Rozeznanie w czasie — pomocą dla prawdziwych wielbicieli
1. Dlaczego rozeznawanie się w czasie jest pomocą w życiu codziennym?
W ŻYCIU codziennym często potrzebna jest orientacja co do czasu. Czy rano jest już czas na wstawanie? Czy już czas iść do pracy? Czy jest pora na jedzenie? Czy już czas przygotować się na zebranie? Czy już czas spać? Każdego dnia większość z nas musi niejednokrotnie sprawdzać czas, aby przejść od jednej czynności do drugiej. Dzieje się tak, jak opisuje Biblia w księdze Kaznodziei, rozdziale 3, wierszu 1: „Każda rzecz ma swój czas i każde przedsięwzięcie ma swój czas pod niebem.” Gdybyśmy nie brali pod uwagę czasu, życie nasze bardzo szybko uległoby dezorganizacji. Łatwo byśmy wtedy marnowali dużo czasu bez żadnego pożytku, a zbyt mało czasu mielibyśmy na zajęcia produktywne, od których zależy życie fizyczne i duchowe.
2. Dlaczego w związku z zamierzeniami Jehowy rozeznanie czasu staje się pokrzepieniem?
2 Niezależnie od potrzeby należytego regulowania własnych zajęć w życiu, zrozumienie spraw związanych z upływem czasu może dla chrześcijan być wielkim pokrzepieniem, ponieważ liczne zamierzenia Boże w stosunku do ziemi i człowieka obejmują między innymi kwestię czasu. Niejedne wydarzenia przepowiedziane w Biblii łączą się z czynnikiem czasu, który wyjawił Jehowa jako pomoc dla prawdziwych swoich wielbicieli. Już Jezus zwrócił uwagę na fakt, że taki rodzaj objawienia dodaje prawdziwym wielbicielom otuchy, kiedy zawołał: „Wysławiam cię, Ojcze, Panie nieba i ziemi! żeś te rzeczy zakrył przed mądrymi i roztropnymi, a objawiłeś je niemowlątkom.” — Mat. 11:25, BG.
ROZEZNANIE DODAJE OTUCHY
3. Jakie godne uwagi czynniki wiązały się z okresem spustoszenia Judy i Jeruzalem?
3 Przykład tego, jak zrozumienie właściwego czasu dotyczącego proroctw stało się zachętą i pokrzepieniem, znajdujemy między innymi w okresie, kiedy Jeruzalem i ziemia judzka leżały opustoszałe przez siedemdziesiąt lat. Żydzi za swe odstępstwo dostali się byli do niewoli Babilonu, wówczas mocarstwa światowego. Pod natchnieniem świętego ducha Bożego prorok Jeremiasz przepowiedział z góry siedemdziesięcioletni okres trwania tej niewoli. W sprawie Judy i Jeruzalem, jak i sąsiednich narodów, Jeremiasz prorokował: „Będzie ta wszystka ziemia spustoszeniem i zdumieniem, a służyć będą te narody królowi babilońskiemu siedemdziesiąt lat.” (Jer. 25:11) Ale poza spustoszeniem słowo Jehowy zapowiedziało przez Jeremiasza jeszcze coś innego; po upływie ustalonego czasu miało nastąpić odrodzenie: „Tak to mówi Jahwe [albo: Jehowa]: ‚Gdy upłynie dla Babilonu siedemdziesiąt lat, nawiedzę was i spełnię co do was łaskawą mą obietnicę, że przywrócę was na to miejsce.’” — Jer. 29:10, BT.
4, 5. Jak poznanie czynnika czasu stało się wtedy pokrzepieniem dla Żydów?
4 Zgodnie ze Słowem Jehowy nastała niewola babilońska. Kraj judejski leżał spustoszony. Mijały lata. W końcu po sześćdziesięciu ośmiu latach połączone armie Medów i Persów zdobyły zbyt pewny siebie Babilon, wdarłszy się do miasta przez beztrosko niedomknięte bramy. Babilon został opanowany prawie bez walki. Tym sposobem Żydom przebywającym wewnątrz niego oszczędzono cierpień wynikających z długotrwałego oblężenia. Jednym z Żydów, którzy przetrwali całą niewolę babilońską, był Daniel, wierny wielbiciel Boga. Teraz dostał się on pod władzę króla ustanowionego nad Babilonem z ramienia mocarstwa medo-perskiego — mianowicie Dariusza Meda. — Dan. 5:31.
