W czym możemy być „naśladowcami Boga”?
„Bądźcie więc wy doskonali, jak doskonały jest Ojciec wasz niebieski.” — Mat. 5:48.
1. Jak powinniśmy się ustosunkować do naszego niebiańskiego Ojca? Dlaczego?
JEŻELI kogoś naprawdę podziwiasz, to czy nie będziesz chciał być do niego podobny? Zapewne podejmiesz nawet specjalne starania, żeby go naśladować. Tak zachowują się na przykład dzieci. Często się słyszy, jak mali chłopcy mówią: „Kiedy dorosnę, będę taki sam, jak mój tatuś.” Czy nie powinniśmy się podobnie zapatrywać na naszego niebiańskiego Ojca, Jehowę Boga? Zasługuje On na to pod każdym względem! Jakże szczodrze zaspokaja nasze potrzeby, do tego stopnia, że przedsięwziął kroki umożliwiające wykupienie nas z grzechu i śmierci, byśmy się mogli cieszyć życiem wiecznotrwałym! (Jana 3:16; Ps. 145:16). Czyż nie powinno nas ożywiać pragnienie, by się upodobnić do Boga? Ale w czym możemy brać sobie wzór z Niego? W jakiej mierze zdołamy Go naśladować?
2. (a) Jak to możliwe, żebyśmy się stali doskonali, tak jak doskonały jest Bóg? (b) W jakim sensie często używa się słowa „doskonały”? Jak to odpowiada znaczeniu słowa hebrajskiego oraz greckiego, tłumaczonego na „doskonały”?
2 Zdziwi cię może, drogi czytelniku, do jakiego stopnia mamy według słów Jezusa Chrystusa być podobni do Boga. W słynnym Kazaniu na Górze powiedział on: „Bądźcie więc wy doskonali, jak doskonały jest Ojciec wasz niebieski” (Mat. 5:48). Czy jednak my, stworzenia niedoskonałe, w ogóle możemy być doskonali? Tak, ponieważ zarówno w Piśmie świętym, jak i w mowie potocznej, słowo „doskonały” bywa używane w sensie względnym. Można na przykład powiedzieć, że jakaś rzecz jest doskonała, gdy całkowicie, czyli w pełni służy swemu celowi. Dlatego też o sługach Bożych, takich jak Noe i Job [Ijob] powiedziano, że byli „doskonali” (Rodz. 6:9, Wk; Joba 2:3, Gd). Słowa występujące w hebrajskim i greckim oryginale Biblii, tłumaczone na „doskonały”, oznaczają coś, co jest „zupełne, całkiem rozwinięte, nie uszkodzone”, tak jak i polskie słowo „doskonały” znaczy: „wyróżniający się najwyższą jakością, wolny od usterek, wzorowy, znakomity”.
3, 4. (a) W jakim sensie Noe i Job byli doskonali? (b) W jakim znaczeniu i my możemy być doskonali tak jak nasz niebiański Ojciec?
3 Prawdą jest, że ludzie tacy jak Noe albo Job nie byli „doskonali” w tym sensie, iżby byli bez grzechu, jednak w sumie spełnili to, czego od nich Bóg oczekiwał, zważywszy na czas i warunki, w jakich żyli. Podobali się Bogu; uczynili to, czego się Bóg po nich słusznie spodziewał. Wobec tego byli nienaganni, bez zarzutu, w takim właśnie sensie doskonali.
