niemoralne stosunki i uprawiać bałwochwalstwo, Zamry, książę z pokolenia Symeona, odważył się sprowadzić do obozu izraelskiego i wprowadzić do swego namiotu w celu zadowolenia swej żądzy płciowej pogańską wielbicielkę bożków, Kozbę, córkę madianickiego księcia. Czy Finees aprobował to tylko dlatego, że Zamry pochodził z pokolenia Symeon? Czy poparł go, tak jak kiedyś Lewi poparł Symeona w przeklętym czynie? Finees wpadł z włócznią do namiotu Symeointy Zamry i zabił go oraz jego pogańską przyjaciółkę. Ta gorliwość dla wielbienia Boga przyniosła mu błogosławieństwo Boże. Finees jako Lewita okazał się godnym urzędu kapłańskiego. — 4 Mojż. 25:1-15.

50, 51. (a) Czego nie oznacza obecność pokolenia Lwiego w Izraelu duchowym i dlaczego nie? (b) O czym przypomina nam proroctwo Jakuba dotyczące Symeona i jak członkowie Izraela duchowego mogliby pod tym względem zgrzeszyć?

⁵⁰ W zestawieniu dwunastu pokoleń Izraela duchowego Symeon jest na siódmym miejscu, a Lewi na ósmym. (Patrz strona 3) Chociaż jedno z tych pokoleń jest nazwane pokoleniem Lewiego, jednak to nie znaczy, że 12 000 członków tego pokolenia miałoby pełnić urząd kapłański dla całego Izraela duchowego, gdyż wszyscy, którzy należą do 144 000 jego członków, są kapłanami. O nich wszystkich mówi się, że „będą kapłanami Bożymi i Chrystusowymi, i będą z nim królować tysiąc lat”. (Obj. 20:6) Imię Lewi jak również imię Symeon powinny nam przypomnieć jeszcze coś innego niż kapłaństwo.

⁵¹ To, co Jakub powiedział w swym proroctwie na łożu śmierci w związku z Symeonem i Lewim, przypomina nam o tym, że jest przeklęte używanie „narządzi przemocy”, jak na przykład miecza, aby wyładować porywczy gniew lub gwałtowne uniesienie. Członkowie pokolenia Symeona i Lewiego w Izraelu duchowym kiedyś może używali takiej broni w gniewie i uniesieniu, aby w wojnach tego świata zabijać swych bliźnich, mścić się lub bronić honoru swej rodziny. Jednak odkąd stali się członkami Izraela duchowego, nie uczestniczą już więcej w takich przeklętych zwyczajach, gdyż wiedzą, że „nienawiść, zwalczanie się, zawiść, napady gniewu, spory, rozdziały” należą do „uczynków ciała”, a nie do „owoców ducha” Bożego. — Gal. 5:19-22, NW.

52, 53. (a) Jak ustosunkowuje się ostatek Izraela duchowego, który się jeszcze znajduje na ziemi, do używania „narzędzi przemocy”? (b) Jakim pokoleniom i ich członkom można więc bez przeszkód przydzielać sąsiednie stanowiska i dlaczego?

⁵² Opierając się na dowodach, możemy powiedzieć, że chrześcijanie, którzy żyli przed dziewiętnastama wiekami, gdy dwanaście fundamentów apostolskich nowego Jeruzalem było jeszcze na ziemi, trzymali się proroczych słów Izajasza 2:4, które obecnie Organizacja Narodów Zjednoczonych niesłusznie stosuje do siebie. Również teraz członkowie pokolenia Symeona i Lewiego, należący do Izraela duchowego, a nawet wszyscy członkowie małego ostatka dwunastu pokoleń Izraela duchowego zaprzestaję używać mieczy i „narzędzi przemocy”, a trzymają się słów z Izajasza 2:4: „I przekują miecze swe na lemiesze, a włócznie swe sierpy; nie podniesie miecza naród przeciw narodowi, ani nie będą więcej ćwieczyć się do boju.” Członkowie pokoleń Symeona i Lewiego w Izraelu duchowym przekształcili swoją osobowość. Dlatego ze spokojem mogą im być przydzielone sąsiadujące stanowiska, gdyż można się spodziewać, że będą współpracować pokojowo, stosując się teraz do słów listu do Rzymian 12:17-19, Kow.

