Księgę Ezechiela 37:1-6). Dzięki wierze, jaką zdobyli, przepełnia ich radość i spokój; obfitują też w nadzieję co do błogosławieństw Królestwa (Rzym. 15:13). Izajasz przepowiedział: „Pan Wszechwładny, Jehowa, bez wątpienia otrze łzy z każdego oblicza”. Słowa te w znamienny sposób spełniły się teraz przed Armagedonem na namaszczonym ostatku, oswobodzonym z „Babilonu Wielkiego”. A w Księdze Objawienia 7:17 zastosowano je do szczęśliwych warunków, w jakich znajduje się dziś „wielka rzesza”. Co więcej, słowa Izajasza są też przytoczone w Objawieniu 21:3, 4 w związku z „nową ziemią”. Czytamy tam: „Oto przybytek Boga jest pośród ludzi (...). I otrze [Bóg] wszelką łzę z ich oczu”. Na „nowej ziemi” ta cudowna obietnica urzeczywistni się w przywróconym Raju, który obejmie całą naszą oczyszczoną planetę.

20. Dlaczego każdy sługa Boży ma obecnie wszelkie powody, by ‛obfitować w nadzieję’?

²⁰ Ostatek pomazańców oraz „wielka rzesza” z pewnością mają wszelkie powody, by ‛obfitować w nadzieję’, skoro na własne oczy oglądają coraz to więcej szczegółów chwalebnie wypełniającego się słowa proroczego. Nadzieja ta nie zawiedzie, ponieważ wszystkie uroczyste obietnice Jehowy w końcu muszą się urzeczywistnić. Bierzmy to za „silną zachętę do uchwycenia dawanej nam nadziei” (Rzym. 15:13; Hebr. 6:18).

Pytania czytelników

◼ Czy przepowiednie Izajasza i innych proroków o przywróceniu znajdują ostateczne urzeczywistnienie w obecnym raju duchowym ludu Bożego, czy odnoszą się także do literalnego Raju przyszłej „nowej ziemi”?

W książce pt. „Man’s Salvation out of World Distress at Hand” (Bliskie wybawienie ludzkości z udręki świata), wydanej w roku 1975 przez Towarzystwo Strażnica, powiedziano na temat 35 rozdziału proroctwa Izajasza, co następuje: „Proroctwo o zakwitnięciu ‛pustyni’, ‛bezludnego obszaru’ w ziemi judzkiej spełniło się w miniaturze po powrocie Żydów z niewoli babilońskiej w 537 roku p.n.e. Większe i ostateczne spełnienie w sensie duchowym dotyczy ostatka członków Izraela Bożego i trwa od chwili, gdy w roku 1919 powrócili oni z wygnania w Babilonie Wielkim, gdzie byli pozbawieni łaski Bożej”. Czy to znaczy, że w literalnym ziemskim Raju pod tysiącletnimi rządami Chrystusa nie urzeczywistni się już żaden szczegół tych proroctw o przywróceniu? Bynajmniej!

Trzeba właściwie spojrzeć na kontekst wypowiedzi zawartej we wspomnianej książce. Omawiane przed chwilą słowa Izajasza ziściły się w małej skali, gdy Izrael został wyprowadzony z niewoli babilońskiej, natomiast większe spełnienie rozpoczęło się w roku 1919 n.e., wraz z oswobodzeniem Izraelitów duchowych z Babilonu Wielkiego. W pełni i raz na zawsze wrócili wtedy do swego „kraju”, do raju duchowego, i nigdy już nie mieli popaść w niewolę ogólnoświatowego imperium religii fałszywej, podlegającego władzy Szatana.

Niemniej proroctwa o przywróceniu — zarówno przekazane przez Izajasza, jak i przez innych pisarzy — zawierają szczegóły, które spełnią się