głogom”. Mógłby je podeptać, a potem jakby spalić w ogniu (Izaj. 27:4).

20. O jakie stosunki z Jehową powinna ubiegać się „wielka rzesza”? Do jakiej pieśni dla Jego „winnicy” powinna się przyłączyć?

²⁰ Najwyższy czas teraz na to, żeby „wielka rzesza” zawarła pokój z Jehową i schroniła się pod Jego „opiekę”, by z tego czerpać siłę do kierowania się we wszystkim Jego upodobaniem. Słusznie powinna mieć ciągle w pamięci słowa pieśni, która jest śpiewana dla „winnicy” duchowego Izraela: „Winnica urocza! Śpiewajcie o niej! Ja, Jahwe, jestem jej stróżem; podlewam ją co chwila, by jej co złego nie spotkało, strzegę jej w dzień i w nocy. Nie czuję gniewu. Niech Mi kto sprawi w niej ciernie i głogi! Wypowiem im wojnę, spalę je wszystkie razem! Albo raczej niech się uchwyci mojej opieki, niech zawrze pokój ze Mną, pokój ze Mną niech zawrze! W przyszłości się Jakub zakorzeni, Izrael zakwitnie i rozrośnie się, i napełni powierzchnię ziemi owocami” (Izaj. 27:2-6).

21. (a) W jakim zakresie ostatek duchowego Jakuba, czyli Izraela musiał wykazać plenność? (b) Co dowodzi, że Jehowa przygotował dla niego żyzny grunt?

²¹ Dla ostatka duchowego Jakuba, czyli Izraela, nastała teraz „przyszłość”, w której miał wykazać płodność przez napełnienie powierzchni ziemi życiodajnymi owocami. Jehowa użyźnił grunt na całym globie, toteż setki tysięcy zareagowały na świadectwo o Królestwie dawane przez ostatek i pokazały się w ponad 200 krajach. Ta „wielka rzesza” wysławia Jehowę, Władcę wszechrzeczy, i Jezusa Chrystusa, który jest teraz upoważniony do panowania jako Król nad całą ziemią (Apok. 7:9-17, NW).

22. Co przyniosło Bogu obfite owocowanie ostatka „latorośli” prawdziwego „krzewu winnego”, a także „wielkiej rzeszy”?

²² Wydawanie owocu przez „latorośle” prawdziwego „krzewu winnego” rzeczywiście przysporzyło chwały Plantatorowi, Jehowie Bogu. Na skutek ich wysiłków w chrześcijańskiej działalności również „wielka rzesza” daje chwałę temu Bogu, który zasadził i wyhodował coś tak wspaniałego, jak ten królewski „krzew winny” i jego odgałęzienia. Wziąwszy sobie za wzór plenny „krzew winny” i jego „latorośle”, członkowie „wielkiej rzeszy” wystrzegają się wszelkiej nieurodzajności. Starają się być owocnymi przez pielęgnowanie wszystkich zalet osobowości miłej Bogu, aktywnie wykazując się nimi w praktyce ku chwale Jehowy.

Metoda wielce niedokładna

W szerokich kręgach naukowców przyjęto uznawać poprawność metody określania wieku na podstawie zawartości węgla radioaktywnego; według niej ludzie mieliby żyć na ziemi już co najmniej od 50 000 lat p.n.e. Byłoby to jednak sprzeczne z doniesieniami Pisma Świętego.

Tymczasem niejaki R. Brown, fizyk z Uniwersytetu Andrewsa, wystąpił z twierdzeniem, iż takie ustalanie wieku metodą radiowęglową jest wielce niedokładne. Po dziesięcioletnich badaniach doszedł do wniosku, że przed rokiem 2000 p.n.e. w atmosferze ziemskiej atomy węgla radioaktywnego występowały w znikomych ilościach, wobec czego nie można posługiwać się nimi do określania wieku przedmiotów pochodzących sprzed tego okresu. Mniej więcej w tym czasie musiała jego zdaniem nastąpić jakaś wielka zmiana, która spowodowała wytworzenie się w atmosferze węgla radioaktywnego.

Do takich wielkich przełomów niewątpliwie należy potop z czasów Noego. Według doniesienia biblijnego nastąpił on w roku 2370 p.n.e. Katastrofa ta zapewne pociągnęła za sobą między innymi ogromne zmiany w stanie atmosfery (Rodz. 7:11, 12).