Miłość mocna jak śmierć
„Miłość mocna jest jak śmierć (...) Żar jej to żar ognia, płomień Jah” (Pieśń 8:6).
1, 2. Jak doszło do zawarcia pierwszego małżeństwa? Dlaczego mąż i żona mieli trzymać się razem?
DZIEŃ zaślubin był niezmiernie radosny. W dodatku rzecz działa się w raju. Czy można sobie wyobrazić większe szczęście? Bóg Jehowa spowodował, że pierwszy człowiek Adam zapadł w głęboki sen. Potem wyjął jedno z jego żeber i z powrotem zakrył ranę. Żebra użył za podstawę do stworzenia pierwszej kobiety.
2 Kiedy do Adama przyprowadzono tę doskonałą i nader piękną pomocnicę a zarazem uzupełnienie, wpadł w istny zachwyt. Nie był to jednak niemy podziw. Uczucia swe wyraził w poetyckich słowach: „To wreszcie jest kość z moich kości i ciało z mego ciała. Ta będzie zwana mężatką, ponieważ była wzięta z męża” (Rodz. 2:20-23). Co wówczas w dniu zaślubin odczuwała niewiasta, o tym w doniesieniu nie ma wzmianki; niemniej później, gdy już zgrzeszyła i popadła w niedoskonałość, powiedziano do niej: „Twe gorące pragnienie będzie się kierować ku mężowi” (Rodz. 3:16). Zatem należy przyjąć, iż pierwsza kobieta Ewa, będąc doskonałą, tym bardziej cieszyła się ze swego małżonka. A ponieważ została wzięta bezpośrednio z ciała mężczyzny, mieli oboje być do siebie przywiązani. Bóg wyraził to w słowach: „Właśnie dlatego człowiek będzie opuszczał ojca i matkę, a przylgnie do żony, i staną się jednym ciałem” (Rodz. 2:24; Mat. 19:4, 5).
3. Dlaczego małżeństwo nie było instytucją jedynie formalną, pozbawioną uczuć?
3 Małżeństwo ustanowione przez Stwórcę w ogrodzie Eden miało być zespolone trwałą więzią jedności. Zapewniało odpowiednie towarzystwo i dawało możliwość pomagania sobie wzajemnie. A jego podstawowy cel — wydawanie na świat i wychowywanie członków rodziny ludzkiej — otwierał przed człowiekiem doprawdy wspaniałe widoki (Rodz. 1:27, 28; Mat. 19:6-9). Ale małżeństwo nie miało być jedynie formalnym związkiem, w którym nie byłoby miejsca na uczucia. Ludzie zostali tak stworzeni, że umieją żywić miłość — w wypadku małżeństwa wyraża się ona zarówno w silnym pociągu do osoby płci odmiennej, stanowiącym emocjonalny bodziec do trwania wspólnoty małżeńskiej, jak i w serdecznym przywiązaniu, zespalającym rodzinę.
4. Jakie pytania dotyczące miłości i małżeństwa mogą się wyłonić w następstwie dzisiejszych problemów w tej dziedzinie?
4 Małżeństwo zawarte w raju może się dzisiaj wydawać zbyt odległym ideałem. W niedoskonałym społeczeństwie ludzkim wiele rodzin w końcu się rozpada. Naturalne uczucia jak gdyby zanikały, a więzy małżeńskie bywają tak często zrywane, że niejednemu nasuwają się pytania: Czy głęboka i niegasnąca miłość pomiędzy małżonkami jest w ogóle możliwa? A może myśl, że wzajemna miłość i szacunek potrafią być trwałe, jest tylko naiwnym przypuszczeniem?
