Trwałe panowanie zależne od popierania prawdziwego wielbienia
PRZED władcami usiłującymi założyć rządy, które trwały na wieki, zawsze stawała wielka, niezwalczona przeszkoda: musieli umierać i przekazać swoją władzę i autorytet następcom. Znani są liczni władcy, którzy szukali nieśmiertelności lub nawet przypisywali sobie nieśmiertelność. Niemniej jednak pomarli i nadszedł czas, że ustanowione przez nich rządy poupadały, a w końcu się rozsypały. Ale gdyby jakiś odpowiedni król mógł żyć wiecznie i utrzymać swoje panowanie, służyłoby to nieprzemijającej korzyści jego poddanych.
2 Nawet dynastiom, czyli liniom rodowym królów, nie udało się dotąd utrzymać przy władzy bez końca. Biblia jednak powiada nam, że Jehowa Bóg zawarł z pewnym człowiekiem przymierze, w myśl którego z jego linii rodowej miał wyjść potomek zasiadający na tronie już na zawsze; potęga i zasięg jego królewskiej władzy miała ustawicznie wzrastać aż do rozprzestrzenienia się na całą ziemię. Na potwierdzenie tego Bóg użył owego człowieka, i jego syna oraz stolicę jego królestwa do przedstawienia w małej skali modelu tamtego trwałego Królestwa. Innymi słowy ustanowione zostało rzeczywiście funkcjonujące miniaturowe królestwo Boże, aby ci spośród ludzi, którzy byli tym zainteresowani, zobaczyli, co jest wymagane od przyszłego dziedzica trwałej władzy królewskiej i co będzie oznaczać panowanie tego Królestwa. Na tej podstawie mogli je oczekiwać pełni ufności i nadziei.
3 Człowiekiem, którego Bóg użył do tego, był król Dawid. Bóg nie postąpił tak ni stąd, ni zowąd, ale dlatego, że panowanie Dawida spotkało się z Jego uznaniem. Dawid zaczął panować nad pokoleniem Judy w roku 1077 p.n.e., a nad całym Izraelem w roku 1070. Zanim jednak mógł powstać pełnowartościowy model przyobiecanego trwałego Królestwa, trzeba było wybrać dla niego odpowiednią stolicę oraz musiały nastąpić pewne dalsze wydarzenia. Zwróćmy uwagę na te z poczynań Dawida, które ukazują, czego Bóg wymaga od trwałego panowania; stanowią one dokładny zarys proroczy tego wszystkiego, czego ma dokonać ustanowiony przez Niego nieprzemijający Król.
ODPOWIEDNI WŁADCA
4 Dawid miał życzenie, żeby cała Ziemia Obiecana znalazła się pod panowaniem Bożym. Kiedy objął władzę królewską, uznał Jeruzalem za miasto najlepiej, ze względu na położenie, nadające się na stolicę. Ale wówczas jeszcze zajmowali je nieprzyjaciele, pogańscy Jebuzejczycy. Odkąd został królem nie tylko nad Judą, lecz nad wszystkimi pokoleniami, mógł się wyprawić na Jeruzalem, leżące na terytorium przynależnym do pokolenia Beniamina. Bóg pobłogosławił jego gorliwość i odwagę, wobec czego Dawidowi udało się zdobyć twierdzę Syjon, co było równoznaczne z opanowaniem Jeruzalem. Po przeniesieniu stolicy z Hebronu do Syjonu nazwano go „miastem Dawidowym”. — 2 Sam. 5:6-9; 1 Kron. 11:6-8.
5 Król Dawid trzymał się praworządności i sprawiedliwości opartej na ustawach Bożych, i żądał ich przestrzegania. Stąd wśród narodów okolicznych poczęła się szerzyć sława Syjonu, czyli Jeruzalem. (Ezech. 16:14) Filistyni, mocno przywiązani do religii pochodzenia babilońskiego, usiłowali obalić Dawida. Powstrzymał on jednak zapędy tych przepojonych duchem babilońskim wrogów prawdziwego wielbienia, zadając im dwie druzgocące klęski. — 2 Sam. 5:17-25.
