Czy odpowiesz: „Oto jestem! Mnie poślij”?

„I usłyszałem głos Jehowy, mówiący: ‛Kogo mam posłać? Kto nam pójdzie?’ A ja przemówiłem: ‛Oto jestem! Mnie poślij’” (Izaj. 6:8).

 1, 2. Jaki szczególny powód do radości miała pewna para małżeńska?

„Z PRZYJEMNOŚCIĄ zawiadamiamy, że jesteśmy gotowi pojechać do Kolumbii. Przywilej służenia tutaj, w Ekwadorze, przysporzył nam więcej radości niż można wyrazić za pomocą maszyny do pisania”. Tak brzmiały pierwsze słowa listu dwojga Świadków Jehowy, którzy poprzednio byli skierowani do Ekwadoru, gdzie wznoszono nowe obiekty biura oddziału Towarzystwa Strażnica.

² Kaznodzieje ci udali się do Ekwadoru nie tylko po to, by wziąć udział w pracach budowlanych; pomagali także jako chrześcijańscy nauczyciele. Posłuchajmy dalszego ciągu ich wypowiedzi: „Przekonaliśmy się, że jedną z najważniejszych spraw jest służba polowa. Jakieś trzy tygodnie temu poszliśmy ośmioosobową grupą na targ i rozpowszechniliśmy 73 książki oraz ponad 40 czasopism. W zeszłym tygodniu rozpoczęliśmy dwa nowe studia biblijne. Wyraźnie widzimy, że nowa siedziba oddziału jest naprawdę potrzebna. Razem z żoną chcielibyśmy Wam podziękować za przywilej, że w dalszym ciągu będziemy mogli pełnić tę szczególną formę służby pełnoczasowej”, tym razem w Kolumbii.

 3. W jaki sposób wielu przejawiło takiego samego ducha, co prorok Izajasz?

³ Małżeństwo to — a także setki innych osób, które zgłosiły gotowość wyjazdu do obcego kraju — przejawiło podobnego ducha, jak w swoim czasie prorok Izajasz. Kiedy usłyszał, że Jehowa pyta: „Kogo mam posłać? Kto nam pójdzie?”, z miejsca odrzekł: „Oto jestem! Mnie poślij”. Wtedy Bóg mu polecił: „Idź, a będziesz mówić do tego ludu: ‛Słuchajcie raz za razem, lecz bez zrozumienia’” (Izaj. 6:8, 9). Jakiej misji Izajasz gotów był się podjąć i jakie były rezultaty? Czego możemy się nauczyć z tego doniesienia, jeśli chodzi o nowożytne odpowiedniki, oraz jakie wnioski może z niego wysnuć dla siebie każdy z nas?

MISJA KAZNODZIEJSKA IZAJASZA

 4, 5. (a) Jaka sytuacja panowała w okresie, gdy Izajasz oglądał wizję opisaną w 6 rozdziale jego księgi? (b) Co prorok w niej ujrzał?

⁴ Pytanie: „Kogo mam posłać?” Jehowa Bóg zadał Izajaszowi w roku śmierci króla Uzjasza (Izaj. 6:1). Był to rok 777 p.n.e., około 170 lat przed zburzeniem Jeruzalem przez Babilończyków i spustoszeniem krainy judzkiej. Jehowa dostrzegał zbliżanie się tego smutnego wydarzenia, polecił więc Izajaszowi, by ogłosił na jego temat pewne orędzie. Czego możemy się nauczyć z jego treści?

⁵ Na każdym z nas, podobnie jak na Izajaszu, wielkie wrażenie wywarłyby okoliczności, w których otrzymał owo zlecenie. Napisał później: „Ujrzałem Jehowę zasiadającego na tronie wzniosłym i wyniesionym wysoko, a poły Jego szat wypełniały świątynię. Nad Nim stali serafowie. Każdy miał po sześć skrzydeł. Dwoma zakrywał sobie twarz i dwoma zakrywał stopy, a dwoma latał tu i tam. A wołał jeden do drugiego, mówiąc: ‛Święty, święty, święty jest Jehowa Zastępów. Chwałą Jego jest to, co napełnia całą ziemię’” (Izaj. 6:1-3).

