Niech nastaje wielbienie prawdziwe, precz z fałszywym!
„Ezechiasz (...) czynił, co było dobrego i prawego i prawdziwego przed obliczem Pana [Jehowy, NW], Boga swego.” — 2 Kron. 31:20.
1. (a) Czym odznaczył się rok 1513 p.n.e.? (b) Dlaczego obchodzenie Paschy w Izraelu według podanego wzoru miało istotne znaczenie?
ROK 1513 przed naszą erą upamiętnił się wyzwoleniem Izraela z nacjonalistycznego uciemiężenia pod władzą pierwszej potęgi światowej — Egiptu. Wtedy też po raz pierwsza obchodzono Paschę. Izraelici zastosowali się przy tym dokładnie do wskazówek, jakie im dał Jehowa za pośrednictwem Mojżesza. „Uczynili wszyscy (...), jak rozkazał Pan.” Ustanowiony został wtenczas wzór Paschy, czyli święta Przejścia, które miało być dniem pamiętnym, co roku uroczyście obchodzonym w Izraelu. „Noc ta ma być obchodzona Panu (...); obchodzić [ją] mają wszyscy synowie izraelscy w pokoleniach swoich.” (2 Mojż. 12:50, 42, Wk) Spełnianie owego nakazu w cielesnym Izraelu posiadało nader istotne znaczenie, gdyż na tej podstawie miało dojść do wyłonienia spośród niego „zboru pierworodnych, którzy są spisani w niebie”, a którzy obchodzą wielką pozaobrazową Paschę Bożą, przejawiając wiarę w „Baranka Bożego”, co „gładzi grzech świata”. — Hebr. 12:23, NT; Jana 1:29.
2. Jak Izrael dał dowody niewdzięczności, ale jaki wspaniały przykład dla wielbicieli prawdziwego Boga można było obserwować od roku 745 p.n.e.?
2 Z upływem stuleci Izrael zaczął się odwracać ku złu; okazał się niewdzięcznym wobec Jehowy Boga, swego wyzwoliciela. Nawet na terenie Judy i w Jeruzalem, gdzie świątynia Jehowy wprost zapraszała do czystego wielbienia, ludność nęciły praktyki pogańskie. Ale gdy w roku 745 p.n.e. Ezechiasz wstąpił na tron Jehowy w Jeruzalem, zabłysnął on jak jasna gwiazda w linii królów z rodu Dawida. „We wszelkiej pracy, jaką przedsięwziął w zakresie służby w świątyni Jahwe [inaczej: Jehowy], bądź w zakresie Prawa czy przykazań, szukając swego Boga, działał z całego serca i dlatego mu się szczęściło.” (2 Kron. 31:21, BT) Co za wspaniały przykład dla wszystkich, którzy dziś wielbią Jehowę!
3, 4. (a) Co miało nadejść w następnej kolejności po ponownym otwarciu świątyni? (b) Jakie dzieło przygotowawcze musiało jednak być przeprowadzone zarówno w okresie proroczym, jak też w jego odpowiedniku?
3 Ezechiasz zwracał należną uwagę na polecenie, jakie Jehowa dał za pośrednictwem Mojżesza w odniesieniu do święta Przejścia. Wznowienie tej uroczystości zostało zaplanowane jako następne przedsięwzięcie zaraz po przywróceniu używalności świątyni, jeszcze przed ostatnim pustoszącym najazdem Asyrii na północne królestwo Izraela. „Ezechiasz wysłał posłów do całego Izraela i Judy, a do Efraima i Manassesa [w Izraelu] napisał także listy, żeby przybyli do świątyni Jahwe [Jehowy] w Jerozolimie, aby odprawić Paschę Boga Izraela, Jahwe. Król i jego naczelnicy i całe zgromadzenie w Jerozolimie postanowili obchodzić Paschę w drugim miesiącu, ponieważ nie mogli obchodzić jej w owym czasie, gdyż kapłani jeszcze się nie poświęcili w dostatecznej liczbie, a lud nie zebrał się w Jerozolimie.” — 2 Kron. 30:1-3, BT.