„MIŁOŚĆ MOCNA JEST JAK ŚMIERĆ”
5. Przedstaw krótko treść „Pieśni nad pieśniami”. Co wyjawia ta księga biblijna o miłości pomiędzy mężczyzną a kobietą?
5 Prawdziwa miłość między mężczyzną i kobietą może być niezwykle silna, trwała, nieugięta. Jakże pięknie zostało to pokazane w poetyckiej księdze Pisma Świętego, którą około 3000 lat temu napisał mądry król izraelski Salomon! Księga ta nazywana jest „Pieśnią nad pieśniami” albo „Pieśnią Salomona”. Opowiada o niezłomnej miłości łączącej pewnego pasterza i dziewczynę pochodzącą z wioski Szunem (Szulem). Ta „najwznioślejsza z pieśni” mówi też o tym, jak to samemu królowi z całym jego splendorem i bogactwem nie udało się pozyskać miłości pięknej Szulamitki (Pieśń 1:1-14; 8:4).
6. Dlaczego „Pieśń Salomona” jest zachętą dla członków „oblubienicy” Jezusa Chrystusa, czyli dla zboru zrodzonych z ducha?
6 Omawiana „najwznioślejsza z pieśni” ukazuje piękno niezmiennej, wytrwałej miłości. Taka właśnie niewzruszona miłość przejawia się w stosunkach między Jezusem Chrystusem a jego „oblubienicą”, czyli zborem zrodzonym z ducha (Efez. 5:25-32; Obj. 21:2, 9). Toteż dla wszystkich, którzy twierdzą, że należą do członków tej „oblubienicy”, „Pieśń Salomona” stanowi dobrą zachętę, aby dochowywać wierności swemu niebiańskiemu Oblubieńcowi (2 Kor. 11:2). Ale zarazem ta natchniona księga zawiera bogactwo wiadomości o czystym uczuciu, które może łączyć oddanego Bogu mężczyznę i bogobojną niewiastę.
7. Jakie czynniki powinny uwzględnić osoby samotne oddane Jehowie, jeśli szukają kandydatki lub kandydata do małżeństwa?
7 Za przykład niech posłuży, co następuje: Z „Pieśni nad pieśniami” wyraźnie wynika, że nie można zakochać się w kimkolwiek. Król Salomon nie wywarł na Szulamitce wielkiego wrażenia; oto jej wypowiedź: „Poprzysięgłam was, córki jeruzalemskie, na gazele, czyli łanie polne, żebyście nie próbowały wzbudzić ani rozniecić we mnie miłości, dopóki sama nie zechce się pojawić” (Pieśń 2:7; 3:5). Jakże więc mądrze postępuje osoba samotna, czekając cierpliwie, aż spotka kogoś, kogo będzie mogła naprawdę pokochać! A słudzy Jehowy powinni szukać przyszłego partnera małżeńskiego jedynie pośród mężczyzn lub kobiet oddanych i wiernych Bogu (Powt. Pr. 7:3, 4; Ezdr. 9:1-15; 1 Kor. 7:39). Wtedy dla obojga małżonków sprawą największej wagi będzie wielbienie Jehowy. Będą wspólnie szli przez życie w jedności duchowej i małżeńskiej. W przeciwnym razie ich związek zacznie ziać przygnębiającą pustką.
8. Jak Szulamitka dowiodła, że przypomina raczej mur niż drzwi?
8 Chrześcijanin, któremu zależy na uznaniu Bożym, musi jednak przed poślubieniem współwyznawcy dbać o zachowanie czystości. Bracia Szulamitki troszczyli się o jej czystość moralną po prostu od najmłodszych lat. Już jakiś czas przedtem jeden z tych braci rzekł o niej: „Mamy małą siostrę, która jeszcze nie ma piersi. Co zrobimy z naszą siostrą w dniu, kiedy będą się o nią starać?” Inny brat odpowiedział: „Jeżeli będzie murem, zbudujemy na niej srebrne blanki, ale gdyby miała być drzwiami, zaprzemy ją palem cedrowym”. Król Salomon starał się pozyskać uczucia Szulamitki, ale ona nie okazała się chwiejną w miłości ani w cnotliwości nie przypominała drzwi wahadłowych, które trzeba unieruchomić belką, jeśli się chce zapobiec ich otwarciu przez osobę niepowołaną lub wręcz niepożądaną. Nie uległa ponętnym propozycjom króla, lecz stanęła jak mur wobec wszelkich materialnych pokus. Potwierdziła swoje zalety i odtąd słusznie można było uważać ją za dojrzałą osobę, kierującą się zasadami prawości (Pieśń 8:8-10). Co za wspaniały przykład dla dzisiejszych niezamężnych, bogobojnych kobiet!