4 Pamiętając o tym, lepiej zrozumiemy słowa Jezusa. Kiedy zachęcał: „Bądźcie więc wy doskonali, jak doskonały jest Ojciec wasz niebieski”, nie miał na myśli, że oczekuje się od nas stanu bezgrzesznego, ale że będziemy doskonali pod pewnymi innymi względami. Można to łatwo wyczytać z kontekstu owych słów Jezusa. Jezus powiedział akurat, że Bóg zsyła światło słoneczne i deszcz nie tylko na dobrych i sprawiedliwych, ale też na niesprawiedliwych i złych. Jeżeli więc my chcielibyśmy być naśladowcami Boga, tak doskonałymi jak On jest doskonały, to musielibyśmy być życzliwi, miłosierni i szczodrobliwi nie tylko w obcowaniu z krewnymi, przyjaciółmi bądź ludźmi tej samej rasy lub narodowości, lecz musielibyśmy także okazywać chęć i gotowość wyświadczania dobra wszędzie, gdzie nadarza się po temu sposobność albo gdzie istnieje potrzeba. Będzie wtedy można powiedzieć, że nasza miłość jest zupełna, doskonała.
5, 6. (a) Dlaczego Jezus powiedział pewnemu bogatemu młodzieńcowi, że jeszcze nie dosięga doskonałego miernika? (b) Jaką naukę możemy dziś wyciągnąć z tamtego wydarzenia?
5 Jeżeli jako naśladowcy Boga chcemy być doskonali, tak jak On jest doskonały, musimy również wszelkimi siłami popierać czyste wielbienie. Jezus Chrystus wskazał na tę okoliczność, kiedy przyszedł do niego pewien młody i bogaty dostojnik, aby zapytać, co powinien zrobić, żeby odziedziczyć życie wieczne. Jezus wyjaśnił mu: „Jeśli chcesz być doskonały, idź, sprzedaj, co posiadasz, i rozdaj ubogim, a będziesz miał skarb w niebie. Potem przyjdź i chodź za Mną” (Mat. 19:16-23). Widocznie liczne dobra materialne, jakie ten młodzieniec posiadał, rozpraszały jego uwagę i przeszkadzały mu w służeniu Bogu całą duszą. Serce jego lgnęło raczej do tych bogactw. Jezus zdawał sobie sprawę z tego, że ów młody człowiek lepiej by na tym wyszedł, gdyby się pozbył swych brzemion. Uniemożliwiały mu one doskonałe, czyli niepodzielne zaangażowanie się w służbę Bożą.
6 Jakie znaczenie mają dziś dla nas te słowa Jezusa o staniu się „doskonałym”? Otóż znaczą one: Nie możemy się zadowalać jedynie symbolicznym służeniem Bogu. Musimy miłować Jehowę Boga całym umysłem, sercem, z całej duszy i ze wszystkich sił oraz nie dopuszczać do tego, by osobiste pragnienia lub ambicje zablokowały nasze zupełne oddanie się Jemu. Toteż jeśli żadne obowiązki biblijne ani przeszkody w rodzaju jakiejś niedomogi fizycznej nie powstrzymują nas od uczestniczenia w pełnoczasowym głoszeniu innym ludziom dobrej nowiny o Królestwie Bożym, podejmiemy taką pełnoczasową pracę kaznodziejską. Żadną miarą nie będziemy „doskonali”, jeśli się ociągamy ze służeniem Bogu.
PROSTOLINIJNOŚĆ I SPRAWIEDLIWOŚĆ
7, 8. (a) Co mówi Pismo święte na temat sprawiedliwości Jehowy Boga? (b) Czego potrzeba, aby naśladować rzetelność Boga w naszej pracy świeckiej?
7 Kto chce ‚być doskonałym, jak doskonały jest Bóg’, ten musi miłować to, co Bóg miłuje. Należy do tego przestrzeganie zasad rzetelności i sprawiedliwości. Biblia podaje wyraźnie, że Jehowa „miłuje sprawiedliwość”; ponadto czytamy, że jest „On Bogiem wiernym, a nie zwodniczym, On sprawiedliwy i prawy” (Ps. 37:28; Powt. Pr. 32:4). Aby więc być „naśladowcami Boga”, musimy być uczciwi we wszystkim, co czynimy (Efez. 5:1). Jeżeli jesteśmy zatrudnieni gdzieś lub u kogoś w charakterze pracownika, dotyczy to również naszych stosunków z pracodawcą. W dobie obecnej, kiedy tak bardzo szerzy się nieuczciwość, powszechna jest wśród ludzi skłonność do naśladowania praktyk naprawdę godnych potępienia, a tym samym do pójścia „za gromadą, aby źle czynić”. — Wyjścia 23:2, Wk.
