Współwładcy „Lwa z pokolenia Judy”

„Nie będzie odjęte berło od Judy, ani laska [laska rozkazodawcy, NW] spośród nóg jego, dopóki nie nadejdzie Siloh [Szilo], który posłuch mieć będzie pośród narodów.” — 1 Mojż. 49:10, Pal.

 1. Dlaczego wbrew tytułowi, który przyjął Leon XIII ludzie nie okazali mu posłuszeństwa i komu Biblia nadaje ten tytuł?

GDY Włoch Joachim Pecci został wybrany papieżem przez kolegium kardynalskie kościoła rzymskokatolickiego i 3 marca 1878 roku zasiadł na tronie papieskim, wówczas przybrał tytuł Leona XIII. Łacińskie słowo leo znaczy „lew”. Wkrótce po koronacji na papieża podpisywał się on po łacinie „Leo de tribus Juda”, co znaczy „Lew z pokolenia Judy”. Czy ludzie byli posłuszni papieżowi Leonowi XIII choćby tyko w sprawach religijnych? Historia temu przeczy. To było do przewidzenia, ponieważ papież nie był Żydem, nie był członkiem pokolenia Judy. A zatem takie posłuszeństwo wszystkich ludzi żyjących na ziemi jemu się nie należało. W ostatniej księdze Pisma Świętego, napisanej przez apostoła Jana, nadano ten tytuł komuś, kto rzeczywiście urodził się Żydem z pokolenia Judy i z królewskiej rodziny króla Dawida, a mianowicie wywyższonemu w chwale Jezusowi Chrystusowi.

 2. W jakich okolicznościach tytuł ten został wspomniany i kto jedynie godny tego tytułu się ujawnił?

² Apostoł Jan opowiada, jak w swej natchnionej wizji płakał, ponieważ nikt w niebie ani na ziemi nie był wówczas godzien wziąć z prawicy Bożej i otworzyć proroczy zwój, aby go odczytać i sprawić spełnienie się jego treści. Następnie Jan mówi: „Wtedy jeden ze starców rzekł do mnie: ‚Nie płacz! Oto zwyciężył lew z pokolenia Judy, potomek Dawidowy. On otworzy księgę i jej siedem pieczęci.’” Jan się ucieszył, gdy zobaczył, że pojawia się Baranek Boży, Pan Jezus Chrystus, którego znał sześćdziesiąt lat przedtem na ziemi i że bierze proroczy zwój i doprowadza do spełnienia się jego treści. — Obj. 5:1-10, Kow.

 3. Dlaczego żadnemu człowiekowi na ziemi przywłaszczenie tego tytułu na nic się nie zda?

³ A zatem obecnie żaden człowiek na ziemi, bez względu na swe stanowisko religijne czy polityczne, nie ma prawa przybierać tytułu „Lwa z pokolenia Judy”. Takie przywłaszczanie nie zda mu się na nic, ponieważ wszyscy ludzie nie będą obowiązani okazywać mu posłuszeństwa i tego posłuszeństwa mu nigdy nie okażą. Okazywać posłuszeństwo należy teraz jedynie wywyższonemu w chwale i osadzonemu na tronie niebiańskim Jezusowi Chrystusowi.

 4. (a) Dlaczego ten tytuł słusznie nadano Jezusowi Chrystusowi? (b) Dlaczego więc pokolenie Judy słusznie znajduje się w Izraelu duchowym i jaką pozycję tam zajmuje?

⁴ W swym proroctwie na łożu śmierci starożytny patriarcha Jakub powiedział: „Szczenię Lwie Juda.” Było to bardzo słuszne, ponieważ Jezus, który się urodził z pokolenia Judy i z królewskiej linii Dawida, powinien być nazwany „Lwem z pokolenia Judy”. On pokonał obecny niegodziwy świat Szatana Diabła, chociaż to kosztowało go ziemskie życie. (Jana 16:33) Jest również rzeczą słuszną, że wśród 144 000 chrześcijan z dwunastu pokoleń Izraela duchowego jedno pokolenie nazwano „pokoleniem Judy”. Ponieważ Jakub w swym proroctwie na łożu śmierci dał przewodnictwo Judzie, chociaż on był czwartym synem tego patriarchy, więc pokolenie Judy zajmuje pierwsze miejsce wśród dwunastu pokoleń Izraela duchowego. — Obj. 7:4, 5.

 5. Czego nie oznacza dla tego pokolenia noszenie takiego imienia, jednakże dlaczego istnienie pokolenia o tym imieniu w Izraelu duchowym jest rzeczą ważną?

⁵ To nie znaczy, że duchowe pokolenie Judy jest wyznaczone do panowania nad innymi jedenastoma duchowymi pokoleniami; to również nie znaczy, że tylko 12 000 z duchowego pokolenia Judy jest wyznaczonych do panowania z „Lwem z pokolenia Judy” w królestwie niebiańskim. Nie; wszyscy ze 144 000 członków dwunastu pokoleń Izraela duchowego są współdziedzicami z Jezusem Chrystusem. Odnośnie do wszystkich spośród 144 000 powiedziano w Objawieniu 20:4, 6 (Kow): „Żyli i królowali wespół z Chrystusem tysiąc lat. Błogosławiony i święty, kto ma udział w pierwszym zmartwychwstaniu. Nad takimi nie ma władzy druga śmierć. Będą kapłanami Boga i Chrystusa i królować będą wraz z nim tysiąc lat.” A zatem pokolenie nazwane od imienia Judy zalicza się do Izraela duchowego, bo gdyby tak nie było, wówczas w podobieństwie Izraela duchowego do starożytnego Izraela naturalnego brakowałoby czegoś bardzo ważnego.

 6. Dlaczego Juda był podobny do Lwa wznoszącego się od łupu?

⁶ Zważ teraz, jak w roku 1712 przed Chr. umierający patriarcha Jakub wskazał na przyjście tego symbolicznego „Lwa z pokolenia Judy”. Po przyrównaniu swego syna Judy do lwiego szczenięcia Jakub powiedział: „Od łupu, mój synu, na pewno się wzniesiesz. On się skłonił, wyciągną się jak lew, i — jak lew — któż się waży go rozbudzić?” (1 Mojż. 49:9, NW) Biorąc udział w prowadzeniu walk Jehowy, pokolenie Judy zdobywało łup jak lew, pokonując nieprzyjaciół Jehowy i biorąc na nich zdobycz. Ponieważ Jeruzalem zostało w końcu zdobyte przez króla Dawida i ponieważ znaczna część terytorium Judy leżała w górach, więc o tym pokoleniu można było słusznie powiedzieć, że po zdobyciu łupu wznosiło się wracając do swych domów.

 7, 8. (a) Dlaczego Juda był podobny do wyciągniętego lwa, którego nie należy budzić i co było dobrą tego ilustracją? (b) W czym więc nie powinniśmy naśladować postępowania narodów od roku 1914 po Chr.?

⁷ Prowadzenie wojny nie było jedynym zajęciem i rzemiosłem tego pokolenia Judy, które przeżywało również okresy pokoju i odprężenia, podobnie jak u aryeh (afrykańska nazwa lwa). Tak więc, gdy pokolenie Judy cieszyło się pokojem i owocami swej pracy, któżby odważył się rozbudzić je do wojny, jeśli to pokolenie było podobne do lebi (azjatycka nazwa lwa) ze względu na swą gwałtowność?

⁸ Wyciągniętego spokojnie, zadowolonego lwa, dobrze ilustrowało spokojne, czterdziestoletnie panowanie mądrego króla Salomona po śmierci jago ojca Dawida. Ktoś większy niż Salomon, a mianowicie „Lew z pokolenia Judy” zaprowadzi spokojne, tysiącletnie panowanie. Od początku jego niebiańskiego panowania w roku 1914 po Chr. narody niegodziwego świata poddanego Szatanowi ważą się budzić go przez zaprzeczanie mu prawa do rządzenia wszystkimi ludźmi na ziemi i to pomimo ostrzeżenia, które dawno temu wypowiedział Jakub. W walce Armagedonu, która jest teraz tak bliska, „Lew z pokolenia Judy” rozszarpie narody w kawałki i wzniesie się od łupu jako zwycięzca. A zatem niechaj nikt z nas nigdy go nie rozbudza!

 9. Jaką natchnioną przyczynę podał Jakub dla innych pokoleń, aby były lojalne i posłuszne wobec Judy, jednakże dlaczego najpierw pokolenie Judy musiało okazać cierpliwość?

⁹ Chcąc podać natchnioną przyczynę, dla której dalsze jedenaście pokoleń Izraela powinny być lojalne i posłuszne wobec pokolenia Judy, Jakub poszerzył swe proroctwo nad Judą, mówiąc: „Nie będzie odjęte berło od Judy, ani laska [laska rozkazodawcy, NW] spośród nóg jego, dopóki nie nadejdzie Siloh [Szilo], który posłuch mieć będzie pośród narodów.” (1 Mojż. 49:10, Pal) A więc szczególnie pokolenie Judy musiało być zdziwione, gdy mężczyzna z pokolenia Beniamina, mianowicie Saul, syn Cysa, został wybrany przez Boga pierwszym ludzkim królem Izraela. Mimo to członkowie pokolenia Judy lojalnie walczyli po stronie króla Saula Beniaminity, ponieważ wiedzieli, że we właściwym czasie Bożym pokolenie Judy posiądzie berło i laskę rozkazodawcy, a gdy już raz do tego dojdzie, wówczas te rzeczy nie odstąpią od nich aż z ich pokolenia wyjdzie stały władca, a wtedy one będą jego własnością na zawsze. Tak więc Judejczycy okazywali cierpliwość.