9. Jaka była Szulamitka w oczach kochającego ją pasterza?
9 Szulamitka była pokorną i skromną dziewczyną, ale w oczach kochającego ją pasterza była kimś zupełnie wyjątkowym. Rzekła o sobie: „Jestem tylko szafranem z równiny przybrzeżnej, lilią z nizin”. Ale innego zdania był pasterz, który odpowiedział: „Jak lilia pomiędzy ciernistymi chwastami, taka jest moja towarzyszka między córkami” (Pieśń 2:1, 2). Nie chodziło tu po prostu o miłosne zaślepienie. Dziewczyna ta służyła Jehowie, była zaradna i urodziwa, miała też wiele innych cennych zalet. Czy nie jest to trafna wskazówka dla dziewcząt chrześcijańskich, żeby się uczyły dźwigania obowiązków niewiasty i jednocześnie starały się rozwinąć u siebie dobre usposobienie duchowe?
10. Za co Szulamitka ceniła pasterza?
10 Ale zwróćmy też uwagę na to, jak Szulamitka ceniła swojego pasterza. Mówiła o nim: „Jak jabłoń wśród drzew leśnych, taki jest mój drogi między synami” (Pieśń 2:3). Nie traktowała go jak jedno z wielu drzew w lesie. Był oddany Jehowie, miał pożądane cechy charakteru i zdolności, z pewnością był też młodzieńcem dojrzałym duchowo. (Porównaj to z Listem 1 do Koryntian 2:6-16). Tak, dla pięknej Szulamitki był on „jak jabłoń wśród drzew leśnych”. Czy nieżonaty chrześcijanin nie powinien gorliwie zabiegać o to, by kiedyś jego ukochana również go ceniła tak wysoko?
11. Dlaczego według słów Szulamitki prawdziwą miłość daje się porównać ze śmiercią i Szeolem?
11 Szulamitka i ten młody mężczyzna niewątpliwie byli w sobie zakochani całym sercem. Wyraźnie wskazała na to dziewczyna, gdy zwróciła się do swego umiłowanego pasterza ze słowami: „Przyłóż mnie jak pieczęć do serca swego, jak pieczęć do twego ramienia; gdyż miłość mocna jest jak śmierć, obstawanie przy wyłącznym oddaniu tak nieustępliwe jak Szeol. Żar jej to żar ognia, płomień Jah [Jehowy]. Nawet wielkie wody nie są w stanie zagasić miłości, nie mogą jej zmyć również rzeki. Choćby ktoś [jak Salomon] dawał za miłość wszystkie kosztowności swego domu, stanowczo pogardzono by nimi” (Pieśń 8:6, 7). Ileż w tym prawdy! Miłości nie można nabyć za przedmioty materialne. Ale szczera miłość jest mocna jak śmierć, która nieustępliwie dopomina się o życie całej potępionej ludzkości. A w obstawaniu przy wyłącznym oddaniu taka miłość jest nieprzejednana jak Szeol, czyli grób, który bezwzględnie żąda ludzkich zwłok. A co można powiedzieć o „płomieniu Jah”? Pewien uczony biblista wyjaśnił kiedyś, że „płomienie miłości rozpalone w sercu człowieka pochodzą od Jehowy”, Boga miłości, który wszczepił tę cudowną zdolność swoim rozumnym stworzeniom (1 Jana 4:8). Rzeczywiście, prawdziwa miłość jest niezawodna, lojalna, trwała. (Porównaj z tym List 1 do Koryntian 13:8). Kto pragnie wstąpić w związek małżeński, robi mądrze, gdy czeka na ‛miłość mocną jak śmierć’, a jednocześnie stara się na nią zapracować.