8 Wielu pracowników na przykład ma zwyczaj tyle tylko dokładać się do pracy, by nie stracić posady; kiedy nikt nie widzi, przywłaszczają sobie rzeczy, które do nich nie należą. Po prostu nie wolno tak postępować, jeśli się chce być naśladowcą Boga. Rozpowszechniona jest dziś również praktyka polegająca na nieuzasadnionym korzystaniu z opieki społecznej albo z zasiłków dla bezrobotnych oraz zwyczaj zapożyczania się i niezwracania długu. Tymczasem chcąc być „doskonałymi” w przestrzeganiu tego, co sprawiedliwe, musimy brać „pod uwagę nie tylko to, co słuszne jest w oczach Pana, lecz także w oczach ludzi”, dbając o „właściwe prowadzenie się wśród narodów”. — Ps. 37:21; 2 Kor. 8:21, Kow; 1 Piotra 2:12, NW.
9. Czego wymaga od nas Boska sprawiedliwość, jeśli chodzi o nasze stosunki z „Cezarem”?
9 Naśladowanie Boga pod względem sprawiedliwości wymaga też sumiennego płacenia podatków. Słowo Boże powiada nam: „Oddajcie (...) Cezarowi to, co należy do Cezara”; a w innym miejscu: „Oddajcie każdemu to, co się mu należy: komu podatek — podatek” (Marka 12:17; Rzym. 13:7). Niedawno temu pewnego zamożnego chrześcijanina uchylającego się od podporządkowania tym biblijnym nakazom trzeba było wykluczyć z chrześcijańskiego zboru świadków Jehowy. W istocie rzeczy był pod tym względem rzadkim wyjątkiem, podobnie jak Akan w starożytnym Izraelu, ponieważ świadkowie Jehowy na ogół mają dobrą opinię praworządnych podatników (Joz. 7:1-26). Na przykład w niemieckim dzienniku Sindelfinger Zeitung ukazał się artykuł zatytułowany: „Najuczciwszymi ludźmi są (...) świadkowie Jehowy”. Była w nim mowa o płaceniu podatków, a kończył się stwierdzeniem: „Federalny minister finansów oświadczył, że świadkowie Jehowy okazują się najuczciwszymi ludźmi w Republice Federalnej”. Tak zresztą być powinno, skoro celem świadków Jehowy jest naśladowanie Boga.
WIERNOŚĆ I NIEZAWODNOŚĆ
10. Co powiada Pismo święte o wierności i niezawodności Jehowy Boga?
10 Jehowa Bóg daje nam znakomity przykład do naśladowania, będąc wiernym i niezawodnym. Prorok Boży, Mojżesz, powiedział o Nim do swego ludu, to jest do Izraela: „Dobrze wiesz, że Jehowa, twój Bóg, jest Bogiem prawdziwym, Bogiem wiernym, dotrzymującym przymierza, i serdecznej życzliwości” (Powt. Pr. 7:9, NW). Następca Mojżesza, Jozue, poświadczył ten sam fakt, mówiąc: „Dobrze wiecie całym swoim sercem i całą swoją duszą, że nie chybiło ani jedno słowo ze wszystkich słów dobrych, które Jehowa, wasz Bóg, do was wypowiedział. Wszystkie się wam sprawdziły. Ani jedno słowo z nich nie chybiło.” Jehowa istotnie jest naszym „wiernym Stwórcą”, któremu możemy z największą ufnością „oddać swe dusze w opiekę”. — Joz. 23:14, NW; 1 Piotra 4:19, Kow; 1 Kor. 10:13.
11. (a) Jakie obowiązki mamy wobec Boga jako oddane Mu dzieci? (b) W jaki sposób możemy wykazać wierność i niezawodność przy spełnianiu najważniejszego dziś zadania sług Bożych?
