Coś ciekawego z Biblii — Psalmy 107 do 150

Szczęśliwy Bóg, szczęśliwy lud!

Dla większości ludzi szczęście jest czymś nieosiągalnym. Istnieje jednak niewielka grupa, która zaznaje go na co dzień. Jak się to udaje? Ludzie ci praktykują prawdziwe wielbienie! Psalmy upewniają nas, że Jehowa jest szczęśliwym Bogiem i że dzięki oddawaniu Mu czci również możemy być szczęśliwi. Przekonajmy się o tym na podstawie piątej części Księgi Psalmów, obejmującej Psalmy od 107 do 150.

JEHOWA WYZWOLICIELEM

Zechciej przeczytać Psalmy 107 do 119. Modlitwa Żydów o uwolnienie z niewoli babilońskiej zostaje wysłuchana i „odzyskani przez Jehowę” świętują powrót, śpiewając pieśń (Ps. 107). Dawid, który też niegdyś został ocalony, ‛gra’ Bogu oraz sławi Jego miłość i dobroć (Ps. 108, 109). Pan Dawida, Jezus Chrystus, wspierany mocą Jehowy ma podbić nieprzyjaciół Bożych (Ps. 110). Jehowa nie tylko wyzwala swój lud, ale też błogosławi sprawiedliwemu, który się Go boi (Ps. 111, 112). Po oswobodzeniu z Babilonu Żydzi podczas ważniejszych dorocznych świąt śpiewali pieśni pochwalne, czyli psalmy tworzące tak zwany Hallel (Ps. 113 do 118). Psalm 119 jest najdłuższy i tylko dwa ze 176 wersetów nie odnoszą się do Słowa Bożego bądź do Jego Prawa.

• 107:27 (Biblia warszawska) — Jak „cała ich mądrość obróciła się wniwecz”?

Kiedy Żydzi byli w niewoli babilońskiej, ich mądrość okazała się bezużyteczna, podobnie jak wiedza żeglarzy, gdy spada na nich znienacka gwałtowny sztorm; wszelkie ludzkie sposoby ratunku zawiodły. Wybawienie nadeszło dopiero wtedy, gdy w tej krytycznej sytuacji zwrócili się do Jehowy. Uśmierzył On symboliczną burzę i doprowadził ich do bezpiecznej „przystani” — na teren dawnego królestwa Judy (Ps. 107:30, Bw).

• 110:3 — Dlaczego „młodzieńców” przyrównano do „kropli rosy”?

Rosa wiąże się z błogosławieństwem, urodzajem i obfitością (Rodz. 27:28). Krople rosy działają delikatnie, orzeźwiająco, podtrzymują życie i jest ich bardzo dużo. W dniu rozprawy zbrojnej mesjańskiego Króla jego poddani zaofiarowują się szybko, ochoczo i tak licznie, że można ich przyrównać do kropel rosy. Rzesza młodych mężczyzn i kobiet w organizacji Jehowy, niczym taka orzeźwiająca rosa, służy dziś Bogu oraz pomaga swym współwyznawcom.

• 116:3 — Czym są „powrozy śmierci”?

Wydawało się, iż śmierć tak mocno spętała psalmistę powrozami, których nie sposób zerwać, że nie było już ratunku. Ciasne skrępowanie kończyn sprawia dotkliwy ból. W greckiej Septuagincie oddano hebrajskie słowo oznaczające „więzy” przez „boleści”. Kiedy umierał Jezus Chrystus, śmierć zamknęła go w obezwładniającym, bolesnym uścisku. Jehowa wskrzesił go, i w ten sposób ‛rozwiązał boleści śmierci’ (Dzieje 2:24, Biblia gdańska).

• 119:83 — W jakim sensie psalmista był „jak butla skórzana”?

Czekając na pocieszenie od Jehowy, psalmista stał się niczym zawieszony gdzieś, nieużyteczny bukłak. W dymie rozchodzącym się po namiocie lub domu bez komina taki skórzany worek stopniowo ciemniał, marszczył się i rozsychał. Trafnie to unaocznia, co się działo z psalmistą, gdy był w rękach prześladowców (werset 84). Na jego znękanej, pobrużdżonej twarzy odbijało się zapewne przygnębienie, a całe ciało prawdopodobnie zmizerniało i wyschło (por. Ps. 32:4, Bg). Mogło mu się wydawać, że jest nic nie wart, niczym suchy bukłak, który nadaje się tylko do wyrzucenia, bo już nie można w nim przechowywać płynów. Mimo to ‛nie zapomniał ustaleń Bożych’.

• 119:119 — Co to znaczy, że Jehowa obraca niegodziwców wniwecz, „niby spieniony żużel”?

