Temat biblijny, z którym trzeba się zapoznać

DLA ŻADNEGO czytelnika Biblii nie może być obojętnym fakt, że jednym z jej głównych tematów jest upadek Babilonu. Siłą rzeczy musi też zauważyć, że występują tam dwa Babilony, przy czym drugi jest większy od pierwszego; ponadto dowiaduje się o upadku obu tych miast, z których jedno jest pierwowzorem drugiego. Istnienie i upadek obu tych miast ma wielkie znaczenie dla prawdziwych wielbicieli Boga, a nawet dla całego świata.

² Jest sprawą dowiedzioną przez historię, że pierwszy Babilon rzeczywiście upadł, a następnie obrócił się w kompletną ruinę bez żadnego mieszkańca. Nawet dla Jehowy Boga, suwerennego Władcy nieba i ziemi, upadek Babilonu był wydarzeniem dość ważnym, by spowodować swego proroka Izajasza do opisania tego upadku oraz zagłady Babilonu ponad 190 lat przed faktem. Natomiast długi czas po upadku owego starożytnego miasta Bóg przez swego największego proroka, Jezusa Chrystusa, ponownie przepowiedział upadek — tym razem większego Babilonu. Jego pierwowzór, Babilon znad rzeki Eufrat, był nieprzyjacielem Bożym i niejako „młócił” Jego lud, a załamanie jego potęgi było dla Izraelitów przyczyną radości. Jednakże upadek i zburzenie Babilonu Wielkiego pociągnie za sobą następstwa na miarę całego wszechświata oraz wywoła powszechną radość w niebiosach i u tych mieszkańców ziemi, którzy służą Bogu prawdziwym wielbieniem. — Objawienie, rozdziały 17 i 18.

SPRAWA ŻYCIA ALBO ZAGŁADY

³ Upadek Babilonu jest tematem biblijnym, z którym koniecznie się trzeba zapoznać. Podobnie jak starożytny Babilon jest też Babilon Wielki mocarstwem światowym. Dawny Babilon był ośrodkiem religii fałszywej, przeciwstawiającej się Bogu. Babilon Wielki prześcigał swój pierwowzór we wrogości wobec Boga, gdyż stanowi ogólnoświatowe imperium fałszywej religii. Przedstawił Boga w jak najgorszym świetle, zakuł ludzi w kajdany strachu i zabobonu, wywierał wpływ na rządy, podburzając jedne przeciw drugim, i winien jest większości krwi przelanej na ziemi. (Obj. 18:24) Według przepowiedni Babilon Wielki, podobnie jak Babilon starożytny, miał najpierw doznać upadku, który by złamał jego moc trzymania w niewoli jeńców, a następnie miał popaść w zupełne spustoszenie i ruinę. Ważnym szczegółem związanym z tym tematem jest okoliczność, że skoro jesteśmy w Babilonie, musimy go jak najszybciej opuścić, a uwolniwszy się stamtąd, musimy pilnie czuwać nad unikaniem styczności z nim lub udziału w jakichkolwiek jego nikczemnościach i duchowym nierządzie. — Obj. 18:4; Izaj. 52:11.

⁴ W dawnych czasach Babilon był dla ludzi postrachem, gdyż zagrażał ich życiu, jednak współczesny Babilon Wielki naraża na jeszcze większe niebezpieczeństwo. Jak to rozumieć? Otóż Jezus powiedział, że wielu jest ludzi, którzy skorzystają ze zmartwychwstania: „Nadchodzi godzina, w której wszyscy, co są w grobowcach pamięci, usłyszą Jego głos i wyjdą: ci, którzy czynili dobro, na zmartwychwstanie życia; ci, którzy praktykowali niegodziwości, na zmartwychwstanie sądu.” (Jana 5:28, 29, NW) Powiedział też, że nawet mieszkańcy tak znikczemniałych miast, jak: Sodoma i Gomora, Tyr i Sydon, Niniwa, oraz miast żydowskich, które nie powitały z ochotą działalności kaznodziejskiej Jezusa: Chorazynu, Betsaidy i Kafernaum — powrócą na wielki Dzień Sądu. (Mat. 10:15; 11:20-24; 12:41, NP) Ale ludzie, którzy pozostaną w Babilonie Wielkim i nie będą chcieli wyjść stamtąd aż do czasu jego zagłady, utracą wszelką możliwość zmartwychwstania, ponieważ wraz z nim pójdą na wiecznotrwałe zatracenie. — Obj. 18:4, 21.

