Łagodność jest oznaką mądrości

JAKŻE przyjemny jest łagodny powiew wiatru, łagodna zima lub łagodna wiosna! Jeszcze przyjemniejsza jest jednak łagodna odpowiedź, łagodny sposób bycia lub łagodne postępowanie przy zażegnywaniu sporu. Mówi się, że łagodność najlepiej określić, gdy się wylicza, czym ona nie jest: nie jest surowa, szorstka, sroga, nieczuła ani obraźliwa itd. — Łagodnością nazywamy więc to, „co wywiera na nas przyjemny lub kojący wpływ i wywołuje uczucie spokoju”.

Dlaczego łagodność jest oznaką mądrości? Przede wszystkim dlatego, że wysoko ją ceni Jehowa Bóg. Jego Słowo wyraźnie wskazuje, że On przypisuje jej wielką wartość. Łagodność, podobnie jak miłość, wiara i panowanie nad sobą jest „owocem ducha”. Chrześcijanom nakazano, aby dążyli do „łagodnego usposobienia” jak również do sprawiedliwości‚ zbożnego oddania, wiary i miłości. A chrześcijańskim niewiastom udzielono rady, by przyozdabiały się strojem „cichego i łagodnego ducha, który ma wielką wartość w oczach Bożych”. — Gal. 5:22, 23; 1 Tym. 6:11; 1 Piotra 3:4, NW.

Łagodność jest oznaką mądrości również dlatego, że wychodzi na pożytek innym. Ona jest dowodem naszej zdolności wczuwania się, to znaczy zdolności wchodzenia w czyjeś położenie. Ona jest przejawem rozwagi i miłości, przymiotem, który posiadali dawni patriarchowie Abraham, Izaak, i Jakub oraz Mojżesz, a przede wszystkim Jezus Chrystus. Jezus słusznie powiedział: „Przyjdźcie do mnie wszyscy, którzy się trudzicie i jesteście obciążeni, a ja was orzeźwię. Weźcie moje jarzmo na siebie i stańcie się moimi uczniami, bo jestem łagodnie usposobiony i uniżony w sercu a znajdziecie orzeźwienie dla swych dusz. Bo moje jarzmo jest dobrotliwe, a mój ciężar jest lekki.” Apostoł Paweł napisał: „A teraz ja (...) upominam was, na cichość [uprzejmość, NW] i łagodność Chrystusa.” — Mat. 11:28-30, NW; 2 Kor. 10:1, Kow.

Łagodność wychodzi również na pożytek nam samym. Czyż nie powiedziano: „Szczęśliwi łagodnie usposobieni, gdyż oni odziedziczą ziemię”? (Mat. 5:5, NW) Łagodność opłaca się nawet już wtedy, nim Bóg nas za to nagrodzi. Mianowicie zbieramy to, co siejemy; inni odpłacają nam tym samym. Gdy jesteśmy łagodni wobec nich, oni też są łagodni wobec nas. Nawet nasz głos powinien wyrażać łagodność. Łagodny głos przyciąga, natomiast ostry odpycha. Często osądza się kogoś według jego głosu, szczególnie przy rozmowie telefonicznej. Mądry Salomon rzekł: „Książe cierpliwością bywa zmiękczony, a język łagodny kości łamie.” — Przyp. 25:15.

Łagodność sprzyja nawet naszemu cielesnemu zdrowiu. Ona chroni nas przed rozstrojem nerwowym, wrzodami żołądka i tym podobnym, jak również przed sytuacjami, które by mogły nam spędzać sen z powiek.

Jednakże nie zawsze jest łatwo być łagodnym. To jest uwarunkowane panowaniem nad sobą, rozwagą, liczeniem się z innymi oraz bezinteresownością, innymi słowy: musimy także myśleć o innych, nie tylko o sobie. To wymaga również pokory. Biblia często łączy łagodność z pokorą. Dumni ludzie są rzadko łagodni.

Mądrość przejawiania łagodności wychodzi na jaw szczególnie w obcowaniu z ludźmi, którym brak tego przymiotu. „Odpowiedź łagodna uśmierza gniew.” Gdy chrześcijanina zapytają nawet nieuprzejmym tonem o jego nadzieję, powinien odpowiedzieć „w łagodnym usposobieniu i z głębokim szacunkiem”. — Przyp. 15:1; 1 Piotra 3:15, NW.