5 Daniel znał proroctwo Jeremiasza. Posiadał też odpowiednie rozeznanie w czasie; potrafił go dokładnie mierzyć i obliczać. Z jakim wynikiem? W rozdziale 9, a wierszach 1 i 2 księgi Daniela czytamy: „Roku pierwszego Dariusza, syna Aswerusowego, z nasienia Medów, który był postanowiony królem nad królestwem Chaldejskim, roku pierwszego królowania jego ja Daniel zrozumiałem z ksiąg liczbę lat, o których było słowo Pańskie do Jeremiasza proroka, że się wypełnić miało spustoszenie Jeruzalemskie w siedemdziesiąt lat.” Ileż otuchy musiała Danielowi i innym jeńcom żydowskim dodać świadomość, że udało im się poznać, iż czas niewoli już prawie upłynął, natomiast bliska jest przepowiedziana chwila wyzwolenia i powrotu!
6, 7. Jaką pomocą dla prawdziwych wielbicieli jest zrozumienie „wyznaczonych czasów narodów”?
6 Inny przykład rozpoznania czasu, kiedy spełnić się miały pewne zamierzenia Jehowy, i zarazem przykład tego, jaką się to staje zachętą, łączy się z okresem wspomnianym przez Jezusa w związku z „zakończeniem systemu rzeczy”. Ewangelia według Łukasza w rozdziale 21, a wierszu 24, podaje następującą wypowiedź Jezusa: „Jeruzalem będzie deptane przez narody, aż się dopełnią wyznaczone czasy narodów.” (NW) Zrozumienie, czym są te „wyznaczone czasy narodów”, i zdobycie umiejętności zmierzenia czy obliczenia długości tego okresu miało sługom Bożym na ziemi umożliwić zorientowanie się, kiedy w niebie będzie ustanowione Królestwo Boże. Wspaniałe to wydarzenie miało się zbiegać z zakończeniem „wyznaczonych czasów narodów” i początkiem „czasu końca”. — Dan. 11:27, 40; Mat. 24:3; 2 Tym. 3:1, NW.
7 Okazało się, że ten okres obejmował 2520 lat. Rozpoczął się upadkiem Jeruzalem w roku 607 p.n.e. Zakończył się natomiast w roku 1914 n.e., a lud Boży na ziemi zdołał obliczyć tę porę, zanim ona nastała, chociaż dokładne szczegóły tego, co miało nastąpić, pozostawały niejasne. Niemniej ziemscy wielbiciele Jehowy, świadomi tego, jak Bóg posługuje się czynnikiem czasu, zrozumieli, że naprawdę weszli w okres „dni ostatnich”, przepowiedziany od dawna w Słowie Bożym. A fakt, że nastąpił „czas końca”, oznaczał, iż w niebie zostało ustanowione Królestwo Boże pod władzą Chrystusa. Wszystko to dodawało prawdziwym wielbicielom wiele otuchy podczas owych krytycznych lat, zwłaszcza gdy się spotkali z prześladowaniami. A jakim to jest pokrzepieniem dla prawdziwych wielbicieli dzisiaj, gdy wiemy, że jesienią bieżącego roku mijają pięćdziesiąt cztery lata od zakończenia „wyznaczonych czasów narodów” i rozpoczęcia się „dni ostatnich”! Oznacza to przecież, że już wkrótce nadejdzie koniec systemu niegodziwości! Jezus zapowiedział, że koniec ów nastąpi za życia tego samego pokolenia, które widziało początek „dni ostatnich” w roku 1914. — Mat. 24:34.
