Naród oczekuje wyzwolenia

KIEDY Jehowa ustali czas, w którym się coś ma wydarzyć, daremne byłyby czyjekolwiek próby pokrzyżowania lub odwleczenia tego, czy też usiłowania zmierzające do szybszego zakończenia tych wydarzeń. W obliczu takiego stanu rzeczy znaleźli się Izraelici podczas niewoli w Babilonie. Bóg przepowiedział przez proroka Jeremiasza, że będą tam jeńcami przez siedemdziesiąt lat. Dlatego na nic by się im nie zdało spiskowanie celem obalenia władzy Babilonu, aby wymusić wcześniejsze uwolnienie. Przeciwnie, Bóg zapowiedział im, żeby się zajęli zwykłym życiem, zakładali rodziny i zadowolili się pobytem w Babilonie, oczekując czasu, gdy od Niego nadejdzie oswobodzenie. Nawet gdyby minęło siedemdziesiąt lat, nie mieli podnosić buntu, aby zburzyć Babilon lub na własną rękę wywalczyć sobie wyzwolenie z pojmania. Sam Bóg miał być ich Wyzwolicielem, a On zamierzał użyć innego narzędzia niż przebywających w niewoli Izraelitów. — Jer. 29:4-10.

² Wymagało to cierpliwości i wytrwałości, wspartej wiarą. Wielu Izraelitów uprowadzonych do niewoli babilońskiej żałowało wykroczeń swego narodu. Obrzydł im haniebny kult demonów, który w Babilonie stale otaczał ich ze wszystkich stron. Zaczęli gorąco pragnąć, by zobaczyć na własne oczy przywrócenie czystego wielbienia w Jeruzalem. Babilon jednak znany był z tego, że nigdy nie uwalniał jeńców, a na domiar złego Babilończycy szydzili sobie z nich. — Ps. 137:3, 4; Izaj. 14:17.

³ Wobec tego, że Wyzwolicielem miał się okazać sam Jehowa Bóg, do Niego też należało takie pokierowanie biegiem wypadków, by doprowadzić do ich oswobodzenia. Niezwykle ciekawą rzeczą jest prześledzenie, jak On pozwalał pogańskim rządom podążać za własnymi, samolubnymi planami i celami, a jednak tak nimi manewrował, żeby spełniły Jego zamierzenie, i to jeszcze w ściśle oznaczonym czasie.

PANOWANIE BABILONU NAD ŚWIATEM ZAGROŻONE

⁴ Bóg ukazał prorokowi Danielowi w wizji, że do pokonania Babilonu użyje mocarstwa medo-perskiego, a Persja z kolei zostanie podbita przez imperium macedońskie, czyli greckie. (Dan. 8:2-22) Jakże jednak Bóg zamierzał pokierować biegiem wypadków, żeby doprowadzić do realnego zagrożenia pozycji Babilonu, którego potęga była tak wielka, iż wydawał się niezwyciężony?

⁵ Przypomnijmy sobie, że w roku 633 p.n.e. Nabuchodonozor jako dowódca wojsk chaldejskich brał wraz z Medami i Scytami udział w zburzeniu stolicy asyryjskiej, Niniwy. Dwa lata później król medski rozbił armię asyryjską pod Haranem (Charanem) i opanował całą północną Mezopotamię, podczas gdy król babiloński zajął niziny mezopotamskie. Obszar Persji, położonej na wschód od Zatoki Perskiej, podlegał państwu Medów, niemniej jednak królowie perscy zawładnęli prowincją Elam i nawet przenieśli się do jej stołecznego okręgu Anszan (lub Anzan).a Dla zabezpieczenia się przed tą wzrastającą potęgą król babiloński Nabonid wkrótce po objęciu władzy zawarł przymierze z Lidyjczykami i Egipcjanami.

