Międzynarodowe wychwalanie jedynego Boga

„Wychwalajcie Jehowę, wszystkie narody”. — Ps. 117:1; Rzym. 15:11, NW.

 1. Co wszystkie narody jeszcze uczynią?

WSZYSTKIE narody dojdą jeszcze do tego stanu. Wszystkie jeszcze wyrzekną się milionów bogów, którym teraz oddają cześć, i połączą się w wielbieniu jednego Boga. Tylko jedyny prawdziwy Bóg będzie mógł zdobyć w ten sposób dla siebie wielbienie rozszczepionych dzisiaj pod względem religijnym narodów.

 2. Jakimi okazywali się dotąd wszyscy bogowie mocarstw światowych, lecz czyje wielbienie trwa do dziś, niosąc wielbicielom nadzieję, ochronę i ratunek?

² Bogowie starożytnego Egiptu przeminęli; okazało się, że nie byli w stanie utrzymać go w pozycji mocarstwa światowego. Tak samo przeminęli bogowie następnego mocarstwa światowego, Asyrii. Zniknęli bogowie wielkiego babilońskiego mocarstwa światowego. Bogowie kolejno potem po sobie następujących mocarstw: Medo-Persji, Grecji i Rzymu, także wszyscy przeminęli, pozostawiając jedynie blade wspomnienie potęgi państwowej swoich czcicieli. Gdzież jest egipska trójca Izydy, Ozyrysa i Horusa? Gdzie są Assur i Nisrok Asyrii, gdzie Bel i Marduk Babilonu? Gdzie są perski Ahura-Mazda, grecki Zeus i rzymski Jowisz? Poprzez liczne stulecia czasów starożytnych jeden Bóg rozprawiał się z wszystkimi tymi bogami i dowodził w ten sposób, że byli bogami fałszywymi. Jeden Bóg przeżył ich wszystkich jako zwycięzca i — jak tego należało oczekiwać — Jego wielbienie trwa aż po dzień dzisiejszy. On wie, kim jest; wie, że nie ma żadnego innego prawdziwego Boga oprócz Niego. Jak w przeszłości tak i obecnie wszyscy fałszywi bogowie narodów okazują się bezsilnymi, jeśli chodzi o niesienie pomocy miliardom ich czcicieli. Natomiast ów jedyny prawdziwy Bóg jest nadzieją swoich wielbicieli, jest ich ochroną i ratunkiem. W księdze, którą spisano dzięki Jego inspiracji, mówi On nam wyraźnie, kim jest. Znalazłszy się pod działaniem Jego ducha, pewien badacz jego świętych dziejów napisał:

 3. Co pewien badacz świętach dziejów napisał pod działaniem ducha Bożego w Psalmie 135 o Jehowie?

³ „Ja sam dobrze wiem, że Jehowa jest wielki, a nasz Pan to więcej niż wszyscy inni bogowie. Wszystko, co się Jehowie upodobało, to czynił w niebiosach i na ziemi, w morzach i we wszystkich falujących wodach. Jehowo, imię twoje trwa do czasu nieokreślonego. Jehowo, pamięć twoja trwa z pokolenia w pokolenie. Bożki narodów są srebrem i złotem, dziełem rąk ziemskiego człowieka. Usta mają, ale nie mogą nic powiedzieć; oczy mają, ale nią mogą nic zobaczyć; uszy mają, ale nie mogą niczego wysłuchać. Nie ma też ducha w ich ustach. Im podobni staną się ci, którzy ich robią — każdy, który im ufa. Błogosławiony niech będzie z Syjonu Jehowa, który mieszka w Jeruzalem. Wychwalajcie Jah!” — Ps. 135:5, 6, 13, 15-18, 21, NW.

 4. Jakie postępowanie władców i narodów przepowiedziano na nasze dni w Psalmie 2, lecz mimo to jakie wydano prorocze wezwanie do wychwalania?

⁴ Dzisiejszy stan rzeczy zdaje się pozbawiać nas wszelkiej nadziei i po prostu przekreślać prawdopodobieństwo, żeby wszystkie narody ziemi były pewnego dnia szczęśliwie zjednoczone w wielbieniu tego jedynego Boga, który ma imię Jehowa. On sam zresztą przepowiedział w swojej proroczej księdze obecną sytuację następującymi poetycznymi słowami: „Przeczże się poganie buntują, a narody przemyślają próżne rzeczy? Schodzą się królowie ziemscy, a książęta radzą społem przeciwko Panu [Jehowie, NW] i przeciw pomazańcowi jego, mówiąc: Potargajmy związki ich, a odrzućmy od siebie powrozy ich.” (Ps. 2:1-3) A jednak mimo tego, że Bóg natchnął do spisania takiego proroctwa o oporze, który się dziś stawia Jehowie Bogu i Jego pomazanemu Synowi Jezusowi Chrystusowi, Królowi nowego świata, skierował on do ludzi z narodów też następujące wezwanie: „Wychwalajcie Jehowę, wszystkie narody; sławcie go, wszystkie plemiona.” (Ps. 117:1, NW) Wezwanie to podjął również jeden z dwunastu apostołów Chrystusa i powtórzył je za czasów imperium rzymskiego chrześcijanom w Rzymie, pisząc: „Wychwalajcie Jehowę, wszystkie narody, i niech go wychwalają wszystkie ludy.” — Rzym. 15:11, NW.

 5. Jak fakty z ostatnich ponad czterdziestu lat pokazują, że wezwania do wychwalania nie wydano daremnie?

⁵ To wezwanie do wychwalania jedynego żywego i prawdziwego Boga nie darmo zostało zachowane na piśmie aż po dzień dzisiejszy; nie miało pozostać niespełnione. Pomimo ciągłych niepokojów wśród narodów wezwanie do wychwalania Jehowy od przeszło czterdziestu lat spotyka się ze znamienną reakcją w ponad 175 krajach ziemi. Reakcja ta wcale jeszcze nie ustaje. Wezwanie też jest nadal wydawane i nawet przybiera na sile. Coraz więcej osób daje mu z pełnym zrozumieniem posłuch. Z pewnością jeszcze dalsi ludzie z wszystkich narodów przyjmą je i zaczną wychwalać tego jedynego Boga, Jehowę. Będzie to dla nich oznaczać zbawienie.

STO PIĘĆDZIESIĄT PSALMÓW

 6. Jak nazywana jest księga wychwalań Boga, kto ją ułożył i za czyją sprawą?

⁶ Ku Jego czci napisana została cała księga wychwalań. W języku, w którym ta księga pierwotnie powstała, nazywała się ona Te·hil·lim’, co znaczy „pieśni pochwalne” lub po prostu „wychwalania”. Wśród tych zaś, którzy nie mówią po hebrajsku, bywa ona powszechnie nazywana „Psalmami”. Psalm jest to utwór poetycki, przewidziany do śpiewania z towarzyszeniem instrumentów strunowych, na przykład harfy. Pasterz Dawid z Betlejem w Judei, który został później królem w Jeruzalem, bynajmniej nie ułożył wszystkich 150 psalmów. Imię Dawida ukazuje się jedynie w nagłówku 73 Psalmów. W innych psalmach występują dalsi twórcy, a więc: syn Dawida król Salomon, następnie prorok Mojżesz, kompozytorzy Asafowi, Heman i Etan, wreszcie synowie Korego. Natomiast 49 psalmów nie wyjawia imienia swego kompozytora. Jednak nienależnie od tęgo, kto na ziemi je ułożył, wszystkie psalmy w liczbie 150 zostały spisane w natchnieniu za sprawą ducha świętego.

