Doprawdy składały się na niego „naczynia gniewu, gotowe na zniszczenie”. (Rzym. 9:17-22, Db) A jednak Wielki Garncarz pozwalał mu jeszcze istnieć jako wielka potęga światowa. Dlaczego? Przez wzgląd na swe wzniosłe imię. Ponadto czyż nie przepowiedział, że nasienie, czyli potomstwo Abrahama będzie uciskane czterysta lat? Zatem do upływu tego czasu Egiptowi wolno było ciemiężyć wybrany lud Boży. — 1 Mojż. 15:13.

28, 29. Dlaczego cały Egipt miał cierpieć za upór faraona?

²⁸ Czytając dokładnie doniesienie stwierdzamy, że opisuje ono sposób postępowania Wielkiego Garncarza z jednym człowiekiem, mianowicie faraonem. Skoro tak, to słusznie można zapytać: Dlaczego z powodu pojedynczego człowieka miał cierpieć cały naród? Otóż przemawia za tym szereg racji. Po pierwsze faraon sam nie mógłby uciskać narodu izraelskiego ani przeciwstawiać się Jehowie. Do tego potrzebna była wielka organizacja. A wszyscy, którzy popierali faraona w przedsięwziętych przez niego krokach wymierzonych przeciw Bogu i Jego ludowi, stali się współuczestnikami przestępstw swego władcy. Czyż ponadto nie było ‚wielkiego mnóstwa cudzoziemców’, czyli nie-izraelitów, którzy wraz z nimi opuścili Egipt i podążyli ku wolności? (2 Mojż. 12:38, BT) Oczywiście! Tak więc nikt nie może Wielkiemu Garncarzowi, Jehowie Bogu zarzucać niesprawiedliwości.

²⁹ Poza tym Pismo święte wskazuje, że istnieje coś takiego jak odpowiedzialność zbiorowa. Na przykład w starożytnym Izraelu starsi miasta, w którym nieznana ręka dokonała mordu, musieli podjąć pewne kroki, aby uwolnić swoje miasto od winy krwi, gdyż w tym wypadku odpowiedzialność spadała na całe miasto. (5 Mojż. 21:1-9) Z tego samego powodu całe pokolenie Beniamina uznano za winne, gdy odmówiło wydania niegodziwych ludzi z Gabaa, którzy na śmierć zelżyli nałożnicę pewnego Lewity. (Sędz. 20:8-48) W gruncie rzeczy taka odpowiedzialność jest uznawana także w czasach najnowszych; za przykład może posłużyć fakt, że państwo zachodnioniemieckie, choć w nim panuje ustrój demokratyczny, zobowiązało się wypłacić odszkodowanie Żydom i innym ofiarom prześladowań dyktatorskich Niemiec hitlerowskich.

30, 31. Dlaczego ciekawe i ważne są dla nas obecnie wydarzenia związane z owymi dziesięcioma plagami?

³⁰ Doniesienie biblijne o tym, jak Wielki Garncarz postępował ze swymi naczyniami wówczas za dni Mojżesza, jest nader interesujące, a przy tym bardzo ważne dla nas dzisiaj żyjących. Rozpatrzenie tego tematu spotęguje nasze uznanie dla mądrości, sprawiedliwości, mocy i miłości Wielkiego Garncarza, Jehowy Boga. Przekona nas jeszcze bardziej o potrzebie podporządkowania się Jemu, poddawania się kierownictwu Jego Słowa, Jego świętego ducha i widzialnego narzędzia, to znaczy Jego ziemskiego kanału komunikacyjnego. Któż bowiem może się oprzeć wyraźnej Jego woli?

³¹ A prócz tego pomoże to nam znacznie umocnić wiarę, bo stwierdzimy, że te wydarzenia znajdują odpowiedniki za naszych dni. W końcu rozpatrywanie takie przyczyni się wszystkim kaznodziejom chrześcijańskim do większego doceniania wykonywanego przez nich zlecenia ogłaszania, bo tym samym mają przywilej uczestniczyć w wylewaniu plag na cały współczesny Egipt, włącznie z Babilonem Wielkim. Z pewnością powinno to nas spowodować do wnikliwego śledzenia dalszych wywodów z najwyższym zainteresowaniem!