6 Umocniwszy tak swoje królestwo, Dawid bezzwłocznie przystąpił do ugruntowania wśród ludu wielbienia Boga, stawiając sprawy wielbienia Jehowy na pierwszym miejscu. Arka przymierza ode dni wielkiego kapłana Helego nie powróciła do Przybytku zbudowanego za czasów Mojżesza. Przez wiele lat przechowywano ją w pewnym domu w mieście Kariatiarim (Baalejuda). (1 Sam. 4:1 do 7:2) Teraz Dawid kazał przenieść Arkę na górę Syjon i umieścić pod namiotem w mieście Dawidowym. Następnie wydał zarządzenia organizacyjne na rzecz wielbienia Boga, między innymi wyznaczając dziesięciu lewitów i dwóch kapłanów do służby przed Arką, a sam przewodził w prawdziwym wielbieniu, gdyż skomponował i zaśpiewał owego dnia nowy psalm; oto wyjątki z niego: „Wysławiajcie Pana [w tekście oryginalnym: dziękujcie Jehowie], wzywajcie imienia jego, a opowiadajcie między narodami sprawy jego. (...) Pan króluje! (...) Wysławiajcie Pana, albowiem dobry, bo na wieki trwa miłosierdzie jego.” Do słów tej pieśni cały lud powiedział „Amen”. — 1 Kron. 15:1 do 16:36; 13:1-12; 2 Sam. 6:1-19.
7 Dawid nie żądał dla siebie chwały i zaszczytu, jak gdyby był rzeczywistym królem Izraela; uznawał, że panuje w imieniu Jehowy na „tronie Jehowy”. (1 Kron. 29:23, NW) Lud otrzymał zachętę do uznania tegoż faktu w słowach psalmu synów Korego:
„Wielki jest Pan [w tekście oryg.: Jehowa] i wielce chwały godzien w mieście Boga naszego, na swej górze świętej. Pięknie wznosi się, rozkoszą całej ziemi jest góra Syjon, prawdziwa siedziba Boga, miasto Króla Wielkiego. (...) Raduje się góra Syjon, weselą się córki Judzkie [podległe miasta Judy, NW] z sądów Twoich. Okrążcie Syjon i obejdźcie go, policzcie jego wieżyce! Bacznie oglądajcie jego wały, a przejdźcie się po pałacach jego, abyście mogli opowiadać to rodowi przyszłemu.” — Ps. 48:1-14, Sz; zobacz również Psalm 76:2, 3.
8 „Posłuszeństwo lepsze jest niżeli ofiara”, powiedział prorok Boży Samuel nieposłusznemu królowi Saulowi. (1 Sam. 15:22) Dawid zdawał sobie sprawę, iż posłuszeństwo wobec Boga wymagane jest nawet od króla, jeśli panowanie jego ma być trwałe. Czy utraci władzę, tak jak jego poprzednik Saul? Rozstrzygnąć o tym miały miłość Dawida do Boga i jego gorliwość w popieraniu i krzewieniu wielbienia Jehowy.
PRZYMIERZE O TRWAŁOŚCI KRÓLOWANIA
9 Kiedy Dawid zbudował sobie pałac na górze Syjon, uznał, iż nie przystoi mu zamieszkać w domu z drzewa cedrowego, podczas gdy Arka Boża pozostawałaby w zwykłym namiocie. Miał życzenie, żeby wywyższyć Jehowę Boga, rzeczywistego Króla, przez wzniesienie Jemu wspaniałej świątyni. Spotkało się to z upodobaniem Jehowy, które wyraził w następujący sposób przez proroka Natana:
„Byłem z tobą we wszystkim, gdziekolwiek chodziłeś, i pobiłem wszystkich nieprzyjaciół twych od oblicza twego, i uczyniłem ci imię wielkie, wedle imienia wielkich, którzy są na ziemi. (...) zapowiada ci Pan [w tekście oryg.: Jehowa], że dom uczyni tobie Pan, (...) wzbudzę potomstwo [nasienie, BG] twe po tobie, które wynijdzie z żywota twego, i umocnię królestwo jego. On zbuduje dom imieniu memu, i utwierdzę stolicę królestwa jego aż na wieki. Ja mu będę za ojca, a on mnie będzie za syna; jeśli co źle uczyni, skarzę go rózgą mężów i plagami synów człowieczych. Lecz miłosierdzia mego nie odejmę od niego, jak odjąłem od Saula, któregom oddalił od oblicza mego. I będzie wierny dom twój i królestwo twe aż na wieki przed obliczem twoim, i stolica twoja będzie trwała zawsze.” — 2 Sam. 7:1-17, Wk.