4 W okresie spełnienia tego proroctwa podobnie trzeba było przeprowadzić dzieło przygotowawcze. Zwłaszcza wiosną roku 1918 n.e. dla całego ludu Bożego na ziemi nastał czas ognistego wypróbowania i oczyszczenia. Namaszczona duchem klasa kapłańska skutkiem tego oczyszczenia wyzbyła się strachu. Okazała skruchę, uświadomiwszy sobie zbytnią ustępliwość, jaką wykazała w trakcie pierwszej wojny światowej, i ponownie zgromadziła się wokół wielbienia Jehowy. Jak to trafnie określono w roku 1919 w artykułach Strażnicy pod tytułem „Błogosławieni są nieustraszeni”, była teraz „w stałej gotowości, chętna i skora” do śmiałych wystąpień w posłuszeństwie wobec nakazów swego Pana, Jezusa Chrystusa. Warunki akurat sprzyjały wznowieniu ofiar wychwalania Jehowy w oparciu o ofiarę „Baranka Bożego”.
WEZWANIE DO ZGROMADZENIA SIĘ
5, 6. (a) Jakich posłów wysłał Ezechiasz, i z jakim poselstwem? (b) Jaki podobny przykład naśladowali w dzisiejszych czasach posłowie chrześcijańscy?
5 Zaproszenie do udziału w wielbieniu Jehowy należało rozgłosić daleko i szeroko. Czy Jehowa zastraszył świat jakimś nadprzyrodzonym obwieszczeniem, opublikowanym przez anioła z nieba? Nie. Jehowa posłużył się ludzkimi posłami. „Udali się więc gońcy z listami od króla i jego przywódców, po całym Izraelu i Judzie, zgodnie z królewskim rozkazem ogłaszając: ‚Synowie Izraela, powróćcie do Jahwe, Boga Abrahama, Izaaka i Izraela, aby i On powrócił łaskawie do tych, którzy ocaleli uciekając z ręki królów asyryjskich.’” — 2 Kron. 30:6, BT.
6 Począwszy od roku 1919 posłowie z ramienia nowożytnego zboru chrześcijańskiego przemierzali wzdłuż i wszerz całe chrześcijaństwo z radosnym wezwaniem do zgromadzenia się wokół wielbienia Jehowy. Kierując się przykładem, jaki pozostawili Jezus i apostołowie, którzy chodzili „po miastach i wioskach, zwiastując dobrą nowinę o Królestwie Bożym,” oraz którzy opowiadali pożyteczne wiadomości „po domach” — posłowie ci apelowali do sumienia szczerze usposobionych ludzi, ciągle jeszcze uwięzionych w organizacjach religijnych chrześcijaństwa, aby ‚powrócili do Jehowy’ dla uzyskania zbawienia. — Łuk. 8:1; Dzieje 20:20.
7. Jakie zaproszenie rozbrzmiewało dawniej i dziś, i z jakim skutkiem?
7 Kto poprze prawdziwe wielbienie Jehowy? Pytanie to jest dziś tak samo ważne, jak było za dni Ezechiasza. Oby wszyscy ceniący sobie sprawiedliwość odwrócili się od siejącego rozdźwięki nacjonalizmu oraz od pogańskiej religii i filozofii! Oby ugięli karku i oddali cześć Jehowie, swemu Stworzycielowi! „Teraz nie czyńcie twardym waszego karku, jak wasi ojcowie, podajcie ręce Jahwe [zróbcie miejsce dla Jehowy, NW] i pójdźcie do Jego przybytku, który poświęcił na wieki. Służcie Bogu waszemu, Jahwe, a odwróci się od was Jego płonący gniew (...), bo łaskawy i miłosierny jest wasz Bóg, Jahwe, i nie odwróci od was oblicza, byleście tylko wrócili do Niego.” (2 Kron. 30:8, 9, BT) Ale któż upokorzy się przed Jehową? Izraelici z dziesięciopokoleniowego królestwa uczepili się kultu Baala. A dziś zaproszenie do jednolitego wielbienia Jehowy w Jego świątyni napotyka wśród duchownych chrześcijaństwa jedynie szyderczą wzgardę.
