Okazywanie się przyjacielem Bożym

„O Jehowo! Kto będzie gościem w twoim namiocie? Kto będzie mieszkać na twej świętej górze? Ten, kto postępuje nienagannie i praktykuje sprawiedliwość, i mówi prawdę w swoim sercu.” — Psalm 15:1, 2, NW.

 1. Jak opisuje Biblia Boży Nowy Świat i poznanie jakich wymagań powinno nas interesować?

KTO nie jest przyjacielem Bożym, nie będzie przyjęty do Jego Nowego Świata i nie będzie mógł w nim mieszkać wiecznie jako gość Boży. Ponieważ Jehowa zgromadzi wokół siebie tylko ludzi czystych i dobrych, dlatego każdy, kto chce być gościem w Jego namiocie, musi odpowiadać pewnym wymaganiom. Życzeniem każdego prawdziwego chrześcijanina powinno być poznać te wymagania, gdyż tylko ten, kto im odpowiada, może kiedyś wiecznie mieszkać w miejscu zamieszkania, o którym Biblia mówi: „I ujrzałem nowe niebo i nową ziemię. Albowiem pierwsze niebo i pierwsza ziemia przeminęły, a morza już nie masz. (...) I usłyszałem z tronu głos donośny mówiący: ‚Oto przybytek Boga wśród ludzi. (Bóg) zamieszka z nimi, a oni będą jego ludem. Sam Bóg z nimi będzie (...).’” — Obj. 21:1, 3, NDą.

 2. Jak inspirowany psalmista opisuje przyjaciela Bożego?

² Inspirowany Psalmista Dawid napisał, czego Bóg wymaga od kogoś, kto chciałby być Jego gościem, to znaczy być Jego przyjacielem: „O Jehowo, kto będzie gościem w twoim namiocie? Kto będzie mieszkać na twej świętej górze? Ten, kto postępuje nienagannie i praktykuje sprawiedliwość, i mówi prawdę w swoim sercu. Nie oczerniał swym językiem. Nie uczynił nic złego swemu towarzyszowi i nie stawiał obelżywych zarzutów swemu przyjacielowi. W Jego oczach każdy kto zasługuje na pogardę, jest odrzucony, ale tych, którzy się boją Jehowy, on szanuje.” — Psalm 15:1-4, NW.

 3. Dlaczego Jehowa słusznie nie przyjmuje jako gościa każdego i jak to wyglądało za czasów Dawida?

³ Nie powinno to nas dziwić, że Bóg Wszechmocny tylko pewne osoby przyjmie w charakterze gości do swego namiotu. Czy ktoś z nas chciałby przyjąć kogokolwiek jako gościa w swoim domu? My nie zapraszamy każdego. Wielu z nas nie życzyłoby sobie, aby ludzi złych nawet na krótki okres czasu mieć wokół siebie. Tej zasady trzyma się także Jehowa Bóg. On także nie przyjmuje do swojego namiotu kogokolwiek: „A nie zamieszka z tobą, złośnik.” (Ps. 5:5) W czasach Dawida nie każdy miał pozwolenie wejścia do namiotu Bożego. Dawid przeniósł skrzynię Jehowy z domu Obed-Edoma do Jerozolimy. „A gdy przynieśli skrzynię Pańską [Jehowy, NW], postawili ją na miejscu swem w pośrodku namiotu, który był dla niej rozbił Dawid.” (2 Sam. 6:17) Kto wstąpił do tego namiotu, wstąpił przed obecność Najwyższego. Dawid wyznaczył pewnych mężczyzn jako sług w namiocie Jehowy. Do tych uprzywilejowanych należał także Asaf. (1 Kron. 16:4-6) Tylko ktoś, kto żył nienagannie, był czysty i szczery, mógł stale służyć w tym namiocie na świętej górze Jehowy.

 4. Co jest wymagane od tych, którym wolno jest przebywać w Bożej obecności i dlatego jak chrześcijanin powinien być nastawiony?