JAK MIŁOŚĆ SIĘ POGŁĘBIA
12. Jakie przeżycia i inne czynniki mogą pogłębić miłość pomiędzy mężem a żoną?
12 Życie męża z czasem splata się coraz bardziej z życiem żony i dzięki temu miłość może się nawet jeszcze spotęgować. Kiedy Izaak się żenił, nie był ślepo zakochanym młodzikiem, ale dojrzałym mężczyzną w wieku czterdziestu lat, a Rebeka nie była już podlotkiem, lecz „młodą niewiastą”. Doniesienie jednak podaje: „I pokochał ją” (Rodz. 24:57-67). Z biegiem lat u bogobojnych małżonków umacnia się wspólnota duchowa. Razem pokonują trudności i kłopoty życiowe. Obopólne wysiłki stają się drogimi sercu wspomnieniami, które jeszcze bardziej przybliżają ich do siebie. Nawet takie proste rzeczy, jak miła rozmowa prowadzona na spacerze we dwoje wśród pól i lasów, potrafią na zawsze utkwić w pamięci. Przecież i urodziwa Szulamitka tęskniła za przechadzkami po okolicy ze swym pasterzem! (Pieśń 2:8-14). A kiedy się pobrali, z pewnością dość często znajdowali na to czas.
13. Dlaczego mąż ma powody, by kochać „żonę zaradną”?
13 Oczywiście są jeszcze inne okoliczności mogące się przyczynić do pogłębienia miłości. „Żona zaradna jest koroną tego, który ją posiada”, a taki mąż z pewnością ma podstawy, by ją kochać (Prz. 12:4). Według słów króla Lemuela (możliwe, że chodzi o Salomona) „żona zaradna” przewyższa wartością wysoko cenione ozdoby z różnobarwnych korali. Można na niej zawsze polegać. Nagradza męża „dobrem, a nie złem, po wszystkie dni swego życia” (Prz. 31:1, 10-12). Chętnie zatrudnia ręce przy wyrobie ciepłej odzieży dla rodziny (Prz. 31:13, 19, 21-24). Podobnie stara się sumiennie o to, aby domownicy mieli zdrowe pożywienie (wiersze 14 i 15). Można jej spokojnie powierzyć wiele spraw wchodzących w zakres prowadzenia domu, ponieważ jest pracowita i naprawdę zaradna (wiersze 16-18, 27). Taka kobieta znajduje dla wszystkich życzliwe słowo, jest szczodra i wyświadcza dobro również osobom spoza kręgu rodziny (wiersze 20, 26). Toteż jeśli z upływem lat zewnętrzna uroda bogobojnej żony nawet cokolwiek przywiędnie, jej wewnętrzne piękno coraz bardziej rozkwita i pociąga ku niej serca najbliższych. „Wdzięk bywa złudny, a uroda próżna”, stwierdza Lemuel, „ale niewiasta, która się boi Jehowy, ta sobie zaskarbia chwałę” (Prz. 31:30; 1 Piotra 3:3, 4).