SZILO

10. Dlaczego ten stały władca został proroczo nazwany Szilo?

¹⁰ Dlaczego ten stały Władca został nazwany Szilo? Dlatego, że to imię uwydatnia jego prawo, ponieważ ono znaczy: „Ten, którego to jest” albo „Ten, do którego to należy”. (Zobacz uw. marg. do 1 Mojż. 49:10 Przekładu ks. J.Kruszyńskiego, jak również Pisma Św. Starego Test. wyd. przez Pallottinum) Dlatego w „Catholic Confraternity Version” przetłumaczono ten wiersz następująco: „Aż przyjdzie ten, do którego to należy”. Z pewnością posłuszeństwo ludzi słusznie nie należy się nikomu innemu.

11. Jakie było rzeczywiste imię obiecanego Szilo i jak on uzyskał swe prawo, oraz jak ono zostało potwierdzone?

¹¹ Imię tęgo, który się okazał tym obiecanym Szilo, brzmi w rzeczywistości Jezus, Syn Boży. On przyszedł z nieba i urodził się jako Żyd z królewskiej linii potomków Dawida. Przez swą matkę Marię miał naturalne prawo do władzy królewskiej Dawida; przez swego opiekuna Józefa miał legalne prawo do Dawidowego berła i laski rozkazodawcy. Ale gdy Bóg namaścił Jezusa duchem świętym z nieba, wówczas potwierdził to prawo Jezusa jak również wyznaczył mu królestwo większe niż Dawida, a mianowicie Królestwo niebiańskie.

12. Kiedy się wydawało, że berło i laska rozkazodawcy zostały od Judy odjęte, ale na co wskazuje Ezechiela 21:26, 27?

¹² Pokolenie Judy zaczęło dzierżyć berło od chwili, gdy je otrzymał Dawid i przez prawie pięćset lat laska rozkazodawcy spoczywała między jego kolanami oraz kolanami jego synów zasiadających na tronie. W roku 607 przed Chr. nastąpiła przerwa w utrzymywaniu się berła i laski rozkazodawcy w rodzinie Dawida. Doszło do tego wówczas, gdy babilońska potęga światowa obaliła królestwo, zniszczyła jego stołeczne miasto Jeruzalem i zburzyła świątynię zbudowaną przez króla Salomona dla wielbienia Jehowy, a Izrael utracił suwerenność narodową. To nie oznaczało, że berło i laska rozkazodawcy zostały od Judy odjęte. Prawo do nich pozostało nadal w Judzie, w królewskim rodzie Dawida. Jehowa Bóg wskazał na to, gdy natchnął swego proroka Ezechiela, aby powiedział Sedekiaszowi, ostatniemu panującemu królowi w Jeruzalem:

„Zdejm tę czapkę, a zrzuć tę koronę, która już nigdy takowa nie będzie; tego, który w poniżenie przyszedł, wywyższę, a wywyższonego poniżę. Wniwecz, wniwecz, wniwecz ją obrócę, czego pierwej nie bywało, aż przyjdzie ten, co do niej ma prawo, którem mu dał.” — Ezech. 21:26, 27.

13, 14. (a) Komu według wypowiedzi anioła Gabriela Bóg miał dać królestwo Dawida? (b) Co Jezus mógł powiedzieć o królestwie po swym chrzcie, jednak kiedy on przyszedł do tego królestwa, aby spełnić Daniela 7:13, 14?

¹³ Zapowiadając żydowskiej dziewicy Marii przyszłe narodzenie się Jezusa, anioł Gabriel oświadczył, że Bóg da Jezusowi tron jego przodka Dawida. (Łuk. 1:31-33) W wieku trzydziestu lat Jezus został ochrzczony w wodzie i namaszczony duchem Bożym, wobec czego mógł powiedzieć do swych żydowskich nieprzyjaciół: „Królestwo Boże bowiem jest już wśród was.” (Łuk. 17:21, Kow) Gdy Jezus został wskrzeszony z męczeńskiej śmierci i wstąpił do nieba, wówczas zasiadł po prawicy Bożej, aby oczekiwać wyznaczonego przez Boga czasu, w którym On ukoronuje go na Króla niebiańskiego i upoważni do posługiwania się berłem i laską rozkazodawcy.

¹⁴ W roku 1914, zgodnie z chronologią biblijną, on przyszedł do swego królestwa niebiańskiego i rozpoczął panowanie wbrew życzeniom swych nieprzyjaciół w niebie i na ziemi. (Hebr. 10:12, 13; Psalm 110:1, 2) W proroctwie Daniela 7:13, 14 przepowiedziano to przyjście następującymi słowami:

„A oto przychodził w obłokach niebieskich podobny synowi człowieczemu, a przyszedł aż do Starodawnego, i przywiedziono go przed obliczność jego. I dał mu władzę i cześć i królestwo, aby mu wszyscy ludzie, narody i języki służyli; władza jego władza wieczna, która nie będzie odjęta, a królestwo jego, które nie będzie skażone [doprowadzone do ruiny, NW]”.

15. Komu więc należy się nasze posłuszeństwo i kto je obecnie na ziemi okazuje? (b) Co się stanie z tymi, którzy tego nie robią i dlaczego?

¹⁵ Wobec wyniesienia go w roku 1914 na tron w niebie on jest tym, którego powinniśmy uznawać za Władcę i któremu należy się nasze posłuszeństwo. Tych kilkanaście tysięcy spośród 144 000 członków Izraela duchowego, którzy jeszcze pozostają na ziemi, lojalnie okazuje mu posłuszeństwo. Oni są posłuszni jego przykazaniu, żeby ta dobra nowina o królestwie była kazana na całej zamieszkanej ziemi w celu wydania świadectwa wszystkim narodom. (Mat. 24:14, NW) Setki tysięcy ludzi podobnych owcom, którzy słyszą dobrą nowinę o Królestwie, uznaje Szilo za Władcę, któremu należy się ich posłuszeństwo. A zatem oni posłusznie przyłączają się do głoszenia dobrej nowiny o ustanowionym Królestwie Bożym. Wszyscy, którzy teraz nie okazują mu swego posłuszeństwa, będą zniszczeni, gdy w klęsce Armagedonu nadejdzie koniec tego starego, niegodziwego świata. Ten Szilo, „Lew z pokolenia Judy”, musi panować, aż wszyscy nieprzyjaciele zostaną położeni pod jego nogi. — 1 Kor. 15:25.

16. Jak prorocza wzmianka Jakuba o ośle spełniła się w ziemskim życiu Jezusa i w jakim znaczeniu?

¹⁶ Jak to przepowiedział umierający patriarcha Jakub, w ziemskim życiu Jezusa Chrystusa wystąpił w ważnym znaczeniu osioł i winna latorośl. Zaledwie na kilka dni przed zabiciem go za głoszenie Królestwa Bożego, Jezus wjechał do Jeruzalem na źrebięciu oślicy, podczas gdy tłumy Żydów witały go jako króla. W dawnych czasach wybitni Izraelici, sędziowie i prorocy, jeździli na osłach. (Sędz. 5:10; 10:3, 4; 4 Mojż. 22:22-33) Nowo obrany król Salomon, syn Dawida jechał na namaszczenie na mulicy swego ojca. (1 Król. 1:33-40) Podobnie Jezus spełnił proroctwo Zachariasza 9:9, wjeżdżając do Jeruzalem nie na koniu, ale na źrebięciu oślicy. Jednak politycznie usposobiony żydowski wielki kapłan odmówił namaszczenia go w świątyni jako obiecanego Szilo. Później krzykliwie domagał się śmierci Jezusa.

17. (a) Jak Jezus przywiązał swego osła do wybranej winnej latorośli? (b) Jak on „wypierze w winie szaty swoje a we krwi jagód winnych ubranie swoje”?

¹⁷ Jezus nie przywiązał swego osła do literalnej winnej latorośli. On powiązał swe królewskie roszczenia z symboliczną winną latoroślą, latoroślą duchową, a mianowicie z Królestwem Bożym. Przyrównał siebie do duchowej winnej latorośli, a swych namaszczonych uczniów do gałęzi tej królewskiej latorośli. (Jana 15:1-8) Żydom, którzy go odrzucili, powiedział przypowieść, czyli ilustrację o winnicy. Potem zastosował tę lekcję, mówiąc do nich: „Królestwo Boże zostanie wam odebrane, i dane narodowi wydającemu jego owoce.” (Mat. 21:33-43, NW) Jednakże wierni dziedzice tego niebiańskiego Królestwa będą podobni najpłodniejszej winnej latorośli, dostarczając wiele soku gronowego do wyrobu wina. On zachowa tę symboliczną winną latorośl, która obfituje w owoce Królestwa, natomiast zniszczy winną latorośl religii fałszywej, która produkuje kwaśne winogrona. Ilość soku winogron z tej fałszywej winnej latorośli będzie tak wielka, że po zmiażdżeniu fałszywej winnej latorośli i jej dostatku złych winogron on niejako „wypierze w winie szaty swoje, a we krwi jagód winnych ubranie swoje.” Plama na jego szacie będzie oznaczać zwycięstwo. — Obj. 14:19, 20; Izaj. 63:1-6, NW.