⁵ Zatem omawiany temat biblijny ma dla nas niezwykle doniosłe znaczenie i musimy dobrze go przyswoić sobie oraz zrozumieć, w jakim pozostaje stosunku do Boga i Jego już ustanowionego Królestwa. Jedynie pod tym warunkiem będziemy mogli zachować własne życie i dopomóc naszym najbliższym, jak również innym, w osiągnięciu wiecznotrwałego życia na ziemi.

WIZJA UPADKU BABILONU

⁶ Kiedy zrozumiemy, o co chodzi przy upadku Babilonu, łatwiej rozpoznamy Babilon Wielki, a także zrozumiemy, co to znaczy ujść stamtąd przed jego zupełnym spustoszeniem. W wizji, którą otrzymał prorok Izajasz, nie tylko słyszał on ogólnikowo o upadku Babilonu, lecz wprost ujrzał ten upadek, a także zdobywców Babilonu. W natchnieniu od Boga oświadczył: „Brzemię pustyni morskiej. Jak wichry z południa pochodzą, od puszczy ciągnie z ziemi strasznej. Widzenie srogie jest mi oznajmione: ‚Rabuś rabuje, a kto jest pustoszycielem, pustoszy. Wyciągnij Elamie, oblęż Medzie! Uspokoiłem wszelkie wzdychanie.’” — Izaj. 21:1, 2, Wk, uw. marg.

⁷ Wyrażenie „pustynia morska” odnosi się do terytorium starożytnej Babilonii. Sam Babilon leżał po obu stronach Eufratu, przy czym wschodnia część miasta znajdowała się na międzyrzeczu, oddzielającym Eufrat od Tygrysu. Kiedy obie te rzeki występowały z brzegów, cała południowa Mezopotamia stawała się morzem na pustyni. Celem przeciwdziałania tej dość często się powtarzającej klęsce Babilończycy zbudowali cały szereg grobli, zapór, kanałów i zbiorników przeciwpowodziowych. Ponadto w Biblii słowo „morze” bywa nieraz użyte do oznaczenia zachodniej strony świata i tutaj być może odnosi się ono do kraju leżącego na zachód od Elamu i Persji, a więc właśnie do Babilonu, który się miał obrócić w pustynię.

⁸ Otóż Izajasz zobaczył, jak z ziemi wzbudzającej postrach, położonej na wschód od Babilonu, nadciąga okropna nawałnica. Wicher ten zaczął wiać, gdy Cyrus IIa Pers przejął władzę także nad królestwem Medów. W odezwie do Babilończyków wspomina Cyrus swoich przodków Teispesa, Cyrusa I i Kambizesa I, nazywając ich „królami Anszanu”. Ten sam tytuł przypisywany był Cyrusowi II w napisach klinowych i w Kronice Nabonida, Babilończyka, zanim tenże Cyrus pokonał i zdetronizował króla Medii, Astiagesa. Nazwą Anszan objęty był pewien obszar Elamu, czyli Suzjany, położony na wschód od rzeki Tygrys. Prorok Jeremiasz jeszcze w roku 617 przed naszą erą przepowiedział podbój Elamitów. (Jer. 49:34-39) Istnieją przesłanki przemawiające za tym, że Teispes opanował okręg Anszan w roku 596 p.n.e., podczas gdy na południe od tego terenu Persowie pojawili się już wcześniej, Teispes przybrał wtedy tytuł „Króla wielkiego, Króla miasta Anszanu”. A zatem Persowie pozostawali w ścisłym związku z Elamitami, jak również z Medami.

⁹ Tak więc symboliczny wicher w wizji Izajasza nadciągał od strony groźnej dla Babilonu, jak gdyby ze wzbudzającej trwogę pustyni na południu. (Porównaj z Ijoba 1:19) Zgodnie z proroctwem Izajasza miał się Babilon okazać zdradzieckim rabusiem i pustoszycielem, szczególnie wobec ludu Bożego, to jest Izraela. Jego upadek oczywiście położyłby kres wzdychaniu tych, których łupił, i sprawiłby im wielką radość.