 7. Co powiedział Dawid i wielu innych o inspiracji Psalmów, i w związku z tym co stanie się z wezwaniem do wychwalania?

⁷ Król Dawid, najwydajniejszy pisarz psalmów, oświadczył: „Rzekł Dawid, syn Isajego, rzekł mówię mąż, który był zacnie wywyższony, pomazaniec Boga Jakubowego, i wdzięczny w pieśniach Izraelskich. Duch Pański [Jehowy, NW] mówił przez mię, a słowa jego pochodziły przez język mój.” (2 Sam. 23:1, 2) Potwierdzając tę inspirację, chrześcijański apostoł Piotr powiedział na pewnym zebraniu w Jeruzalem: „Mężowie bracia! musiało się wypełnić owe Pismo, które przepowiedział Duch Święty przez usta Dawida.” (Dzieje 1:15, 16, NT) Pisarz listu do Hebrajczyków stwierdza: „Przetoż jak mówi Duch Święty: Dziś, jeśli usłyszycie głos jego, nie zatwardzajcie serc swoich”, a przytacza tu słowa z ułożonego przez Dawida Psalmu 95. (Hebr. 3:7, 8; 4:7, NT) W pewnej krytycznej chwili pierwsi chrześcijanie zwrócili się w modlitwie do Boga i nazwali Go w niej Tym, który „Duchem Świętym przez usta Dawida, sługi swego, powiedział: Czemuż się wzburzyły narody, a ludy marne rzeczy przemyśliwały?” (Dzieje 4:24, 25, NT) Skoro więc księga Psalmów została spisana w natchnieniu od Boga Wszechmocnego, zawarte w Psalmie 117:1 wezwanie do wszystkich narodów, aby Go wychwalały, na pewno musi się spełnić.

 8. Kto mógł najlepiej potwierdzić inspirację i proroczy charakter Psalmów, i jak Psalmy zgodnie z poświadczeniem ap. Piotra proroczo zapowiedziały wywyższenie Chrystusa do nieba?

⁸ Nikt nie mógł lepiej potwierdzić inspiracji i proroczego charakteru Psalmów niż Jezus Chrystus, Założyciel chrystianizmu. Był on większym od proroków, których Bóg posyłał przed nim. Był pierworodnym Synem Bożym z nieba. (Hebr. 1:1, 2) Z tego też powodu, choć był dalekim potomkiem króla Dawida, był zarazem jego Panem. Chcąc wykazać, że księga Psalmów zawiera proroczą zapowiedź jego wywyższenia daleko ponad króla Dawida, mianowicie aż do nieba, Jezus powiedział do przywódców religijnych: „Jakoż powiadają, że Chrystus jest synem Dawidowym? A sam Dawid mówi w księgach Psalmów: Rzekł Pan Panu memu: Siądź po prawicy mojej, aż położę nieprzyjacioły twoje podnóżkiem nóg twoich. Ponieważ go tedy Dawid nazywa Panem, (...) jakoż jest synem jego?” (Łuk. 20:41-44) Apostoł Piotr oświadczył pod wpływem ducha Bożego, że ten Psalm 110 spełnił się w Jezusie Chrystusie, który wskrzeszony został z martwych i wywyższony po prawicy Bosa, aby się stać Jego namaszczonym albo pomazanym Królem nowego świata. Właśnie przeciw temu Pomazańcowi Jehowy buntowały się od roku 1914 narody tego świata, przeciw niemu zajmują stanowiska królowie i radzą społem książęta, czyli wysokie osobistości urzędowe, ale nikt z nich na pewno nie zdoła przeszkodzić ustanowieniu jego tysiącletniego panowania nad ludzkością.

 9. Jak Jezus w dniu swego zmartwychwstania uwypuklił proroczy charakter Psalmów?

⁹ Tego dnia, którego powstał z martwych, aby zostać Panem Dawida w niebie, Jezus wieczorem ukazał się niespodzianie swym uczniom zebranym w pewnym pomieszczeniu w Jeruzalem. Wykazał im dobitnie, że jest tym samym Jezusem, któremu zaledwie przed trzema dniami zadano śmierć na palu tortur. Dając potem dowód tego, że Psalmy są natchnione i prorocze, „rzekł do nich: to są słowa, które mówiłem do was, będąc jeszcze z wami, że się musi wypełnić wszystko, co napisano w Zakonie Mojżeszowym, i w Prorokach, i w Psalmach o mnie. Wtedy im otworzył zmysł, żeby rozumieli Pisma. I rzekł im: tak jest napisane, i tak musiał cierpieć Chrystus, i trzeciego dnia zmartwychwstać; i musi być głoszone w imieniu jego upamiętanie i odpuszczenie grzechów miedzy wszystkimi narody, począwszy od Jerozolimy. A wy jesteście świadkami tego.” — Łuk. 24:44-48, NT.

10. Co zgodnie z tym można udowodnić z księgi Psalmów o Jezusie, chociaż co jeszcze może obejmować określenie „Psalmy”?

¹⁰ Czy można zgodnie z tym dowieść na podstawie Psalmów, że Jezus Chrystus miał cierpieć, umrzeć i zostać wskrzeszonym z martwych oraz że potem jego imię miało być głoszone wszystkim narodom jako środek wybawienia od grzechów? Tak jest, można tego dowieść za pomocą samej księgi Psalmów! Trzeba wszakże przy tym zaznaczyć, że Jezus podzielił starożytne Pisma Hebrajskie na trzy części, mianowicie na „Zakon Mojżeszowy”, „Proroków” i „Psalmy”. Księga 150 Psalmów była pierwszą w tej części, która jest znana jako Święte Zapiski, czyli Hagiografa, i która się w sumie składa z trzynastu ksiąg. Cała trzecia część została tu krótko nazwana po prostu Psalmami. Rozpatrzmy teraz jednak szczególnie księgę 150 natchnionych psalmów.

11. Kto naśladował przykład Jezusa w przytaczaniu wersetów z Psalmów i wobec tego czym raczej są Psalmy niż tylko sentymentalną poezją?

¹¹ Dwunastu apostołów Jezusa i inni uczniowie naśladowali przykład Jezusa, często przytaczając cytaty z księgi Psalmów. W 27 księgach Chrześcijańskich Pism Greckich, od Mateusza do Objawienia, ośmiu natchnionych pisarzy chrześcijańskich przytaczało ze 103 z ogólnej liczby 150 psalmów,a to jest od Psalmu 2 do 149. Psalmy nie są więc tylko wzruszającą i sentymentalną poezją. Mają charakter historyczny, a także zawierają w sobie proroctwa. Ponadto są dla chrześcijanina jakby przewodnikiem, jeśli chodzi o jego modlitwy i wychwalania, jak również w dziedzinie jego działalności w służbie Bożej. Są ważną częścią ‚całego Pisma’, które „jest natchnione przez Bogn i przydatne do nauczania, do strofowania, do prostowania rzeczy, do ćwiczenia w sprawiedliwości, aby człowiek Boży był w pełni uzdolniony, całkowicie wyposażony do wszelkiego dzieła dobrego”. — 2 Tym. 3:16, 17, NW.

NACZELNA KWESTIA SPORNA WOKÓŁ BOGA

12. Z jakiej przyczyny wyłoniła się przed całym wszechświatem naczelna kwestii sporna i co powiedziano w związku z tym w Psalmach 90 i 91?

¹² Księga Psalmów w znamienny sposób wskazuje na przebieg wszystkich wydarzeń, które miały miejsce od stworzenia nieba i ziemi poprzez tysiąclecia istnienia rodzaju ludzkiego aż do naszych dni, i które się jeszcze będą rozgrywać aż do rozstrzygnięcia przed całym wszechświatem najważniejszej kwestii spornej. Ta naczelna kwestia sporna obraca się wokół wszechświatowej suwerenności jedynego Boga, którego imię jest Jehowa. Powstała ona z powodu tego, że wśród ludzi pojawił się grzech. Za taki grzech czekała ludzkość zapłata w formie śmierci i powrotu do prochu ziemi. Zwracając uwagę na tę okoliczność, psalm napisany przez proroka Mojżesza opiewa: „Panie [Jehowo, NW]! tyś bywał ucieczką naszą od narodu do narodu. Pierwej niżli góry stanęły, i niżliś wykształtował ziemię, i okrąg świata, oto zaraz od wieku aż na wieki tyś jest Bogiem. Ty znowu człowieka w proch obracasz, a mówisz: Nawróćcie się, synowie ludzcy. Albowiem tysiąc lat przed oczyma twymi są jako dzień wczorajszy, który przeminął, i jako straż nocna. Powodzią porywasz ich; są jako sen.” (Ps. 90:1-6) W pierwszych dwóch wierszach następnego psalmu jest o tym Wiekuistym mowa jako o Najwyższym, Wszechmocnym, jest tam też nazwany Panem (Jehową) i Bogiem. Popierając Jego stronę w naczelnej kwestii spornej, Psalmy nazywają Jehowę Boga także „suwerennym Panem”.

13. Co może On jako suwerenny Pan uczynić dla swych stronników i jak postąpili pisarze Psalmów, dalecy od przesądnego ukrywania Jego imienia, tytułu i suwerenności?