18. Jakie jest znaczenie jego oczu ciemnoczerwonych od wina i zębów białych od mleka?

¹⁸ Stosownie do tłumaczeń 1 Mojżeszowej 49:12 w greckiej Septuagincie, łacińskiej Wulgacie i w przekładach syryjskich, oczy Judy miały być czerwieńsze niż musujące wino, a jego zęby bielsze niż mleko. Jednakże w Izajasza 55:1-4 wino i mleko ma związek z przymierzem Królestwa, które Jehowa Bóg zawarł z królem Dawidem. Tak więc proroctwo Jakuba zdaje się odnosić do duchowego dostatku i radości chrześcijan, którzy zostali przyjęci do tego przymierza Królestwa, aby panować z „Lwem z pokolenia Judy”. A zatem nie o pijaństwo chodzi w proroctwie o oczach ciemnoczerwonych od wina ani o niedojrzałość czy dziecięcość w proroctwie o zębach białych od mleka. Ponieważ wino oznaczało wesołość, a mleko obfitość i tłustość, więc Królestwo „Lwa z pokolenia Judy” musi być królestwem zbożnej radości i duchowego dobrobytu. Takie rzeczy przypadną w udziale posłusznym ludziom.

ZABULON

19. (a) Gdzie występuje Zabulon w kolejności narodzin synów Jakuba? (b) Dlaczego to, co Jakub prorokował o Zabulonie, było zgodne ze znaczeniem jego imienia?

¹⁹ W kolejności urodzenia wszystkich synów Jakuba przez jego dwie żony i dwie nałożnice Issachar był dziewiątym, a Zabulon dziesiątym. Wśród pokoleń Izraela duchowego, czyli klasy Królestwa, pokolenie Zabulona zajmuje miejsce dziesiąte. (Obj. 7:8) Gdy patriarcha Jakub wygłaszał swe ostatnie proroctwo, umieścił Zabulona przed Issacharem, chociaż Issachar był piątym synem Jakuba z jego pierwszej żony Lii, podczas gdy Zabulon był z niej szóstym jego synem. W wizji Ezechiela o podziale ziemi pod Bożym rządem nowego świata jak również na bramach symbolicznego miasta Jehowa-szammah (co znaczy‚ „Sam Jehowa jest tam”). Issachar słusznie wyprzedza swego młodszego brata Zabulona. (Ezech. 48:25, 26, 33) Imię Zabulon oznacza: „Mieszkanie; Przebywanie”. Jakub w swym proroctwie na łożu śmierci przepowiedział, gdzie w ziemi obiecanej będzie obszar zajmowany przez Zabulona:

„Zabulon zamieszka nad brzegami morza, i rozłoży się nad przystaniami okrętów, a granica jego aż do Sydonu.” — 1 Mojż. 49:13, Pal.

20. Jak proroctwo Jakuba zostało urzeczywistnione przez wyznaczenie w Izraelu miejsca zamieszkania Zabulonowi?

²⁰ W ten sposób Jakub powiedział, gdzie pokolenie Zabulona będzie mieszkać w „ziemi opływającej mlekiem i miodem”. Gdy po sześciu latach walki ziemia została częściowo zdobyta, sędzia Jozue wyciągnął trzeci los dla Zabulona, jednak miasta i miasteczka przydzielone Zabulonowi nie graniczyły bezpośrednio z morzem. Jego terytorium leżało między Morzem Galilejskim na wschodzie, a Morzem Śródziemnym na zachodzie. Do wybrzeży tych mórz miał swobodny dostęp. (Joz. 19:10-16) Ponieważ fenicki port morski Sydon leżał na północ od Izraela i ponieważ wysunięty odcinek granicy Zabulona miał być zwrócony w stronę Sydonu, więc terytorium Zabulona musiało być w ziemi izraelskiej w stronach północnych. Chociaż jego terytorium było odcięte od mórz przez posiadłości innych pokoleń, to jednak przez ziemię Zabulona przebiegał stary międzynarodowy szlak znany jako „droga morska”. A więc ona znajdowała się w okręgu zwanym „Galileją narodów”. — Izaj. 9:1; 1 Król. 9:11; Joz. 20:7.

21. Co miało nadejść w ziemi Zabulona zgodnie z Izajaszem 9:1, 2 i jak to rzeczywiście nadeszło?

²¹ Gdy prorok Izajasz przepowiadał narodzenie się obiecanego Szilo, na którego ramieniu miał spoczywać urząd książęcy, wymienił wyraźnie Zabulona jako obszar, na który miało nadejść wielkie oświecenie, aby rozproszyć głęboki mrok podobny do mroku śmierci. To oświecenie, które miało doprowadzić do uwolnienia od grzechu i śmierci, nadeszło wówczas, gdy obiecany Szilo, Jezus Chrystus, głosił narodom w Galilei, mówiąc: „Okażcie skruchę, bo przybliżyło się królestwo niebios.” (Izaj. 9:1, 2, 6, 7; Mat. 4:12-23, NW) Jezus właśnie obchodził północne strony ziemi Zabulona i zaszedł „w okolice Tyru i Sydonu”, gdzie dokonał cudu, uzdrawiając fenicką niewiastę. (Mat. 15:21-29) A więc miejsce, gdzie w ziemi izraelskiej mieszkał Zabulon, było położone bardzo korzystnie.

22, 23. Jakie pochlebne wzmianki o Zabulonie znajdujemy w historii bliblijnej? (a) z czasów Barka, (b) z czasów Gedeona i (c) z czasów króla Dawida?

²² W historii biblijnej znajdziemy szereg pochlebnych wzmianek o Zabulonie. Gdy Jehowa walczył za swój uciskany lud „przy wodach w Megiddo” za czasów sędziego Baraka i prorokini Debory, mężczyźni z pokolenia Zabulona zgłosili się jako ochotnicy do armii wyzwoleńczej. Dlatego Barak i Debora śpiewali o nich z uznaniem: „Z Makhiru zstąpili wodzowie, a od Zabulona władający trzciną pisarską [w celu zliczenia i spisania oddziałów]. Zabulon ludem wystawiającym duszę swoją na śmierć.” (Sędz. 5:14, 18, 19; 4:16, Krusz) Kilkadziesiąt lat później Bóg wzbudził sędziego Gedeona w celu wyzwolenia Izraelitów. Gedeon „wysłał posłów do Aszera [Asera], i Zabulona i Neftalego i wyszli na jego spotkanie”. Prawdopodobnie niejedni z trzystu wybranych wojowników, z którymi Gedeon zmusił do ucieczki najeźdźców madianikich, byli z pokolenia Zabulona. — Sędz. 6:34, 35, Krusz; 7:1-7.

²³ Gdy dla wszystkich pokoleń nadszedł czas na przekazanie Dawidowi władzy królewskiej nad całym Izraelem, pokolenie Zabulona dostarczyło mu większego oddziału wojowników, o których powiedziano w 1 Kroniki 12:33 (NW): „Wobec gromadzenia się dla Dawida nie byli dwoistego serca.”

24. Godnymi czego stali się Zabulonici i w jaki sposób?

²⁴ Gdy w pierwszym stuleciu naszej ery Jezus głosił na terytorium, które należało do Zabulona, wiele tamtejszych mieszkańców gromadziło się wokół niego, stając się godnymi członkostwa w dwunastu pokoleniach Izraela duchowego.

ISSACHAR

25. Dlaczego to było słuszne, że Jakub miał wskazać na przydział ziemi, którą otrzyma Issachar?

²⁵ W ziemi izraelskiej terytorium Issachara przylegało częściowo do wschodniej granicy Zabulona i ciągnęło się wzdłuż rzeki Jordan. Leżało na żyznej równinie, która się zwie Ezdrelon i przez którą wiódł międzynarodowy szlak Via Maris, czyli „droga morska”, przechodząc potem na ziemię Zabulona. Gdy za czasów sędziego Jozuego, rzucono losy o terytorium, czwarty los przypadł Issacharowi. W Biblii wymieniono dziesięć miast, które były na jego terytorium. (Joz. 19:17-23) Umierający patriarcha Jakub proroczo wskazał na ten korzystny przydział ziemi, mówiąc według 1 Mojżeszowej 49:14, 15 (NW):

26. A zatem na co Issachar nie mógł się skarżyć i do czego ojciec go przyrównał?

²⁶ Imię Issachar znaczy „On jest zapłatą”, lub „On przynosi zapłatę”. Dotyczy ono sposobu uzyskania przez jego matkę Lię przywileju urodzenia go Jakubowi. (1 Mojż. 30:14-18) Był on dziewiątym synem Jakuba i w wymienionych dwunastu pokoleniach Izraela duchowego, zajmuje dziewiąte miejsce. Jego ojciec Jakub przyrównał go do silnego, ciężko pracującego zwierzęcia jucznego, które niejako zrosło się ze swym jarzmem i które może odpoczywać bez uwolnienia się od swego podwójnego ciężaru. Juki mogą przedstawiać ciężary w okresie pokoju i wojny, które Issachar nosił w historii Izraela. On chętnie pracował, ponieważ wiedział, że jego miejsce zamieszkania w Izraelu było dobre. Nie miał więc żadnych powodów do skargi na terytorium przydzielone mu w Ziemi Obiecanej. Zdawał sobie sprawę z tego, że jego miejsce odpoczynku było dobre, a jego ziemia przyjemna.

27. (a) Jaką myśl nasuwa znaczenie imienia Issachara? (b) Jak sędzia Barak stał się podobny mężom z pokolenia Issachara?

