Iluminacja świąteczna

 1. Skąd pochodziło rzęsiste oświetlenie Jeruzalem podczas Święta Namiotów? Co robili Żydzi przy tym świetle?

Z OKAZJI Święta Namiotów rzęsiście oświetlano „miasto wielkiego Króla”, Jehowy (Mat. 5:35). W świątyni Herodowej, na Dziedzińcu Niewiast położonym na wschód od ołtarza, urządzano nocami wspaniałe widowiska. Ustawiano tam cztery potężne kandelabry. Każdy z nich dźwigał cztery wielkie zbiorniki. Do napełnienia tych pojemników łatwopalnym olejem musiano używać drabin. Za knoty służyły znoszone szaty kapłańskie. Ogień płonący na tych 16 zbiornikach dawał tyle światła, że jasno było nocą w całym Jeruzalem. Przy tej wspaniałej iluminacji mężczyźni izraelscy tańczyli i wykonywali różne akrobacje na tak zwanym Dziedzińcu Niewiast, podczas gdy kobiety przyglądały się temu ze swej galerii. Śpiewacy kolejno intonowali piętnaście psalmów zwanych Pieśniami Stopni, a to przy muzycznym akompaniamencie lewitów. Tak spędzano czas w radosnym nastroju aż do świtu.

 2. Gdzie znajdowali się poganie, którzy przybyli na święto?

² Nieobrzezani poganie uczestniczący w tym święcie przebywali wyłącznie na Dziedzińcu Pogan, oddzielonym od Dziedzińca Izraela przegrodą kamienną oraz Dziedzińcem Zewnętrznym (Dla wyrobienia sobie pojęcia o ograniczeniach obowiązujących pogan na terenie świątyni zobacz Dzieje Apostolskie 21:28, 29).

 3, 4. (a) W jaki sposób Jezus udał się na święto jesienią 32 roku n.e.? Jaka jego wypowiedź mogła przypomnieć Żydom o wodzie z Siloe? (b) Do czego Jezus odniósł swoje słowa w świetle Ewangelii według Jana 7:39?

³ Przy uwzględnieniu charakterystycznych zwyczajów wzbogacających obchody Święta Namiotów lepiej zrozumiemy trafność pewnych wypowiedzi, jakie padły z ust Jezusa Chrystusa podczas takiej uroczystości. Po raz ostatni wziął on udział w zgromadzeniu z tej okazji jesienią 32 roku n.e. Żydzi przebywający w Jeruzalem planowali zabicie go, toteż opuścił Galileę samotnie i przybył na święto, nie zwracając na siebie uwagi. Mniej więcej w połowie okresu świątecznego, być może dnia 18 Tiszri, wystąpił publicznie i zaczął nauczać tłumy świętujących, przybyłych do świątyni.

⁴ Ostatni dzień obchodów, 21 Tiszri, nazywano „wielkim dniem święta”. Dnia tego Jezus najprawdopodobniej nawiązał do wylewania wody zaczerpniętej z Siloe, mówiąc do ludu: „Jeśli kto pragnie, niech przyjdzie do mnie i pije. Kto wierzy we mnie, jak powiada Pismo, z wnętrza jego popłyną rzeki wody żywej”. Te słowa Jezusa apostoł Jan skomentował w następujący sposób: „A to mówił o Duchu, którego mieli otrzymać ci, którzy w niego uwierzyli; albowiem Duch Święty nie był jeszcze dany, gdyż Jezus nie był jeszcze uwielbiony” (Jana 7:37-39, NP).

 5. Kiedy i jak zaczęły się sprawdzać te niezwykłe słowa?

⁵ Powyższa znamienna wypowiedź zaczęła się spełniać w dniu Pięćdziesiątnicy następnego roku, kiedy na około 120 uczniów Jezusa, zebranych w pewnej górnej sali w Jeruzalem, został wylany duch święty. Rzeczywiście poczęły od nich płynąć strumienie wody życia, gdy korzystając z cudownego daru mówienia różnymi językami opowiadali „wielkie dzieła Boże” tysiącom zdumionych Żydów, którzy przybiegli, by podziwiać całe to zdarzenie (Dzieje 2:1-41).