⁴ Jehowa bardzo dokładnie wybiera tych, którzy mogą przebywać w Jego świętej obecności. Skoro nawet ci, którzy za czasów Dawida chcieli być gośćmi w namiocie Jehowy na Jego świętej górze, musieli odpowiadać dokładnym wymaganiom, o ileż więcej muszą im odpowiadać ci, którzy jako członkowie Jego świętej rodziny, chcieliby być na zawsze gośćmi w Jego namiocie! Jeśli chcemy być godni tego niezrównanego przywileju i mówić za Dawidem: „Będę mieszkał w przybytku Twoim na wieki” — musimy się rzeczywiście wykazać, że jesteśmy w przyjaźni z Bogiem. „Ale ze szczerymi tajemnica Jego.” Kto więc chce na zawsze doznawać Bożej ochrony i gościnności, koniecznie musi wiedzieć co należy czynić, aby się okazać szczerym w oczach Bożych. (Ps. 61:5; Przyp. 3:32) Każdy chrześcijanin powinien wobec tego zapytać: „O Jehowo! Kto będzie gościem w twoim namiocie? Kto będzie mieszkać na twej świętej górze?” I każdy chrześcijanin powinien dokładnie wiedzieć, co psalmista miał na myśli, gdy odpowiadał: „Ten, kto postępuje nienagannie i praktykuje sprawiedliwość, i mówi prawdę w swoim sercu. — Ps. 15:1, 2, NW.

POSTĘPOWAĆ NIENAGANNIE

 5. Dlaczego Adam nie postępował nienagannie i co on dlatego utracił?

⁵ Chrześcijanin, który chciałby w oczach Bożych postępować nienagannie, musi całkowicie zaufać Jehowie Bogu i zaufanie to udowodnić przez zachowywanie Jego przykazań. Pierwszy człowiek Adam był gościem Bożym w raju Eden. On mógłby wiecznie mieszkać w owym raju pobłogosławionym przez obecność Boga. Lecz on nie pozostał przyjacielem Bożym. Z powodu nieposłuszeństwa przeciw swemu niebiańskiemu Ojcu i właścicielowi tego rajskiego miejsca zamieszkania, został stamtąd wypędzony. On nie odpowiadał więcej wymaganiom, którym odpowiadać powinien jako gość w „ogrodzie Bożym”. (Ezech. 28:13) Adam nie postępował nienagannie i dlatego nie mógł być przyjacielem Bożym.

 6. Kto nazwany został „przyjacielem Jehowy” i dlaczego?

⁶ Biblia zawiera niezliczoną ilość przykładów, które pokazują jak ludzie skutecznie wykazywali się, że są w przyjaźni z Bogiem. Niektórzy z tych przyjaciół Boga są wyszczególnieni w liście do Hebrajczyków, rozdział 11, na przykład Abraham, o którym Jakub pisał: „I spełniło się Pismo, które mówi: Uwierzył Abraham Bogu, a poczytano mu to za sprawiedliwość i nazwano go, przyjacielem Bożym.” (Jak. 2:23, Dą) Jakiż to przywilej być nazwanym „przyjacielem Jehowy”! Lecz czy jesteśmy gotowi — jak niegdyś Abraham — spełnić wymagania, które są stawiane przyjacielowi Jehowy? Sama tylko chęć zostania przyjacielem Bożym nie wystarcza. Musimy udowodnić, że faktycznie jesteśmy Jego przyjaciółmi. Abraham udowodnił, że wierzył w Jehowę Boga i Mu ufał, gdy wypełnił Jego nakaz opuszczenia Ur w Chaldei i gdy później próbował ofiarować jedynego syna, którego mu dała Sara, swego kochanego Izaaka. Pisarz listu do Hebrajczyków dlatego powiedział: „Przez wiarę ten, którego nazwano Abrahamem, posłusznie wyszedł do kraju, który miał otrzymać w dziedzictwie. I wyszedł nie wiedząc, dokąd zdążał. Przez wiarę Abraham, gdy był doświadczony, ofiarował Izaaka. Ten, który otrzymał był obietnicę ofiarował syna jedynego, o którym powiedziane było: Od Izaaka zwać się będzie potomstwo twoje.” (Hebr. 11:8, 17, 18, NDą) Abraham postępował nienagannie i udowodnił swoją wiarę w Boga i swoje zaufanie do Niego przez swoje posłuszeństwo — „i nazwano go przyjacielem Jehowy”.