Gdy się jest zmuszonym kogoś napominać, można łatwo zapomnieć o łagodności. Ale nawet i w tym wypadku łagodność jest oznaką mądrości. Dlatego udzielono nam rady: „Bracia, jeżeli ktoś niebacznie dopuści się wykroczenia, przyprowadźcie go do porządku w duchu łagodności, jako ludzie duchem kierowani. A uważaj na siebie samego; bo pokusa może także ciebie dosięgnąć!” „Słudze zaś Pańskiemu nie godzi się sprzeczać, ale być uprzejmym dla wszystkich, zdolnym do nauczania, cierpliwie znoszącym krzywdy, z łagodnością napominającym tych, którzy się sprzeciwiają.” Jakże łatwo być opryskliwym wobec błądzącego lub wobec człowieka usposobionego nieuprzejmie! Jakież głębokie zrozumienie natury ludzkiej i jakąż boską mądrość wyraża ta rada! — Gal. 6:1, Kow; 2 Tym. 2:24, 25, NDb.

To nie znaczy, że trzeba być łagodnym zawsze. Wszystko ma swój czas. Są też chwile, kiedy jest się zmuszonym być surowym, lub ostro zganić, jak to niejednokrotnie zrobił Jezus, na przykład gdy nazwał ówczesnych przywódców religijnych „obłudnikami”. Na fakt, że łagodność nie zawsze jest na miejscu, wskazuje również apostoł Paweł w swoich słowach skierowanych do materialistycznie usposobionych chrześcijan w Koryncie: „Cóż chcecie? z rózgą mamże przyjść do was, czy też z miłością i z duchem łagodności?” Wypadki, w których łagodność nie jest na miejscu są jednak rzadkie. Należy je wnikliwie przemyśleć, trzymając się przy tym zasad. Jezus zwracał się do Piotra w duchu łagodności nawet wtedy, gdy on trzykrotnie się zaparł swego Mistrza. — Mat. 23:13, 29; 1 Kor. 4:21, NT; Jana 21:15-19.

Gdybyśmy byli nadmiernie surowi, a potem okazałoby się, że byliśmy w błędzie, to byłoby o wiele trudniej cofnąć nasze słowa niż gdybyśmy byli łagodni. Ponadto nadmierna surowość mogłaby wywołać u błądzącego rozgoryczenie i zatwardzić go tak, że stałby się jeszcze gorszy, a tego przecież nie miało na celu nasze napomnienie. Umiarkowana łagodność i rzeczowa nagana pomoże mu prawdopodobnie więcej niż gdybyśmy mu po prostu powiedzieli wszystko „prosto z mostu”. Oprócz tego łatwo się zdarza, że gdy się jest zbyt surowym, nie trwa się przy prawdzie, lecz zaczyna się przesadzać. Łagodność pomaga zachować spokój, trzeźwy rozsądek i okazywać zawsze szacunek dla prawdy.

Nie nadaremnie Słowo Boże często zaleca nam, żebyśmy byli łagodni. „[Postępujcie] z wszelką pokorą i łagodnością i cierpliwością, znosząc jedni drugich w miłości.” „Przetoż przyobleczcie (...) serce litościwe, dobrotliwość, pokorę, łagodność, cierpliwość!” — Efez. 4:1, 2, NT; Kol. 3:12.

Nic na to nie poradzimy: łagodność jest oznaką mądrości! Słowo Boże zaleca nam przez swoje pouczenia i przykłady, abyśmy byli łagodni. Również Jehowa Bóg wymaga od nas łagodności. Jeżeli jesteśmy łagodni, to naszym bliźnim i nam samym jest przyjemniej wzajemnie ze sobą obcować. „Któż wśród was jest mądry i doświadczony? Niechaj wykaże przez dobre postępowanie, że uczynki jego dokonują się w łagodności i mądrości.” — Jak. 3:13, Kow.

Pytania czytelników

● Czy wobec tego, co powiedziano w książce „Upadł Babilon Wielki! — Królestwo Boże panuje!” mamy rozumieć, iż „wielki ucisk” z Ewangelii Mateusza 24:21, 22 odnosi się tylko do wydarzeń w Armagedonie?

W książce „Upadł Babilon Wielki! — Królestwo Boże panuje!” napisano na stronach 629 i 630 (wyd. ang.), co następuje: „Ponieważ siedmiogłowy dziki zwierz z dziesięcioma rogami oraz fałszywy prorok są symbolami, zostają potraktowane odrębnie od ‚królów ziemi i ich wojsk’. Z chwilą spalenia tych symboli cała polityczna jedność organizacyjna świata i wszelkie przymierza polityczne załamią się przed zwycięskim Jeźdźcem na