10 Jakież to wielkie błogosławieństwo ze strony suwerennego Pana wszechświata! Dawid miał być pierwszym z linii władców, której panowanie nie miało nigdy wygasnąć. Z owego przymierza Królestwa wynikało, że Nasienie „niewiasty” Bożej, obiecane jeszcze w ogrodzie Eden, Nasienie Abrahamowe, poprzez które miały sobie zapewnić błogosławieństwo wszystkie rodziny ziemi, znajdzie się w linii potomków króla Dawida, a więc wyjdzie z domu Judy, od którego nigdy już nie miało być odjęte berło władcy. — 1 Mojż. 3:15; 22:18; 49:10.
11 Król Dawid stał się tym samym jak gdyby kamieniem węgielnym założonym na Syjonie, na którym miał się wznieść królewski dom władców reprezentujących niebiańskiego Króla, Jehowę. Dawid w modlitwie wyraził swoje docenianie tego wszystkiego. — 2 Sam. 7:18-29.
12 Następcą Dawida został jego syn Salomon, którego imię znaczy mniej więcej tyle, co „Spokojny”. Ponadto był też nazywany imieniem Jedidia, co oznacza „Umiłowany Jehowy”. (2 Sam. 12:24, 25) Jakże wielki zaszczyt stał się udziałem Salomona, że się urodził na Syjonie! Na pewno znacznie większy niż zaszczyt pochodzenia ze sławnego miasta Babilonu. Psalm 87:2-6 opisuje to słowami: „Pan miłuje bramy Syjonu bardziej niż wszystkie siedziby Jakuba [Izraela]. Chwalebne rzeczy można o tobie powiedzieć, grodzie Boży. (...) On, Najwyższy, utwierdza go. Pan wpisze w księdze narodów: Ten urodził się tam.” — Sz.
13 O Salomonie można było w istocie rzeczy powiedzieć, iż się „urodził” jako król w roku 1037 p.n.e. Wówczas stosownie do przymierza zawartego z Dawidem Jehowa stał się w szczególnym sensie jego Ojcem. Dawid podbił wszystkie narody w obrębie wyznaczonych przez Boga granic Ziemi Obiecanej; tak więc Salomon panował od Potoku Egipskiego na południu aż do miejscowości Kades nad rzeką Orontes, około 130 kilometrów na północ od Damaszku. — 1 Kron. 29:23.
14 Jehowa sprawił, że Dawid posiadł w natchnieniu plany budowy świątyni. Ponadto nagromadził dużo materiałów budowlanych oraz wielki zasób pieniężny. Do tego wszystkiego przyczynił się zarówno on sam, jak i lud. Postarał się także o odpowiedni teren pod budowę świątyni. Był świadomy tego, że pomyślność narodu zależy od Boga i że wraz ze swoim ludem właściwie oddaje chwałę Bogu jedynie tymi rzeczami, które i tak należą do Boga i zostały przez Niego im udostępnione. — 1 Kron. 29:10-16.
15 Teren przewidziany pod budowę świątyni znajdował się około 730 metrów powyżej poziomu Morza śródziemnego, na górze Moria, gdzie kiedyś Abraham zbudował ołtarz, aby ofiarować swego syna Izaaka. Odnoga górska wybiegająca ku południowi, zwana Ofel, łączyła ją z górą Syjon. Wielbiciele zdążający do świątyni, z którejkolwiek strony by nadchodzili, musieli wstępować na górę. (Ps. 122:1-4; Izaj. 2:2, 3) W owym czasie, gdy Dawid nabywał tę działkę, przez kraj przechodziła plaga i anioł Jehowy polecił zbudować tam ołtarz. Dawid złożył na tym ołtarzu ofiary i powiedział: „Oto dom Jehowy, prawdziwego Boga, i oto ołtarz na ofiary całopalne dla Izraela.” — 1 Kron. 21:14 do 22:1, NW; 2 Sam. 24:1-25.
