Jeruzalem „powodem do radosnego uniesienia”

„Oto bowiem stwarzam nowe niebiosa i nową ziemię; a rzeczy dawne nie będą wspominane ani nie wstąpią do serca. Unoście się wszakże radością i weselcie się na zawsze tym, co stwarzam; Jeruzalem jako przyczynę wesela, a jego lud jako powód do radosnego uniesienia. Ja też chcę się weselić z Jeruzalem i unosić radością z mego ludu” (Izaj. 65:17-19).

 1. (a) Dlaczego słowa z proroctwa Izajasza 65:17-19 powinny dla ludu Bożego brzmieć porywająco? (b) Jakie jednak powstają pytania co do Jeruzalem?

JAKŻE porywające są te słowa wszechwładnego Pana Jehowy, wypowiedziane za pośrednictwem proroka! Mówią o niezmiernej radości. Czy nie chciałbyś jej przeżywać? Z pewnością tak! Może jednak zapytasz: O jakie Jeruzalem właściwie tu chodzi? Czy ma ono związek z dzisiejszym miastem o tej samej nazwie, miejscem gwałtownego ścierania się sprzeczności religijnych i politycznych? Czy „Jeruzalem” spełni kiedyś rolę odpowiadającą znaczeniu jego miana: „Posiadłość [albo: Grunt] podwójnego pokoju”? Jaka jest zależność między Jeruzalem występującym w tym proroctwie a „nowymi niebiosami i nową ziemią”? Spróbujmy to bliżej zbadać.

NAJDAWNIEJSZE JERUZALEM

 2. Jakie były najdawniejsze dzieje rejonu Jeruzalem?

² Obszar, na którym leżało Jeruzalem, przez długie wieki korzystał ze szczególnych względów Jehowy. Niewątpliwie właśnie tutaj przeszło 3900 lat temu król i kapłan imieniem Melchizedek udzielił błogosławieństwa Abrahamowi. Następnie wychwalał Jehowę jako „Boga Najwyższego, Stwórcę nieba i ziemi” (Rodz. 14:18, 19, Biblia Tysiąclecia). Jednakże z biegiem czasu Salem — jak nazywano wówczas to górskie miasto — stało się warownią Jebuzytów, oddających cześć demonom.

 3. Co czytamy w Biblii o Jeruzalem za czasów Jozuego i bezpośrednio po tym okresie?

³ Ponad 400 lat później w Biblii pojawia się po raz pierwszy nazwa „Jeruzalem” w 10 rozdziale Księgi Jozuego, gdzie czytamy, że król Adonizedek z Jeruzalem wezwał czterech sąsiednich królów, by przyłączyli się do niego w wojnie przeciw Izraelowi. Ale po stronie Izraelitów walczył Jehowa. Zatrzymały się nawet słońce i księżyc, żeby można było doszczętnie rozgromić Kananejczyków. Zabito wszystkich pięciu królów. Nie jest jednak powiedziane, że Jozue zajął wtedy Jeruzalem. W sprawozdaniu czytamy: „Nie mogli jednak potomkowie Judy [obejmujący te tereny w posiadanie] wypędzić Jebuzytów, którzy mieszkali w Jeruzalem” (Joz. 10:1-27; 15:63; Sędz. 1:21, Biblia poznańska).

JERUZALEM ZA CZASÓW DAWIDA I SALOMONA

 4. Jakich błogosławieństw zaznało Jeruzalem pod panowaniem Dawida i Salomona?

⁴ Znowu upłynęło 400 lat, kiedy królem nad całym Izraelem został Dawid. W roku 1070 przed naszą erą zdobył on „twierdzę Syjon, która jest odtąd Miastem Dawidowym” w Jeruzalem. I właśnie, tam na górze Syjon, zaczął panować jako władca namaszczony przez Jehowę. Jego syn Salomon również zasiadł „na tronie Jehowy jako król”. W czasie swych pokojowych rządów wzniósł na górze Moria w Jeruzalem wspaniałą świątynię. Stała się ona ośrodkiem wielbienia Jehowy oraz nauczania Jego słowa i Prawa (1 Kron. 11:5, Bp; 1 Kron. 29:23; 2 Kron. 7:12-16).

