ROZDZIAŁ 2

Nieśmiertelny, który powziął „wieczyste zamierzenie”

 1, 2. Jedynie kto mógł powziąć „wieczyste zamierzenie” i co o Nim powiedział Mojżesz?

„WIECZYSTE zamierzenie”! Któż inny poza Bogiem, który żyje wiecznie, mógłby powziąć takie zamierzenie? Nie da się z nim pogodzić lansowanej przez wielu współczesnych naukowców teorii ewolucji, ponieważ przypadku czy też zbiegu okoliczności, na którym opiera się cały gmach nie udowodnionego ewolucjonizmu, nie można uznać za wydarzenie zaplanowane, a więc zamierzone. W XV stuleciu p.n.e. znany na całym świecie prawodawca i poeta Mojżesz, syn Amrama, zwrócił uwagę na takiego odwiecznego Boga, mówiąc:

² „Zanim góry powstały, zanim stworzyłeś ziemię i świat, od wieków na wieki Tyś jest, o Boże! (...) Albowiem tysiąc lat w oczach twoich jest jak dzień wczorajszy, który przeminął, i jak [czterogodzinna] straż nocna”. — Psalm 90:2-4, NP.

 3. Dlaczego Król wieków jest w stanie całkowicie urzeczywistnić takie zamierzenie?

³ W I stuleciu n.e. pewien mężczyzna, który wysoko cenił wspomnianego prawodawcę, Mojżesza, zwrócił uwagę na tego samego Boga oraz na Jego bezkresny byt, nie ograniczony czasem ani w przeszłości, ani w przyszłości, napisał bowiem: „Królowi wieków nieśmiertelnemu, niewidzialnemu, Bogu samemu — cześć i chwała na wieki wieków. Amen” (1 Tymoteusza 1:17). Taki odwieczny Bóg może obstawać przy swoim zamierzeniu aż do jego pomyślnego urzeczywistnienia, choćby to miało trwać całe wieki.

 4. Z kim od dawna obiecanym powiązał „wieczyste zamierzenie” Boże człowiek, który pisał o tym zamierzeniu?

⁴ Ten sam pisarz z I wieku n.e. został też natchniony do napisania o wieczystym zamierzeniu Bożym i do powiązania go z długo oczekiwanym Mesjaszem, „Pomazańcem”, czyli „Poświęconym”, którego przyjście przepowiedział prorok Mojżesz. Mieszkańcy Bliskiego Wschodu, którzy wtedy mówili językiem starosyryjskim, nazywali go „Mszicha”, natomiast mówiący po grecku Żydzi aleksandryjscy (Egipt), dokonując przekładu natchnionych Pism Hebrajskich na język grecki, nazwanego później Septuagintą, użyli greckiego słowa „Chrystos”, co w gruncie rzeczy znaczy „Pomazaniec”. — Zobacz Daniela 9:25, LXX.

 5, 6. Dlaczego współcześni tłumacze przyczynili się do powstania trudności w zrozumieniu Boskiego postanowienia co do Mesjasza?

⁵ Jednakże tłumacze wypowiedzi owego pisarza z I wieku wywołali pewną trudność. Na przykład w angielskich przekładach biblijnych począwszy od XVI wieku jest mowa o „wieczystym zamierzeniu” Bożym.a Natomiast w nowszych czasach niektórzy tłumacze Biblii oddali to greckie wyrażenie słowami „plan wieków”. Dlatego mówi się, że Bóg ma pewien plan w związku z Mesjaszem.

⁶ W tłumaczeniu J.B. Rotherhama z roku 1897 tekst z Listu do Efezjan 3:9-11 brzmi następująco: „I wydobyć na światło, czym jest zarządzanie świętą tajemnicą, ukrytą od wieków w Bogu, który wszystko stworzył: Aby teraz przez zgromadzenie zaznajamiać księstwa i władze w miejscach niebiańskich z wieloraką mądrością Boga — zgodnie z planem wieków, który powziął w pomazańcu”. Jeszcze wcześniej, bo w roku 1865, w opublikowanym przez Beniamina Wilsona, wydawcę pewnego czasopisma, angielskim tłumaczeniu Pism Greckich, znanym pod nazwą The Emphatic Diaglott, znalazło się sformułowanie: „Według planu wieków, który nakreślił”. Podobnie oddano ten grecki tekst w innych, nowszych przekładach biblijnych.b

 7, 8. Jaki rysunek opublikował C.T. Russell i co w jego pierwszej książce powiedziano o jej tytule?

⁷ Opierając się na tym nowszym tłumaczeniu tekstu greckiego z Efezjan 3:11, Charles Taze Russell, redaktor i wydawca czasopisma Zions Watch Tower (Strażnica Syjonu), drukowanego w Pittsburghu w amerykańskim stanie Pensylwania, zamieścił w wydaniu z września 1881 roku artykuł pod tytułem „Plan wieków”. Znalazło się w nim objaśnienie do całostronicowego rysunku zatytułowanego „Plan wieków”. Zamieszczamy obok reprodukcję tego „Planu”, żeby wszyscy, których to interesuje, mogli go sobie obejrzeć. Podobny „Plan wieków — przedstawiający plan Boży” został zamieszczony w książce „Boski plan wieków”, wydanej przez C.T. Russella w roku 1886 (w języku polskim książka ta ukazała się w roku 1925).

