„Nie wy będziecie walczyć, lecz Bóg”

„Zaufajcie waszemu Bogu, Jahwe, (...) a będzie się wam powodziło” (2 Kron. 20:20, Biblia Tysiąclecia).

 1. Pod jakimi względami Jozafat jest obrazem wyniesionego na tron Jezusa?

JOZAFAT z Judy był dobrym królem. ‛Nie odstąpił od czynienia tego, co było dobre w oczach Jahwe’ (2 Kron. 20:32, Biblia poznańska). Jego imię Jozafat (Jehoszafat) znaczy „Jehowa sędzią”. Rozsławił on wielkość imienia Bożego, zdawszy się na Jehowę, by kierował nim na drodze sprawiedliwości oraz pomagał mu w sądzeniu Jego ludu. Dbał o to, żeby ów lud był pouczony o prawie Jehowy. Osobiście wychodził do Judejczyków, aby ich zachęcać do wznowienia prawdziwego wielbienia Jehowy. W królestwie swym zorganizował teokratyczną służbę oddawania czci Bogu. W tym wszystkim trafnie obrazował Jezusa Chrystusa, Króla nowo osadzonego na niebiańskim tronie w roku 1914 i zgromadzającego teraz lud Jehowy, aby go ocalić, podczas gdy siły demoniczne zbierają narody do końcowej wojny Har-Magedonu (Mat. 25:31-34; Obj. 16:13, 14, 16).

 2. (a) Jaki niebezpieczny kryzys zagroził Judejczykom? (b) Wobec jakiej podobnej sytuacji stają dziś Świadkowie Jehowy? (c) Jakie elementy świata Szatana są odpowiednikami Ammonu, Moabu i góry Seir?

² Kiedy już Jozafat postarał się o odtworzenie w Judzie porządku teokratycznego, wyłonił się głęboki kryzys. Z okolic Ammonu, Moabu oraz z góry Seir nadciągał potężny wróg; to „mnóstwo wielkie” groziło ludowi Bożemu wyniszczeniem (2 Kron. 20:1, 2, 22, Wujek). W czasach obecnych istnieje podobna sytuacja. Świadkowie Jehowy „nie należą do świata” i dlatego ściągnęli na siebie nienawiść ze strony szatańskiego systemu; często są okrutnie prześladowani przez nieprzyjaciół Bożych (Jana 15:19; 1 Jana 5:19). Za czasów Jozafata chodziło o władzę nad krajem ludu Jehowy, nad Judą (co znaczy „wychwalanie”). Dzisiaj na wzór starożytnego Ammonu i Moabu o panowanie nad światem ubiegają się potęgi polityczne oraz wielka finansjera (w tym także producenci broni mogącej sprowadzić „koniec świata”). Tym sposobem wkraczają w sferę prawnie należącą od roku 1914 do mesjańskiego Królestwa Bożego (Obj. 11:15, 18). Górę Seir zajmowali w starożytności odstępczy Edomici, potomkowie Ezawa, bliźniaczego brata Jakuba. Słusznie więc mieszkańcy tego rejonu górskiego obrazują zwolenników nadętego pychą, wiarołomnego chrześcijaństwa (Rodz. 32:3).

 3. Jakie podobieństwo zachodzi między postępowaniem Jozafata i Judejczyków a tym, co czynią lojalni Świadkowie Jehowy doby obecnej?

³ Co mógł uczynić król Jozafat, aby się przeciwstawić najazdowi tych hord? A co zawsze czynią lojalni słudzy Jehowy, gdy się znajdują w krytycznym położeniu, spotyka ich prześladowanie albo gdy coś wystawia na niebezpieczeństwo ich życie? Jozafat „postanowił zwrócić się o radę do Jahwe”. Także mieszkańcy wszystkich miast judzkich zeszli się, „aby błagać Jahwe o pomoc” w Jego domu prawdziwego wielbienia (2 Kron. 20:3-5, Bp).

