ziemi dzieło jednoczenia, ci szydercy pracują nad wywoływaniem wśród ludu Bożego podziałów. Ponieważ brak im ducha, nie mają zapału do służby na rzecz Królestwa Bożego. Tracą energię na gadanie, które powoduje niesnaski.

UTRZYMANIE SIĘ W MIŁOŚCI BOŻEJ

23. (a) Jakiej rady Juda udziela chrześcijanom? (b) Kiedy pozostaniemy w miłości Bożej?

²³ O co więc powinni się starać wierni świadkowie Boży? Juda odpowiada: „Ale wy, umiłowani, przez budowanie się na swej najświętszej wierze, i modląc się z duchem świętym, utrzymujcie siebie w miłości Bożej, oczekując przy tym miłosierdzia naszego Pana Jezusa Chrystusa z widokami na życie wieczne.” (Judy 20, 21, NW) Juda przedtem już modlił się o pomnożenie miłosierdzia Bożego i pokoju; aby jednak ta modlitwa mogła się spełnić, lud Jehowy musi trwać w miłości Boga Wszechmocnego. Jak do tego dążyć? Przez pilne studiowanie świętego Słowa Bożego, czytając je regularnie w powiązaniu z działającą w zborze Teokratyczną Szkołą Służby Kaznodziejskiej. Chodźcie na wszystkie zebrania. Pogłębiajcie wpływ, jaki Słowo Boże wywiera na nasze życie, pomagając innym poznać czysty, sprawiedliwy, nowy porządek Boży. Nigdy nie ustawajcie w coraz lepszym kultywowaniu owoców świętego ducha Bożego. Módlcie się „z duchem świętym” o to, co jest zgodne z wolą Bożą, włączając w to również prośbę o większą miarę Jego ducha. Jeżeli będziemy się w ten sposób utrzymywać w miłości Bożej, wynikiem tego rzeczywiście będą: miłosierdzie, pokój oraz miłość pomnożona za pośrednictwem Jezusa Chrystusa. A potrzebujemy jej, aby doprowadzić do końca dzieło głoszenia dobrej nowiny o Królestwie i wyzwolić jeszcze dalszych ludzi z Babilonu Wielkiego. Potrzebujemy też Boskiego miłosierdzia i dlatego musimy być miłosierni wobec bliźnich, których życie jest w niebezpieczeństwie.

24, 25. (a) Komu mamy okazywać miłosierdzie i jakiego rozróżnienia musimy w związku z tym dokonać? (b) Jak okazujemy im miłosierdzie i jak Juda wskazuje, że nie wolno tracić czasu?

²⁴ W związku z tym Juda pisze: „Nadal też okazujcie miłosierdzie niejednym, co wątpią; wybawiajcie ich, wyrywając ich z ognia. Ale okazujcie innym miłosierdzie, czyniąc to z bojaźnią, mając przy tym w nienawiści nawet odzież zbrukaną przez ciało.” (Judy 22, 23, NW) Chcąc to wprowadzić w czyn, musimy odróżniać tych, którzy są godni miłosierdzia Bożego, od potępionych zezwierzęciałych marzycieli, których zagłada została zobrazowana przez ognisty kres Sodomy. Ci ostatni przez swoje narzekanie powodują, że osoby chwiejne zaczynają powątpiewać, czy to jest organizacja Jehowy. Tacy wątpiący mogą być do tego stopnia wstrząśnięci napuszonymi słowami szemraczy, że nawet przestają przychodzić na zebrania ludu Jehowy. Dlatego Juda radzi nam, byśmy okazywali miłosierdzie tym, którzy się załamują lub popadają w wątpliwości. Nie wolno nam po prostu przestać się nimi zajmować. Cierpliwie starajmy się umocnić ich w wierze. Ale musimy działać szybko, tak jak strażacy wyprowadzają z płonącego budynku zagrożonych mieszkańców; musimy także ‚wyrwać ich z ognia’.

²⁵ Niektórzy może chwycili przynętę zdemoralizowanych marzycieli i w ten sposób zszargali sobie poprzednio zdobyte miano prawdziwych chrześcijan. (2 Piotra 2:18) Wprawdzie nienawidzimy zbrukanej odzieży, ale mamy miłosierdzie dla jej nosiciela i pomagamy takiemu powrócić do zdrowia duchowego.

26. (a) Co musimy czynić, spiesząc innym z pomocą? (b) Jak słowa Judy, które można by nazwać modlitwą, okazują sposób zabezpieczenia się od potknięcia? (c) Przedstaw porównanie zapowiedzianego losu niezbożników z przywilejem tych, którzy pozostają w miłości Bożej.

