‚Śliczne stopy’ posłów

 1. Odkąd szczególnie są rozsyłani posłowie wyzwolenia i jak apostoł Paweł opisuje podobną sytuację za swoich dni?

OD ROKU 1919 rozsyłani są posłowie wyzwolenia. Odpowiada to ściele sytuacji z czasów chrześcijańskich apostołów, jeden z nich Paweł, powiedział wówczas: „‚Każdy, kto wzywa imienia Jehowy, będzie zbawiony.’ Jakże jednak będą wzywać tego, w kogo nie uwierzyli? Jak z kolei uwierzą w tego, o kim nie słyszeli? Jak z kolei usłyszą bez ogłaszającego? Jak z kolei bedą głosić, jeśli by nie zostali posłani? Przecież napisano: ‚Jak śliczne są stopy tych, którzy oznajmiają dobrą nowinę o dobrych rzeczach!’” — Rzym. 10:13-15, NW (cytaty z Joela 2:32 i Izajasza 52:7.

 2. Do jakich trzech okresów odnosi się proroctwo o wyzwoleniu z Izajasza 52?

² Apostoł Paweł cytował w natchnieniu z 52 rozdziału proroctwa Izajasza, gdzie jest mowa o posłach zwiastujących wyzwolenie Syjonowi, który w tym wypadku jest równoznaczny z miastem Jeruzalem. Proroctwo to znalazło swe pierwsze spełnienie w VI wieku przed Chr. na literalnym, ziemskim Syjonie albo Jeruzalem. Fakt powołania się Pawła na to proroctwo dowodzi jednak, że ponadto ma ono rozleglejsze, pełniejsze zastosowanie do większego Syjonu, do niebiańskiej ‚Jerozolimy na wysokości’. To zastosowanie powyższego proroctwa nie wyczerpało się za dni apostołów Chrystusa, lecz całkowite i ostateczne swoje spełnienie znajduje dopiero za naszych czasów.

 3. Jakimi natchnionymi słowami Izajasz wzywa Syjon do uwolnienia się?

³ Prorocze słowa Izajasza, skierowane do literalnego, ziemskiego miasta, brzmią dziś jeszcze w naszych uszach tak dobitnie, jakbyśmy sami żyli wówczas w szóstym wieku przed Chr.: „Powstań, powstań, oblecz się w moc twoją, Syjonie! Oblecz wspaniałe szaty twoje, Jeruzalem, miasto święte, bo nie przejdzie więcej przez cię nieobrzezaniec i nieczysty. Otrząśnij się z prochu, wstań i siądź, Jeruzalem! rozwiąż więzy szyi twojej, pojmana córko Syjonu!” — Izaj. 52:1, 2, Wk, uw. marg.

 4. Odkąd słowa te miały zastosowanie do obrazowego Izraela? Dlaczego wówczas, a nie wcześniej?

⁴ W roku 537 przed Chr. literalne miasto Syjon, czyli Jeruzalem, zburzone przedtem przez armię babilońską, ciągle jeszcze leżało w gruzach. Było jednak reprezentowane przez swoich pozostałych przy życiu obywateli i innych Izraelitów, którymi władało do roku 607 przed Chr. Do tych właśnie dzieci Syjonu zostały skierowane wyżej przytoczone słowa Izajasza, które zarazem były zapowiedzią tego, co z rozkazu Bożego mają uczynić. Słowa te nie miały zastosowania do Syjonu czy Jeruzalem, zanim Babilon w roku 539 przed Chr. padł przed Cyrusem Persem. Pojmani w niewolę Izraelici albo Żydzi nie otrzymali zlecenia, aby podjąć próbę ucieczki i samodzielnie uwolnić się przed upadkiem Babilonu. Mieli czekać, aż będzie po upadku Babilonu i aż jego zdobywca Cyrus Wielki wyda zarządzenie, mocą którego zostaną zwolnieni z wygnania w Babilonie i uzyskają prawo powrotu do ojczyzny, by w Jeruzalem odbudować świątynię wielbienia Jehowy. Dopiero potem mieli opuścić Babilon, a ich opustoszały kraj ojczysty miał do owej chwili dopełnić czasu swego wypoczynku.