⁸ Co prawda w tym „Planie wieków” można się dziś dopatrzyć pewnych niedokładności, lecz służył on szczerej argumentacji opartej na założeniu, że wszechmądry i wszechmocny Bóg ma pewien „plan”. Pierwszy rozdział tej książki zaczyna się słowami:

Tytuł tej serii wykładów: „Boski plan wieków” wskazuje na już z góry znany Bogu i uporządkowany postęp w ramach Jego postanowień. Jesteśmy przekonani, że nauki Boskiego objawienia mogą być uznane za piękne i harmonijne jedynie z tego, a nie z innego punktu widzenia.

 9. (a) Na co zwróciła uwagę ta szeroko rozpowszechniona książka? (b) Jakie w związku z tym nasuwa się jednak pytanie odnośnie do planowania oraz do Boga?

⁹ Książka ta przetłumaczona na szereg języków osiągnęła nakład ponad sześć milionów egzemplarzy. Od roku 1929 jej nakład jest wyczerpany. Kierowała uwagę czytelnika na Biblię, dowodząc, że żywy Bóg zdąża do celu etapami. Posuwa się naprzód w realizacji swego zamierzenia względem udręczonej ludzkości. Wiemy, że człowiek często układa sobie plan działania, ale pobudką do takiego planowania jest chęć osiągnięcia zamierzonego celu. Nasuwa się jednak pytanie: Czy wszechmądry i wszechmocny Bóg musiał zaplanować swoją działalność? Czy z chwilą powzięcia decyzji o dokonaniu czegoś musi sobie dokładnie wyznaczać sposób postępowania, zobowiązując się jako Bóg, który się nie zmienia, do skrupulatnego przestrzegania go? Czy bez uprzedniego planowania poradzi sobie z każdym nieprzewidzianym wydarzeniem bądź z każdą okolicznością, jaka mogłaby wyniknąć z racji wolnej woli i swobody wyboru Jego stworzeń? Czy mimo wszystko dopnie swego celu? Czy musi planować? Oczywiście teraz, gdy Bóg dopiął swego celu, możemy zbadać zapiski o Jego poczynaniach i prześledzić oraz ustalić obrany przez Niego sposób postępowania. Ale czy to było właśnie tak zaplanowane?c

BÓG I JEGO ZAMIERZENIE

10. Jakie jest dosłowne znaczenie greckiego wyrazu prothesis i w jakim znaczeniu Żydzi użyli go w greckiej Septuagincie?

¹⁰ Czy pisarz Listu do Efezjan chciał w swoich wywodach zawartych w 11 wierszu rozdziału 3 wyrazić myśl, że Bóg, Stwórca, powziął w związku z Mesjaszem jakiś plan? Co miał na myśli, gdy w liście napisanym greczyzną z I wieku użył słowa prothesis? Wyraz ten dosłownie znaczy „przedłożyć” lub „przedstawić”, a więc wystawić na widok. Dlatego Żydzi aleksandryjscy, tłumacząc natchnione Pisma Hebrajskie na język grecki, użyli tego słowa greckiego w związku ze świętym chlebem, umieszczanym kiedyś na złotym stole w Miejscu Świętym, które było częścią świętego Namiotu wielbienia, wzniesionego przez proroka Mojżesza. Chleb ten nazywano zwykle chlebem pokładnym, ale w tym greckim przekładzie, w Septuagincie, mówi się o „chlebach lub plackach przedkładania” (prothesis). Kładąc te chleby na złotym stole, wystawiano je na widok. Świeży chleb wykładano co tydzień w sabat. — 2 Kronik 4:19.

11. Czym wobec tego jest prothesis Boga?

¹¹ Wyrazem prothesis posługiwano się też w znaczeniu „oświadczenia” lub „przedpłaty”, a w gramatyce mógł on oznaczać „przyimek”. Ponadto używano go w znaczeniu „postawić na przedzie” lub „dawać pierwszeństwo”. Ponieważ określano nim również zamiar albo wytknięty cel, czyli postanowienie lub przedsiębranie czegoś, co należałoby przeprowadzić lub osiągnąć, więc występowało też w znaczeniu „zamierzenia”. (Zobacz Słownik grecko-polski pod redakcją Z. Abramowiczówny, Warszawa 1962, PWN, t. III, str. 651, pod hasłem prothesis). Z ostatnim z wymienionych znaczeń zgadza się większość tłumaczy, którzy przełożyli Biblię na jeden z języków współczesnych. A zatem prothesis Boga jest Jego postanowieniem, pierwotną decyzją, zamierzeniem.

12. Jak niektórzy tłumacze oddają grecki wyraz prothesis, gdy następuje po nim ton aionon („wieków”)?

¹² Występujące po tym słowie w Liście do Efezjan 3:11 wyrażenie ton aionon znaczy dosłownie „wieków”. Niektórzy tłumacze oddają to połączenie wyrazów przez „postanowienie wieczne”,d „odwieczne postanowienie”,e „odwieczne przeznaczenie”,f „przeznaczenie wieków”g względnie „odwieczne zamierzenie”.h

13, 14. Dlaczego można mówić, że Boskie „przeznaczenie wieków” jest Jego „wieczystym zamierzeniem”?