 7. Jak powinniśmy oszacować przyjaźń z Bogiem?

⁷ Czy mogłoby nas coś bardziej zadowolić niż świadomość, że się jest przyjacielem Jehowy? Czym jest tak zwany sukces w dzisiejszym świecie interesu, w porównaniu z przywilejem zaznawania przyjaźni Bożej? Nic nie udzieli nam tego szczęścia i zadowolenia, które odczujemy, gdy będziemy bogaci „wobec Boga”. (Łuk. 12:21, Dą) Niejeden człowiek dzisiaj się wysila, aby dojść do czegoś w swych interesach. Lecz nauczyć się postępować nienagannie w oczach Bożych, aby przez to stać się przyjacielem Bożym, wymaga o wiele więcej wysiłku.

 8. (a) Którzy słudzy Boży wytrwale, nienagannie postępujący, dają nam przykład? (b) Jak jest możliwe postępować nienagannie jak Daniel?

⁸ Jeżeli trochę dokładniej przyjrzymy się życiu tych, którzy wykazali się już w przeszłości, że są Bożymi przyjaciółmi, to stwierdzimy, że oni wytrwale postępowali nienagannie. „I chodził Enoch z Bogiem.” „Noe mąż sprawiedliwy, doskonały był za wieku swego; z Bogiem chodził Noe.” (1 Mojż. 5:23, 24; 6:9) Także prorok Daniel pozostał nienaganny w swoim postępowaniu. On w krytycznych sytuacjach życiowych nie polegał na mądrości ludzkiej, lecz szukał rady Bożej i pozwalał się Jemu kierować. On niewzruszenie ufał Jehowie Bogu. On prowadził dialogi ze swoim Bogiem, nawet gdy to było prawnie zabronione. On się regularnie modlił wykazując przez to, że wytrwale polegał na swoim wielkim przyjacielu. Kiedy Daniel z powodu swojej wierności do Jehowy został wrzucony do lwiej jamy, samego pogańskiego króla Dariusza uderzyło niewzruszone zaufanie Daniela do swojego Boga i on powiedział: „Bóg twój, któremu ty ustawicznie służysz, ten cię wybawi.” (Dan. 6:16, 20) Z powodu wytrwałości z jaką Daniel nienagannie postępował, Bóg go bardzo miłował. Anioł Jehowy powiedział do Daniela: „Boś ty wielce przyjemny.” — Dan. 9:23.

 9. Co należy koniecznie uczynić, aby móc nienagannie postępować?

⁹ Jeżeli chcemy tak samo wytrwale postępować nienagannie jak Enoch, Noe, Abraham i Daniel, to musimy we wszystkim co czynimy zważać na Jehowę, bo Przypowieści 3:5, 6 mówią: „Ufaj w Panu [Jehowie, NW] ze wszystkiego serca twego, a na rozumie twoim nie polegaj. We wszystkich drogach twoich znaj go, a on prostować będzie ścieżki twoje.” Kto nie jest gotów usłuchać tej rady, ten nigdy nie może zostać przyjacielem Bożym. Tak, kto nie uczyni zadość wymaganiom, aby zaufać Jehowie i pozwolić się Jemu kierować, aby ustawicznie kroczyć dobrą drogą, nie może w ogóle oddać się Bogu.

10, 11. (a) Co może się wydarzyć, jeżeli nie zważamy na Jehowę? (b) W jakich krytycznych sytuacjach znajdował się prorok Boży i jak on im zaradził?

