-
W obronie boskości Jehowy pomimo babilońskiej nieprzyjaźniStrażnica — 1967 | nr 21
-
-
cóż mogę zdziałać przeciw tobie, który śledzisz ród ludzki? Po cóż wziąłeś sobie mnie za tarczę celową, żebym ci się stał ciężarem?” (Ijoba 7:20, NW) „Ja wiem, Wybawca mój żyje.” (Ijoba 19:25, BT) „Kto mnie zechce wysłuchać? Oto podpis: ‚Wszechmocny odpowie’.” (Ijoba 31:35, BT) Tak więc długotrwała szermierka słowna Ijoba, wydanego w ręce Szatana, z ziemskimi wspólnikami tego ostatniego, oznaczała dla Ijoba próbę sięgającą aż do głębi serca, ale serce to okazało się wierne, czyste, pełne nadziei i ufności w Bogu.
OCENA WYDANA PRZEZ ELIHU
23. (a) Jak ten długi spór religijny ocenił Elihu? (b) Jak wkroczył Jehowa i jak na to zareagował Ijob?
23 Na ostatek zabrał głos neutralny obserwator Elihu; właściwie ocenił on prawdę i fałsz systemu mądrości reprezentowanego przez poszczególne strony, które właśnie doszły do końca swych wywodów. „Rozgniewał się na Joba [Ijoba], że się uznaje za sprawiedliwego u Boga [że usprawiedliwiał raczej własną duszę niż Boga, NW]. Uniósł się i na trzech przyjaciół, że nie znaleźli odpowiedzi i potępili Boga.” (Ijoba 32:2, 3, BT) Zatem okazuje się, że w spornej kwestii Boskości ci trzej fałszywi pocieszyciele całkowicie nie dopisali, natomiast Ijob dał się skierować na boczny tor zainteresowania własną osobą, chociaż ani na chwilę nie odstąpił od niezłomnej lojalności wobec prawdziwego Boga. Wreszcie cały dramat kończy się potężną demonstracją mądrości ze strony Boga, który osobiście przemawia z wichru. Jehowa niezbicie wykazuje swoją niedoścignioną Boskość, odwołując się do dziwów dzieła stwarzania i do zjawisk natury na ziemi, które są zbyt cudowne, aby mógł je pojąć rozum śmiertelnego człowieka. (Ijoba, rozdziały od 38 do 41) Mając czyste serce, Ijob natychmiast reaguje na ten niezwykły potok niebiańskiej mądrości taką odpowiedzią: „Wiem, że wszystko możesz, i nie może być zahamowany zamysł twój. (...) Przetoż żałuję i pokutuję w prochu i w popiele.” — Ijoba 42:2, 6.
24, 25. (a) Jak Jehowa rozsądził obie strony spierające się o kwestię prawdziwej Boskości? (b) Jak kończy się dramat Ijoba? (c) Jakie pytanie powstaje i czego możemy w związku z tym oczekiwać?
24 Następnie Jehowa poparł naganę, jaką Elihu dał trzem fałszywym przyjaciołom, i oświadczył: „Zapłonąłem gniewem na ciebie [Elifazie] i dwóch przyjaciół z tobą, bo nie mówiliście o mnie prawdy, jak sługa mój, Job [Ijob]. Weźcie teraz siedem baranów, idźcie do sługi mego, Joba, i złóżcie ofiarę za siebie [a Ijob, sługa mój, niech się modli za wami, BG, NW]. Ze względu (...) na niego nic złego wam nie zrobię, choć nie mówiliście prawdy o mnie, jak sługa mój, Job.” (Ijoba 42:7, 8, BT) Tak to sam Jehowa zdemaskował odstępczą religię tych skażonych wpływem Babilonu mędrców, dwukrotnie zarzucając im, że ‚nie mówili prawdy’. Rzekoma ich mądrość okazała się głupstwem. Szatan poniósł haniebną porażkę w sporze narzuconym przez jego wyzwanie. Trzej „przyjaciele” musieli się upokorzyć, zmienić tok swego rozumowania i podporządkować się kapłańskiej służbie Ijoba, a tym samym przyjąć właściwą religię. Co się zaś tyczy osobiście Ijoba, to Jehowa „przywrócił to, co było pobrane Ijobowi”, i pobłogosławił go podwójną miarą ziemskich bogactw jakie poprzednio utracił. I jeszcze mimo podeszłego wieku zarówno jego samego, jak i żony, miał siedmiu synów i trzy piękne córki. — Ijoba 42:10-15.