¹³ Boskie „przeznaczenie wieków” jest Jego „wieczystym zamierzeniem”. Dlaczego? W tym miejscu „wiek” jest okresem nieustalonym, ale stosunkowo długim w odniesieniu do spraw ludzkich, przy czym uwydatnia się nie tyle wydarzenia lub znamienne cechy co długość trwania wieku.

¹⁴ Tak więc Boże „przeznaczenie wieków” nie musi dotyczyć „przeznaczenia” mającego związek z jakimś ustalonym okresem, jak na przykład „wiek patriarchalny”, „wiek żydowski”, „wiek Ewangelii” albo „wiek milenijny”. Kładzie się tu raczej nacisk na czas, na długo trwające okresy. Jeżeli wieki mają następować po sobie, to muszą mieć swój początek i koniec. Jednakże szereg wieków daje w sumie okres bardzo długi. Ponieważ w wyrażeniu „przeznaczenie wieków” nie podano ich liczby, więc może ich być nieskończenie wiele. A zatem wyrażenie to nie określa długości wspomnianego czasu; jest to przeznaczenie po czas niezmierzony bez wyznaczania mu jakiejś granicy. W ten sposób to „przeznaczenie” staje się czymś wiecznym, „wieczystym zamierzeniem”. Bóg powziął zamierzenie w związku ze swoim Mesjaszem, czyli Pomazańcem, w oznaczonym czasie, ale urzeczywistnienie go wymaga wielu wieków.i Dla „Króla wieczności” czynnik czasu nie odgrywa tu żadnej roli.

NIE JEST OSOBĄ BEZIMIENNĄ

15. Co przy górze Synaj Bóg odpowiedział Mojżeszowi na pytanie, jakie ma imię?

¹⁵ Ten Król Wieczności nie jest Osobą bezimienną. Nadał sobie imię i podał je do wiadomości ludziom. Już samo to imię wyjawia, że ma On pewne zamierzenie, pewien cel. Zostało to wyraźnie uwypuklone w XVI wieku p.n.e., kiedy Bóg za pośrednictwem jednego ze swych aniołów ukazał się przy płonącym krzaku u stóp góry Synaj w Arabii Mojżeszowi, uciekinierowi z Egiptu. Mojżesz otrzymał wtedy polecenie powrotu do Egiptu i wyzwolenia swego ludu trzymanego tam w niewoli. Jak jednak miał postąpić wobec swych rodaków, gdyby go zapytali o imię Boga, który im posłał Mojżesza jako wodza? Co miał im odpowiedzieć? Mojżesz był tym żywo zainteresowany. W jego autobiografii czytamy: „Wtedy Bóg powiedział do Mojżesza: ‚OKAŻĘ SIĘ, JAKIM SIĘ OKAŻĘ’. I dodał: ‚Tak powiesz synom Izraela: „OKAŻĘ SIĘ posłał mnie do was”’”. — Wyjścia 3:14, NW.

16. Czy w odpowiedzi udzielonej Mojżeszowi Bóg mówił jedynie o swym istnieniu, czy o czymś innym?

¹⁶ Bóg nie mówi tu o swoim istnieniu. Wprawdzie można by dojść do takiego wniosku, opierając się na niektórych tłumaczeniach hebrajskich słów „ehjeh aszer ehjeh” i „ehjeh”. Na przykład w Biblii Tysiąclecia (1971) przetłumaczono ten tekst następująco: „Odpowiedział Bóg Mojżeszowi: ‚JESTEM, KTÓRY JESTEM’. I dodał: ‚Tak powiesz synom Izraela: JESTEM posłał mnie do was’”. W rzeczywistości jednak Bóg mówi, że się kimś okazuje. Przekład Twenty-Four Books of the Holy Scriptures, dokonany przez rabina Izaaka Leesera, potwierdza to następująco: „I Bóg rzekł do Mojżesza: BĘDĘ, KIM BĘDĘ; i powiedział: Tak powiesz dzieciom Izraela: BĘDĘ posłał mnie do was”.j

17. Jak Rotherham tłumaczy werset z Księgi Wyjścia 3:14 i jak go komentuje?

¹⁷ Jeszcze trafniej oddaje werset z Księgi Wyjścia 3:14 The Emphasised Bibel Josepha B. Rotherhama: „I Bóg powiedział do Mojżesza: STANĘ SIĘ, kimkolwiek zechcę. I rzekł — tak masz powiedzieć synom Izraela: STANĘ SIĘ posłał mnie do was”. W uwadze marginesowej do tego wersetu czytamy: „Hajah [słowo oddane powyżej przez „stanę się”] nie znaczy ‚być’ w sensie zasadniczym, czyli ontologicznym, lecz w sensie fenomenologicznym. (...) Jaki On będzie, to nie zostało wyjawione — On będzie z nimi, będzie im pomagał, będzie ich krzepił i wyzwalał”. Nie chodzi tu więc o samo istnienie Boga, lecz o to, kim zechce się stać dla drugich.