ZBÓJA OGARNIA STRACH

¹⁰ Izajasz przedstawia skutek nadciągania tej nawałnicy nad Babilon, pisząc: „Dreszcz przeniknął me biodra, chwyciły mię skurcze bolesne jak bóle rodzącej; zbyt jestem udręczony, by słyszeć, nazbyt przerażony, aby widzieć. Serce moje w obłędzie, przejęła mnie groza; zmrok przeze mnie upragniony zmienił mi się na postrach.” — Izaj. 21:3, 4, BT.

¹¹ Kiedy Babilończycy jeszcze po zbójecku rabowali i pustoszyli, mogli bez lęku oczekiwać zmroku, zwiastującego przyjemny wypoczynek nocny. Nadciągająca wichura jednak nie da im wytchnąć, tylko spędzi im sen z oczu. Następnie Izajasz zwraca się do możnowładców Babilonu, jak gdyby już wówczas widział ucztę, którą później wyprawił Balsazar; czytamy: „Zastawiają stół, nakrywają obrusem, jedzą, piją... ‚Wstańcie, książęta! Namaśćcie tarczę!’ Bo tak powiedział do mnie Pan: ‚Idź, postaw wartownika, iżby doniósł, co zobaczy.” — Izaj. 21:5, 6, BT.

¹² W nocy z 5 na 6 października roku 539 p.n.e. odbywała się w Babilonie wielka biesiada; ucztujący mieli ogromną uciechę z ograbionego Jeruzalem, bluźnierczo plugawiąc naczynia zrabowane ze świątyni Jehowy w roku 607 p.n.e. Tej samej nocy jednak miasto wpadło w ręce Medów i Persów. Książęta babilońscy byli zmuszeni namaścić tarcze bojowe w obronie miasta, ale okazało się to daremne. Zdobywcy wtargnęli do zamku królewskiego i zabili Balsazara, wobec czego książęta z konieczności musieli namaścić nową „tarczę”, czyli uznać nowego króla. Nową symboliczną tarczą był ich zwycięzca. Gdyby książęta babilońscy tego nie uczynili, źle by się to dla nich skończyło.

¹³ Izajasz podaje teraz, o czym donosi strażnik stojący na murach Jeruzalem: „Ujrzał wozy i dwa rzędy jezdnych [rydwan bojowy zaprzężony w rumaki, NW]; wozy, które osły, i wozy, które wielbłądy ciągnęły; i przypatrywał się im z wielką bardzo pilnością. Tedy zawołał jako lew: Panie mój [Jehowo, NW]! ja stoję na straży ustawicznie we dnie; nawet na straży mojej staję na każdą noc. (...) A oto wtem przyjechali mężowie na wozach.” — Izaj. 21:7-9.

¹⁴ Tak więc proroczy strażnik z murów Jeruzalem za sprawą cudu przewidział wiele lat naprzód to, co w roku 539 p.n.e. rzeczywiście ujrzał chaldejski wartownik na murach Babilonu: nadciągające przeciw miastu wojska Medów i Persów. Kiedy później lud Boży dostał się do niewoli babilońskiej, czerpał wielką pociechę z obserwowania, jak to proroctwo oraz proroctwa Jeremiasza wkraczają w fazę spełnienia. Jednym z takich uważnych obserwatorów był Daniel, który spędziwszy na obczyźnie ponad siedemdziesiąt lat, napisał: „Roku pierwszego Dariusza, syna Aswerusa, z rodu Medów, (...) ja, Daniel, zrozumiałem w księgach liczbę lat, o której stała się mowa Pańska do Jeremiasza proroka, aby się wypełniło siedemdziesiąt lat spustoszenia Jeruzalem. — I obróciłem oblicze moje do Pana, Boga mego [do Jehowy, prawdziwego Boga, NW].” — Dan. 9:1-3, Wk.