 5, 6. Kiedy Cyrus wydał dekret o wyzwoleniu Izraelitów? Dlaczego ten czas był szczególnie sprzyjający?

⁵ Jehowa Bóg postanowił, że ich kraj będzie przez 70 lat wypoczywał, nie będąc zamieszkany. Siedemdziesiąty rok jego sabatniego odpoczynku rozpoczął się jesienią roku 538 przed Chr., mniej więcej w okresie żydowskiego święta pojednania, Cyrus wydał dekret o wyzwoleniu w pierwszym roku swego panowania. Babilon padł w 539 r. przed Chr.; znawcy chronologii biblijnej obliczają, że pierwszy rok jego panowania w pełni władzy królewskiej rozpoczął się z wiosną następnego roku, to znaczy z dniem 1 Nisana 538 r. przed Chr., a więc 6 miesięcy przed nastaniem siedemdziesiątego roku sabatniego spokoju w kraju Judy. Gdyby Cyrus wydał owo zarządzenie zaraz na początku pierwszego roku swego panowania (wiosną 538 r. przed Chr.), uprowadzeni Żydzi mogliby przebyć drogę powrotną przed siedemdziesiątym rokiem sabatniego odpoczynku ich kraju, co byłoby sprzeczne z proroctwem Jehowy; albo musieliby wędrować w deszczowych miesiącach zimowych od października do marca, co nie zapewniałoby warunków sprzyjających podróży.

⁶ Według powyższej rachuby pierwszy rok panowania króla Cyrusa musiał dobiec końca 5 marca 537 r. przed Chr., czyli u schyłku pory deszczowej. Nie ulega wątpliwości, że specjalnie wydał swa zarządzenie pod koniec okresu deszczów, krotko przed 5 marca 537 r. przed Chr., wobec czego uprowadzeni Żydzi mogli wyruszyć w drogę przy dogodnych warunkach suchej pory roku, trwającej od kwietnia do września. Jest jasne, że tę czteromiesięczną podróż z Babilonu podjęli w miesiącach suchych, bo w październiku, przed pierwszym dniem ich siódmego miesiąca księżycowego, byli już na miejscu i zdążyli się rozlokować w swej umiłowanej ojczyźnie. — Ezdr. 3:1.

 7. Co oznaczało to wyzwolenie i czego symbolem stał się wówczas Syjon?

⁷ Kiedy w roku 537 przed Chr. rozpoczęto odbudowę Jeruzalem, ‚pojmana córka Syjonu’ otrząsnęła się z prochu opustoszenia, powstała za swego 70-letniego odrętwienia i wyzwoliła się z więzów, które Babilon nałożył jej na szyję. Oblokła się w moc i przyodziała wspaniałe szaty, w szczególności te, które podkreślały jej świętość, aby stać się miastem świętym z świątynią wielbienia Jehowy. Nie siadała już na ziemi jak niewolnica, lecz odzyskała miejsce wśród miast, które miały rację bytu. Jeruzalem stało się znowu — jak je nazwał Jezus — „miastem wielkiego Króla”. (Mat. 5:35, NW) Było symbolem niebiańskiego Syjonu, Jeruzalem na wysokości.

 8. (a) W jakim stanie znajdował się ostatek podczas pierwszej wojny światowej, mimo że w 1914 r. zrodziło się Królestwo Boże? (b) Jakie stanowisko zajął Babilon Wielki wobec książki „Dokonana tajemnica”?