8. Co było wymagane od tych, którzy usłuchali wezwania, i w czym okazali oni „jedno serce”?
8 „Gońcy przechodzili z miasta do miasta w kraju Efraima i Manassesa aż do Zabulona, lecz wyśmiewano się i drwiono z nich.” Okazało się, że z pokoleń północnych zaledwie mały ostatek, po prostu tylko jednostki usłuchały wezwania Jehowy. „Jedynie niektórzy mężowie z pokolenia Asera, Manassesa i Zabulona upokorzyli się i przyszli do Jerozolimy.” (2 Kron. 30:10, 11, BT) Tak też po roku 1919 tylko niewielka liczba tych, którzy się przyznawali do chrystianizmu, wyszła, aby służyć Jehowie w Jego oczyszczonej świątyni. Wielkie systemy religijne chrześcijaństwa hardo trzymały się swego bałwochwalczego stanowiska i pozostały częścią składową ogólnoświatowego mocarstwa religii fałszywej. Natomiast wśród ochoczych czcicieli Jehowy było „jedno serce do wypełnienia rozkazu króla i naczelników według przepisów Jahwe”. — 2 Kron. 30:12, BT.
9. Jak to starożytne doniesienie ukazuje jedyną drogę ratunku?
9 Już ponad dwieście lat przed tą inicjatywą Ezechiasza, gdy dopiero się kształtowało bałwochwalcze królestwo północne, kapłani, lewici i inni bogobojni ludzie opuścili tamten kraj i przybyli do Jeruzalem, garnąc się do czystego wielbienia Jehowy. (2 Kron. 11:13-16) A teraz na drogę wybawienia wstąpili nowi przybysze z pokoleń Asera, Manassesa i Zabulona. Niewątpliwie wielu z nich pozostało przy wielbieniu Boga na wyznaczonym przez Niego miejscu, czyli w Jego świątyni w Jeruzalem, aż nacjonalistyczna Asyria pochłonęła Izraela. Ocaleli więc wśród prawdziwych czcicieli Jehowy, kiedy ‚przeniesiony został Izrael z ziemi swej do Asyrii’. (2 Król. 17:23) Obyśmy w dniach obecnych, gdy znów szaleje nacjonalizm, trwali mocno przy czystym wielbieniu i dzięki temu doznali ocalenia!
10. Jakie dzieło oczyszczenia musiało być jeszcze przeprowadzone w Jeruzalem, i jaką to dla nas stanowi wskazówkę?
10 Oczyszczenia z głęboko zakorzenionych praktyk fałszywego kultu nie da się przeprowadzić za jednym zamachem. Toteż owi Judejczycy i Izraelici, zamierzając obchodzić święto Przejścia i następujące po nim siedmiodniowe święto Przaśników, musieli się zabrać do oczyszczenia Jeruzalem z wszelkich pozostałości kultu demonów. „Powstali wtedy i usunęli ołtarze, które były w Jerozolimie. Wyrzucili wszystkie ołtarze kadzenia i wrzucili do potoku Cedron.” (2 Kron. 30:14, BT) Na śmietnik z tym całym kramem! Dopiero po dokonaniu dzieła oczyszczenia znaleźli się w stanie odpowiednim do obchodzenia Paschy. Wyraźnie daje nam to poznać, że prawdziwi wielbiciele Jehowy muszą się oczyścić z wszelkich choćby śladów pogaństwa. Figury, symbole religijne, ołtarze, obrazy przedstawiające błędne pojęcia — wszystko to musi być usunięte z naszego siedliska uczuć, z naszych domów, ze Społeczeństwa Nowego Świata, które się składa z chrześcijańskich świadków Jehowy!
11, 12. (a) Co zobrazowało święto siedmiodniowe? (b) Jak świadkowie Jehowy powinni traktować przedłużenie się tego święta w dobie obecnej?
11 A co obrazuje siedmiodniowe święto Przaśników? Dostrzegamy w nim pierwowzór nieustannego święta duchowego, z jakiego ‚słuchając i spełniając’ korzystają wielbiciele Boga, którzy wierzą w ofiarę „Baranka Bożego”. Ciesząc się teraz bliskim kontaktem z Jehową i Jego uznaniem, składają Jemu duchowe ofiary chwały — „owoc warg” pełnych oddania dla Niego, wydających świadectwo na rzecz Jego imienia i Królestwa. — Hebr. 13:15.