11 Zatem jako naśladowcy Jehowy Boga my także musimy być wierni i niezawodni. Posiadamy dane nam do dyspozycji takie wartości, jak: czas, pieniądze, energię i możność osobistego oddziaływania na drugich. Musimy wykazać, że wiernie nimi zarządzamy (1 Kor. 4:1, 2). Czyż nie powiedzieliśmy Jehowie, że chcemy być Jego dziećmi i że będziemy Mu służyć przez całe życie? A czy w praktyce wiernie dotrzymujemy słowa? Podstawowym zadaniem, którego wykonania Jehowa oczekuje dziś od swoich sług, jest głoszenie o Jego Królestwie — o rządzie, który usunie z ziemi niegodziwość i zaprowadzi na niej pokój. W proroctwie spełniającym się za naszych dni Jezus zapowiedział: „Ewangelia o królestwie będzie głoszona po całej ziemi (...). I wtedy nadejdzie koniec” (Mat. 24:14). Czy wiernie uczestniczymy w tym dziele głoszenia? Czy bierzemy w nim regularnie udział, wstępując do wszystkich ludzi mieszkających na przydzielonym nam terenie? Czy odwiedzamy ponownie wszystkie osoby, które okazały zainteresowanie i pragną się więcej dowiedzieć o Bogu? Czy jesteśmy niezawodni w prowadzeniu z takimi ludźmi domowych studiów Biblii?
12, 13. (a) Jak można w małżeństwie wykazać niezawodność wzorowaną na Bogu? (b) Jak młodzi chrześcijanie mogą dowieść, że są godni zaufania?
12 Istnieje też inna ważna dziedzina, w której koniecznie musimy być wierni i niezawodni, a jest nią nasze życie rodzinne. Czy będąc jako chrześcijanie związani węzłem małżeńskim dotrzymujemy złożonego ślubowania, że będziemy się wzajemnie kochać i troszczyć się o siebie? Czy przeciwnie, dopuszczamy do tego, by jakieś inne sprawy, na przykład różnego rodzaju ambicje, skłoniły nas do zaniedbywania swego partnera małżeńskiego? Czy wiernie ograniczamy swe zainteresowanie płcią odmienną do współmałżonka, czy też czasem pragnienia wędrują gdzie indziej? Miłość i wczuwanie się w stan drugiej osoby pomoże nam być wiernymi i niezawodnymi. Postępując w ten sposób, będziemy naśladować Jehowę; pokażemy, że jesteśmy doskonali, jak i On jest doskonały. Jehowa z całą pewnością jest wiernym i godnym zaufania Mężem swej organizacji, przyrównanej w Biblii do małżonki. — Izaj. 54:1, 5.
13 A co z wami, ludzie młodzi? Czy naśladujecie Boga przez to, że jesteście wierni i niezawodni? Czy na przykład traktujecie poważnie prace zadane wam w szkole i pilnie je wykonujecie? Czy rzetelnie spełniacie obowiązki domowe? Czy ojciec wracając wieczorem do domu stwierdza, że wykonaliście zadanie, jakie wam ewentualnie wyznaczył? W dniach młodości macie dobrą sposobność, by pamiętać o swym wielkim Stworzycielu przez czynienie tego, co sprawi, że w Jego oczach nabierzecie wartości. — Kohel. 12:1.