¹⁰ Jakże głupio by to było, gdyby szczególnie sługa Boży nie zważał na Jehowę we wszystkich swoich drogach! Jak łatwo może to wprowadzić kogoś w zakłopotanie, szczególnie w jakiejś krytycznej chwili, musiał przeżyć pewien prorok, o którym jest mowa w 1 Królewskiej, rozdział 13: „A oto maż Boży przyszedł z Judztwa z słowem Pańskim [Jehowy, NW] do Betel, gdy Jeroboam stał u ołtarza, aby kadził.” Zdumiewające było to, co mąż Boży, którego imię nie jest wymienione, później przepowiedział zniszczenie ołtarzy i sług bożków, którzy na nich składali ofiary. Zły król Jeroboam był wściekły. Wyciągnął rękę i rozkazał aresztować odważnego proroka. Wtedy jego ręka nagle zesztywniała i uschła, a ołtarz rozpadł się. Jeroboam błagał tego proroka, żeby on modlił się za niego, aby jego ręka powróciła do zdrowia. Prorok był gotów to uczynić i ręka króla została uzdrowiona. Teraz obłudny Król Jeroboam z samolubnych pobudek zaprosił proroka do siebie na obiad. Przez to prorok znalazł się w kłopotliwej sytuacji. Czy on postąpił nienagannie? Tak jest. On był posłuszny swemu Bogu i wzbraniał się siedzieć przy jednym stole z człowiekiem, który nienawidził Jehowy i był bałwochwalcą — chociaż był to sam król. „Ale rzekł mąż Boży do króla: byś mi dał połowę domu twego, nie pojadę z tobą, ani będę jadł chleba, ani będę pił wody na tem miejscu. Bo mi tak Pan [Jehowa, NW] rozkazał słowem swoim mówiąc: nie będziesz jadł chleba, ani będziesz pił wody, ani się wrócisz tą drogą którąś przyszedł.”

¹¹ Gdyby ten prorok Boży nadal postępował nienagannie, wtedy wszystko byłoby dobrze. Ale krótko potem dostał się on znowu w krytyczne położenie. Na swojej drodze poza miastem zatrzymał go pewien stary prorok, który tam mieszkał i zaprosił go, aby z nim poszedł do jego domu jeść chleb. „Nie mogę się wrócić z tobą, ani iść z tobą”, odrzekł mu mąż Boży. „Bo się stała do mnie mowa słowem Pańskim [Jehowy, NW]: Nie będziesz tam jadł chleba, ani pił wody.” Stary prorok nie ustąpił, lecz okłamał teraz męża Bożego — z jakiej przyczyny, nie jest powiedziane: „I jam prorok jako i ty”, rzekł do niego: „Anioł też rzekł do mnie słowem Pańskim [Jehowy, NW] mówiąc, wróć go z sobą do domu twego, aby jadł chleb i pił wodę”. Nie zważając na wyraźny rozkaz Jehowy, mąż Boży zawrócił, aby jeść chleb i pić wodę. To miało stać się dla niego nieszczęściem.

12. Dlaczego mąż Boży zaprzestał postępować nienagannie i jakie to miało dla niego następstwa?

¹² Podczas gdy siedzieli przy stole, ogłosiło się słowo Jehowy do kłamliwego starego proroka i on rzekł do nieposłusznego męża Bożego: „Tak mówi Pan [Jehowa, NW]: Przeto żeś był odporny ustom Pańskim [Jehowy, NW], a nie strzegłeś rozkazania, które przykazał Pan [Jehowa, NW] Bóg Twój; aleś się wrócił i jadłeś chleb, a piłeś wodę na miejscu, o którem ci był rzekł: nie będziesz tam jadł chleba, ani pił wody; nie będzie pochowany trup twój w grobie ojców twoich.” Tym razem stary prorok naprawdę mówił słowo Jehowy. Gdy mąż Boży udał się w dalszą drogę ze swoim osłem, „spotkał go lew w drodze i zabił go, a trup jego był porzucony na drodze”. Lew nie pożarł, ani trupa, ani osła, lecz został na miejscu i pilnował ich. Przez to został dany dowód, że w tym wypadku nie był to przypadek, lecz boska plaga. — 1 Król. 13:1-28.

13. Co powinien czynić mąż Boży, aby nadal postępować nienagannie?

¹³ Jakież tragiczne skutki zaniedbania nienagannego postępowania! Mąż Boży posiadał dosyć zrozumienia, aby się strzec krętych ścieżek. Jehowa sam mu powiedział, jak miał postępować. Co powinien był robić mąż Boży, gdy kłamliwy stary prorok mówił do niego, że „pewien anioł” zmienił to zarządzenie? On nie miał słuchać tej wiadomości, którą otrzymał z drugiej ręki i która zaprzeczała tej otrzymanej od samego Jehowy. Co więc miał robić? Słuchać rozkazu Bożego. Zamiast działać wbrew wskazówkom, które mu dał sam Jehowa, miał prosić Boga o wyjaśnienie, zanim zaczął dalej działać. W tym krytycznym momencie mógł prosić Jehowę o Jego kierownictwo. Bez modlitwy i prawdopodobnie także bez bliższego wyjaśnienia poselstwa, które otrzymał z drugiej ręki, od „anioła”, udał się mąż Boży na kręte ścieżki. Pomimo dobrej opinii, którą przedtem posiadał, teraz już nie postępował nienagannie.

