„Jehowie, naszemu Bogu, będziemy służyć”
„Ale ja i mój dom będziemy służyć Jehowie” (Joz. 24:15).
1. Dlaczego wiadomości z Księgi Jozuego są nam ochroną i zachętą?
DYNAMICZNY opis wydarzeń zamieszczony w Księdze Jozuego sporządzono „dla naszego pouczenia”, a także jako „przykład” mający chronić i zachęcać nas, „na których przyszły końce systemów rzeczy” (Rzym. 15:4; 1 Kor. 10:11). Skierowano w nim uwagę na zbożne przymioty, takie jak wiara, wytrwałość i posłuszeństwo. „Dzięki wierze oblegających upadły mury Jerycha, okrążane siedem dni. Dzięki wierze nierządna Rachab nie zginęła razem ze stawiającymi opór, bo życzliwie przyjęła wywiadowców” (Hebr. 11:30, 31, Biblia poznańska). Wiara Jozuego, Rachab i innych lojalnych sług z tamtego okresu powinna dodać nam sił i odwagi, potrzebnych dzisiaj do doprowadzenia do końca dzieła Bożego (Joz. 10:25; Jana 4:34).
2. (a) Jak Jozue okazał posłuszeństwo nawet w najdrobniejszych szczegółach? (b) Co miało miejsce na górach Ebal i Garizim?
2 Po walnym zwycięstwie pod Aj zadbał Jozue o dokładne spełnienie poleceń zapisanych w Księdze Powtórzonego Prawa od 27:1 do 28:68. Na górze Ebal zbudowano ołtarz z nie ciosanych kamieni i postąpiono według nakazu: „Złożycie też ofiary pojednania, spożyjecie je na miejscu i będziecie się cieszyć wobec Boga swego, Jahwe” (Biblia Tysiąclecia, wyd. II). Z innych kamieni wzniesiono pomnik, pobielono go wapnem i wypisano na nim słowa Prawa. Potem podzielono plemiona izraelskie na dwie grupy — jedna stanęła na górze Garizim, „by błogosławić lud”, a druga na górze Ebal, „by przeklinać”. Lewici donośnym głosem obwieszczali, jakie przekleństwa pociągnie za sobą nieposłuszeństwo, a cały lud odpowiadał „Amen”. Następnie wymienione zostały błogosławieństwa za posłuszeństwo. Biada jednak Izraelitom, gdyby ‛nie wypełniali wszystkich słów tego Prawa’, nie ‛bojąc się chwalebnego i straszliwego tego Imienia: Boga swego, Jahwe’! (por. Joz. 8:32-35).
3, 4. (a) Przed czym wyraźnie nas ostrzega postępowanie Izraela? (b) Dlaczego nie powinno nas nużyć słuchanie jednych i tych samych przestróg? (c) Czego potrzeba, aby ‛wejść przez wąską bramę’?
3 Czy naród izraelski dotrzymał posłuszeństwa ‛słowom Prawa’? Sromotnie zawiódł pod tym względem, choć Mojżesz, a potem Jozue, wielokrotnie go napominali. Jakaż to cenna lekcja dla nas! Pomimo ciągłych przestróg stale trafiają się tacy, którzy myślą, że mogą lekceważyć wymagania Boże i robić swoje, a przy tym ujść cało. Cóż za głupota! Nawiązując do dawniejszych wypadków z dziejów Izraela, Paweł napisał: „Kto mniema, że stoi, niech się strzeże, aby nie upadł” (1 Kor. 10:12; Kazn. 2:13).
4 W szeregach ludu Jehowy można nieraz napotkać osoby, które przybierają krytykancką postawę wobec pouczeń, jakie otrzymują, i mówią, że słuchanie w kółko tego samego po prostu je nuży. Często jednak właśnie one pierwsze wpadają w sidła Szatana. Natchniona Księga Powtórzonego Prawa (po hebrajsku: Miszneh hattorah, czyli także „Powtórzenie prawa”) jest w głównej mierze zbiorem czterech przemówień Mojżesza, w których niedwuznacznie wykazał on Izraelitom, że muszą być posłuszni ogłoszonym już poprzednio prawom Jehowy. Ostrzegając ich przed nieposłuszeństwem i wynikającymi z niego „przekleństwami”, Mojżesz użył co najmniej czterokrotnie więcej słów niż przy zapowiadaniu „błogosławieństw”. A Jozue na górze Ebal ponownie uprzedził, że muszą być posłuszni. Czy to nie dowodzi, jak niezwykle ważne jest usilne dokładanie starań, aby ‛wejść przez wąską bramę’? (Mat. 7:13, 14, 24-27; 24:21, 22).