12 Pomimo dotkliwego prześladowania ze strony nacjonalistycznych rządów, często jeszcze podjudzanych przez szydercze duchowieństwo, świadkowie Jehowy nadal ‚głoszą ewangelię o ustanowionym królestwie Bożym po całym świecie’, przy czym to dzieło świadczenia nabiera aż do ostatnich czasów coraz większego rozmachu. (Mat. 24:14) A cóż powiemy, skoro owo święto służby trwa przez okres dłuższy niż się tego spodziewaliśmy początkowo? Za dni Ezechiasza „całe zgromadzenie uchwaliło świętować jeszcze siedem dni i tak spędzono jeszcze siedem dni wśród radości”. (2 Kron. 30:23, BT) Radujmy się z przywileju, że aż do roku bieżącego możemy uczestniczyć w wychwalaniu Jehowy na całej ziemi!
13. Jak Jehowa łaskawie potraktował tych, którzy byli jeszcze splamieni religią pogańską, i jaki był tego ostateczny rezultat?
13 Izraelici, którzy przybyli z północnych pokoleń, nie mieli już czasu na dokonanie oczyszczenia przed obchodami Paschy, zorganizowanymi przez Ezechiasza. W tej sytuacji król modlił się za nich: „‚Jahwe [Jehowo], w dobroci Twej racz przebaczyć tym wszystkim, którzy szczerym sercem szukali Boga swych ojców, Jahwe, choć nie odznaczali się czystością wymaganą do spożywania rzeczy świętych.’ Wówczas Jahwe wysłuchał Ezechiasza i przebaczył ludowi.” (2 Kron. 30:18-20, BT) Za naszych dni znalazło to spełnienie w tym, że do społeczności ludu Jehowy przyłączało się mnóstwo ludzi jeszcze splamionych religią pogańską. U takich ludzi przeobrażenie umysłu oraz dostosowanie się do czystej nauki i czystego wielbienia wymaga czasu, ale Jehowa patrzył na stan ich serca i łaskawie okazał tolerancję, zachęcając ich do współudziału w święcie wychwalania. Dzięki stopniowemu objawianiu prawdy ze świątyni Jehowy wszyscy w końcu zostali „zespoleni jednością myśli i jednością zdania”, aby ramię przy ramieniu uczestniczyć w służbie wielkiego Króla, Jehowy Boga. — 1 Kor. 1:10.
14, 15. (a) Kto ponadto przyłączył się do tamtego radosnego święta, i czy Jehowie się to podobało? (b) Jakie nam to przypomina nowożytne zgromadzenie?
14 Do Izraelitów przyłączyli się wówczas jeszcze inni ludzie, by razem z nimi wielbić Boga. Byli to cudzoziemcy osiedleni w Judzie bądź poza jej granicami, którzy wierzyli w Jehowę, Boga Judejczyków. Należeli też do nich niewolnicy świątynni, czyli tak zwani netynejczycy (netinim). „Całe zgromadzenie Judy, kapłani i Lewici oraz całe zgromadzenie przybyłych z Izraela, dalej przybysze [cudzoziemscy osiedleńcy], którzy nadeszli z kraju Izraela, oraz ci, którzy przebywali w Judzie — pełni byli radości. W Jerozolimie zapanowała radość (...) wielka (...). Na koniec powstali kapłani, aby błogosławić lud. Ich głos został wysłuchany, a modlitwa ich doszła do Jego świętego mieszkania — do nieba.” — 2 Kron. 30:25-27, BT.
15 Wszystko to przypomina nam inne zgromadzenie zebrane w celu wielbienia Boga, opisane w siódmym rozdziale księgi Objawienia. Najpierw występuje tam na widownię grono 144 000 członków duchowego Izraela Bożego. Następnie w wizji pojawia się „wielką rzesza, której żaden człowiek nie potrafił zliczyć, ze wszystkich narodów i plemion, i ludów i języków; stali przed tronem [Jehowy] i przed Barankiem”. A po co rzesza ta stoi przed tronem Jehowy? „Pełnią dla niego świętą służbę dniem i nocą w jego świątyni.” Zgodnie z tym w dobie obecnej, a szczególnie od roku 1935, ze wszystkich narodów ziemi zbiega się do wielbienia Jehowy „wielka rzesza” „przybyszów”, bliskich współtowarzyszy duchowego Izraela. Jehowa błogosławi im odpowiednimi zrządzeniami, natomiast Baranek, Chrystus Jezus, prowadzi ich „do źródeł wód życia”. A w końcu „otrze Bóg wszelką łzę z ich oczu”. — Obj. 7:9, 10, 15, 17; 21:4, NW.
