„Weselcie się na zawsze”

 1. (a) O jakim „mieście” jest mowa w Liście do Hebrajczyków 11:10? (b) Do jakiej chwili „wielka rzesza” musi czekać na „spełnienie obietnicy”?

DOPRAWDY powinniśmy się niezmiernie radować z tego, że mesjański Król, Chrystus Jezus, już panuje w niebiańskim „Jeruzalem”. O tym mieście „przynależnym do nieba” wspomina 11 rozdział Listu do Hebrajczyków, gdzie powiedziano, iż ‛sięgali’ po nie Abraham, Izaak i Jakub. „Publicznie wyznawali, że są obcokrajowcami i tymczasowymi mieszkańcami” w ziemi Kanaan, natomiast usilnie zdążali do „miasta mającego realne fundamenty, którego budowniczym i twórcą jest Bóg”. Mimo wszystko ci starożytni mężowie wiary, podobnie jak „wielka rzesza” mająca dziś nadzieję życia wiecznego na ziemi, muszą czekać na „spełnienie obietnicy”, aż chrześcijanie namaszczeni duchem świętym odziedziczą Królestwo w niebie (Hebr. 11:8-16, 39, 40; Obj. 7:9).

„JERUZALEM NIEBIAŃSKIE”

 2. (a) Jak tekst Listu do Hebrajczyków 12:1, 2 zwraca uwagę na nadzieję związaną z mesjańskim Królestwem? (Ps. 110:1, 2). (b) Jakie wydarzenie przy górze Synaj proroczo zobrazowało nadejście tego Królestwa?

² W rozdziale 12 tego samego listu Paweł zachęca namaszczonych chrześcijan do wzorowania się na wiernych świadkach z dawnych czasów, a także do pilnego wpatrywania się w „Głównego Pośrednika i Udoskonaliciela naszej wiary, Jezusa”, który — gdy wytrwał — „zasiadł po prawicy tronu Bożego”, aby tam doczekać się końca „czasów wyznaczonych narodom” (Hebr. 12:1, 2). Następnie dla podkreślenia znaczenia ich nadziei co do Królestwa apostoł przypomina im jak to Jehowa z okazji zawarcia przymierza Prawa z cielesnym Izraelem w sposób budzący grozę ukazał swoją chwałę przy górze Synaj. Wtedy też Bóg zapowiedział Izraelitom: „Jeśli będziecie ściśle posłuszni memu głosowi i naprawdę będziecie się trzymać przymierza ze mną, (...) właśnie wy staniecie się dla mnie królestwem kapłanów i narodem świętym” (Wyjścia 19:5, 6).

 3. W jakim sensie duchowi Izraelici ‛przybliżyli się’ do czegoś budzącego jeszcze większą grozę?

³ Z drugiej strony Izraelici duchowi, czyli dzisiejsi namaszczeni chrześcijanie, są objęci „nowym przymierzem” (Hebr. 8:8-11). ‛Przybliżyli się’ do czegoś, co przejmuje jeszcze większą grozą. Do czego? Paweł odpowiada na to w Liście do Hebrajczyków 12:22: „Wyście się przybliżyli do góry Syjon i do miasta Boga żywego, Jeruzalem niebiańskiego”. Owo ‛przybliżanie się’ rozpoczęli dziedzice Królestwa żyjący za dni Pawła, będąc „budowani w dom duchowy”, którego fundamentem założonym na Syjonie jest Chrystus Jezus (1 Piotra 2:4-9). Kolejni pomazańcy mieli w odpowiednim czasie przystępować do Jeruzalem niebiańskiego, aż u Baranka zgromadzi się pełna liczba 144 000, by stać wraz z nim na niebiańskiej górze Syjon (Obj. 14:1-5).

