początkowo zostały wprowadzone do łacińskich kopii w Afryce z marginesu, gdzie się znalazły jako pobożna i ortodoksyjna uwaga do wiersza 8; że z łacińskich kopii wśliznęły się do dwóch lub trzech późniejszych kodeksów greckich i stąd do drukowanego tekstu greckiego, do którego to miejsca nie miały żadnego słusznego prawa.”¹⁰

Bardzo wzmacniamy swą wiarę w Słowo Boże, gdy przeglądamy historię tego tekstu i widzimy obfitość dowodów pochodzących z tak różnorakich źródeł, które zgodnie świadczą o dokładności dostępnej nam Biblii.

Pytania czytelników

● Co znaczą słowa z Daniela 12:4: „Wiele ich przebieży”? Czy to znaczy, że świadkowie Jehowy będą przebiegać ziemię z głoszeniem i nauczaniem prawdy Bożej, czy też odnosi się to do przebiegania kart Pisma świętego?

Wiersz ten, zawierający skierowaną do Daniela wypowiedź anioła Bożego, brzmi w całości: „Ale ty, Danielu! zamknij te słowa i zapieczętuj tę księgę aż do czasu naznaczonego; bo to wiele ich przebieży, a rozmnoży się umiejętność.” Chodzi tu głównie o hebrajski wyraz szut, który sam przez się nie ma znaczenia „badać, zgłębiać”, co może potwierdzić niejeden słownik języka hebrajskiego. Podstawowym znaczeniem tego czasownika jest „poruszać się w różnych kierunkach”. L. Kochler i W. Baumgartner podają w „Słowniku do ksiąg Starego Testamentu” (Lexicon for the Old Testament Books), że ten hebrajski czasownik znaczy „przebiegać”, i tak oddaje go „Przekład Nowego Świata” w księdze Ijoba 1:7; 2:2; Jeremiasza 5:1; 49:3; Amosa 8:12; Zachariasza 4:10 i w księdze 2 Kroniki 16:9. „Hebrajski i chaldejski słownik Pism Starego Testamentu” (Hebrew and Chaldee Lexicon of the Old Testament Scriptures) Geseniusa w wydaniu londyńskim z roku 1859 podaje taką definicję tego słowa: „biec szybko, biec tam i z powrotem, biegać tu i tam (przy czym wielu jak gdyby bije powietrze ramionami, niby wiosłami)”. O tymże czasowniku w formie zwanej „pilel” wspomniany słownik powiada, że w przenośni znaczy „przebiegać książkę, to jest wertować ją dokładnie, jak w Daniela 12:4”.

Dlatego „Przekład Nowego Świata” pozostaje konsekwentny, jeśli tekst Daniela 12:4 oddaje w ten sposób: „Wielu będzie przebiegać, a prawdziwej wiedzy będzie pod dostatkiem.” „Septuaginta” w przekładzie Charlesa Thomsona, przejrzanym przez C.A. Musesa, brzmi: „A ty, Danielu, zamknij te słowa i zapieczętuj księgę do czasu dopełnienia; aż będzie wielu pouczonych i wiedza w obfitości.” Niektórzy jednak pojmują przebieganie w ujemnym sensie, i tak na przykład „An American Translation” podaje: „Bo wielu okaże się nielojalnymi, a kłopoty będą liczne.”

Niemniej werset ten odnosi się do dobrego poczynania. W powiązaniu z faktami naszych dni zdaje się on wskazywać, że lud Jehowy pracujący nad pomnożeniem swej wiary miał zgłębiać prawdę przez staranne badanie Pisma świętego, a On miał to nagrodzić obfitością prawdziwej wiedzy, którą się ten lud oczywiście miał dzielić z innymi.

● Niedawno w „Strażnicy” słowo ‚Chrystus’, czyli Pomazaniec z Hebrajczyków 11:26 zostało zastosowane do Mojżesza. Jak to należy rozumieć, skoro Mojżesz nie był pomazany olejkiem namaszczenia jak wielcy kapłani i jak królowie starożytnego Izraela?

W liście do Hebrajczyków 11:26 czytamy, że Mojżesz ‚uważał za większe dla siebie bogactwo urąganie Chrystusowe niż skarby egipskie; bo się oglądał na odpłatę’. To prawda, że Mojżesz nie był pomazany literalnym olejkiem, takim jaki używano przy namaszczeniu wielkiego kapłana lub króla izraelskiego. (2 Mojż. 30:22-30; 3 Mojż. 8:12; 1 Sam. 10:1; 16:13) Jednakże pomazanie, czyli namaszczenie, jest to powołanie na urząd; wobec tego można powiedzieć, że kto został wybrany lub powołany przez Boga, ten jest pomazańcem, choćby nawet nie dokonano na nim literalnego namaszczenia olejkiem.

Ponadto ani Jezus, ani jego naśladowcy nie byli i też teraz nie bywają namaszczeni literalnym olejkiem, a jednak Pismo święte mówi o nich jako o pomazanych: „Jezusa z Nazaretu pomazał Bóg Duchem Świętym i mocą.” „Ten, który nas utwierdza z wami w Chrystusie, i który nas pomazał, Bóg jest.” Zostali oni namaszczeni świętym duchem Bożym. — Dzieje 10:38; 2 Kor. 1:21.

W związku z tym zwróćmy uwagę, co Jehowa nakazał zapisać o patriarchach — Abrahamie, Izaaku i Jakubie: „Nie dopuszczał nikomu, aby im miał krzywdę czynić; nawet karał dla nich i królów, mówiąc: Nie tykajcie pomazańców moich, a prorokom moim nie czyńcie nic złego.” Na pewno ani Abraham, Izaak, ani Jakub nie byli pomazani literalnym olejkiem namaszczenia, a jednak jest o nich tutaj mowa jako o pomazańcach Jehowy. Byli wszakże Jego wybranymi, byli powołani przez Niego, i spoczywał na nich Duch Jehowy. — Ps. 105:14, 15.

Podobnie czytamy również, że Jehowa polecił Eliaszowi pomazać Elizeusza, Jehu’ego i Hazaela: „Idź, a wróć się na drogę twoją przez puszczę do Damaszku; a gdy tam przyjdziesz, namaścisz Hazaela królem nad Syrią. A Jehu, syna Namsego, namaścisz królem nad Izraelem, a Elizeusza, syna Safata, który jest z Abelmeule, namaścisz prorokiem zamiast ciebie.” (1 Król. 19:15, 16, Wk) Dalsze doniesienia Pisma świętego ukazują, że jeden z synów prorockich towarzyszących Elizeuszowi rzeczywiście pomazał Jehu’ego literalnym olejkiem na króla w Izraelu, to jest w królestwie 10 pokoleń, ale nie ma wzmianki o tym, by Eliasz czy ktoś inny namaścił w ten sposób Elizeusza lub Hazaela. Samo zawiadomienie ich o powołaniu, o czekających ich teraz obowiązkach, okazało się równoznaczne z pomazaniem. — 2 Król. 2:9-14; 8:13; 9:1-10.

Tak było również z Mojżeszem. Można o nim mówić jako o pomazańcu Jehowy albo Chrystusie od chwili, kiedy przy krzaku ognistym poruczono mu szczególne zadanie. To pomazanie lub powołanie uważał za większy skarb niż wszystkie bogactwa Egiptu. Nie musiał koniecznie zostać pomazany literalnym olejkiem, aby być pomazańcem Jehowy. — 2 Mojż. 3:10 do 4:17.