 6. Dlaczego możliwość oglądania takiej wizji Izajasz uznał za przywilej?

⁶ Izajasz oczywiście wiedział, że Uzjasz butnie wkroczył do świątyni, do jej Miejsca Świętego, by złożyć ofiarę z kadzidła, mimo iż nie pochodził z rodu kapłańskiego, i że został za to porażony trądem. Jakże więc zaszczycony poczuł się ten prorok, gdy dano mu spojrzeć na obecność samego Boga! Jako człowiek niedoskonały nie mógł dosłownie zobaczyć Jehowy, ale pozwolono mu ujrzeć Go w widzeniu (Wyjścia 33:20-23). Scenie tej dodawali wspaniałości aniołowie wysokiej rangi, (serafowie), stojący przy tronie Jehowy. Świadomi świętości Boga, z szacunkiem zakrywali swe „twarze”. Oprócz tego gestu, świadczącego o skromności, z naciskiem obwieszczali oni świętość Stwórcy. Jakie wrażenie, twoim zdaniem, mogło to wszystko wywrzeć na zwykłym człowieku?

 7. Jak zareagował Izajasz? Dlaczego niekiedy też moglibyśmy tak się poczuć?

⁷ Posłuchajmy relacji samego Izajasza: „A ja zacząłem mówić: ‛Biada mi! Jestem już jakby doprowadzony do milczenia, bom człowiek nieczystych warg i mieszkam pośród ludu o wargach nieczystych; przecież oczy moje oglądały samego Króla, Jehowę Zastępów!’” (Izaj. 6:5). Izajasz wiedział, że był rzecznikiem Bożym, ale wizja ta uzmysłowiła mu, iż jest skalany, wargi jego bowiem nie były czyste, jak przystało na przedstawiciela tak chwalebnego i świętego Króla. Podobnie niektórzy z nas mogą się czasami poczuć przytłoczeni swoją grzesznością i uznać siebie za niegodnych zwracania się do Boga w modlitwie, a tym bardziej noszenia Jego imienia. Ale to, czego następnie doświadczył Izajasz, powinno być dla nich pokrzepieniem.

 8. Jaką czynność wykonał pewien anioł i z jakim skutkiem?

⁸ Jeden z pełniących służbę serafów przyleciał do proroka z rozżarzonym węglem, pobranym z ołtarza, na którym składano ofiary ze zwierząt. Dotykając nim ust Izajasza, anioł ten rzekł: „Oto dotknęło to twoich warg i usunięta jest twoja wina, a twój grzech odpuszczony” (Izaj. 6:6, 7, Biblia warszawska). Za dni Salomona z nieba spadł ogień na znak tego, iż Jehowa uznał ówczesny ołtarz, chociaż składane na nim ofiary nie mogły całkowicie oczyścić w oczach Bożych nawet kapłanów (2 Kron. 7:1-3; Hebr. 10:1-4, 11). Kiedy jednak gorejący węgielek wypalił nieczystość Izajasza, prorok ów mógł usłyszeć orzeczenie Jehowy, iż jego grzeszność została w wystarczającym stopniu zmazana i że teraz nadaje się on do specjalnej misji kaznodziejskiej. Co ciekawego zapowiadało to na przyszłość?

 9. O co chodziło w wypadku orędzia głoszonego przez Izajasza?

⁹ Po tym zdumiewającym przeżyciu prorok otrzymał wspomniane już zlecenie co do głoszenia (Izaj. 6:8, 9). Dlaczego jednak miał mówić, żeby ludzie wciąż na nowo słyszeli, ale niczego się nie nauczyli? Głos od Boga dodał: „Znieczulicą dotknij serce tego ludu, ciężkimi do słuchania uczyń uszy jego, a mgłą zasnuj mu oczy, tak że nie będzie widział (...); nie nawróci się i uleczenia nie dozna” (Izaj. 6:10, Biblia poznańska). Czy oznaczało to, że Izajasz przez zbytnią otwartość swoich wypowiedzi, czyli brak taktu miał zrazić Żydów, wskutek czego w dalszym ciągu pozostawaliby w złych stosunkach z Jehową? W żadnym wypadku! Słowa powyższe wskazywały po prostu na reakcję większości Żydów, bez względu na to, jak wiernie i pilnie Izajasz będzie się starał wywiązać z zadania głoszenia, którego się podjął, mówiąc: „Oto jestem! Mnie poślij”.

10. (a) Z czyjej winy lud pozostał ślepy i głuchy? (b) Co miał na myśli Izajasz, gdy zapytał: „Jak długo”?