⁵³ „Nie wymierzajcie sami sobie sprawiedliwości najmilsi, lecz pozostawcie to pomście Bożej; bo napisane jest: ‚Moja jest pomsta, ja wymierzam sprawiedliwość’ — mówi Pan [Jehowa, NW]”.

JUDA

54. Dlaczego Juda mógł się spodziewać, że zostanie zganiony przez Jakuba? Dlaczego jednak jego przygoda nie ściągnęła na niego hańby?

⁵⁴ Z kolei Jakub zwrócił się jako ojciec do Judy, czwartego syna Lii, swej pierwszej żony. On również mógł się spodziewać nagany, gdyż pewnego razu nieświadomie miał przygodę ze swą synową Tamarą. Juda sądził, że ma do czynienia z kurtyzaną lub z dziewką świątynną i został przy tym podstępnie zmuszony do spełnienia obowiązku, który zaniedbał, a mianowicie do spełnienia wobec wdowy Tamary obowiązku szwagra. W tym wypadku zajął miejsce swego syna Seli, brata Gersona, zmarłego męża Tamary. Bliźniaczy synowie, których Tamara urodziła Judzie, nie byli więc dziećmi nieślubnymi i Biblia nie wspomina o nich ujemnie. Jeden z nich był nawet przodkiem Jezusa Chrystusa. Gdy Booz, przodek Chrystusa, wziął sobie za żonę Rut, wtedy ludzie powiedzieli do Booza: „Niechaj twój dom stanie się jako dom Faresa, w którym Thamar urodziła Judzie dając potomstwo, które niechaj ci też Bóg da z tej młodej niewiasty.” — Ruty 4:12, Krusz.

55. O czym Jakub niewątpliwie sobie przypomniał, gdy mówił do Judy i jaką sprawę wyjaśnił Izraelowi w słowach skierowanych do Judy?

⁵⁵ Umierający Jakub nie miał wiec powodu do poruszenia tej sprawy, aby wystąpić przeciw Judzie. Niewątpliwie przypomniał sobie, że Juda kiedyś sprzeciwił się zabiciu Józefa, a później też w szlachetny sposób ujął się za życiem i wolnością Beniamina, brata Józefa, okazując nawet gotowość pozostania w Egipcie w roli niewolnika w miejsce Beniamina (1 Mojż. 37:26; 43:8-10; 44:18-34) Jakub rozpoczął więc mówić poetyckim stylem proroków hebrajskich i wyjaśnił sprawę przyszłego panowania w Izraelu następującymi słowami:

56. Co znaczy imię Juda i jak Jakub zastosował jego znaczenie do Judy, pokazując przy tym jednocześnie różnicę między jego braćmi i jego nieprzyjaciółmi?

⁵⁶ Lia wielbiła, czyli wychwalała Jehowę przy urodzeniu czwartego syna i dlatego nadała mu imię Juda, to znaczy „wychwalony, [przedmiot] wychwalania”. (1 Mojż. 29:35, Pal) Jakub zgodził się na to imię i na łożu śmierci zastosował jego znaczenie do samego Judy. Jego jedenastu braci miało go wychwalać z powodu jego przymiotów i służby, którą miał wykonać dla narodu. Natomiast nieprzyjaciele nie mieli go czcić, przynajmniej nie dobrowolnie, gdyż jego ręka miała być na ich karku. W wojnie miał odnosić zwycięstwo i zmuszać nieprzyjaciół do ucieczki albo ich podbijać.

57, 58. (a) W jakim sensie bracia Judy powinni mu się kłaniać i dlaczego? (b) Jak pokolenie Judy okazało się kierowniczym pokoleniem Izraela?