⁸ Kiedy z początkiem jesieni roku 1914 skończyły się „czasy pogan”, „niewiasta” Boża, niebiański Syjon albo „Jerozolima na wysokości” powiła Królestwo Mesjańskie, za którego pośrednictwem Jehowa Bóg zamierzył dać wyraz swej królewskiej, suwerennej władzy nad ziemią. Niemniej jednak ‚reszta jej potomstwa’ na ziemi musiała wówczas przecierpieć pierwszą wojnę światową. Nie mając jeszcze dokładnego rozeznania co do ściśle neutralnej postawy, jaką winien zająć chrześcijanin wobec politycznych zatargów, oraz nie rozumiejąc kwestii warunkowego podporządkowania się ziemskim „zwierzchnościom wyższym”, ostatek ten popadł w okowy Babilonu Wielkiego. Jeszcze w lipcu 1917 r. opublikował za pośrednictwem Towarzystwa Strażnica (Watchtower Bible and Tract Society) książkę znaną jako „siódmy tom Wykładów Pisma świętego”, zatytułowaną „Dokonana tajemnica”. Książka ta zawierała objaśnienia biblijnych ksiąg Objawienia i Ezechiela, wyraźnie wypowiadając się przeciw Babilonowi Wielkiemu. Do roku 1918 w jej rozpowszechnianiu wzięło udział tysiące osób. Oczywiście nie podobało się to Babilonowi, który spowodował, że ten „Siódmy tom” został zakazany — najpierw w Kanadzie, a w marcu 1918 r. również w Stanach Zjednoczonych Ameryki.

 9, 10. (a) Jakie dalsze środki zastosowano ku radości Babilonu Wielkiego przeciw ludowi Bożemu, który mimo braku książki „Dokonana tajemnica” starał się jeszcze kontynuować dzieło? (b) Dlaczego jego radość trwała krótko? (c) Co najpierw uczynił lud Boży po uwolnieniu?

⁹ Dzieło głoszenia było Jeszcze kontynuowane za pomocą innej literatury biblijnej. Kiedy jednak w lipcu 1918 r. czołowi przedstawiciele Towarzystwa Strażnica i niektórzy z ich współpracowników zostali aresztowani, wówczas ziemskie dzieci Syjonu znalazły się w całkowitej niewoli Babilonu Wielkiego. Zgodnie z zapowiedzią Objawienia 11:3-10 symboliczni „dwaj świadkowie” zostali zabici. Babilon Wielki radował się i triumfował. Ale radość ta miała trwać krótko. W Objawieniu 11:11-13 przepowiedziano, że ci „dwaj świadkowie” zostaną wobec całego świata na nowo ożywieni i powstaną na postrach swoim wrogom. Zaczęło się to spełniać na wiosnę pierwszego powojennego roku, którym był rok 1919.

¹⁰ Ku przerażeniu Babilonu Wielkiego i wszystkich innych wrogów pozostały jeszcze na ziemi ostatek duchowych dzieci Syjonu nagle wyszedł na wolność. Zrozumiały one, że mają tutaj jeszcze do wykonania pewne dzieło. Ochoczo podjęły radosną służbę na rzecz Królestwa Bożego, zrodzonego przez niewiastę Bożą, przez niebiański Syjon. W dniach od 1 do 8 września przeprowadziły zgromadzenie główne w Cedar Point (stan Ohio), na którym zebrały się w liczbie 6000. Wygłoszonego w niedzielą odczytu publicznego pt. „Nadzieja dla strapionej ludzkości” wysłuchało 7000 osób.

11. Jaka publikacja została wydana jako dodatkowa pomoc dla zwiastunów wyzwolenia i do czego został każdy z nich zachęcony?