⁶ Król Cyrus I, władca Anszanu, miał syna Kambizesa (I), który za żonę pojął Mandanę, córkę króla medskiego Astiagesa. (Podobnie Nabuchodonozor miał za żonę jedną z córek Astiagesa) Kambizes I znowu miał syna Cyrusa (II), który po ojcu został królem Anszanu. Cyrus II wszczął bunt przeciw Astiagesowi i w roku 550 p.n.e. zajął bez walki stolicę Medów, Ekbatanę. Potem ruszył na zachód, aby opanować całe imperium medskie aż do wschodniej granicy państwa Lidyjskiego. Następnie pobił tamtejszego nader bogatego króla Krezusa, rozszerzając tym samym w roku 546 p.n.e. obszar mocarstwa perskiego aż do Morza Egejskiego i Hellespontu, czyli Dardaneli. Teraz Babilon znalazł się w niebezpieczeństwie. Pokonanie Babilonu przez Cyrusa oznaczałoby zarazem koniec panowania Semitów na Bliskim Wschodzie i zastąpienie go dominacją Aryjczyków, czyli potomków Jafeta.

⁷ Lud Jehowy uprowadzony do Babilonu nie musiał nawet śledzić tego biegu wydarzeń, aby sobie zdać sprawę, że nadciąga upadek ciemiężyciela, bo już z górą 190 lat wcześniej prorok Jehowy, Izajasz, dokładnie przepowiedział zburzenie Jeruzalem, a także klęskę Babilonu zadaną przez Medów i Persów. Izajasz ostro przeciwstawił Syjonowi Babilon. Zapowiedział właśnie uwolnienie organizacji Jehowy, Syjonu (Izaj. 12:6), a teraz zwraca się przeciw Babilonowi ze słowami: „Wyrok na Babilon, który poznał z objawienia Izajasz, syn Amosa.” (Izaj. 13:1, BT) Micheasz, którego działalność prorocka przypada na ten sam okres, powiedział podobnie: „Wij się z bólu i jęcz jak rodząca, Córo Syjonu (...) Pójdziesz aż do Babilonu, tam będziesz ocalona, tam cię odkupi Jahwe [Jehowa] z ręki twych nieprzyjaciół.” (Mich. 4:10, BT) Zatem wyrok ogłoszony przez Izajasza przeciw Babilonowi w rzeczywistości pochodzi od Jehowy Boga. Widać tu jasno, że nie sami Żydzi, lecz właśnie On doprowadzi do wyzwolenia z Babilonu; On też da nieprzyjaciołom Babilonu znak do natarcia.

JEHOWA WZYWA NARODY PRZECIW BABILONOWI

⁸ „Na łysej górze [gdzie nic nie zasłania widoku nawet na dużą odległość] zatknijcie znak [nowe mocarstwo światowe Medów i Persów], podnieście okrzyk wojenny [dla zachęcenia wykonawców wyroku Jehowy: Medów, Persów i ich sprzymierzeńców z innych narodów]; dajcie znać ręką [przywołując ich do szturmu na Babilon], by weszli w bramy książęce [by zawładnęli wejściem do obwarowań miasta] i je opanowali. Ja [sam Jehowa, chociaż za pomocą świeckich dowódców] dałem rozkaz moim poświęconym [jako że w Izraelu wojownicy byli uświęcani, a nawet pogańskie narody rozpoczynały wyprawy wojenne ceremoniami religijnymi]; z powodu mego gniewu zwołałem moich wojowników, radujących się z mej wspaniałości [radujących się z wielkiego wyróżnienia — obalenia Babilonu, który tak wiele narodów zmuszał do wypicia kielicha swego gniewu].” — Izaj. 13:2, 3; Joela 3:9, BT.

⁹ „Uwaga!” — woła prorok Izajasz, jak gdyby nasłuchiwał, co niosą z sobą wydarzenia rozgrywające się na arenie międzynarodowej krótko przed rokiem 539 p.n.e. „Gwar na górach, jakoby tłumu mnogiego. Uwaga! Wrzawa królestw, sprzymierzonych narodów. To Jahwe Zastępów [Jehowa, którego świątynię w Jeruzalem zburzył Babilon] robi przegląd wojska do bitwy. Przychodzą z dalekiej ziemi [daleko spoza imperium babilońskiego], od granic nieboskłonu [z miejsc pod najodleglejszym pasem nieboskłonu], Jahwe i narzędzia Jego rozgniewania [armia Cyrusa jako narzędzie Jehowy do wykonania wyroku na Babilonie], aby spustoszyć całą ziemię [cały teren babilońskiego mocarstwa światowego].” — Izaj. 13:4, 5, BT.