5. Jakie powstało sprzysiężenie przeciw Izraelowi? Co temu odpowiada w dobie obecnej?
5 Zbliżało się decydujące starcie. Jerycho, broniące wstępu do Ziemi Obiecanej, zostało zrównane z ziemią, podobnie jak na początku „wielkiego ucisku” zniknie fałszywa religia. Upadło też miasto Aj. Następnie jednak „wszyscy królowie, którzy mieszkali z tamtej strony Jordanu, w górach i na nizinach oraz na całym wybrzeżu Wielkiego Morza aż do Libanu, więc Chetejczycy, Amorejczycy, Kananejczycy, Peryzyjczycy, Chiwwijczycy i Jebuzejczycy, połączyli się, aby jednomyślnie podjąć walkę z Jozuem i z Izraelem” (Joz. 9:1, 2, Biblia warszawska). Współczesnym ich odpowiednikiem są ziemskie żywioły polityczne zrzeszone pod szyldem Organizacji Narodów Zjednoczonych. Usiłują one zaprowadzić pokój i bezpieczeństwo na warunkach ustalonych przez siebie, lecz zarazem „zespoliły się jak jeden mąż przeciw Jehowie i przeciw Jego pomazańcowi”, Większemu Jozuemu (Ps. 2:1, 2). Co z tego wyniknie?
POSTĘPOWANIE NACECHOWANE PRZEZORNOŚCIĄ
6, 7. (a) Czym byli zainteresowani Gibeonici i jaki zastosowali wybieg? (b) Jak Jozue rozładował powstałą sytuację?
6 Na podobieństwo Rachab również inni nie-Izraelici zaczęli szukać możliwości ocalenia. Byli to mieszkańcy Gibeonu, dużego miasta położonego na północ od Jebus, czyli Jeruzalem. Słyszeli o wielkich czynach Jehowy i postanowili zabiegać o pokój i bezpieczeństwo na warunkach, które On podyktuje. Ale jak to zrobić? Gibeonici wyprawili do obozu izraelskiego w Gilgal posłów odzianych w połatane szaty i znoszone sandały, którzy zabrali ze sobą suchy i pokruszony chleb oraz stare worki i zużyte bukłaki. Kiedy stanęli przed Jozuem, rzekli: „Z bardzo dalekiej krainy przyszli twoi słudzy ze względu na imię Jehowy, twego Boga, ponieważ dotarła do nas wieść o Jego sławie”. Usłyszawszy to, „Jozue zawarł z nimi pokój oraz wszedł z nimi w przymierze, aby pozostali przy życiu” (Joz. 9:3-15).
7 Wkrótce potem jednak Izraelici dowiedzieli się, iż owi przybysze w rzeczywistości ‛mieszkają pośród nich’! Co uczynił Jozue, gdy to wyszło na jaw? Uszanował złożoną przysięgę i postanowił, aby Gibeonici ‛pozostali przy życiu i zbierali drwa oraz czerpali wodę dla całego zgromadzenia’ (Joz. 9:16-27; por. Powt. Pr. 20:10, 11).
8. Pod jakimi względami Gibeonici są pierwowzorem „wielkiej rzeszy”?
8 Wielu niewolników służących później w świątyni Jehowy, tak zwanych Netynejczyków, wywodziło się prawdopodobnie od mieszkańców Gibeonu. Zatem ci ostatni trafnie obrazują „wielką rzeszę”, która ‛dniem i nocą pełni dla Boga świętą służbę w Jego świątyni’ (Obj. 7:9, 15). Wprawdzie zaliczeni do niej żyją w świecie przypominającym Kanaan, ale sercem „nie należą do świata”. Przedtem musieli się zadowalać zeschłymi okruchami duchowymi, podawanymi w kościołach chrześcijaństwa, i nie mieli „wina”, żeby się rozweselić. Nawiązawszy łączność z ludem Bożym zrozumieli, że za pośrednictwem swych świadków Jehowa dokonuje potężnych czynów. Zostawili za sobą świat Szatana i odbyli długą wędrówkę, aby zmienić swe zdarte „szaty” na inne, które pozwalają w nich rozpoznać pokornych sług Jehowy, przyodzianych w „nową osobowość” (Jana 14:6; 17:11, 14, 16; Efez. 4:22-24).