 5. Jak Księga Psalmów opisuje Jeruzalem i jego „wielkiego Króla”?

⁵ Piękno Syjonu i Jeruzalem opiewają liczne psalmy. Synowie Koracha śpiewali o nim jako o „mieście naszego Boga, na Jego świętej górze”. Tak, „śliczna w swej wyniosłości, pobudzająca do radosnego uniesienia całą ziemię — taka jest góra Syjon w odległych stronach północnych, gród wielkiego Króla [Jehowy Boga]”. Sam Dawid opisał to miejsce następującymi słowami: „Stopy nasze istotnie stawały w obrębie twoich bram, o Jeruzalem. Jeruzalem — zbudowano je jako miasto, które jest zespolone w jedną całość; do niego schodzą się szczepy, szczepy należące do Jah, co jest przypomnieniem dla Izraela, by złożyć podziękowania imieniu Jehowy”. O tym „wielkim Królu” powiedziano, że „mieszka w Jeruzalem” i że jest miłościwym Obrońcą swego ludu. „Jeruzalem — jak zewsząd otaczają je góry, tak Jehowa zewsząd otacza swój lud, odtąd aż po czas niezmierzony” (Ps. 48:1, 2; 122:2-4; 135:21; 125:1, 2).

ZBURZENIE I ODBUDOWA

 6. (a) Czego symbolem stało się później Jeruzalem? (b) Jaki wyrok został wykonany na tym mieście? Dlaczego?

⁶ Jeruzalem i góra Syjon słusznie stały się z czasem symbolami Izraela jako państwa oraz mieszkającej tam ludności. Ale przed upływem pięciu następnych stuleci naród ten popadł w odstępstwo, a niegodziwi królowie ‛napełnili Jeruzalem niewinną krwią’ (2 Król. 24:4, Nowy Przekład). Lekceważono proroków Bożych, toteż Sedekiaszowi, ostatniemu monarsze, jaki panował w tym mieście, wszechwładny Pan Jehowa obwieścił wyrok, mówiąc: „Zrzuć koronę. (...) W ruinę, w ruinę, w ruinę to obrócę. Poza tym stanowczo będzie to niczyje, aż przyjdzie ten, który ma słuszne prawo, i jemu to dam” (Ezech. 21:26, 27 [31, 32, NP]). W roku 607 p.n.e. chaldejski władca Nabuchodonozor (Nebukadnezar) zburzył Jeruzalem wraz ze świątynią, a tych, co pozostali przy życiu, uprowadził w niewolę do Babilonu.

 7. (a) Jakiej odbudowy doczekało się Jeruzalem i dlaczego była ona czymś zdumiewającym? (b) Czym to miasto różniło się od Jeruzalem sprzed roku 607 p.n.e.? Co stało się możliwe dzięki odbudowaniu miasta?

⁷ Prorocy Jehowy przepowiedzieli jednak budzącą podziw odbudowę Jeruzalem, a Jeremiasz oznajmił nawet, iż nastąpi ona po upływie 70 lat (Izaj. 44:24 do 45:7; Jer. 25:11, 12; 29:10). Wypowiedziane przez Izajasza proroctwo Jehowy spełniło się w zdumiewający sposób, gdy Babilon upadł, a jego zdobywca, perski król Cyrus, wydał dekret zezwalający bogobojnym Żydom na powrót do dawnej stolicy i wznowienie tam wielbienia Jehowy. Stało się to akurat w 537 roku p.n.e. Stosownie do zapowiedzi Izajasza w Judzie i Jeruzalem ponownie zajaśniała „chwała Jehowy, wspaniałość naszego Boga”. Tym razem na tronie jeruzalemskim nie zasiadł żaden król. Ale Jehowa znowu darzył owo miasto życzliwością, ponieważ spoczęło tam Jego imię, a ostatek Jego ludu okazał się wierny. Co więcej, stanowiło to pierwowzór o wiele większych rzeczy, które miały zaistnieć w przyszłości. Miasto zostało odbudowane, dzięki czemu mógł się w nim pojawić przepowiedziany Mesjasz (Izaj. 35:2; 62:1-7).

DOM W JERUZALEM OPUSZCZONY

 8. (a) Dlaczego Jeruzalem nie przyjęło Mesjasza? (b) Jakie proroctwo Jezusa spełniło się na Jeruzalem? W jaki sposób?