ODPOWIEDNI CZAS
8. Pod jakim innym względem rozeznanie w czasie okazuje się rzeczą wartościową?
8 Rozeznanie w czasie ma swoją wartość również z innego względu. Chrześcijanie powinni wiedzieć nie tylko, co mają czynić, ale też kiedy to należy czynić. Słudzy Boży z pewnością chcą robić odpowiednie rzeczy w odpowiednim czasie. Ktoś może przystąpić do działania w odpowiednim czasie, lecz nie przyniesie mu to pożytku, jeżeli sam sposób postępowania jest niestosowny. Nawet obranie sposobu postępowania, który normalnie bywa uważany za słuszny, może się okazać bezowocne, gdy to uczyniono w nieodpowiednim czasie. Nikt nie może podważyć słuszności zasady co do spania średnio około ośmiu godzin na dobę. Co jednak powiemy, jeśli te osiem godzin wypadną w czasie, gdy dana osoba powinna pracować? Wtedy oczywiście nie byłoby to słuszne. Zarezerwowanie dla rodziny trochę czasu na odprężenie i wypoczynek może się przyczyniać do zbudowania. Skoro jednak ciągle przypada to na wieczory, w które ta rodzina powinna być na zebraniu chrześcijańskim, nie można tego uznać za słuszne.
9. Jakie opaczne postępowanie obrał Izrael, chociaż czas na działanie był odpowiedni?
9 Kiedy naród izraelski wychodził z Egiptu, Jehowa zapowiedział swemu ludowi, że posiądzie ziemię Kanaan, kraj opływający mlekiem i miodem. (2 Mojż. 3:15-17) Ale po wybadaniu owej ziemi przez umyślnych wysłanników cały ten lud, z wyjątkiem tylko paru osób, odmówił wejścia do niej, ponieważ ogarnął go strach przed jej mieszkańcami. Szemrał i chciał wrócić do Egiptu. Był to odpowiedni czas na objęcie w posiadanie Ziemi Obiecanej, zwłaszcza że Izraelici mieli dowody, iż był z nimi Bóg. Oni tymczasem postąpili, jak nie należało postąpić. Oświadczyli, że nie chcą tam pójść. Wobec tego Jehowa postanowił, że to buntownicze pokolenie będzie wędrowało po pustyni przez czterdzieści lat, aż na niej wymrze, z wyjątkiem kilku osób. Dopiero nowe pokolenie miało wstąpić do Ziemi Obiecanej. — 4 Mojż. 13:31-33; 14:1-4, 28-34.
10. Dlaczego modlitwy króla Saula pozostały niewysłuchane?
10 Przykład przedsięwzięcia, które normalnie można by uważać za słuszne, lecz podjęte zostało w nieodpowiednim czasie, dał król Saul, gdy się przeraził Filistynów. Księga 1 Samuela, rozdział 28, wiersz 6 ukazuje, że Saul uczynił coś, co w innym wypadku niewątpliwie byłoby rzeczą jak najbardziej na miejscu, mianowicie: „Radził się Saul Pana.” Saul jednak radził się Jehowy w nieodpowiednim czasie! Uczynił to po złamaniu nakazów Bożych, kiedy już Jehowa odebrał mu swego ducha. (1 Sam. 16:14) Powinien był w taki sposób radzić się w modlitwie znacznie wcześniej, zanim zhardział w sercu do tego stopnia, że naruszył jasno wypowiedziany rozkaz od Boga. Ponieważ zwrócił się do Boga z modlitwą w niestosownym czasie, kiedy było już o wiele za późno, na nic mu się to nie zdało. Ten sam wiersz 6, rozdziału 28, księgi 1 Samuela dodaje: „Ale mu nie odpowiedział Pan ani przez sny, ani przez urym, ani przez proroki.”