WSPARCIE OD ORGANIZACJI
9. (a) Jaki przełomowy moment nastąpił wkrótce potem? (b) Co uczynił Jozue i jakie otrzymał zapewnienie?
9 Z chwilą gdy Adoni-Sedek, król Jeruzalem, usłyszał, że Gibeonici zawarli pokój z Izraelem, „zląkł się bardzo, bo Gibeon było wielkim miastem, jako jedno z miast królewskich (...), a wszyscy jego mężczyźni byli wojownikami”. Zawarł więc sojusz z czterema innymi królami i wraz z nimi obległ Gibeon. Mieszkańcy jego natychmiast zaapelowali do Jozuego: „Przybądź do nas śpiesznie, ocal nas i pomóż nam”. Jozue bezzwłocznie zareagował na to wezwanie, mając od Jehowy zapewnienie: „Nie bój się ich, gdyż wydam ich w twoje ręce; nikt z nich nie ostoi się przed tobą”. Waleczni Izraelici z Jozuem na czele maszerowali „przez całą noc”, dzięki czemu zupełnie zaskoczyli swych przeciwników (Joz. 10:1-9, Bw).
10. (a) Jakie działania są dziś odpowiednikiem oblężenia Gibeonu? (b) Na co są zdecydowani współcześni Gibeonici?
10 W dzisiejszych czasach niektórzy szefowie rządów, podobnie jak wspomniani królowie, wpadają w gniew na widok tylu swoich ludzi, w tym również mężnych niczym „wojownicy”, opowiadających się nagle za Większym Jozuem i jego sprawiedliwym Królestwem mającym objąć całą ziemię. Przywódcy ci uważają, że państwa powinny zazdrośnie strzec swej odrębności pomimo ustawicznych sporów i walk wybuchających między narodami. Występują więc przeciwko pokojowo usposobionym osobom tworzącym „wielką rzeszę”; próbują im odciąć dopływ pokarmu duchowego, zakazują urządzania zebrań, na których jest on przyjmowany, a także usiłują ich powstrzymać od rozmawiania z drugimi na tematy religijne. Niemniej jednak ci współcześni Gibeonici lojalnie stają po stronie Izraela duchowego, mówiąc: „Chcemy iść z wami” (Zach. 8:23; por. Dzieje 4:19, 20; 5:29).
11. Jak Świadkowie Jehowy radzą sobie dziś w krytycznych sytuacjach?
11 Kiedy „wielka rzesza” zwraca się do swej matczynej organizacji z prośbą o wsparcie, otrzymuje je zaraz i w należytej mierze. Świadkowie są znani ze swej gotowości do działania również w wielu innych dziedzinach; na przykład organizują natychmiastową pomoc w razie klęsk żywiołowych, potrafią też szybko budować Sale Królestwa oraz inne miejsca zgromadzeń, gdzie się udostępnia „pokarm”. W czerwcu 1986 roku jeden z kongresów miał się odbyć na stadionie „Yankee” w Nowym Jorku. O północy przystąpiła tam do pracy armia ochotników, by wysprzątać ów obiekt po meczu baseballowym. Jeszcze nigdy miejsce to nie wyglądało tak czysto i schludnie, jak podczas następnych czterech dni. Również gdy głoszenie dobrej nowiny jest w krytycznej sytuacji, odpowiedzialni starsi wśród Świadków Jehowy szybko przystępują do działania (Filip. 1:6, 7).