²⁷ Imię Issachara mogło nasunąć myśl, że on wynajmie się do pracy. W każdym razie ochoczo chylił swe barki, aby brać na siebie ciężar odpowiedzialności. W okresie, w którym Izrael miał sędziów jako swych widzialnych władców danych przez Boga, pokolenie Issachara wydało sędziego imieniem Tola. Przez dwadzieścia trzy lata służył on jako sędzia Izraela. (Sędz. 10:1, 2) Wiele lat przedtem sędzia Barak i prorokini Debora wyrazili uznanie mężom z pokolenia Issachara, mówiąc w swej pieśni zwycięstwa: „Lud Jehowy przybył do mnie przeciw mocarzom. A książęta w Issachar byli z Deborą i jak Issachar, tak był Barak.” (Sędz. 5:13, 15, NW) Książęta objęli kierownictwo nad pokoleniem Issachara, gdy przyszło wezwanie da służby w celu wyzwolenia ludu Jehowy. Wszyscy mężowie z pokolenia Issachara dali piękny przykład odwagi i gorliwości, tak że sędzia Barak stał się im podobny w walce.

28. (a) Jakiego rodzaju wojsk dostarczyło pokolenie Issachara do prowadzenia wojny? (b) Jak mężowie z pokolenia Issachara pokazali, że byli biegli w rozeznawaniu czasów?

²⁸ Ich waleczność przejawiła się również za czasów Dawida. Dlatego o wyżej wspomnianym sędziu Toli napisano: „Z rodu Toli mężów walecznych naliczono za dni Dawidowych dwadzieścia i dwa tysiące sześciuset (...) mężów bardzo mocnych, przepasanych na wojnę (...) Braci też ich według wszystkich rodzin Issachara mocnych do bitwy naliczono osiemdziesiąt siedem tysięcy.” (1 Kron. 7:1-5, Wu) Mężowie z pokolenia Issachara śledzili wskazówki Boże, aby wiedzieć, co zgodnie z Jego wolą ma być zrobione w określonym czasie. Tak więc oni dali Dawidowi straż wojskową, gdy nadszedł czas do przekazania władzy królewskiej nad całym Izraelem w ręce Dawida. Czytamy: „Z synów Issachara, posiadających wyrozumienie czasów, wiedząc, co Izrael ma czynić — przełożonych ich dwustu i wszyscy ich bracia do ich rozkazów”. — 1 Kron. 12:23, 32, Krusz.

29. Czego wyrazem było chylenie przez Issachara barków do noszenia ciężarów i w jaki sposób on okazał swą gotowość?

²⁹ A zatem nachylając swe barki do noszenia ciężarów, Issachar wyraził swą lojalność wobec wybranego narodu Bożego i wobec wzbudzonych przez Boga przywódców, jak np. wobec Dawida. Jednocześnie Issachar chętnie podejmował specjalne zadania, które musieli wspólnie wykonywać wszyscy członkowie organizacji narodowej. Było to właśnie tak, jak powiedział umierający patriarcha Jakub: „I podda się niewolniczej pracy przymusowej.”

30. Do czego wiec odnosi się jego poddanie się niewolniczej pracy przymusowej?

³⁰ To nie oznaczało, że Issachar popadnie w jakąś niewolę i stanie się niewolnikiem obcej organizacji politycznej. To się odnosiło do takich okoliczności w życiu narodu Bożego, w których wszyscy musieli pełnić specjalną służbę; gdy trzeba było zaciągnąć robotników do specjalnej pracy, którą należało w jakimś okresie wykonać w ciągu wyznaczonego czasu, aby uczynić zadość pilnej potrzebie lub zająć się jakimś specjalnym projektem, którego nie można było odłożyć czy przeciągać w nieskończoność. Trzeba było powoływać ludzi do wykonania tej pracy i ona miała charakter pracy niewolniczej, przymusowej. Lecz Issachar był rozsądny; on dostrzegał potrzebę takiego postępowania. Nie buntował się, jak gdyby wymagano od niego czy wymuszano na nim więcej niż to było słuszne. Nie uchylał się od wykonania swej części. Wnosił należny wkład, ponieważ dostrzegał pilne potrzeby chwili i z radością przyłączał się do wykonania tych zadań dla dobra wszystkich swych braci.

31, 32. (a) Dla kogo Issachar pracował jako niewolnik i dlaczego? (b) Gdzie dobrze było mieć takich ludzi, jak Issachar i co im przepowiedziano?

³¹ Issachar wiedział, że pracuje jako niewolnik dla Jehowy i że otrzyma od Niego odpowiednią nagrodę. Issachar wiedział, że musi miłować swych braci. Organizacja Boża nie gnębiła go. To tylko szczególne okoliczności narzucały Issacharowi i wszystkim innym nadzwyczajną pracę.

³² Tak więc wśród dwunastu pokoleń Izraela duchowego dobrze było mieć takich ludzi, jak Issachar, „Pokolenie Issachara”. (Obj. 7:7) Przepowiedziano, że w namiotach Issachara będzie radość i my możemy zrozumieć, dlaczego radość miała napełnić jego mieszkanie. — 5 Mojż. 33:18.

DAN

33. (a) Na jakie znaczenie imienia „Dan” Jakub wskazał w grze słów proroctwa dotyczącego Dana? (b) Co można powiedzieć o jego położeniu w Izraelu?

³³ W proroctwie dotyczącym piątego syna, Dana, patriarcha Jakub wskazał w grze słów na znaczenie jego imienia. „Dan” znaczy sędzia, a Jakub powiedział po hebrajsku: Dan jadin, co oznacza „Dan będzie sądził” lub „Sędzia będzie sądził”. Dan był pierwszym synem, który urodził się Jakubowi z jego nałożnicy Bilhy, służebnicy Racheli, ukochanej żony Jakuba. W losowaniu, na podstawie siódmego losu wyciągniętego w Palestynie, wyznaczono pokoleniu Dana niewielki obszar ziemi w Izraelu. Od strony zachodniej obszar tan graniczył z Morzem Śródziemnym, ale pozostałe strony otoczone były przez trzy inne pokolenia. (Joz. 19:40-49) Później członkowie pokolenia Dana zdecydowali się przenieść daleko na północ i osiedlić się u podnóża góry Hermon, niedaleko górnych dopływów rzeki Jordan. W związku z tym zasługuje na podkreślenie fakt, że w proroczej wizji Ezechiela terytorium Dana jest wysunięte na czoło, najdalej na północ, że jest terytorium nr 1. (Ezech. 48:1, 2) Odnośnie do roli Dana w Izraelu patriarcha Jakub prorokował w 1 Mojżeszowej 49:16-18:

34. Jakie doświadczenie w sądzeniu swego ludu miało pokolenie Dana?

³⁴ Któż nie zna dobrze opowieści o Samsonie, najsilniejszym człowieku na ziemi, który w końcu zburzył świątynię fałszywego boga Dagona, pogrążając przy tym w nagłej śmierci trzy tysiące albo i więcej wrogów filistyńskich? Ten Samson był z pokolenia Dana. Przez dwadzieścia lat sądził naród izraelski. Był jedynym sędzią izraelskim, który wpadł w ręce wrogów, ale w końcu odniósł największe zwycięstwo. Był ostatnim z sędziów Izraela specjalnie wzbudzonych przez Jehowę. Następną wybitną postacią w Izraelu był prorok Samuel. — Sędziów, rozdziały 13-16; Dzieje 3:24.

35. Czy Jakub, przyrównując Dana do rogatego węża, poniżył go i w jaki sposób to prorocze podobieństwo okazało się prawdziwe?

³⁵ Jakub przyrównał Dana do węża, rogatego węża. Ale to nie poniżało Dana, jak gdyby był jakimś podłym wężem w trawie, godnym jedynie zmiażdżenia go pod kopytem. Dan miał raczej ze zdolnością węża służyć wielkiemu narodowemu zamierzeniu. Chociaż mały w porównaniu z rumakiem, mógł zrzucić z siodła żołnierza jadącego na koniu. Czyhając w ukryciu mógł kąsać pięty końskie i w ten sposób skłonić go do stawania dęba i zrzucenia jeźdźca. Przez zrzucenie jeźdźca z konia Dan mógł spowodować jego wielki upadek. Tak więc, choć mały, Dan bywał tak niebezpieczny, jak rogaty wąż dla tych, którzy zakłócają jego spokój. Na podobieństwo pięty pokolenie Dana zamykało pochód, gdy dwanaście pokoleń maszerowało przez pustynię do Ziemi Obiecanej w Chanaan. A zatem to pokolenie stanowiło piętę, czyli „tylną straż wszystkich obozów (Izraela)”, co wcale nie było błahym zadaniem. — 4 Mojż. 10:25, Krusz.

36. Mimo wszelkich dobrodziejstw wynikających z sądów Dana, od kogo musiało nadejść całkowite wybawianie, jak na to wskazał Jakub?

³⁶ Dan miał sądzić swój lud ze znaczną dla tego ludu korzyścią. Jednak całkowite wyzwolenie nie miało nadejść za sprawą Dana. Całkowite wyzwolenie od wszystkich wrogów musiało nadejść od Boga Izraela. Aby o tym przypomnieć, Jakub odwrócił uwagę od Dana i zwrócił ją na Boga, mówiąc: „Zbawienia Twego czekam Panie!” Zgodnie z tym, co anioł Jehowy przepowiedział rodzicom sędziego Samsona, miał on objąć kierownictwo w uwalnianiu Izraelitów z rąk pogańskich Filistynów. (Sędz. 13:5) Ale jeśli chodzi o całkowite wybawienie, to Izrael i wszystkie inne narody musiały czekać na większego Dana, większego Sędziego, na Jezusa Chrystusa, Syna Jehowy Boga. — Dzieje 10:38-42.

