-
Gdzie to było?Strażnica — 1963 | nr 2
-
-
GDZIE TO BYŁO?
Odpowiedzi na pytania podane na str. 10.
1. Betlejem (Mat. 2:1);
2. Egipt (Mat. 2:13-15);
3. Nazaret (Łuk. 4:16);
4. Jordan (Mat. 3:13);
5. Kana (Jana 2:1-11);
6. Morze Galilejskie (Jana 6:1, 16-21);
7. Jerycho (Łuk. 19:1-10);
8. Kapernaum (Mat. 9:1; Mar. 2:1);
9. Naim (Łuk. 7:11-17);
10. Tyr (Mar. 7:24-30);
11. Jeruzalem (Mat. 21:1, 18; 23:1-39; Mar. 11:27; 12:38-41);
12. Sychar (Jana 4:5-42);
13. Betania (Jana 11:1-44);
14. Góra Oliwna (Mat. 24:3-51);
15. Golgota, czyli „miejsce trupich głów” (Jana 19:17, 18).
-
-
Przymierza między Bogiem a ludźmiStrażnica — 1963 | nr 2
-
-
Przymierze prawa nie było namiastką przymierza z Abrahamem, lecz było dodatkiem do niego. Ono prowadziło ich do nasienia Abrahamowego, Jezusa Chrystusa. „Nadto powiadam: Co do przymierza uprzednio zatwierdzonego przez Boga, to Prawo, które nastało czterysta trzydzieści lat później, nie unieważnia go, aby znieść obietnicę.” — Gal. 3:17, NW.
Przymierze prawa miało chronić cielesnych potomków Abrahama od złego wpływu narodów pogańskich i miało im przywoływać na pamięć grzeszny stan i potrzebę ofiary przebłagania za grzechy. „Cóż tedy zakon? Z powodu przestępstwa przydany został do czasu przyjścia nasienia, dla którego stała się obietnica.” — Gal. 3:19, NT.
Przymierze prawa było przymierzem dwustronnym. Jehowa obiecał uczynić naród Izraelski swą szczególną własnością i dać mu pewne błogosławieństwa, pod warunkiem, że pozostanie posłuszny. „‛Przetoż teraz, jeśli słuchając posłuszni będziecie głosu memu, i strzec będziecie przymierza mego, będziecie mi własnością nad wszystkie narody; chociaż moja jest wszystka ziemia. A wy będziecie mi królestwem kapłańskim, i narodem świętym.’ (...) I odpowiedział wszystek lud, wspólnie mówiąc: ‛Wszystko co Pan [Jehowa, NW] rzekł, uczynimy.’” (2 Mojż. 19:5, 6, 8) Ta umowa stała się prawomocna przez krew zwierząt ofiarnych. „A on (Mojżesz) wziętą krwią pokropił lud i rzekł: ‛To jest krew przymierza, które Pan ustanowił z wami na podstawie wszystkich słów tych.’” — 2 Mojż. 24:8, Wu.
PRZYMIERZE Z LEWIM
Gdy naród Izraelski obozował przy górze Horeb i uczynił złotego cielca, aby go wielbić, wówczas synowie Lewiego jako pierwsi zajęli takie samo stanowisko jak Mojżesz, a mianowicie wystąpili przeciw temu nieprawemu postępowaniu. W swej gorliwości na rzecz czystego wielbienia szybko usłuchali Mojżesza, zabijając 3000 bałwochwalców. Jako błogosławieństwo za to Jehowa zawarł z nimi potem przymierze kapłaństwa. Oni zostali wydzieleni spośród pozostałego ludu do specjalnej służby dla Jehowy. „I rzekł Pan [Jehowa, NW] do Mojżesza, mówiąc: ‛Jam wziął Lewitów od synów izraelowych w miejsce wszelkiego pierworodnego, otwierającego żywot między synami izraelskimi, i będą Lewici moimi.’” — 4 Mojż. 3:11, 12, Wu; 2 Mojż. 32:26-29.
Pod wpływem podobnej żarliwości dla czystego wielbienia Jehowy Lewita Finees, wnuk Aarona, wykonał wyrok na pewnym Izraelicie i wielbiącej Baala Madianitce, którą ten Izraelita wbrew prawu Bożemu przyjął do siebie. Z uwagi na tę żarliwość Jehowa zawarł z Fineesem przymierze pokoju i obiecał mu, że kapłaństwo pozostanie w jego rodzinie. Zdaje się, że on był przywódcą rodziny Korytów, która strzegła wejścia do świętego namiotu i do obozu. Ponieważ to przymierze było przymierzem na rzecz kapłaństwa, więc mogło być traktowane jako część przymierza zawartego z Lewim. „Oto, Ja stanowię z nim przymierze moje, przymierze pokoju. I przyjdzie nań, i na nasienie jego po nim przymierze kapłaństwa wiecznego.” — 4 Mojż. 25:12, 13.