JEHOWA WALCZY ZA IZRAELA
12. Jakie cuda zdarzyły się, gdy Jehowa walczył za Izraela w obronie Gibeonitów? (Por. Hab. 3:1, 2, 11, 12).
12 Spójrzmy jednak na to, co się dzieje pod Gibeonem. Jehowa wywołuje popłoch w szeregach wrogów. Izrael ściga ich i sprawia im straszliwą rzeź. A cóż to spada z nieba? Wielkie bryły lodu! Od tego gradobicia ginie więcej przeciwników niż z ręki żołnierzy izraelskich. A teraz posłuchajmy! Jozue zwraca się do Jehowy i mówi „w obecności Izraelitów”: „Stań, słońce, nad Gibeonem. I ty, księżycu, nad doliną Ajjalonu!” I oto dokonuje się następny cud zapierający dech w piersiach: Słońce „prawie cały dzień nie spieszyło się do zachodu”, oświetlając pole walki, aż Bóg dopełnił swej pomsty. Nie ma potrzeby, byśmy dyskutowali nad sposobem, w jaki Jehowa tego dokonał, podobnie jak niewiele nam da zastanawianie się nad tym, co uczynił w czwartym „dniu” stwarzania, aby w ogóle pojawiły się dwa wielkie światła (Rodz. 1:16-19; Ps. 135:5, 6). W sprawozdaniu biblijnym czytamy wyraźnie: „Nie było podobnego dnia ani przedtem, ani potem, gdy Jahwe usłuchał głosu człowieka. Rzeczywiście Jahwe sam walczył za Izraela” (Joz. 10:10-14, BT).
13. Jakiej dalszej zachęty udziela Jozue swoim dowódcom? Jaki był końcowy rezultat?
13 Pogrom niedobitków wrogiej armii kończy się straceniem pięciu królów, jej wodzów. Przy tej okazji Jozue tak przemawia do swych dowódców: „Odrzućcie bojaźń i strach, bądźcie mężni i mocni, gdyż tak uczyni Jahwe wszystkim wrogom waszym, z którymi walczyć będziecie”. Sprawdziło się to już w odniesieniu do siedmiu królów kananejskich i potwierdza się później, gdy zostają obalone inne 24 królestwa. Dopiero wtedy, po sześciu latach wojny, ziemia zaznaje spokoju (Joz. 10:16-25; 12:7-24, BT).
14. Jakie przeświadczenie powinniśmy ufnie żywić w obliczu Armagedonu?
14 Stoimy dziś w obliczu ostatecznej walki na polach Armagedonu. Obyśmy się okazali równie odważni i silni jak Jozue, jego wojownicy oraz cała reszta mieszkańców obozowiska izraelskiego! Możemy być pewni, że tak jak Jehowa wprowadził cało do Ziemi Obiecanej miliony Izraelitów, tak też jest w stanie dokonać dalszych porywających cudów i przeprowadzić miliony nieustraszonych członków swego ludu przez Armagedon do nowego systemu (Obj. 7:1-3, 9, 14; 19:11-21; 21:1-5).
NASZE POSTANOWIENIE
15. Jakich zadań mogą się spodziewać „drugie owce” w nowym systemie rzeczy?
15 Jozue miał już blisko 90 lat, ale czekało go kolejne wielkie zadanie, mianowicie podział zdobytego terytorium między poszczególne plemiona izraelskie. Nie oznaczało to wcale, że Izraelici będą odtąd wieść beztroskie życie. Na przykład Kaleb prosił, by mógł osiąść w pobliżu Hebronu, gdzie mieszkali olbrzymi Anakici; chciał dalej wytężać siły w walce z resztką wrogów Jehowy. Nie powinniśmy na tej podstawie wnioskować, że pod tysiącletnimi rządami Chrystusa znajdą się jeszcze jacyś jego ziemscy nieprzyjaciele. Nie zbraknie natomiast wtedy innej pracy. Nic nie wskazuje na to, że w nowym systemie będzie się próżnować. „Drugie owce” Pana, po otrzymaniu swego działu na „nowej ziemi”, będą miały pod dostatkiem zajęć przy urzeczywistnianiu wielkich planów upiększania naszej planety oraz przekształcania jej w literalny Raj (Joz. 14:6-15; Marka 10:29, 30; Rzym. 12:11).
16. Czego pierwowzorem było rozporządzenie Jehowy co do „miast ucieczki”?
16 Podczas podziału kraju Jozue wyodrębnił sześć miast Lewitów, po trzy z każdej strony Jordanu, przeznaczając je na „miasta ucieczki”. Takie było postanowienie Jehowy, mające służyć ochronie nieumyślnego zabójcy. Człowiek taki mógł się schronić do którejś z tych miejscowości, musiał jednak dowieść, że ma czyste sumienie wobec Boga, i pozostać w niej aż do śmierci arcykapłana. Należący do „wielkiej rzeszy” byli niegdyś związani ze światem obciążonym winą krwi, dlatego muszą dziś zabiegać o dobre sumienie przed Bogiem. Otrzymują je przez wyznanie swych grzechów, okazanie skruchy, odwrócenie się od niecnych uczynków, oddanie się Jehowie i chrzest w wodzie. Uzyskaną w ten sposób pozycję muszą potem zachować. Muszą więc pozostawać w „mieście ucieczki” aż do końca tysiącletniego panowania Chrystusa, kiedy to w sensie symbolicznym umrze on w odniesieniu do swej funkcji arcykapłana (Joz. 20:1-9; Obj. 20:4, 5; 1 Kor. 15:22, 25, 26).