WYSTRZEGAĆ SIĘ CZYNÓW ZUCHWAŁYCH

14. Czego może się nauczyć chrześcijanin z tego przykładu co do nienagannego postępowania?

¹⁴ Czego może się stąd nauczyć chrześcijanin? Że nieustannie musi w oczach Jehowy postępować nienagannie i zawsze musi się poddać pod Jego kierownictwo, szczególnie w krytycznych sytuacjach życiowych, kiedy nie bardzo wie jak działać. Nigdy nie powinniśmy pozwolić nakłonić się do czynów zuchwałych, czy to przez nasz własny umysł czy też przez inną osobę, nawet gdy ona zajmuje odpowiedzialne stanowisko w organizacji Bożej, albo tylko twierdzi, że takie stanowisko zajmuje. Gdy prosimy Jehowę o to, aby nami kierował i nas prowadził, jesteśmy chronieni przed wprowadzeniem w błąd przez oszustów, lub osoby, które być może dobrze myślą, ale opierają się na własnym rozumie. W takich wypadkach musimy postępować bezustannie nienagannie i pozostawać na prostych drogach. Przez to zapobiegamy nieszczęściu jakie spadło na męża Bożego, który był „odporny ustom Pańskim [Jehowy, NW]”. — 1 Król. 13:21.

15. (a) O co powinien się modlić mąż Boży i dlaczego? (b) Dlaczego król Saul pod tym względem nie postępował nienagannie i jakie to dla niego miało następstwa?

¹⁵ Jeżeli chcemy się wykazać przyjaźnią z Bogiem, musimy Boga prosić, aby nas powstrzymywał od czynów zuchwałych. Chrześcijanin powinien modlić się tak jak psalmista, który mówił: „I od swawolnych [występków] zachowaj sługę twego, aby nie panowali nademną; tedy doskonałym będę, a będę oczyszczony od przestępstwa wielkiego.” (Ps. 19:14) Jako chrześcijanie strzeżmy się naśladowania zarozumiałego króla Saula. Przy pewnej okazji, podczas wojny przeciw Filistynom, prorok Samuel powiedział mu, że nie miał przedsiębrać dalszych kroków, lecz czekać, aż przyjedzie do Galgal. Kiedy Saul widział, że nie był w stanie utrzymać narodu do czasu przyjścia Samuela i przyniósł ofiarę, postąpił zarozumiale i tak wszedł na kręte drogi. On „ofiarował całopalenie”, choć nie miał do tego upoważnienia. Gdy wkrótce potem przyszedł Samuel, Saul starał się usprawiedliwić, mówiąc, że to uczynił, ponieważ Izraelici bali się, a on Samuel nie był obecny w odpowiednim czasie. „I tak poważyłem się i ofiarowałem całopalenie”, przyznał się Saul. Jaki niemądry? Ufając własnej mądrości, Saul rzekomo się przezwyciężył i w rezultacie postąpił zarozumiale. On przestał postępować nienagannie i to go kosztowało królestwo i przyjaźń Jehowy. „Ale teraz królestwo twoje nie ostoi się”, powiedział Samuel, „Pan [Jehowa, NW] sobie znalazł męża według serca swego.” — 1 Sam. 13:8, 9, 12, 14.

16. (a) Jak wstrzymuje nas Bóg od gwałtownych czynów i jak udowodnił Paweł, że postępował nienagannie? (b) Przed czym winien wystrzegać się chrześcijanin, gdy nie wie dokładnie jak ma postąpić?