¹³ Ponieważ jest niezawisłym, suwerennym Panem, Suwerenem wszechświata, może On ochronić i zachować tych, którzy obstają przy Jego wszechświatowym zwierzchnictwie. Król Dawid powiedział w Psalmach: „Jehowo, suwerenny Panie, mocy mego zbawienia, ty osłoniłeś głowę moją w dniu siły zbrojnej.” „Ku tobie są zwrócone moje oczy, Jehowo, suwerenny Panie. W tobie znalazłem ucieczkę. Nie wylewaj duszy mojej.” (Ps. 140:7; 141:8, NW) „On jest Bóg nasz, Bóg obfitego zbawienia; panujący Pan [Jehowa, suwerenny Pan, NW] z śmierci wywodzi.” „Aleć mnie najlepsza jest trzymać się Boga; przetoż pokładam w Panu panującym [w suwerennym Panu, Jehowie, NW] nadzieję moją, abym opowiadał wszystkie sprawy jego.” (Ps. 68:21; 73:28; 69:7; 109:21) Daleka od przesądnego usiłowania zakrycia osobistego imienia Bożego księga Psalmów nazywa Go 848 razyb Jego imieniem Jehowa, 43 razy stosuje skróconą formę tego imienia — Jah, natomiast 475 razy występuje w niej tytuł Bóg, czyli El·o·him’. W Psalmie 50, wierszu 1, czytamy: „Bóg nad bogami, Jehowa, sam przemówił.” (NW, uw. marg.) W wierszach 20-22 Psalmu 103 Jego suwerenność, czyli zwierzchnie panowanie nad niebem i ziemią przyjęto za powód do ogłoszenia następującego wezwania: „Błogosławcież Panu [Jehowie, NW] Aniołowie jego mocni w sile, którzy czynicie rozkazania jego, posłusznymi będąc głosowi słowa jego. Błogosławcie Panu wszystkie wojska jego, słudzy jego, którzy czynicie wolę jego. Błogosławcie Panu wszystkie sprawy jego na wszystkich miejscach panowania jego. Błogosław, duszo moja! Panu.”

14. Co wynikło dla nas z tego, że Adam i Ewa stanęli w kwestii spornej po niesłusznej stronie, i dlaczego zaszła potrzeba, aby Bóg dostarczył odpowiedniej ofiary?

¹⁴ Gdy Adam i Ewa w spornej kwestii wszechświatowej suwerenności Jehowy Boga stanęli po niesłusznej stronie, ściągnęli tym na siebie wyrok śmierci, a my wszyscy urodziliśmy się ludźmi niedoskonałymi i podlegamy temu samemu potępieniu. Ściśnięty żałością z powodu ciężkiego grzechu, jaki popełnił, psalmista Dawid modlił się do Boga, jak następuje: „Oto w nieprawości poczęty jestem, a w grzechu poczęła mię matka moja. Oczyść mię hyzopem, a oczyszczony będę; omyj mię, a nad śnieg wybielony będę.” (Ps. 51:7, 9) W owych czasach sam król Dawid i inni wielbiciele składali Jehowie Bogu za grzechy ofiary ze zwierząt, lecz pewien natchniony psalmista wyjawił, że ofiary ze zwierząt, które sobie mogli kupić bogaci ludzie i składać w wielkiej liczbie, nie mogły rzeczywiście usunąć grzechu ani uwolnić ludzkości od wyroku śmierci. „Brata swego nikt żadnym sposobem nie odkupi, ani może dać Bogu okupu jego zań (albowiem drogi jest okup duszy ich, i nie może się ostać na wieki), aby żył na wieki, a nie oglądał grobu. Bo widzimy, iż i mądrzy umierają.” (Ps. 49:8-11) Z tego powodu było potrzeba, żeby Suweren wszechświata dostarczył doskonałej ofiary człowieczej za całą ludzkość. Jak On to uczynił?

15. Jak Bóg dostarczył doskonałą ofiarę ludzką i o czym wiedząc Jezus przedstawił siebie Bogu jako odpowiednią ofiarę?

¹⁵ Suwerenny Pan wszechświata zesłał swego Syna jednorodzonego z nieba na ziemię, gdzie się urodził jako człowiek posiadający doskonałe ciało i mogący się stać Mesjaszem, czyli Pomazańcem, o którym proroczo mówią Psalmy. Ten niebiański Syn Boży przyszedł na świat dziewiętnaście stuleci temu w rodzinie królewskich potomków Dawida, jednak nie we wspaniałym pałacu, lecz w pewnej stajni rodzinnego miasta Dawida — Betlejemu. Za łóżeczko służył mu żłób. Nadano mu imię Jezus, co znaczy „Jehowa jest zbawieniem”; w tym imieniu miał wybawić od grzechów swój duchowy lud, to znaczy chrześcijan. (Mat. 1:20, 21) Nic dziwnego więc, że wielokrotnie składał oświadczenie, iż przyszedł w imieniu swego Ojca. W wieku trzydziestu lat poddał się ochrzczeniu w wodach rzeki Jordan; nie było to symbolem tego, jakoby był grzesznikiem, lecz stanowiło przed Bogiem i Jego świętymi aniołami jak również przed Janem Chrzcicielem znak, że się oddał Bogu, swemu Ojcu, aby Mu służyć w jeszcze pełniejszej mierze niż dotąd. Bezpośrednio po chrzcie Bóg namaścił albo pomazał Jezusa duchem świętym zesłanym z nieba, wobec czego do jego imienia doszedł tytuł „Chrystus”, czyli Pomazaniec. Odtąd był Jezusem Chrystusem. Doskonały Jezus wiedział, że składane przez Żydów ofiary ze zwierząt nie równały się wartości człowieka i nie mogły stanowić ceny okupu za ludzkość. Ich krew nie mogła zmyć grzechów ludzkich. Dlatego Jezus, świadomy swojej ludzkiej doskonałości, zaproponował Bogu siebie jaką odpowiednią ofiarę.

16. Jakie słowa z Psalmu 40 spełnił Jezus, tak postąpiwszy, i co one dla niego oznaczały?

¹⁶ Tak postąpiwszy Jezus spełnił słowa z Psalmu 40:6-8: „Ofiarą i darem ofiarnym się nie rozkoszowałeś; otworzyłeś mi te moje uszy [ale mi przygotowałeś ciało]. Całopalenia i ofiary za grzech nie żądałeś. W takim razie rzekłem: ‚Oto przyszedłem, w zwoju księgi napisano o mnie. Czynienie twej woli, Boże mój, stało mi się rozkoszą, a prawo twe jest we wnętrznościach moich.’” (NW [uw. marg.]; Hebr. 10:5-10) Znaczyło to, że Jezus musiał jako bezgrzeszny człowiek umrzeć śmiercią ofiarną, na zawsze składając doskonałe ciało ludzkie, które mu Jehowa Bóg przygotował w cudowny sposób; musiał zrobić użytek z zasługi tej ofiary, a więc nie mógł jej wziąć z powrotem.

17. W jaki szczególny sposób musiał Jezus umrzeć według Psalmu 22?

¹⁷ Według słów Psalmów oraz innych proroczych tekstów biblijnych Jezus musiał umrzeć w pewien szczególny sposób. Oczywiście nie miało się to stać na ołtarzu świątyni Jehowy w Jeruzalem, gdyż ten nie był przewidziany do ofiarowania na nim ludzi. Jezus musiał umrzeć na palu tortur, przybity do niego za ręce i nogi. Na przykład w Psalmie 22, wierszu 17, wyraźnie powiedziano proroczo o Jezusie: „Psy mię obskoczyły, gromada złośników obległa mię; przebodli ręce moje i nogi moje.”