37. Co stwierdzamy w składzie dwunastu pokoleń Izraela duchowego, jeśli chodzi o Dana i jaka zmiana musiała mieć miejsce?

³⁷ Jezus Chrystus, „Lew z pokolenia Judy”, jest głową dwunastu pokoleń Izraela duchowego. Wśród tych dwunastu pokoleń wymienionych w Objawieniu 7:4-8 nie ma pokolenia Dana. Natomiast zostało tam wliczone pokolenie Manassesa. Pierworodny Manasses był bratankiem Dana i urodził się w Egipcie jako syn Józefa. A więc był wnukiem Jakuba. Jednak Jakub powiedział, że Manasses ma otrzymać oddzielne terytorium w ziemi izraelskiej, tak samo jak jego synowie w prostej linii. (1 Mojż. 48:13-20) Wśród dwunastu pokoleń Izraela duchowego jest wymienione pokolenie Józefa. A zatem pokolenie Manassesa, syna Józefa, musiało zająć miejsce pokolenia Dana.

38, 39. (a) Dlaczego to zastępstwo nie przyniosło ujmy pokoleniu Dana? (b) Dlaczego imię Dana pominięto w Izraelu duchowym i z uwagi na co nasze przypatrywanie się Danowi jest uzasadnione?

³⁸ Jednak nie powinniśmy sobie tego tłumaczyć jako swego rodzaju ujemną uwaga skierowaną przeciwko pokoleniu Dana. To jedynie harmonizowało z rozrządzeniem Bożym. Ruben, pierworodny Jakuba, utracił swe prawa pierworodnego, a przywileje pierworodnego przeszły na Józefa. (1 Kron. 5:1, 2) Józef jako pierworodny miał prawo do podwójnego udziału w Izraelu; tak więc jego ojciec Jakub dał mu ‚więcej aniżeli braciom jego, o jeden dział’. (1 Mojż. 48:21, 22, Krusz) Zgodnie z tym Józef nawet w Izraelu duchowym ma — jak na to wskazano — dwa działy prawem pierworodnego. Od czasu gdy Efraim, młodszy syn Józefa, stał się w Izraelu wybitniejszy od Manassesa, Józef dobrze reprezentował, czyli występował w interesie swego wybitniejszego syna Efraima, podczas gdy starszy syn, pierworodny Manasses, ubiegał się o drugi udział Józefa w Izraelu duchowym. Dan ustąpił swego miejsca, jak na to wskazuje Izrael duchowy.

³⁹ W ten sposób, mimo pominięcia pokolenia Dana, liczba pokoleń w Izraelu duchowym odpowiada początkowej liczbie pokoleń Izraela naturalnego, a mianowicie jest ich dwanaście. Dan nie został pominięty z tego powodu, że patriarcha Jakub przyrównał go do rogatego węża, bowiem takie porównanie nie było przyganą dla Dana. Jakub nie mógł przyrównać Dana do lwa, ponieważ już przyrównał do lwa Judę. Tak więc Jakub przyrównał Dana do innego niebezpiecznego nieprzyjaciela wrogów, do węża odważnie przystępującego do starcia z dużym rumakiem. Ale gdy prorok Mojżesz udzielał swego pożegnalnego błogosławieństwa pokoleniom Izraela zanim one przeprawiły się przez rzekę Jordan do Ziemi Obiecanej, wówczas powiedział: „Dan jako szczenię lwie wyskakujące z Basanu.” (5 Mojż. 33:22) W ten sposób Danowi przepowiedziano więc, że będzie miał do odegrania w Izraelu szlachetną i odważną rolę. A zatem Izraelici duchowi słusznie szukają u Dana zalet albo historycznych czynów godnych naśladowania.

GAD

40. (a) Dlaczego siódmy syn Jakuba otrzymał imię Gad? (b) O czym prawdopodobnie Jakub mówił w odniesieniu do Gada w swych końcowych słowach?

⁴⁰ Siódmy syn Jakuba otrzymał imię Gad i był synem jego nałożnicy Zilpy [Zelfy], jej pierwszym synem. Rozumiano, że jego imię znaczy „Pomyślność”. Tak właśnie rozumiała to Lia, gdy jej służebnica Zilpa urodziła tego syna jako dalszy dar dla małżonka Jakuba z jej strony, jako członka jego domostwa, ponieważ Lia gorąco pragnęła miłości swego małżonka. (1 Mojż. 30:9-11) Wypowiadając końcowe słowa nad Gadem, umierający patriarcha Jakub prawdopodobnie mówił o odsłoniętym terenie, który pokolenie Gada zajmie w ziemi izraelskiej. Ciągnął się on wzdłuż wschodniego brzegu Jordanu i dlatego był narażony od wschodu na najazdy wrogich Ammonitów. Ale właśnie o to terytorium pokolenie Gada, hodowców żywego inwentarza, prosiło dla siebie zanim Izraelici przeprawili się przez rzekę Jordan do Ziemi Obiecanej. (4 Mojż. 32:1-5; 34:13-15) Jakub całkiem słusznie prorokował:

41, 42. Jak po objęciu swych posiadłości pokolenie Gada wykazało, że nie jest pokoleniem tchórzów?

⁴¹ Gad miał dać dowód, że nie jest pokoleniem tchórzów, przestraszonym, że jedna strona jego granicy jest otwarta dla band najeźdźców. Pokolenie to nie wybrało do zamieszkania wschodnich wyżyn po to, aby po prostu uniknąć walki o ziemię chananejską. W posłuszeństwie wobec woli Bożej oni wysłali swój kontyngent wojowników przez Jordan, aby pomóc towarzyszom z innych pokoleń zdobyć Ziemię Obiecaną. Nie popełnili grzechu pod tym względem, ponieważ nie zawiedli. (4 Mojż. 32:6-36; Joz. 4:12, 13; 13:24-28; 22:1-9) W tym celu oni pozostawali w gotowości bojowej i walczyli ramię przy ramieniu ze swymi braćmi.

⁴² Pożegnalne słowa Jakuba do Gada były dla niego jakby nakazem ufnego oddawania ciosu tym, którzy dokonywali najazdów i naruszali jego granice. Niewątpliwie za czasów sędziego Jefty członkowie tego plemienia walczyli pod jego dowództwem przeciwko agresywnym Ammonitom, którzy rościli sobie prawa do tej ziemi. Odnieśli korzyści z pokonania tych pogranicznych nieprzyjaciół przez sędziego Jeftę. Z kolei oni najechali najeźdźców, zmuszając ich do ucieczki i ścigając ich tylne straże. (Sędz. 11:1-33) Gdy nadeszła próba, w której wytracono uciekający ostatek ludzi, którzy się zbuntowali oraz wywołali spór i walkę przeciw swym braciom, wojownicy z pokolenia Gada umieli poprawnie wymówić hasło „Szibboleth”. W związku z tym nie padli zabici mieczem egzekucyjnym. — Sędz. 12:1-6, Krusz.

43. Jakie miejsce znalazł Gad w wizji Ezechiela o podziale ziemi i w wizji Jana dotyczącej Izraela duchowego?

⁴³ W Ezechielowej wizji podziału ziemi terytorium Gada było również otwarte, a mianowicie od strony południowej, ponieważ wśród posiadłości wyznaczonych pokoleniom było to terytorium najbardziej wysunięte na południe. Gad był więc z kolei dwunastym. Ale według kolejności bram miasta Jehowa-szammah brama Gada była dziesiąta. (Ezech. 48:27, 28, 34) Pokolenie Gada zostało także zaszczytnie wymienione na trzecim miejscu w spisie dwunastu pokoleń Izraela duchowego, ponieważ w pokoleniu Gada były przymioty odpowiednie również dla Izraelitów duchowych. — Obj. 7:5.

ASER

44. Dlaczego ósmy syn Jakuba otrzymał imię Aser i jakie było końców słowo Jakuba skierowane do Asera?

⁴⁴ Urodzenie się ósmego syna Jakuba przyniosło szczęście zwłaszcza jego matce Zilpie i jej pani Lii. Jakie imię mogłoby być dla niego lepsze niż Aser? To imię znaczy „Szczęśliwy; Szczęście.” (1 Mojż. 30:12, 13) Na łożu śmierci Jakub miał pomyślne słowa dla tego syna, mówiąc:

45. Jak pokarm Asera okazał się tłusty, jak na to również wskazał Mojżesz?

⁴⁵ Prorok Mojżesz dodał do tej przepowiedni o urodzajności ziemi przydzielonej Aserowi, mówiąc: „Błogosławiony nad inne syny Aser, będzie przyjemny braciom swoim, i omoczy w oliwie nogę swoją.” (5 Mojż. 33:24) Bez względu na to, jak liczna będzie jego ludność, udział Asera miał być tłusty, czyli obfity. W ziemi izraelskiej terytorium Asera leżało wzdłuż brzegu Morza Śródziemnego, na południe od fenickiego miasta portowego Tyru. Posiadłości Zabulona i Neftalago miał Aser od strony swej granicy wschodniej. Jego ziemia dostarczała obfitości pokarmu. — Joz. 19:24-31.