16. Jakim sposobem „wielka rzesza” może osiągnąć życie?
16 Czy oczekujesz, że zostaniesz zaliczony do tej „wielkiej rzeszy”, która przetrwa dzisiejsze zagrożenie nacjonalizmem i osiągnie życie wiecznotrwałe na rajskiej ziemi? W takim razie trzymaj się mocno prawdziwego wielbienia Jehowy!
PRECZ Z KULTEM FAŁSZYWYM!
17, 18. (a) Do czego zachęciło lud obchodzenie Paschy? (b) Jaki odpowiednik tego znajdujemy w dziele przeprowadzanym dziś przez świadków Jehowy?
17 Do czego zachęciło lud owo wspaniałe święto Paschy, największe od czasów Salomona? „Kiedy to wszystko się zakończyło, wszyscy Izraelici, którzy tam byli, udali się do miast Judy; zniszczyli wtedy stele [święte słupy kamienne], połamali aszery [święte słupy drewniane], znieśli całkowicie wyżyny i ołtarze w całej ziemi Judy i Beniamina, Efraima i Manassesa. Potem powrócili wszyscy Izraelici do swych miast, każdy do swej posiadłości.” (2 Kron. 31:1, BT) Gruntownie oczyszczono królestwo Judy z symboli religii fałszywej!
18 Odpowiada to trafnie polemicznemu charakterowi dzieła, jakie świadkowie Jehowy przeprowadzają na całej ziemi od roku 1919. Nie ‚tolerowali żadnej rywalizacji z Jehową’, nie pozwalali sobie na żaden kompromis z bałwochwalstwem — czy to katolickim, protestanckim, żydowskim, czy też otwarcie pogańskim. (2 Król. 10:16, NW) W całym chrześcijaństwie, jak i wśród innych narodów, ogłaszali szczerą prawdę Słowa Bożego, Biblii świętej, wykazując przy tym, że zbijający interesy na wojnie, nacjonalistycznie usposobieni i oddani bałwochwalstwu szermierze religii fałszywej są odrzuceni przez prawdziwego Boga, Jehowę.
19. (a) Co sprawiło to polemiczne dzieło? (b) Jak Ezechiasz ustosunkował się do bałwochwalstwa, i jak my powinniśmy je dziś traktować?
19 Powyższa kampania obwieszczania, ‚dnia pomsty ze strony naszego Boga’ doprowadziła już do uwolnienia wielu ludzi z pęt religii demonicznej; ludzie ci cieszą się teraz „dobrą wolą” ze strony Jehowy. (Izaj. 61:2, NW) Dzieło owo okazało się „sprawiedliwe w oczach Jahwe” bez względu na to, co by o nim myślało lub mówiło odstępcze duchowieństwo. Jehowa wyraził swe uznanie, tak samo jak uznał poczynania Ezechiasza, kiedy ten „usunął wyżyny, potrzaskał stele, wyciął aszery i potłukł węża miedzianego, którego uczynił Mojżesz”. (2 [4] Król. 18:3, 4, BT) Wąż ten, obrazujący Chrystusa i jego ofiarę, stał się pod wieloma względami podobnym obiektem bałwochwalczego kultu jak dziś tak zwany „krzyż święty”, któremu dużo ludzi w chrześcijaństwie oddaje wielką cześć. Na bałwochwalstwo nie było miejsca wśród prawdziwego ludu Bożego w czasach starożytnych i nie ma tu dla niego miejsca także obecnie. — Ps. 106:35-40; 1 Kor. 10:6, 11, 14.
20. Co przedstawił bunt Ezechiasza przeciw królowi Asyrii?
20 Nie chcąc dać się usidlić asyryjskiemu nacjonalizmowi, Ezechiasz z kolei rzucił wyzwanie samemu Sennacherybowi. „Zbuntował się on przeciwko królowi Asyrii i nie był mu poddany.” (2 [4] Król. 18:7, BT) Podobnie Chrystus, zgromadziwszy ostatek namaszczonych w świątyni duchowego wielbienia, wydobył go z niewoli nacjonalizmu i religii pogańskiej oraz skłonił do podjęcia kampanii ogłaszania zagłady Szatana i całej jego organizacji, obejmującej niesprawiedliwe „niebiosa” i takąż „ziemię”. Od roku 1922 przez siedem kolejnych lat świadkowie Jehowy występowali na swych kongresach z obwieszczaniem wyroków, które najpierw były wydane w „niebiosach” Jehowy, a następnie miały być ogłoszone po całej ziemi. Warto nadmienić, że te obwieszczenia, opisane w rozdziałach od 8 do 11 księgi Objawienia, zawierały sprawiedliwe wyroki Jehowy na potężną zdemonizowaną organizację przepojoną religianctwem i nacjonalizmem, którą Szatan zbudował w ciągu minionych tysiącleci.