17. Jakiego radosnego wydarzenia wyglądamy obecnie?
17 Jakże wspaniałymi błogosławieństwami Jehowa obdarzył lud izraelski! Niełatwo było ich dostąpić i wiązały się z tym liczne próby. W końcu jednak Izraelici weszli do Ziemi Obiecanej i osiedlili się w niej. Jakąż wdzięcznością do Jehowy musiały wzbierać ich serca! Jeżeli dochowamy wierności naszemu Bogu, będziemy mogli doświadczyć podobnej radości, gdy się już znajdziemy w ustanowionym przez Niego nowym systemie, który obejmie również „nową ziemię”. Spełnią się wtedy i na nas słowa, których wiarogodność poświadczono za czasów Jozuego: „Nie zawiodła ani jedna ze wszystkich dobrych obietnic, które dał Jehowa domowi Izraela; każda okazała się prawdą” (Joz. 21:45). Obyś także ty, czytelniku, mógł dostąpić tego szczęścia!
18. (a) Co Jozue przypomniał starszym izraelskim? (b) Jakie pragnienie powinniśmy żywić w odniesieniu do nowego systemu?
18 Na koniec w wieku 110 lat Jozue zebrał starszych Izraela. Przypomniał im, jak Jehowa w cudowny sposób opiekował się swymi wiernymi sługami począwszy od czasów Abrahama. Teraz zaś Bóg mówił do nich: „Tak dałem wam krainę, nad którą się nie trudziliście, i miasta, których nie budowaliście, a zamieszkaliście w nich. Z winnic i gajów oliwnych nie przez was sadzonych teraz jecie”. Będąc tak obficie zaopatrzeni, Izraelici z pewnością pragnęli ‛bać się Jehowy oraz służyć Mu w nienaganności i prawdzie’ po wszystkie dni. Podobne uczucie niewątpliwie powinien żywić każdy, kto wygląda chwalebnego nowego systemu, który Jehowa już wkrótce zaprowadzi na naszej ziemi (Joz. 24:13, 14).
19. (a) Jaki wybór Jozue przedstawił ludowi i jaką usłyszał odpowiedź? (b) Na kim my chcemy się wzorować? (c) Jakiego wyboru powinniśmy dokonać i co postanowić?
19 Następnie Jozue jasno przedstawił ludowi następującą kwestię: „Skoro w waszych oczach źle jest służyć Jehowie, wybierzcie sobie dzisiaj, komu będziecie służyć (...) Ale JA I MÓJ DOM BĘDZIEMY SŁUŻYĆ JEHOWIE”. Czy słowa te mógłby wypowiedzieć każdy z nas i czy mogą je powtórzyć wierzący członkowie naszych rodzin, nasze zbory oraz „domownicy Boga” na całym świecie? Oczywiście! (Efez. 2:19). Za czasów Jozuego Izraelici odrzekli: „Jehowie, naszemu Bogu, będziemy służyć i Jego głosu będziemy słuchać!” (Joz. 24:15, 24). Niestety w późniejszych latach nie dotrzymywali tego przyrzeczenia. Ale my nie chcemy iść w ślady tych, którzy zawiedli. Pragniemy brać sobie wzór z Jozuego i jego domowników, z Kaleba, Gibeonitów i Rachab. Tak, „BĘDZIEMY SŁUŻYĆ JEHOWIE”. Czyńmy to odważnie i z pełnym przekonaniem, że nic „nie zdoła nas odłączyć od miłości Bożej, która jest w Chrystusie Jezusie, naszym Panu” (Rzym. 8:39).
Czego się dowiadujemy z Księgi Jozuego:
● o pożytku z wielokrotnego napominania?
● o opiece roztaczanej nad nowożytnymi Gibeonitami?
● o tym, jak Jehowa będzie walczył podczas Armagedonu?
● o potrzebie schronienia się do „miasta ucieczki”?
● o dokonaniu wyboru, komu służyć?