Żużel tworząc się na powierzchni roztopionego metalu lub w piecu hutniczym to bezwartościowy produkt odpadowy, zanieczyszczenie, które trzeba usunąć. Toteż wytapiacz oddziela takie metale, jak srebro i złoto, od „żużla”. Podobnie Jehowa odłącza ludzi wartościowych, których darzy swą łaską, od niegodziwców. Ci ostatni zasługują w Jego oczach jedynie na to, by ich odrzucić, niczym żużel na hałdę (por. Ezech. 22:17-22).

Nauka dla nas: Jak Żydzi w czasach starożytnych, tak dziś Świadkowie Jehowy oczekują wybawienia — tym razem z zawieruchy Armagedonu (Obj. 16:14, 16). W czasie wyznaczonym przez Boga ta wielka wojna zmiecie z powierzchni ziemi obecny system rzeczy. Ludzie, którzy nie szukają ratunku u Jehowy, będą absolutnie bezradni, gdy znajdą się w odmęcie zagłady. Natomiast ci, co przeżyją, będą składać Jehowie „dzięki za Jego serdeczną życzliwość”. Toteż zarówno namaszczeni duchem naśladowcy Jezusa, jak i osoby należące do „wielkiej rzeszy” mogą w obecnych dniach ostatnich w pełni zaufać Jehowie (Ps. 107:31; Obj. 7:9).

‛PIEŚNI WSTĘPOWAŃ’

Przeczytaj Psalmy 120 do 134. Każdy z tych 15 psalmów jest nazwany „pieśnią wstępowań”. Bibliści nie są zgodni co do znaczenia słowa „wstępowania”. Być może jednak psalmy te śpiewali Izraelici, gdy wstępowali ku górze do Jeruzalem na trzy doroczne święta (Ps. 122:1).

• 120:4 — Czym były te „zaostrzone strzały” i „rozżarzone węgle”?

Oszczerczy język może być równie zgubny jak broń lub ogień (Prz. 12:18; Jak. 3:6). Jehowa odpłaci mu i zadba o to, by zamilkł, jak ktoś przeszyty strzałami wojownika. Rzecz ciekawa, węgle z żarnowca palą się bardzo gwałtownie. Unaocznia to, jak surowy wyrok Bóg wyda na „podstępny język” (Ps. 120:2, 3).

• 131:2 (Bw) — Jak dusza staje się niczym „dziecię odstawione od piersi”?

Niemowlę lgnie do matki, szukając u niej pokarmu. Kiedy zaspokoi łaknienie, matka odstawia je od piersi i w jej ramionach czuje się zadowolone i bezpieczne. Psalmista, który był człowiekiem pokornym (w. 1), ‛uciszył się i uspokoił’ jak dziecko, które po nakarmieniu znalazło się w takich troskliwych objęciach. Pokorne czekanie na Jehowę i spełnianie Jego woli pozwala czuć się bezpiecznie i przynosi obfite błogosławieństwa.

Nauka dla nas: Chociaż Jehowa może wybawić swój lud z niedoli, nie osłania go przed wszystkimi przeciwnościami. Nierzadko właśnie kłopoty skłoniły pisarzy do ułożenia tych psalmów. Niemniej jednak Bóg ‛nie pozwoli, żebyśmy byli kuszeni ponad to, co zdołamy znieść’, i „otworzy też wyjście” (1 Kor. 10:13). Jehowa chroni nas przed popadnięciem w ruinę duchową. Może tak pokierować wydarzeniami, by odsunąć nieszczęście, albo doda nam sił, byśmy potrafili je przetrzymać. Prawdziwym ukojeniem i dobrodziejstwem jest pod tym względem jedność panująca na naszych zebraniach chrześcijańskich (Ps. 133:1-3).

BÓG GODZIEN WYSŁAWIANIA

Przeczytaj Psalmy 135 do 145. W przeciwieństwie do bożków, którym zresztą stają się podobni ich twórcy, Jehowa jest Wyzwolicielem i Bogiem godnym wysławiania (Ps. 135, 136). Lud Jego nawet w Babilonii nie zapomniał „pieśni o Syjonie” (Ps. 137). Dawid mówi, że ‛królowie będą sławić Jehowę’, i raduje się z tego, iż został cudownie uczyniony (Ps. 138, 139). Modli się do Boga o ochronę i wychwala Jego dobroć, bo wie, że tylko utrzymywanie zażyłych stosunków z Jehową zapewnia prawdziwe szczęście (Ps. 140 do 145).

• 138:2 — Jak Bóg wywyższył swą wypowiedź ponad swoje imię?