¹⁰ Izajasz śmiało mówi dalej: „Zawyjcie [Babilończycy]! bo bliski jest dzień Jahwe [bliska jest pomsta Jehowy za spustoszenie Jeruzalem, zwłaszcza odkąd Cyrus podbił Lidię], nadchodzi jako klęska z rąk Wszechmocnego. Dlatego wszystkie ręce opadają, topnieją wszystkie serca ludzkie [armie Cyrusa zagnały Babilończyków do ich miast obronnych, a król Nabonid schronił się do Borsippy]. Oni truchleją... ogarniają ich męki i boleści [gdyż sami pić muszą kielich porażki, który kazali łykać tylu narodom], wiją się z bólu jak ta, która rodzi; jeden na drugiego patrzy z osłupieniem [tak szybki i niewiarogodny jest podbój], oblicza ich [dotąd dumne] są w płomieniach [rumienią się z zakłopotania].” — Izaj. 13:6-8, BT.

¹¹ „Oto dzień Jahwe nadchodzi okrutny [taki, jakim dotąd był Babilon], najwyższe wzburzenie i straszny gniew, żeby ziemię uczynić pustkowiem i wygładzić z niej grzeszników [Babilończyków, którzy zgrzeszyli przeciw świątyni Jehowy]. Bo gwiazdy niebieskie i Orion nie będą jaśniały swym światłem [miał to być ciemny dzień dla Babilonu, a właściwie ciemna noc; jego sytuacja jako mocarstwa światowego miała w tej czarnej godzinie być zatrważająco ponura], słońce się zaćmi od samego wschodu i swoim blaskiem księżyc nie zaświeci [tak istotnie było w nocy z 5 na 6 października r. 539 p.n.e., gdy Babilon wpadł w ręce zdobywców]. Ukarzę Ja glob ziemski za zło [odpłacając Babilonowi to, na co zasłużył] i niegodziwców za ich grzechy. Położę kres pysze zuchwałych [Babilon zuchwale występował przeciw suwerennej władzy Boga i pysznił się rozbiciem Jego obrazowego królestwa; mniemał, że starczy mu sił, by zawsze panować nad ziemią] i dumę okrutników poniżę [jego władców i dowódców wojskowych, którzy tyranizowali lud Jehowy na wygnaniu]. Uczynię człowieka rzadszym niż najczystsze złoto, i śmiertelnika droższym niż złoto z Ofiru [odtąd trudno będzie znaleźć choćby jednego z pysznych, zuchwałych tyranów babilońskich; byłaby to zdobycz rzadsza niż znalezienie szczerego złota, nawet rzadsza niż drogocenne złoto z Ofiru]. Dlatego niebiosa się poruszą [lecz będą bezsilne; „niebo” nad głową zdemonizowana fantazja Babilończyków zaludniła fałszywymi bogami, takimi jak Merodach (Marduk), lecz one nie zdołają pomóc tym, którzy im zaufali] i ziemia się wstrząśnie w posadach, przez rozgniewanie Jahwe Zastępów, gdy rozgorzeje gniew Jego [ziemia imperium babilońskiego, wstrząśnięta w posadach, przestanie nieść na sobie trzecią potęgę światową, a będzie jedynie prowincją państwa perskiego].” — Izaj. 13:9-13, BT.