21. Jak w roku 1928 na kongresie w Detroit postąpiono wobec Szatana?
21 Na koniec, jako ukoronowanie ośmiodniowego kongresu zorganizowanego w dniach od 30 lipca do 6 sierpnia roku 1928 w Detroit (stan Michigan, USA), dwanaście tysięcy obecnych przyjęło z entuzjazmem „Deklarację przeciwko Szatanowi, a za Jehową”. Oświadczono w niej, że „wielka bitwa Armagedonu, która się niedługo rozpocznie, doprowadzi do zupełnego obezwładnienia Szatana i całkowitego obalenia jego niegodziwej organizacji, a Jehowa za pośrednictwem nowego władcy, Chrystusa, ustanowi na ziemi sprawiedliwość i wyzwoli ludzkość od zła”.a W ten sposób ostrzeżono okrutnego władcę nacjonalistycznych rządów, które poprzez wieki panowały nad ziemią, że jego wysiłki zmierzające do zwalczenia Królestwa Bożego i jego ziemskich przedstawicieli są bezwzględnie skazane na niepowodzenie.
WYPRAWA PRZECIW FILISTYNOM
22, 23. (a) Jaką akcję przedsięwziął Ezechiasz przeciw Filistynom? (b) Czym szczególnym odznaczał się ten odwieczny nieprzyjaciel?
22 Ezechiasz zadał też cios tradycyjnemu wrogowi, który się był obwarował w głębi terytorium Judy, w twierdzach położonych na południowy zachód od Jeruzalem. „To on pokonał Filistynów aż do Gazy i jej okolic, od wieży strażniczej aż do miasta warownego.” (2 [4] Król. 18:8, BT) Czy ten fakt również znajduje jakiś odpowiednik w dzisiejszych czasach?
23 Ze Słowa Bożego wynika, że Filistyni ciągle toczyli boje z Izraelem, odkąd tylko Izraelici po raz pierwszy wkroczyli do Ziemi Obiecanej. Był to naród butny, odnoszący się z największą pogardą do sprawiedliwych ustaw, jakie Jehowa dał Izraelowi, na przykład do prawa o krwi. (Zach. 9:6, 7; 3 Mojż. 17:14) Stale wysyłali przeciw ludowi Bożemu oddziały zbrojne albo partyzantów. W proroctwie Amosa 1:6-8 wspomniane są czyny karygodne, jakich się dopuszczali wobec Izraela, w szczególności uprowadzanie spokojnych mieszkańców i sprzedawanie ich w niewolę do Edomu. Byli przy tym wyznawcami okrutnej religii pogańskiej, w której na czoło wysuwał się Dagon, bóg ryb; posągi tego bożka miały nakrycie w kształcie pionowo ustawionej głowy rybiej, żywo przypominające infuły, czyli mitry, jakie noszą patriarchowie i biskupi wielu systemów religijnych nominalnego chrześcijaństwa.
24. Wyszczególnij, jakiego odwiecznego wroga najtrafniej obrazują Filistyni?
24 Filistyni najwidoczniej przedstawiają odwiecznych wrogów prawdziwego wielbienia na ziemi. Do takich wrogów zalicza się zwłaszcza hierarchię rzymskokatolicką, której system religijny przepojony jest babilońskimi naukami i ceremoniami. W całym okresie swego istnienie wszelkimi środkami zwalczała ona wszystkich, którzy się ośmielili stanąć w obronie czystego wielbienia. Od roku 1919 ostro przeciwstawiała się ogłaszaniu „ewangelii o Królestwie” po całej zamieszkanej ziemi.