¹¹ Z gorącym przyjęciem ze strony obecnych spotkało się opublikowanie dodatkowego czasopisma, znanego dziś pod tytułem Przebudźcie się! Należało ponownie ożywić organizację zborów, przez którą do roku 1918 w oparciu o „siódmy tom” puszczane było w obieg poselstwo przeciw Babilonowi Wielkiemu. W Strażnicy (The Watah Towar z 15 września 1919 r.) ukazał się artykuł „Zwiastowanie Królestwa”, którego tekstami przewodnimi były: Objawienie 15:2 i Izajasza 52:7. Po ogólnych wyjaśnieniach dotyczących dzieła obwieszczania „złotego wieku” pod panowaniem Królestwa Bożego wyłuszczono w nim następnie, w jaki sposób to radosne poselstwo można przekazywać dalej za pomocą nowego czasopisma pt. Złoty Wiek (obecnie Przebudźcie się!): „Dzieło zorganizowanego rozpowszechniania ‚Siódmego tomu’ okazało się wspaniałym sukcesem. Wzięło w nim udział siedem tysięcy przyjaciół. Prosimy wszystkie grupy biblijne, by ożywiły tę zorganizowaną pracę i nadały jej odpowiednią formę. Pamiętajmy, że siła tkwi w jedności, w duchu Chrystusowym, a jeśli stan naszych serc będzie właściwy, i będą ściśle złączone miłością, Bóg mocą swoją przyjdzie nam z pomocą.” (str. 281, par. 3) Wezwanie to było skierowane co najmniej do 17 961 osób, które owego roku brały udział w uroczystości Pamiątki, czyli Wieczerzy Pańskiej.a

12. Jak reszta potomstwa Syjonu na ziemi dowiodła, że się przebudziła? Czyjego upadku było to dowodem?

¹² Wtedy to właśnie niebiański Syjon, reprezentowany przez znajdujący się jeszcze na ziemi ostatek swoich dzieci, zaczął się budzić ze smutku i odrętwienia, czyniąc zadość wezwaniu: „Powstań, oblecz się w moc twoją.” ‚Otrząsnął się z prochu’, to znaczy nie dopuścił więcej, by po nim deptał Babilon Wielki albo ktokolwiek inny z widzialnej organizacji Szatana. Uwolnił się od więzów nałożonych mu na szyję, nie pozwalając odtąd wodzić się Babilonowi Wielkiemu jak pojmany niewolnik. Powstawszy z prochu martwoty i bezsilności, zasiadł jakby na tronie. Powziął niezłomne postanowienie, że będzie ‚świętym miastem’, do którego już żaden zwolennik nieczystej religii ani człowiek nieobrzezanego serca nie wkroczy nigdy jako triumfujący zdobywca. Zrzucił z siebie zakurzony ubiór niewolnika i przywdział szaty wspaniałe, jakie przystoją organizacji zaślubionej Królowi wieczności, Jehowie Bogu. Był to oczywisty dowód, że Babilon Wielki upadł!

„BÓG TWÓJ STAŁ SIĘ KRÓLEM!”

13. (a) Komu należy się chwała ca to wyzwolenie? (b) Jak Izajasz opisuje ustosunkowanie się Jehowy do wyzwolenia swego ludu?

¹³ Ostatek duchowych dzieci Syjonu na ziemi nie okupił sobie tej wolności pieniędzmi ani przez pójście na kompromis z wrogiem. Wyzwolił go sam Bóg Wszechmocny i jego większy Cyrus, Król Jezus Chrystus; Oni bowiem zwyciężyli Babilon Wielki. Gdy Bóg rozpatrzył sytuację, w jakiej znajdował się Jego lud przed uwolnieniem, rzekł proroczo: „A teraz co ja mam tu czynić, mówi Pan [Jehowa, NW], ponieważ zabrany jest lud mój darmo? Ci, co panują nad nim niesprawiedliwie postępują [wyją nad nim, NW] mówi Pan, i ustawicznie przez cały dzień imię moje znieważają. Przeto pozna lud mój imię moje w ów dzień, że to ja sam, który mówiłem: ‚Oto jestem.’” — Izaj. 52:5, 6, Wk.