DZIEŃ OKRUTNY DLA BABILONU

¹² Jeńcy żydowscy, oczekujący na wyzwolenie przyobiecane im przez Boga, mieli być świadkami całkowitej bezradności i bezsilności Babilończyków, którą Izajasz opisuje takimi słowy: „Jak gazela zgubiona i jak trzoda, której nikt nie chwyta, każdy powróci do swego narodu, każdy ucieknie do swojego kraju [wszyscy zagraniczni stronnicy Babilonu porzucą go i uciekną, aby się starać o nawiązanie nowych stosunków ze zwycięskim mocarstwem światowym]. Każdy odszukany [kto by pozostał przy Babilonie, popierając jego władzę] będzie przebity, każdy złapany od miecza polegnie [jak z tego wynika, należało się spodziewać ścigania zwolenników w obalonej władzy Babilonu]. Dzieci ich będą roztrzaskane w ich oczach [dla wytracenia rodów, a nawet nazwisk], ich domy będą splądrowane [bogactwo ich przejdzie w ręce zdobywców], a żony — zgwałcone [nie własnym mężom, lecz obcym żołnierzom żony te urodzą dzieci, które jednak nie będą nosiły nazwiska rodowego].” — Izaj. 13:14-16; Ps. 137:8, 9, BT.

¹³ Bóg z góry dokładnie określił, kogo skieruje do przewodzenia w łamaniu potęgi Babilonu: „Oto Ja pobudzam przeciw nim Medów...b [włącznie z Persami — zobacz Izajasza 21:2-9], którzy nie cenią sobie srebra, ani w złocie się nie kochają [Medowie i Persowie nie pragnęli srebra ani złota, lecz podboju, aby usunąć Babilon z pozycji trzeciej potęgi światowej; dlatego przekupywanie ich byłoby bezcelowe]. Wszyscy chłopcy będą [łukami, NW] roztrzaskani, a dziewczynki zmiażdżone [Persowie mieli metalowe łuki,c mogli więc zabić nawet przez bezpośrednie uderzenie]. Nad noworodkami się nie ulitują, ich oko nie przepuści także niemowlętom [będą zdecydowani wyniszczyć wroga — wszystko, co Babilończycy wydali na świat].” — Izaj. 13:17, 18, BT.

¹⁴ Do czego w końcu doprowadzić miał fakt, że Jehowa pobudził przeciw Babilończykom uzbrojonych w łuki Medów? Wyrok Jehowy brzmiał: „Wtedy Babilon, perła królestw, klejnot, duma Chaldejczyków, stanie się jak Sodoma i Gomora, gdy je Bóg wywrócił [to znaczy miejscem całkowicie spustoszonym, jak gdyby przez ogień i siarkę — 1 Mojż. 19:24-25]. Nie będzie nigdy więcej zamieszkany ani zaludniony z pokolenia w pokolenie. Nie rozbije tam Arab namiotu ani pasterze nie staną na postój [unikając tego miejsca jako przeklęte]. Dziki zwierz tam mieć będzie swe leże, sowy napełnią ich domy, strusie się tam zagnieżdżą i satyry będą harcować. Szakale nawoływać się będą w ich pałacach i hieny [niektóre przekłady, jak „Biblia Gdańska”, podają w tym miejscu „smoki”, ale „Przekład Nowego Świata” oddaje odnośne słowo hebrajskiego oryginału przez „wielkie węże”, gdyż nie chodzi tu o „syrrusza”, smoka przedstawiającego babilońskiego boga Marduka, tylko o literalne węże, zamieszkujące pustkowie] (...) w ich przepysznych gmachach. Godzina jego się zbliża, jego dni nie będą przedłużone.” — Izaj. 13:19-22, BT.

¹⁵ Tak opisane spustoszenie miało być wyrazem pomsty Jehowy Boga nad owym ogólnoświatowym ośrodkiem religii fałszywej, który od samego swego założenia za dni Nemroda występował jako przeciwnik Boży. Chociaż od upadku Babilonu pod ciosami Medów i Persów w roku 539 p.n.e. aż do jego zupełnego spustoszenia miały jeszcze przeminąć całe wieki, to jednak nastąpiło ono nieuchronnie.