 4. Do jakich jeszcze rzeczywistości związanych z mesjańskim Królestwem ‛przybliżyli się’ namaszczeni chrześcijanie?

⁴ W Liście do Hebrajczyków 12:22-24 apostoł opisuje jeszcze inne elementy tego, do czego ‛przybliżyli się’ chrześcijanie; mają one tak samo związek z mesjańskim Królestwem i jego zadaniami. Mówi na przykład o „miriadach aniołów”, którzy w myśl Księgi Daniela 7:9-14 i Ewangelii według Mateusza 25:31 są obecni przy przekazywaniu Królestwa komuś „podobnemu do syna człowieczego”. Wspomina też o „zborze pierworodnych”, którzy dziedziczą Królestwo. Wysławia wielkość Boga jako „Sędziego wszystkich”, którego orzeczeniem ci ‛pierworodni synowie’ zostają uznani za sprawiedliwych, czyli prawych, wobec czego mogą zostać objęci nowym przymierzem zawartym za pośrednictwem Jezusa na mocy jego drogocennej krwi (Hebr. 9:13-15; Rzym. 5:1, 9). Ponadto nadmienia o ‛duchowym życiu tych sprawiedliwych’, a więc dziedziców Królestwa chodzących teraz w „nowości życia” (Rzym. 6:4; 8:16).

 5. (a) W jaki sposób List do Hebrajczyków 12:28, 29 potwierdza, że „Jeruzalem niebiańskie” to Królestwo Mesjasza? (b) Jak w Liście do Hebrajczyków 13:14, 15 wskazano na to miasto, należące wówczas jeszcze do przyszłości?

⁵ Okoliczność, że „Jeruzalem niebiańskie” z Listu do Hebrajczyków 12:22 odpowiada mesjańskiemu Królestwu, do którego ‛przybliżyli się’ namaszczeni chrześcijanie, znajduje potwierdzenie w dalszych wersetach, mianowicie 28 i 29, gdzie Paweł zachęca: „Skoro więc mamy otrzymać królestwo, które nie może być wstrząśnięte, trwajmy dalej w życzliwości niezasłużonej, dzięki niej pełniąc dla Boga miłą Mu świętą służbę ze zbożną bojaźnią i grozą. Bóg nasz jest bowiem także ogniem trawiącym”. Takie napomnienia wzywające do gorliwości w trakcie ‛przybliżania się’ do Jeruzalem niebiańskiego, czyli mesjańskiego Królestwa, spotykamy do samego końca omawianego listu Pawła. Na przykład w ostatnim rozdziale czytamy jeszcze: „Nie mamy tutaj miasta trwałego, lecz pilnie szukamy tego, które ma nadejść” (Hebr. 13:14). Królestwo to już nastało — w przełomowym roku 1914! Jakże gorliwie przebywający jeszcze na ziemi pomazańcy powinni więc ‛szukać wpierw Królestwa’, stale składając Jehowie „ofiarę wysławiania, to jest owoc warg publicznie wyznawających Jego imię”! (Mat. 6:33; Hebr. 13:15).

„NOWE JERUZALEM”

 6. (a) Czym jest „Nowe Jeruzalem” opisane w Księdze Objawienia? (b) Dlaczego „wielka rzesza” powinna być żywo zainteresowana tym „Jeruzalem”?

⁶ Czym w takim razie jest „nowe Jeruzalem”, wspomniane po raz pierwszy w Księdze Objawienia 3:12, gdzie wyniesiony do chwały Jezus mówi o „zwycięzcy”: „Tego chcę uczynić filarem w świątyni Boga mojego (...); i chcę wypisać na nim imię mego Boga oraz nazwę miasta mego Boga, nowego Jeruzalem, które zstępuje z nieba od Boga mego”. Później według Objawienia 21:1, 2, 10 Jan oglądał takich zwycięzców w „nowym niebie” i opisał ich zbiorowo jako „święte miasto, Nowe Jeruzalem, zstępujące z nieba od Boga i przygotowane jak oblubienica przyozdobiona dla swego małżonka”, dla Chrystusa występującego tu w roli oblubieńca. Tym „Nowym Jeruzalem” posługuje się Bóg, aby udostępniać posłusznym ludziom „wodę życia”, która im przywraca zdrowie i pozwala podążać ku doskonałemu życiu tutaj na ziemi. W ten sposób Bóg, który jest Autorem owego wspaniałego przedsięwzięcia, faktycznie „otrze wszelką łzę z ich oczu, i nie będzie już śmierci, nie będzie też żałoby ani krzyku, ani bólu”. Jakaż to radosna perspektywa dla „wielkiej rzeszy”, towarzyszącej ostatkowi klasy „oblubienicy”! (Obj. 22:1, 2; 21:4).