⁸ Przeszło 500 lat po odbudowaniu Jeruzalem istotnie Mesjasz pojawił się wśród Żydów. Wydarzenie to również nastąpiło w czasie wyznaczonym przez Jehowę, mianowicie w 33 roku n.e., zgodnie z proroctwem Daniela 9:24-27. Czy Jeruzalem przyjęło Mesjasza? Nie, uchwyciło się bowiem nadziei politycznych. Odstąpiło od nauk Słowa Jehowy, a przywódcy żydowscy dopuścili się niewybaczalnej zbrodni przez zamordowanie Syna Bożego! Trzy dni przed bezlitosnym przybiciem do pala męki Jezus Mesjasz rzekł do tego ludu: „Jeruzalem, Jeruzalem, które zabija proroków i kamienuje posłanych do niego — jakże często chciałem zebrać twe dzieci niby kokoszka, która zbiera pod skrzydła swe pisklęta! Ale nie chcieliście tego. Oto wam dom wasz zostaje opuszczony” (Mat. 23:37, 38). W roku 33 n.e. Jehowa osądził i odrzucił ziemskie Jeruzalem. W roku 70 n.e. wojska rzymskie zrównały je z ziemią i wytraciły większość jego mieszkańców, burząc także świątynię oraz niszcząc znajdujące się tam rodowody i inne dokumenty dotyczące żydowskiego systemu rzeczy.

 9. Czy dzieje ziemskiego Jeruzalem w nowszych czasach odpowiadały znaczeniu jego nazwy?

⁹ Czy odbudowane ziemskie Jeruzalem doznało od tego czasu jakichś błogosławieństw Bożych? Odpowiedź na to pytanie stanowi jego burzliwa historia w ciągu minionych 1900 lat. Dzisiejsza Jerozolima wciąż jest podzielona pod względem religijnym. Niczym nie przypomina „posiadłości podwójnego pokoju” i nie ma w niej chwały Jehowy. Nie spełnia już żadnej roli w zamierzeniu Bożym.

PIERWOWZÓR ODSTĘPSTWA

10. (a) Co zostało trafnie zobrazowane przez odstępcze Jeruzalem? (b) Jak do tego współczesnego „Jeruzalem” można odnieść słowa z Ewangelii według Mateusza 7:20?

¹⁰ Jeruzalem, które dwukrotnie popadło w odstępstwo i zostało ukarane przez Jehowę najpierw rękami najeźdźców babilońskich, a później rzymskich legionów, dobrze obrazuje inny odstępczy twór — systemy religijne nominalnego chrześcijaństwa. Jak obłudni przywódcy żydowscy uchylali się od rzeczywistego przestrzegania Prawa Jehowy, tak i dziś kler jedynie udaje, iż reprezentuje Boga, o którym mówi Biblia. Jezus Chrystus powiedział jednak: „Rozpoznacie tych ludzi po ich owocach” (Mat. 7:20). A jakie „owoce” wydało współczesne chrześcijaństwo? Czy zdołano dzięki nim założyć jakiś „Grunt podwójnego pokoju”? Niestety! Wynikiem jego działalności są natomiast dwie straszliwe wojny światowe, które wybuchły na obszarze jego wpływów i którym błogosławiło po obu stronach frontu. Do dzisiejszego duchowieństwa można więc jeszcze celniej odnieść prorocze słowa, skierowane przez Jehowę do odstępczego Jeruzalem: „Na skraju twoich szat znajduje się krew niewinnych ubogich, (...) [którą znalazłem] u tych wszystkich” (Jer. 2:34, NP).