 6. Jakie słowa Jezusa, wypowiedziane ostatniego dnia święta, mogły przypomnieć uczniom o specjalnej iluminacji świątyni?

⁶ Siódmego i ostatniego dnia Święta Namiotów wypowiedział Jezus uwagę, która mogła się skojarzyć uczniom ze specjalnym oświetleniem wyróżniającym tę uroczystość, mianowicie z iluminacją za pomocą czterech wysokich kandelabrów na Dziedzińcu Niewiast. Jezus rzekł: „Jestem światłością świata. Kto idzie za Mną, nie będzie chodził w ciemności, lecz będzie miał światło życia” (Jana 8:12).

 7. Dlaczego było rzeczą stosowną, że Jezus nazwał siebie „światłością świata” w okresie Święta Namiotów?

⁷ Jezus zupełnie słusznie nazwał siebie podczas Święta Namiotów „światłością świata”, gdyż uroczystość ta miała charakter międzynarodowy. Na jakiej podstawie można tak twierdzić? Otóż prawo Boże zezwalało „obcemu przybyszowi” przebywającemu w bramach Izraelitów na wzięcie udziału w tym święcie i radowanie się wespół z wybranym ludem Bożym (Powt. Pr. [5 Mojż.] 16:14, NP).

 8. (a) Czym niezwykłym odznaczało się ofiarowanie byków podczas Święta Namiotów? (b) Jak się ma ich liczba do tego, co podano w rozdziale 10 Księgi Rodzaju? Na co to wskazuje?

⁸ Według tekstu Księgi Liczb 29:12-34 z okazji tego święta składano na ofiarę wyjątkowo dużą liczbę młodych byków. Pierwszego dnia ofiarowano ich trzynaście, a przez następne sześć dni codziennie o jednego mniej, wobec czego siódmego i zarazem ostatniego dnia, w którym Jezus właśnie wyrzekł słowa: „Jestem światłością świata”, zabijano w ofierze siedem sztuk. Zatem w ciągu całego święta ofiarowano ich siedemdziesiąt. Liczba 70 jest wielokrotnością 7 i 10, a obie te wielkości przedstawiają pełnię, doskonałość: liczba 7 doskonałość duchową, a 10 ziemską zupełność. W uroczystym Dniu Przebłagania, czyli 10 Tiszri, przyprowadzono na ofiarę pojednania tylko jednego byka, a podczas siedmiodniowego Święta Namiotów, od 15 do 21 Tiszri, ofiarowano ich aż 70. W sensie przenośnym udostępniały one wystarczającej ilości krwi dla oczyszczenia i zbawienia całego świata ludzkiego. Harmonizuje to z danymi zawartymi w 10 rozdziale Księgi Rodzaju. Wymieniono tam imiona głów rodzin i nazwy narodów, poczynając od Noego i jego trzech synów, a skończywszy na Jobabie. Łącznie występuje w tym miejscu 70 nazw, co prawdopodobnie obejmuje całą ludność okresu popotopowego.

 9. Dla kogo Jezus, według własnych swoich słów, był „światłością”? Czego potrzebują wszyscy ludzie, by uzyskać życie?

⁹ Jezus Chrystus zatem postąpił bardzo stosownie, oświadczając w danej chwili: „Jestem światłością świata” — a więc nie tylko dla jego namaszczonych naśladowców. Co się zaś tyczy korzyści, jakich przysparza światło, to przypominamy sobie chociażby fakt, że najpierw Bóg powiedział: „Niechaj się stanie światłość”, powołał do istnienia słońce, księżyc i gwiazdy oraz spowodował, by ich promieniowanie dotarło do naszej ziemi, a dopiero potem stworzył zwierzęta i w końcu doskonałego mężczyznę tudzież niewiastę, aby cieszyli się życiodajnym światłem. W dzisiejszym świecie pogrążonym wskutek grzechu w ciemnościach i odstręczonym od Boga wszyscy ludzie mogą skorzystać ze światła, które promieniuje od Jezusa Chrystusa, „światłości świata”. Każdemu z nas potrzebne jest „światło życia” (Jana 8:12; Rodz. 1:3).