11. Kiedy prawdziwi wielbiciele mogą się podobać Jehowie?
11 Zatem gdy dzisiaj słudzy Boży, prawdziwi Jego wielbiciele, studiują Słowo prawdy i dochodzą do zrozumienia, jakich poczynań spodziewa się po nich niebiański Ojciec i kiedy mają to czy tamto uczynić, wtedy zastosowanie się do tej jasno wyrażonej woli Bożej sprawi, że będą się podobali Jehowie i dostąpią Jego błogosławieństw. Wymaga to dotrzymywania kroku stopniowemu objawianiu woli Jehowy i Jego postępującej naprzód widzialnej organizacji, wymaga współpracy z nią w działalności, jaką będzie prowadzić przez lata pozostałe jeszcze do nadejścia końca teraźniejszego systemu rzeczy.
CECHY CHARAKTERYSTYCZNE CZASU
12. (a) Jakie okoliczności związane z czasem możemy poznać? (b) Czego nie możemy znać?
12 Ponieważ rozeznanie w czasie jest dla chrześcijan pod wieloma względami pomocą, zbadajmy pewne związane z nim okoliczności — takie, które dadzą się zbadać. Oto niektóre ważniejsze z nich, które pragniemy rozpatrzyć: (1) jak czas biegnie; (2) jak się go mierzy; (3) jak się go oblicza. A czy są takie szczegóły, których nie znamy i nie możemy poznać? Tak, nie wiemy na przykład, gdzie czas się zaczął, ani dokąd zdąża poprzez wieczność. Obecnie jedynie Jehowa posiada tak szeroką wiedzę, a więc nie ma sensu, żebyśmy tego dociekali. Przypominałoby to wysiłki mrówki, która by się starała zrozumieć, skąd wziął się człowiek i jakie zamierzenie Boże związane jest z umieszczeniem ludzi na ziemi. Wiedza o takim zakresie daleko przekracza pojęcia tego małego owada.
13. W jakim kierunku posuwa się czas?
13 Jedną z tych właściwości czasu, które możemy poznać, jest jego bieg. Czas biegnie tylko w jednym kierunku, tylko naprzód. Sprawa przedstawia się podobnie, jak z ruchem na ulicy jednokierunkowej. Czas posuwa się nieubłaganie w tym jednym kierunku i żadne stworzenie nie może jego biegu odwrócić. Dlatego też nie możemy nigdy przywrócić przeszłości; nigdy nie uda się nam posunąć wstecz w czasie i tak wyeliminować teraźniejszość, jak gdyby jej wcale jeszcze nie było. Czas postępuje naprzód i zawsze żyjemy w teraźniejszości, a nie w przeszłości. Wiemy natomiast, że istnieje przyszłość, oddalona od teraźniejszości czy to o minutę, czy o rok, i że będziemy zawsze postępowali od teraźniejszości ku przyszłości, lecz nigdy nie postąpimy w kierunku przeciwnym.
14, 15. Jakie miary czasu ustanowił Jehowa?
14 Dalszą cechą charakterystyczną czasu jest tempo, z jakim pozornie płynie, to znaczy szybkość, z jaką według naszych wyobrażeń biegnie od teraźniejszości ku przyszłości. Ta szybkość upływu czasu daje się mierzyć. W samej rzeczy Jehowa przewidział, iż człowiekowi będzie potrzebna umiejętność mierzenia czasu, zwłaszcza dlatego, że i Jego zamierzenia obejmują czynnik czasu. Zatem wyposażył człowieka w zdolność mierzenia czasu, w zdolność, jakiej nie posiadają niższe stworzenia żyjące na ziemi. Jehowa również zgotował sposoby, którymi człowiek może dokładnie mierzyć czas. Księga 1 Mojżeszowa (Rodzaju) 1:14 donosi: „A potem rzekł Bóg: ‚Niechaj powstaną ciała niebieskie, świecące na sklepieniu nieba, aby oddzielały dzień od nocy, aby wyznaczały pory roku, dni i lata.’” (BT) Tak to Jehowa umożliwił człowiekowi śledzenie czasu, ponieważ za każdym pełnym obrotem Ziemi dookoła Słońca mija rok słoneczny. W trakcie tego okresu przeżywamy poszczególne pory roku. A za każdym obrotem Ziemi dookoła własnej osi mija jeden dzień, a ściślej mówiąc pełna doba.