 7. Czym „Nowe Jeruzalem” różni się od „Jeruzalem niebiańskiego”?

⁷ Istnieje jednak pewna różnica pomiędzy „Nowym Jeruzalem”, przedstawionym w Księdze Objawienia, a „Jeruzalem niebiańskim” z Listu do Hebrajczyków. „Nowe Jeruzalem” składa się ze 144 000 zaręczonych z Oblubieńcem, natomiast do „Jeruzalem niebiańskiego” zalicza się 144 001 osób, przy czym tą „jedną” jest Oblubieniec, sam Król. A zatem biblijna Księga Objawienia oraz List do Hebrajczyków niemal identyfikują „Jeruzalem niebiańskie” z „Nowym Jeruzalem”.

„JERUZALEM GÓRNE”

 8, 9. (a) Kim lub czym jest „Jeruzalem górne”? (b) Jak Paweł, powołując się na 54 rozdział Izajasza, naświetla jego rolę „małżonki”?

⁸ W Liście do Galatów 4:26 jest mowa jeszcze o innym „Jeruzalem”. Czytamy tam o „Jeruzalem górnym”. A co ono wyobraża? Apostoł Paweł pisze o nim: „Jeruzalem górne jest wolne i to jest naszą matką”. (Zobacz proroctwo Izajasza 54:13).

⁹ „Jeruzalem górnym” jest przyrównana do niewiasty niebiańska organizacja Jehowy. Tworzą ją zastępy lojalnych aniołów, łącznie z wyniesionym teraz do chwały archaniołem, Jezusem Chrystusem (Obj. 12:7). Wspólnie pełnią oni służbę w charakterze „małżonki” swego wszechwładnego Pana. Paweł tak mówi dalej o tej „niewieście”: „Napisano bowiem [w Księdze Izajasza 54:1]: ‛Wesel się, niepłodna niewiasto, która nie rodzisz; wybuchnij krzykiem i wołaj głośno ty, która nie masz bólów porodowych, ponieważ więcej jest dzieci osamotnionej niż mającej męża’” (Gal. 4:27; Izaj. 54:6).

10. Jak doszło do tego, że „Jeruzalem górne” mogło ‛wołać głośno’ z radości?

¹⁰ „Małżonka” Jehowy, Jego wspaniała niebiańska organizacja stworzeń duchowych, musiała zgodnie z tym proroctwem radośnie wykrzykiwać w 29 roku n.e. na widok chrztu Chrystusa Jezusa, który to akt był równoznaczny z jego narodzinami jako czołowego przedstawiciela obiecanego „nasienia”. Tym większa ogarnęła ją radość, gdy w 33 roku n.e. Jezus po wykazaniu swej niezłomnej prawości został zbudzony ze śmierci i wyniesiony na prawicę Bożą w niebie. A jakże była szczęśliwa, widząc rozrost wspomnianego „nasienia”, gdy do grona jej duchowych dzieci zaczęli przybywać również uczniowie Jezusa Chrystusa! Wszystko to było spełnieniem obietnicy, w której Bóg przyrzekł Abrahamowi, że ‛rozmnoży jego nasienie’, aby przez nie zaznały błogosławieństwa wszystkie narody ziemi (Rodz. 22:15-18; Gal. 3:29).