18. Jakie dalsze proroctwa z Psalmu 22 i Psalmu 69 spełnieniem swoim utożsamiły Jezusa z przepowiedzianym Mesjaszem?

¹⁸ Czytając pozostałe wiersze Psalmu 22 w świetle ich późniejszego spełnienia usłyszymy między innymi nieprzyjaciół, którzy doprowadzili do przybicia go do pala tortur, szydzących z niego słowami: „Spuścił się na Pana [Jehowę, NW], niechże go wyrwie; niech go wybawi, ponieważ się w nim kocha.” Ujrzymy żołnierzy rzymskich, którzy przed przybiciem Jezusa do pala zdjęli mu odzienie i rzucili losy, aby na tej podstawie je sobie przywłaszczyć: „Rozdzielili odzienie moje między się, a o szaty moje los miotali.” Usłyszymy Jezusa tuż przed śmiercią wypowiadającego słowa Psalmu 22:2: „Boże mój! Boże mój! czemuś mię opuścił? oddaliłeś się od wybawienia mego, od słów ryku [krzyku, NW] mojego.” A gdy wreszcie oddaje ostatnie tchnienie i żołnierz rzymski przebija mu bok dzidą, tak iż wypływa z niego krew i woda, widzimy w tym spełnienie słów: „Rozpłynąłem się jako woda, a rozstąpiły się wszystkie kości moje; stało się serce moje jako wosk, stopniało wpośród wnętrzności moich. Wyschła jako skorupa moc moja, a język mój przysechł do podniebienia mego; nawet w prochu śmierci położyłeś mię.” (Ps. 22:9, 15, 16, 19; Mat. 27:43, 46; Jana 19:23, 24) Przepowiedziana była nawet żółć, którą mu chciano podać do picia, i ocet, który mu żołnierze gąbką przyłożyli do ust, aby ugasił pragnienie: „Hańba skruszyła me serce i zadrżałem. I czekałem, kto by się razem smucił, a nie było, i kto by pocieszył, a nie znalazłem. I dali mi żółć na pokarm, a w pragnieniu moim napoili mię octem.” (Ps. 68:21, 22, Wu, uw. marg., w Gd Ps. 69; Jana 19:28-30) Te wypadki utożsamiają Jezusa z przepowiedzianym Mesjaszem.

19. Jak Jehowa przepowiedział w Psalmach zmartwychwstanie Jezusa i jak spełnił to proroctwo?

¹⁹ Jednak martwy Jezus nie mógłby wystąpić jako Syn Boży, który się okazał wiernym aż do śmierci, ani nie mógłby występować na rzecz pełnych praw Jehowy Boga jako suwerennego Pana wszechświata, posiadającego wszelką noc i władzę. Mając to na uwadze Jehowa przepowiedział w Psalmach wskrzeszenie Jezusa ze śmierci. Zmarły Jezus pochowany został w pobliskim grobowcu wykutym w skale; jego dusza, którą „wylał” na śmierć, dostała się do Szeolu, czyli do powszechnego grobu ludzkości. Jezus umierając żywił jednak mocną nadzieję na zmartwychwstanie, która to nadzieja wyrażona jest w Psalmie 16:8-11: „Stawiałem Pana [Jehowę, NW] zawsze przed oczyma swymi; a iż on jest po prawicy mojej, nie będę wzruszony. Przetoż uweseliło się serce moje, a rozradowała się chwała moja; do tego ciało moje mieszkać będzie bezpiecznie. Bo nie zostawisz duszy mojej w grobie [Szeolu, NW], ani dopuścisz świętemu twemu oglądać skażenia. Oznajmisz mi drogę żywota; obfitość wesela jest przed obliczem twoim, rozkoszy po prawicy twojej aż na wieki.” Aby spełnić te i inne zawarte w Psalmach proroctwa, Jehowa Bóg udaremnił przeciwnie skierowane wysiłki Diabła i wzbudził Jezusa z martwych wyzwalając go na trzeci dzień z Szeolu. W miejsce ofiarowanego ciała ludzkiego Bóg nagrodził go ciałem duchowym, aby ponownie mógł chodzić drogą życia i zawsze rozkoszować się tym po prawicy Boga. — Dzieje 2:22-31.

ZBÓR A PRZYMIERZE KRÓLESTWA

20. Jakie dzieło musiał Jezus wykonać na ziemi według przepowiedni Psalmu 40:8-10, jak stał się on pasterzem i kogo z kolei sam uznawał za swego Pasterza?

²⁰ Zanim Jezus zakończył swój ziemski bieg, musiał wykonać pewne dzieło. Polegało ono na obwieszczaniu imienia i suwerenności jedynego prawdziwego Boga; miało przez to być dane najwybitniejsze świadectwo o Jehowie i zebrane wokoło niego, to znaczy Jezusa, grono uczniów, duchowych braci, którzy by kontynuowali rozpoczęte przez niego na ziemi dzieło świadczenia o Królestwie i go dokończyli. Między innymi to właśnie obejmowała wola Jehowy w stosunku do Jezusa, co wynika z przepowiedni Psalmu 40:8-10: „Czynienie twej woli, Boże mój, stało mi się rozkoszą, a prawo twe jest we wnętrznościach moich. Dobrą nowinę o sprawiedliwości opowiadałem w wielkim zgromadzeniu [albo: zborze]. Oto nie powstrzymuję warg moich. Jehowo, ty sam o tym dobrze wiesz. Nie zakrywałem twej sprawiedliwości w sercu swoim. Wierność twoją i wybawienie twe oznajmiałem. Twej miłościwej dobroci i szczerości nie taiłem w wielkim zgromadzeniu.” (NW) Stosownie do tego proroctwa, zamieszczonego o nim w zwoju Pisma, Jezus przystąpił do zebrania wokoło siebie dwunastu apostołów i innych uczniów. Dla tego „małego stadka” był on więc właściwym Pasterzem z ramienia Jehowy. Sam zaś był ‚Barankiem Bożym, który gładzi grzech świata’. Wobec tego mógł za psalmistą Dawidem powiedzieć o Bogu, swoim Ojcu: „Jehowa jest moim Pasterzem. Niczego mi nie zabraknie. Na pastwiskach porosłych trawą daje mi spoczywać; prowadzi mnie przez dobrze nawodnione miejsca wytchnienia.” — Ps. 23:1, 2, NW.

21. Co wyznał on publicznie o swoich naśladowcach i jak było to przepowiedziane w Psalmie 22?

²¹ Wykonując to dzieło głoszenia Jezus zabierał z sobą wielu swoich uczniów i szkolił ich do przyszłej samodzielnej służby. Nie wstydził się nazywać ich swymi braćmi w sensie duchowym. Ten fakt przepowiadał już Psalm 22:23: „Opowiem imię twoje braciom mym; wpośród zgromadzenia [zboru, NW] chwalić cię będę.” (Hebr. 2:11, 12) Gdy ktoś z wielkiej rzeszy ludu powiedział, że przyszła do niego i chce z nim mówić matka jego wraz z pozostałymi synami, wskazał on na swych uczniów i oświadczył: „Oto matka moja i bracia moi!” W dniu swego zmartwychwstania ukazał się Marii Magdalenie i rzekł: „Idź do braci moich, a powiedz im: Wstępuję do Ojca mego i Ojca waszego, i do Boga mego i Boga waszego.” — Mat. 12:46-50; Jana 20:17.

22. Na jakie przymierze wskazał Jezus przy obchodzeniu Wieczerzy Pańskiej i jak przymierze to przepowiedziane zostało w Psalmie 50?

²² Tych wiernych uczniów pouczył Jezus o obiecanym nowym przymierzu, które miało zająć miejsce starego przymierza Prawa, zawartego z udziałem Mojżesza w roli pośrednika między Jehową Bogiem a Izraelem. Gdy Jezus podczas ostatniej przed śmiercią wspólnej wieczerzy z apostołami wspomniał o nowym przymierzu, odwołał się tym samym do nowego przymierza, które miało być zawarte nad jego człowieczą ofiarą i które przepowiedziane było w Psalmie 50:4, 5 takimi słowami: „[Bóg] przyzwie z góry niebiosa i ziemię, aby sądził lud swój, mówiąc: Zgromadźcie mi świętych moich, którzy ze mną uczynili przymierze przy ofierze.”

23. Jakiej niezasłużonej dobroci mieli wierzący zaznać dzięki nowemu przymierzu, stając się przez to nadzwyczaj szczęśliwymi, i kogo to przymierze odłącza od narodów?

