chrześcijańskiego domu Bożego już trwa wyznaczony czas sądu. Ponadto na Babilon Wielki (ogólnoświatowe imperium religii fałszywej) przyszła „godzina sądu jego”, to znaczy sądu Bożego. Babilon Wielki ściągnął na siebie niepomyślny sąd i obecnie zbliża się jego całkowita zagłada, sprawiona ręką Boga. Królowie ziemi ze swymi armiami także gromadzą się pod wpływem demonów na polach Har-Magedonu, gdzie zostaną zniszczeni. Czy chciałbyś dzielić swój los z nimi wszystkimi i utracić możliwość zmartwychwstania? A zatem wyjdź teraz z Babilonu Wielkiego! Oderwij się od narodów maszerujących ku Har-Magedonowi. Wystrzegaj się Gehenny! — Obj. 14:7, 8; 16:13-16; 18:4; 19:19-21.

²⁰ Ludzie z narodów są teraz rozdzielani na podobieństwo owiec i kozłów, jak to Jezus opowiedział w pewnym porównaniu, które podał przy końcu swego proroctwa o schyłku obecnego systemu rzeczy. Czy chciałbyś się okazać „kozłem”? Na pewno nie! Przecież „ci odejdą w wieczne odcięcie [karę, przeciwieństwo życia], lecz sprawiedliwi [owce] do życia wiecznego”. — Mat. 25:31-46, NW.

21. (a) W jakim stanie chcielibyśmy być, gdyby nam przyszło umrzeć przed zniszczeniem Babilonu Wielkiego i wojną Har-Magedonu? (b) Jaka pozostaje dla nas inna możliwość?

²¹ Jeszcze tylko krótki czas pozostał do zniszczenia Babilonu Wielkiego i walki Armagedonu. Gdyby nam przyszło przedtem umrzeć, chcielibyśmy się dostać do „grobowców pamięci”, a więc umrzeć jako godni zachowania w pamięci u Boga. Wówczas w słusznym czasie usłyszymy głos Syna człowieczego i wyjdziemy z perspektywą życia wiecznotrwałego, w nowym, sprawiedliwym, Bożym porządku rzeczy — na „zmartwychwstanie życia”. Ale możliwe też, że znajdziemy się pośród tych z „wielkiej rzeszy”, którzy nie umrą, lecz przeżyją Armagedon i przejdą wprost do ustanowionego przez Boga nowego porządku.

22. Co więc słusznie będzie teraz uczynić i z jakim pożytkiem dla nas samych?

²² Jakże słusznie będzie więc powstrzymywać się obecnie od praktykowania niegodziwości, a przygotowywać się do nowego, sprawiedliwego porządku rzeczy! Dobrze uczynimy, jeśli z umiłowania sprawiedliwości postanowimy sobie teraz czynić dobrze, żyjąc zgodnie z wolą Bożą i naśladując w tym Chrystusa! W ten sposób zawczasu dostaniemy się na drogę sprawiedliwości, która prowadzi do życia wiecznotrwałego w uszczęśliwiającej harmonii z Bogiem.

Trwałe panowanie zależne od popierania prawdziwego wielbienia

PRZED władcami usiłującymi założyć rządy, które trwały na wieki, zawsze stawała wielka, niezwalczona przeszkoda: musieli umierać i przekazać swoją władzę i autorytet następcom. Znani są liczni władcy, którzy szukali nieśmiertelności lub nawet przypisywali sobie nieśmiertelność. Niemniej jednak pomarli i nadszedł czas, że ustanowione przez nich rządy poupadały, a w końcu się rozsypały. Ale gdyby jakiś odpowiedni król mógł żyć wiecznie i utrzymać swoje panowanie, służyłoby to nieprzemijającej korzyści jego poddanych.

² Nawet dynastiom, czyli liniom rodowym królów, nie udało się dotąd utrzymać przy władzy bez końca. Biblia jednak powiada nam, że Jehowa Bóg zawarł z pewnym człowiekiem przymierze, w myśl którego z jego linii rodowej miał wyjść potomek zasiadający na tronie już na zawsze; potęga i zasięg jego królewskiej władzy miała ustawicznie wzrastać aż do rozprzestrzenienia się na całą ziemię. Na potwierdzenie tego Bóg użył owego człowieka, i jego syna oraz stolicę jego królestwa do przedstawienia w małej skali modelu tamtego trwałego Królestwa. Innymi słowy ustanowione zostało rzeczywiście funkcjonujące miniaturowe królestwo Boże, aby ci spośród ludzi, którzy byli tym zainteresowani, zobaczyli, co jest wymagane od przyszłego dziedzica trwałej władzy królewskiej i co będzie oznaczać panowanie tego Królestwa. Na tej podstawie mogli je oczekiwać pełni ufności i nadziei.