¹⁶ Bóg powstrzymuje nas przez swoje słowo i modlitwę od zarozumiałych czynów. Przez studiowanie pisanego Słowa Bożego, Pisma Świętego, możemy poznać prawa Jehowy, według których mamy postępować. Musimy wypytywać Jego księgę mądrości. Modlitwa wstrzymuje nas od czynów zuchwałych, ponieważ pomaga nam zważać na Jehowę we wszystkim co czynimy. Także dzięki radom Jego organizacji wstrzymuje nas Bóg od zuchwałych czynów. Gdy powstała sprzeczka z powodu obrzezania pogan, Paweł i Barnabasz nie postąpili zarozumiale. Pomimo, że Paweł wiedział, jak właściwie powinna być rozstrzygnięta ta kwestia, nic nie podjął od siebie samego. Poszedł do Jerozolimy i tam zebrali się apostołowie i starsi mężowie, aby zbadać tą sprawę. Oni podjęli decyzję, która została zaaprobowana przez ducha świętego. Przy pomocy listów zostały powiadomione wszystkie zbory o tym miarodajnym postanowieniu. Paweł działał dopiero po otrzymaniu upoważnienia przez organizację. (Dzieje 15:1-31) Chrześcijanin wobec tego dzisiaj będzie wstrzymywany od niewłaściwych czynów nie tylko przez modlitwę i Słowo Boże, ale także przez rady organizacji Bożej. Gdy więc w krytycznym położeniu nie wiesz jak masz postępować, wtedy nigdy nie polegaj tylko na ludzkiej mądrości. Nie podejmuj decyzji zanim nie otrzymasz wyjaśnienia od Jehowy przez studium Słowa Bożego. Wtedy pozostaniesz na prostych drogach i będziesz w dalszym ciągu postępować nienagannie.

PRAKTYKOWANIE SPRAWIEDLIWOŚCI I MÓWIENIE PRAWDY

17. Czego Bóg oprócz tego wymaga od swoich przyjaciół i jak oni muszą postępować ze swoimi towarzyszami?

¹⁷ Kto chce być przyjacielem Jehowy, musi zawsze postępować sprawiedliwie. (Ps. 15:2) Chrześcijanin musi zawsze swoje życie prowadzić według sprawiedliwych mierników Słowa Bożego. Jego postępowanie musi być święte. „Ale na wzór świętego, który was wezwał i wy w całym postępowaniu świętymi bądźcie. Napisane jest bowiem: Będziecie świętymi, bom i ja Święty jest.” (1 Piotra 1:15, 16, NDą) Ponieważ Jehowa jest święty, nie przyjmuje nikogo w swoim namiocie jako gościa, kto jest niedobry, kto postępuje niesprawiedliwie wobec swego bliźniego i wobec swoich chrześcijańskich towarzyszy. Ktoś, kto stosuje sprawiedliwość, nie może wobec swoich przyjaciół postępować nieuczciwie, ich oszukiwać lub oczerniać swoim językiem. „Albowiem ty o Boże! nie kochasz się w nieprawości, a nie mieszka z tobą złośnik. Nie ostoją się szaleni przed oczyma twemi; ty masz w nienawiści wszystkich, którzy broją nieprawości. Wygubisz tych, którzy mówią kłamstwo; mężem krwawym i zdradliwym brzydzi się Pan, [Jehowa, NW].” — Ps. 5:5-7.

18. (a) Co jest powiedziane o błahych niesprawiedliwościach? (b) Jaki obowiązek ma chrześcijanin, jeżeli coś sobie od kogoś pożyczy?

¹⁸ Kto mniema, że Bóg przyjmie w swoim namiocie kogoś, kto się kala niesprawiedliwymi czynami, ten się myli. Proszę zwrócić uwagę na to, co jest podane o przyjacielu Bożym: „Nic złego nie czyni bliźniemu swemu.” (Ps. 15:3) To obejmuje rzeczy małe i duże, bo „kto wierny jest w najmniejszej sprawie, i w wielkiej wierny będzie.” (Łuk. 16:10, NDą) Chrześcijanin, który na przykład pożycza sobie coś od swojego towarzysza i ociąga się z oddaniem, ponieważ chodzi o niewielką sumę, lub jakąś drobnostkę, nie otrzyma przebaczenia u Boga. „Niezbożnik pożycza, a nie ma czem oddać.” (Ps. 37:21) Są osoby, którym się wydaje rzeczą trudną oddać z powrotem to, co pożyczyli. Lecz kto praktykuje sprawiedliwość, stara się oddać spowrotem pożyczone, nawet wtedy gdy nie może oddać wszystkiego od razu, lecz dopiero po dłuższym czasie. Kto stara się coś zwrócić, okazuje, że „praktykuje sprawiedliwość w swoim sercu”.