²⁶ Pomagając innym w budowaniu, czyli umacnianiu wiary, musimy stale ‚podejmować twardy bój o wiarę’; musimy się przeciwstawiać każdemu niezbożnemu utyskiwaczowi, każdemu, kto zmierza do wywołania podziału, oraz każdemu, kto chciałby obrócić niezasłużoną dobroć Bożą w usprawiedliwienie dla siebie, aby nadal prowadzić rozwiązłe życie w zborze. Niestrudzenie tocząc ten bój będziemy pokładać ufność w Jehowie, spodziewając się od Niego ochrony od zgorszenia; Jemu niech będzie chwała: „A temu, który was potrafi ustrzec od potknięcia i postawić was nienagannych z wielką radością wobec swej chwały, jedynemu Bogu, naszemu Zbawcy, przez Jezusa Chrystusa, naszego Pana, niech będzie chwała, majestat, moc i władza za całą minioną wieczność, i teraz, i na całą wieczność. Amen.” (Judy 24, 25, NW) Słowa Judy są niemal modlitwą do Jehowy na rzecz Jego ludu, żeby nas wspierał i chronił od potknięcia, jeśli ‚podejmiemy twardy bój o wiarę’, aby pozostać w Jego miłości. Podczas gdy wszystkich niezbożnych grzeszników spotka los dawno temu zapowiedziany przez Najwyższego Sędziego, my będziemy mieli przywilej w nigdy się nie kończącym życiu przypisywać Jehowie to, co Jemu się słusznie należy.

Podstawa do polegania na proroctwie

JEŻELI czytasz Biblię, niewątpliwie przyznasz, że zawarte w niej proroctwa — o ile są prawdziwe — są wprost cudowne i mają nader doniosłe znaczenie. Zgodzisz się z tym, że zasługują na wielką uwagę i jak najdokładniejsze studium. Jezus i jego apostołowie odnosili się do proroctwa z pełnym zaufaniem i jednakowo wierzyli we wszystkie proroctwa Pisma świętego. (Jana 17:17; 2 Tym. 3:16; 2 Piotra 1:19, 20) Słowo prorockie było czynnikiem kierującym całym ich życiem. Nie wszyscy mają taką wiarę; ty jednak, czytelniku, możesz ją pozyskać — opartą na silnych podstawach, prawdziwą wiarę, która nie ma nic wspólnego ze ślepą łatwowiernością. (Hebr. 11:1) Jak można osiągnąć to niewzruszone zaufanie do proroctwa?

² O prawdziwości proroctwa najlepiej się można przekonać na podstawie próby czasu i okoliczności. Biblia zachęca do przeprowadzania takich badań. (1 Jana 4:1; Izaj. 45:11) W tym celu oczywiście potrzebny jest pewien miernik, pewien zespół wymagań, które dane proroctwo musi spełnić. Biblia sama ustala reguły, podług których można sprawdzić proroctwo; czytamy o nich w 5 Mojżeszowej 18:20-22 i 13:1-3: Po pierwsze, musi ono być wypowiedziane w imieniu Jehowy i na Jego zlecenie, po drugie, musi się urzeczywistnić, a po trzecie, musi być zgodne z przykazaniami Bożymi i tym samym wspierać prawdziwe wielbienie.

³ W niniejszym krótkim artykule rozpatrzymy jedno z przekazanych nam proroctw w świetle dowodów przemawiających za jego wiarogodnością. Jesteśmy przeświadczeni, że początkowo będziesz wprost zaskoczony, potem jednak zostaniesz przekonany jego dokładnością, jawnie potwierdzającą, że powstało z natchnienia od Boga. Zachęci cię to również do studiowania dalszych proroctw Biblii, o których stwierdzisz, że są tak samo godne zaufania, a ponadto dodają otuchy i pokrzepienia, ułatwiając w tych niepewnych czasach zachowywanie równowagi.

PRZED NARODZENIEM WYZNACZONY NA WŁADCĘ ŚWIATA

⁴ Odszukajmy teraz 44 rozdział proroctwa Izajasza, wiersze od 24 do 28. Znajdziemy tu słowa Izajasza, wypowiedziane w imieniu Jehowy i na Jego rozkaz: „Tak mówi Jahwe [oboczna forma imienia Jehowa], (...) który (...) potwierdza mowę sługi swego (...) To Ja mówię Jeruzalem: Będziesz zaludnione, i miastom Judzkim: Będziecie odbudowane. Ja podniosę je z ruin. To Ja mówię otchłani wód: Wyschnij! i wysuszam twoje rzeki. Ja mówię o Cyrusie: mój pasterz, i spełni on wszystkie moje pragnienia, mówiąc do Jeruzalem: Niech cię odbudują, i do świątyni: Wznieś się z fundamentów!” — BT.