15 Biblia w księdze 5 Mojżeszowej 5:13, 14 wspomina o jeszcze innej mierze czasu: „Przez sześć dni będziesz robił i wykonasz wszelaką robotę twoją; ale dnia siódmego jest odpocznienie Pana [w tekście orygin.: Jehowy], Boga twego.” Nadawało to moc prawną posługiwaniu się cyklem tygodniowym, złożonym z siedmiu dni, który jest w użyciu jeszcze po dzień dzisiejszy. Niemniej powiedziano też o Noem, że już znacznie wcześniej znał okresy siedmiodniowe oraz miesiące obejmujące po trzydzieści dni. — 1 Mojż. 7:4, 11, 24; 8:4.
16. Podaj trzy z zastosowań słowa „dzień” w Biblii.
16 Chcąc zrozumieć, jaki odcinek czasu objęty jest nazwą dzień, gdy ją spotykamy w Biblii, musimy brać pod uwagę kontekst danego miejsca. Wynika to z faktu, że w Piśmie świętym słowo dzień (po hebrajsku: jom; po grecku: hemera) ma różne znaczenia. Jedno zastosowanie tego słowa znajdujemy w księdze 1 Mojżeszowej 1:5, gdzie czytamy: „I nazwał Bóg światłość dniem.” W tym miejscu najwyraźniej chodzi o okres samego światła dziennego, trwający około dwunastu godzin. Ewangelia według Jana 20:19 zawiera drugie zastosowanie słowa dzień, tym razem określającego dwudziestoczterogodzinną dobę: „Było to późno wieczorem tego samego dnia, pierwszego w tygodniu.” (Kow) Trzecie zastosowanie słowa dzień odnosi się do czasu obejmującego okres życia jakichś wybitnych osób. Przykładem tego mogą być słowa księgi Izajasza 1:1, gdzie czytamy: „Widzenie Izajasza, syna Amosa, które widział nad Judą i nad Jeruzalem za dni Ozjasza, Joatana, Achaza, i Ezechiasza, królów judzkich.” — Wk.
17. W jakim jeszcze znaczeniu występuje w Biblii słowo „dzień”?
17 Słowo dzień może się też odnosić do dłuższego odcinka czasu. W Liście 2 Piotra 3:8 powiedziano nam: „U Pana jeden dzień jest jak tysiąc lat, a tysiąc lat jak jeden dzień.” Wyraz ten może określać nawet jeszcze dłuższy okres, ponieważ w księdze 2 Mojżeszowej 20:11 oświadczono: „Przez sześć dni stworzył Pan niebo i ziemię, morze, i cokolwiek w nich jest, i odpoczął dnia siódmego.” Chodzi tutaj o okresy stwarzania, z których każdy — sądząc według siódmego dnia — obejmuje po 7000 lat. Jednakże słowo dzień w użyciu biblijnym może oznaczać jeszcze znacznie dłuższy okres i ogarniać razem wzięte wszystkie dni stwarzania. Tak na przykład tekst 1 Mojżeszowej 2:4 brzmi: „Te są zrodzenia niebios i ziemi, gdy były stworzone, dnia, którego uczynił Pan Bóg ziemię i niebo.” Słowo „dzień” użyto tu w takim znaczeniu, że najwyraźniej obejmuje czas daleko dłuższy niż poszczególny dzień stwarzania.
OBLICZANIE RÓŻNYCH OKRESÓW
18, 19. Co nam pomaga obliczać czas?
18 Kiedy człowiek nauczył się dzielić czas na okresy, zauważył, że dla jego obliczenia potrzebne jest uwzględnienie dłuższych odcinków, i dlatego wprowadzono kalendarze. Jednym z nich był kalendarz żydowski, innym kalendarz juliański, ustalony przez Juliusza Cezara w roku 46 p.n.e. Jeszcze innym jest kalendarz gregoriański, wprowadzony w roku 1582 n.e. przez papieża Grzegorza XIII. Kalendarz ten okazał się dokładniejszym od juliańskiego i jest obecnie stosowany w większości krajów.