PRZYMIERZE CO DO KRÓLESTWA
Jehowa wybrał Dawida z powodu jego wiary i posłuszeństwa za partnera doniosłego przymierza. Przymierze zawarte z Abrahamem zostało wsparte przez przymierze co do Królestwa, które dawało gwarancję spełnienia się obietnicy Bożej dotyczącej błogosławienia wszystkim rodzinom ziemi. „Wzbudzę potomstwo [nasienie, NW] twe po tobie, które wynijdzie z żywota twego, i umocnię królestwo jego. On zbuduje dom imieniu memu, utwierdzę stolicę królestwa jego aż na wieki.” — 2 Sam. 7:12, 13, Wu.
Tym nasieniem, które Bóg wzbudził Dawidowi i którego królestwo umocnił, jest Jezus Chrystus. „Ten będzie wielki i nazwany będzie Synem Najwyższego. I da mu Pan Bóg stolicę Dawida, ojca jego, i będzie królował nad domem Jakubowym na wieki, a królestwu jego nie będzie końca.” — Łuk. 1:32, 33, NDą.
Przymierze co do Królestwa ma żywotne znaczenie dla ludzkości, gdyż ono zapewnia zaprowadzenie na ziemi trwałego pokoju i sprawiedliwej władzy dla wszystkich narodów. Bóg na pewno go nie złamie. — Psalm 89:33-37.
NOWE PRZYMIERZE
Jehowa już dawno przedtem zapowiedział ustanowienie nowego przymierza, które miało zastąpić przymierze Prawa, gdy to ostatnie spełni swoje zadanie. Ponieważ celem „Prawa” było doprowadzenie potomków Abrahama do obiecanego nasienia, do Jezusa Chrystusa, więc musiało ono się skończyć, gdy Chrystus spełnił jego cel, składając swe życie na okup. „Albowiem końcem zakonu jest Chrystus.” — Rzym. 10:4, NT.
Jehowa zapowiedział nowe przymierze przez proroka Jeremiasza. „Oto dni idą, mówi Pan, których uczynię z domem izraelskim i z domem judzkim przymierze nowe.” (Jer. 31:31) W wieczór przed swą śmiercią Jezus oznajmił to przymierze swoim naśladowcom następującymi słowami: „Ten kielich oznacza nowe przymierze na mocy mojej krwi.” (1 Kor. 11:25, NW) Krew Jego doskonałej ofiary uczyniła go prawomocnym, a więc nadała mu mocy. W pięćdziesiąt dni po zmartwychwstaniu Jezusa zaczęło ono w pełni obowiązywać, gdy pierwsi ze 144 000 duchowych Izraelitów zostali przyjęci do tego przymierza.
Nowe przymierze nie zostało zawarte z cielesnym ludem Izraelskim, lecz zostało zawarte z Jeruzalem duchowym, który składał się z Żydów i nie-Żydów. „A jeżeli jesteście Chrystusowi, to jesteście też potomstwem Abrahama i dziedzicami według obietnicy.” (Gal. 3:29, NDą) Tym duchowym Izraelitom dano wspaniałe obietnice, że będą z Chrystusem kapłanami i królami w jego niebiańskim Królestwie. Przez to, że oni zostali wybrani z narodów jako lud dla imienia Bożego, spełnił się cel przymierza. Doskonała zasługa ofiary Chrystusa umożliwia spełnienie się na nich następującej obietnicy: „Miłościw będę nieprawościom ich, a grzechów ich nie wspomnę więcej.” (Jer. 31:34) Na podstawie tej ofiary będą przebaczone ich nieprawości oraz ich odziedziczone grzechy, a będzie im zaliczona sprawiedliwość, tak że mogą być spłodzeni jako synowie duchowi.” — Psalm 50:5.
Nowe przymierze nie unieważnia przymierza z Abrahamem ani przymierza co do Królestwa, lecz stanowi wartościowy dodatek do tych przymierzy, dzięki któremu ich spełnienie się jest możliwe. Chociaż jedynie 144 000 duchowych Izraelitów zostało przyjętych do tego przymierza, to jednak nie są oni jedynymi, którzy będą mieli udział w jego błogosławieństwach. W oznaczonym czasie w następstwie tego przymierza spłyną błogosławieństwa na wielką rzeszę wiernych ludzi.
Przez te różne przymierza Bóg objawił wielką wspaniałomyślność i miłość oraz dowiódł, że Jego wielkość i wzniosłość nie przeszkadzają Mu interesować się małymi ludźmi. Zamiast ich pominąć okazuje im swą niezasłużoną dobroć. Przymierza, które On zawarł z wiernymi ludźmi, dają nam nadzieję na wspaniałą przyszłość na pięknie ukształtowanej ziemi. Jego słowo nie wróci się do Niego „próżne”! — Izaj. 55:11.
-