46. (a) Jak Aser mógł dbać o „dostawy przysmaków królewskich”? (b) Czego ofiarą padł Aser za czasów Baraka i Dobory, i w jaki sposób?

⁴⁶ Dzięki swemu położeniu Aser mógł prowadzić handel eksportowy. Dzięki temu mógł dostarczać przysmaki stosowne dla króla. Z tego powodu zagrażało tam niebezpieczeństwo popadnięcia w występek materializmu i zajmowania się tylko własną osobą, otaczania się komfortem oraz okazywania obojętności na problemy swych braci. Ta ujarzmiająca siła materializmu ujawniła się za czasów sędziego Baraka i prorokini Debory. Gdy do wszystkich pokoleń zostało skierowane wezwanie o ochotników, Aser nie odpowiedział. Dlatego stracił wielki przywilej uczestniczenia w zwycięstwie Jehowy w bitwie „przy wodach w Megiddo”. Aser musiał się zawstydzić, gdy Barak i Debora śpiewali swą pieśń zwycięstwa i powiedzieli: „Aszer siedzi w spokoju [leniwie, NW] nad morzem i nad zatokami jego spoczywa.” (Sędz. 5:17, Krusz) Aser był leniwy, ale nie w sprawach materialistycznych, lecz w bezpośredniej służbie dla Jehowy.

47. (a) Komu powinniśmy dawać „przysmaki królewskie” i jak? (b) Czego będziemy w związku z tym doświadczać zgodnie ze znaczeniem imienia Aser?

⁴⁷ W należytym uznaniu dla tłustości pokarmu, który otrzymujemy od Boga, powinniśmy Mu w zamian dawać „przysmaki królewskie”, ponieważ Jehowa Bóg jest wielkim „Królem wieczności”. On teraz panuje przez swego Syna Jezusa Chrystusa, „Lwa z pokolenia Judy”. Co się tyczy dwunastu pokoleń Izraela duchowego, umieszczenie na liście pokolenia Asera jako czwartego w kolejności wskazuje, że Izraelici duchowi mieli mieć tłusty udział duchowy i mieli być bardzo owocni. Oni mieli wydawać produkty o szczególnie dobrym smaku dla swego Boga Jehowy i Jego namaszczonego Króla Jezusa Chrystusa, a mianowicie „przysmaki” duchowe, a nie tylko zawsze zwyczajne rzeczy. Oni mieli doświadczać błogosławieństw czyli „Szczęśliwości” opisanych przez Pana Jezusa Chrystusa w Kazaniu na Górze. — Mat. 5:1-12.

NEFTALI

48. (a) Dlaczego szósty syn Jakuba został nazwany Neftali? (b) Do czego Jakub przyrównał Neftalego?

⁴⁸ Mówiąc swym synom, co się z nimi stanie w „ostatnie dni”, prorok Jakub zwrócił uwagę na Naftalego, dziesiątego z kolei. Jednakże Neftali był w rzeczywistości szóstym synem Jakuba z jego nałożnicy Bilhy, służącej Racheli, ukochanej żony Jakuba. Dotąd Rachela sama nie rodziła dzieci. Gdy wiec jej służąca urodziła tego drugiego syna, Neftalego, było to znaczne osiągnięcie w staraniach Racheli, aby obdarzyć swego małżonka Jakuba owocami małżeństwa. Mając to na uwadze, nazwała chłopca imieniem Neftali, co znaczy „Moje zmaganie się”. (1 Mojż. 30:7, 8) W jego wypadku ojciec wypowiedział piękne podobieństwo, mówiąc:

49. (a) Pod jakim względem pokolenie Neftalego było podobne do łani? (b) O co przede wszystkim ono się troszczyło za czasów Baraka?

⁴⁹ Jakub przyrównał go do zwierzęcia, które porusza się szybko i z wdziękiem. Ponieważ pokolenie Neftalego dostarczało wojowników, więc były to przymioty pożyteczne dla żołnierzy na wojnie. Oni byli zręczni w walce i chyżo ścigali nieprzyjaciela. Z tego pokolenia pochodził sędzia Barak, bo prorokini Debora wezwała go do podjęcia służby Bożej przeciw nieprzyjacielowi z północnego miasta Kades Neftali. Członkowie pogolenia Neftalego słusznie stali po stronie Baraka w walce o wyzwolenie ludu Jehowy i cześć dla imienia Jehowy. Oni się nie troszczyli przede wszystkim o własne życie. Pieśń zwycięstwa sędziego Baraka i Debory zwraca uwagę na to godne podziwu usposobienie, mówiąc: „Zabulon jest lud, który wydał duszę swą na śmierć, także i Neftalim, a to na wysokich polach. Przyszli królowie, walczyli; na ten czas walczyli królowie Chananejscy w Tamach u wód Magieddo, jednak korzyści srebra nie odnieśli. Z nieba walczono: gwiazdy z miejsc swoich walczyły z Sysarą.” (Sędz. 5:18-20) W tej bitwie członkowie pokolenia Neftalego byli niewątpliwie podobni łaniom.

50, 51. (a) Jak tysiąc dziewięćset lat temu wypowiedziano „wytworne słowa” w „ziemi Neftalego”? (a) Jacy członkowie pokolenia słusznie mają również być w Izraelu duchowy?

⁵⁰ Neftali miał być wytworny nie tylko w zachowaniu się podobnemu zadawaniu się smukłej łani, ale również w ‚mówieniu słów’. W służbie Bożej „wytworne słowa” są jak najbardziej pożądane; a słowa wypowiedziane dziewiętnaście wieków temu na terytorium Neftalego były szczególnie wytworne. Część terytorium Neftalego ciągnęła się wzdłuż zachodniego brzegu Morza Kinneret nazwanego później Morzem Galilejskim. Tutaj spełniło się częściowo proroctwo Izajasza, rozdział dziewiąty, wiersze pierwszy i drugi. Apostoł Mateusz zaznacza jego spełnienie się mówiąc:

„I opuściwszy Nazaret, przyszedł i mieszkał w Kafarnaum Nadmorskim, na pograniczu plemion Zabulona i Neftalego. Aby się wypełniło, co jest przepowiedziane przez Izajasza Proroka: ‚Ziemia Zabulon i ziemia Neftali, przy drodze morskiej, za Jordanem, Galileją pogan [narodów, NW]. Lud, który siedział w ciemności, ujrzał światłość wielką. Światłość wzeszła siedzącym w krainie i cieniu śmierci.’ Odtąd począł Jezus nauczać i mówić: Czyńcie pokutę [okażcie skruchę, NW] bowiem przybliżyło się Królestwo Niebieskie.” — Mat. 4:13-17, NDą.

⁵¹ Żaden człowiek nie przewyższył w ‚mówieniu wytwornych słów’, Jezusa Chrystusa, gdy on głosił Królestwo Boże. Stał się niejako tubylcem na tym terytorium, bo chociaż został wychowany w Nazarecie, uczynił Kafarnaum na terytorium Neftalego „swoim miastem” (Mat. 9:1) Nie jego przyjaciele, ale urzędnicy posłani po to, aby go pojmać, powiedzieli o mowie Jezusa: „Nigdy jeszcze żaden człowiek tak nie mówił, jak on.” (Jana 7:46, NDą) Jaką światłość przyniosły jego wytworne słowa ludziom szukającym Boga, aby im wskazać drogę z ciemności niełaski Bożej i z potępienia śmierci! Jakże więc słusznie wymieniono wśród pokoleń Izraela duchowego pokolenie Neftalego jako piąte. (Obj. 7:6) To nam przypomina, że wszyscy Izraelici duchowi są oświeceni poselstwem Królestwa Bożego, aby je głosić „wytwornymi słowami” na podobieństwo Izraelitów z pokolenia Neftalego.

JÓZEF

52. (a) Jak został oceniony Józef jako syn Jakuba? (b) Jaką przeszłość miał Józef, pomimo to na co zwrócona została uwaga w końcowych słowach Jakuba?

⁵² Jedenastym synem patriarchy Jakuba, który mu się urodził w starości i którego gorąco miłował, był Józef. Jednakże Jakub powstrzymał się od prorokowania nad Józefem aż do jedenastego miejsca, nie ulegając w ten sposób sentymentalności. Imię Józef znaczy: „Pomnożyciel; Ten, który przydaje”. Był on pierwszym synem Racheli, wyróżnionej żony Jakuba. (1 Mojż. 30:22-24) Przeszłość Józefa była wspaniała. Zarówno ojciec, jak i jego jedenastu braci byli jego dłużnikami, ponieważ on był premierem i administratorem zasobów żywności Egiptu nawiedzonego klęską głodu. Prorokując o Józefie, umierający Jakub w następujących słowach zwrócił uwagę na to, jak Józef przezwyciężył trudności:

53. (a) Kto był tym „urodzajnym drzewem nad źródłem”? (b) Jak Józef stał się jedną z jego gałęzi wznoszących się ponad mur?

