybywszy do domu z owego zebrania, spędzają czas na rozmowie o znaczeniu Pamiątki. Takie swobodne rozpatrywanie całej uroczystości i doniesień Biblii o jej ustanowieniu może stanowić bardzo piękne zakończenie tego ważnego i radosnego wieczora.