14. Jak wyzwolony ostatek dzieci Syjonu ukazał głębię swej wdzięczności?

¹⁴ Na wzór tego, co kiedyś w starożytności spotkało Izraelitów, Babilon Wielki z wyciem deptał w prochu członków duchowego ostatka nasienia Syjonu, zarazem znieważając imię ich Boga. Niejako krzyczał nad nimi szyderczo: „Gdzież jest Jehowa, wasz Bóg?” Jednak w 1919 r. Jehowa ujął się za nimi i przydał jeszcze do swego imienia sławę Wyzwoliciela, uwalniając ich od tego religijnego ciemięzcy. Odtąd znali swego Boga i Jego niezrównane imię tak, jak nigdy dotąd. Przepojeni głęboką wdzięcznością za Jego zażyły stosunek do nich, członkowie ostatka w 1931 r. przez rezolucje uchwalone na całym świecie przyjęli określenie „świadkowie Jehowy”. Jehowa oświadczył, że to ma nastąpić „w ów dzień”. Od roku 1919 żyjemy w tym dniu i stało się tak, bo On sam to zapowiedział.

15, 16. Czego dowiadujemy się dalej z Izajaszowego proroctwa o wyzwoleniu? Dlaczego jest to ważne?

¹⁵ Po zapoznaniu nas z niedolą ludu Bożego w Babilonie 52 rozdział proroctwa Izajasza kieruje naszą uwagę na spustoszenie Syjonu albo Jeruzalem na niegdyś świętej górze. Z oddali zbliża się ktoś po górach. Jest to poseł z wieścią dla opustoszałego Syjonu. Opisując tę proroczą wizję, Izajasz zawołał: „Jak śliczne są na górach stopy tego, kto przynosi dobrą nowinę, kto ogłasza pokój, kto przynosi dobrą nowinę o poprawie, kto ogłasza zbawienie, kto mówi do Syjonu: ‚Bóg twój stał się królem!’” (Izaj. 52:7, NW) Jest to poseł od Boga, zwiastujący wyzwolenie.

¹⁶ Ta dobra wieść, ogłoszenie pokoju, dobra nowina o poprawie, zapowiedź wybawienia, wiadomość, że Bóg objął władzę królewską — oto, na co tak czekał spustoszony Syjon. Jakże śliczne musiały mu się wydać stopy takiego posła! Wiadomość, iż jego Bóg stał się Królem, nieomylnie oznaczała, że narzucający niewolę Babilon upadł, a pojmani Izraelici zostali uwolnieni przez Cyrusa Wielkiego (w r. 537 przed Chr.), by mogli znowu podjąć swe wielbienie.

17. W jakich jeszcze okresach posłowie wyzwolenia byli również bardzo mile widziani?

¹⁷ Kilka stuleci później, za dni apostołów, stopy chrześcijańskich posłów skierowanych do pozostałych spośród duchowych dzieci Syjonu były tak samo śliczne. (Rzym. 10:15, NW) Posłowie o ‚ślicznych stopach’ byli rozsyłani również w późniejszym czasie, szczególnie od roku 1919. Jakże pięknie wyglądali wówczas w oczach ostatka nasienia Syjonu! Przyczyną tego był fakt, że ostatek miłował królestwo Jehowy, swego Boga, i tęsknił za prawem do swobodnego obwieszczania tego Królestwa. Cieszył się na odbudowanie widzialnej organizacji Bożej, co miało umożliwić zwiastowanie Królestwa po całym świecie.