WIĘKSZE ŚWIĘTO NAMIOTÓW

10. Pod jakim względem Święto Namiotów przypomina dwa poprzedzające je święta? Jakie czynniki trzeba tu wziąć pod uwagę?

¹⁰ Podobnie jak dwa poprzednie święta ustanowione przez Boga dla ludu wybranego również Święto Namiotów musi mieć swój odpowiednik w naszych czasach. I tak jest rzeczywiście. A odkąd się on pojawił? Możemy to ustalić, uwzględniając fakty historyczne, obrazowe i pozaobrazowe, które przy tym odegrały istotną rolę.

11. Za czym przemawiają fakty historyczne, jeśli chodzi o kwestię, czy „żniwo” z Ewangelii według Mateusza 13:39 rozpoczęło się w roku 1914?

¹¹ W rozdziale 13 Ewangelii według Mateusza znajdujemy przypowieść, w której Jezus nawiązał do zbierania plonów, jakie wydała rola. Na ogół jest ona znana jako przypowieść o pszenicy i chwastach (kąkolu). Wyjaśniając potem jej szczegóły, Jezus rzekł: „Żniwem jest zakończenie systemu rzeczy” (Mat. 13:39, NW). Proroctwa zawarte w Piśmie Świętym i chronologie biblijne, jak również wydarzenia historyczne, dowodzą wspólnie, że okres końca obecnego systemu rzeczy rozpoczął się w roku 1914 n.e. Jesienią tego roku upłynęło „siedem czasów” panowania pogan na ziemi bez ingerencji ze strony mesjańskiego Królestwa Bożego (Dan. 4:20-22, BT, wyd. 1965). Czy wtedy od razu zaczęło się „żniwo”, czyli zbiór „pszenicy” — klasy prawdziwych chrześcijan? Nie, gdyż dowody historyczne wskazują, iż podczas pierwszej wojny światowej, która wybuchła w roku 1914, chrześcijańscy czciciele Jehowy byli rozproszeni. Wrogowie mesjańskiego Królestwa Jehowy, ustanowionego w niebie i gorliwie ogłaszanego przez tych zrodzonych z ducha, namaszczonych uczniów Jezusa Chrystusa, panującego Króla, rozbili ich ogólnoświatową organizację. Ten sam los spotkał w 1918 roku nawet główną siedzibę ludu oddanego Jehowie, mieszczącą się w Brooklynie, dzielnicy Nowego Jorku.

12. Kiedy rozpoczęło się zgromadzanie przepowiedziane przez Jezusa i zanotowane w Ewangelii według Mateusza 24:31? Początek jakiego święta to oznaczało?

¹² Jezus w proroctwie o „znaku” swej obecności i zakończenia tego systemu rzeczy powiedział, jak czytamy w Ewangelii według Mateusza 24:31: „Pośle On swoich aniołów z trąbą o głosie potężnym, i zgromadzą Jego wybranych z czterech stron świata, od jednego krańca nieba aż do drugiego”. Słowa te zapowiadały zgromadzenie „wybranych” Chrystusa z wszystkich miejsc, w których by się znaleźli rozproszeni lub odizolowani. Dzieło to zostało zainicjowane w powojennym roku 1919, bezpośrednio po zwolnieniu 25 marca członków zarządu centrali bruklińskiej z więzienia federalnego w Atlancie (stan Georgia), gdzie odsiedzieli 9 miesięcy. W tymże pamiętnym roku rozpoczęło się pozaobrazowe święto zbiorów, inaczej mówiąc Święto Namiotów. Przejawiło się to na całym świecie w ogromnej radości namaszczonego ostatka „wybranych” Chrystusa.

13. (a) Zgromadzanie jakich osób miał na myśli Jezus, gdy zgodnie z Ewangelią według Mateusza 13:39 mówił o żniwach? (b) Jacy członkowie tej klasy zostali zebrani po roku 1919?