25. Jaką nowożytną kampanię świadków Jehowy można porównać z wyprawą Ezechiasza przeciw Filistynom?
25 Wyprawa Ezechiasza przeciw starożytnym Filistynom przypomina kampanię, którą prawdziwi naśladowcy Chrystusa przeprowadzali na całej ziemi ze specjalną energią w latach trzydziestych bieżącego stulecia. Hierarchia rzymskokatolicka, będąca najznaczniejszą organizacją religijną w chrześcijaństwie, już od dawna okopała się w dziedzinie wielbienia, właściwie należącej do „chwalców” Jehowy. I jak nikczemni Filistyni wówczas dla korzyści politycznych prowadzili handel z asyryjskim mocarstwem światowym, tak hierarchia rzymskokatolicka w dobie nowożytnej wdawała się w układy z nacjonalistycznie usposobionymi dyktatorami; za przykład może tu posłużyć traktat laterański, zawarty z Benitem Mussolinim w roku 1929, albo konkordat podpisany z Adolfem Hitlerem w roku 1933. Świadkowie Jehowy nie wystąpili przeciw temu z bronią cielesną, lecz przy użyciu najpotężniejszego oręża, jakim jest poselstwo Biblii, bezwzględnie demaskowali te polityczne umizgi rzekomego „Kościoła” Chrystusowego, który tym sposobem dążył do panowania nad światem.
26. Jakim kontratakiem odpowiedzieli nowożytni „Filistyni”, lecz z jakim skutkiem?
26 Hierarchia rzymskokatolicka przeszła do kontrataku! Führer (wódz) ruchu nazistowskiego, występując w roli „miecza Kościoła”, stanął na czele krucjaty, której celem było wytępienie świadków Jehowy w krajach opanowanych przez katolicyzm. Potwierdzeniem tego są słowa pewnego księdza z Berlina, wydrukowane w piśmie Deutscher Weg dnia 29 maja roku 1938: „Kiedy po dojściu Adolfa Hitlera do władzy episkopat niemiecki ponowił swą prośbę, Hitler oświadczył: ‚Ci tak zwani badacze Pisma świętego [świadkowie Jehowy] są siewcami niepokoju. (...) Nie ścierpię tego, by niemieccy katolicy (...) byli w taki sposób oczerniani. Ogłaszam ich [świadków Jehowy] za rozwiązanych na terenie Niemiec.’” A od siebie ksiądz ten dodał jeszcze: „Brawo!” W rzeczywistości jednak nie dało się wytępić świadków Jehowy ani w Niemczech, ani gdzie indziej. Zarówno Hitler, jak i kardynał Pacelli (Późniejszy papież Pius XII), którzy podpisali konkordat, obaj już nie żyją, natomiast liczba 8 000 świadków Jehowy, którzy przeżyli obozy koncentracyjne, dokąd się dostali staraniem akcji nazistowsko-katolickiej, rozrosła się do ponad 80 000 w Niemczech Zachodnich i Berlinie Zachodnim, do czego należy jeszcze dodać wiele dalszych tysięcy w Niemczech Wschodnich.
27-30. Jak świadkowie Jehowy kontynuują duchowy bój przeciwko „Filistynom”?
27 Rządy ulegające wpływom katolicyzmu oraz podjudzane przez duchowieństwo tłumy nadal napastowały świadków Jehowy, usiłując zmusić ich do milczenia. Jednakże świadkowie Jehowy przy użyciu publicznych środków masowego przekazu, przez wystąpienia przed rozmaitymi instancjami sądowymi i przy pomocy innych dostępnych im w danych warunkach środków prawnych wytrwale toczyli duchowy bój przeciw naruszaniu wolności wielbienia przez hierarchię katolicką. Chrześcijańskim swoim bojem przyczynili się do otwarcia oczu wielu szczerym katolikom i innym ludziom, ułatwiając im zajęcie stanowiska po stronie czystego wielbienia. A co powiemy na to, że niejedni ciągle jeszcze muszą znosić prześladowanie ze strony nowożytnych „Filistynów”?