²³ To nowe przymierze miało sprawić, żeby dostąpili rzeczywistego przebaczenia grzechów na zasadzie wiary w ludzką ofiarę, przez którą omawiane przymierze zostało uprawomocniono, a to uczyniło ich najszczęśliwszym ludem na ziemi. Tę okoliczność także przepowiedział Dawid w Psalmie 32:1, 2: „Błogosławiony [Szczęśliwy, NW] człowiek, któremu odpuszczono nieprawość, a którego zakryty jest grzech. Błogosławiony człowiek, któremu nie poczyta Pan nieprawości, a w którego duchu nie masz zdrady.” (Rzym. 4:5-8; Jer. 31:31-34) Na podstawie tego przymierza jesteśmy odłączeni od wszystkich światowych narodów, aby być ludem dla imienia Jehowy, to znaczy szczęśliwymi, kierującymi się sprawiedliwością świadkami Jehowy. (Dzieje 15:14) W obecnych dniach końca ostatek „świętych”, którym Jehowa okazał swoją miłościwą dobroć, został do Niego zgromadzony, aby służyć jako świadkowie Jego Królestwa wśród wszystkich narodów całej zamieszkanej ziemi.

24. Jakiemu celowi służy Królestwo i kto myślał o przymierzu Królestwa? Czy Psalmy też mówią też o tym przymierzu?

²⁴ We wzniosłym rozrządzeniu rzeczy przewidzianym przez Jehowę najważniejszemu celowi służy właśnie Królestwo. Jest ono tym szczególnym środkiem, którym Jehowa wykaże pełnoprawność swego stanowiska suwerennego Pana wszechświata. W tym Królestwie zasiada na tronie jako Jego przedstawiciel ten, którego On namaścił na Króla. Niedługo po potopie za dni Noego wzbudził Jehowa na ziemi króla, który był proroczym zarysem pomazanego przez Jehowę Króla nowego świata. Jego imię brzmiało Melchizedek i był on królem miasta Salem, a jednocześnie kapłanem Boga Najwyższego. Żadne stworzenie w niebie czy na ziemi nie mogło samo uczynić siebie Królem nowego świata. Tylko Jehowa mógł myśleć o takim Królu, jak również zawrzeć z kimś przymierze, czyli uroczystą ugodę, aby mu nadać tę królewską godność. Jezus Chrystus jest właśnie namaszczonym przez Jehowę Królem, z którym zawarł On to szczególne przymierze co do niebiańskiego królestwa. Pamiętamy, że Jezus wskazał swym uczniom, iż Psalmy zawierają wiele proroctw o nim. Czy więc istnieją też psalmy, które mówią o przymierzu Królestwa i o Melchizedeku? Owszem. Jehowa bowiem obrał linię rodową potomków króla Dawida, aby przez nią przyszedł Mesjasz, namaszczony Król nowego świata. Dlatego Jehowa zawarł z Dawidem przymierze o nieprzemijającym królestwie.

25. Jak Etan Ezrahitczyk odwołuje się w Psalmie 89 do Boga w związku z przymierzem Królestwa?

²⁵ W Psalmie 89 Etan Ezrahitczyk zwraca się do Jehowy Boga w związku z przymierzem Królestwa. Wypowiada przy tym takie słowa w imieniu Jehowy: „Postanowiłem przymierze z wybranym moim: przysiągłem Dawidowi, słudze swemu, że aż na wieki utwierdzę nasienie twoje, a zbuduję od narodu do narodu stolicę twoją. (...) On wołając rzecze: Tyś ojciec mój, Bóg mój, i skała zbawienia mego. Ja go też za pierworodnego wystawię, i za wyższego nad królami ziemi. Na wieki mu zachowam miłosierdzie moje, a przymierze moje stałe będzie przy nim. I uczynię, że na wieki będzie trwało nasienie jego, a stolica jego jako dni niebios. Nie splugawię przymierza mego, a tego, co wyszło z ust moich nie odmienię. Razem przysiągł przez świętobliwość moją, że nie skłamię Dawidowi, a że nasienie jego zostanie na wieki, a stolica jego jako słońce przede mną; jako miesiąc będzie utwierdzone na wieki, i jako świadkowie na niebie.” — Ps. 89:4, 5, 27-30, 35-38.

26. Jak psalmista przypomina Jehowie w Psalmie 132 o przymierzu Królestwa i dlaczego Jehowa nie odstąpi od tęgo, co dawno temu przysiągł Dawidowi?

²⁶ Inny psalmista, być może król Ezechiasz, który zasiadał na tronie Dawidowym, również przypomina Jehowie Bogu o przymierzu Królestwa, mówiąc: „Dla Dawida, sługi twego, nie odwracaj oblicza pomazańca twego. Przysiągł Pan Dawidowi prawdę, a nie uchyli się od niej, mówiąc: Z owocu żywota twego posadzę na stolicy twojej. Będąli [jeśli będą] strzegli synowie twoi przymierza mojego, i świadectw moich, których ich nauczę: tedy i synowie ich aż na wieki będą siedzieli na stolicy twojej. Albowiem obrał Pan Syjon, i upodobał go sobie na mieszkanie, mówiąc: (...) Tam sprawię, że zakwitnie róg Dawidowy: tam zgotuję pochodnię pomazańcowi memu. Nieprzyjaciół jego przyoblekę wstydem, ale nad nim rozkwitnie się korona jego.” (Ps. 132:10-18) Ponieważ Królestwo jest tym potężnym środkiem, za pomocą którego Jehowa postanowił wykazać pełnoprawność swej wszechświatowej suwerenności, jakże moglibyśmy w ogóle przypuścić, że Jehowa cofnie to, co uroczyście przysiągł królowi Dawidowi, choć się to działo trzy tysiąca lat temu! Jest On Bogiem, który wiernie dotrzymuje swego przymierza.

27. Z kim więc zawarł Jehowa później przymierze Królestwa, a z kim ten z kolei zawarł przymierze co do tego samego Królestwa?

²⁷ W ramach urzeczywistnienia tego przymierza Królestwa posłał On swego Syna Jezusa Chrystusa na ziemię jako potomka króla Dawida i zawarł z nim przymiarze, ale dotyczące nie tylko królestwa ziemskiego, lecz i Królestwa niebios. Z tego właśnie powodu Jezus w noc poprzedzającą jego śmierć jako świadka na rzecz Królestwa powiedział do swoich wiernych apostołów: „Wy wytrwaliście przy mnie w moich próbach; a jak mój Ojciec zawarł przymierze ze mną, tak i ja zawieram z wami przymierze co do królestwa.” (Łuk. 22:28, 29, NW) Zatem zgromadzeni w zbór bracia Jezusa, namaszczeni tym samym co on duchem Bożym, będą jego współdziedzicami w Królestwie niebios.

28. W Jaki sposób Jezus miał się stać wyższym od Królów ziemi?

²⁸ Proroctwo przepowiedziało o Jezusie, że będzie wyższy od wszystkich królów, którzy kiedykolwiek byli na ziemi, w tym również od samego króla Dawida. Tym sposobem — choć był Synem Dawidowym — miał się stać Panem Dawida. Jednak Panem Dawida może być tylko w wypadku, gdy będzie Królem niebiańskim, zasiadającym w niebie po prawicy Bożej. Miał się też stać kapłanem dla Dawida, a ponieważ Dawid był tylko królem, ale kapłanem nie, więc i pod tym względem będzie czymś więcej niż Dawid; będzie Królem i Kapłanem na podobieństwo starożytnego Melchizedeka, króla Salemu.

29. Jak Jezus zwrócił nieprzyjaciołom uwagę na fakty, zmuszając ich do milczenia, i jak również ap. Piotr powołał się na nie w dni u Pięćdziesiątnicy?

²⁹ Jezus pewnego razu zmusił swych nieprzyjaciół do milczenia, zwróciwszy im uwagę na te fakty. Zacytował im tekst z Psalmu 110, w którym król Dawid proroczo nazwał Jezusa Chrystusa swoim Panam, mówiąc: „Rzekł Pan [Jehowa, NW] Panu memu: Siądź po prawicy mojej, dokąd nie położę nieprzyjaciół twoich podnóżkiem nóg twoich. Laskę mocy twojej pośle Pan z Syjonu, mówiąc: Panuj wpośród nieprzyjaciół twoich. Przysiągł Pan, a nie będzie tego żałował, mówiąc: Tyś jest kapłanem na wieki według porządku Melchisedechowego. Pan po prawicy twojej potrze królów w dzień gniewu swego.” (Ps. 110:1, 2, 4, 5; Mat. 22:41-45) W celu urzeczywistnienia tego zaproszenia skierowanego do Jezusa, żeby usiadł po prawicy Jehowy, i przysięgi Bożej, według której siedzący tam Jezus miał się stać wiekuistym królem na podobieństwo Melchizedeka, Jehowa wskrzesił go trzeciego dnia z martwych, aby mógł wstąpić do niewidzialnych niebios. Czterdzieści dni później jego uczniowie zebrani na Górze Oliwnej widzieli go wstępującego do swego Ojca w niebie; po upływie dalszych dziesięciu dni, to jest w dniu Pięćdziesiątnicy, apostoł Piotr głosił przeszło 3000 Żydów, przytaczając im też Psalm 110 i dowodząc, że Jezus znajduje się tego dnia już w górze, w niebie, po prawicy Jehowy jako Chrystus i Pan Dawida. — Dzieje 2:32-36.