19 Przy obliczaniu długich okresów bardzo duże znaczenie mają daty, zwane „datami absolutnymi”. Są to daty, których wiarogodną ścisłość ustaliła historia świecka, rzeczywiste daty wydarzeń, zanotowanych również w Biblii. Oparłszy się na takiej szczególnej dacie, możemy z pomocą godnej zaufania wewnętrznej chronologii samej Biblii ustalić, kiedy miały miejsce liczne inne wydarzenia biblijne.
20. Jak można obliczyć daty z Pism Hebrajskich?
20 Przy obliczaniu dat z Pism Hebrajskich zasadnicze znaczenie ma potwierdzona, absolutnie pewna data określająca noc z 5 na 6 października roku 539 p.n.e. W roku owym Medowie i Persowie obalili Babilon, a został on ostatecznie ustalony przez historię świecką, kiedy znaleziono pewien zapisek króla Nabonida, ojca i współwładcy króla Balsazara. Na podstawie tego słynnego glinianego dokumentu stwierdzono, że Babilon został zdobyty z 5 na 6 października roku 539 p.n.e. według kalendarza gregoriańskiego. Na podstawie tej daty można obliczyć wszystkie inne terminy z Pism Hebrajskich.
21. (a) Skąd wiemy, że upadek Jeruzalem nastąpił w roku 607 p.n.e.? (b) Jaki wyłania się problem w związku z „wyznaczonymi czasami narodów”?
21 Jedno z ważniejszych obliczeń dłuższych odcinków czasu dotyczy poprzednio już wspomnianych „wyznaczonych czasów narodów”. Zgodnie z proroctwem Ezechiela (Ezech. 21:25-27) zaczęły się one z chwilą obalenia przez Babilon obrazowego królestwa Bożego z siedzibą w Jeruzalem. Kiedy się to wydarzyło? Otóż świecka historia zgadza się z tym, że Babilon upadł w roku 539 p.n.e., na początku naszego miesiąca października. Dwa lata później, w roku 537 p.n.e., Żydzi powrócili do Jeruzalem, co zakończyło siedemdziesięcioletni okres spustoszenia tego miasta. Licząc wstecz siedemdziesiąt lat od roku 537 p.n.e., dochodzimy do roku 607 p.n.e. A więc Jeruzalem opustoszało na początku października 607 roku p.n.e. Rozpoczęły się wtedy „wyznaczone czasy narodów”. Zakończyły się natomiast ustanowieniem niebiańskiego Królestwa Bożego, co zarazem dało początek „dniom ostatnim”. Okres ten, jak już zdążyło się dowiedzieć wielu badaczy Biblii, trwał 2520 lat; potwierdzają to teksty: Daniela 4:16, 17, 31, 32; Objawienia 11:2, 3 oraz Ezechiela 4:6. Jak jednak je obliczono? Przecież jeżeli po prostu dodamy 1914 lat do 607 lat, to otrzymamy w wyniku 2521, a nie 2520 lat.
22. Ile czasu upłynęło od października roku 607 p.n.e. do końca 1 roku p.n.e.?
22 Dokładnie obliczyć ten okres można między innymi w ten sposób: Rozpoczynając od roku 607 p.n.e., od dnia 1 października, liczymy trzy miesiące do końca owego roku. Doprowadza nas to do 1 stycznia roku 606 p.n.e. (liczbę lat przed naszą erą trzeba w miarę zbliżania do czasów Chrystusa zmniejszać). Kiedy do tego dodamy pełne 606 lat, dochodzimy do końca 1 roku p.n.e. i mamy już ogółem 606 lat i trzy miesiące.