11. Z czego „Jeruzalem górne” raduje się w czasach nowożytnych?

¹¹ W roku 1914 n.e. w niebiosach ponownie zapanowała radość, gdy „niewiasta” Boża „urodziła syna, potomka męskiego”, symbolizującego mesjańskie Królestwo. A kiedy Chrystus (nazwany też Michałem, co znaczy: „Któż jest jak Bóg?”) już jako Król podjął wyzwanie rzucone przez Szatana i strącił go z nieba wraz z jego aniołami, wtedy zastęp posłusznych aniołów niewątpliwie z wielką radością zareagował na „donośny głos” mówiący: „Dlatego bądźcie dobrej myśli, niebiosa i wy, którzy w nich przebywacie!” Aniołowie cieszyli się też od roku 1919, obserwując, jak pozostali jeszcze na ziemi „synowie” „Jeruzalem górnego” ostatecznie odcinali się od religii babilońskiej (Obj. 12:1-12; 18:4, 5). A teraz, w końcowej fazie przyłączania się tych odkupionych do „Jeruzalem niebiańskiego”, do mesjańskiego Królestwa, jakaż radość musi panować wśród rzesz lojalnych aniołów, tworzących „Jeruzalem górne”! (Izaj. 62:11; Obj. 19:7).

„NOWE NIEBIOSA I NOWA ZIEMIA”

12. (a) O które „Jeruzalem” chodzi w proroctwie Izajasza 65:17, 18? (b) Jaki związek zachodzi między „Nowym Jeruzalem” a „nowymi niebiosami”? Do czego przyczynia się to symboliczne miasto?

¹² „Jeruzalem górne”, czyli przyrównana do żony organizacja Boża, weseli się wszystkim, czego dokonuje jej wszechwładny Pan, Jehowa. Ale wróćmy teraz do proroctwa Izajasza 65:17-19. Jest w nim mowa o tym, że Jehowa stwarza coś nowego. W takim razie wspomnianym tutaj „Jeruzalem” musi być „Nowe Jeruzalem”, zrodzone jako „córka Syjonu” przyrzeczona królewskiemu oblubieńcowi, Jezusowi Chrystusowi (Izaj. 62:11). Jehowa powiada o tej „oblubienicy”: „Oto stwarzam Jeruzalem jako przyczynę wesela, a jego lud jako powód do radosnego uniesienia”. Ta niebiańska „oblubienica” jest niezmiernie uradowana dopełnianiem się liczby jej członków do 144 000 oraz tym, że na jej oczach Bóg stwarza także „nową ziemię” — zjednoczone, teokratycznie zorganizowane społeczeństwo ludzkie (Obj. 21:1-5).

13, 14. (a) Dlaczego rozbrzmiewa teraz zaproszenie, aby się ‛unosić radością’? (b) Jaki wspaniały widok ukazano w Objawieniu 21:9-27? (c) Dlaczego możemy uznawać „Nowe Jeruzalem” za „przyczynę wesela”?

¹³ Do całego ludu Bożego skierowane jest zaproszenie: „Unoście się (...) radością i weselcie się na zawsze tym, co stwarzam”. Mamy wszelkie powody do takiej radości. Już wkrótce Jehowa przywróci cześć swemu chwalebnemu imieniu, niszcząc wszystkich przeciwników (Ps. 83:18, 19, Nowy Przekład). „Nowe niebiosa” obejmą wtedy pełnię władzy! A jak wspaniale Księga Objawienia 21:9-27 (NP) przedstawia „miasto święte, Jeruzalem [oblubienicę Baranka, Jezusa], zstępujące z nieba od Boga, mające chwałę Bożą”! To Nowe Jeruzalem w sensie symbolicznym połyskujące wszelkiego rodzaju drogocennymi klejnotami i rozświetlone chwałą samego Boga, w zadziwiający sposób spełnia swe zadanie: dostarcza „narodom” ziemi „wodę życia”, która płynie „od tronu Boga i Baranka” (Obj. 22:1, 2, 17).

¹⁴ Logiczny jest więc wniosek, że właśnie o tej „oblubienicy, małżonce Baranka”, wprowadzonej wraz z Chrystusem, jej oblubieńcem, do sprawujących władzę „nowych niebios”, Jehowa mówi: „Oto stwarzam Jeruzalem jako przyczynę wesela, a jego lud jako powód do radosnego uniesienia” (Izaj. 65:18). Ale jak uczestniczy w tej radości „nowa ziemia”?

