-
Światło dla naszej ścieżki z PsalmówStrażnica — 1963 | nr 19
-
-
kim oni są, wysłuchując następującą modlitwę psalmisty: „Powstańże, Panie! niech się nie wzmacnia śmiertelny człowiek; a niech narody osądzone będą przed tobą. Panie! puść na nich strach, aby poznały narody, iż są ludźmi śmiertelnymi.” „Napełnij twarze ich pohańbieniem, aby szukali imienia twego. Panie! A tak niech poznają, żeś ty, którego imię jest Pan [Jehowa, NW], tyś sam Najwyższym nad wszystką ziemią.” — 9:20, 21; 83:17, 19.
Dalszą nauką, która w Psalmach jak i w innych Księgach Biblii jest szczególnie podkreślona, jest nauka o Jego królestwie, przez które Jehowa usprawiedliwi swoją zwierzchność. Istotnie, niektóre psalmy można by nawet nazwać „Psalmami Królestwa”, ponieważ ich zasadniczą myślą jest panowanie Królestwa Bożego. — 2, 45, 72, 96, 97, 99, 110.
Psalmy potwierdzają też naukę biblijną, że człowiek jest w śmierci bez świadomości. „Panie! wyrwij duszę moją (...) Albowiem w śmierci nie masz pamięci o tobie, a w grobie któż cię wyznawać będzie?” „Umarli nie będą chwalili Pana, ani kto z tych, co zstępują do miejsca milczenia.” „Nie ufajcie (...) w żadnym synu ludzkim, w którym nie masz wybawienia. Wynijdzie duch jego i nawróci się do ziemi swojej; w onże dzień zginą wszystkie myśli jego.” — 6:5, 6; 115:17; 146:3, 4.
Psalmy rzucają jednak też światło na fakt, że człowiek potrzebuje odkupiciela: „Ufają bogactwom swoim, a (jednak) brata swego nikt żadnym sposobem nie odkupi, ani może dać Bogu okupu jego zań.” Nie daremnie pyta się psalmista: „Któż z ludzi tak żyć może, aby nie oglądał śmierci? któż wyrwie duszę swą z mocy grobu?” — 49:7, 8; 89:49.
Ponieważ Bóg dostarczył cenę okupu, istnieje nadzieja, że umarli powrócą z grobu, to jest zmartwychwstaną, a Psalmy pokazują, że zmartwychwstanie nie jest ograniczone tylko do Jezusa Chrystusa: „Nie zostawisz duszy mojej w grobie.” „Bóg wykupi duszę moją z mocy grobu.” „Wywiodłeś z piekła (szeolu, grobu) duszę moją.” „Tyś wyrwał duszę moją z dołu głębokiego.” — 16:10; 49:16; 30:4; 86:13.
NAPOMNIENIA DO WŁAŚCIWEGO ŻYCIA
Również swymi praktycznymi napomnieniami inspirowane Psalmy rzucają światło na naszą ścieżkę. Nie kierują uwagę na stworzenie, lecz na Stwórcę. Kilkaset razy wzywają nas do wychwalania i wysławiania Jehowy Boga i do dziękowania Mu. W samym tylko 150. Psalmie trzynaście razy ukazuje się wezwanie, aby chwalić Jehowę. Tak jest: „Chwalcie Pana; albowiem dobra rzecz jest śpiewać Bogu naszemu.” Dlaczego? Ponieważ Jehowa jest „dobrotliwy i miłosierny (...), nierychły do gniewu i wielkiego miłosierdzia”, ale też z powodu „wielkiej dostojności jego”. — 147:1; 145:8; 150:2.
Raz po raz Psalmy napominają nas też, abyśmy ufali Jehowie. „Ufajcie w nim na każdy czas”, czyż bowiem nie jest On „nadzieją wszystkich krajów ziemi”? „Którzy się boicie Pana, ufajcie w Panu.” „Lepiej mieć nadzieję w Panu, niżeli ufać w człowieku.” — 62:9; 65:6; 115:11; 118:8.
Psalmy uświadamiają nas też o konieczności przestrzegania prawa Bożego i wszystkich innych części Słowa Bożego: „Szczęśliwy jest człowiek, który (...) rozkoszuje się prawem Jehowy i w prawie jego ściszonym głosem czyta dzień i noc.” (NW) „Będę rozmyślał o wszelkim dziele twoim i o uczynkach twoich będę mówił.” „Jakże miłuję prawo twoje! zajmuję się nim przez cały dzień” (NW). — 1:1, 2; 77:13; 119:97.