¹⁰ Wina była po stronie ludu. Mimo iż jego członkowie mogli dzięki Izajaszowi ‛raz za razem słuchać’, to jednak nie nabywali wiedzy ani zrozumienia. Bóg oświadczył z góry, że z uwagi na upór i brak duchowego usposobienia ogół Izraelitów nie da posłuchu głoszonemu im orędziu. Uprzedził, że niewielu zareaguje pozytywnie, większość natomiast pozostanie ślepa, mając oczy nie tylko zasnute mgłą, ale jak gdyby zalepione najmocniejszym klejem. Jak długo miał trwać ten opłakany stan? Właśnie ta kwestia, a nie liczba lat, które trzeba będzie spędzić w służbie, interesowała Izajasza, gdy zapytał: „Jak długo, Panie?” Odpowiadając, Bóg rzekł mu: „Aż runą miasta wyludnione i domy bez ludzi”. I rzeczywiście doszło do tego, choć nastąpiło to już po śmierci Izajasza. Babilończycy uprowadzili ludność Judy, pozostawiając jedynie „pustkowie wewnątrz kraju” (Izaj. 6:11, 12, Biblia Tysiąclecia, wyd. II; 2 Król. 25:1-26).

11. W czym to, co głosił Izajasz, było pocieszające?

¹¹ W końcu mimo wszystko Jehowa zapewnił Izajasza, że jest jeszcze jakaś nadzieja: „Dziesiąta część ludności zostanie”. Miała ona być „jak terebint lub dąb, z których pień tylko zostaje po zwaleniu”; ta reszta miała być „świętym nasieniem” (Izaj. 6:13, BT). Po 70 latach niewoli babilońskiej powróciło do kraju takie nasienie, pewien ostatek, podobny do pędu odrastającego z pnia potężnego drzewa (2 Kron. 36:22, 23; Ezdr. 1:1-4; por. Hioba 14:7-9; Dan. 4:7, 10-12, 23, BT). Chociaż więc orędzie Izajasza było przykre, zawierało jednak element pocieszający. Mamy przy tym biblijnie uzasadniony powód, by uważać, że przeżycia Izajasza były pierwowzorem przyszłych wydarzeń na szerszą skalę. Jak to rozumieć?

WIĘKSZE ODPOWIEDNIKI

12. Jaka istnieje biblijna podstawa do tego, by Jezusa nazywać Większym Izajaszem?

¹² Kilka wieków po śmierci tego proroka pojawił się ktoś, kogo można nazwać Większym Izajaszem — był nim Jezus Chrystus. Jeszcze w swoim bycie przedludzkim chętnie zgodził się on, żeby Ojciec posłał go na ziemię, gdzie miał obwieszczać między innymi to, o czym pisał Izajasz (Prz. 8:30, 31; Jana 3:17, 34; 5:36-38; 7:28; 8:42; Łuk. 4:16-19; Izaj. 61:1). Ponadto Jezus, gdy wyjaśniał swój sposób nauczania, nawiązał bezpośrednio do 6 rozdziału Księgi Izajasza (Mat. 13:10-15; Marka 4:10-12; Łuk. 8:9, 10). Miał w tym zupełną rację, bo większość słuchających go Żydów była jeszcze mniej skłonna przyjąć jego orędzie i do niego się zastosować niż Izraelici, którym głosił Izajasz (Jana 12:36-43). Co więcej: ci Żydzi, którzy pozostali ‛ślepi i głusi’ na słowa Jezusa, ponieśli w 70 roku n.e. całkowitą klęskę, podobnie jak to było w 607 roku p.n.e. Tamten rozwój wypadków w I wieku okazał się dla Jeruzalem uciskiem, „jaki się nie zdarzył od początku świata aż dotąd ani się więcej nie zdarzy” (Mat. 24:21). Ale zgodnie z proroczą zapowiedzią Izajasza znalazło się „święte nasienie”, czyli ostatek, który przejawił wiarę. Został z niego utworzony duchowy naród, namaszczony „Izrael Boży” (Gal. 6:16).

13. Na jakiej podstawie możemy oczekiwać kolejnego spełnienia się 6 rozdziału księgi Izajasza?

¹³ Przejdźmy teraz do dalszego, zaczerpniętego z Biblii spełnienia 6 rozdziału Księgi Izajasza. Kluczem do zrozumienia tej sprawy jest rozważenie słów apostoła Pawła, wypowiedzianych około 60 roku n.e. Wyjaśnił on wtedy, dlaczego wielu Żydów, którzy mu się przysłuchiwali w Rzymie, nie przyjęło jego „świadectwa o Królestwie Bożym”. Powodem był fakt, że i tym razem miała się sprawdzić zapowiedź z Księgi Izajasza 6:9, 10 (Dzieje 28:17-27). Czy to znaczy, że gdy Jezus opuścił ziemską scenę wydarzeń, jego uczniowie namaszczeni duchem mieli kontynuować zadanie analogiczne do misji zleconej Izajaszowi? Istotnie tak było!

