poumierali z wiarą, nie doczekawszy spełnienia się danych im obietnic. Ujrzeli je tylko i powitali z daleka; a siebie nazwali pielgrzymami i gośćmi na ziemi.” (Hebr. 11:13, Kow) Wiedzieli, że ich służba dla Jehowy nie była daremna i że On spełni wszystkie dane im obietnice. Dziś możesz żywić taką samą ufność bez obawy doznania zawodu. Możesz snuć plany na przyszłość w oparciu o ‚nadzieję na życie wieczne, przyrzeczone przed wieków wiekami przez Boga, który omylić nas nie może’. — Tytusa 1:2, Kow.

Silna wiara, jaką się wyróżniali ludzie w dawnych czasach, może istnieć i dzisiaj. Można ją rozwijać przez nabywanie dokładnej wiedzy biblijnej, przez czynny udział w służbie Bożej oraz przez miłość do Boga. Świat na ogół polega na ‚ramieniu cielesnym’, ale wszyscy pielęgnujący wiarę członkowie Społeczeństwa Nowego Świata pokładają bezwarunkową ufność w ramieniu Bożym. Jehowa jest ich siłą, ochroną i nadzieją, i nie pozwala materializmowi lub czemukolwiek imieniu podkopać swej wiary w Niego. Podobnie jak ludzie dawnych czasów ufają w Bogu i swą energię zużywają w służbie dla Niego. „Błogosławiony mąż, który ufa w Panu [Jehowie, NW], a Pan [Jehowa] jest nadzieją jego.” — Jer. 17:7.

Pytania czytelników

● Co znaczą słowa Jezusa: „Błądzicie, nie znając Pisma ani mocy Bożej. Albowiem w zmartwychwstaniu ani się żenić, ani za mąż wychodzić nie będą”? (Mat. 22:29, 30, NT) Co takiego zawierają w sobie Pisma Hebrajskie, że saduceusze powinni wiedzieć o zmartwychwstaniu i o niezawieraniu małżeństw przez osoby wskrzeszone z martwych?

Saduceusze nie wierzyli w zmartwychwstanie, jak to widać nie tylko ze sprawozdania ewangelicznego, lecz także z tego, co czytamy w Dziejach Apostolskich 23:6-10, gdzie jest mowa o sporze między faryzeuszami a saduceuszami, który apostoł Paweł wywołał oświadczeniem, że wierzy w powstanie umarłych. Saduceusze zadali Jezusowi podstępne pytanie, czyją żoną powinna zostać po zmartwychwstaniu niewiasta, która miała kolejno siedmiu braci za mężów; chcieli mu w ten sposób wykazać, że jest w błędzie. Jednakże Jezus nadał sprawie inny obrót i wykazał im, że to oni są w błędzie. Mógł im przytoczyć wiele tekstów biblijnych na dowód, że umarli mieli być wskrzeszeni, np. słowa Ijoba (14:13-15), Ozeasza (13:14), Daniela (12:13) i innych. Ponieważ jednak saduceusze twierdzili, że natchniony jest jedynie Pięcioksiąg, więc do udowodnienia im tej sprawy Jezus użył słów Jehowy wypowiedzianych do Mojżesza z gorejącego krzaka. — Mat. 22:31, 32.

Było to ze strony Jezusa naprawdę mistrzowskie cięcie, bo saduceusze chełpili się znajomością Pentateuchu, a tymczasem nie zauważyli tam wyraźnej wzmianki o zmartwychwstaniu, na którą wskazał im Jezus. Nie pojęli znaczenia tego, co Bóg powiedział do Mojżesza z gorejącego krzaka w celu pouczenia go, że On, Jehowa Bóg, jest Bogiem nie umarłych, ale żywych. Żeby bowiem martwy wówczas Abraham, Izaak i Jakub mogli znów żyć i wielbić swego wspólnego Boga, musieliby dostąpić zmartwychwstania. Jehowa Bóg był w stanie dokonać cudu wskrzeszenia z martwych.” — 2 Mojż. 3:6.