USTANOWIONE KRÓLESTWO

30. Dlaczego wydarzenia sprzed dziewiętnastu stuleci nie są zbyt odległe, żeby nas jeszcze obchodzić?

³⁰ To wszystko działo się wszak przeszło dziewiętnaście wieków temu! Co to ma wspólnego z nami dzisiaj? Jak może dotyczyć nas, żyjących w wieku bomb wodorowych i innej broni jądrowej? Nie powinniśmy sądzić, że wszystko to leży w zbyt odległej przeszłości, żeby nas jeszcze w ten czy inny sposób interesować albo żeby mieć dla nas dziś jakąkolwiek wartość. Dziewiętnaście stuleci wydaje się nam bardzo długim okresem, ale dla Jehowy Boga, który nie ma początku ani końca i dla którego tysiąc naszych lat jest tylko jakby jednym dniem, dziewiętnaście stuleci oznacza mniej niż dwa dni. Przy tym wystąpienia wszystkich narodów od roku 1914 domagają się coraz bardziej niż kiedykolwiek przedtem rozstrzygnięcia naczelnej kwestii spornej i wykazania pełnoprawności suwerennego panowania Jehowy nad niebem i ziemią. A do tego potrzebne są dziś rządy Króla odpowiadającego dawnemu Melchizedekowi.

31. Jak doszło do ustanowienia Królestwa w roku 1914 i jak przystąpiło ono do panowania wpośród nieprzyjaciół Chrystusa?

³¹ To Królestwo obecnie już nastało i wspiera stronę Jehowy w spornej kwestii zwierzchnictwa nad wszechświatem. Królestwo to zrodzone zostało w roku 1914 w niebie; tym samym spełniła się przysięga, którą Jehowa złożył Panu Dawida. Upłynął wówczas wyznaczony okres, przez który Jezus siedział po prawicy swego niebiańskiego Ojca. Zatem w roku 1914 nadszedł słuszny czas, aby Jehowa przystąpił do czynienia nieprzyjaciół Chrystusa jego podnóżkiem. Nadszedł czas na wysłanie z niebiańskiego Syjonu laski mocy Chrystusa z nakazem: „Panuj wpośród nieprzyjaciół twoich.” W ściśle oznaczonej chwili roku 1914 Jehowa Bóg wiernie wykonał to wszystko. Jego Królestwo, rządzone przez Chrystusa, obecnie już czynnie panuje i właśnie wskutek jego akcji Szatan Diabeł wraz ze wszystkimi demonami jest teraz strącony z wysokości i ograniczony do ziemi oraz jej najbliższego sąsiedztwa. Czeka ich tu niedaleki już czas, kiedy sam Jehowa po prawicy swego namaszczonego Króla w dniu wykazania swej wszechświatowej suwerenności zdruzgocze nieprzyjaznych królów ziemi.

32. Dlaczego jest teraz dla zboru braci Chrystusa słuszny czas na rozwijanie niezwykłej aktywności w świadczeniu?

³² Jest zatem teraz czas, w którym zbór braci Chrystusa na ziemi musi rozwijać niezwykłą działalność. Dla namaszczonych duchem świadków Suwerena wszechświata jest to pora nadzwyczajnego dzieła świadczenia. Jest to przepowiedziana przez Jezusa Chrystusa doba głoszenia dobrej nowiny o ustanowionym Królestwie Bożym mieszkańcom całej ziemi na świadectwo wszystkim narodom, po czym nadejdzie ich koniec w ‚wojnie wielkiego dnia Boga Wszechmocnego’. Witamy ten czas z radością, gdyż jest to czas, kiedy spełnia się zapisany w Psalmie 96 nakaz Boży: „Śpiewajcie Jehowie pieśń nową, śpiewajcie Jehowie, cała ziemio [wszyscy mieszkańcy ziemi]! Śpiewacie Jehowie, błogosławcie jego imię. Dzień w dzień opowiadajcie dobrą nowinę o sprawionym przez niego zbawieniu. (...) Powiadajcie wśród narodów: ‚Jehowa sam stał się królem.’” (NW) A zaraz następny psalm wzywa ludy krajów małych i wielkich, aby się weseliły, ponieważ Jehowa doprowadził do narodzin swego królewskiego panowania: „Jehowa sam stal się królem! Niech się weseli ziemia. Niech się radują liczne wyspy. Bo ty, Jehowo, Jesteś Najwyższym nad całą ziemią; wzniosłeś się bardzo wysoko nad wszystkich innych bogów” (Ps. 97:1, 9, NW) Postąpimy naprawdę mądrze, jeśli pełni wiary będziemy się radować z ustanowienia Królestwa Bodego zamiast się smucić z powodu bliskiego upadku królestw tego złego świata.

33. Co czynią ci, którzy się tak weselą, i co wynikło z ich działalności?

³³ Co czynią ci, którzy się tak weselą? W sposób znamienny spełniają oni od końca pierwszej wojny światowej, od roku 1918, słowa Psalmu 145:10-13: „Wszystkie twe dzieła będą cię uwielbiać, Jehowo, a twoi ludzie miłościwej dobroci [czyli zbór tych, którzy przyjęci zostali do przymierza Królestwa] będą cię błogosławić. O chwale twej władzy królewskiej bodą opowiadać, i rozmawiać będą o potędze twojej, aby oznajmić synom ludzkim jego potężne czyny i chwałę wspaniałości jego władzy królewskiej. Twoja władza królewska jest władzą królewską na wszystkie nieokreślone czasy, a twe panowanie trwa przez wszystkie następujące po sobie pokolenia.” (NW) Opowiadanie i głoszenie we wszelki możliwy sposób o chwale władzy królewskiej Jehowy nie było daremne. Już setki tysięcy synów ludzkich, którym w przeszło stu językach opisano chwałę i wspaniałość władzy królewskiej Jehowy, przyjęło poselstwo o Królestwie, uwierzyło w nie i cieszy się z tego. Co więcej: te rzesze ludzi zaczęły działać odpowiednio do tego, i spełniają modlitwę psalmisty: „Usta moje wypowiadać będą chwałę Jehowy, a wszelkie ciało niech błogosławi jego święte imię przez czas nieokreślony, nawet na zawsze.” (Ps. 145:21, NW) Ci wszyscy również stali się świadkami na rzecz Królestwa Jehowy.

34. W jakim znaczeniu klasa oblubienicy Chrystusa jest córką królewską i kto przyłącza się do niej obecnie, gdy się zbliża dzień jej zaślubin?

³⁴ O tych radosnych towarzyszach głoszącego dobrą nowinę ostatka dziedziców Królestwa księga Psalmów mówi słowami wyrażającymi szczęście. Ostatek to ostatni, pozostali jeszcze na ziemi członkowie klasy ludzi, przedstawionej jako oblubienica Chrystusa. Zostali oni spłodzeni albo zrodzeni przez Jehowę Boga Jego życiodajnym duchem i stali się jakby córką wielkiego Króla wieczności, Jehowy, Suwerena wszechświata. Obecnie, skoro już ustanowione jest Królestwo umiłowanego Syna Bożego a ich Oblubieńca, nadchodzi dla nich czas zaślubienia z nim w „pierwszym zmartwychwstaniu”. Zbliżając się teraz do dnia wesela ostatek klasy oblubienicy opowiada wszystkim miłośnikom boskiego rządu o swym Oblubieńcu, który jest Królem w niebie po prawicy Jehowy. Postępują w tym świecie naprzód ku ostatecznemu połączeniu się z Oblubieńcem, przy czym towarzyszą im ludzie dobrej woli, którzy pragną zostać poddanymi ich królewskiego Oblubieńca. Ci stają się jak gdyby drużkami w orszaku oblubienicy.