18. Przedstaw niektóre dobre wiadomości, jakie w naszych czasach są zawarte w poselstwie wyzwolenia.

¹⁸ Przyniesiona ostatkowi dobra nowina ściśle odpowiadała tamtej, którą niegdyś otrzymał starożytny Syjon. Opiewała ona między innymi, że Babilon Wielki upadł, a jego zdobywca — większy Cyrus, Jezus Chrystus, który od 1914 roku, czyli od zakończenia czasów pogan objął władzę królewską — wydał dekret o wyzwoleniu pozostałych z nasienia Syjonu, których dotąd Babilon Wielki trzymał w niewoli; teraz przeszli pod nową, zwycięską władzę i otrzymali wolność. Ta dobra nowina zapowiadała również poprawę na ziemi; widzialna organizacja Boża miała być odbudowana i lepiej przystosowana do Jego służby, a klasa świątynna, symboliczne „żywe kamienie”, miały być wzniesione celem służenia jedynemu prawdziwemu i żywemu Bogu w sposób bardziej nienaganny niż dotąd. Dobra nowina obwieszczała, że wobec upadku Babilonu Wielkiego przestał on panować, przynajmniej nad nimi, natomiast Królem ich stał się Bóg — Bóg Syjonu. Władza tego Króla rozciąga się nawet nad terytoriami, które był opanował Babilon Wielki. Teraz poselstwo o Jego Królestwie musi być ogłaszane po całej zamieszkanej ziemi jako poselstwo wyzwolenia wielu dalszych uwięzionych.

RADOŚĆ

19. Wyjaśnij, jak radość straży syjońskiej odzwierciedla radość ogółu uprowadzonych dzieci Syjonu.

¹⁹ Syjon raduje się tym, że może ponownie przyjąć swe uprowadzone dzieci i że po 70-letnim opustoszeniu może się znowu stać miastem tętniącym życiem, pełnym wielbicieli Jehowy, Jego Boga. Radość ta znajduje odbicie w radości straży na jego murach, która czuwa nad jego duchowymi sprawami. Któż to przywodzi z powrotem jeńców? Kto ich wspiera podczas drogi? Jehowa, ich Bóg. Podczas gdy pojmani wracający z Babilonu zbliżają się pod Jego niewidzialnym kierownictwem ku miastu i są już z niego widoczni, straż syjońska tak dobitnie odczuwa w tym rękę Jehowy, jak gdyby Go widziała twarzą w twarz. „Głos stróżów twoich!” — woła proroctwo Izajasza (52:8, Wk) do spustoszonego Syjonu — „Wznieśli głos, wspólnie chwalić będą, bo oko w oko ujrzą, gdy Pan przywróci Syjon [przez przywrócenie jego mieszkańców z wygnania].”

20, 21. Co dla tych wyzwolonych stało się rzeczą najważniejszą, gdy się okazało, że ich wybawił Jehowa? Co więc przedsięwzięli w roku 1931?

²⁰ Fakt, że od 1919 roku do Syjonu, wolnej „niewiasty” Bożej, była z powrotem przyprowadzona ‚reszta jej potomstwa’, jawnie był dziełem Jehowy, dokonywanym za pośrednictwem Jego wprowadzonego na tron Syna Jezusa Chrystusa, większego Cyrusa. Ciało kierownicze chrześcijańskich świadków Jehowy było na tyle bystrookie i dalekowzroczne, żeby się co do tego zorientować. Ci duchowi stróże wspólnie cieszyli się i wznosili wychwalania, widząc, jak orszak powracających z niewoli Babilonu Wielkiego coraz bardziej się powiększa. Ponieważ wzrokiem swego duchowego rozeznania widzieli miłościwe spojrzenie Jehowy i poznali Jego rolę w ich wyzwoleniu, rosło jego znaczenie w widzialnej organizacji tego wyzwolonego ludu. Jego imię słusznie stało się ważniejsze od imienia Jezusa, Jego Syna. Uznano, że Jemu należy się większa cześć niż Synowi, Jezusowi Chrystusowi. To przecież Jego suwerenna władza nad wszechświatem ma być w pełni udowodniona i oczyszczona z wszelkich zarzutów, Jego naczelne zwierzchnictwo stało się punktem centralnym najważniejszej kwestii spornej, która musi być rozstrzygnięta wobec całego żyjącego stworzenia.