¹⁵ Herodot (I, 80) podaje, że armia Cyrusa transportowała ładunki na wielbłądach, oraz że w wyprawie wojennej przeciw królowi lidyjskiemu Krezusowi kazał swoim jezdnym z wielbłądów nacierać na konnicę Krezusa. Oprócz wielbłądów używał także osłów jako zwierząt jucznych, a być może niosły też żołnierzy w bój. Wyrażenie „wozy” oznacza oczywiście oddziały rydwanów bojowych. Strażnik widział je z zaprzęgami rumaków, które je szybko miały wprowadzić do bitwy. Jest również możliwe, iż wymienione dwa rodzaje zwierząt obrazują oba ludy oblegające Babilon: symbolem Elamitów byłyby wtedy osły, a Medów — wielbłądy.

MUSIMY TAKŻE CZUWAĆ

¹⁶ Strażnik, którego Izajasz ujrzał w wizji, jest dla nas dziś z pewnością godnym naśladowania przykładem czuwania i orientacji co do upadku oraz ostatecznego zniweczenia Babilonu Wielkiego. Podobnie Daniel, przebywający wówczas w niewoli babilońskiej, czuwający dniem i nocą, i pilnie obserwujący zachodzące zdarzenia, unaocznia nam właściwe stanowisko wobec tego doniosłego tematu biblijnego.

¹⁷ Teraz strażnik zawołał: „Upadł Babilon, upadł! i wszystkie posągi jego bożków strzaskane na ziemi.” (Izaj. 21:9, BT) Dla ówczesnego ludu Bożego wydarzenie to oznaczało radość i wyzwolenie. Takiego samego rozwoju wypadków i wynikającej stąd największej radości z utęsknieniem wyczekują ci mieszkańcy ziemi, którym Bóg teraz w okresie końcowego sądu nad Babilonem Wielkim okazuje swoją dobrą wolę. Kto strzaskał wtedy rzeźbione wizerunki bogów babilońskich i rzucił je o ziemię? Ani Elamici, ani Medowie, bo ci literalnie wcale nie podjęli takiej akcji; uczynił to sam Jehowa, który przez wyzwolenie swego ludu i zmiażdżenie potęgi Babilonu w gruncie rzeczy powalił wszystkie bogi babilońskie i ich posągi. Dowiódł tym przecież, że w istocie nie byli bogami, lecz tylko bezsilnymi, martwymi wyobrażeniami. Wszechmocny Bóg nieba i ziemi jedynie posłużył się Elamitami i Medami jako orężem wymierzonym w Babilon. Ciekawa i godna uwagi jest okoliczność, że nawet sam zwycięski Cyrus przypisuje swoje powodzenie Jehowie Bogu, jak to wynika z 2 Kronik 36:22, 23 i z księgi Ezdrasza 1:1-3.

¹⁸ Teraz jeszcze prorok Izajasz, na długo przed zaistnieniem tych faktów, wskazuje, że Izrael zostanie okrutnie „wymłócony” rękami Babilończyków: „O mój ty ludu wymłócony i wytłuczony na klepisku! Co usłyszałem od Jahwe Zastępów, Boga Izraelowego, to ci oznajmiłem!” (Izaj. 21:10, BT) Lud Jehowy zbuntował się i popadł w niewierność, po czym znalazł się jak gdyby na klepisku, kiedy Bóg dopuścił, żeby Babilon jako narzędzie Boże wytłukł Jego lud. Miało to jednak trwać tylko przez określony czas, a potem Bóg zamierzał przywieść pomstę na samego młócącego, który we wszystkim, co czynił, kierował się wyłącznie nienawiścią do Boga i Jego ludu. Wynikała stąd również pocieszająca wiadomość, że wierny ostatek przeżyje upadek Babilonu i powróci do Jeruzalem.