35. Jak w Psalmie 45 opisano tych towarzyszy oblubienicy i dlaczego są oni teraz w pałacu Króla?

³⁵ Psalm 45:14-16 opisuje klasę oblubienicy i jej drużki następującymi pięknymi słowami: „Wszystka zacność córki królewskiej jest wewnątrz, a szaty jej bramowane są złotem. W odzieniu haftowanym przywiodą ją do króla; także panny za nią, towarzyszki jej, przywiodą (...) z weselem i z radośią, a wnijdą na pałac królewski.” Mamy tu zapowiedź, że te niby drużki pochodzące z wszystkich narodów stanowią grono szczęśliwych ludzi, i dziś rzeczywiście szczęście ich jest niewymowne. Radują się, że mają przywilej w ścisłej łączności z ostatkiem klasy oblubienicy opowiadać innym ludziom dobrą nowinę o Królestwie. Znajdują się w pałacu Króla wszechświata, Jehowy, gdyż są teraz w Jego duchowej świątyni i ustawicznie pełnią w niej świętą służbę dla Niego.

36. Jak spełnia się na nich Psalm 22:28, 29?

³⁶ Ta wielka rzesza drużek pochodzi z wszystkich, nawet najodleglejszych krańców ziemi, gdyż i tam dotarło głoszenie poselstwa o Królestwie; pochodzi ona z wszystkich rodzin ludów, gdyż Bóg jest całkowicie bezstronny. Ludzie ci poznali imię Jehowy i odwrócili się od fałszywych bogów noszących inne imiona. Chcą jako Boga wielbić Jehowę, chcą służyć Mu jako prawowitemu Królowi. Na nich właśnie spełnia się Psalm 22:28, 29: „Wspomną i nawrócą się do Pana [Jehowy, NW] wszystkie granice ziemi, i kłaniać się będą przed obliczem twoim wszystkie pokolenia narodów. Albowiem Pańskie jest królestwo, a on panuje nad narodami.”

POWODY DO SZCZĘŚCIA

37. Jakie wskazówki do osiągnięcia szczęścia zawiera księga Psalmów na przykładzie Psalmu 1 i 2?

³⁷ Narody tego świata nęka niepewność i ucisk, a przy tym maszerują one ku zniszczeniu we wszechświatowej walce Armagedonu. My natomiast mamy powody, aby być szczęśliwi. Czy chcemy być szczęśliwi? Możemy takimi być! Jakże to? W Psalmach znajdziemy dwadzieścia cztery hymny o szczęśliwych albo błogosławionych i w nich odkryjemy tajemnicę, jak dostąpić szczęścia, które się nigdy nie skończy. Pouczające będzie dla nas wysłuchanie kilku z nich. Już na samym początku księgi Psalmów znajdujemy taki hymn: „Błogosławiony [szczęśliwy, NW] mąż, który nie chodzi w radzie niepobożnych, a na drodze grzesznych nie stoi, i na stolicy naśmiewców nie siedzi; ale w zakonie Pańskim [w prawie Jehowy, NW] jest kochanie jego, a w zakonie jego rozmyśla we dnie i w nocy.” (Ps. 1:1, 2) Hymn z Psalmu 2 powinni sobie wziąć do serca nie tylko władcy świata, lecz powinniśmy to uczynić wszyscy, na których zaczyna padać cień Armagedonu: „Służcie Panu w bojaźni, a rozradujcie się ze drżeniem. Pocałujcie syna, by się snadź nie rozgniewał, i zginęlibyście w drodze, gdyby się najmniej zapaliła popędliwość jego. Błogosławieni [Szczęśliwi, NW] wszyscy, którzy w nim ufają.” — Ps. 2:11, 12.

38. Jakie dalsze błogosławione powody do szczęścia podano nam w Psalmach 40, 41, 94, 112 i 119?

³⁸ Jeżeli chcemy być szczęśliwi, nie wolno nam się przeciwstawiać Bogu ani opowiadać o Nim kłamstw. „Błogosławiony człowiek, który pokłada w Panu nadzieję swoją, a nie ogląda się na hardych, ani na tych, którzy się unoszą za kłamstwem.” (Ps. 40:5) Ci, którzy zażywają szczęścia wynikającego z dawania, zostaną zachowani poprzez Armagedon: „Błogosławiony, który ma baczenie na potrzebnego [potrzebującego, Wu]; w dzień zły wybawi go Pan. Pan go będzie strzegł, i żywić go będzie; błogosławiony będzie na ziemi, ani go poda na wolę nieprzyjaciół jego.” (Ps. 41:2, 3) Jehowa nawet strofuje nas w tym celu, abyśmy się stall szczęśliwi: „Błogosławiony jest mąż, którego ty ćwiczysz, Panie! a zakonu twego uczysz go, abyś mu sprawił pokój od złych dni, ażby był wykopany dół niezbożnikowi.” (Ps. 94:12, 13) Posłuszeństwo wobec przykazań Bożych prowadzi do niezwykłego szczęścia: „Błogosławiony mąż, który się Pana boi, a w przykazaniach jego ma wielkie kochanie.” „Błogosławieni, którzy żyją bez nagany, którzy chodzą w zakonie Pańskim, błogosławieni, którzy strzegą świadectw jego, i którzy go ze wszystkiego serca szukają.” — Ps. 112:1; 119:1, 2.

39. Co materialnie bogaci uważają za szczęśliwy stan, a co w przeciwieństwie do tego mówią świadkowie Jehowy?

³⁹ Ludzie bogaci pod względem materialnym mogą się chełpić swymi rodzinami i swym ziemskim mieniem, mówiąc przy tym: „Błogosławiony lud, któremu się tak dzieje.” Ale bogaci pod względem duchowym świadkowie Jehowy w Społeczeństwie Nowego Świata mówią inaczej: „Błogosławiony lud, którego Bogiem jest Pan [Jehowa, NW].” (Ps. 144:12-15) „Szczęśliwy ten, którego pomocą jest Bóg Jakubowy, który pokłada nadzieję w Jehowie, swoim Bogu, Twórcy nieba i ziemi.” — Ps. 146:5, 6, NW.

ALLELUJA

40. Co powinniśmy czynić w dążeniu do jedności miedzy sobą, zbliżając się teraz do dnia walki Jehowy, i jakie powinno być w związku z tym nasze postanowienie?

⁴⁰ Psalmy służą nam za godny zaufania przewodnik pod względem znajomości obowiązującej nas dziś woli Bożej, a to oczywiście w interesie naszego największego szczęścia teraz i w nadchodzącym świecie. Zbliżając się coraz bardziej do tego wielkiego dnia, w którym Jehowa podłoży kres wojnom aż do najdalszych krańców ziemi, w którym zdruzgocze oręż nieprzyjacielski i wywoła na ziemi zadziwiające wydarzenia, musimy się trzymać razem jako Jego lud i schodzić się tak często, jak tylko możliwe. „Oto jak dobrze i jak przyjemnie jest dla braci, gdy mieszkają razem w jedności!” (Ps. 133:1, NW) W calu wzmocnienia tego przeświadczenia, że dobrze i przyjemnie jest obcować z sobą zgodnie, powinniśmy korzystać z takich sposobności i dążyć do wzajemnego zbudowania się jako współwyznawcy i współsłudzy. Schodzimy się nie tylko po to, aby wychwalać Suwerena wszechświata i Jego Królestwo, lecz i po to, żeby sobie wzajemnie dopomagać w wysławianiu Go przed obcymi, którzy także czekają na wybawianie. Powinniśmy mieć takie postanowienie: „Ale ja w nienaganności chodzić będę. O wybaw mnie i okaż mi łaskę! Noga moja na pewno będzie stać na równym miejscu; wśród zgromadzonych zastępów będę błogosławić Jehowę.” (Ps. 26:11, 12, NW) „Będę cię wysławiał w zgromadzeniu wielkim; między ludem wielkim będę cię chwalił.” — Ps. 35:18.