WIELBIENIE JEHOWY WYWYŻSZONE
16 Dawid namaścił Salomona na króla wtedy, kiedy Adoniasz, czwarty syn Dawida, usiłował przejąć tron dla siebie. W jakiś czas później cały lud pomazał Salomona i uznał go za króla nad sobą. (1 Król. 1:1-40; 1 Kron. 28:1; 29:20-28) Odtąd Bóg kierował Salomonem i błogosławił jego panowaniu, aby zobrazować jak wywyższone będzie prawdziwe wielbienie Jehowy Boga przez Większego Salomona, Chrystusa Jezusa, Nasienie Abrahamowe i Dziedzica Dawidowego, oraz jakie błogosławieństwa towarzyszyć będą jego rządom.
17 Wiosną roku 1034 p.n.e. Salomon rozpoczął budowę świątyni. Z uwagi na wstępne przygotowania poczynione przez Dawida wspaniała budowla została wzniesiona z godną podziwu łatwością w ciągu zaledwie siedmiu i pół lat. Jednak wyposażenie jej było niezupełne, dopóki w Miejscu Najświętszym tej świątyni nie znalazła się Arka przymierza. W sprawozdaniu o oddaniu świątyni do użytku czytamy:
„Tedy zebrał Salomon [czasu Święta Namiotów] starsze Izraelskie i wszystkie celniejsze z każdego pokolenia (...) Wnieśli tedy kapłani skrzynię przymierza Pańskiego na miejsce jej do wnętrznego domu, do świątnicy świętych, pod skrzydła Cherubinów. Albowiem Cherubinowie mieli rozciągnione skrzydła nad miejscem skrzyni, a okrywali Cherubinowie skrzynię, i drążki jej z wierzchu.” — 1 Król. 8:1-7; 2 Mojż. 33:22; 3 Mojż. 23:33-36.
18 Teren świątyni, podobnie jak Syjon, był teraz włączony do poszerzonego obszaru miasta Jeruzalem; tym sposobem Bóg, którego obecność pośród cherubinów wyobrażało cudowne światło Szekiny, mieszkał symbolicznie w Jeruzalem i na Syjonie. — Ps. 80:1; 99:1; Izaj. 37:16; 4 Mojż. 7:89.
19 Podczas uroczystości oddania świątyni do użytku król Salomon, klęcząc przed masywnym ołtarzem miedzianym wskazał w długiej modlitwie na trwałą wartość przymierza Królestwa. Prosił też wówczas, żeby Jehowa zechciał wysłuchać Izraelitów, gdyby zgrzeszyli i popadłszy w niewolę dostali się do jakiegokolwiek innego kraju, lecz szczerze by żałowali i błagali Jehowę w modlitwie, zwróceni ku swojej ziemi; niech wtedy okaże im miłosierdzie i przyprowadzi ich z powrotem do ziemi, którą im był powierzył. Miało się to stać „w tym celu, żeby wszystkie ludy ziemi się dowiedziały, iż Jehowa jest prawdziwym Bogiem. Innego nie ma.” — 1 Król. 8:22-61, NW.
20 Po stronie południowej ołtarza stał ogromny, okrągły zbiornik wody, tak zwane „morze odlewane” o średnicy 4,50 metra i wysokości 2,25 metra, spoczywające na dwunastu posągach wołów, z których każda trójka ustawiona była głowami w innym kierunku. (1 Król. 7:23-26) Ołtarz, przed którym Salomon się modlił, niewątpliwie stał dokładnie na tym samym miejscu, gdzie przedtem ołtarz zbudował Dawid. Był to kwadrat o boku dziewięciu metrów, a wysokości czterech i pół metra. (2 Kron. 4:1-5) W uroczystym dniu inauguracji złożono na nim nader liczne ofiary. Bóg dał wówczas poznać, że uznał tę świątynię, o czym czytamy:
„A gdy dokończył Salomon modlitwy, tedy ogień zstąpił z nieba i pożarł całopalenie i inne ofiary, a chwała Pańska [chwała Jehowy, NW] napełniła on dom. I nie mogli kapłani wnijść do domu Pańskiego, przeto że chwała Pańska napełniła dom Pański. I wszyscy synowie Izraelscy, widząc, gdy zstępował ogień i chwała Pańska na dom, upadli twarzą swą na ziemię, na tło [na posadzkę kamieniem wyłożoną, Wk], a kłaniając się chwalili Pana, że dobry, i że na wieki miłosierdzie jego.” — 2 Kron. 7:1-3.