18. Kiedy Bóg po raz pierwszy postanowił, kim chce się stać lub kim chce być?

¹⁸ Podobnie rzecz się ma, gdy dorastający młody człowiek zastanawia się i zadaje sobie pytanie: Jak się potoczy moje życie? Kim chcę zostać? To samo miało miejsce wówczas, gdy jedyny żywy i prawdziwy Bóg był zupełnie sam i miał postanowić, co zrobi ze swoim samoistnym bytem, kim zechce zostać, kim być. Po trwającym całą wieczność samotnym istnieniu postanowił zostać Stwórcą. Powziął zamierzenie co do samego siebie.

19. Jak Bóg wypisał swoje imię w Dziesięciorgu Przykazań?

¹⁹ Jednakże Ehjeh, czyli „OKAŻĘ SIĘ” nie jest powtarzającym się w całym natchnionym Piśmie Świętym imieniem jedynego, żywego i prawdziwego Boga. Gdy w roku 1513 p.n.e. na górze Synaj Bóg w cudowny sposób wyrył na tablicach kamiennych Dziesięcioro Przykazań i dał je prorokowi Mojżeszowi, było na nich wypisane między innymi imię, które sam sobie nadał. Bóg wypisał od strony prawej ku lewej najpierw hebrajską literę Jod, potem He, następnie Waw i w końcu drugi raz He. Niewątpliwie Bóg napisał to literami starohebrajskimi, a więc imię to wyglądało mniej więcej tak: [patrz publikacja], a nie literami pisma nowohebrajskiego, w którym wyglądałoby ono następująco: יהוה. Literom tym odpowiadają w języku polskim czytane od prawej ku lewej litery HWHJ, a w starożytnej łacinie HVHJ. Są to same spółgłoski; nie ma między nimi żadnych samogłosek.

20. Jak są odczytywane cztery hebrajskie spółgłoski oznaczające imię Boże?

²⁰ Dlatego obecnie nie wiadomo dokładnie, jak Jehowa wymówił swoje imię wobec Mojżesza. Przez całe stulecia pisarze łacińscy wymawiali to imię Jehowa. Wielu współczesnych hebraistów woli wymowę Jahwe, a nawet Jehwa. Jak dziecko nie nadaje imienia swemu ojcu, tak też żadne stworzenie nie dało imienia swemu Stwórcy. On sam nadał sobie imię.

21. (a) Co znaczy imię Jehowa, które w rzeczywistości jest czasownikiem? (b) Dlaczego wzywanie tego imienia jest dziś jak najbardziej słuszne?

²¹ Przyjmuje się, że to święte imię w rzeczywistości jest czasownikiem, niesprecyzowaną, kauzatywną formą hebrajskiego czasownika hawáh. Wobec tego znaczyłoby „On powoduje, że się staje”. Ale nie ma skutku bez przyczyny, a z działaniem każdej inteligentnej przyczyny, każdego sprawcy, wiąże się zamierzenie. Nic więc dziwnego, że w samym imieniu Bożym, które oznacza „On powoduje, że się staje”, mieści się myśl o zamierzeniu. To jedyne w swoim rodzaju imię wyróżnia swego Nosiciela jako Tego, który powziął zamierzenie. Z pewnością w takim właśnie charakterze ukazał się On Mojżeszowi przy płonącym krzaku nieopodal góry Synaj i objawił mu, co postanowił. Ponadto podkreślił trwałość i niezmienność swego imienia, gdy rzekł do Mojżesza: „Tak powiesz synom Izraela: ‚Jahwe, Bóg ojców waszych, Bóg Abrahama, Bóg Izaaka i Bóg Jakuba posłał mnie do was. To jest imię moje na wieki i to jest moje zawołanie na najdalsze pokolenia’” (Wyjścia 3:15). To pamiętne imię nosi On po dzień dzisiejszy. Wzywanie tego ważnego imienia jest dziś jak najbardziej słuszne.

BÓG KSZTAŁTUJE HISTORIĘ DLA DOBRA CZŁOWIEKA

22. (a) Jak w wypadku starożytnego Egiptu Jehowa wsławił swoje imię? (b) Jaką pociechę możemy dziś z tego czerpać?

²² Za czasów proroka Mojżesza Jehowa, żywy i prawdziwy Bóg, kształtował historię swoim sposobem postępowania ze starożytnym Egiptem, który ciemiężył potomków Abrahama, Izaaka i Jakuba. Wsławił swoje imię, wyzwalając swój lud z niewoli uzbrojonego po zęby mocarstwa światowego (Jeremiasza 32:20; 2 Samuela 7:23; Izajasza 63:14). Upewnia nas to w przekonaniu, że wysoce zmilitaryzowany świat XX wieku bynajmniej nie jest dla Niego groźnym przeciwnikiem w walce o wyzwolenie ludzkości. Tak jak Jehowa pozwolił, żeby w starożytnym Egipcie doszedł do władzy faraon, który okrutnie gnębił naród Mojżesza, tak też dopuścił do tego, żeby na całej ziemi dochodzili do władzy niegodziwi ciemięzcy, co pociągało za sobą udrękę dla wszystkich ludzi. Działo się to nie bez przyczyny. Bóg chciał tych ciemięzców zachować, przytrzymać do wyznaczonego dnia, w którym mieli być zniszczeni. Dla dodania otuchy uciśnionym Jehowa natchnął Salomona, mądrego króla Jeruzalem, do napisania następujących słów:

„Powierz Jahwe swe dzieło, a spełnią się twoje zamiary. Wszystko celowo [po hebrajsku: maaneh] uczynił Jahwe, także grzesznika [niegodziwca, NW] na dzień nieszczęścia”. — Przysłów 16:3, 4.