Choć spodziewać się trzeba, że księga Psalmów bezpośrednio czy pośrednio zawiera też napomnienia do właściwego postępowania w życiu codziennym, niektórzy przeoczają, że ona jest pełna takich mądrych napomnień. Jej pisarze pozwalają na przykład poznać, że uwzględnili zasadę: „Złe towarzystwo psuje pożyteczne zwyczaje.” (1 Kor. 15:33, NW) „Nienawidziłem zgromadzenia złośników, a z niepobożnymi nie zasiadałem.” Przed Jego oczyma „wzgardzony jest niezbożnik”. „Oczów wyniosłych i serca nadętego nie będę mógł cierpieć.” „Odstąpcież ode mnie złośnicy, abym strzegł rozkazania Boga mojego.” — 26:5; 15:4; 101:5; 119:115.
Psalmy rzucają też światło na naszą ścieżkę przez to, że nam mówią, jak się mamy zachować, gdy widzimy, że złośnikowi dobrze się powodzi: „Lękajcież się, a nie grzeszcie, rozmyślajcie w sercach swych, na łożach waszych, a umilkniecie. Ofiarujcież ofiary sprawiedliwości, a ufajcie w Panu.” „Nie obruszaj się na złośników, ani zajrzyj czyniącym nieprawość. Albowiem złośnicy będą wykorzenieni; lecz którzy oczekują Pana [Jehowy NW] ci odziedziczą ziemię.” — 4:5, 6; 37:1, 9.
Psalmy są też światłem dla nas dlatego, że pokazują, co Bóg pochwala, a co gani: „Panie! któż będzie przebywał w przybytku twoim? (...) Ten, który chodzi w niewinności i czyni sprawiedliwość, a mówi prawdę w sercu swoim, który nie obmawia językiem swoim, nic złego nie czyni bliźniemu swemu, ani zelżywości kładzie na bliźniego swego (...) i darów przeciwko niewinnym nie przyjmuje.” (15:1, 2, 3, 5) „Strzeż języka twego od złego, a warg twoich, aby nie mówiły zdrady. Odwróć się od złego, a czyń dobrze; szukaj pokoju, a ścigaj go.” „Wy, którzy miłujecie Pana, miejcie zło w nienawiści.” — 34:14, 15; 97:10.
Również to, o co psalmista się modli, rzuca światło na naszą ścieżkę: „Występki któż rozumie? od tajemnych występków oczyść mię. I od swawolnych zachowaj sługę twego, aby nie panowali nade mną; tedy doskonałym będę, a będę oczyszczony od przestępstwa wielkiego. Niechże będą przyjemne słowa ust moich i rozmyślanie serca mego przed obliczem twoim, Panie.” (19:13-15) „Panie! nie wyniosło się serce moje, ani się wyniosły oczy moje.” „Panie! połóż straż ustom moim, strzeż drzwi warg moich. Niech mię bije sprawiedliwy, a przyjmę to za miłosierdzie, i niech mię gromi, a będzie mi to za najwyborniejszy olejek, który nie zarazi głowy mojej.” — 131:1; 141:3, 5.
Zaiste, jak nigdy dotąd potrzebujemy dziś duchowego światła, które oświeca naszą ścieżkę. Poza innymi księgami Biblii światło to daje nam księga Psalmów, gdyż prócz licznych pieśni na chwałę Jehowy Boga i wezwań, aby w Nim pokładać ufność, zawiera ona mnóstwo wskazań historycznych, wiele proroctw i niezawodnych nauk oraz bezmiar dobrych napomnień, „śpiewajcież Bogu, śpiewajcie; śpiewajcież królowi naszemu, śpiewajcie. Albowiem Bóg [jest] królem wszystkiej ziemi, śpiewajcież rozumnie.” — 47:7, 8.
-
-
„Ręka” w Piśmie świętymStrażnica — 1963 | nr 19
-
-
„Ręka” w Piśmie świętym
NASZA niezrównana ręka ze swym kciukiem, który może być przeciwstawiony wszystkim innym palcom, jest wymownym świadectwem mądrości i kwalifikacji naszego Stwórcy. Bez niej człowiek byłby jeszcze bardziej ograniczony w swych czynnościach.
Ręka często jest wspominana w Piśmie świętym — około dwa tysiące razy. Uchodziła ona na przykład za miarę. Szerokość dłoni stanowiła 7,5 cm. Piędź (odległość od końca kciuka do końca małego palca przy rozciągniętej dłoni) stanowiła 22,5 cm, czyli pół łokcia (1 łokieć = 45 cm). Jeśli więc czytamy, że olbrzym Goliat miał wysokość sześciu łokci i jednej piędzi, wtedy znaczy to, że jego wysokość wynosiła prawie 3 metry. — 2 Mojż. 37:12; 1 Sam. 17:4.
Ręce używane też były przy modlitwie, lecz
-