³ Człowiekiem, którego Bóg użył do tego, był król Dawid. Bóg nie postąpił tak ni stąd, ni zowąd, ale dlatego, że panowanie Dawida spotkało się z Jego uznaniem. Dawid zaczął panować nad pokoleniem Judy w roku 1077 p.n.e., a nad całym Izraelem w roku 1070. Zanim jednak mógł powstać pełnowartościowy model przyobiecanego trwałego Królestwa, trzeba było wybrać dla niego odpowiednią stolicę oraz musiały nastąpić pewne dalsze wydarzenia. Zwróćmy uwagę na te z poczynań Dawida, które ukazują, czego Bóg wymaga od trwałego panowania; stanowią one dokładny zarys proroczy tego wszystkiego, czego ma dokonać ustanowiony przez Niego nieprzemijający Król.

ODPOWIEDNI WŁADCA

⁴ Dawid miał życzenie, żeby cała Ziemia Obiecana znalazła się pod panowaniem Bożym. Kiedy objął władzę królewską, uznał Jeruzalem za miasto najlepiej, ze względu na położenie, nadające się na stolicę. Ale wówczas jeszcze zajmowali je nieprzyjaciele, pogańscy Jebuzejczycy. Odkąd został królem nie tylko nad Judą, lecz nad wszystkimi pokoleniami, mógł się wyprawić na Jeruzalem, leżące na terytorium przynależnym do pokolenia Beniamina. Bóg pobłogosławił jego gorliwość i odwagę, wobec czego Dawidowi udało się zdobyć twierdzę Syjon, co było równoznaczne z opanowaniem Jeruzalem. Po przeniesieniu stolicy z Hebronu do Syjonu nazwano go „miastem Dawidowym”. — 2 Sam. 5:6-9; 1 Kron. 11:6-8.

⁵ Król Dawid trzymał się praworządności i sprawiedliwości opartej na ustawach Bożych, i żądał ich przestrzegania. Stąd wśród narodów okolicznych poczęła się szerzyć sława Syjonu, czyli Jeruzalem. (Ezech. 16:14) Filistyni, mocno przywiązani do religii pochodzenia babilońskiego, usiłowali obalić Dawida. Powstrzymał on jednak zapędy tych przepojonych duchem babilońskim wrogów prawdziwego wielbienia, zadając im dwie druzgocące klęski. — 2 Sam. 5:17-25.

⁶ Umocniwszy tak swoje królestwo, Dawid bezzwłocznie przystąpił do ugruntowania wśród ludu wielbienia Boga, stawiając sprawy wielbienia Jehowy na pierwszym miejscu. Arka przymierza ode dni wielkiego kapłana Helego nie powróciła do Przybytku zbudowanego za czasów Mojżesza. Przez wiele lat przechowywano ją w pewnym domu w mieście Kariatiarim (Baalejuda). (1 Sam. 4:1 do 7:2) Teraz Dawid kazał przenieść Arkę na górę Syjon i umieścić pod namiotem w mieście Dawidowym. Następnie wydał zarządzenia organizacyjne na rzecz wielbienia Boga, między innymi wyznaczając dziesięciu lewitów i dwóch kapłanów do służby przed Arką, a sam przewodził w prawdziwym wielbieniu, gdyż skomponował i zaśpiewał owego dnia nowy psalm; oto wyjątki z niego: „Wysławiajcie Pana [w tekście oryginalnym: dziękujcie Jehowie], wzywajcie imienia jego, a opowiadajcie między narodami sprawy jego. (...) Pan króluje! (...) Wysławiajcie Pana, albowiem dobry, bo na wieki trwa miłosierdzie jego.” Do słów tej pieśni cały lud powiedział „Amen”. — 1 Kron. 15:1 do 16:36; 13:1-12; 2 Sam. 6:1-19.