23. Ile czasu upłynęło od początku naszej ery do października roku 1914? Jaką ogólną sumę daje nasze obliczenie?
23 Co teraz następuje? Który rok nastaje po roku 1 p.n.e.? Czy rok zerowy? Nie, ponieważ ludy starożytne, w tym także Grecy i Rzymianie, nie znali pojęcia zera. Skoro uczyłeś się w szkole liczb rzymskich, czy spotkałeś się, czytelniku, z symbolem zera? Na pewno nie, bo Rzymianie takiego symbolu nie używali. Zero zostało wynalezione przez Hindusów jakieś 150 lat po rozpoczęciu naszej ery, a do Europy dostało się ono kilka stuleci później za pośrednictwem Arabów. Zatem po roku 1 p.n.e. nie nastąpił rok zerowy, ale od razu 1 n.e. (pierwszy rok naszej ery). Od tej chwili do końca roku 1913 n.e. mamy 1913 pełnych lat. Od 1 stycznia do 1 października roku 1914 mamy jeszcze dziewięć miesięcy. Kiedy te 1913 lat i dziewięć miesięcy dodamy do 606 lat i trzech miesięcy sprzed naszej ery, otrzymamy równo 2520 lat, który to okres obejmuje czas od 1 października roku 607 p.n.e. do 1 października roku 1914 n.e. Taka właśnie jest rozpiętość „czasów narodów”, o których mówił Jezus. Fakt, że powyższe obliczenie jest dokładne, został bezspornie potwierdzony przez liczne widzialne wydarzenia, przepowiedziane przez Jezusa i urzeczywistniające się od roku 1914. Chociaż obliczanie to może się wydawać nieco trudne, chrześcijanie powinni je znać, gdyż umożliwia ono ustalenie pory ustanowienia Królestwa Bożego w niebie i określenie, kiedy obecny system niegodziwości wkroczył w swój „czas końca”.
24. Jak oblicza się daty dotyczące służby Jezusa?
24 Przy obliczaniu dat różnych wydarzeń z ziemskiej służby Jezusa wielkie znaczenie ma absolutna, zupełnie pewna data 19 sierpnia roku 14 naszej ery. W dniu tym zmarł August Cezar, a po nim miejsce imperatora rzymskiego zajął Tyberiusz Cezar. Zwróćmy teraz uwagę, o czym donosi tekst Ewangelii według Łukasza, rozdział 3: „W piętnastym roku panowania cesarza Tyberiusza (...) doszło Słowo Boże Jana, syna Zachariasza, na pustyni. I przeszedł całą krainę nadjordańską, głosząc chrzest upamiętania na odpuszczenie grzechów.” Piętnasty rok władzy Tyberiusza Cezara zakończył się w drugiej połowie sierpnia roku 29 n.e. Jan był sześć miesięcy starszy od Jezusa i przystąpił do służby wiosną owego roku. O te sześć miesięcy później, czyli jesienią roku 29 n.e., dał się ochrzcić i rozpoczął służbę Jezus.
25. Dlaczego możemy mieć zaufanie do odcinków czasu, wspomnianych w Słowie Bożym?
25 Faktem o wielkim znaczeniu dla chrześcijan jest to, że Biblia zawiera jedyną kronikę wypadków, która dokładnie wymienia wszystkie okresy dziejów człowieka wstecz aż do jego stworzenia, a nawet okresy jeszcze wcześniejsze. Innego dokumentu tego rodzaju nie ma nigdzie. Właśnie dlatego chrześcijanie mogą się z taką ufnością odnosić do wszystkich proroctw biblijnych, gdzie występuje czynnik czasu. Jehowa dobrze potrafi odmierzać czas. Wyznaczył czas na każde swoje zamierzenie. Skoro przyobiecał nowy system rzeczy, możemy się cieszyć, że odnośne proroctwa spełnią się na pewno i dokładnie w ustalonym czasie. Dzisiejsi prawdziwi wielbiciele nie trwożą się więc, jak ludzie świeccy, ponieważ wiedzą, że ich Bóg, Jehowa, prowadzi ich ścieżkami sprawiedliwości i oznajmia im naprzód, czego się mają spodziewać oraz kiedy się tego spodziewać. Proroctwo Amosa 3:7 stwierdza wyraźnie: „Nie uczyni Pan, Jahwe [albo: Jehowa], niczego, by nie wyjawił swego zamiaru sługom swym, prorokom.” — BT.