 4. (a) Z jaką sytuacją może się liczyć lud Jehowy? (b) Skąd rosnąca „wielka rzesza” oczekuje ratunku?

⁴ Jakże wspaniały to przykład dla ludu Bożego w dzisiejszych czasach! Obecna era przemocy zbliża się do punktu kulminacyjnego w Har-Magedonie. Nic na to nie wskazuje, żeby w szatańskim świecie przemoc miała zaniknąć (2 Tym. 3:1, 13). Nieraz może być nawet zagrożone życie sług Jehowy. Gdzie szukać ochrony? W jedności cechującej nasze oddawanie czci Bogu. Na Salach Królestwa i w innych ośrodkach studiów biblijnych spotykamy się po to, by korzystać ze wzmacniającego pokarmu duchowego oraz by organizować naszą publiczną służbę sławienia Jehowy. Jakaż to radość, że ze wszystkich narodów w dalszym ciągu wychodzi „wielka rzesza” tych, którzy się przyłączają do ludu Bożego w „świętej służbie”. Ci nowi napływają ku ‛górze domu wielbienia Jehowy’. Także dla nich oznacza to wybawienie (Obj. 7:9, 15; Izaj. 2:3).

 5. Na co mającego związek z dzisiejszą organizacją Jehowy zdaje się wskazywać „nowy dziedziniec” Jozafata?

⁵ Jozafat stanął „w świątyni Jahwe przed nowym dziedzińcem”. Widocznie w ramach królewskiego programu rozbudowy w Judzie powiększono obiekty przeznaczone do wielbienia w świątyni jeruzalemskiej. Podobnie dzisiaj pod kierownictwem panującego już Króla, Jezusa Chrystusa, rozwija się wspaniały duchowy program budowy, żeby na ziemskim dziedzińcu świątyni Jehowy było dosyć miejsca dla milionów przedstawicieli niekapłańskiej „wielkiej rzeszy”. Co za szczęście móc się tam znaleźć! (2 Kron. 20:5, Bp; Ps. 27:1-5).

ZWRÓCENIE SIĘ DO JEHOWY

 6. (a) Jakie sprawy Jozafat poruszył w modlitwie? (b) Skąd możemy czerpać siły podczas próby?

⁶ W domu Bożym Jozafat przedłożył całą sprawę w modlitwie. Uznał królewską władzę Jehowy, Jego moc i potęgę oraz przypomniał o dziełach, jakich Stwórca dokonał dla dobra swego ludu. Nawiązał do żarliwej modlitwy, którą wypowiedział Salomon podczas uroczystego oddania świątyni do użytku, i zakończył nacechowanymi pokorą słowami: „Nie wiemy, co czynić, ale oczy nasze zwracają się ku Tobie” (2 Kron. 20:5-12; 6:12-14, 34, 35, BT). Czy znalazłeś się już kiedy w podobnej sytuacji, na pozór bez wyjścia? W czasach apostolskich Paweł często bywał w takich tarapatach. Musiał całkowicie polegać na Jehowie. Zawsze jednak mógł mówić: „Kiedy jestem słaby, wtedy jestem mocny”. Kiedy bowiem czuł się całkowicie bezsilny, zdanie się na Jehowę dostarczało mu niespożytej energii. Ty też możesz okazać się silnym! (2 Kor. 12:10; Prz. 18:10).

 7. Do jakich pouczeń Mojżesza zastosowali się tamci Judejczycy?

⁷ Spróbuj sobie wyobrazić następującą scenę na rozległym terenie świątyni w Jeruzalem: „Wszystek lud Judy stał przed Jahwe z małymi dziećmi, żonami i synami” (2 Kron. 20:13, Bp). Niewątpliwie przypomnieli sobie trafne pouczenia Mojżesza na temat celu takich zebrań, zanotowane w Księdze Powtórzonego Prawa 31:12. Na tym ogromnym zgromadzeniu były tylko miejsca stojące, a całe rodziny z szacunkiem czekały na Jehowę, czujne i gotowe postąpić zgodnie z Jego poleceniem.