23. Czego można się niechybnie spodziewać w stosunku do obecnych potęg politycznych, biorąc pod uwagę postępowanie Boga ze starożytnymi mocarstwami światowymi?

²³ Od roku 1914 nastał „dzień nieszczęścia” dla systemów rządzenia, które przetrwały obie wojny światowe i związane z nimi międzynarodowe udręki. Już od lat panują nad ziemią polityczne supermocarstwa i każde z nich nieufnie spogląda na drugie, dążąc do objęcia władzy nad całą ziemią. Suwerenny Pan Jehowa, który wszystko uczynił celowo, musi — logicznie rzecz biorąc — mieć jakiś zamiar w stosunku do tych mocarstw ubiegających się o panowanie nad światem. Ze spisanego sprawozdania wynika, że Jehowa miał określone zamierzenie względem ‛niegodziwych’ mocarstw w starożytnych czasach biblijnych. Wykonał wszystko, co postanowił w związku z tymi starożytnymi mocarstwami światowymi. Pomaga nam to uświadomić sobie, czego można się niechybnie spodziewać za naszych czasów.

24. (a) Jak Jehowa postąpił wobec Asyrii, mimo że dozwolił jej stać się mocarstwem światowym? (b) Dlaczego nie można powiedzieć, jakoby proroctwo Jehowy zapisane w Księdze Izajasza 14:24-27 się nie spełniło?

²⁴ Na przykład mocarstwo asyryjskie prześcignęło pod względem politycznym i militarnym starożytny Egipt i stało się drugim w historii biblijnej mocarstwem światowym. Mimo to Asyria nawet w czasach swego największego rozkwitu nie mogła się poszczycić zdobyciem ani zburzeniem Jeruzalem, stolicy królestwa Judy. Wprost przeciwnie, Jeruzalem się ostało, natomiast Niniwa, stolica Asyrii, została zniszczona. Dlaczego? Z powodu niegodziwości mocarstwa asyryjskiego. Wszechmocny Bóg Jehowa dopuścił, żeby Asyria stała się mocarstwem światowym i żeby postępowała niegodziwie, zwłaszcza w stosunku do Jego wybranego ludu. Postanowił jednak zachować to niegodziwe mocarstwo asyryjskie na „dzień nieszczęścia”, który miał nadejść w wyznaczonym przez Niego czasie. Około roku 632 p.n.e. sprzymierzone wojska Medów i Chaldejczyków zdobyły i zniszczyły Niniwę, stolicę Asyrii (Nahuma, rozdziały 1 do 3). Nie można więc zarzucić najmniejszego uchybienia realizacji zamierzenia, które ponad sto lat przedtem Jehowa ogłosił przez proroka Izajasza następującymi słowami:

„Przysiągł Jahwe Zastępów mówiąc: Zaprawdę, jak umyśliłem, tak się stanie, i jak postanowiłem, tak nastąpi: Że złamię Asyrię na mojej ziemi i zdepcę ją na moich górach. Wówczas jej jarzmo z nich się usunie, jej brzemię spadnie im z bark. Taki jest zamiar powzięty [rada uradzona, Biblia gdańska] co do całej ziemi; taka jest ręka wyciągnięta na wszystkie narody. Jeżeli Jahwe Zastępów postanowił, kto się odważy przeszkodzić? Jeżeli ręka Jego wyciągnięta, kto ją cofnie?” — Izajasza 14:24-27.

25. Jak trzeba rozumieć wspomniany w tym proroctwie „zamiar [uradzoną radę]” i dlaczego?

²⁵ Wszechmocny, wszechmądry Bóg nie zasięgał u nikogo w niebie rady, jak ma postąpić. W proroctwie Izajasza 40:13 znajdujemy stosowne pytanie: „Kto w roli doradcy dawał Mu wskazania?” (Zobacz też Joba 21:22; 36:22; Rzymian 11:34). Swój „zamiar [uradzoną radę]” powziął bez udziału grupy doradców, którzy by mu pomagali w prawidłowym osądzaniu i rozstrzyganiu. Jego zamiar jest czymś więcej niż tylko radą. Oznacza postanowienie dokonania czegoś, jest Jego dekretem. O znaczeniu słowa „rada” w sensie biblijnym czytamy w encyklopedii M’Clintocka i Stronga (tom II, strona 539): „Oprócz potocznego znaczenia tego słowa ‛naradzać się z innymi’ w Piśmie Świętym występuje ono w znaczeniu dekretów Bożych, nakazów Jego opatrzności”.