41. Do czego mamy zapraszać postronnych, jak na to wskazano w Psalmach 107 i 149?

⁴¹ Powinniśmy także zapraszać nieszczęśliwych, zbłąkanych i zagrożonych ludzi spoza naszego grona, aby razem z nami korzystali z naszych radosnych, budujących zebrań. „Niechajże wysławiają przed Panem miłosierdzie jego, a dziwne sprawy jego przed synami ludzkimi. Niech go wywyższają w zgromadzeniu ludu, a w radzie starców niechaj go chwalą.” (Ps. 107:31, 32) „Halleluja [Wychwalajcie Jah, NW]! Śpiewajcie Panu pieśń nową; chwała jego niechaj zabrzmi w zgromadzeniu świętych. Wesel się, Izraelu! w Twórcy swoim; synowie Syjońscy! radujcie się w królu swoim.” — Ps. 149:1, 2.

42. Jak Jehowa odłączył swój lud od narodów i wprowadził go do nowozrodzonej ‚krainy’?

⁴² W przeciwieństwie do starożytnego ludu izraelskiego nie mieszkamy teraz wszyscy razem w jednym kraju, żyjąc tylko dla siebie i nic nie mając do czynienia z narodami spoza naszych granic. Mieszkamy rozproszeni wśród światowych ludów po całej kuli ziemskiej i musimy stawić czoło ich niezbożnym obyczajom i poglądom, ich narodowej pysze i ambicji. Jednak Jehowa odłączył członków swego ludu od tego świata przez prawdę, która ich wyswobodziła, i przez zorganizowanie ich, aby mogli wszyscy współdziałać z sobą w wykonywaniu jego jednolitej woli. W dniu Jehowy, w którym obecnie żyjemy, wyłoniony został naród duchowego Izraela, Jego naród, który nie podlega żadnemu z narodów tego świata. Osadził On go na duchowym stanowisku przed sobą, na stanowisku teokratycznym, jakiego nie zajmuje nikt inny na ziemi, i tym sposobem sprawił w tym wielkim dniu Jehowy jak gdyby ‚zrodzenie się krainy’ gotowej na przyjęcie mieszkańców. Tam wprowadził duchowe dzieci swej niewiasty, Syjonu, tam też zgromadził owe setki tysięcy przychodniów dobrej woli.

43. Co musimy czynić, aby docenić nasza duchową narodowość, i jakie błogosławieństwo wynika z tego dla nas?

⁴³ Jeżeli chcemy odczuć i docenić naszą narodowość duchową, naszą jedność narodową, to musimy regularnie przychodzić na zebrania. Tu jest stosowne miejsce, gdzie możemy mówić o Bogu, który nas zorganizował jako lud. Tu powinniśmy przed swymi braćmi w wierze i razem z nimi dawać wyraz swej ‚radości w Jehowie’, który od roku 1914 jest naszym Królem. Stanie się to dla nas błogosławieństwem, gdyż wzmocni i pogłębi naszą miłość do Niego, do Jego Chrystusa jak i do braci, a przecież właśnie ta więź łączy nas i sprawia, że razem stawiamy czoło całemu światu, który się zjednoczył przeciw Jehowie i przeciw nam jako Jego świadkom.

44. Do czego wzywani jesteśmy na zebraniach i kto również bierze w tym udział według Psalmu 68:11, 12?

⁴⁴ Na zebraniach dowiadujemy się o zleceniu, aby pójść ze świadectwem i ostatnim dobitnym ostrzeżeniem do wszystkich narodów, ponieważ z chwilą wybuchu Armagedonu wybija godzina ich zupełnej zagłady. W świetle proroctw widzimy w wierze zwycięstwo Jehowy i cieszymy się wiedząc, co to zwycięstwo będzie oznaczać dla Jego wszechświatowej suwerenności i jakim to będzie błogosławieństwem dla wszystkich, którzy Go miłują i Mu służą. Udając się w tereny, aby świadczyć publicznie i od domu do domu, jesteśmy dzisiaj wyposażeni w Jego triumfujące poselstwo. W tym triumfującym obwieszczaniu mają brać udział nie tylko mężczyźni, dla których walka jest zajęciem zwykłym, ale również niewiasty. Sprawdza się w tym wypadku Psalm 68:11, 12: „Jehowa sam daje słowo; głosicielek dobrej nowiny jest wielka armia. Nawet królowie wojsk uciekają i uciekają. Natomiast ta, która dogląda domu, ma udział w łupie.” (NW) We własnych domach również powinniśmy opowiadać o naszych teokratycznych zwycięstwach przy głoszeniu dobrej nowiny o triumfującym Królestwie Jehowy.

45. Gdzie po raz pierwszy występuje wyrażenie „Alleluja” i ile razy Psalmy wzywają w ten sposób nas bez względu na wiek lub płeć?

⁴⁵ Patrząc naprzód ku zwycięstwu, które Jehowa odniesie w Armagedonie, możemy śmiało powiedzieć razem z psalmistą: „Oby byli wytraceni grzesznicy z ziemi, a niezbożnych aby już nie było. Błogosław, duszo moja! Panu. Halleluja.” (Ps. 104:35) Tutaj po raz pierwszy znajdujemy święty hebrajski okrzyk „Alleluja! [Hallelujah!]; imię Jah, które w nim występuje, jest skróconą formą imienia Jehowa. My, którzyśmy dożyli narodzin Jego Królestwa i dostąpili jako jego poddani tak wielkich błogosławieństw, mamy oczywiście wszelki powód, aby wysławiać Jehowę. W końcowej części księgi Psalmów aż 23 razy spotykamy się z tym wezwaniem do wychwalania: Alleluja! Wszyscy ludzie żyjący dziś na ziemi są wzywani do oddawania chwały Suwerenowi wszechświata bez względu na to, jakie stanowisko zajmują w świecie, i bez względu na wiek lub płeć. „Chwalcie Pana [Jehowę, NW] na ziemi, (...) królowie ziemscy, i wszystkie narody; książęta i wszyscy sędziowie ziemi; młodzieńcy, także i panny, starzy i młodzi. Chwalcie imię Pańskie; albowiem wywyższone jest imię jego samego, a chwała jego nad ziemią i niebem. I wywyższył róg ludu swego, chwałę wszystkich świętych jego, mianowicie synów Izraelskich, ludu jemu najbliższego. Halleluja.” — Ps. 148:7-14.

46. Na co nadszedł obecnie dla nas czas stosownie do pięciu „doksologii” występujących w księdze Psalmów?

⁴⁶ Zbliżamy się do kresu czasu końca tego starego świata i jego królestw. Minął już raz na zawsze czas wychwalania ludzi oraz ludzkich organizacji i urządzeń. Dla wszystkich, którzy pragną żyć, jest teraz ostatnia chwila na przystąpienie do oddawania chwały swemu Stwórcy i suwerennemu Władcy; jest to ważna sposobność usłuchania owego wezwania do ‚błogosławienia Panu’. Księga Psalmów podzielona jest na pięć części według pięciu „doksologii”, czyli pięciu błogosławieństw wypowiedzianych pod adresem jedynego żywego i prawdziwego Boga, Jehowy. Pierwsze znajduje się przy końcu Psalmu 41, drogie przy końcu Psalmu 72, trzecie kończy Psalm 89, czwarte Psalm 106, natomiast zakończenie piątej części i zarazem ogólnie księgi Psalmów stanowi właściwie cały Psalm 150. Wszystko, co się znajduje w rozległych przestworzach niebios i na ziemi, objęte jest skierowanym do każdego stworzenia wezwaniem, aby się przyłączyć do wielkiego Alleluja: Wychwalajcie Jah! Wychwalajcie Boga w jego sanktuarium. Wychwalajcie go w przestworzu jego siły. (...) Wszystko, co oddycha, niech wychwala Jah. Wychwalajcie Jah [Hallelujah, uw. marg.]!” — Ps. 150:1-6, NW.

47. Do czego nawołuje Psalm 150 i w czym mamy się posuwać naprzód?

⁴⁷ Jest to wezwanie, aby na skalę międzynarodową oddawano teraz chwałę jedynemu Bogu. Tę potrzebę oddawania Mu czci odczuwał natchniony psalmista i my czujemy to samo, bo On jest godny tego, żeby Go wychwalał cały wszechświat. A wiec naprzód w nakazanym nam głoszeniu dobrej nowiny o Królestwie! Niech ludzie z wszystkich narodów otrzymają końcowe świadectwo, aby wdzięczni spośród nich mogli się przyłączyć do wszechświatowego chóru Alleluja! Spełnią tym sposobem to proroctwo i będą mogli zawsze pełnym tchem wychwalać Jehowę w Jego nowym świecie!

[Przypisy]