14. Jakie cechy bogobojnego męża wzbudzają u chrześcijańskiej żony głęboki szacunek?
14 Z drugiej strony mąż wzorujący się na Bogu w pełni wywiązuje się z powinności głowy rodziny; nie jest jednak tyranem (Rodz. 3:16; Malach. 2:14-16; 1 Kor. 11:3). Nieustannie kocha żonę i okazuje jej to różnymi sposobami. Na przykład nie jest dla niej przykry ani nie zacina się w gniewie (Kol. 3:19). Rzetelnie pracuje, aby zaspokoić cielesne i duchowe potrzeby żony oraz innych bliskich i drogich mu osób (1 Tym. 5:8). Doprawdy, mąż bojący się Boga otacza żonę taką samą serdeczną opieką, jaką Jezus Chrystus rozciąga nad swoim zborem (Efez. 5:25-32). Któraż chrześcijańska żona w tych warunkach nie darzyłaby męża głębokim szacunkiem?
15. Jakie stosunki zapanują między mężem a żoną, gdy będą się stosować do biblijnych mierników małżeństwa?
15 Trzymanie się powyższych mierników wymaga bezustannego wysiłku. Trzeba stosować się do zasad biblijnych i z modlitwą polegać na Jehowie. W tak wytworzonej atmosferze życia rodzinnego miłość z pewnością będzie rozkwitać. Mąż nie będzie musiał domagać się szacunku. U dobrze traktowanej i duchowo usposobionej żony pojawi się on samorzutnie. Nie będzie też skłonna narzekać, mówiąc: Ty wcale mnie nie kochasz! (Porównaj Księgę Sędziów 14:15-17 z Księgą Ruty 3:11). W domu, gdzie każdy z małżonków wywiązuje się z roli przypadającej mu zgodnie z Pismem Świętym, nie będzie trudno przestrzegać rady apostoła: „Niech (...) każdy z was [mężowie] osobiście tak miłuje żonę, jak siebie samego; natomiast żona powinna mieć głęboki szacunek dla męża” (Efez. 5:33).
„WESEL SIĘ Z ŻONĄ TWEJ MŁODOŚCI”
16. Jak 5 rozdział Księgi Przysłów nawołuje do wierności względem partnera małżeńskiego?
16 Małżeństwo miało przynieść ludziom radość. W tym celu jednak trzeba, żeby w tym związku trwała miłość i żeby partnerzy dochowywali sobie nawzajem wierności. Posługując się obrazową przenośnią, Pismo Święte za pomocą wyrażenia „źródło wody” określa źródło satysfakcji seksualnej, której nie należy szukać poza obrębem własnego małżeństwa. Miłość męża i żony słusznie obejmuje również współżycie cielesne, powinny jednak z tego być wykluczone wszystkie osoby postronne. Stosownie do tego mężowi powiedziano: „Pij wodę z własnego zbiornika (...) Czyż zdroje twoje mają się rozlewać poza domem (...)? Niech się okaże, że są dla ciebie samego, a nie razem z tobą też dla obcych. Twoje źródło wody niech się okaże błogosławionym i wesel się z żoną twej młodości, miłą łanią i kozicą pełną wdzięku [są to prawdopodobnie aluzje do urody]. (...) oby jej miłość stale wprawiała cię w zachwyt” (Prz. 5:15-23; 7:6-23).
17. Jaki wpływ na małżonków ma wzajemna wyrozumiałość?
17 Pismo Święte wymaga, aby osoby zespolone węzłem małżeńskim dopełniały związanych z tym powinności. Jest to jeden ze sposobów wyrażania głębokiej miłości. Jeżeli takie kontakty samorzutnie wynikają z uczuć żywionych w sercu, można je porównać z pięknym malowidłem. Doprawdy więc bogobojne pary małżeńskie powinny unikać praktyk kalających ich wspólne łoże, aby nie niszczyć tego obrazu! (Hebr. 13:4). Czuła wzajemna wyrozumiałość w tych intymnych sprawach zapobiega przykrościom prowadzącym do rozkładu małżeństwa i jednocześnie chroni przed popadnięciem w niemoralność (1 Kor. 7:1-5).