²¹ Kiedy więc w roku 1931 — praktycznie biorąc — wszyscy członkowie ostatka potomstwa niewiasty Bożej zostali przez Jehowę przywiedzeni z wygnania z powrotem do Syjonu, przyjęli oni nazwę świadków Jehowy dla odróżnienia siebie od tych, którzy są chrześcijanami tylko z imienia. — Izaj. 43:10-12, 21; 44:8.

22. Jakie zlecanie Jehowy zanotowane przez Izajasza obowiązuje teraz wyzwolony lud Boży?

²² Ponieważ Jehowa przyprowadził wygnańców z powrotom, Syjon i Jego otoczenie zupełnie zmieniły wygląd. Było tam teraz jak w raju. Istniały wszelkie powody po temu, aby wszystko wokół się weseliło, promieniejąc pięknem i szczęściem. Według Izajasza 52:9, 10 Bóg wzywa cały swój pocieszony lud, całą swą odkupioną organizację do okazania Mu wdzięczności za to, co uczynił: „Weselcie się i chwalcie wraz, pustki Jeruzalem, bo Pan [Jehowa, NW] pocieszył lud swój, odkupił Jeruzalem [tak iż znowu jest Jego własnością]! Zgotował [obnażył, NW] Pan ramię święte swoje przed oczyma wszystkich narodów; i ujrzą wszystkie krańce ziemi zbawienie Boga naszego.” — Wk.

23. W jaki sposób lud Janowy udowodnił, że został wyzwolony z niewoli Babilonu Wielkiego?

²³ Jehowa obnażył swe wszechmocne, święte ramię przed oczyma Babilonu Wielkiego i wszystkich narodów, wyzwalając w roku 1919 strapiony i przygnębiony ostatek, a tym samym udzielając mu pociechy. Członkowie wiernego ostatka obwieścili to wybawienie ludu Bożego z większego Babilonu, idąc potem aż do krańców ziemi, by służyć Mu jako Jego chrześcijańscy świadkowie i głosić dobrą nowinę o Jego Mesjańskim Królestwie, panującym w niebie od roku 1914. Gdyby nadal pozostali niewolnikami Babilonu Wielkiego, nie mogliby tego czynić. W bieżącym roku dobra nowina o Królestwie jest głoszona pod nadzorem pocieszonego i odkupionego ostatka nasienia Syjonu aż w 194 krajach. Fakt, iż z takim rozmachem wszędzie ogłaszają Królestwo Boże, jest widzialnym i słyszalnym dowodom tego, że Jehowa ich wyzwolił. W ten sposób „wszystkie krańce ziemi” przekonały się w praktyce, że Bóg wybawił swój lud. Są to Jego posłowie wyzwolenia.

24, 25. (a) Co musieli uczynić członkowie ludu Jehowy, by mogli służyć jako posłowie wyzwolenia? (b) Czego to dowodziło w odniesieniu do Babilonu Wielkiego i jak odbywał się wymarsz z Babilonu?

²⁴ Chcąc służyć na całym świecie jako posłowie wyzwolenia, skierowani przez Boga do tych wszystkich, którzy rzeczywiście pragną swobodnie Jemu oddawać cześć, żyjący jeszcze na ziemi członkowie ostatka nasienia Syjonu musieli po roku 1919 najpierw sami zastosować się do poselstwa Bożego o wyzwoleniu przez Jego większego Cyrusa, Jezusa Chrystusa. Musieli usłuchać nakazu swego Boga: „Odstąpcie, odstąpcie, wyjdźcie stamtąd, nieczystego się nie dotykajcie! Wyjdźcie spośrodku niego; oczyśćcie się wy, którzy niesiecie naczynia Pańskie [Jehowy, NW]! Bo nie w zgiełku wyjdziecie, ani uciekając spieszyć się będziecie; bo pójdzie przed wami Pan [Jehowa, NW] i zgromadzi was Bóg Izraelitów.” — Izaj. 52:11, 12, Wk.

