stąd, iż rzeczy znajdujące się na zewnątrz tej zasłony — a więc Miejsce Święte, dziedziniec (dziedzińce) i miedziany ołtarz — musiały wyobrażać coś, co się znajduje tu na ziemi.

Audytorium z niecierpliwością oczekiwało teraz na wyjaśnienie, co przedstawiało Miejsce Święte, dziedzińce i miedziany ołtarz. List do Hebrajczyków 10:7-10 wskazuje, że ołtarz wyobraża „wolę” Bożą, to jest Jego gotowość przyjęcia doskonałej człowieczej ofiary Jezusa. Ponieważ Jezus stawił się w roku 29 n.e., aby w odpowiednim, przez Boga wyznaczonym czasie złożyć ofiarę na ołtarzu Jego „woli”, więc też wtedy powstała wielka, duchowa świątynia Boża. Właśnie od tej chwili niebiańska siedziba Boga stała się podobna do Miejsca Najświętszego materialnych świątyń, gdyż Jehowa odtąd był gotowy na przebłaganie doskonałą ofiarą swego Arcykapłana, Jezusa Chrystusa. Zatem począwszy od swego chrztu Jezus zaczął przebywać w pozaobrazowym dziedzińcu kapłańskim, gdzie tym samym dopilnował złożenia swej ludzkiej ofiary. A jako zrodzony z ducha Syn Boży ofiarował też Bogu modlitwy, wysławianie i służbę, tak jak w Miejscu Świętym materialnej świątyni dawniejsi kapłani ofiarowali kadzidło.

Zrodzeni z ducha naśladowcy Pana Jezusa Chrystusa podobnie pełnią służbę na dziedzińcu kapłańskim świątyni Bożej, ciesząc się szczególną pozycją u Boga, gdyż są uznani za sprawiedliwych i bezgrzesznych. Stan ich zrodzenia z ducha w okresie tymczasowego życia w ciele był zobrazowany przez Miejsce Święte w figuralnej świątyni, do którego mieli wstęp podkapłani.

Mówca wykazał następnie, że ci zrodzeni z ducha synowie Boży, będący „duchowymi Izraelitami”, nie są jedynymi ludźmi, jacy dziś służą w świątyni Jehowy. Zgodnie z proroctwami Biblii w dobie obecnej zaprasza się do przyjścia i służenia w tej świątyni ludzi wszelkiego rodzaju (Izaj. 2:2, 3; Apok. 7:9, 15). Wszyscy przychylnie reagujący na to zaproszenie mają przywilej wielbić Jehowę na dziedzińcu nie przeznaczonym dla kapłanów, który można przyrównać do „Dziedzińca Pogan” ze świątyni zbudowanej przez króla Heroda.

Rozumiesz więc teraz, czytelniku, dlaczego świadkowie Jehowy zachęcają jak najwięcej ludzi, aby przyszli do duchowej świątyni Bożej. Wiedzą, że już niebawem wszyscy, którzy nie będą prawdziwymi wielbicielami Jehowy, wydani zostaną na zagładę. Zasadnicza treść ich orędzia wyłuszczona była w szeroko zapowiedzianym odczycie publicznym, wygłaszanym przed zakończeniem każdego z tych czterodniowych zgromadzeń, a zatytułowanym: „Panowanie Boskie — jedyna nadzieja całej ludzkości”. Każdego ze słuchaczy zachęcono, żeby wziął ze sobą jeden lub dwa drukowane egzemplarze tego tak aktualnego przemówienia.

W podsumowaniu trzeba przyznać, że była to wprost wspaniała seria zgromadzeń okręgowych. Można się było nauczyć tylu nowych rzeczy i tak dużo znanych już spraw lepiej zrozumieć! Doprawdy, Jehowa otworzył swą dłoń i zlał na swój lud wiele obfitych i radujących błogosławieństw, wśród których niepoślednie miejsce zajmowało wyczerpujące omówienie zwiększonej odpowiedzialności, jaka w każdym zborze spoczywa teraz na miejscowym gronie starszych. Jehowa istotnie wprowadza swój zgromadzony lud w stan zorganizowania, w którym ten lud będzie mógł przetrwać Armagedon i wejść do nowego porządku pod Boskim panowaniem. Właśnie — pod panowaniem Boskim! My jesteśmy za nim, a mamy nadzieję, że ty także!

Ojcowie i dzieci

Wśród tego wszystkiego, co ojciec może uczynić dobrego dla swych dzieci, na czoło wysuwa się okazywanie miłości ich matce.