KANAŁ ŁĄCZNOŚCI Z JEHOWĄ

 8. (a) Kto był kanałem informacyjnym Jehowy za dni Jozafata? (b) Kto jest nim w naszych czasach?

⁸ W jaki sposób Wszechwładny Pan Jehowa odpowiedział na modlitwę Jozafata? Zadbał o kanał informacyjny w osobie Jachazjela z pokolenia Lewiego. Choć Jachazjel nie był kapłanem, to jednak Jehowa wybrał go do ogłoszenia orędzia, zawierającego najbardziej pobudzające słowa zachęty w całym Piśmie Świętym. Istotne znaczenie miało to, że „pośród zgromadzenia duch Jahwe spoczął na Jachazjelu” (2 Kron. 20:14, BT). Czy Jehowa zadbał o podobny kanał dla swego ludu w dobie obecnej? Oczywiście! Jezus wspomniał o tym dobrodziejstwie w swoim proroctwie o „zakończeniu systemu rzeczy”, wskazując na klasę namaszczonego „niewolnika wiernego i rozumnego”, którego Pan ustanowił „nad całą swoją majętnością” tu na ziemi (Mat. 24:3, 45-47).

 9. (a) Dlaczego stosowne było imię Jachazjela? (b) Jak brzmiało orędzie Jehowy? Z jakiego względu jest ono zachętą dla nas?

⁹ Imię Jachazjel znaczy „Bóg widzi”. Stwórca rzeczywiście mógł zaobserwować wszystko, co miało związek z tamtym kryzysem. Potrafił przewidzieć, jaki sposób postępowania byłby dla Jego ludu najlepszy. Znał też końcowy wynik. I jakie orędzie przekazał Jehowa za pośrednictwem Jachazjela? Posłuchajmy! Brzmiało ono tak: „Wszyscy mieszkańcy Judy i Jerozolimy, i ty, królu Jozafacie, słuchajcie uważnie. Tak do was mówi Jahwe: Nie bójcie się i nie lękajcie tego wielkiego mnóstwa, albowiem nie wy będziecie walczyć, lecz Bóg” (2 Kron. 20:15, BT). Jakże bardzo musiała się uradować ta zjednoczona rzesza! A jak cieszymy się obecnie, wiedząc, iż bez względu na to, w jaki sposób Szatan i jego hordy nas zaatakują, bez względu na to, jakiej próbie zostanie poddana nasza wiara i prawość — możemy jako zjednoczony lud całkowicie zdać się na Jehowę, ufni, że stoczy za nas tę bitwę! (Wyjścia 15:2, 3; Ps. 24:8; 37:3-7; Zach. 14:3).

POTRZEBA DZIAŁANIA W JEDNOŚCI!

10. (a) Jaką próbę prawości musieli przejść ci Judejczycy? (b) Jaka praca poprzedza ‛zadziwiający czyn’ Jehowy?

¹⁰ Jednakże owi Judejczycy nie mieli stać bezczynnie i tylko czekać na wyzwolenie, które by sprawił Jehowa. Mieli być ludźmi czynu! Jeżeli chcieli ocaleć, musieli udowodnić swoje posłuszeństwo wobec Jehowy i postąpić zgodnie z Jego wolą. Niewątpliwie wielu z nich uważało, że pouczenia, których udzielił Jehowa, są dość osobliwe. Ale w ten sposób została wypróbowana ich niezłomność. Tak samo teraz, zanim Jehowa dokona ‛czynu zadziwiającego’, ‛dzieła niezwykłego’ w postaci zagłady chrześcijaństwa na początku „wielkiego ucisku”, najpierw wymaga od swych świadków zjednoczonych wysiłków w pracy, która w oczach wielu może budzić zdziwienie. Chodzi o świętą służbę, polegającą na zachodzeniu co jakiś czas do mieszkań ludzi i ostrzeganiu ich przed zbliżającą się szybko zagładą (Izaj. 28:21; Mat. 24:14, 21).