NIENAWIDZIĆ, CZEGO NIENAWIDZI BÓG
14. Czego powinniśmy — między innymi — nienawidzić, jeśli naśladujemy Jehowę?
14 Jeszcze jedna możliwość stania się „naśladowcami Boga” i wykazania w ten sposób, że się jest doskonałym, tak jak On jest doskonały, tkwi w nienawidzeniu tego, czego nienawidzi Bóg. A czego On nienawidzi? Sam powiada o tym: „Ja, Jahwe, (...) nienawidzę grabieży z bezprawiem.” W innym tekście czytamy: „Tych sześć rzeczy w nienawiści ma Jahwe, a siedem budzi u Niego odrazę: wyniosłe oczy, kłamliwy język, ręce, co krew niewinną wylały, serce knujące złe plany, nogi, co biegną prędko do zbrodni, świadek fałszywy, co kłamie, i ten, kto wznieca kłótnie wśród braci.” Biblia doradza również: „Wy, którzy miłujecie Pana, miejcie w nienawiści zło!” „Miejcie wstręt do złego”. — Izaj. 61:8; Prz. 6:16-19; Ps. 97:10, NP; Rzym. 12:9.
15. (a) Co to znaczy ‚mieć w nienawiści zło’? (b) Dlaczego jest sprawą ważną, byśmy nienawidzili zła?
15 Co to właściwie znaczy: ‚mieć w nienawiści zło’? Oznacza to czuć silną odrazę do tego, co złe, nie cierpieć tego, nie znosić. Tak, nie wystarczy, żebyśmy byli obojętni, czyli neutralni wobec tego, co niegodziwe lub podłe. Zło niekiedy potrafi wydać się bardzo atrakcyjne dla naszych upadłych skłonności; może podniecać, zapowiadać przyjemność zmysłową bądź też wygodę i dobrobyt. Dlatego właśnie jest bezwzględnie konieczne, żebyśmy do wszystkiego, co złe, odnosili się ze wstrętem. Jak to osiągnąć?
16. Jak możemy uniknąć tego, by zakorzeniła się w nas i wybujała niegodziwość?
16 Przede wszystkim możemy starać się szczerze i usilnie o to, by żadna forma niegodziwości nie zakorzeniła się w nas; musimy w tym celu strzec swych serc, swych skłonności, pragnień i uczuć (Prz. 4:23; 1 Piotra 3:10, 11). Duże znaczenie ma w tym wypadku pilnowanie, jakie czytamy książki i jakie artykuły w gazetach lub czasopismach. Czy gnębi nas tak chorobliwa ciekawość w stosunku do niegodziwości, że znajdujemy przyjemność w czytaniu na jej temat? Wtedy nie można by o nas powiedzieć, że nienawidzimy zła. Natomiast jeśli mamy w nienawiści zło, to nie będziemy też oglądać programów telewizyjnych ani filmów ukazujących brutalność, przemoc, niemoralność oraz inne formy nikczemnego postępowania. Nie da się wciąż oglądać takich rzeczy bez zatracenia wrażliwości i przytępienia poprzedniej nienawiści; zapewne dojdzie nawet do tego, że zaczniemy ich pragnąć.
17. (a) Dlaczego musimy być ostrożni w doborze bliższych znajomych? (b) Jak powinniśmy się zapatrywać na decyzję o wykluczeniu, jeśli taką ogłosi komitet sądowniczy? Dlaczego?
17 Ponadto jeśli mamy naśladować Jehowę przez nienawidzenie zła, będziemy też nadzwyczaj ostrożni w doborze koleżeństwa, pamiętając o tym, że „złe towarzystwo psuje dobre obyczaje” (1 Kor. 15:33, Kow). Będzie to również obejmować popieranie decyzji zborowego komitetu sądowniczego, gdy ten wykluczy z naszej społeczności kogoś z powodu postępowania, jakie nie przystoi chrześcijaninowi (1 Kor. 5:1-13). Towarzystwo takiej osoby nie przyniosłoby pożytku. Niegodziwość, w jaką się wdał ten człowiek, i hańba, jaką jego zachowanie ściągnęło na Jehowę Boga oraz na zbór chrześcijański, powinny w nas wywoływać sprawiedliwe oburzenie. Powinniśmy wziąć pod uwagę, jak bardzo jego złe prowadzenie się mogło być gorszące dla nowych lub niedojrzałych chrześcijan. Obowiązkiem naszym jest zareagować tak, jak apostoł Paweł, kiedy powiedział: „Któż doznaje zgorszenia, żebym i ja nie płonął?” — 2 Kor. 11:29.