⁵ Co w tym proroctwie jest szczególnie godne uwagi? Pomyślmy tylko, że zostało ono wypowiedziane i spisane, kiedy Jeruzalem było w pełnym rozkwicie i stanowiło siłę, z którą się musiał liczyć każdy naród, który by dążył do panowania nad światem. Babilon był jeszcze daleki od zajęcia miejsca trzeciego mocarstwa światowego w historii biblijnej. Wydawało się wówczas, że istnieniu Jeruzalem znacznie bardziej zagraża Asyria. Proroctwo tymczasem zapowiadało pojawienie się Persa imieniem Cyrus, i to w przybliżeniu 150 lat przed jego narodzeniem; wskazywało też, że jego naród stanie się z kolei czwartą potęgą świata. Nadmieniało, że Jeruzalem i tamtejsza świątynia ulegnie zburzeniu, a Żydzi dostaną się do niewoli Babilonu, przyszłej trzeciej potęgi światowej, że jednak później Cyrus pokona Babilon i uwolni Żydów, przy czym Jeruzalem i świątynia zostaną za poparciem Cyrusa odbudowane. — Zobacz też Izajasza 39:3-7.

⁶ W następnym wierszu tego proroctwa Cyrus zostaje nazwany „pomazańcem” Bożym. (Izaj. 45:1) Cyrus urodził się prawdopodobnie około roku 600 przed naszą erą. Jeruzalem zostało zburzone przez Babilończyków jeszcze przed jego narodzeniem; podobnie kapłani świątyni Jehowy byli wówczas już uprowadzeni na wygnanie. W jakim więc znaczeniu mógł on być określony jako „pomazaniec”? Nigdy nie został namaszczony przez arcykapłana Jehowy świętym olejkiem, aby w jakimkolwiek charakterze pełnić służbę dla Jehowy. Namaszczenie jednak było oznaką zamianowania, czyli wprowadzenia na urząd, i stąd wyznaczenie Cyrusa przez Jehowę długi czas naprzód słusznie mogło być określone mianem namaszczenia albo pomazania. Na przykład powołanie proroka Elizeusza oraz króla Hazaela i wyznaczenie ich do spełnienia szczególnego zlecenia Jehowy także zostało nazwane pomazaniem, aczkolwiek nie byli dosłownie namaszczeni świętym olejkiem. — 1 Król. 19:15, 16, 19; 2 Król. 8:13.

⁷ Przejdźmy teraz do rozdziału 45 proroctwa Izajasza, gdzie czytamy: „Tak mówi Jahwe [Jehowa] o swym pomazańcu Cyrusie: Ja mocno ująłem go za prawicę, aby ujarzmić przed nim narody i królom odpiąć broń od pasa, aby otworzyć przed nim podwoje, żeby się bramy nie zatrzasnęły. Ja pójdę przed tobą i nierówności wygładzę. Skruszę miedziane podwoje i żelazne zawory połamię. Przekażę ci skarby i bogactwa głęboko ukryte, ażebyś wiedział, że Ja jestem Jahwe, Bóg Izraela.” — BT.

⁸ Tutaj u Izajasza 45:1-3 Jehowa Bóg mówi o Cyrusie Persie, jak gdyby już był na świecie. Zgadza się to w pełni z tym, o czym czytamy w liście do Rzymian 4:17, że Bóg „istniejącymi mianuje te rzeczy, których jeszcze nie ma”. (Db). Obiecuje ująć Cyrusa za prawicę, aby go poprowadzić, czyli udzielić jego wojskom nieprzezwyciężonej siły.

⁹ Zanim Cyrus mógł skupić uwagę na powaleniu Babilonu, trzeciego mocarstwa światowego, co Jehowa przewidział jako główne zadanie Cyrusa, musiał on najpierw podbić szereg innych narodów. Opanował więc przede wszystkim państwo medskie, wobec którego Persja do tej pory pozostawała w zależności. Kiedy król Krezus z Lidii zobaczył, że jego sprzymierzeniec Astiages, król Medów, został obalony, pospiesznie zawarł sojusz z Egiptem, Babilonem i Spartą, aby wspólnie obronić się przed Cyrusem. Pomimo tego Cyrusowi udało się w roku 546 p.n.e. zająć stolicę Lidii, Sardes, po czym stopniowo dokonał całkowitego podboju Azji Mniejszej. Teraz mógł Cyrus zwrócić uwagę na Babilon. Pokonał w otwartej bitwie naczelnego władcę Babilonii, króla Nabonida, a następnie ruszył przeciw samemu Babilonowi.