11, 12. (a) Jaki niezwykły rozkaz przekazał Jachazjel, ale jak zareagowali Judejczycy? (b) W jaki sposób również my możemy dawać wyraz zaufaniu do Jehowy?

¹¹ Trafnie obrazują to polecenia dane Judejczykom przez Jachazjela. W odniesieniu do zgrai nieprzyjaciół powiedział: „Jutro zejdźcie przeciwko nim. (...) Nie do was należy tam walczyć. Jednakże stawcie się, zajmijcie stanowisko, a zobaczycie ocalenie dla was od Jahwe, o Judo i Jerozolimo! Nie bójcie się i nie lękajcie! Jutro wyruszcie im na spotkanie, a Jahwe będzie z wami!” (2 Kron. 20:16, 17, BT). Tej niezbrojnej rzeszy mężczyzn, kobiet i dzieci kazano iść naprzeciw połączonym wojskom wroga! (Zobacz też Psalm 148:12, 13).

¹² Jozafat i Judejczycy bardzo sobie cenili wskazówki Jehowy, udzielone im za pośrednictwem Jachazjela. „Jozafat więc upadł na kolana twarzą ku ziemi, i wszyscy mieszkańcy Judy i Jerozolimy padli przed Jahwe, aby Go uczcić” (2 Kron. 20:18, BT). Większy Jozafat, Jezus Chrystus, również dawał na ziemi wyraz takiemu nacechowanemu uległością zaufaniu do Jehowy i możemy być pewni, że będzie zważał na rozkazy wojenne swego Ojca, gdy ‛Jehowa po jego prawicy rozbije królów w dniu swego gniewu’ (Ps. 110:5, 6). Stosownie do tego dzisiejsi Świadkowie Jehowy radośnie oddają cześć Bogu, w którym pokładają ufność, służąc na Jego dziedzińcach (Ps. 84:11-13; 122:1-4).

13. Kto obecnie wysławia Jehowę „głosem donośnym i potężnym”? Z jakim skutkiem?

¹³ Według Księgi 2 Kronik 20:19 śpiewacy świątynni „powstali, wysławiając Jahwe, Boga Izraela, głosem donośnym i potężnym” (Bp). A kto dzisiaj pod przewodnictwem namaszczonego ostatka czci Jehowę „głosem donośnym i potężnym” przed Jego wrogami? W awangardzie ludu Jehowy bezsprzecznie kroczy stale rosnący zastęp kaznodziejów pionierskich. Liczba pionierów pomocniczych, stałych, specjalnych oraz misjonarzy — tych, którzy przodują w oddawaniu czci Jehowie na rozległych terenach — wzrosła w roku 1983 o 19 procent. Ich „śpiew” wydatnie przyczynił się do osiągnięcia zdumiewającej sumy 436 720 991 godzin poświęconych na chrześcijańską służbę głoszenia w minionym roku, co stanowi 13,5 procent wzrostu.

14. W jaki sposób wielu dowodzi teraz swej wiary czynami na wzór Judejczyków?

¹⁴ W Jeruzalem nikt nie mógł sobie wówczas pozwolić na ospałość. Ludzie posłusznie „wstawszy wcześnie rano, wyruszyli na pustynię Tekoa” (2 Kron. 20:20, Bw). Judejczykom zależało na udowodnieniu swej wiary czynem. (Porównaj z tym List Jakuba 2:14). Tak samo dzisiaj słudzy Boży często muszą już wcześnie być w ruchu. Gospodynie domowe pełniące służbę pionierską oraz inni pionierzy wstają o rannej porze i załatwiają sprawy powszednie, żeby całe przedpołudnie spędzić w służbie dla Jehowy. W świecie Szatana są jeszcze ludzie, którzy „wzdychają i jęczą”, a których trzeba poznaczyć do wybawienia z „wielkiego ucisku”. Świadkowie Jehowy są zdecydowani ich odszukać (Ezech. 9:4, Bw).