26. Z jakiego powodu Jehowa dopuścił, żeby Babilon i Asyria stały się mocarstwami światowymi?

²⁶ Ani ludzie, ani demony nie mogą udaremnić „zamiaru”, który samodzielnie powziął wszechmocny i wszechmądry Bóg. Sprawdziło się to w związku z Jego zamiarem powziętym względem asyryjskiego mocarstwa światowego, jak również wobec następnego mocarstwa, imperium nowobabilońskiego, trzeciego mocarstwa światowego w historii biblijnej. To ostatnie mocarstwo dokonało w roku 607 p.n.e. pierwszego zburzenia Jeruzalem. Dało tym dowód, że jest „niegodziwe”. Dlatego Jehowa zachował je na „dzień nieszczęścia”, który miał nadejść w wyznaczonym przez Niego czasie. Zanim Bóg dopuścił, żeby Babilon zburzył Jeruzalem i przez to stał się w Jego oczach szczególnie niegodziwy, natchnął swego proroka Jeremiasza do napisania następujących słów: „Dlatego posłuchajcie zamiarów Jahwe, jakie powziął wobec Babilonu, i planów, jakie powziął co do ziemi chaldejskiej”. — Jeremiasza 50:1, 45.

27. Na jakie słowa z proroctwa Izajasza, dotyczące upadku Babilonu, natknęli się Jeremiasz i Daniel podczas studiowania Biblii?

²⁷ Dzięki ochronie Bożej prorok Jeremiasz przeżył dokonane przez armie babilońskie w roku 607 p.n.e. zburzenie Jeruzalem i znajdującej się w nim świątyni. Nie doczekał się już jednak spełnienia swych proroctw wypowiedzianych przeciw „niegodziwemu” Babilonowi. Niemniej zarówno historia świecka, jak i biblijna donosi o upadku babilońskiego mocarstwa światowego w roku 539 p.n.e., za życia proroka Daniela (Daniela, rozdział 5). Potwierdziło to prawdziwość znacznie wcześniejszej wypowiedzi proroka Izajasza, który przepowiedział nie tylko upadek babilońskiego mocarstwa światowego, lecz nawet imię perskiego zdobywcy, którym Bóg miał się posłużyć do obalenia Babilonu. Gdy podczas studiowania Biblii prorocy Daniel i Jeremiasz zajęli się czytaniem proroctwa Izajasza z VIII wieku p.n.e., napotkali w nim następujące słowa swego Boga Jehowy:

„‛Ja mówię o Cyrusie: Mój pasterz, i spełni on wszystkie moje pragnienia, mówiąc do Jeruzalem: Niech cię odbudują, i do świątyni: Wznieś się z fundamentów!’ Tak mówi Jahwe o swym pomazańcu Cyrusie: ‛Ja mocno ująłem go za prawicę, aby ujarzmić przed nim narody i królom odpiąć broń od pasa, aby otworzyć przed nim podwoje, żeby się bramy nie zatrzasnęły. Ja pójdę przed tobą (...), ażebyś wiedział, że Ja jestem Jahwe, który cię wołam po imieniu, Bóg Izraela. Z powodu sługi mego, Jakuba, Izraela, mojego wybrańca, nazwałem ciebie twoim imieniem, pełnym zaszczytu, chociaż mnie nie znałeś. Ja jestem Jahwe, i nie ma innego. Poza Mną nie ma boga. Przypaszę ci broń, chociaż Mnie nie znałeś, aby wiedziano od wschodu słońca aż do zachodu, że beze Mnie nie ma niczego. Ja jestem Jahwe, i nie ma innego’”.

28. Co na temat Cyrusa Persa Jehowa mówi w następnym rozdziale Księgi Izajasza?

²⁸ Te niezwykłe słowa można obecnie przeczytać w znalezionym w roku 1947, a pochodzącym z II wieku p.n.e. Zwoju znad Morza Martwego, zawierającym tekst Księgi Izajasza. Słowa te są zapisane w miejscu oznaczanym zazwyczaj jako Księga Izajasza 44:28 do 45:6. W następnym rozdziale Bóg w niżej podanym kontekście nazywa Cyrusa „mężem, który wykona mój zamysł”:

„Pamiętajcie o tym i przyznajcie się do winy, weźcie to do serca, wy odstępcy! Wspomnijcie na sprawy dawne, odwieczne, że Ja jestem Bogiem i nie ma innego, jestem Bogiem i nie ma takiego jak Ja. Ja od początku zwiastowałem to, co będzie, i z dawna to, co jeszcze się nie stało. Ja wypowiadam swój zamysł, i spełnia się on [rada moja ostoi się, Gd], i dokonuję wszystkiego, czego chcę. Przywołuję ze Wschodu ptaka drapieżnego, a z ziemi dalekiej męża, który wykona mój zamysł; jak powiedziałem, tak to wykonuję, jak postanowiłem, tak to czynię”. — Izajasza 46:8-11, NP.