BABILON POTĘŻNĄ TWIERDZĄ

¹⁰ W związku ze spełnieniem proroctwa o upadku Babilonu warto zwrócić specjalną uwagę na okoliczność, że uchodził on za twierdzę nie do zdobycia. Nabuchodonozor, najpotężniejszy król Babilonu, nie szczędził wydatków ani wysiłków, by swoją stolicę uczynić najwspanialszym miastem ówczesnego świata. Przy tym mieszkańcy Babilonu faktycznie wierzyli, że ich miasto jest niezdobyte. Według pewnego napisu szczycił się Nabuchodonozor: „Wielki mur zbudowałem z zaprawy murarskiej i cegły, którego na podobieństwo góry nie da się poruszyć. Fundamenty jego osadziłem głęboko w łonie podziemia, szczyt wzniosłem na wysokość góry.” Główną obroną Babilonu były jednak nie tyle jego mury, ile rzeka Eufrat. Wody Eufratu napełniały głęboką i szeroką fosę. Wzdłuż obu brzegów rzeki, która przepływała przez całe miasto, biegły bulwary nadbrzeżne, także oddzielone od miasta potężnym murem. Mur ten przebijały bramy o miedzianych podwojach, a od każdej z nich schodziło się po skarpie do wody. Nietrudno więc zrozumieć, dlaczego różni jeńcy w Babilonie mogli zupełnie stracić nadzieję na wyzwolenie. — Izaj. 14:17.

¹¹ W przeciwieństwie do tego trzymanych w Babilonie jeńców żydowskich napełniała promienna nadzieja, bo im oswobodzenie przyobiecał sam Bóg prawdziwego proroctwa. Z jakąż łatwością spełnił Jehowa swoje proroctwo! Wojska Cyrusa po prostu zmieniły bieg Eufratu, najpoważniejszej osłony Babilonu, wobec czego główne koryto rzeczne zostało w pewnej mierze osuszone. Jehowa następnie czuwał nad tym, żeby położone wzdłuż Eufratu dwuskrzydłe wrota pozostały otwarte owej nieszczęsnej dla Babilonu nocy, podczas której Balsazar z tysiącem swoich dostojników na hulaszczej uczcie wychwalał babilońskich bożków z drewna i kamienia. — Dan. 5:1-4.

¹² Miedziane podwoje nie zostały literalnie pokruszone, ani też żelazne zawory, na które te bramy zamykano, nie zostały dosłownie połamane, lecz Jehowa niewidzialnie tak pokierował sprawami, jak gdyby wrota i zawory rzeczywiście spotkał tego rodzaju koniec. Na nic się nie zdały potężne mury Babilonu. Armie Cyrusa nie potrzebowały zdobywać tych murów, aby się dostać do miasta. Jehowa szedł przed Cyrusem, wygładzając „nierówności”, czyli usuwając wszelkie przeszkody.

¹³ Kiedy wojska Cyrusa całkowicie zawładnęły miastem, pałacem królewskim i zamkiem, oczywiście wpadły w jego ręce również wszystkie bogactwa, nawet te, które były głęboko ukryte w ciemnych zakamarkach. Należały do nich także skarby narodów, które Babilon ograbił, jak na przykład święte naczynia zabrane ze świątyni Jehowy w Jeruzalem. Ponadto sam Babilon był w istocie cennym nabytkiem, bo krzyżowały się tam wówczas wielkie drogi handlowe między Wschodem a Zachodem, z czym wiązało się istnienie ogromnych składów. Niemałe bogactwa zawierały też skarby nagromadzone w świątyniach fałszywych bogów babilońskich, gdyż z religii czerpano tam wielkie zyski. Herodot podaje, że każda rodowita mieszkanka Babilonu była zobowiązana raz w życiu wejść do świątyni Mylitty (Isztary), bogini płodności wyobrażającej żeński pierwiastek rozrodczy, którą określano mianem „królowej niebios” i „matki bogów”. Tam musiała dziewczyna czekać w bezpośredniej bliskości bogini i w końcu pójść w objęcia pierwszego lepszego obcego, który jej rzucił srebrną monetę. Nie było to więc nic innego, jak tylko prostytucja praktykowana w imię religii.a

SPEŁNIENIE ZA SPRAWĄ JEHOWY

¹⁴ Jehowa podał jasno do wiadomości, którego Persa użyje tak jednoznacznie, jak niegdyś Mojżeszowi rzekł w związku z budową Przybytku: „Otom wezwał po imieniu Bezeleela, syna Uriego, syna Hura, z pokolenia Judy.” (2 Mojż. 31:1, 2, Wk) Całe postępowanie Jehowy z Cyrusem nie zmierzało do wywyższenia człowieka, lecz przyczyniało się do chwały samego Boga prawdziwego proroctwa, suwerennego Władcy wszechświata, i służyło Jego zamierzeniu co do oswobodzenia narodu Izraelskiego. Dalsze słowa, jakie skierował do Cyrusa, brzmiały: „Z powodu sługi mego, Jakuba, Izraela, mojego wybrańca, nazwałem ciebie twoim imieniem, pełnym zaszczytu, chociaż mnie nie znałeś. Ja jestem Jahwe i nie ma innego. Poza mną nie ma boga