⁵⁷ Jak mieli go czcić jego bracia? Nie tylko słowami, lecz także przez swój stosunek do niego. Jego jedenastu braci, to wszyscy synowie jego ojca, ale tylko pięciu oprócz niego było synami Lii, jego matki. Nie Rubenowi, pierworodnemu, lecz jemu, Judzie, mieli się kłaniać jego bracia. To oznaczało, że jego bracia uznają go za wyższego, za swego władcę. Wówczas on i jego bracia schylali się przed Józefem, premierem faraona Egiptu, gdzie w owym czasie mieszkali. Jednak jeśli chodziło o wewnętrzne sprawy dwunastu pokoleń Izraela, to jego bracia — w tym również Józef — powinni się przed nim schylać. Oczywiście te słowa odnosiły się do całego pokolenia Judy i przepowiadały, że z jego linii wyjdzie władca, któremu się będą kłaniać wszystkie narody.

⁵⁸ W 1 Kroniki 5:2 (Krusz) zastało to pięknie przedstawione: „Chociaż Juda był potężnym wśród braci swoich i księciem nad nimi [i ten, który ma być przywódcą, jest z niego, NW] lecz pierworodztwo należało do Józefa”. Gdy więc Jehowa Bóg wyzwolił dwanaście pokoleń Izraela z Egiptu, gdzie po śmierci Józefa zostali uczynieni niewolnikami, pokolenie Judy szło przed nimi podczas ich wędrówki przez pustynię i w Ziemi Obiecanej. (4 Mojż. 2:3; 10:12-14) Z dwunastu zwiadowców, którzy zostali wysłani naprzód do Ziemi Obiecanej, aby ją przejrzeć i potem złożyć sprawozdanie, Kaleb z pokolenia Judy był jednym z dwóch wiernych zwiadowców, którzy pozostali przy życiu i powrócili do Ziemi Obiecanej. Kaleb brał też udział w podboju terenu, który został przydzielony pokoleniu Judy. (4 Mojż. 13:7, 31; 14:6-10, 38; Joz. 15:13-20; 14:6-14) Gdy podbitą ziemię podzielono drogą losowania, wtedy Juda otrzymał pierwszy przydział. (Joz. 15:1) Przy podbijaniu ziemi pokolenie Judy na zarządzenie Jehowy miało przejąć kierownictwo. (Sędz. 1:1-8) Do tego czasu księciem pokolenia Judy był Salma, prapradziadek Dawida. (1 Kron. 2:10, 11; Ruty 4:20-22; Mat. 1:5, 6) Teren Judy w Ziemi Obiecanej rozciągał się od zachodniego wybrzeża Morza Martwego ku zachodowi aż do Morza Śródziemnego.

59. Kiedy pokolenie Judy było jeszcze jakby szczenięciem lwa?

⁵⁹ Pokolenie Judy było więc jak lew wśród zwierząt leśnych. (Mich. 5:8) Patriarcha Jakub mógł słusznie powiedzieć: „Juda jest szczenięciem lwa”. Z pokolenia Judy wyszedł ród królewski, czyli panujący ród narodu Izraela. Dawid został głową tego królewskiego rodu, gdyż Jehowa zawarł z nim przymierze, według którego jego królestwo i jego dom miały trwać wiecznie. Gdy król Saul z pokolenia Beniamina panował nad całym Izraelem a Dawid, który zabił olbrzyma Goliata, został wodzem w wojsku króla Saula, wówczas pokolenie Judy było jeszcze jakby szczenięciem lwa. Jednak z powodu świadomego nieposłuszeństwa Bóg odebrał rodowi Saula królowanie nad Izraelem, a w roku 1070 przed Chr. po śmierci króla Izboseta, syna Saulowego, dwanaście pokoleń Izraela namaściło na króla Dawida z pokolenia Judy.

60, 61. (a) Jak Dawid żył zgodnie z imieniem swego pokolenia i jaki związek zachodzi między nim a Jezusem? (b) Gdzie będzie nadal kontynuowane rozważanie proroctwa Jakuba?