NAŚLADOWANIE MIŁOŚCI BOŻEJ
18. (a) W jaki sposób możemy najbardziej przekonująco dowieść, że jesteśmy „doskonali”, tak jak doskonały jest Bóg? (b) Z jakich powodów powinniśmy Go naśladować pod tym względem?
18 Najlepiej jednak udowodnimy, że jesteśmy ‚doskonali, jak doskonały jest nasz Ojciec’, gdy będziemy przejawiać wspaniałą zaletę, jaką jest miłość. Słowo Boże nadzwyczaj mocno uwydatnia tę Jego właściwość. „Bóg JEST miłością” — powiada Biblia. Bóg zalecił nam swą miłość zwłaszcza „przez to, że Chrystus umarł za nas, gdyśmy byli jeszcze grzesznikami”. Całe to powzięte z miłości postanowienie co do jednorodzonego Syna Bożego, Jezusa Chrystusa, na pewno powinno w nas wzbudzić wdzięczność! Apostoł Jan wskazał: „Jeśli Bóg tak nas umiłował, to i my winniśmy się wzajemnie miłować.” — 1 Jana 4:9-11, 16; Rzym. 5:8.
19. Jakimi sposobami możemy okazywać szczodrość podobną do Boskiej?
19 Podobni Bogu w miłości możemy być między innymi przez szczodrość. Od tego „Ojca świateł niebiańskich” pochodzi „każdy dobry dar i każdy doskonały podarunek”; to On „udziela wszystkim szczodrze i bez wypominania” (Jak. 1:17, 5, NW). Co możemy szczodrze rozdawać, aby iść śladami Boga? Przede wszystkim zdajmy sobie sprawę z tego, że posiedliśmy prawdę dotyczącą zamierzeń Bożych. A ponieważ otrzymaliśmy ją darmo, powinniśmy darmo ją dawać przy każdej stosownej okazji, dzieląc się z innymi ludźmi dobrą nowiną o Królestwie. Możemy też przejawiać taką szczodrość jak Bóg przez hojne udzielanie swych środków materialnych na poparcie dzieła głoszenia o Królestwie czy to na pobliskich terenach, czy w skali ogólnoświatowej. Jeszcze innym sposobem wykazania szczodrości jest pomaganie drugim chrześcijanom będącym akurat w potrzebie. Przyswojenie sobie takiej szczodrości ma ogromne znaczenie, ponieważ jest to ważny sposób wprowadzania w czyn polecenia Jezusa, żebyśmy byli ‚doskonałymi, jak doskonały jest nasz Ojciec niebieski’. — Mat. 5:46-48; 1 Jana 3:17, 18.
20, 21. (a) W jakim związku myślowym najbardziej bezpośrednio zaleca się nam być „naśladowcami Boga”? (b) Jakie mamy możliwości naśladowania Boga przez wybaczanie?
20 Dalszym sposobem, jakim możemy naśladować miłość Bożą, jest przebaczanie. W gruncie rzeczy rada, żebyśmy byli naśladowcami Boga, została podana właśnie w nawiązaniu do Boskiej gotowości przebaczania. Weźmy tylko pod uwagę kontekst apostolskiego napomnienia, któreśmy rozważali poprzednio: „Bądźcie dla siebie nawzajem dobrzy i miłosierni. Przebaczajcie sobie, tak jak i Bóg nam przebaczył w Chrystusie. Bądźcie więc naśladowcami Boga jako dzieci umiłowane i postępujcie drogą miłości”. — Efez. 4:32—5:2.