¹⁶ Kiedy siedemdziesięcioletnia niewola Żydów zbliżała się ku końcowi, jeszcze bliższy był już upadek Babilonu. Żydzi, którzy pokładali wiarę w Jehowie Bogu i którzy pragnęli ujrzeć przywrócenie prawdziwego wielbienia, nie widzieli powodu do zmartwienia. Nie próbowali też wyprzedzać Boga przez podniesienie buntu w usiłowaniu oswobodzenia się o własnych siłach z niewoli babilońskiej. Dziś istnieje Większy Babilond i zbliża się chwila, kiedy popadnie w straszliwe spustoszenie. Ci jednak, którzy czytając Słowo Boże dowiedzieli się o spełnieniu wielu szczegółów Jego zamierzenia dokładnie w oznaczonym czasie, wiedzą, że i Babilon Wielki w bliskiej przyszłości wpadnie w podobną katastrofę całkowitej zagłady. Wiedzą też, że celem przeprowadzenia tego nie potrzebują chwytać za broń cielesną ani zwracać się do jakichkolwiek sił zbrojnych, bo uczyni to Jehowa i Jego niewidzialne zastępy niebiańskie — ku jeszcze większej Jego chwale. Babilon Wielki na zawsze pozostanie opustoszały, tak jak starożytny Babilon, który teraz nie jest niczym więcej jak bezludnym rumowiskiem. Ziemia będzie wtedy napełniona czystym wielbieniem, a panowanie Jezusa Chrystusa, Większego Cyrusa, oznaczać będzie całkowite wyzwolenie dla wszystkich, którzy radować się będą błogosławieństwami jego Królestwa. Dalsze omówienie proroctw Izajasza i Jeremiasza o Babilonie ukaże się w następnych wydaniach tego pisma. — Obj. 18:21. (B-18)

[Przypisy]

[Pytania do studium]

 1. (a) Czy Izraelici w niewoli babilońskiej mogli przyspieszyć wyzwolenie i dlaczego? (b) Czy nawet w słusznym czasie mieli walczyć o wolność?

 2. Dlaczego pobyt w Babilonie wymagał od Izraelitów wiele wytrwałości oraz wiary?

 3. Kim i w jaki sposób Jehowa posłużył się wówczas dla swoich celów?

 4. Co Bóg ukazał w związku z tym Danielowi w wizji?

 5. Jakie wydarzenia poprzedziły przymierze zawarte przez Nabonida z Lidyjczykami i Egipcjanami?

 6. (a) Jakie związki łączyły władców Babilonii, Medii i Persji? (b) Jak doszło do zjednoczenia Medii i Persji?

 7. (a) Dlaczego lud Jehowy nie musiał wnioskować o upadku Babilonu na podstawie samej tylko obserwacji wydarzeń? (b) Jak Izajasz i Micheasz ostro przeciwstawili los Syjonu i Babilonu?

 8. (a) Kogo przedstawia znak z proroctwa Izajasza 13:2? (b) Dlaczego Jehowa nazywa ich swymi poświęconymi?

 9. Jak Izajasz opisuje zgromadzenie się narodów, tworzących czwarte mocarstwo światowe?

10. Jak Cyrus doprowadził do spełnienia się na Babilończykach proroctwa Izajasza 13:6-8?

11. Jak spadły na Babilon wydarzenia opisane w proroctwie Izajasza 13:9-13?

12. Czego dowiadujemy się dalej z zapowiedzi Izajasza (13:14-16) o wypadkach, które potem rzeczywiście miały miejsce przy upadku Babilonu?

13. (a) Dlaczego o zwycięzcach Babilonu powiedziano, że „nie cenią sobie srebra”? (b) Skąd wiadomo, że wzmianka Izajasza o łukach Medów jest z historycznego punktu widzenia zupełnie dokładna?

14. (a) Które miejscowości miał w przyszłości przypominać Babilon? (b) W jaki jeszcze obrazowy sposób przedstawia jego spustoszenie tekst Izajasza 13:20-22?

15. Czego przejawem miało być to spustoszenie Babilonu?

16. (a) Czego dzisiaj ludzie oddani Bogu mogą się nauczyć z postawy Żydów pod koniec niewoli babilońskiej? (b) Jakie wyzwolenie nastąpi za sprawą Większego Cyrusa?

[Ilustracja na str. 9]

Perscy łucznicy króla Dariusza