¹³ Na potwierdzenie tego przypomnijmy sobie pewne ważne fakty. O czym mówił Jezus, gdy nadmienił: „Żniwem jest zakończenie systemu rzeczy?” Omawiał sprawę zgromadzenia „synów Królestwa”, to jest zrodzonych z ducha dziedziców Królestwa niebiańskiego. Stanowią oni klasę pomazańców, którą wyobrażała pszenica i której zbiór rozpoczął się wiosną 1919 roku. Z biegiem czasu zgromadzono jeszcze dalszych dziedziców Królestwa, poza tymi, których rozproszyły wydarzenia pierwszej wojny światowej. W okresie po roku 1919 tysiące nowych osób stanęły po stronie ustanowionego Królestwa Bożego, oddały się Jehowie i zgłosiły do chrztu, dostąpiły zrodzenia z ducha Bożego, a także zostały nim namaszczone, krótko mówiąc dołączyły do pierwotnych szeregów ostatka. Klasę tych nowo przybyłych zobrazowały pewne postacie, które odegrały znaczną rolę w dramatach biblijnych z czasów przedchrześcijańskich. Chodzi tu o Moabitkę Rut, wierną towarzyszkę swej teściowej, Żydówki Noemi, a także o królową Esterę, kuzynkę Żyda Mardocheusza, który za panowania króla Aswerusa, czyli Kserksesa, został pierwszym ministrem w imperium perskim.

14. Odkąd więc liczy się rozpoczęcie większego święta zbiorów, czyli Święta Namiotów?

¹⁴ Rut i Estera miały ścisły związek z królewską linią rodową Dawida oraz jej zachowaniem do pierwszego przyjścia Jezusa, „syna Dawida” (Mat. 1:1, 5; Rut 4:18-22; Est. 4:13, 14). Rozpoczęcie zgromadzania klasy Ruty i Estery, wespół z pierwotnym ostatkiem pomazańców, zaznacza punkt zapoczątkowania pozaobrazowego święta zbiorów, zwanego też Świętem Namiotów.

15. Czyją uroczystością było to jesienne święto? Komu nakazano mieszkać w szałasach podczas owych obchodów?

¹⁵ Pamiętajmy jeszcze o innej ważnej sprawie, a mianowicie, że w czasach przedchrześcijańskich prototypowe Święto Namiotów obchodzili rodowici Izraelici. To im właśnie Jehowa za pośrednictwem Mojżesza nakazał przestrzeganie tej uroczystości. W okresie jesiennych zbiorów przybywali do Jeruzalem i mieszkali tam w namiotach lub szałasach. Czynili to nawet stali mieszkańcy Jeruzalem. Święto Namiotów upamiętniało pewną dawniej zaistniałą sytuację. A jaką? Odpowiedź znajdujemy w Księdze Kapłańskiej 23:42, 43: „Macie mieszkać w szałasach przez siedem dni. Wszyscy rodowici Izraelici będą mieszkać w szałasach, aby wasze przyszłe pokolenia wiedziały, że rozkazałem synom Izraela mieszkać w szałasach [namiotach, Biblia gdańska], gdy ich wywiodłem z ziemi egipskiej. Jam jest Jahwe, wasz Bóg” (Biblia poznańska). Rodowici Żydzi stosowali się do tego nakazu.

16. (a) Pod jakim względem „wielkie mnóstwo cudzoziemców” nie różniło się od Izraelitów w drodze do Ziemi Obiecanej? (b) Jaką różnicę utrzymywano między poganami a Izraelitami w świątyni Herodowej za czasów Jezusa?

¹⁶ Oczywiście „wielkie mnóstwo cudzoziemców”, które się przyłączyło do Izraelitów i „wyruszyło z nimi” w wędrówkę do Ziemi Obiecanej, również musiało wówczas mieszkać w namiotach (Wyjścia 12:38). Ale nakazu obchodzenia Święta Namiotów nie dano „wielkiemu mnóstwu cudzoziemców”, lecz jedynie Izraelitom. Nie dostało ono też przydziału gruntu pod uprawę w Ziemi Obiecanej, którą rozdzielono między 12 pokoleń izraelskich, nie licząc Lewitów. Podobnie tylko Izraelitom przysługiwało prawo do zwrotu ziemi w roku jubileuszowym. Zatem święto zbiorów było przeznaczone w szczególności dla członków tego narodu. Ale „obcemu przybyszowi” pozwalano uczestniczyć w tych obchodach. Za dni Jezusa Chrystusa przedstawicielom ludów nieżydowskich wolno było przebywać wyłącznie na Dziedzińcu Pogan, oddzielonym od Dziedzińca Izraela przegrodą kamienną i tak zwanym Dziedzińcem Zewnętrznym. Obszar, na który dopuszczano pogan, zajmował najniższy poziom terenów świątyni Herodowej.

