potrzeba ponownego ich wyzwolenia. Popadli wówczas w niewolę „Babilonu Wielkiego”. Chociaż w przeważającej mierze opuścili kościoły chrześcijaństwa, zachowali niektóre charakterystyczne rysy babilońskie, jak na przykład lęk przed człowiekiem i kult stworzeń. Ściągnęło to na nich niełaskę Bożą oraz wywołało konieczność skarcenia ich i oczyszczenia. Wszyscy, którzy mieli szczere serca, zrozumieli tę potrzebę, toteż gdy doczekali oswobodzenia przez Większego Cyrusa, Jezusa Chrystusa, z radością poczęli wysławiać imię Boże i nieustraszenie głosić wieść o Królestwie. Trafnie przepowiedziano to, co przeżywali i odczuwali: „Wychwalam Cię, Jahwe, bo rozgniewałeś się na mnie, lecz Twój gniew się uśmierzył i pocieszyłeś mię! Oto Bóg jest zbawieniem moim! (...) Chwalcie Jahwe! Wzywajcie Jego imienia! Dajcie poznać Jego dzieła między narodami, przypominajcie, że wspaniałe jest imię Jego! Śpiewajcie dla Jahwe, bo uczynił wzniosłe rzeczy! Niech to będzie wiadome po całej ziemi!” — Dzieje 20:28, NW; Apok. 17:5; Izaj. 12:1-5.

19. (a) Jaki wspaniały rozwój jest tego wynikiem? (b) Z jakiego owocnego działania możemy się cieszyć?

¹⁹ Faktycznie ogłoszono to po całej ziemi. Skutek był taki, że na dobrą nowinę zareagowało również wiele innych osób, nie będących duchowymi Izraelitami. Wszyscy ci ludzie, zarówno ostatek, jak i „wielka rzesza”, zostali odkupieni i uformowani w ‚jedną owczarnię pod jednym Pasterzem’, Chrystusem Jezusem (Jana 10:16). Takie to szczęście stało się udziałem świadków Jehowy. Na własne oczy widzimy, z jakim powodzeniem spełnia się zamierzenie Stwórcy, co rzecz jasna ogląda On z wielkim upodobaniem i co cieszy oraz krzepi tych, którzy są przyprowadzeni do jedności z Chrystusem Jezusem, Królem panującym z ramienia Boga. Sprawdziła się obietnica Jehowy: „Nie wraca [słowo Moje] do Mnie bezowocne, zanim wpierw nie dokona tego, co chciałem, i nie spełni pomyślnie swego posłannictwa”. — Izaj. 55:11.

20. Jaki problem przyciąga teraz naszą uwagę?

²⁰ Zanim przystąpimy do dalszych rozważań nad tym, jak możesz osobiście utożsamić swój cel życiowy z zamierzeniem Stwórcy i w ten sposób zyskać taką samą pewność powodzenia, zechcemy się bliżej przyjrzeć części proroctwa Izajasza, która nastręcza pewną trudność. Chodzi tu o cierpienie, które jest określone jako coś, w czym można mieć upodobanie.

Upodobanie w cierpieniu

 1. Do kogo odnosi się pięćdziesiąty trzeci rozdział księgi Izajasza? Jak można tego dowieść?

IZAJASZ w natchnieniu spisał wiele proroctw o słudze Jehowy, którym się okazał i dotąd jest Chrystus Jezus, obiecany Mesjasz. Cały pięćdziesiąty trzeci rozdział księgi Izajasza mówi o cierpieniu Mesjasza, jego śmierci i pogrzebaniu. Takie zastosowanie natchnionych wypowiedzi z tego rozdziału jest powszechnie uznawane, ponieważ całe mnóstwo przytoczeń z niego występuje w Pismach Greckich. Słowa wstępne, werset z księgi Izajasza 53:1, są zacytowane w Ewangelii według Jana 12:37, 38, a jak wynika ze sprawozdania Łukasza 22:37, sam Jezus odniósł do siebie jeden z końcowych