NAPRZÓD KU BITWIE!

15. (a) Komu Judejczycy mieli zaufać? (b) Jak teraz możemy zapewnić sobie powodzenie?

¹⁵ W sprawozdaniu z Księgi 2 Kronik 20:20 czytamy dalej: „Gdy ruszali, stanął Jozafat i rzekł: ‛Mieszkańcy Judy i Jerozolimy, posłuchajcie mnie: Zaufajcie waszemu Bogu, Jahwe, a ostaniecie się, zaufajcie Jego prorokom, a będzie się wam powodziło’” (BT). Podobnie głowa zboru chrześcijańskiego, nasz panujący już Król, udzielił swemu ludowi dużo zachęt do ufnego trwania w wierności. Znajdujemy je na przykład w następujących wersetach: Ewangelii według Mateusza 10:27, 28; 24:9-13 oraz według Jana 16:33. Trzeba ufać Jehowie, ufać tym, których powołał na swoich rzeczników, ufać Jego organizacji! Jakże istotne znaczenie ma takie zaufanie, gdy obecnie ‛wyruszamy’ do służby Jehowy! Jest to pewna droga do powodzenia, a mogą je osiągnąć wszyscy oddani Bogu, ochrzczeni Świadkowie, którzy dają wiarę Jehowie i Jego postanowieniom. W ich zakres wchodzi wspaniała perspektywa życia wiecznego, udostępniona za pośrednictwem ofiary Jego Syna (Jana 3:16; 17:3).

16. (a) Którzy „śpiewacy” często przewodzą w służbie? (b) Jak wszyscy oddają cześć Jehowie „w poświęconych szatach”?

¹⁶ Następnie Jozafat „naradziwszy się z ludem wyznaczył śpiewaków dla Jahwe, by Go chwalili, idąc w poświęconych szatach przed wojskiem i śpiewając: ‛Wysławiajcie Jahwe, bo na wieki trwa miłosierdzie Jego!’” (2 Kron. 20:21, Bp). W tym wypadku śpiewacy świątynni ruszyli ku bitwie na samym przedzie. Podobnie pod kierownictwem namaszczonego ostatka działają pionierzy i misjonarze, nadzorcy podróżujący i ich żony, a także pracownicy domów Betel, jak również starsi w zborach i słudzy pomocniczy; w świętej służbie często kroczą na czele, zachęcając resztę zboru do aktywności. Każdy z nich oddaje cześć Jehowie „w poświęconych szatach”, maszerując w szyku teokratycznym. Do ich duchowego stroju należy także „nowa osobowość” chrześcijańska, uzewnętrzniająca się „w prawdziwej sprawiedliwości i lojalności” (Efez. 4:24; Gal. 5:22, 23). Jakimż zaszczytem jest dzisiaj uczestniczenie w tym ogólnoświatowym ruchu rozsławiającym imię Jehowy i Jego serdeczną życzliwość! (Ps. 144:1, 2; 136:1-26).

17. (a) Dlaczego lud Jehowy ‛nie miał się potykać w bitwie’? (b) Jaki „zamysł” Jehowy jest dla religii fałszywej zapowiedzią zagłady?

¹⁷ Jehowa wyjaśnił swemu ludowi: „Nie wy macie się potykać w tej bitwie”. Słowa te się potwierdziły. „W chwili gdy poczęli wznosić pienia pochwalne, Jahwe zastawił zasadzkę” na napastnicze hordy, wskutek czego „Ammonici i Moabici rzucili się najpierw na mieszkańców góry Seir, by ich zupełnie rozgromić i wyniszczyć” (2 Kron. 20:17, 22, 23, Bp). Żywo ilustruje to wydarzenia, jakie rozegrają się wkrótce w świecie Szatana. W Księdze Objawienia 17:16, 17 wskazano, że Jehowa powziął pewien „zamysł” co do Babilonu Wielkiego, którego najbardziej naganną częścią składową jest chrześcijaństwo. Sprawi On, że zmilitaryzowane państwa członkowskie ONZ podchwycą ten „zamysł”, skutkiem czego zwrócą się przeciw religii fałszywej, by ją spustoszyć i zniszczyć. Wielki odszczepieńczy system chrześcijaństwa, podobnie jak Edomici z góry Seir, zostanie doszczętnie rozgromiony!