29, 30. Co dowodzi, że Jehowa nie zrezygnował ze swego zamierzenia wyrażonego w tym proroctwie, i w jakim przekonaniu nas to utwierdza?

²⁹ Cyrus Wielki, władca Persów, przybył jak „ptak drapieżny” od wschodu słońca, bo z Persji, leżącej na wschód od Babilonu, a więc z kraju bardzo odległego od Izraela, ojczyzny Izajasza.

³⁰ W związku z tym całkiem stosownym godłem Cyrusa Wielkiego był złoty orzeł, „ptak drapieżny”, i Jehowa posłużył się tym określeniem jako symbolem Cyrusa. Chociaż Bóg wyraził tymi słowami swoje zamierzenie blisko dwieście lat naprzód, to jednak nie zostało ono udaremnione. Jego ‛rada ostała się’, ponieważ za pośrednictwem Cyrusa wykonał swoje postanowienie względem niegodziwego Babilonu. Jehowa powiedział, a nawet kazał to zapisać dla potomności, i w wyznaczonym przez siebie czasie wykonał to, co oznajmił. Powziął zamierzenie co do Cyrusa, ogłosił je przez swego proroka i w ściśle określonym czasie w zadziwiający sposób je urzeczywistnił. Te historyczne czyny Boga proroctw utwierdzają nas w przekonaniu, że spełnią się również wszystkie inne proroctwa, w których Jehowa przedstawił, co zamierza uczynić zgodnie ze swą własną „radą”.

31. Jakie jeszcze nie spełnione proroctwo Ezechiela opisuje pewien atak? Kto zaatakuje i kogo?

³¹ Dotyczy to proroctwa, którego historyczne spełnienie jeszcze nie nastąpiło, lecz chwila spełnienia się go najwyraźniej jest coraz bliższa i nadejdzie jeszcze za życia naszego pokolenia. Chodzi o proroctwo dane za pośrednictwem Ezechiela, który żył współcześnie z prorokiem Jeremiaszem. Znajduje się ono w rozdziałach 38 i 39 Księgi Ezechiela. Opisuje atak tajemniczego „Goga z kraju Magog”. Gog wciągnie do udziału w tym ataku wszystkie narody świata. Będzie to ogólnoświatowy atak na ostatek czcicieli żywego i prawdziwego Boga. Ten wierny ostatek, wyzwolony z nowożytnego Babilonu Wielkiego i przywrócony do łaski Bożej, żyje w raju duchowym pośród skażonego i zdeprawowanego świata. Dlaczego Bóg Wszechmocny dopuszcza do takiego zaatakowania swoich czcicieli? Zostało nam to wyjaśnione.

32, 33. W jakim celu Bóg dopuszcza, żeby Gog zaatakował Jego wiernych czcicieli przebywających obecnie w raju duchowym?

³² Mówiąc o tym, Bóg posługuje się jako symbolem starożytnym krajem Izraela i jego oswobodzonymi z Babilonu mieszkańcami, aby w ten sposób zobrazować raj duchowy dzisiejszego przywróconego ostatka swych czcicieli. Następnie, zwracając się do niegodziwca, który poprowadzi ten międzynarodowy atak na wierny ostatek w jego raju duchowym, wszechmocny Bóg wyjaśnia, dlaczego zamierza dopuścić do tego niecnego ataku:

³³ „Nadciągniesz przeciwko memu ludowi, Izraelowi, jak chmura, by pokryć kraj. Przy końcu dni to się stanie, wtedy sprowadzę ciebie do kraju mojego po to [lub: „w tym celu” (po hebrajsku: maan)], by poznały Mnie pogańskie ludy, gdy na twoim przykładzie, Gogu, okażę moją świętość przed ich oczami”. — Ezechiela 38:15, 16.

34, 35. Jak Bóg urzeczywistni swoje oznajmione zamierzenie co do wykazania swej świętości w związku z Gogiem?

³⁴ Jaśniej trudno by to było wyrazić. Zamierzenie Jehowy polega na wykazaniu Jego świętości na oczach wszystkich narodów. W niedalekiej przyszłości, jeszcze za życia naszego pokolenia, Jehowa urzeczywistni swoje niezmienne zamierzenie, jak to zawsze czynił do tej pory. Ten Bóg, którego zamierzenie nie może być udaremnione, opisuje, jak za pomocą zadziwiających środków, którymi rozporządza, stoczy zwycięską bitwę z Gogiem i całą jego międzynarodową armią na ziemi, a następnie powiada:

³⁵ „Okażę się wielkim i świętym. Dam się poznać licznym narodom i poznają, że Ja jestem Jahwe”. — Ezechiela 38:23, Poz.

JAK POSTĄPIMY W TEJ SYTUACJI?

36. Dlaczego powinniśmy zadać sobie pytanie, czy chcielibyśmy się znaleźć po stronie narodów, które będą musiały poznać, kim jest Jehowa?