²⁵ Nim jednak taki nakaz mógł być wydany i zastosowany, musiał najpierw upaść Babilon Wielki, a następnie jego Zdobywca, większy Cyrus, musiał wydać swój dekret o wyzwoleniu. Babilon Wielki już upadł! Dlatego też od 1919 r. namaszczeni duchem członkowie ostatka nasienia Syjonu zaczęli odstępować od niego i obecnie są już zgromadzeni w pełnej liczbie. Nie chcą więcej dotykać się nieczystego ani znajdować się dłużej pośród niego. Pod względem religii chcą pozostać czystymi, by móc wielbić swego Boga w sposób nienaganny, nieskażony, godny przyjęcia w oczach Jehowy. Zamiast babilońskich obrzędów i tradycji religijnych oraz nauk demonicznych niosą czyste naczynia wielbienia Jehowy, zobrazowane przez święte przybory, które Babilończycy wykradli ze świątyni Jehowy w 607 r. przed Chr. przy burzeniu Jeruzalem. Nie opuszczali Babilonu Wielkiego w dzikiej ucieczce i zamieszaniu na wzór radykalnych elementów tego świata, lecz w teokratycznym porządku, pod przewodnictwem swego Boga; Jehowa torował im drogę! Wróg wprawdzie ich ścigał, ale Jehowa Bóg był również ich strażą tylną. Oto dlaczego obecnie są poza Babilonem Wielkim. Znajdują się tutaj, służąc Bogu jako wolni posłowie wyzwolenia.

26. Kto przyłączył się do wyzwolonego ostatka? Co czynią ci ludzie, aby dowieść, że pragną z wolnej woli służyć Bogu?

²⁶ Obecnie jednak nie są tu sami! Na skutek ich nieustraszonego głoszenia dobrej nowiny o ustanowionym przez Boga Królestwie wyzwolenia „wszystkie krańce ziemi” ujrzały wybawienie, jakie Bóg zgotował Syjonowi i ostatkowi Jego duchowych dzieci. W 537 r. przed Chr. wyszło z Babilonu wraz z Izraelskim ostatkiem co najmniej 7537 niewolników i śpiewaków zawodowych, a dziś dostrzegamy podobne zjawisko. „Wielkie mnóstwo ludzi” ze ‚wszystkich krańców ziemi’ obserwowało sprawione przez Jehowę wybawienie wiernego ostatka duchowych Izraelitów i pełne szacunku przyłączyło się do wielbienia tego godnego chwały Boga Wyzwolenia. Wyszli z Babilonu Wielkiego za ostatkiem duchowych Izraelitów, oczyścili się z wszelkiej jego nieczystości i ochoczo oddali się czystemu, świętemu wielbieniu Jehowy Boga. (Ezdr. 2:64, 65; Neh. 7:66, 67; Obj. 7:9-17, NT) Tak samo teraz cieszą się wolnością religijną. Okazali gotowość służenia razem z ostatkiem jako posłowie wyzwolenia, a Bogu upodobało się ich także rozesłać.

27. Jak długo będzie kontynuowane dzieło wyzwalania i dla czyjego dobra?

²⁷ Upadł więc Babilon Wielki i szybko zmierza do swej straszliwej zagłady. Kto go teraz nie opuści, będzie współodpowiedzialny za jego grzechy, a zatem zginie razem z nim. Jednak do czasu zniszczenia go przez Jehowę Boga, przeciw któremu grzeszył, musi być przeprowadzane dzieło wyzwalania wszystkich tych, którzy jeszcze w nim pozostają, lecz tęsknią za swobodnym wielbieniem jedynego prawdziwego i żywego Boga. Oczy ich niecierpliwie wypatrują ślicznych stóp zwiastunów dobrej nowiny. Czas jest już krótki. Do dzieła więc, wszyscy wolni posłowie wyzwolenia!

[Przypis]

[Ilustracja na str. 5]

Współczesny poseł „zwiastujący królestwo”