14. W jakim sensie zadanie poruczone uczniom Jezusa miało przypominać działalność Izajasza?

¹⁴ Zanim Większy Izajasz wstąpił do nieba, oświadczył swoim uczniom, że otrzymają ducha świętego i od tej pory będą mu „świadkami tak w Jeruzalem, jak w całej Judei i Samarii, i aż do najodleglejszego miejsca na ziemi” (Dzieje 1:8). Środek służący do zniesienia niedociągnięć Izajasza pochodził z ołtarza ofiarnego i podobnie ofiara złożona przez Jezusa stanowi podstawę do ‛odpuszczenia grzechów’ jego naśladowcom (Kapł. 6:5, 6, BT; Hebr. 10:5-10; 13:10-15). Jehowa mógł więc namaścić ich duchem świętym, który też dodał im sił, aby byli ‛świadkami aż do najodleglejszego miejsca na ziemi’. Zarówno samemu Izajaszowi, jak i jego większemu odpowiednikowi polecono ogłaszać Boskie orędzia. Namaszczeni naśladowcy Jezusa również zostali „posłani przez Boga (...) wespół z Chrystusem” (2 Kor. 2:17).

15. Jak ogół ludzi reaguje na prowadzoną dziś działalność ewangelizacyjną, przypominającą misję Izajasza? Na co wskazuje to w odniesieniu do przyszłości?

¹⁵ W czasach nowożytnych, a zwłaszcza od chwili zakończenia pierwszej wojny światowej, namaszczeni duchem Bożym chrześcijanie dostrzegają potrzebę rozgłaszania orędzia Bożego. Obejmuje ono między innymi bezsporny fakt, iż bliski jest „dzień pomsty ze strony naszego Boga” (Izaj. 61:2). Spustoszenie zapowiedziane na ten czas okaże się dotkliwym ciosem szczególnie dla chrześcijaństwa, które wzorem starożytnego Izraela od dawna utrzymuje, iż jest ludem Bożym. Wprawdzie namaszczeni świadkowie na rzecz Jehowy głoszą lojalnie od dziesięcioleci, ale większość ludzi w chrześcijaństwie okazała ‛serce nieprzystępne i uszy niewrażliwe; oczy ich są pozaklejane’. Z proroctwa Izajasza wynika, że taki stan rzeczy będzie się utrzymywał, „aż miasta doszczętnie rozpadną się w gruzy, aby nie było tam mieszkańca, i nie będzie ziemskiego człowieka w domach, a nawet grunt zrujnowany obróci się w pustkowie”. Będzie to oznaczało kres tego niegodziwego systemu rzeczy (Izaj. 6:10-12).

„MNIE POŚLIJ”

16. Dlaczego można powiedzieć, że „wielka rzesza” bierze udział w podobnym dziele, jak prorok Izajasz?

¹⁶ W dobie obecnej miliony oddanych Bogu chrześcijan cieszą się biblijną nadzieją życia wiecznego na rajskiej ziemi. Na podstawie wartości ofiarnej krwi Jezusa ta „wielka rzesza” może uzyskać w niezbędnym dziś zakresie przebaczenie swych grzechów (Obj. 7:9-15). Otrzymuje też siłę i wsparcie ze strony ducha Bożego, gdyż przyłącza się do ostatka namaszczonych chrześcijan i mówi: „Oto jestem! Mnie poślij”. Do czego miałaby być posłana? W Liście do Rzymian 10:13-15 apostoł Paweł oświadcza: „‛Wybawiony będzie każdy, kto wzywa imienia Jehowy’. Jakże jednak będą wzywać tego, w kogo nie uwierzyli? A jak uwierzą w tego, o kim nie słyszeli? I jak usłyszą, gdy nikt nie głosi? Jak z kolei będą głosić, jeśliby nie zostali posłani? Napisano przecież [w Izajasza 52:7]: ‛Jakże śliczne są stopy tych, którzy opowiadają dobrą nowinę o poprawie!’”

17. Co jest treścią naszego orędzia, analogicznie do misji Izajasza?

¹⁷ Przypomnijmy sobie, że Izajasz powiedział: „Oto jestem! Mnie poślij”, zanim jeszcze w pełni poznał treść orędzia, jakie miał obwieszczać. Tymczasem dzisiaj wiadomo, co z woli Bożej ma być ogłaszane przez tych, którzy odpowiadają na Jego zaproszenie: „Kogo mam posłać? Kto nam pójdzie?” Misja ta polega między innymi na ostrzeganiu przed „dniem pomsty ze strony naszego Boga”, ale z drugiej strony obejmuje też oznajmianie „dobrej nowiny o poprawie”. Wszyscy ‛posłani’ mają na przykład udział w zapowiadaniu „uwolnienia jeńców i szerokiego otwarcia oczu także więźniom”. Czyż spełnianie takiego zadania nie powinno sprawiać wielkiej satysfakcji? (Izajasza 61:1, 2).