³⁶ To poznanie przez narody świata, kim On jest, wcale nie oznacza, że się staną Jego czcicielami i otrzymają nagrodę życia wiecznotrwałego. Przeciwnie, będzie to dla tych bogoburczych narodów oznaczać wieczne zniszczenie! Taki sposób zapoznania się z prawdziwym Bogiem będzie dla nich zgubny. Bóg pokaże narodom, kim jest. Stało się to konieczne. W związku z tym nasuwa się istotne pytanie: Czy chcielibyśmy się znaleźć po stronie narodów wciągniętych do udziału w ataku, który rozpocznie wielki przeciwnik Boga, „Gog z kraju Magog”?

37. Obranie jakiego postępowania — zamiast udziału w popieraniu ludzkich planów ocalenia się o własnych siłach — doradza nam Księga Przysłów 19:20, 21?

³⁷ Dążąc do poprawy sytuacji światowej, narody w ogóle nie uwzględniają w swoich planach istnienia żywego i prawdziwego Boga ani nie kierują się Jego zamierzeniem, wyraźnie przedstawionym w Jego spisanym Słowie, Biblii. Czy te ich plany nam się podobają? Czy przemawiają nam do przekonania? Czy weźmiemy udział w popieraniu ich w nadziei, że ludzie sami zdołają się ocalić? Postąpimy mądrze, gdy przed powzięciem decyzji rozważymy i weźmiemy sobie do serca następujące słowa natchnionego mędrca z czasów starożytnych: „Posłuchaj rady, przyjmij naukę, abyś był mądry w przyszłości. Wiele zamierzeń [po hebrajsku: machaszabo’th] jest w sercu człowieka, lecz wola [rada, Gd] Jahwe się ziści” (Przysłów 19:20, 21). Powinniśmy stanowczo unikać opowiadania się za planami ludzi i narodów wbrew radzie Jehowy.

38. Dlaczego pokładanie ufności w Jehowie nie prowadzi do rozczarowania, którego doznają narody?

³⁸ Dlaczego mielibyśmy razem z narodami doznać rozczarowania i ponieść niepowetowaną szkodę? Raczej całym sercem ufajmy Jehowie. „Bo sam przemówił, a wszystko powstało; On sam rozkazał, a zaczęło istnieć. Jahwe udaremnia zamiary narodów; wniwecz obraca zamysły ludów. Zamiar [rada, Gd] Jahwe trwa na wieki, zamysły Jego serca — poprzez pokolenia. Błogosławiony lud, którego Bogiem jest Jahwe: naród, który On wybrał na dziedzictwo dla siebie” (Psalm 33:9-12). W przeszłości już nieraz się okazywało i okaże się jeszcze w niedalekiej przyszłości, że „nie ma mądrości ani rozumu, ni rady przeciwko Jahwe. Na dzień bitwy osiodła się konia, ale zwycięstwo [wybawienie, Gd; Wk] zależy od Jahwe”. — Przysłów 21:30, 31.

39. Jakie zamierzenie Bóg powziął wobec ludzi, którzy szukają Jego sprawiedliwości, i dlaczego?

³⁹ Uczciwa ocena stanu, w jakim się znalazła ludzkość, przekonuje nas, że wszyscy potrzebujemy wybawienia. Jako ludzie rzetelni, pragniemy tego wybawienia! Nigdy nie zdoła go nam zapewnić człowiek. Musimy uznać, że ‛wybawienie zależy od Jahwe’. Skoro ‛Pan wszystko uczynił dla swoich celów, nawet bezbożnego na dzień sądu’, to wobec tego jakie jest zamierzenie Pana Boga względem ludzi, którzy nie są niegodziwi, tylko szukają Jego sprawiedliwości? Niewątpliwie musi ono być łaskawe! (Przysłów 16:4, NP) Ludzkość rzeczywiście została objęta zbawiennym zamierzeniem łaskawego Stwórcy.

40. Do jakiego celu powinniśmy zdążać, jeżeli chcemy sobie zaskarbić życie wieczne, i dlaczego?

⁴⁰ Stwórca nie jest Bogiem działającym bez żadnego celu. Również my, Jego stworzenia, nie powinniśmy wieść życia, które nie miałoby celu. A co powinno być naszym celem? Dostosowanie życia do zbawiennego zamierzenia Jehowy Boga. Żaden inny cel nie może się z tym równać. Zdążaniem do niego można sobie zaskarbić życie wiecznotrwałe. Dzięki temu nasze obecne życie nie będzie bezcelowe, gdyż Bóg niezawodnie urzeczywistni swoje zamierzenie. Pamiętając o tym, zechcemy się teraz bliżej zapoznać z „wieczystym zamierzeniem”, które Bóg powziął w związku ze swoim Pomazańcem, Mesjaszem.

[Przypisy]

[Diagram na stronie 10]

[Patrz publikacja]

PLAN WIEKÓW

PRZEDSTAWIAJĄCY PLAN BOŻY, ABY WIELU SYNÓW PRZYWIÓDŁ DO CHWAŁY I JEGO ZAMYSŁÓW

„ABY W ROZRZĄDZENIU CZASÓW W JEDNO ZGROMADZIŁ WSZYSTKIE RZECZY W CHRYSTUSIE I TE, KTÓRE SĄ NA NIEBIESIECH I TE KTÓRE SĄ NA ZIEMI”. — EFEZÓW 1:10