21 Skoro wszyscy jesteśmy niedoskonali, a nasza mądrość, zrozumienie i trafność sądu są ograniczone, to czyż nie powinniśmy się zdobywać na wyrozumiałość wobec grzechów naszych chrześcijańskich braci i na gotowość do przebaczenia im? Przecież „miłość zakrywa wiele grzechów” (1 Piotra 4:8). Jeżeli Jehowa „pamięta, że jesteśmy [tylko] prochem” i ‚tak daleko odsuwa od nas nasze występki, jak jest odległy wschód od zachodu’, to czyż my, niedoskonałe stworzenia, nie powinniśmy być jeszcze bardziej skorzy do przebaczenia tym, którzy być może zawinili przeciw nam, ale proszą o puszczenie tego w niepamięć? Jeżeli Bóg „hojny jest w przebaczaniu”, to czy nie powinniśmy Go również w tym naśladować? A w takim razie będziemy gotowi przebaczyć choćby „siedemdziesiąt siedem razy”, jak to Jezus polecił Piotrowi, i nie wyłączymy z tego nawet poważnych wykroczeń przeciw nam, jeśli tylko winowajca okazuje prawdziwą skruchę. — Ps. 103:8-14; Izaj. 55:7; Mat. 18:21-35.
22-24. (a) Co Biblia mówi o wielkoduszności Jehowy? (b) W jaki sposób każdy z nas może naśladować Jehowę i również okazać się wielkodusznym?
22 Bóg ustanowił dla nas wzór miłości jeszcze i przez to, że jest nieskory do gniewu, a za to ogromnie wielkoduszny. Dla uwypuklenia tej jakże pociągającej cechy osobowości Bożej apostoł Piotr napisał: „Jehowa (...) jest cierpliwy wobec was, ponieważ nie pragnie, żeby ktokolwiek uległ zagładzie, ale by wszyscy zdobyli się na skruchę” (2 Piotra 3:9, NW). Jak bardzo powolny do gniewu okazał się Bóg w stosunku do narodu izraelskiego za panowania królów! Biblia powiada: „Bóg ich ojców, Jahwe, bez wytchnienia wysyłał do nich swoich posłańców, albowiem litował się nad swym ludem”. — 2 Kron. 36:15.
23 Możemy naśladować ten przejaw miłości Bożej przez to, że nie damy się wyprowadzić z równowagi niedociągnięciami naszych bliźnich. Czasem osoby, nad którymi ktoś ma pieczę, potrafią okazać obojętność lub beztroskę, a wtedy jakże łatwo jest nadzorcy „wyjść z siebie” — jak się popularnie mówi. Chcąc jednak być naśladowcami Boga, nadzorcy muszą także być cierpliwi, wielkoduszni i nieskorzy do gniewu.
24 Dążenie do przejawiania wielkoduszności jest potrzebne zwłaszcza w kręgu rodzinnym. W świecie do powszechnych zjawisk należy niecierpliwość mężów w stosunku do żon. Jakże stosowna jest przeto rada apostoła Pawła, skierowana do chrześcijan: „Mężowie, miłujcie żony i nie bądźcie dla nich przykrymi”! (Kol. 3:19). Bardzo odpowiednie są tu również słowa apostoła Piotra, dotyczące traktowania żon: „Mężowie, w rozumnym współżyciu ze słabszą naturą niewieścią okazujcie im cześć jako współdziedziczącym łaskę żywota, aby nic nie przeszkadzało modlitwom waszym”. Przestrzeganie tej rady jest tak samo ważne, jak spełnianie woli Bożej w związku z głoszeniem wieści o Jego Królestwie po całej ziemi. — 1 Piotra 3:7, Db.
25, 26. (a) Jak Bóg przejawia wytrwałość? (b) Jak możemy pokazać podobną wytrwałość?
25 Jeżeli mamy być doskonali, jak Bóg jest doskonały, to powinniśmy Go naśladować pod jeszcze jednym względem, mianowicie wzorować się na Jego z miłości wypływającej wytrwałości. „Miłość (...) wszystko znosi” — wyjaśnia Biblia (1 Kor. 13:4, 7). Czy Bóg przejawia, wytrwałość? Owszem, ponieważ nie odstępuje od tego, co słuszne, mimo iż smuci Go i boli, gdy Jego stworzenia postępują źle (Ps. 78:40, 41). Natchniony apostoł przypomina nam: „Bóg (...) znosił z wielką cierpliwością naczynia zasługujące na gniew, gotowe na zagładę”. Dlaczego? Z racji swej miłości, „żeby dać poznać bogactwo swojej chwały względem naczyń objętych zmiłowaniem”. — Rzym. 9:22, 23.