11. Jak spełniły się na chrześcijaństwie słowa Jezusa z Mateusza 24:11, 12 i Marka 7:6-8?

¹¹ Chrześcijaństwo zbiera dziś obfite plony w postaci niemoralności, rozwodów, rozbitych rodzin, narkomanii i wszelkiego rodzaju przestępczości. Religie jego okazały się bezsilne wobec narastającego bezprawia (Mat. 24:11, 12). Do ich przywódców dobrze pasują słowa Jezusa: „Izajasz trafnie prorokował o was obłudnikach, jak napisano: ‛Lud ten okazuje mi szacunek wargami, lecz jego serce jest bardzo dalekie ode mnie. Na próżno mi wciąż oddają cześć, ponieważ jako doktryn uczą nakazów ludzkich’. Zaniedbując przykazanie Boże, mocno trzymacie się ludzkiej tradycji”. Toteż chrześcijaństwo, dzisiejsze odstępcze „Jeruzalem”, oraz wszyscy inni nazwani „antychrystami” muszą się liczyć z tym, że Bóg sprowadzi na nich „ucisk”, gdy z nieba objawi się Pan Jezus Chrystus, aby wywrzeć pomstę na nieposłusznych (Marka 7:6-8; 1 Jana 2:18, 19; 2 Tes. 1:6-9).

ODBUDOWA KRÓLESTWA

12. Jaki okres ‛deptania’ zapowiedziano w Łukasza 21:24?

¹² Czyż jednak Jezus nie zapowiedział odbudowy ziemskiego Jeruzalem? Wszak rzekł: „Jeruzalem będzie deptane przez narody, aż się dopełnią czasy wyznaczone narodom” (Łuk. 21:24). Owszem, w 607 roku p.n.e. Jeruzalem zostało podeptane przez Babilończyków; i pomimo chwalebnej odbudowy miasta nie rządził w nim odtąd żaden król z linii rodowej Dawida. W I wieku n.e. zdeptali je Rzymianie, którzy w oczach politycznie nastrojonych Żydów byli wręcz obrzydliwością. Do chwili obecnej w ziemskiej Jerozolimie nie zostało odbudowane królestwo teokratyczne. Nigdy też do tego nie dojdzie.

13. (a) Co w Ewangelii według Łukasza 21:7-11, 24-26 przepowiedziano w związku z zakończeniem „czasów wyznaczonych narodom”? (b) Co potwierdzają wydarzenia, które mają miejsce od roku 1914?

¹³ Ale przecież „czasy wyznaczone narodom” już się dopełniły! Wyraźnie na to wskazuje reszta proroctwa Jezusa zanotowanego w 21 rozdziale Ewangelii według Łukasza. Czy nie dostrzegamy dziś wszędzie wokół siebie właśnie tego, co przepowiedział: ‛narodu powstającego przeciw narodowi’ bądź to w literalnej, bądź w zimnej wojnie, ‛trzęsień ziemi, epidemii, braków żywności, strasznych widoków, udręczenia narodów nie znających drogi wyjścia’ oraz ‛ludzi mdlejących ze strachu i w oczekiwaniu tego, co przyjdzie na zamieszkaną ziemię’? Tak, te doniosłe wydarzenia, które od roku 1914 wstrząsają światem, wiążą się z końcem „czasów wyznaczonych narodom” (Łuk. 21:7-11, 24-26). Wcale nie przypadkowo przez 35 lat przed rokiem 1914 lud Jehowy kierował uwagę na tę datę. Zrozumiał, iż w tymże roku upłynie „siedem czasów” z 4 rozdziału proroctwa Daniela, co położy kres niezależnemu od Boga panowaniu nad ziemią narodów pogańskich.

14. Dlaczego słowa z Łukasza 21:24 nie mogą się odnosić do ziemskiego miasta?

¹⁴ Zatem w roku 1914 narody miały zaprzestać ‛deptania Jeruzalem’. O jakie „Jeruzalem” tu chodzi? Nie o ziemskie miasto, które w roku 1917 zostało zdobyte przez brytyjskiego generała Allenby, po czym weszło w skład terytorium mandatowego Wielkiej Brytanii, podlegając jej aż do roku 1948, kiedy utworzono państwo Izrael — nie królestwo jednak, lecz republikę. Jakie „Jeruzalem” miał więc na myśli Jezus?

15. Dlaczego można przyjąć, że w roku 1914 n.e. ‛potomstwo Dawida’ objęło tron w „Jeruzalem”?

¹⁵ Jak wiadomo, Jehowa ustanowił w Jeruzalem królestwo teokratyczne, z Dawidem jako królem. Właśnie jemu dał wówczas następującą obietnicę: „Raz przysiągłem na świętość moją, że nie skłamię Dawidowi. Potomstwo jego trwać będzie na wieki, a tron jego jak słońce przede mną, jak księżyc, ustanowiony na wieki, wierny świadek na niebie” (Ps. 89:36-38, NP). Odkąd w 1914 roku n.e. zakończyły się „czasy wyznaczone [pogańskim] narodom”, ‛potomstwo Dawida’ miało pełne prawo objąć na nowo władzę „Jeruzalem”, inaczej mówiąc na Syjonie. Ale już nie na ziemi!

