a odwrócił się od dawniejszego żydowskiego systemu rzeczy. Z czasem cudowne dary, dostępne w pierwszym wieku, miały przeminąć. Były konieczne jedynie w okresie niemowlęctwa zboru chrześcijańskiego. — 1 Kor. 13:8-11.

DZISIAJ INNA SYTUACJA

Dzisiaj nie widzimy, aby Bóg dokonywał takich cudów poprzez ręce swoich chrześcijańskich sług. Dlaczego? Ponieważ dla każdego człowieka umiejącego czytać dostępne są wszelkie niezbędne informacje, podczas gdy ludziom, którzy nie umieją czytać, a chcą słuchać, mogą pomóc dojrzali chrześcijanie, posiadający wiedzę biblijną oraz mądrość nabytą przez studiowanie i doświadczenie.

W dobie obecnej Bóg nie potrzebuje dokonywać takich cudów dla poświadczenia, iż Jezus Chrystus jest wyznaczonym przez Niego wybawicielem, ani w celu dostarczenia dowodu, że popiera swoich sług.

Nawet gdyby Bóg dzisiaj nadal udzielał swym sługom mocy dokonywania cudów, i tak nie przekonałoby to każdego, bo przecież nie wszyscy naoczni świadkowie cudów Jezusa dali się nakłonić do przyjęcia jego nauki (Jana 12:9-11). Z drugiej jednak strony Biblia ostrzega szyderców, że Bóg dokona jeszcze zdumiewających czynów w ramach usuwania obecnego systemu rzeczy. — 2 Piotra 3:1-10; Apokalipsa, rozdziały 18 i 19.

Zatem można powiedzieć, że ci, którzy zaprzeczają wszelkim cudom, nie wierzą w istnienie niewidzialnego Boga i Stworzyciela, albo uważają, że od czasów stworzenia nie używał On już swej mocy w sposób dla ludzi niezwykły. Ale ich niewiara nie ujmuje niczego Słowu Bożemu. — Rzym. 3:3, 4.

Biblijne doniesienia o cudach Bożych oraz ich dobroczynnych skutkach, zawsze zgodnych z prawdami i zasadami zapisanymi w Jego Słowie, wzmacniają zaufanie do Boga. Stanowią mocne zapewnienie, że Bóg troszczy się o ród ludzki i potrafi ochronić tych, którzy Mu służą, a nawet ich na pewno ochroni. Wszystko, co Biblia donosi o cudach, utwierdza nas w wierze, że Bóg w przyszłości zainterweniuje cudownie, aby uzdrowić wiernych Jemu ludzi i obsypać ich błogosławieństwami. — Apok. 21:4.

Świadectwo kroniki Nabonida

UPADEK silnie obwarowanego Babilonu nastąpił tak nagle, że musiał zadziwić cały świat starożytny. Zdobywca Babilonu, Cyrus Wielki, zmienił bieg wód Eufratu, które płynęły środkiem miasta. Wtedy jego oddziały przemaszerowały korytem rzeki i zajęły miasto przez zaskoczenie, wkraczając do niego niezamkniętymi bramami od strony nadbrzeża. Babilon upadł w ciągu jednej nocy, co zaskoczyło wielowiekową hegemonię semicką i spełniło słowo Jehowy wypowiedziane przez Jego proroków, Izajasza i Jeremiasza. — Izaj. 44:27; 45:1, 2; Jer. 50:38; 51:30-32.

Data tego wydarzenia ma wielkie znaczenie dla badaczy Biblii, a to z tego względu, że ułatwia ustalenie w czasie wielu innych wydarzeń wspomnianych w Piśmie świętym, o których wiadomo, iż miały miejsce określoną liczbę lat przed lub po upadku Babilonu.

Kronika Nabonida (zwana też „Kroniką Cyrusa-Nabonida” albo „Tablicą annalistów Cyrusa”), jakkolwiek bardzo krótka, spośród znanych dokumentów pisma klinowego zawiera najpełniejsze sprawozdanie o upadku Babilonu. Jest to fragment tabliczki glinianej, mierzący w najszerszym miejscu około czternastu centymetrów i mający mniej więcej taką samą długość. Na podstawie stylu pisma uczeni doszli do wniosku, że tabliczka ta może pochodzić z okresu Seleucydów (312-65 p.n.e.). Historycy twierdzą jednak, że jest prawdopodobnie kopią wcześniejszego dokumentu. Ponieważ w tym napisie można uchwycić wyraźną tendencję do wychwalania Cyrusa, a poniżania Nabonida, więc wysunięto pogląd, że był dziełem jakiegoś perskiego