ROZRADOWANA „NOWA ZIEMIA”

15. Jak zostały założone fundamenty „nowej ziemi”?

¹⁵ Jehowa sprawił, że nie tylko niebo, lecz także ziemia ma „powód do radosnego uniesienia”. Założył przecież fundamenty „nowej ziemi”, czyli oddanej Mu społeczności ludzkiej, która będzie się rozrastać, aż w odpowiednim czasie ku Jego chwale ogarnie cały nasz glob (Izaj. 11:9). Jeszcze w 1919 roku Bóg spowodował, że nazwane Jego małżonką „Jeruzalem górne” zrodziło pewien „kraj” — teren bardzo urodzajny — do którego został wprowadzony ostatek duchowego Izraela, przebywający dotąd na ziemi (Izaj. 66:8, 10, 22). „Kraj” ten okazał się duchowym rajem i właśnie w nim zaczął się gromadzić lud Jehowy, tworzący zalążek „nowej ziemi”. Z wejściem do tego duchowego raju nie trzeba czekać, aż przeminie końcowy ucisk. Istnieje on już teraz!

16. Jakim sposobem chwalebnie spełniło się proroctwo Izajasza 62:1, 6, 7?

¹⁶ Obecnie, gdy Jehowa przyjął swój lud do tego żyznego „kraju”, spełnia się doniosłe proroctwo z 62 rozdziału Księgi Izajasza, odnoszące się do Syjonu, czyli „Jeruzalem górnego”: „Wzejdzie jak jasność jego sprawiedliwość”. A odzwierciedla ją wszystkim narodom Jego lud, o którym Izajasz pisze: „Na twoich murach, Jeruzalem, postawiłem stróżów: przez cały dzień i przez całą noc, nigdy nie umilkną. Wy, którzy wyznajecie Pana, nie milczcie! (...), dopóki nie odbuduje Jeruzalemu i dopóki nie uczyni go sławnym na ziemi!” Niebiańska organizacja Jehowy naprawdę stała się ‛sławną na ziemi’, gdyż wszędzie prowadzą na niej działalność Jego świadkowie. A większą część tej pracy wykonują teraz towarzyszący namaszczonym „stróżom” członkowie „wielkiej rzeszy (...) ze wszystkich narodów”, którzy stojąc przed tronem Boga, „dniem i nocą pełnią dla Niego świętą służbę” (Izaj. 62:1, 6, 7, NP; Obj. 7:9, 14, 15).

17. (a) W jaki sposób służba pełniona „dniem i nocą” stała się cechą charakterystyczną Świadków Jehowy? (b) Co okazało się w roku 1982 specjalnym powodem do radości? (c) W jakim okresie najbardziej przejawia się ta radość i dlaczego jest to stosowne?

¹⁷ Dzieło wykonywane „dniem i nocą” przez „stróżów” i towarzyszącą im „wielką rzeszę” robi szybkie postępy! Wierni nadzorcy podróżujący i ich żony, misjonarze, pionierzy stali i specjalni oraz pracownicy Domów Betel zawsze byli zajęci takim usługiwaniem z całej duszy. W ostatnich czasach tysiące ofiarnych Świadków Jehowy, młodych i starszych wiekiem, gorliwie zasilało szeregi pionierów pomocniczych; udawało się im przez miesiąc lub dłużej spędzać przeciętnie po dwie godziny dziennie w pracy od domu do domu i w innych gałęziach służby polowej. W roku 1982 osiągnięto w tej ogólnoświatowej kampanii wyniki tak świetne jak nigdy dotąd — radosne sprawozdania nadesłało ogółem 305 778 pionierów, skutecznie wspieranych przez ponad 2 000 000 innych lojalnych świadków na rzecz Królestwa. Jehowa naprawdę uczynił ‛Jeruzalem przyczyną wesela, a jego lud powodem do radosnego uniesienia’. Radość ta tryska rokrocznie ze szczególną siłą w okresie, gdy zgodnie z nakazem Pana Jezusa jest obchodzona Pamiątka jego śmierci (1 Kor. 11:23-26).