18, 19. Na jakie najrozmaitsze sposoby wielu mówi: „Mnie poślij”?

¹⁸ Jeżeli już opowiadasz „dobrą nowinę o poprawie”, to powyższy przegląd 6 rozdziału Księgi Izajasza może cię pobudzić do postawienia sobie pytania: Jak mógłbym w pełniejszej mierze zareagować w duchu wypowiedzi z 8 wersetu tego rozdziału? Podobnie jak para małżeńska wspomniana na wstępie niniejszego artykułu, setki osób zgłosiły się do dyspozycji w ramach programu międzynarodowych ochotniczych brygad budowlanych. Wiele innych, nie posiadając kwalifikacji potrzebnych przy budowie, po prostu przeprowadziło się do krajów, gdzie pilniej potrzebni są głosiciele Królestwa. Najlepiej uczynić to po zasięgnięciu rady w biurze oddziału Towarzystwa Strażnica. Oczywiście niezbędne jest odpowiednie planowanie, gdyż język, poziom życia, możliwości zatrudnienia oraz inne czynniki mogą być w obcym kraju zupełnie odmienne od dotychczas znanych warunków. Nie odrzucaj jednak takich szans tylko dlatego, że może potrzebne byłoby przystosowanie się w dość dużym zakresie. Niejeden z tych, którzy przejawiają postawę: „Oto jestem! Mnie poślij”, zdobył się na decydujący krok i został za to obficie pobłogosławiony przez Boga (por. Prz. 24:27; Łuk. 14:28-30).

¹⁹ Jeszcze inni — bracia i siostry w stanie wolnym, pary małżeńskie, a nawet całe rodziny — przenieśli się w różne strony swojego kraju, gdzie były większe potrzeby, jeśli chodzi o głosicieli Królestwa lub chrześcijańskich nadzorców (Dzieje 16:9, 10). Mogło to od nich wymagać poniesienia ofiar, na przykład podjęcia innego rodzaju pracy zarobkowej, niekiedy nawet gorzej płatnej. Niektórzy wcześniej przeszli na rentę i mając zapewnione niewielkie świadczenia podjęli pracę w niepełnym wymiarze godzin, by mieć więcej czasu na służbę kaznodziejską. Jak to pięknie, gdy całe rodziny mówią niejako: ‛Oto jesteśmy! Nas poślij’. Nawet pod tym względem dostrzegamy u Izajasza podobną sytuację. Jego żona, będąc prorokinią, aktywnie uczestniczyła w spełnianiu woli Bożej, synowie zaś także objęci byli treścią niektórych proroczych orędzi (Izaj. 7:3, 14-17; 8:3, 4).

20. Nad czym powinieneś się zastanowić, mając w pamięci wypowiedź z Księgi Izajasza 6:8?

²⁰ Chociażby obecne warunki nie pozwalały ci dokonać większych zmian, możesz się zastanowić nad pytaniem: Czy tutaj, gdzie jestem, robię wszystko, co w mojej mocy, aby naśladować gotowość Izajasza? Wytężaj siły w głoszeniu orędzia Bożego nawet w razie niepogody lub w obliczu obojętności ze strony ludzi; Izajasz niewątpliwie postępował tak samo. Gorliwie rozmawiaj z drugimi na temat „dobrej nowiny o poprawie”. Jehowa zapytał: „Kogo mam posłać?” Niech twoje czyny świadczą o tym, że jak niegdyś Izajasz, odpowiadasz: „Oto jestem! Mnie poślij”, Boże, do obwieszczania Twego orędzia.

PYTANIA DO POWTÓRKI:

◼ W jakich okolicznościach Izajasz otrzymał wizję opisaną w 6 rozdziale jego księgi? Co w niej ujrzał?

◼ Jaką misję zlecono Izajaszowi?

◼ Dlaczego Jezusa można nazwać Większym Izajaszem? Pod jakim względem zadanie wykonywane przez jego uczniów przypomina działalność Izajasza?

◼ W jaki sposób mógłbyś przejawić takiego samego ducha, jak Izajasz?

[Ilustracja na stronie 15]

Izajasz został oczyszczony, po czym mu polecono głosić

[Ilustracja na stronie 16]

Wielu odpowiedziało: „Oto jestem! Mnie poślij”