⁶⁰ A więc proroctwo Jakuba o tym, że Judę będą wychwalali jego bracia i że będą mu się kłaniać, spełniło się w wielkiej skali. (2 Sam. 4:5 do 5:5) Dawid, którego pokolenie Judy wydało na świat jako narodowego wodza, zachowywał się na ogół tak, że zasłużył na wychwalanie. To on był proroczym obrazem przyszłego króla, któremu według proroctwa Jakuba będą posłuszne wszystkie narody. On został sławnym przodkiem tego przepowiedzianego władcy, Jezusa Chrystusa i od niego Jezus Chrystus odziedziczył prawo do panowania nad Izraelem. — Łuk. 1:26-33.

⁶¹ Dalszy ciąg rozważań na temat proroctwa Jakuba o tym, któremu wszystkie ludy będę posłuszne ukaże się w następnym wydaniu w artykule pt. „Współwładcy ‚lwa z pokolenia Judy’”.

Do kogo się zwrócić w duchowej potrzebie?

Dlaczego wiele modlitw nie zostaje wysłuchanych? W jaki sposób możemy dziś znaleźć spokój wewnętrzny?

DUCHOWE napięcia należą do największych niebezpieczeństw, zagrażających dziś ludzkości. Często są one określane przez prawo jako przyczyna śmierci. Te napięcia doprowadzają nie tylko do udarów serca, lecz potrafią także zrujnować naturalną, chroniącą człowieka strukturę miłości, jego wewnętrzną ciepłotę, świadomość obowiązków, pragnienie zaspokojenia swoich potrzeb, oraz także siłę życiową przelęknionej duszy. Ich najczęstszymi ofiarami są setki zamężnych i niezamężnych kobiet, które pomimo popularności, pomimo kochającego małżonka, pomimo posiadania ubóstwiających je rodziców, pomimo piękności oraz bogactwa popełniają samobójstwa, ponieważ nie potrafią uporządkować swych problemów duchowych. Duchowe napięcie może doprowadzić do duchowych i cielesnych cierpień, jest także przyczyną przepełnionych szpitali dla umysłowo chorych oraz osób cierpiących psychicznie.

Ludzie usiłują przezwyciężyć to niebezpieczeństwo różnymi środkami: ulubionymi pigułkami uspokajającymi, odwiedzając psychiatrę itd. Powołano nawet do życia „Ligę Ratowania Życia” w celu zapobiegania popełnieniu samobójstwa, powołano także różne urządzenia dla podniesienia ogólnego dobrobytu i niesienia pomocy, różne instytucje, w których można się dowiadywać o obowiązkowych prawach, pogotowia ratunkowe, wprowadzono nawet specjalną gałąź medycyny dla zajmowania się tymi problemami. Wszystkie te środki, jak się oczekuje, mają dać dobre wyniki.

SZUKANIE BOGA

Jeżeli zawiodą własne środki, człowiek mimowolnie zwraca się do Boga. W nadziei, że ujrzą jakiś cud, wiele ludzi szuka rozpaczliwie Boga w kościołach. Lecz dlaczego tak często spotyka ich zawód? Na to pytanie odpowiadają duchowni z całego świata. W lutym ubiegłego roku kanadyjski ksiądz w gazecie „Tribune” pisał: „To, co się znajduje w kościołach nie może być prawdziwym chrystianizmem (...) Trzeba coś mówić oraz wprowadzać w czyn (...) w przeciwnym razie jest niemożliwym, aby kościół był źródłem odnowienia, miejscem, gdzie nasze pokolenie znajduje Boga.” Inny duchowny z Norwegii powiedział: „Jeśli oczekujemy przebudzenia ludzkości, musi najpierw nastąpić przebudzenie duchowieństwa. Czyż my duchowni, mielibyśmy być ostatnimi, którzy przyznają, iż śpiączka duchowa jest charakterystyczną cechą dzisiejszego duchowieństwa?” Australijski biskup wyraził swe zdanie następującymi słowami: „Mnie wydaje się, że kościołowi brakuje znajomości i oddania.” Biskup kościoła episkopalnego w Dallas Texas w maju ubiegłego roku