18. W jaki sposób nowożytni Ammonici i Moabici zostaną usunięci w Har-Magedonie?

¹⁸ Ale na tym nie koniec. W dalszym ciągu pozostają nowożytny Ammon i Moab. (Porównaj z tym Objawienie 18:9, 10, 15-17). Nie odstępują one od zamiaru zniszczenia czcicieli Jehowy, dzisiejszych Judejczyków. Teraz jednak nastaje czas wykonania wyroku przez Jehowę. W myśl opisu z Księgi Objawienia 19:11-16 (BT) Król Jezus Chrystus wyruszy, aby ‛wyciskać tłocznię wina zapalczywego gniewu wszechmocnego Boga’, a więc zniszczyć pozostałe składniki szatańskiego systemu światowego. W ferworze tej wielkiej bitwy oszalałe resztki narodów i ich uzbrojonych kohort niewątpliwie uderzą na siebie nawzajem swoją niszczycielską bronią. Tak właśnie stało się w wypadku Ammonitów i Moabitów, gdyż „jeden drugiemu pomagał do zguby”. Jednakże Jehowa nie dopuści do użycia broni jądrowej na taką skalę, by wytępiono lud Boży lub zniszczono dzieło Jego rąk — naszą ziemię (2 Kron. 20:23, BT; Obj. 11:18; Izaj. 45:12, 18; Ps. 115:16).

19. (a) Jak zareagują nowożytni Judejczycy, gdy obejrzą pole bitwy? (b) Czego obrazem jest ‛zgromadzenie się w Dolinie Beraka’?

¹⁹ „Gdy zaś Judejczycy doszli do wieży strażniczej u wejścia na pustynię i spojrzeli na tę tłuszczę, oto wszędzie leżały trupy na ziemi i nikt nie ocalał”. Kiedy nowożytni „Judejczycy” wraz z towarzyszącymi im czcicielami obejrzą skutki walki Har-Magedonu, będą sławić Jehowę za Jego wspaniałe zwycięstwo. Nie będą musieli brać literalnych łupów, ale z radością zgromadzą się w symbolicznej „Dolinie Beraka” (Berak znaczy „błogosławieństwo”). Niekapłańska „wielka rzesza” ochoczo wejdzie na oczyszczoną ziemię podporządkowaną władzy Królestwa, przejęta oczekiwaniem na następny przywilej — możność przekształcania naszego globu w rajski ogród. Przez 1000 lat w Królestwie większego Jozafata, Jezusa Chrystusa, nie dojdzie do żadnych zakłóceń, a jego Bóg Jehowa sprawi, że wszyscy dookoła będą przez cały ten czas zażywali pokoju (2 Kron. 20:24-30, Bw).

Powtórka z Księgi 2 Kronik 20

▪ Kto jest dziś odpowiednikiem hord z Ammonu i Moabu oraz z góry Seir?

▪ Kogo obrazują Jozafat, Jachazjel i Judejczycy?

▪ Co w sposobie reagowania nowożytnych Judejczyków jest godne pochwały?

▪ Co nas napawa ufnością, jeśli chodzi o rezultaty „wielkiego ucisku”?

[Ilustracje na stronach 16, 17]

Osadzony już na tronie Jezus pomaga ludowi Bożemu, jak kiedyś Jozafat, żeby ‛mu się powodziło’ w rozsławianiu Jehowy