⁵³ Jakub, ojciec dwunastu synów i córki, sam jest symbolicznym „urodzajnym drzewem”, którego latoroślą jest Józef. To „drzewo”, dobrze nawodnione przez źródło, wznosiło swoje gałęzie ponad otaczający je mur. Józef wspólnie z Judą, który otrzymał stanowisko królewskie w narodzie izraelskim, stał się jedną z tych wysokich, znacznych gałęzi. Z powodu poważnego moralnego upadku Rubena, najstarszego przyrodniego brata, Józef otrzymał prawo pierworodztwa od Jakuba. Będąc dziedzicem dwu części ojcowego dziedzictwa, Józef zdobył szczególne znaczenie przez swoich dwóch synów, Manassesa i Efraima, którzy postanowieniem patriarchy Jakuba mieli być dwoma pokoleniami w Izraelu na równi z jego synami z prostej linii. Na zachodnim brzegu rzeki Jordan ich terytoria leżały obok siebie, chociaż terytorium Manassesa ciągnęło się również na wschód za Jordanem w Galaad. — Joz. 16:1 do 17:11.

54. Jeśli chodzi o wyróżniające znaczenie w Izraelu, jak to zostało pokazane w wizji Ezechiela (a) o ziemi, (b) o mieście Jehowa-szammah, (c) o ponownym zjednoczeniu Izraela, (d) w proroctwie Zachariasza?

⁵⁴ W Ezechielowej wizji podziału ziemi Józef nie jest wymieniony, ale jest reprezentowany przez swoich dwóch synów, Manassesa i Efraima, którzy zajmują przydziały czwarty i piąty. Jednakże w mieście Jehowa-szammah jedna z bram jest nazwana imieniem Józefa, natomiast żadnej imionami jego synów. W wizji Ezechiela o ponownym połączeniu ludu Jehowy jest mowa o Józefie jako o wodzu jednej części narodu, a o Judzie jako o wodzu drugiej części narodu. (Ezech. 48:4-6, 32; 37:15-26) A w proroctwie Zachariasza, które wskazuje na czasy obecne, Jehowa Bóg mówi: „I wywyższę dom Judy, a dom Józefa wybawię. I dam im miejsce, w którym zamieszkają, bo im okażę miłosierdzie.” (Zach. 10:6, NW) A zatem w narodzie izraelskim Józef zawsze się wyróżniał, podobnie jak wysoka gałąź.

55. (a) Jak „łucznicy” strzelali do Józefa? (b) W jaki sposób siła ramion Józefa stała się uległa, aby naciągnąć jego własny „łuk”?

⁵⁵ W młodym wieku Józefa, wielu obrazowo strzelało do niego, aby go zniszczyć, ponieważ Bóg okazywał mu swą przychylność. Dotyczy to szczególnie jego przyrodnich braci. Chociaż oni żywili gwałtowną niechęć do niego, Józef nie odpłacił im tym samym. On odwzajemnił się miłosierdziem i miłościwą dobrocią, a to na podobieństwo strzał uśmierciło ich niechęć. Jego silne ramię było zdolne utrzymać łuk i strzelać takimi strzałami miłosierdzia, bezbrzeżnej cierpliwości i przebaczenia, które nie zabijały, lecz prowadziły do wybawienia ludzkiego życia. W ten sposób wrogim łucznikom nie tylko nie udało się zabić Józefa, lecz także oni nie osłabili jego oddania się sprawiedliwości i braterskiej dobroci. Z pomocą ducha Bożego, który był nad nim, Józef utrzymał się mocny w sprawiedliwości i przemógł zło dobrem. — Rzym. 12:21.

56. (a) Jak z rąk „mocarza” Jakubowego przyszedł „pasterz”? (b) Jak przyszedł stamtąd również „kamień Izraela”?

⁵⁶ Jehowa Bóg był „mocarzem” Jakuba, ojca Józefa. Jego mocarne ręce wzmocniły Józefa. Z tych rąk pochodzi pasterz ludu. Józef stał się pasterzem czyli nadzorcą dla ludu izraelskiego. Jezus Chrystus, Syn Boży, stał się Doskonałym Pasterzem, który złożył swe życie w ofierze za wszystkie owce Boże. (Jana 10:11-16) Od Wszechmocnego Jehowy pochodził również „kamień Izraela”. Tym właśnie stał się Józef, gdy się nie mścił, lecz występował jako opiekun, żywiciel i obrońca dwunastu pokoleń Izraela w Egipcie podczas klęski głodu. Od mocnego Boga Jakuba jest również symboliczny Kamień Izraela duchowego, a mianowicie Jezus Chrystus. On jest Fundamentalnym Kamieniem Narożnym, na którym opiera się Boża świątynia duchowa, w której wszyscy ubiegający się o życie muszą wielbić Boga. (Efez. 2:20-22; 1 Piotra 2:4-6, NW) A zatem Pasterz, Kamień Izraela, jest darem od Boga Jakuba, ojca Józefa. Ten Pasterz jest z Bogiem Wszechmocnym. On jest po boku Boga Wszechmocnego i kroczy przy Nim. Możemy bezpiecznie powierzyć siebie temu Pasterzowi.

57. (a) Czym Józef miał być pobłogosławiony w ziemi izraelskiej? (b) Jak lepsze i nieprzerwane miały być te błogosławieństwa wypowiedziane nad głową Józefa?

⁵⁷ Patriarcha Jakub zapewnił Józefa, że w ziemi izraelskiej Wszechmocny Bóg będzie błogosławić pokoleniom jego synów, Efraima i Manassesa, dostarczając im z nieba i spod ziemi, potrzebne zapasy wody do picia i dla potrzeb rolnictwa. Wszechmocny miał ich również pobłogosławić wielkim zaludnieniem, sprawiając, że łona ich żon będą bardzo płodne, a ich piersi będą karmić wiele niemowląt. Błogosławieństwa, którymi cieszył się Jakub, ojciec Józefa, i błogosławieństwa, które Jakub wypowiedział nad swoim ukochanym synem Józefem, miały być jak ozdoba dwóch pokoleń, które pochodziły od Józefa. Te błogosławieństwa miały być lepszą ozdobą niż błogosławieństwa lasów i źródeł, które upiększają odwieczne góry i pagórki trwające po czas nieokreślony. One miały być trwałymi błogosławieństwami pozostającymi nad głową Józefa i nad tymi, którzy od niego pochodzą, dopóki istnieją góry i wzgórza.

58, 59. (a) Jak Józef został wyróżniony spośród swych braci, aby być godnym czego? (b) Jak okazano mu szczególne względy w Izraelu duchowym?

⁵⁸ Józef zasługiwał na takie błogosławieństwa ze względu na swoje postępowanie. One nie wynikały ze stronniczego stosunku do niego. Był „wyróżniony wśród swoich braci” nie dlatego, że ojciec szczególnie go miłował jako syna, którego mu urodziła na starość jego wyróżniona żona, ale dlatego, że Bóg go wybrał do odegrania wspaniałej, proroczej roli. Józef nie odseparował się od swoich braci, ale właśnie oni pozbyli się go na pewien czas. Józef nie wyróżnił się wśród swych braci przez nieprzystępność, lecz przez okazywanie wyższości ducha i zdolności zarządzania, nadzorowania i organizowania. Dlatego całkiem słusznie miały spłynąć na wierzch jego głowy specjalne błogosławieństwa.

⁵⁹ Z pewnością z należytego szacunku dla Józefa wymieniono wśród dwunastu pokoleń Izraela duchowego pokolenie nazwane jego imieniem, a nie Efraima, drugiego syna Józefa. — Obj. 7:8.

BENIAMIN

60. Jak Beniamin był bliski Józefowi pod względem uczuciowym i pod względem swego miejsca w Izraelu?

⁶⁰ Dwunastym i ostatnim synem patriarchy Jakuba był Beniamin, rodzony brat Józefa. Matka Józefa Rachela była również matką Beniamina. To zrodziło w Józefie silne, naturalne uczucie miłości do młodszego brata Beniamina. Jego ojciec Jakub dał mu imię, które znaczy „Syn mej prawicy”. (1 Mojż. 35:16-18) W składzie dwunastu pokoleń Izraela ci rodzeni bracia, Józef i Beniamin, są przeważnie umieszczani obok siebie. (Zobacz 5 Mojż. 33:12, 13; Ezech. 48:32; Obj. 7:8) W Ziemi Obiecanej terytorium Beniamina graniczyło z terytorium jego bratanka Efraima, młodszego syna Józefa; a tuż obok Efraima było terytorium Manassesa, starszego syna Józefa.

61. (a) Po czyjej stronie stał Beniamin podczas rozłamu w królestwie Izraelskim i dlaczego? (b) Gdzie jest umieszczony Beniamin w Ezechielowej wizji kraju i w literalnej ziemi izraelskiej?

⁶¹ Jednak gdy po śmierci króla Salomona nastąpił wielki podział królestwa izraelskiego, pokolenie Beniamina lojalnie trzymało się pokolenia Judy, a nie Efraima i Manassesa, które się zbuntowały. Dlaczego? Ponieważ z Judy miał przyjść „Lew z pokolenia Judy”, obiecany Szilo. (1 Mojż. 49:9, 10) Dlatego w wizji Ezechiela o podziale ziemi w Królestwie Bożym właśnie dzięki lojalnemu postępowaniu Beniamina słusznie umieszczono to pokolenie przy południowej granicy Ofiary Świętej z jej świątynią i miastem Jehowa-szammah, podczas gdy pokolenie Judy leżało akurat naprzeciw, przy północnej granicy Ofiary Świętej. (Ezech. 48:8, 22, 23, NW) Podobnie w palestyńskiej Ziemi Obiecanej stołeczne miasto Jeruzalem z królewskim pałacem i świątynią leżało między pokoleniami Judy a Beniamina. — Sędz. 1:21; 1 Sam. 17:54; 2 Sam. 5:4-9.