25 Jehowa bez wątpienia okazał się prawdziwym Bogiem, który potrafi wybrać sobie godnych zaufania świadków, występujących na ziemi w obronie Jego najwyższej Boskości. Ijob był za swoich dni takim właśnie zwycięskim obrońcą. Czy jednak dramat ten ma również jakieś prorocze spełnienie lub zastosowanie, którym powinni być zainteresowani później żyjący zwolennicy prawdziwej mądrości? Owszem, a dowody na potwierdzenie tego zostaną przedstawione w następnych artykułach.
-
-
Jezus, „przedmiot nieprzyjaźni” obstaje przy Boskości JehowyStrażnica — 1967 | nr 21
-
-
Jezus, „przedmiot nieprzyjaźni” obstaje przy Boskości Jehowy
„Pomyślcie o tym, który od grzeszników zniósł tak wielkie sprzeciwy.” — Hebr. 12:3.
1. Dlaczego można Jezusa we wstępnym zakresie nazwać Większym Ijobem?
IMIĘ Ijob znaczy „przedmiot nieprzyjaźni”.a Jakże dobitnie okazało się w próbach, które na Ijoba sprowadził Szatan i jego zbabilonizowani wspólnicy religijni, że naprawdę stał się przedmiotem skierowanej przeciw niemu wrogości! A teraz zobaczymy, że wszystko to aż do szczegółów było dramatem proroczym, którego wstępne spełnienie ześrodkowało się na Większym Ijobie, Jezusie Chrystusie. Zanim wszakże przystąpimy do bliższego rozpatrzenia licznych pouczających dowodów tego, warto dokonać krótkiego historycznego przeglądu sytuacji religijnej, jaka się wytworzyła w Palestynie i otaczającym ją świecie pogańskim w przeciągu pięciu stuleci poprzedzających czasy Jezusa. W trakcie tych pięciuset lat Szatan chytrze wymyślił wpływy religijne i zagmatwane nauki, które by na ciężką próbę wystawiły obiecane „nasienie”, gdyby się ośmieliło pojawić na ziemi. (1 Mojż. 3:15) Jak się jednak przekonamy, doskonały człowiek Jezus był odpowiednio przygotowany i wyposażony do roli Większego Ijoba, czyli „przedmiotu nieprzyjaźni”. Chcąc się przyczynić do właściwego rozstrzygnięcia spornej kwestii najwyższego Zwierzchnictwa Boskości Jehowy, Jezus zniósł wiele nieprzyjaznych poczynań ze strony grzeszników. — Hebr. 12:3.
ARENA RELIGIJNA, NA KTÓREJ SIĘ POJAWIŁ JEZUS
2, 3. (a) Jak doszło do powstania dwóch skupisk żydowskich: babilońskiego i palestyńskiego? (b) W jaki sposób rozprzestrzeniła się religia żydowska i co stanowiło ośrodek życia religijnego Żydów?
2 Z historii tak biblijnej, jak i świeckiej, wynika, że spośród Żydów, którzy w latach 607-537 p.n.e. przebywali w niewoli babilońskiej, tylko mała część powróciła w roku 537 i później do Jeruzalem, aby pod przewodem Zorobabela przywrócić tam prawdziwe wielbienie i odbudować świątynię. (Ezdr. 2:1, 2) Szereg lat później przyczynił się do tego dzieła Nehemiasz przez odbudowanie murów Jeruzalem (Neh. 7:1), zaś Ezdrasz wziął udział w zorganizowaniu kapłanów, którzy odtąd znowu pełnili w odbudowanej świątyni codzienną służbę. (Ezdr. 7:1-7) Ezdrasz odegrał również wybitną rolę w wielkim przedsięwzięciu, mającym na celu sporządzenie
-