19. (a) Co oznacza mówić „prawdę w swoim sercu”? (b) Jak możemy — według słów Jezusa — udowodnić, że jesteśmy Jego przyjaciółmi i co to ma wspólnego z mówieniem prawdy?

¹⁹ Kto chce być gościem Bożym, musi także mówić „prawdę w swoim sercu”. (Ps. 15:2) Mówić prawdę w swoim sercu, znaczy być szczerym wobec innych i wobec siebie samego. Kto mówi prawdę w swoim sercu, ten mówi ją także swoimi ustami. On nie tylko surowo przestrzega, aby nie mówić żadnej nieprawdy, lecz jest także kaznodzieją prawdy, przede wszystkim prawdy Bożej. Prawdy, o których chrześcijanie powinni mówić na zlecenie Boże, znajdują się w Jego Słowie i one obejmują przykazania Jezusa Chrystusa, Syna Bożego, a szczególnie ów nakaz głoszenia Królestwa Bożego. Kiedy Pan Jezus był na ziemi, to powiedział: „Staniecie się przyjaciółmi moimi” — co czyniąc? — „jeżeli czynić będziecie co wam rozkazuję”. (Jana 15:14, NDą) A co szczególnego kazał Jezus swoim naśladowcom czynić w tym „czasie końca”? Głosić prawdę o ustanowionym Królestwie Bożym! „I ta dobra nowina o królestwie” — przepowiedział Jezus — „będzie kazana na całej zamieszkanej ziemi w celu wydania świadectwa wszystkim narodom”. — Mat. 24:14, NW.

20. Co powoduje głoszenie prawd o Królestwie i do czego zobowiązany jest dlatego każdy chrześcijanin?

²⁰ W tym wzniosłym dziele głoszenia o Królestwie — winien więc brać udział każdy, kto chciałby być przyjacielem Boga i Jego Syna. Dzięki prawdom o Królestwie Bożym, tysiące ludzi, którzy kiedyś byli nieprzyjaciółmi Bożymi, stało się Jego przyjaciółmi. Wspaniałym przywilejem i obowiązkiem każdego prawdziwego chrześcijanina jest, wielu z tych, którzy dzisiaj są jeszcze nieprzyjaciółmi Boga, przeobrazić w przyjaciół. Dlatego każdy chrześcijanin musi być głosicielem prawdy. Każdy, kto „prawdę mówi w swoim sercu”, mówi ją także językiem: on poucza innych o Królestwie Bożym. Apostoł mówi o obowiązkach chrześcijan, aby z nieprzyjaciół Boga przy pomocy prawdy czynić Jego przyjaciół: „W imieniu Chrystusa tedy poselstwo sprawujemy, jakby sam Bóg przez nas upominał. W imieniu Chrystusa nalegamy: pojednajcie się z Bogiem!” — 2 Kor. 5:20, NDą.

21. Jak dzisiaj musimy postępować, gdy pomyślimy, że Nowy Świat jest bliski i jakie błogosławieństwa dla nas przyniesie on ze sobą?

²¹ Nowy sprawiedliwy świat jest bliski, świat, w którym „namiot Boży” będzie u ludzi. „O Jehowo! Kto będzie gościem w twoim namiocie?” Dlatego gorliwie wyjaśniamy innym prawdę o Królestwie Bożym, przez którą mogą się oni pojednać z Bogiem. Głośmy więc z serca pełnego prawdy i w obcowaniu ze wszystkimi ludźmi praktykujmy sprawiedliwość! Chcemy jak Enoch, Noe, Abraham i Daniel wytrwale postępować nienagannie, we wszystkim co czynimy pozwalać, aby nami kierował Bóg. Chcemy się przecież okazać Jego wiernymi przyjaciółmi, zarówno teraz przy końcu tego świata jak i aż do nowego wspaniałego świata! Potem możemy radośnie z psalmistą zawołać: „Będę mieszkał w przybytku twoim na wieki”, ponieważ staniemy się gośćmi Jehowy i będzie nam wolno wiecznie mieszkać w Jego namiocie. — Psalm 61:5.