Fakt posiadania przez Boga władzy wskrzeszania z martwych unaocznił nawet sam Jezus, Syn Boży, i to zanim jaszcze saduceusze podjęli próbę skompromitowania go swym podstępnym pytaniem. Z tych oczywistych powodów Jezus mógł powiedzieć otwarcie saduceuszom, że wcale nie byli tacy bystrzy, że błądzili, podając w wątpliwość wskrzeszanie z martwych oraz, że ich mylne poglądy trzeba przypisać niedostatecznej znajomości Pism Mojżesza i pozostałych proroków, jak również czyniącej cuda mocy Bożej.

Jezus z łatwością rozwiązał stawiany przez saduceuszy problem zmartwychwstania, informując ich, że ci‚ którzy zostaną wskrzeszeni do życia na ziemi, nie będą się żenić ani wychodzić za mąż, a więc nie powstanie kwestia, czyją żoną będzie wtedy niewiasta, która w tym starym świecie miała kolejno siedmiu braci za mężów. W ten sposób Jezus wykazał, że choć saduceusze byli zapoznani z Pismem świętym, a zwłaszcza z prawem Mojżeszowym, to nie posiadali rzeczywistej znajomości ich znaczenia i proroczej siły. Gdyby saduceusze znali Pisma, wiedzieliby, że one nauczają o zmartwychwstaniu. Gdyby znali moc Bożą, wiedzieliby, że Bóg jest w stanie rozstrzygnąć każdą kwestię związaną ze zmartwychwstaniem.

● Jesteśmy zaręczeni i wkrótce mamy zamiar się pobrać; chcielibyśmy się dowiedzieć, czy świadkom Jehowy godzi się dać sobie odegrać z okazji ślubu jeden z ludowych marszów weselnych i rzucać ryżem po przyjęciu weselnym?

Jeżeli ktoś chce mieć na weselu muzykę, to wydaje się, że na weselu teokratycznym bardziej stosowne byłyby pieśni Królestwa niż ludowe marsze weselne, które zawsze mają jakieś tło pogańskie względnie mitologiczne. Jednakże melodii teokratycznych nie powinno się używać do tańca.

W sprawie rzucania ryżem za młodą parą pewna poważna encyklopedia („The Encyclopaedia Britannica”, tom 4, strona 122) powiada: „Rzucanie ryżem, bardzo stary zwyczaj, choć późniejszy od rzucania pszenicą, jest symbolicznym wyrażeniem życzenia, żeby młoda para była płodna.” Z uwagi na to, że zwyczaj ten wywodzi się z pogaństwa i w gruncie rzeczy jest poniekąd praktyką magiczną, dokonaniem pewnego obrzędu w nadziei osiągnięcia dobroczynnych skutków, chrześcijanie powinni go unikać. Jeśli chodzi o inne tradycje weselne, to zaleca się zachowanie umiaru; wydaje się, że zawsze lepiej jest nawet być w błędzie zachowując ostrożność, to znaczy, lepiej okazywać nadmierną powściągliwość niż zbytnią pobłażliwość.

● Co znaczą litery S.P.Q.R. widniejące na ilustracji na początku 6 rozdziału książki „Bądź wola twoja na ziemi”?

Litery S.P.Q.R. są skrótem wyrażenia „Senatus Populusque Romanus”. W tłumaczeniu znaczy to „Senat i lud rzymski”.

● Kto zajmuje wyższe stanowisko w organizacji Jehowy — serafini czy cherubini?

Wydaje się, że wyższe stanowisko zajmują serafini. Kiedy tylko jest mowa o cherubinach w związku z Jehową, zawsze występują oni na niższej pozycji, mianowicie Jehowa siedzi albo jeździ na cherubinach. Zobacz 2 Samuelowa 6:2; 2 Królewska 19:15; 1 Kroniki 13:6; Psalm 80:2; Izajasza 37:16. Natomiast o serafinach jest wzmianka tylko w jednam miejscu, w Izajasza 6:1-6, gdzie jest powiedziane, że zajmują miejsce nad tronem Jehowy.