18. O czym powinien pamiętać bogobojny mąż, starając się zaspokoić uczuciowe i podobne potrzeby żony?
18 Zatem bojący się Boga małżonek będzie się starał zaspokoić uczuciowe i inne z nimi związane potrzeby żony, nie zapominając jednak przy tym o umiarze, jaki przystoi człowiekowi kierującemu się duchem Bożym i przejawiającemu owoc tego ducha, to jest panowanie nad sobą (Gal. 5:22, 23). Biorąc pod uwagę jej fizyczne i biologiczne ograniczenia, które uwzględnił sam Jehowa w Prawie nadanym Izraelowi, chrześcijański mąż będzie postępował „stosownie do wiedzy” i darzył żonę „szacunkiem jako naczynie słabsze, żeńskie” (Kapł. 18:19; 20:18; 1 Piotra 3:7).
19. (a) W jakiej atmosferze domowej należy wychowywać dzieci, aby się to spotkało z błogosławieństwem? (b) Jak trzeba wychowywać dzieci?
19 Po pewnym czasie związek małżeński może doczekać się potomstwa, które jest „dziedzictwem od Jehowy” (Ps. 127:3). Błogosławieństwem jest dla dzieci, jeśli rosną w środowisku domowym, gdzie panuje atmosfera przepojona głęboką miłością pomiędzy rodzicami i gdzie sprawy duchowe są w wysokim poważaniu. Dziecko rzeczywiście potrzebuje rad i wskazówek. „Lecz kto go kocha, karci go zawczasu” (Prz. 13:24, Nowy Przekład). Kiedy rodzice karcą swe dzieci w duchu miłości, i przy tym trzymają się zasad biblijnych, wynikają stąd doprawdy wielkie dobrodziejstwa.
NAŚLADUJMY SZULAMITKĘ W WYŁĄCZNYM ODDANIU
20. Czyja miłość i oddanie przewyższa uczucia, które mogą istnieć między mężczyzną a kobietą?
20 Miłość Szulamitki do pasterza była „mocna (...) jak śmierć”, a obecnie miłość pomiędzy bogobojnymi osobami połączonymi węzłem małżeńskim może być równie głęboka. Ale tamta dziewczyna powiedziała także: „Obstawanie przy wyłącznym oddaniu [jest] tak nieustępliwe jak Szeol” (Pieśń 8:6). Miłość Jezusa do grona jego namaszczonych naśladowców przewyższa wszelkie uczucie, jakie może łączyć mężczyznę i kobietę, a zbór ten służy Chrystusowi z oddaniem tak nieustępliwym jak Szeol. Jezus jednak umarł nie tylko z miłości do tych, którzy mieli się stać jego niebiańską „oblubienicą”, ale też do swych „drugich owiec”, obecnie reprezentowanych przez „wielką rzeszę” ludzi mających wspaniałą perspektywę życia wiecznego na ziemi (Jana 10:16; Apok. 7:9).
21. (a) Jaki godny uwagi wzór ustanowiła Szulamitka? (b) Jaką korzyść odnosimy z rozmyślania nad tym, co dla nas uczynił Jezus?
21 Wszyscy ci słudzy Jehowy znajdują w Szulamitce wybitny przykład wyłącznego oddania. Kiedy rozmyślamy nad tym, co dla nas uczynił Jezus, składając ofiarę okupu, oraz gdy rozpatrujemy jego pełne miłości słowa i obietnice, pogłębia się nasze przywiązanie do niego. A to z kolei chroni nas przed samolubnymi, materialistycznymi i cielesnymi dążeniami. Dzięki temu zacieśnia się też nasza więź z Jehową Bogiem, który tak stworzył ludzi, że mogą żywić ‛miłość mocną jak śmierć’.
[Ilustracja na stronie 6]
Stwórca życzył sobie, żeby małżeństwo było trwałym związkiem
[Ilustracja na stronie 8]
Prawdziwa miłość potrafi niezwykle mocno łączyć mężczyznę i kobietę
[Ilustracja na stronie 9]
„I pokochał ją”