62. Czego musimy się spodziewać po Jakubowym proroctwie dotyczącym Beniamina i dlaczego?

⁶² Imię „syn mojej prawicy” wskazywało na uprzywilejowanego. Tak właśnie było, ponieważ Beniamin był synem, którego Jakub nie przestał bardzo miłować aż do chwili wypowiedzenia proroctwa na łożu śmierci. Do tego czasu nic w sprawozdaniu nie przemawiało przeciwko Beniaminowi. Dlatego nie należało się spodziewać, że Jakub będzie coś prorokować na niekorzyść Beniamina, aby go poniżyć w naszych oczach. Jakub powiedział:

63, 64. (a) Pod jakim względem Beniamin miał być podobny do wilka i wśród kogo? (b) Pod jakim względem Beniamin był podobny do takiego wilka za czasów sędziów izraelskich?

⁶³ Jakub przyrównał przedtem Judę do lwa, Dana do rogatego węża; a teraz przyrównał swego umiłowanego syna Beniamina do wilka. To miało oznaczać, że Beniamin, czyli jego pokolenie, będzie podobne do wilka wśród nieprzyjaciół ludu Bożego, ale nie wśród ludu Jehowy Boga. To oznaczało również, że Beniaminici będą bojownikami o wielbienie i rząd ustanowiony przez Jehowę Boga. Dla nieprzyjaciół Bożych oni mieli być tak srodzy, jak wieczorne wilki, rozszarpując na podobieństwo wilków. (Abak. 1:8) Do bojowych umiejętności Beniaminitów należała zdolność rzucania kamieniami z procy obu rękami, prawą lub lewą, nie chybiając. (Sędz. 20:14-16; 1 Kron. 12:1, 2) Leworęczny sędzia Aod, który lewą ręką zabił otyłego ciemiężcę Izraela, był z pokolenia Beniamina. — Sędz. 3:15-21, Krusz.

⁶⁴ Po walce o wyzwolenie „przy wodach w Megiddo” sędzia Barak i prorokini Debora śpiewali pieśń zwycięstwa, włączając do niej słowa o pochodzeniu tych, którzy ich wspierali w walce: „Pan [Jehowa, NW] dopomógł mi panować nad mocarzami. Z Efraima (bratanka Beniamina) wyszedł korzeń ich przeciw Amalekowi, za tobą [Efraimie] Beniamin między ludem twoim.” — Sędz. 5:13, 14.

65. Dlaczego można było powiedzieć o Beniaminie, że jest podobny do wilka z rana i wieczorem?

⁶⁵ Podobnie jak wilk na polowaniu dla zdobycia pokarmu, Beniamin miał mieć powodzenie w łowach. Na podobieństwo wilka, który spożywa z rana schwytane zwierzę, pokolenie Beniamina w zaraniu królestwa izraelskiego dostarczyło pierwszego króla nad Izraelem. Tym królem był Saul, syn Cysa, zawzięty wojownik przeciw Filistynom. (1 Sam. 9:15-17) Ponadto na podobieństwo wilka, który wieczorem dzieli zdobycz ze swego polowania, tak też u schyłku narodu izraelskiego pokolenie Beniamina wydało królową Esterę i premiera Mardocheusza dla imperium perskiego za czasów króla Aswerusa. Tych dwoje z pokolenia Beniamina zostało użytych po to, aby doprowadzić do zniszczenia ostatniego z wrogich Amalekitów, który usiłował wykorzystać pomoc imperium w celu zniszczenia wszystkich Izraelitów. — Estery 2:5-7.

66. Kto z pokolenia Beniamina stał się wybitnym bojownikiem „Lwa z pokolenia Judy” i gdzie pokolenie Beniamina zajmuje zasłużone miejsce?

⁶⁶ Gdy Jezus Chrystus, „Lew z pokolenia Judy”, umarł i został wskrzeszony, wielu z Beniaminitów stało się jego uczniami. Wśród nich był Saul z Tarsu, który został apostołem Pawłem. (Rzym. 11:1; Filip. 3:5) Niegdyś zawzięty bojownik przeciwko chrystianizmowi, stał się jednym z jego najzdolniejszych bojowników na jego rzecz. On włożył na siebie „zbroję Bożą” i mocno dzierżył „miecz ducha, którym jest słowo Boże”. (Efez. 6:11-17, Kow) Na podobieństwo wilka Paweł Beniaminita rozdzierał w strzępy fałszywe doktryny i ludzkie tradycje wrogów chrystianizmu. Pokolenie Beniamina zajmuje zasłużone miejsce wśród pokoleń Izraela duchowego. (Obj. 7:8) Pod wieloma względami Beniamin jest dobrym przykładem dla chrześcijan.

„DWANAŚCIE POKOLEŃ IZRAELA”

67. (a) Jak możemy zatem ocenić obecnie Jakuba? Kim on był? (b) Co, powyżej wspomnianych słowach do swoich synów, w końcu uczynił Jakub?

⁶⁷ W ten sposób proroctwo Jakuba, które się rozpoczęło nieco skąpą informacją historyczną, zakończyło się podobieństwem, które przewidywało wspaniałe zwycięstwo ludu Jehowy. Po upływie ponad trzech tysięcy lat od śmierci Jakuba możemy stwierdzić, że on był prawdziwym prorokiem, wiarogodnym świadkiem Jehowy. Zakończył dni swego życia, przepowiadając prawdę, proroczą prawdę, która znalazła pełne urzeczywistnienie w Izraelu duchowym zbudowanym na kimś większym niż Jakub, a mianowicie na Jezusie Chrystusie. Po wypowiedzeniu proroctwa nad swoimi synami Jakub dał im pożegnalne błogosławieństwo, o czym czytamy: „To są wszystkie dwanaście pokoleń Izraela. Oto, co powiedział im ojciec ich, gdy ich błogosławił, a błogosławił ich każdego oddzielnym błogosławieństwem.” Następnie nakazał im pogrzebać siebie z Abrahamem i Izaakiem w Ziemi Obiecanej. „Gdy Jakub skończył dawać synom zlecenia, złożył swe nogi na łożu i skonał, i został dołączon do ojców [do ludu swego, Gd].” (1 Mojż. 49:28-33, Pal.) On nadal śpi, oczekując zmartwychwstania w Bożym nowym świecie.

68. (a) Czym w symboliczny sposób stały się te „dwanaście pokoleń Izraela”? (b) Jak jego członkowie zostali przedstawieni jako współwładcy „Lwa z pokolenia Judy”?

⁶⁸ Dwanaście pokoleń Izraela, które zostawił po sobie Jakub, stały się proroczym wzorem dwunastu duchowych pokoleń Izraela, składających się z 144 000 członków poddanych niebiańskiemu przywódcy, Jezusowi Chrystusowi, „Lwu z pokolenia Judy”. Dawno temu na górze Dziesięciu Przykazań, Bóg zaofiarował ziemskiemu Izraelowi sposobność zostania Jego „królestwem kapłańskim [kapłanów, NW] i narodem świętym”. (2 Mojż. 19:1-6) Dopiero teraz dwanaście pokoleń Izraela duchowego udowodniło, że jest godne stać się takim królestwem kapłanów pod panowaniem swego Naczelnego Kapłana, Jezusa Chrystusa, Baranka Bożego. Apostoł Jan, który był jednym z dwunastu apostolskich fundamentów Izraela duchowego, widział dwanaście duchowych pokoleń składających się z 144 000 członków i stojących z Barankiem na Syjonie, miejscu niebiańskiego rządu. W ten sposób oni zostali przedstawieni jako współwładcy „Lwa z pokolenia Judy”. 144 000 idzie za nim, „bez względu na to, gdzie on idzie”. — Obj. 14:1-4, NW.

69. Co zgodnie z proroctwem Jakuba robią na ziemi pozostali z tych współwładców Lwa?

⁶⁹ Obecnie tylko ostatek z 144 000 żyje jeszcze na ziemi i kroczy jego śladami. Jego członkowie wiedzą, że tysiącletnie królestwo „Lwa z pokolenia Judy” jest bardzo bliskie. Dlatego głoszą „tę dobrą nowinę o królestwie” na całej zamieszkanej ziemi, jak to przepowiedział Jezus w Mateusza 24:14. Oni wskazują na niego jako na przepowiedzianego Szilo, któremu należy się posłuszeństwo ludzi, ponieważ do niego słusznie należy Królestwo, które otrzymał od Jehowy Boga. Bez względu na to czy się narodom podoba, czy nie, on będzie panować nad wszystkimi ludźmi żyjącymi na ziemi.

70. Jak mądrzy powinni być ludzie na ziemi i dlaczego?

⁷⁰ Okażcie więc mądrość wszyscy ludzie. Przyjmijcie „dobrą nowinę o królestwie” i okażcie pełne posłuszeństwo Temu, któremu się to słusznie należy, „Lwu z pokolenia Judy”. Takie postępowanie oznacza dla was wiecznotrwałe życie, pokój i radość na tej ziemi, gdy ona będzie zamieniona w raj przez tysiącletnie panowanie „Lwa z pokolenia Judy” i jego współwładców.

[Mapa na str. 2]

[Patrz publikacja]

Mapa DWUNASTU POKOLEŃ IZRAELA

Morze Wielkie

ASER

NEFTALI

ZABULON

MANASSES

ISSACHAR

MANASSES

GAD

EFRAIM

Rz. Jordan

DAN

BENIAMIN

Jeruzalem

M. Słone

RUBEN

SYMEON

JUDA