Wielki Garncarz kształtuje naczynia ludzkie

„Ja jestem Jehowa i nie ma nikogo innego. Tworzący światło i stwarzający ciemność, sprawiający pokój i stwarzający niedolę — ja, Jehowa, czynię to wszystko.” — Izaj. 45:6, 7, NW.

 1. Dla kogo stwarza Jehowa światło i pokój? Dla kogo ciemność i niedolę? Dlaczego?

JEHOWA BÓG jako Wielki Garncarz ma prawo postępować ze stworzeniami według swej suwerennej, od nikogo nie zależnej woli. Jak wynika z tekstu księgi Izajasza 45:7, tworzy On światło i sprawia pokój albo stwarza ciemność i niedolę, kiedy tylko uzna to za stosowne. Dla sprawiedliwych przewiduje światło i pokój, jak czytamy: „Światło wschodzi dla sprawiedliwego.” „Obfity pokój dla miłujących Twe Prawo.” Natomiast dla złych Jehowa stwarza ciemność i nieszczęście: „Droga grzeszników jak gęsty mrok.” „Węgle ogniste i siarkę ześle na grzeszników, wiatr palący będzie ich udziałem.” — Ps. 97:11; 119:165; Przyp. 4:19; Ps. 11:6, BT.

 2. Co jeszcze poza słońcem i deszczem przeznaczonym dla dobrych i złych uznał Jehowa nieraz za stosowne zesłać na nieposłusznych? Jaki przykład potwierdza to?

² Dobitny przykład tego, że tak faktycznie czyni, dał Wielki Garncarz w dziesięciu plagach zesłanych na starożytny Egipt za dni Mojżesza, a szczególnie w ostatnich siedmiu z nich. Jednakże podobnie jak Jehowa zsyła deszcz i słońce dla złych na równi z dobrymi, tak nieraz posłużyło to zamierzeniu tego suwerennego Władcy, że na równi z wrogami zło, czyli niedolę, musiał znosić Jego własny lud, gdy był nieposłuszny. Dlatego też stwierdzamy, że lud izraelski wówczas także ucierpiał od pierwszych trzech plag. — Mat. 5:45.

 3, 4. (a) Jak plagi, które przyszły na Egipt, przyczyniły się do jeszcze lepszego podkreślenia roli Wielkiego Garncarza, w jakiej występuje Jehowa? (b) Dlaczego powinniśmy być zainteresowani sprawozdaniem o tych wypadkach?

³ Rozmaity skutek, jaki te plagi wywarły na różnych ludziach, stanowi dalsze potwierdzenie, że Jehowa działał w roli suwerennego, czyli niezależnego od nikogo innego, Wielkiego Garncarza. Plagi te posłużyły Jego zamierzeniu, gdyż wyjawiły stan serca wszystkich, którzy nimi zostali dotknięci. U faraona i tych z jego ludu, którzy byli podobnie usposobieni, ustępowanie plag najwyraźniej przyczyniało się do większej zatwardziałości serca. Jeżeli natomiast chodzi o Mojżesza i jego lud, to nie narzekali. Było także „wielkie mnóstwo cudzoziemców”, którzy ze wszystkich plag, jakie przeżyli, dużo się nauczyli, w przeciwnym razie bowiem nie opuściliby Egiptu wraz z Izraelitami w pamiętną noc 14 Nisana. — 2 Mojż. 12:38, BT.

⁴ Jak już poprzednio zaznaczono, sprawozdanie o przyjściu tych dziesięciu plag na Egipt ma dla chrześcijan doby obecnej znaczenie większe niż zwykła ciekawa historia. Wchodzi ono w skład tego wszystkiego „co niegdyś napisano (...) dla naszego pouczenia, abyśmy przez naszą wytrwałość i przez pociechę z Pism zachowali nadzieję”. Słowo Boże służy temu celowi między innymi przez to, że zawiera pewne prorocze pierwowzory, w których występują osoby, miejsca i wydarzenia mające w naszych czasach swe odpowiedniki. — Rzym. 15:4, NW.

PROROCZE PIERWOWZORY

 5. Co należy powiedzieć o proroczych pierwowzorach? W myśl jakiej zasady biblijnej można je zrozumieć?

⁵ Prorocze pierwowzory na ogół nie zawierają same w sobie szczególnych nowych prawd, ale raczej potwierdzają i naświetlają prawdy wyraźnie przedstawione gdzie indziej. Tak na przykład wzory