26 Skoro chcemy naśladować Boga pod względem miłości, musimy także przejawiać wytrwałość. „W czynieniu dobrze nie ustawajmy” (Gal. 6:9). Miłość pomoże nam trwać wiernie w dziele głoszenia o Królestwie pomimo obojętności lub nawet sprzeciwu ze strony ludzi, do których się zwracamy. A może pełnimy służbę w placówce zwanej Domem Betel, gdzie się wydaje literaturę biblijną ułatwiającą ogłaszanie Królestwa po całej ziemi? Do obowiązków niejednego pracownika należą tam całkiem zwyczajne, do tego jeszcze monotonne zajęcia, ale miłość do Jehowy Boga pomaga mu wytrwać przy nich, ponieważ zdaje sobie sprawę, że i tym przyczynia się do oczyszczenia z zarzutów imienia Bożego i do zbawienia innych oraz że w ten sposób daje dowód, iż jesteśmy wdzięczni za to wszystko, co dla nas uczynił Bóg.
PO CO STARAĆ SIĘ BYĆ DOSKONAŁYMI, TAK JAK BÓG JEST DOSKONAŁY
27, 28. (a) Czy w kwestii stania się doskonałym, tak jak Bóg jest doskonały, pozostawiono nam swobodę wyboru? (b) Dlaczego stawanie się doskonałym, jak doskonały jest Bóg, przyczynia się do naszego szczęścia?
27 Z całą pewnością nie jest sprawą prostą naśladować Boga i wykazać przez to, że się jest doskonałym, jak On jest doskonały! Zwróćmy jednak uwagę na okoliczność, iż w kwestii stania się „doskonałymi” nie pozostawiono nam swobody wyboru. Jezus powiedział: „Bądźcie więc wy [Musicie być, NW] doskonali, jak doskonały jest Ojciec wasz niebieski” (Mat. 5:48). Tak, jeżeli mamy być prawdziwymi chrześcijanami, „naśladowcami Boga jako dzieci umiłowane”, to bezwzględnie musimy być prostolinijni i sprawiedliwi, wierni i niezawodni, musimy nienawidzić tego, czego Bóg nienawidzi, i przejawiać miłość przez to, że będziemy szczodrzy, gotowi przebaczyć, wielkoduszni i wytrwali (Efez. 5:1). W istocie rzeczy jednak stanie się doskonałym, jak doskonały jest Bóg, nie utrudnia nam życia ani nie wymaga od nas wielkich ofiar. Odnosimy raczej z tego korzyść. Czyż bowiem Jehowa nie jest „szczęśliwym Bogiem”? (1 Tym. 1:11, NW). Naśladowanie Go przyczynia się również do naszego szczęścia. W jaki sposób?
28 Po pierwsze przez to, że naśladując Jehowę, sprawiamy Jemu radość, jak sam powiada: „Bądź mądrym, synu mój, a uweselaj serce moje, abym miał co odpowiedzieć temu, który by mi urągał” (Prz. 27:11, Gd). Oczywiście możemy być szczęśliwi, jeśli nasze postępowanie w życiu raduje naszego niebiańskiego Ojca, nieprawdaż? A dzięki naśladowaniu Boga nie tylko będziemy się teraz cieszyć szczęściem, spokojem umysłu i zadowoleniem, ale także niezawodną nadzieją życia wiecznego w Jego nowym systemie rzeczy. Niewątpliwie istnieją wszelkie powody ku temu, by się starać ‚być doskonałym, jak doskonały jest nasz niebiański Ojciec’, Jehowa Bóg!