28 Spójrzmy na kraj Malawi! Dwa lata temu, dnia 17 września prezydent Malawi, nazwiskiem Banda, oświadczył: „Ludność każdego rejonu będzie miała prawo powiedzieć: ‚Świadkowie Jehowy, precz stąd!’ A gdyby i wtedy świadkowie Jehowy nie spakowali manatków, wówczas wkroczy władza, zaaresztuje ich i wsadzi do więzienia.” Według doniesienia opublikowanego 10 listopada w piśmie „Wiadomości Malawijskie” (wydawanym w języku niandża) poseł do parlamentu Malawi, niejaki J. D. Gunda, ostrzegał „ludzi, którzy należą do zakazanej przez rząd sekty świadków Jehowy, że każdy, kto by nadal chciał być chrześcijaninem tego wyznania, spotka się z surowymi represjami ze strony rządu”. Wyjaśnił, iż „rząd dąży do zlikwidowania tej religii, i następnie oświadczył jej zwolennikom, że na dowód prawdziwej skruchy powinni wykupić legitymacje członkowskie naszej [malawijskiej] partii”. Misjonarzy Towarzystwa Strażnica wydalono, a tysiące innych świadków Jehowy aresztowano. W jednej tylko miejscowości spalono dwadzieścia trzy domy świadków Jehowy.
29 Albo spójrzmy na Egipt, gdzie dwa lata temu w czasie uroczystości Pamiątki dokonano licznych aresztowań wśród świadków Jehowy. Przez długie miesiące trzymano ich w więzieniu za to, że głosili dobrą nowinę o Królestwie Bożym. Wydalono i stamtąd misjonarzy Towarzystwa Strażnica, a wielu miejscowych świadków Jehowy poddawano okrutnym torturom. W Grecji rząd nakazał zamknięcie drukarni Towarzystwa; ogłaszanie Królestwa Bożego jest utrudnione w całym szeregu krajów arabskich; z Birmy wyrzucono wszystkich misjonarzy Towarzystwa Strażnica.
30 Czy takie poczynania nacjonalistycznie nastrojonych rządów powstrzymają chrześcijańskich świadków Jehowy od głoszenia dobrej nowiny? Nie! A sił będzie im dodawać przeświadczenie, że Jehowa wydał już ostateczny wyrok, który rychło zostanie wykonany na tych przeciwnikach oraz na całym ogólnoświatowym imperium spoganizowanej religii. Postanowienie Jehowy brzmi: Niech nastaje wielbienie prawdziwe, precz z fałszywym! — Jer. 1:10; Ezech. 25:15-17.
31, 32. (a) Dlaczego Ezechiasz jest dla nas wspaniałym przykładem? (b) Jak powinniśmy teraz iść śladami Króla większego niż Ezechiasz?
31 Świadkom Jehowy powiodło się w walce duchowej, podobnie jak Ezechiaszowi, który pobił dokuczliwych Filistynów. A jak wspaniale zajaśniał blask sprawiedliwego usposobienia Ezechiasza, jego wysiłków na rzecz czystego wielbienia, zwłaszcza na tle odszczepieństwa jego poprzedników i pogańskich kultów jego sąsiadów! „W Bogu Izraela, Jahwe [inaczej: Jehowie], pokładał nadzieję. I po nim nie było podobnego doń między wszystkimi królami Judy, jak i między tymi, co żyli przed nim. Przylgnął do Jahwe [Jehowy] — nie zerwał z Nim, i przestrzegał Jego przykazań, które Jahwe zlecił Mojżeszowi. Toteż Jahwe był z nim. We wszystkim, co przedsiębrał, miał powodzenie.” — 2 [4] Król. 18:5-7, BT.
32 Obyśmy również, idąc śladami Chrystusa Jezusa, króla większego niż Ezechiasz, stale postępowali roztropnie i dzięki temu mieli powodzenie. Bądźmy nieustraszeni w obliczu gróźb ze strony religii fałszywej i nacjonalistycznych rządów, niezachwianie obwieszczając pomstę Bożą, jaka zawisła nad obecnym szatańskim systemem rzeczy, oraz pocieszając tych, którzy ubolewają nad dziejącą się w nim niesprawiedliwością. (Izaj. 61:1, 2) Tak, ‚przylgnijmy do Jehowy’, ufni, że On ‚będzie z nami’, gdy będziemy Go gorliwie wielbić i przykładać się do dzieła wywyższenia na wieki Jego imienia. Ale więcej na temat triumfu prawdziwego wielbienia Boga nad nacjonalizmem dowiemy się z następnego wydania.
[Przypis]
a Zobacz „Strażnicę” w wydaniu angielskim z 15 września 1928 roku, stronę 278.
[Ilustracje na stronie 7]
Izraelici przy burzeniu steli kamiennych, pozostałości fałszywego kultu
Dzisiejsi świadkowie Jehowy przy użyciu Biblii demaskują bałwochwalstwo