UCZESTNICY Z GAŁĄZKAMI W RĘKU

17, 18. Kto trzymał w rękach „lulaby”? Na jakim tekście biblijnym mógł się opierać ten zwyczaj?

¹⁷ Podczas obchodów omawianego święta Izraelici nieśli tak zwany lulab, jak również etrog (cedrat, jedna z odmian roślin cytrusowych). Dla wyrobienia sobie pojęcia o tym, jak rzecz mogła wyglądać za dni Jezusa, warto przeczytać opis tego żydowskiego święta, zawarty w Księdze Nehemiasza 8:14-18. Lulab była to wiązka gałązek z różnych drzew, którą świętujący Żyd trzymał w ręce. Zwyczaj ten być może wywodził się z nakazu zanotowanego w Księdze Kapłańskiej 23:40, gdzie czytamy:

¹⁸ „Weźcie sobie pierwszego dnia owoce pięknych drzew, liście palmowe, gałązki gęstych drzew i wierzb nadrzecznych. Będziecie się weselić przed Bogiem waszym, Jahwe, przez siedem dni”.

19. (a) Z czego wiązano „lulab”? (b) Przy jakiej okazji Izraelici posługiwali się „lulabem” i co przy tym śpiewali?

¹⁹ Na lulab składały się: (1) młody, nierozwinięty liść palmy, (2) trzy gałązki mirtu z pełnym ulistnieniem i (3) dwa pędy wikliny o czerwonawej korze i wydłużonych, całobrzegich listkach. Izraelici niosąc lulab wymachiwali nim, a wyrzucali go dopiero po świętach. Lulab i etrog (owoc cytrusowy podobny do cytryny, lecz bez zaostrzonego końca) obnoszono w procesji dookoła ołtarza na Dziedzińcu Kapłanów; przez pierwsze sześć dni robiono po jednym okrążeniu, a siódmego i ostatniego dnia — siedem okrążeń. Potem ów etrog spożywano. W trakcie procesji śpiewano słowa z Psalmu 118:25: „O Jahwe, wybaw! O Jahwe, daj pomyślność!” Poganie przebywający na swoim dziedzińcu nie mogli w tym wszystkim brać bezpośredniego udziału.

20. Do jakiego nastroju zachęcał Izraelitów namiestnik Nehemiasz podczas Święta Namiotów w Jeruzalem?

²⁰ Kiedy obchodzono Święto Namiotów za dni namiestnika Nehemiasza, rzekł on do Izraelitów, którzy wrócili z niewoli babilońskiej: „Poświęcony jest ten dzień Panu naszemu. A nie bądźcie przygnębieni, gdyż radość w Jahwe jest ostoją waszą” (Nehem. 8:10). Duchowi Izraelici powinni dzisiaj przejawiać takie samo usposobienie, skoro w roku 1919 zostali wyzwoleni z Babilonu Wielkiego.

21. (a) Dlaczego ostatek duchowych Izraelitów radował się wiosną roku 1919? (b) Jaki rodzaj pracy według nich pozostał do wykonania? Co jednak nastąpiło w rzeczywistości?

²¹ Nie może ulegać wątpliwości, że sens Święta Namiotów zaczął się urzeczywistniać właśnie w tym powojennym roku. Ze względu na wcześniejsze nadzieje, jakie żywili Izraelici duchowi przed owym rokiem, ci duchowi „synowie Królestwa” byli nieco zakłopotani nastaniem epoki powojennej. Ale niezmiernie się uradowali, gdy wiosną 1919 roku nadeszło dla nich uwolnienie z Babilonu Wielkiego. Natychmiast też zabrali się do pracy żniwnej, którą teraz mieli wykonać. Początkowo sądzili, iż będzie ona polegać jedynie na „zbieraniu pokłosia”. Wynika to choćby z artykułu „Żniwo zakończone: co dalej?” — wydrukowanego w Strażnicy angielskiej z 1 maja 1919 roku (strona 138, paragraf 1). Okazało się jednak, że czekało ich nie tyle zbieranie pokłosia, ile raczej żniwo na pełną skalę.