Kiedy Jehowa coś ogłasza, potwierdzając to swym imieniem, dużo się spodziewamy po spełnieniu Jego słów. A On zawsze czyni jeszcze więcej, niż oczekujemy, i w rezultacie rzeczywistość przechodzi wszelkie nasze nadzieje. Bóg wywyższa swą „wypowiedź” w tym sensie, że jej realizacja przerasta nasze najśmielsze wyobrażenia.

• 139:9 — Co rozumieć przez „skrzydła jutrzenki”?

Dawid mówi tu o świetle poranka, które jakby na skrzydłach szybko rozchodzi się po niebie od wschodu na zachód. Choćby „wziął skrzydła jutrzenki” i dotarł do kresów zachodu, to nawet tam znajdowałby się pod baczną opieką Jehowy (Ps. 139:10; por. Am. 9:2, 3).

• 141:3 (Miłosz) — Dlaczego Dawid chciał, aby postawiono ‛wartę u drzwi jego warg’?

Dawid wiedział, ile szkód można wyrządzić językiem i jak skłonni są niedoskonali ludzie do nierozważnej mowy, zwłaszcza gdy się ich prowokuje. Mojżesz był najpotulniejszym człowiekiem na ziemi, ale i on zgrzeszył w związku z wodami Meriba (Liczb 12:3; 20:9-13). Zatem aby nikogo nie zranić słowem i zachować dobre serce, koniecznie trzeba panować nad swoją mową (Jak. 3:5-12).

• 142:8 (Miłosz) — Dlaczego Dawid napisał, że jego dusza jest w „więzieniu”?

Dawid czuł się całkowicie osamotniony ze swymi trudnościami, jak gdyby przebywał w ciemnym, groźnym lochu — odizolowany od wszystkich i nie rozumiany przez nich. Kiedy ogarniają nas podobne uczucia i ‛spoglądając na prawo’ odnosimy wrażenie, że nie jesteśmy zabezpieczeni przed napaścią z tej strony, możemy ufnie wzywać Jehowę na pomoc (Ps. 142:4-8, Miłosz).

Nauka dla nas: W Psalmie 139 Dawid raduje się, że Bóg potrafi go ‛przebadać’ oraz że zna jego samego i jego drogi. Wcale nie próbuje się uwolnić od kierownictwa Jehowy; przeciwnie — chce Mu podlegać w jeszcze pełniejszej mierze. Dawid wiedział, że Bóg zawsze go obserwuje. Taka świadomość nie tylko powstrzymuje od złych postępków, lecz także przynosi niewysłowioną pociechę. Dzięki uzmysłowieniu sobie, że Jehowa widzi nasze czyny, rozumie nasze problemy i zawsze jest gotów nam pomóc, mamy dogłębne poczucie bezpieczeństwa i spokoju, nieodzowne do tego, by być szczęśliwym.

WYSŁAWIAJCIE JAH!

Przeczytaj Psalmy 146 do 150. Psalmy te raz jeszcze podejmują temat całej księgi: „Wysławiajcie Jah!” Każdy z nich zaczyna się i kończy tym płomiennym wezwaniem. A ich wspaniałą kulminacją jest Psalm 150, który wzywa całe dzieło stworzenia, by ‛sławiło Jah’.

• 146:3 — Dlaczego nie należy pokładać ufności w człowieczych przywódcach?

Są śmiertelni. Nie potrafią ocalić ani siebie, ani tych, którzy im ufają. Fakt, że mogą umrzeć, podkopuje ich kredyt zaufania. Natomiast „szczęśliwy ten (...), kto ma nadzieję w Jehowie, swoim Bogu” (Ps. 146:5, 6). Psalmista rozumiał, że potrzebujemy kierownictwa przewyższającego ludzkie możliwości.

• 148:4 (Bw) — Czy są „wody nad niebiosami”?

Psalmista najwidoczniej miał na myśli unoszące się nad ziemią chmury, z których woda opada w postaci deszczu, aby następnie spływać do morza. Obieg ten jest niezbędny do podtrzymania życia i przynosi chwałę Stwórcy. Ponieważ przestrzeń między ziemią a podstawą chmur można nazwać niebiosami, psalmista opisał chmury jako „wody nad niebiosami”.

Z Psalmów wynika pewna niezbita prawda: Jeżeli chcemy być szczęśliwi, to musimy utrzymywać dobre stosunki z Jehową. Dlatego wszelkie dążenia ludu Bożego oraz cały sens naszego istnienia można ująć w końcowych słowach psalmisty: „Wszystko, co oddycha, niech sławi Jah. Wysławiajcie Jah!” (Ps. 150:6).