16. (a) Gdzie zatem od roku 1914 panuje Mesjasz? (b) Co dowodzi, że Chrystus już rozpoczął panowanie?

¹⁶ Wspomniane „potomstwo” panuje obecnie w tym Jeruzalem (na tym Syjonie), o którym Jehowa powiada słowami Psalmu 2:6: „Ja, właśnie ja ustanowiłem już swego króla na Syjonie, świętej mojej górze”. Dawid nawiązuje do tego miasta w Psalmie 110:1, 2, prorokując o Panu Jezusie Chrystusie: „Oto wypowiedź Jehowy do mego Pana: ‛Siądź po prawicy mojej, aż położę twych nieprzyjaciół jako podnóżek pod stopy twoje’. Laskę twej mocy pośle Jehowa z Syjonu, mówiąc: ‛Wyrusz na podbój między swoich nieprzyjaciół’”. Tak, mesjański Król, Jezus Chrystus, objął już tron na niebiańskiej górze Syjon, czyli w Jeruzalem, aby panować wśród nieprzyjaciół. Strącił swego największego wroga, Szatana Diabła, w pobliże ziemi. Ten — wiedząc, że mało ma czasu — ‛wzburzył’ narody, jak to trafnie wyraził psalmista (Ps. 2:1; Obj. 12:7-12).

17. Dlaczego można oczekiwać, że „wzburzenie” narodów wkrótce się skończy?

¹⁷ Czy jednak wszechmocny Pan Jehowa pozwoli narodom wciąż zuchwale się ‛burzyć’ przeciwko Jego Królestwu, które powierzył swemu Synowi? Nie zapominajmy, że pierwszych chrześcijan oskarżano o to, iż ‛napełnili Jeruzalem swoją nauką’, oraz że po ostrzeżeniu wystosowanym w ramach tej kampanii gorliwego głoszenia od domu do domu Jehowa wykonał na tym mieście swój wyrok (Dzieje 5:28, 41, 42; 4:16). Podobnie i dziś Świadkowie Jehowy obwieścili już na obszarze całego nominalnego chrześcijaństwa dzień pomsty Bożej.

18. Dlaczego z ufnością wyglądamy triumfu „wieczystego zamierzenia” Jehowy?

¹⁸ Czy Jehowa zrezygnuje teraz z tego, by ową najdonioślejszą proklamację w historii ludzkości przypieczętować egzekucją w Har-Magedonie? Czy zaniecha „wyniszczenia tych, którzy niszczą ziemię”? W żadnym wypadku! Ci, którzy złożyli nadzieję w obietnicach Bożych, ufnie wyczekują triumfu Jego „wieczystego zamierzenia” (Obj. 11:18; Efez. 3:10-12). Przez Królestwo pod panowaniem Mesjasza, który już obecnie sprawuje rządy w niebiańskim „Jeruzalem”, nasz „wielki Król”, Jehowa Bóg, przywróci należną cześć swemu najwyższemu Imieniu. Obdarzając ludzkość doskonałym, wiecznym życiem na rajskiej ziemi wykaże, że „jest naszym Bogiem po czas niezmierzony, na zawsze”, i że „nie stworzył jej [ziemi] po prostu na nic” (Ps. 48:14; Izaj. 45:18, 22-24; 46:9-11; 55:11; Jer. 25:31).

Jak odpowiesz na to:

● Jakie jest znaczenie nazwy „Jeruzalem”?

● Czy dzieje tego miasta pasują do znaczenia jego nazwy?

● Jaki odpowiednik niewiernego Jeruzalem można dostrzec w dzisiejszych czasach?

● Na co zwraca uwagę Ewangelia według Łukasza 21:24-26, jeśli chodzi o zakończenie „czasów wyznaczonych narodom”?

● Które „Jeruzalem” wtedy przestało być „deptane”?