22. Czy członkowie namaszczonego ostatka zamierzali osiąść na zawsze w ziemskim raju? Za co uważają siebie w tym systemie rzeczy?

²² Członkowie namaszczonego ostatka żniwiarzy niejako mieszkali w „namiotach”, gdyż nie przywiązywali wielkiej wagi do spraw ziemskich. Nie nastawiali się na bezkresne życie w ziemskim raju. Wyglądali natomiast chwili, gdy obejmą w posiadanie swe niebiańskie dziedzictwo u boku wyniesionego do chwały Pana, Jezusa Chrystusa. Zapatrywanie ich trafnie zatem wyrażały słowa z Listu do Hebrajczyków 13:13, 14: „Wyjdźmy więc do niego poza obóz, znosząc pohańbienie jego. Albowiem nie mamy tu miasta trwałego, ale tego przyszłego szukamy” (NP). W świetle tego uważają siebie za pielgrzymów, za „obcych i przybyszy” przejściowo mieszkających pośród tego systemu rzeczy — na wzór Abrahama, Izaaka i Jakuba (1 Piotra 2:11; Rodz. 47:9; Wyjścia 6:4; Hebr. 11:13; Ps. 119:54).

23. (a) Czy klasa ostatka, obchodząca większe Święto Namiotów, dostąpiła oświecenia przez duchową iluminację w roku 1923? (b) Jak zrozumiano wtedy zastosowanie przypowieści z Ewangelii według Mateusza 25:31-46?

²³ Dla ostatka pomazańców, który przystąpił do obchodzenia współczesnego pozaobrazowego Święta Namiotów, zajaśniało duchowe światło z niebiańskiej świątyni Jehowy. Właśnie w okresie zbierania klasy duchowej, zobrazowanej przez Rutę i Esterę, światło to padło na przypowieść Jezusa o owcach i kozłach z Ewangelii według Mateusza 25:31-46, przyczyniając się do lepszego jej zrozumienia. Na walnym zgromadzeniu, które odbyło się w roku 1923 w Los Angeles (Kalifornia), przypowieść tę omawiał prezes Towarzystwa Strażnica, zwolniony cztery lata wcześniej z więzienia w Atlancie. Okazało się, że na jej spełnienie nie trzeba czekać aż do nastania tysiącletnich rządów Jezusa Chrystusa. Klasa ludzi o usposobieniu owiec wyłaniała się już wówczas. Członkowie jej pojawili się na widowni i wyświadczali dobro ostatkowi duchowych „braci” wyniesionego do chwały Jezusa Chrystusa. Do nich też odnosił się temat publicznego wykładu: „Miliony obecnie żyjących nigdy nie umrą”. Należeli oni do „drugich owiec”, o których wspomniał Jezus w Ewangelii według Jana 10:16 (Biblia gdańska).

24. Czy podjęto wtedy szczególne wysiłki w celu zgromadzenia tych, którzy byli gotowi wesprzeć duchowych „braci” Chrystusa?

²⁴ W okresie wyjaśnienia tej przypowieści z Ewangelii według Mateusza 25:31-46 nie czyniono specjalnych starań w celu zgromadzenia „drugich owiec”. Wyrażono jednak uznanie dla życzliwości, z jaką się odnosiły do ostatka duchowych „braci” Chrystusa. Oczekiwano dalszego oświecenia duchowego w odpowiedniej porze podczas pozaobrazowego Święta Namiotów.

[Ilustracje na stronie 10]

[Patrz publikacja]

Brama

Krużganki

Brama

Brama

Krużganek Królewski

Krużganek Salomona

Brama

Krużganek Północny

Dziedziniec Pogan

Dziedziniec Zewnętrzny

Przegroda kamienna

Dziedziniec Niewiast

Dziedziniec Izraela

Dziedziniec Kapłanów

Świątynia