21 Czy Salomon był tym obiecanym dziedzicem, który miał władzę królewską dzierżyć w swych rękach na wieki? Nie. Mimo to jednak rządy tego następcy Dawida trafnie zobrazowały panowanie owego Nieprzemijającego Dziedzica, zwłaszcza pod tym względem, że swym programem budownictwa przyczynił się do wywyższenia imienia Jehowy, a jego sprawiedliwe panowanie i popieranie wielbienia Jehowy sprzyjało pomyślności i szczęściu poddanych.
22 Przez następne trzynaście lat król Salomon zamieszkiwał w pałacu położonym na obszarze miasta Dawidowego, na górze Syjon, w odległości niecałego kilometra od świątyni na górze Moria. W tym czasie przeprowadzał program budowy gmachów rządowych. Na samej górze Moria, na terenie bezpośrednio przylegającym od południa do świątyni, lecz położonym nieco niżej, kazał wznieść nowy pałac królewski. Dalej w kierunku południowym stanęły: sala tronowa, sala kolumnowa i „dom lasu Libanowego”. — 1 Król. 7:1-7.
23 Teraz Salomon panował z góry świątynnej, Moria. Jego żona, córka faraona, również przeprowadziła się do nowego budynku, który został wzniesiony specjalnie dla niej. Nie było jej wolno, jak powiedział Salomon, mieszkać „w domu Dawida, króla izraelskiego, przeto, że poświęcony jest, bo do niego weszła skrzynia Pańska [arka Jehowy, NW]”. — 2 Kron. 8:11, Wk; 1 Król. 3:1; 7:8; 9:24.
ZAPOWIEDZIANE BŁOGOSŁAWIEŃSTWA
24 Wspaniałość i piękno budowli wzniesionych przez Salomona oraz cały porządek, jaki wprowadził dla ich utrzymania, sprawiały tak imponujące wrażenie, że przyglądano się im z zapartym tchem; świadectwem tego może być wizyta królowej z Saby. (1 Król. 10:1-5) Długie panowanie Salomona, okryte sławą, sprawowane było w pokoju i dobrobycie. Poddani jego wielce się rozmnożyli:
„Tedy Juda i Izrael, będąc niezliczeni jako piasek, który jest nad morzem w mnóstwie, jedli i pili, i weselili się. I mieszkał Juda i Izrael bezpiecznie, każdy pod winną macicą swoją, i pod figą swoją, od [miasta] Dan aż do Beerseba, po wszystkie dni Salomonowe.” — 1 Król. 4:20, 25.
25 Wszystko to było proroczym obrazem. W myśl zawartego z Dawidem przymierza o trwałości królestwa miała władza królewska pozostać w jego rodzinie. Na tronie zasiadło wiele królów z jego linii, lecz nadejść miał jeszcze taki, którego królowanie nie przeminie. Tym królem okazał się Większy Salomon, Chrystus Jezus. Pokojowe rządy Salomona, pod którymi każdy był szczęśliwy, i uprawiał własną działkę ziemi i cieszył się błogosławieństwami sprawiedliwego panowania, były obrazem panowania Chrystusa Jezusa, Większego Salomona, Nasienia „niewiasty” Bożej, Księcia Pokoju. (Mat. 12:42; Izaj. 9:6, 7) Z racji swojej nieśmiertelności nigdy nie utraci on władzy. Królowanie Jego będzie wiecznotrwałe i tym samym linia Dawida utrzyma tron na zawsze. — Dalsze szczegóły dotyczące obrazowego królestwa Bożego oraz jego starcia z drugim mocarstwem świata, Assyrią, znajdą się w następnym wydaniu tego czasopisma. (B-9)
[Pytania do studium]
1. Jaką nieuniknioną przeszkodę napotykają wciąż ludzcy władcy, lecz co przyczyniłoby się do wiecznotrwałego dobra ludzkości?