¹⁹ Dzisiaj żyjemy w czasie, kiedy Bóg zgromadził swój lud i doprowadził do tego, że dobra nowina o Królestwie jest ogłaszana po całej ziemi wszystkim narodom na świadectwo, co odpowiada proroctwu Jezusa z Ewangelii według Mateusza 24:14. Królestwo to obecnie już panuje. Władza Babilonu została złamana, gdyż utracił moc przetrzymywania więźniów w niewoli i jest zdemaskowany jako nieprzyjaciel Boga.b Prorocza wizja Izajasza ukazuje, że Babilon miał pognębić lud Jehowy, Izrael, ale że wierny ostatek miał owo ‚młócenie’ przeżyć. Ze zrozumienia tej wizji wynika przeświadczenie, że lud Jehowy ku wielkiej swojej radości zobaczy zgubę Babilonu Wielkiego. Tymczasem pomaga wielu innym do uwolnienia się i ocalenia, ogłaszając im teraz dobrą nowinę. Ci drudzy także będą cieszyć się z przyszłego triumfu Boga nad Jego starodawnym nieprzyjacielem i z ustanowienia na ziemi wyłącznie prawdziwego wielbienia, uwolnionego od rywalizacji ze strony jakichkolwiek fałszywych kultów. Są na najlepszej drodze do życia wiecznotrwałego. Pomimo głoszenia dobrej nowiny o Królestwie będą jednak i tacy, którzy pozostaną przy Babilonie aż do jego zburzenia, ponieważ pragną istnienia Babilonu i miłują go oraz jego niezbożne postępowanie. Ci zginą na zawsze.

²⁰ Potem za sprawą zmartwychwstania powróci wiele ofiar Babilonu z minionych wieków, radując się z faktu, że ich ciemiężca zniknął, a oni dzięki wielkiemu miłosierdziu Bożemu uzyskali oto sposobność zapoznania się z prawdziwym wielbieniem i służenia wielkiemu Królowi, z widokami na możliwość życia bez końca! Jakże wspaniałe będzie zakończenie tego tematu Biblii i jakich łask dostąpią ci, którzy się z nim zapoznają! Dalsze rozważania proroctw Izajasza i Jeremiasza na łamach niniejszego czasopisma dopomogą nam w jeszcze dokładniejszym zapoznaniu się z tym tematem. (B-19)

[Przypisy]

[Pytania do studium]

 1. Co jest jednym z zasadniczych tematów Biblii?

 2. (a) Jak dalece i dlaczego upadek dawnego Babilonu interesował samego Jehowę oraz Jego lud? (b) Co można w tym względzie powiedzieć o Babilonie Wielkim?

 3. (a) Czym odznaczył się Babilon Wielki, podobnie jak jego starożytny pierwowzór? (b) Jaka okoliczność uwydatnia się w omawianym przez nas temacie?

 4. Dlaczego współczesny Babilon Wielki naraża ludzi na większe niebezpieczeństwo niż Babilon starożytny?

 5. Dlaczego więc jest to temat o doniosłym znaczeniu?

 6. (a) Jaką korzyść chcemy odnieść z rozpatrzenia wizji Izajasza o upadku Babilonu? (b) Czym rozpoczyna się opis tej wizji?

 7. Dlaczego obszar starożytnego Babilonu nazwano „pustynią morską”?

 8. (a) Co można powiedzieć o pochodzeniu Cyrusa? (b) Jakie związki łączyły Persów z Elamitami?

 9. Jaka zasłużona kara miała spotkać zdradzieckiego rabusia?

10. Jak spełnienie wizji Izajasza miało się odbić na Babilończykach?

11. Jaką ucztę przepowiedział Izajasz w wierszach 5 i 6 rozdziału 21 swego proroctwa?

12. (a) Jakie wydarzenia miały zmusić książąt babilońskich do ‚namaszczenia tarczy’? (b) Co to dla nich miało znaczyć?

13. Co dostrzegł strażnik, którego Izajasz oglądał w wizji?

14. (a) Na co wskazuje pilność owego strażnika? (b) Co w wyniku takiego czuwania zrozumiał Daniel?

15. Jakie to rydwany bojowe i zwierzęta juczne widział Izajasz?

16. Czego pięknym przykładem jest dla nas strażnik z wizji Izajasza, a także prorok Daniel?

17. (a) Jaką doniosłą wieść podał ów strażnik? (b) Dlaczego upadek Babilonu przypisać trzeba Jehowie, a nie Elamitom czy Medom?

18. (a) Jak doszło, zgodnie z dalszą wypowiedzią Izajasza, do ‚młócenia’ Izraela? (b) Czym mógł się pocieszać wierny ostatek?

19. (a) W jakim stanie znajduje się obecnie Babilon Wielki? (b) Czym zajmuje się dziś lud Jehowy? (c) Jaki podział wskutek tego następuje wśród ludzi?

20. Jakim wspaniałym wydarzeniem zakończy się omawiany tu temat Biblii?