„NIE BĘDZIE JUŻ SŁYSZANY (...) ODGŁOS PŁACZU”

18. Jaka obietnica spełnia się na „wielkiej rzeszy” pomimo istniejących jeszcze trudności? W jaki sposób?

¹⁸ Dopóki wolno Szatanowi sprowadzać nieszczęścia na ziemię, trzeba się liczyć z przeciwnościami i prześladowaniami, niemniej jednak „wielka rzesza” gorliwych chwalców Boga nie potrzebuje się już obawiać „dokuczliwej spiekoty” Jego niełaski. Ci oddani Jehowie, ochrzczeni głosiciele dobrej nowiny o Królestwie, którzy prosili Go o „czyste sumienie” i zostali wysłuchani, służą Mu teraz z radością, a Baranek, Chrystus Jezus, prowadzi ich „do źródeł wód życia”. W duchowym raju już teraz spełnia się na nich obietnica: „A Bóg otrze wszelką łzę z ich oczu” (1 Piotra 3:21; Obj. 7:16, 17).

19. (a) Dlaczego w „Jeruzalem” nie słychać „zawodzenia”? (b) Na co wskazuje proroctwo Izajasza 65:21-25 w powiązaniu ze znaczeniem nazwy „Jeruzalem”?

¹⁹ Bardzo zbliżona do tego ostatniego wersetu jest wypowiedź Jehowy z proroctwa Izajasza 65:19: „Ja też chcę się weselić z Jeruzalem i unosić radością z mego ludu; i nie będzie już słyszany w nim odgłos płaczu ani odgłos zawodzenia”. Przebywający jeszcze na ziemi pomazańcy, którzy spodziewają się wejść do „Nowego Jeruzalem” przez zmartwychwstanie, pierwsi zaznali tej radości, a teraz Jehowa zsyła podobne błogosławieństwa na „wielką rzeszę” tak zwanych „drugich owiec” (Jana 10:16). Jakże pięknie opisano dalej w Księdze Izajasza 65:21-25 rajski stan ludu Bożego, zgromadzonego jako zaczątek „nowej ziemi”! Z całą pewnością mamy tu do czynienia z „Gruntem podwójnego pokoju” — tego, który istnieje już obecnie wśród czcicieli Jehowy i który przeniesie się do literalnego Raju, gdy na całej ziemi będzie się dziać wola Boża (Obj. 21:3-5; Mat. 6:10).

20. Jakie pytania słusznie powinniśmy sobie zadać?

²⁰ Czy pragniesz po wieczne czasy wysławiać Jehowę na rajskiej ziemi, dziękując Mu za wszystko, czego dokonuje przez swą wierną organizację, przez przyrównane do niewiasty „Jeruzalem górne”? Czy chciałbyś widzieć, jak „Jeruzalem niebiańskie” na czele z Większym Dawidem, Chrystusem Królem, odnosi triumf nad wszelką niesprawiedliwością? Czy spodziewasz się zobaczyć, jak symboliczna oblubienica, „Nowe Jeruzalem”, działając w niebie z upoważnienia Boga i Jego Chrystusa, otrze z ludzkich oczu wszelką łzę?

21. Jak możemy dać wyraz docenianiu tego wszystkiego, co symbolizuje wierne Jeruzalem?

²¹ Jeżeli tego pragniesz, to w dalszym ciągu lojalnie pełnij „świętą służbę”, popierając wszystko, czego obrazem było wierne Jeruzalem w czasach starożytnych, owo miasto „wielkiego Króla”, wszechwładnego Pana Jehowy (Obj. 7:15). Będziesz mógł wtedy przyłączyć swój głos do radosnej pieśni z Psalmu 87:3, śpiewając w zachwycie: „Chwalebne rzeczy mówi się o tobie, mieście prawdziwego Boga”.

Jak po przestudiowaniu tego artykułu rozumiesz określenia:

◼ „Jeruzalem niebiańskie” (Hebrajczyków 12:22)?

◼ „Nowe Jeruzalem” (Objawienie 21:2)?

◼ „Jeruzalem górne” (Galatów 4:26)?

◼ „Nowe niebiosa i nowa ziemia” (Izajasza 65:17, 18)?

[Ilustracja na stronie 17]

Nowe Jeruzalem — „przyczyna wesela”