2. (a) Jaką obietnicę w sprawie rządów, potwierdzoną przymierzem, dał Jehowa? (b ) W jakim celu ustanowił miniaturowe Królestwo Boże?
3. Dlaczego Bóg posłużył się Dawidem do zobrazowania swego nieprzemijającego Króla?
4. (a) Jak doszło do tego, że Jeruzalem dostało się pod panowanie króla Dawida? (b) Jakiemu to odpowiadało życzeniu Dawida? (c) Jak zaczęto nazywać tę byłą twierdzę Jebuzejczyków?
5. (a) Jak ustosunkował się Dawid do prawa Bożego? (b) Jakie odniósł zwycięstwo nad babilońskimi wrogami prawdziwego wielbienia?
6. (a) Jakie sprawy stawiał Dawid w swym królestwie na pierwszym miejscu? (b) Podaj przykłady na potwierdzenie tego.
7. (a) W czyim imieniu i na czyim tronie Dawid panował jako król? (b) Jak lud został w psalmie synów Korego zachęcony do uznania władzy królewskiej Jehowy?
8. Co jest wymagane od króla, jeśli jego panowanie ma być trwałe?
9. (a) Dlaczego Dawid chciał zbudować Jehowie wspaniałą świątynię? (b) Co szczególnego obiecał Jehowa Dawidowi odnośnie do jego nasienia?
10. W jaki sposób przymierze to potwierdziło i wyjaśniało spełnienie proroctw o Nasieniu „niewiasty” Bożej, o Nasieniu Abrahamowym i o berle?
11. Do czego można było teraz przyrównać Dawida i jak wyraził on swoje docenianie?
12. (a) Co oznaczają imiona Salomona? (b) Jak Psalm 87 wyraża zaszczyt wynikający z urodzenia się na Syjonie?
13. (a) Kiedy i w jakim szczególnym sensie Salomon ‚urodził się na Syjonie’? (b) Jak daleko sięgało jego królestwo?
14. (a) Jakie przygotowania do budowy świątyni poczynił Dawid? (b) Z jakiej podstawy dobrobytu narodu zdawał sobie sprawę?
15. (a) Dlaczego było słuszne, że świątynia znajdowała się na literalnym wzniesieniu, i czego to wymagało od wielbicieli? (b) Jakie znaczenie w związku ze składaniem ofiar już miało za dni Dawida miejsce wybrane pod budowę świątyni?
16. (a) Przy jakich dwóch okazjach otrzymał Salomon namaszczenie na króla? (b) Dla jakiego proroczego celu Bóg błogosławił Salomonowi i kierował jego panowaniem?
17. (a) Kiedy Salomon zaczął budować świątynię i jak długo trwała jej budowa? (b) Jaki ważny przedmiot umieszczono w miejscu Najświętszym podczas oddania świątyni do użytku?
18. Co zostało teraz włączone do obszaru Jeruzalem i gdzie wobec tego przejawiała się obecność Jehowy?
19. Jaką specjalną prośbę dołączył Salomon do swej modlitwy dedykacyjnej i w jakim celu?
20. (a) Opisz zbiornik wody i ołtarz. (b) Jak Jehowa okazał, że uznaje ołtarz i świątynię?
21. Czy te wydarzenia oznaczały, iż obiecane wiecznotrwałe panowanie ma sprawować Salomon?
22. Jakie dalsze gmachy wzniesiono w pobliżu świątyni?
23. Z jakiego miejsca zaczął teraz panować Salomon, ale dlaczego jego żona, córka faraona, zamieszkała gdzie indziej?
24. (a) Jakie wrażenie sprawiały na obserwatorze te wszystkie dzieła Salomona? (b) W jakich warunkach żył lud pod panowaniem Salomona?
25. (a) Co to wszystko proroczo obrazowało? (b) Jakie to ma znaczenie dla królewskiej linii Dawida?
[Mapa na stronie 12]
[Patrz publikacja]
MORIA
ŚWIĄTYNIA
Teren pałacu królewskiego
SYJON
MIASTO DAWIDOWE
Sadzawka Siloam
OFEL
MILLO
Gihon
DOLINA TYROPEON
DOLINA CEDRON
DOLINA HINNOM
Rogel